Lesson 9: สายสัมพันธ์และการมีส่วนร่วม

โค้ชทีมกีฬาเข้าใจว่ามีความสามารถไม่เพียงพอ สมาชิกในทีมต้องได้รับแรงบันดาลใจให้พยายามอย่างเต็มที่ การพูดคุยกับทีมและสร้างแรงบันดาลใจให้พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่ถือว่าเป็นงานหนึ่งที่สำคัญของโค้ช ผู้ชมจำนวนมากเชียร์ทีมเพราะว่ากำลังใจช่วยให้ผู้เล่นทำได้ดียิ่งขึ้น หากสมาชิกในทีมฝึกฝนทักษะและทำงานของเขาเพราะได้รับค่าตอบแทน นั่นไม่เพียงพอสำหรับชัยชนะ

หลักการนี้ไม่ได้ใช้กับกีฬาเท่านั้น แต่ยังใช้ได้กับทุกองค์กร ความสำเร็จขององค์กรขึ้นอยู่กับการอุทิศตัวของบุคคลที่เกี่ยวข้อง การอุทิศตัวที่แท้จริงหมายความว่า พวกเขาทุ่มเทความสามารถและจิตใจเพื่อทำให้องค์กรประสบความสำเร็จ

การอุทิศตัวที่แสดงออกมาเป็นการปฏิบัติ นั่นคือ "การมีส่วนร่วม" บุคคลที่มีส่วนร่วมจะเข้ามาเกี่ยวข้อง เป็นส่วนหนึ่ง และอุทิศตัว

ด้านล่างนี้คือเรื่องราวสั้น ๆ เกี่ยวกับวิธีที่บุคคลทำมากกว่าที่เขาจำเป็นต้องทำเพื่อองค์กร ตอนจบของแต่ละเรื่องมีคำถามว่า “ทำไม?” กลุ่มควรพูดคุยกันถึงสาเหตุที่เป็นไปได้ที่บุคคลในเรื่องทำในสิ่งที่เขาทำ

จอร์จทำงานให้กับธุรกิจขายไม้จากสวนขนาดใหญ่ งานของเขาคือการช่วยลูกค้าขนไม้ขึ้นรถบรรทุกของพวกเขา หลังจากช่วยลูกค้ารายหนึ่ง เขาสังเกตเห็นกองกระดานในสนามที่ตกลงมา เขาก็จัดวางแผงให้เรียบร้อย แม้ว่าเจ้านายไม่ได้บอกให้เขาทำก็ตาม ทำไมจอร์จถึงทำเช่นนี้?

ไมเคิลเล่นบาสเก็ตบอลให้กับทีมอาชีพ ระหว่างการแข่งขัน เขาเริ่มโยนลูกบาสลงห่วงแต่ยังไม่อยู่ในตำแหน่งที่ดี เขาโยนลูกบาสให้ผู้เล่นอื่นที่อยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าที่สามารถทำคะแนนอย่างรวดเร็ว ทำไมไมเคิลไม่พยายามโยนลูกบาสเพื่อทำคะแนนด้วยตัวเอง?

ไพออทร์ทำงานที่ปั๊มน้ำมัน เขาเป็นพนักงานเติมน้ำมันให้ลูกค้า เมื่อมีลูกค้าจำนวนมาก ไพออทร์ก็รีบวิ่งไปหาลูกค้ารายต่อไปเพื่อประหยัดเวลา ทำไมไพออทร์ถึงต้องรีบวิ่ง?

ในวันอาทิตย์ ฮาโรลด์สังเกตว่าหลังคาโบสถ์ได้รับความเสียหายจากต้นไม้ล้มทับ ในวันจันทร์ ฮาโรลด์ซื้อวัสดุและมาพร้อมกับเครื่องมือในการซ่อมหลังคา ฮาโรลด์ไม่ได้เป็นเจ้าของอาคารโบสถ์และไม่ได้รับค่าจ้างให้ทำงานนี้ ทำไมฮาโรลด์จึงซ่อมหลังคา?

เอเลนทำงานเป็นแคชเชียร์ในร้านขายของชำ บ่ายวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังจะหยุดพัก เธอเห็นว่ามีน้ำมันสำหรับทำอาหารหกลงบนพื้น แทนที่จะหยุดพัก เธอทำความสะอาดน้ำมันที่หก ทำไมเอเลนถึงยอมสละเวลาหยุดพักเพื่อทำความสะอาดพื้น?

คาร์ลเป็นมัคนายกโบสถ์และครูสอนระวีวันอาทิตย์ เช้าวันอาทิตย์วันหนึ่งเขามาถึงโบสถ์แต่เช้าตรู่และพบว่าห้องน้ำยังไม่ได้ทำความสะอาด เขาจึงทำความสะอาดห้องน้ำก่อนที่คนอื่นๆ จะมาถึง ทำไมคาร์ลถึงทำความสะอาดห้องน้ำ?

หากมีเพียงเจ้าของธุรกิจที่ใส่ใจในความสำเร็จ ธุรกิจก็จะไปไม่รอด ถ้ามีเพียงศิษยาภิบาลของคริสตจักรเท่านั้นที่ต้องการให้คริสตจักรประสบความสำเร็จ คริสตจักรก็จะล้มเหลว ถ้ามีเพียงโค้ชคนเดียวที่อยากให้ทีมชนะ ทีมก็จะแพ้

คนที่มีส่วนร่วมหมายความว่าเขาจะทำให้ดีที่สุด ไม่ใช่แค่ทำตามหน้าที่ เขาจะใช้ความสามารถและความคิดของเขาเพื่อองค์กร เขาไม่ถูกจำกัดด้วยเวลาตามตารางและงานเฉพาะ เขาเข้ามามีส่วนร่วมไม่เพียงด้วยมือของเขาเท่านั้น แต่ทั้งสมองและหัวใจของเขาด้วย

► คุณคิดว่าคำกล่าวต่อไปนี้หมายความว่าอะไร?

เมื่อหัวใจ สมอง มือ และนิสัยไปในทิศทางเดียวกันแล้ว จะเห็นผลลัพธ์ที่เป็นระดับของความภักดี ความไว้วางใจ และผลผลิตที่ไม่ธรรมดา[1]

บางครั้งผู้นำคิดว่าผู้คนจะทำงานได้ดีเพราะอยู่ภายใต้สิทธิอำนาจหรือเพราะได้รับค่าตอบแทน ความจริงคือคนทำงานได้ดีที่สุดเมื่อรู้สึกถึงการอุทิศตัวของตนเองต่อองค์กร

องค์กรที่พึ่งพาอาสาสมัครจะทำอะไรได้น้อยมากหากไม่มีคนที่เข้ามามีส่วนร่วม ผู้คนจะไม่อุทิศเวลาและทรัพยากรของตน เว้นแต่พวกเขาจะมีเป้าหมายขององค์กรร่วมกัน

ผู้คนในองค์กรไม่ได้มีส่วนร่วมในระดับเดียวกัน พวกเขาอาจอยู่หลายระดับ

ผู้นำชื่นชมคนที่มีส่วนร่วมสูงและพึ่งพาพวกเขา ผู้นำอาจไม่เข้าใจว่าทำไมคนบางคนถึงไม่มีส่วนร่วม แต่งานของเขาคือการยกระดับการมีส่วนร่วม

ผู้นำควรใช้เวลามากพอเพื่อยกระดับการมีส่วนร่วมของผู้คน นั่นเป็นหนึ่งในงานสำคัญที่สุดของผู้นำ และไม่มีใครอื่นสามารถทำได้ดีเท่าเขา ผู้นำสามารถเพิ่มการมีส่วนร่วมของผู้คนหรือขัดขวางไม่ให้มีก็ได้

คริสตจักรมีคนมีเงินที่ไม่ได้ถวายทรัพย์ องค์กรมีคนที่มีเวลาที่ไม่ว่างทำงาน ธุรกิจมีพนักงานที่มีความคิดที่ไม่ได้แบ่งปัน

บางครั้งศิษยาภิบาลมองหาคนนอกโบสถ์เพื่อช่วยเหลือหรือสนับสนุนทางการเงิน อย่างไรก็ตาม พวกเขามีคนในคริสตจักรที่สามารถช่วยเหลือแต่ยังไม่ได้ช่วย มีผู้คนในคริสตจักรที่สามารถให้แต่ยังไม่ให้ ปัญหาอยู่ที่การขาดการมีส่วนร่วม คนในคริสตจักรไม่รู้สึกว่าคริสตจักรเป็นของตน การมีส่วนร่วมคือการแสดงให้เห็นถึงสายสัมพันธ์: ผู้คนจะไม่มีส่วนร่วม เว้นแต่ว่าพวกเขารู้สึกว่าเกี่ยวข้อง/มีตัวตนในองค์กรและกับผู้นำ

ขอให้พิจารณาตัวอย่างของครอบครัว สมาชิกในครอบครัวช่วยเหลือกันหลายอย่างโดยไม่หวังผลตอบแทนจากสิ่งที่พวกเขาทำ ทำไมพวกเขาถึงทำสิ่งนั้น? เพราะพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว พวกเขามีสายสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

หากคนในองค์กรไม่ได้ให้และไม่ทำในสิ่งที่ทำได้ พวกเขาก็จะไม่รู้สึกว่ามีส่วนเกี่ยวข้อง หากบุคคลหนึ่งรู้สึกว่ามีสายสัมพันธ์ที่ดี เป้าหมายขององค์กรก็คือเป้าหมายของเขา ความต้องการขององค์กรก็คือความต้องการของเขา และความสำเร็จขององค์กรก็คือความสำเร็จของเขา

บางครั้งผู้นำไม่รับรู้ถึงการขาดการมีส่วนร่วม พวกเขาคิดว่าคนของพวกเขาต้องการการฝึกอบรม แต่การฝึกอบรมไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาสำหรับคนที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาทำได้ ปัญหาคือเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง

• ผู้นำสรรหาสมาชิกเพื่อรับผิดชอบได้ยาก

• สมาชิกรู้สึกไม่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจ

• สมาชิกทิ้งไปง่าย ๆ เมื่อมีปัญหา

• สมาชิกวิพากษ์วิจารณ์องค์กรของตนเองต่อบุคคลภายนอก

• สมาชิกไม่ห่วงความสำเร็จขององค์กร

• สมาชิกแยกองค์กรออกจากตัวเอง

สมาชิกที่ไม่รู้สึกว่ามีสายสัมพันธ์ที่ดีจะพูดถึงองค์กรราวกับว่าเป็นสิ่งที่แยกออกจากสมาชิก เมื่อเขาพูดถึงสิ่งที่องค์กรควรทำ เขาใช้คำว่าพวกเขาแทนคำว่าพวกเรา

[1]ผู้นำที่อยู่ในองค์กรที่ไม่ได้มีสายสัมพันธ์ที่ดีจะเว้นระยะห่างระหว่างตนเองกับผู้คนในองค์กร คนจะเข้าถึงพวกเขาได้ยาก แม้แต่จะสื่อสารก็ยาก ผู้นำเก็บงานของพวกเขาไว้เป็นปริศนาซึ่งผู้คนไม่สามารถเข้าใจได้ พวกเขาไม่ต้องการรับฟังข้อเสนอแนะหรือข้อร้องเรียนใด ๆ

เมื่อองค์กรเป็นเช่นนี้ ความตั้งใจของผู้นำจึงเป็นความจริงเพียงอย่างเดียวที่ยอมรับได้ ข้อเท็จจริงอื่น ๆ ทั้งหมดจะถูกเพิกเฉยเมื่อผู้คนเอาตัวรอดด้วยการปกปิดความผิด ผู้คนกลัวข้อมูลและความจริงเมื่อพวกเขาไม่รู้สึกเกี่ยวข้องอะไรกับผู้นำ

ชนเผ่าและกลุ่มชนเล็ก ๆ อาจพัฒนาขึ้นในองค์กรที่ไม่ได้มีสายสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน กลุ่มชนเกิดขึ้นจากคนที่ปกป้องกันและกันจากการเปลี่ยนแปลงและจากผู้นำ เมื่อคนรู้สึกถึงอันตรายภายในองค์กร พวกเขาจะมุ่งความสนใจไปที่ปัญหาส่วนตัวแทนความท้าทายขององค์กร เมื่อต้องรับมือกับการแข่งขันชิงดีกัน พวกเขาไม่สามารถจดจ่ออยู่กับความสำเร็จในเชิงบวกและไม่เห็นแก่ตัวได้

บางครั้งในการประชุมขององค์กรแสดงให้เห็นถึงการไม่เกี่ยวข้องกันระหว่างสมาชิก ผู้คนจะไม่เข้าร่วมการประชุมหาก...

• พวกเขาคิดว่าการประชุมนั้นไม่สำคัญต่อการดำเนินการใด ๆ

• พวกเขาไม่คิดการเข้าร่วมของเขาจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรได้

• พวกเขาไม่ร่วมในเป้าหมายเดียวกันกับผู้นำและไม่อยากมีส่วนร่วม

บางองค์กรสูญเสียคนหนุ่มสาวที่สามารถเป็นผู้นำได้ เพราะพวกเขาเห็นว่าไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของงานบริหารที่จัดตั้งขึ้น ผู้นำยึดติดกับตำแหน่งของตนโดยเน้นรักษาความสัมพันธ์กับผู้มีอิทธิพลและไม่ให้โอกาสแก่ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง คนหนุ่มสาวที่มีความสามารถอาจย้ายไปองค์กรอื่นที่เปิดโอกาสให้พวกเขา

คริสตจักรอื่นๆ อาจลอกเลียนวิธีการและโปรแกรมของคุณ แต่ผู้คนมักจะไม่ทิ้งองค์กรหากพวกเขารู้สึกว่ามีสายสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

นั่นหมายความว่า ความได้เปรียบทางการแข่งขันที่แท้จริงเพียงอย่างเดียวของคุณคือความสัมพันธ์ของคุณกับคนของคุณ... สิ่งหนึ่งที่คู่แข่งของคุณไม่สามารถขโมยไปจากคุณได้คือความสัมพันธ์ที่คุณมีกับคนของคุณ...[2]

เมื่อเรโหโบอัมขึ้นเป็นกษัตริย์ในวัยหนุ่ม พวกผู้อาวุโสแนะนำให้เขารับใช้ประชาชน “ถ้าฝ่าพระบาทจะทรงเป็นผู้รับใช้ประชาชนนี้ในวันนี้ และปรนนิบัติพวกเขา...เขาทั้งหลายก็จะเป็นผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทตลอดไป” (1 พงศ์กษัตริย์ 12:7) ผู้อาวุโสกล่าวว่าเขาควรเชื่อมต่อกับผู้คนโดยแสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจเกี่ยวกับความต้องการของพวกเขา จากนั้นผู้คนจะเห็นว่าอาณาจักรมีไว้สำหรับพวกเขาและพวกเขาจะจงรักภักดีต่ออาณาจักรนั้น พวกเขาจะร่วมในเป้าหมายเดียวกัน ร่วมแบกรับปัญหา แบ่งปันสิ่งจำเป็น และทำงานเพื่ออาณาจักร

โรโหโบอัมคิดว่าแค่มีตำแหน่งก็พอแล้ว เขาคิดว่าสิทธิอำนาจของเขาทำให้เขาไม่ต้องขอใครให้มีส่วนร่วม เขาตอบว่าเขาจะปกครองอย่างเข้มงวดโดยไม่สนใจผู้คน

คนส่วนใหญ่แยกออกจากเรโหโบอัม พวกเขากล่าวว่า "พวกเราไม่มีส่วนอะไรในกษัตริย์องค์นี้ พวกเราจะดูแลตัวเองและปล่อยให้เขาดูแลตัวเองเถอะ” (1 พงศ์กษัตริย์ 12:16) คนที่ไม่รู้สึกว่ามีสายสัมพันธ์ที่ดีในองค์กรก็สนใจแต่ความต้องการของตนเอง และไม่สนใจเป้าหมายขององค์กร แม้ว่าพวกเขาจะไม่จากไป แต่พวกเขาก็ทำงานเพื่อเป้าหมายของตนเองเท่านั้น

การตอบสนองของเรโหโบอัมคือพยายามใช้สิทธิอำนาจ เขาไม่ได้พยายามเข้าใจความต้องการของผู้คน เขาส่งคนเก็บภาษีไป แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เขาวางแผนส่งกองทัพไป แต่พระเจ้าหยุดยั้งเขา อาณาจักรไม่มีวันกลับมาเป็นผืนเดียวกันได้อีกเลย

เยโรโบอัมกบฏและพยายามนำคนให้กบฏต่อโซโลมอน เขาทำไม่สำเร็จและหนีไปอียิปต์เพื่อเอาชีวิตรอด หลังจากโซโลมอนตายแล้ว เยโรโบอัมกลับมายังอิสราเอลเพื่อดูว่ามีโอกาสที่จะยึดอำนาจไหม เขานำกลุ่มที่เป็นตัวแทนของเผ่าต่าง ๆ มาพูดคุยกับกษัตริย์องค์ใหม่คือเรโหโบอัม

เรโหโบอัมบอกประชาชนอย่างโง่เขลาว่า เขาจะปฏิบัติต่อประชาชนอย่างรุนแรง โดยคิดว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังเขา (1 พงศ์กษัตริย์ 12:13-14) ประชาชนโกรธ และเยโรโบอัมสามารถแยกสิบเผ่า โยโรโบอัมนำประชาชนให้กราบไหว้รูปเคารพเพื่อพวกเขาจะไม่กลับไปนมัสการที่เยรูซาเล็ม (1 พงศ์กษัตริย์ 12:26-28)

ในสถานการณ์นี้ ใครคือผู้นำที่ดี และใครคือผู้นำที่ไม่ดี? ทั้งคู่เป็นผู้นำที่ไม่ดี ความโง่เขลาของเรโหโบอัมเปิดโอกาสให้ผู้นำจอมวางแผนซึ่งมีคุณลักษณะชีวิตที่ไม่ดีเข้ามา

เยโรโบอัมเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจสำหรับตนเอง รวมทั้งนำประชาชนออกจากการนมัสการพระเจ้า ผู้นำพันธกิจหลายคนยังคงใช้ความไม่พอใจของประชาชนเพื่อสร้างอิทธิพลของตนเอง พวกเขามักใช้ความไม่ซื่อสัตย์ ส่งเสริมการนินทาและความไม่จงรักภักดี และสอนหลักคำสอนเท็จ

สายสัมพันธ์ที่ดีจะเกิดขึ้นกับส่วนบุคคลได้มากกว่ากับฝูงชนหรือผ่านทางโปรแกรมต่าง ๆ ผู้นำที่ต้องการสร้างสายสัมพันธ์ที่ดีกับผู้คนของเขาควรเริ่มต้นด้วยหลักการแห่งมิตรภาพที่เรียบง่าย เขาควรชมเชยคุณสมบัติของพวกเขา พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับงาน สนใจครอบครัวและสถานการณ์ส่วนตัวของพวกเขา เขาควรปฏิบัติต่อคนของเขาด้วยความเคารพและเห็นคุณค่า

อย่าเขียนอะไรถึงใครเลย แม้เป็นจดหมายส่วนตัว หากคุณไม่ต้องการให้ข้อความเหล่านั้นถูกเผยแพร่หรือถูกนำไปอ้างถึง คุณไม่รู้ว่าใครจะเห็นข้อความนั้นบ้าง จำไว้ว่าเมื่อเวลาที่คุณพูดกับผู้คนในการสนทนา คำพูดของคุณอาจถูกนำไปพูดต่อกับคนอื่น ดังนั้นอย่าพูดอะไรที่คุณจะอับอายภายหลังเมื่อต้องอธิบายให้คนอื่นฟัง

ผู้นำบางคนต้องการทำให้ผู้คนประทับใจเพื่อให้ผู้คนต้องการติดตามพวกเขา แต่สำหรับการสร้างสายสัมพันธ์ที่ดี การได้รับความประทับใจจากคนของคุณมีความสำคัญมากกว่าการทำให้พวกเขาประทับใจคุณ มีสุภาษิตโบราณว่า “พวกเขาไม่สนใจว่าคุณจะรู้มากแค่ไหน จนกว่าพวกเขาจะรู้ว่าคุณใส่ใจมากแค่ไหน”

ผู้นำหลายคนขาดทักษะในการฟังเพราะคิดว่าตัวเองเข้าใจสถานการณ์แล้ว รู้แล้วว่าต้องทำอะไร และพร้อมที่จะโน้มน้าวผู้อื่น ผู้คนจะไม่มีส่วนร่วมหากความคิดเห็นของพวกเขาไม่มีคุณค่า การที่ผู้นำไม่รับฟังและชื่นชมความคิดเห็นของผู้คนของเขา ก็เป็นการลดคุณค่าพวกเขาลง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทำให้ดีที่สุด

บางครั้งคนในองค์กรมีความรู้สึกที่รุนแรง พวกเขาพูดด้วยความโกรธหรือคับข้องใจ ผู้นำอาจทำผิดพลาดด้วยการพยายามให้คำแนะนำในขณะที่พวกเขารู้สึกว่าจำเป็นต้องแสดงความรู้สึกของตน

สเตเฟน เอ็ม อาร์ โคเวย์ อธิบายว่า...

• โดยทั่วไปแล้ว ตราบใดที่บุคคลหนึ่งกำลังสื่อสารด้วยอารมณ์รุนแรง เขาหรือเธอยังไม่รู้สึกว่ามีคนเข้าใจ

• บุคคลหนึ่งมักจะไม่ขอคำแนะนำจนกว่าเขาหรือเธอจะรู้สึกว่ามีคนเข้าใจ การเสนอคำแนะนำเร็วเกินไปยิ่งจะทำให้อารมณ์คุกรุ่นรุนแรงมากขึ้น หรือเป็นสาเหตุให้ใครบางคนไม่ใส่ใจฟังสิ่งที่คุณพูด[1]

ครั้งต่อไปที่คุณอยู่ในสถานการณ์นั้น ลองทำสิ่งนี้: พยายามรับฟังแทนที่จะพยายามเปลี่ยนความคิดของคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว คุณแสดงความเข้าใจโดยการรับรู้ถึงความรู้สึกของพวกเขา (“คุณรู้สึกผิดหวังเพราะ…”) แม้ว่าคุณจะไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของพวกเขาก็ตาม คุณจะเห็นพวกเขาเริ่มสงบลงและในที่สุดก็เริ่มฟังคุณเพราะพวกเขาคิดว่าคุณเข้าใจพวกเขา พวกเขาจะคิดว่าความคิดเห็นของคุณสำคัญก็ต่อเมื่อพวกเขาคิดว่าคุณเข้าใจ

นำโดยการถามคำถาม—ไม่ใช่บังคับควบคุม แต่เพื่อทำความเข้าใจและกระตุ้นการคิด ถ้าคนที่ช่วยได้แต่ไม่ช่วย การถามคำถามจะช่วยให้พวกเขามีส่วนร่วม หากพวกเขาเข้าร่วมกับค่านิยมของคุณ คุณสามารถทำให้พวกเขาบรรลุเป้าหมายได้ ใช้การถาม

• “คุณคิดว่าเราสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ไหม?”

• “คุณคิดว่าเราควรพยายามทำอะไรบ้าง?”

• “เราจะทำงาน_____ให้ดีขึ้นได้ด้วยวิธีไหนบ้าง?”

ขณะที่พวกเขาช่วยคุณในเรื่องความคิด พวกเขาก็จะอยากช่วยงานด้วย ผู้คนไม่ต้องการช่วยหากความคิดของพวกเขาไม่ได้รับการให้คุณค่า

ถ้าคุณคิดว่าความคิดของบุคคลนั้นดี เขาจะคิดว่าคุณฉลาด ผู้นำต้องมีวิธีการยอมรับคำร้องเรียนและข้อมูลเชิงลบ ผู้คนไม่สื่อสารกันเว้นแต่พวกเขาจะรู้สึกว่าปลอดภัย หากพวกเขาคิดว่าจะถูกลงโทษเนื่องจากการไม่เห็นด้วย พวกเขาก็จะไม่แสดงความคิดเห็น

การมีส่วนร่วมจะช่วยสร้างธรรมเนียมให้มีการประชุมย่อยก่อนการประชุมใหญ่ ก่อนที่คุณจะประชุมกับทุกคนเพื่อเสนอการเปลี่ยนแปลง ให้พูดคุยกับบุคคลและกลุ่มย่อยก่อนเพื่อขอความคิดเห็นและอธิบายแผนของคุณ ถามพวกเขาว่าคิดอย่างไร และตั้งใจฟังพวกเขา ตอบข้อโต้แย้งเพื่อไม่ให้เกิดการคัดค้านในที่ประชุมใหญ่ ผู้คนในการประชุมใหญ่ไม่ควรประหลาดใจกับการตัดสินใจของผู้นำ พวกเขาควรรู้ว่าจะคาดหวังอะไร

ผู้นำไม่ควรทำให้ผู้คนประหลาดใจด้วยการตัดสินใจของพวกเขา หากคนในองค์กรมักจะประหลาดใจกับสิ่งที่ผู้นำทำ แสดงว่าผู้นำไม่ได้อธิบายถึงค่านิยมและการวางแผนจะสนับสนุนค่านิยมของตนได้ดีนัก ความไว้วางใจในองค์กรจะแข็งแกร่งขึ้นหากผู้คนรู้สึกว่าการตัดสินใจจะไม่เกิดขึ้นทันทีโดยที่พวกเขาไม่เข้าใจ พวกเขาจะมีส่วนร่วมแบ่งปันวิสัยทัศน์หากพวกเขาได้พูดคุยและมีส่วนเกี่ยวข้องในสิ่งนั้นก่อนที่จะมีการส่งเสริม

ผู้นำควรเปิดทางให้ผู้คนเข้าถึงข้อมูลอย่างเดียวกันที่กระตุ้นจูงใจเขา คนเหล่านั้นจะไม่สามารถร่วมในเป้าหมายเดียวกันกับเขาได้หากพวกเขาไม่ได้รับการกระตุ้นจูงใจด้วยข้อมูลเดียวกันนั้น

► คริสตจักรมีลูกค้าไหม? แนวคิดเรื่องการบริการลูกค้าสามารถนำมาปรับใช้กับงานพันธกิจได้หรือไม่?

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่าน 1 เปโตร 5:2-4 ให้คนทั้งกลุ่มฟัง

พระเจ้างานในการรับใช้ผู้คนในคริสตจักรแก่ศิษยาภิบาล เราต้องสังเกตความจำเป็นในชีวิตของพวกเขา และเอาใจใส่ดูแลพวกเขาเหมือนผู้เลี้ยงดูแลฝูงแกะ

ในฐานะผู้นำคริสตจักร เราควรศึกษาหลักการบริการลูกค้า ไม่ใช่เพื่อทำธุรกิจ แต่เพื่อจะตอบสนองต่อความจำเป็นในชีวิตผู้คนได้ ลำดับความสำคัญของเราคือเพื่อทำให้ภารกิจที่พระเจ้ามอบหมายให้เราทำสำเร็จได้

ทุกองค์กร ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจ พันธกิจ หรือองค์กรอื่น ๆ ต่างดำรงอยู่เพื่อตอบสนองความจำเป็นของผู้คน ด้วยเหตุนี้ทุกองค์กรจึงจำเป็นต้องมีนิมิตชัดเจนในการรับใช้ บางหลักการใช้ได้กับทั้งธุรกิจและพันธกิจ

วิสัยทัศน์และค่านิยมในการรับใช้ควรชัดเจนเพื่อทุกคนในองค์กรจะมุ่งไปยังสิ่งที่สำคัญ และจะรู้ถึงพฤติกรรมคาดหวัง

บริษัทที่ยิ่งใหญ่ตระหนักดีว่าลูกค้าที่สำคัญที่สุดคือบุคลากรของพวกเขา นั่นคือพนักงานและผู้จัดการ หากผู้นำดูแลคนของตนและสนับสนุนให้พวกเขาใช้สมองในการทำงาน ผู้คนก็จะทุ่มเทอย่างเต็มที่เพื่อดูแลลูกค้า ความภักดีของลูกค้าคือสิ่งที่คุณได้รับเมื่อคุณสร้างสภาพแวดล้อมซึ่งสร้างแรงบันดาลใจให้กับพนักงานของคุณ[1]

หลายคนยอมรับบริการคุณภาพต่ำโดยไม่บ่นเพราะพวกเขาไม่ได้คาดหวังให้มันดีขึ้น ซึ่งไม่ได้หมายความว่าพวกเขาพอใจ หากมีตัวเลือกที่ดีกว่าเข้ามา พวกเขาจะเปลี่ยนไปใช้ตัวเลือกนั้นอย่างรวดเร็ว ดังนั้นผู้นำจึงไม่สามารถสรุปได้ว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีเพียงเพราะคนไม่บ่น

หากผู้คนออกจากคริสตจักรหรือองค์กรอื่นด้วยเหตุผลเล็กๆ น้อยๆ หรือแม้กระทั่งโดยไม่มีเหตุผล แสดงว่าขาดความพึงพอใจ ผู้นำจึงไม่ควรรอฟังคำบ่นหรือร้องเรียน

ความเป็นเลิศอย่างสม่ำเสมอจำเป็นต้องมีการฝึกอบรมและพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ความสม่ำเสมอสำคัญเพราะถ้าหากคุณสร้างความคาดหวังให้สูงแต่กลับล้มเหลวในการทำให้สมหวัง ผู้คนก็จะผิดหวัง

การบริการเริ่มต้นจากมิตรภาพปกติธรรมดา การเป็นมิตรกับใครบางคนหมายถึงการปฏิบัติต่อคนนั้นในฐานะบุคคลหนึ่ง ไม่ใช่เพื่อธุรกิจ เมื่อคุณพูดคุยบางเรื่องกับพวกเขาที่ไม่เกี่ยวข้องกับการซื้อขาย พวกเขาจะรู้สึกว่ามีปฏิสัมพันธ์กับคุณแบบมิตรสหาย

นอกจากความเป็นมิตรแล้ว ขอให้ความสำคัญกับความจำเป็นในชีวิตของผู้คน พยายามมองเห็นความจำเป็นที่มีและช่วยเหลือในรูปแบบพิเศษนอกเหนือจากการบริการตามปกติ

เห็นได้ชัดว่าองค์กรไม่สามารถจัดหาทุกอย่างให้กับทุกคนได้ แต่ควรตอบสนองความจำเป็นบางอย่างด้วยวิธีพิเศษ

พิจารณาคำถามต่อไปนี้

• ผู้คนลักษณะไหนที่คณต้องการดึงดูดพวกเขา?

• อะไรคือสิ่งที่คุณต้องการทำให้สำเร็จ?

• มีความจำเป็นอะไรที่คุณควรตอบสนองบ้าง?

ผู้คนควรจินตนาการว่าการบริการที่สมบูรณ์แบบเป็นอย่างไร จากนั้นพัฒนาและแก้ไขความเข้าใจของตนโดยการพูดคุยกับคนที่เขาให้บริการนั้น

► คิดถึงองค์กรของคุณ คนลักษณะใดที่คุณต้องการดึงดูดพวกเขา? มีความจำเป็นของใครบ้างที่คุณควรตอบสนอง?

► คิดถึงลักษณะของผู้คนที่องค์กรของคุณให้การบริการ พวกเขาแสวงหาอะไรเมื่อพวกเขามาหาคุณ? คุณสามารถนำเสนอสิ่งใดที่เกินความคาดหวังของพวกเขาได้บ้าง?

อนุญาตให้นักศึกษาแบ่งปันว่าพวกเขาคาดหวังที่จะเปลี่ยนแปลงเป้าหมายหรือการกระทำหลังจากได้เรียนบทเรียนนี้อย่างไรบ้าง

1. ผู้คนทำงานได้ดีที่สุดเมื่อพวกเขารู้สึกถึงการอุทิศตนส่วนตัวให้กับองค์กร

2. ผู้นำควรใช้เวลายกระดับการมีส่วนร่วมให้กับผู้คน

3. ถ้าหากคนในองค์กรไม่ได้ให้และไม่ได้ทำในสิ่งที่พวกเขาให้และทำได้ พวกเขาก็ไม่ได้มีสายสัมพันธ์ที่ดีกับองค์กร

4. ผู้นำต้องมีวิธีการยอมรับคำร้องเรียนและข้อมูลเชิงลบ

5. ผู้นำไม่ควรทำให้ผู้คนประหลาดใจกับการตัดสินใจของพวกเขา

1. เขียนสรุปหนึ่งย่อหน้าเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องชีวิตที่เปลี่ยนแปลงจากบทเรียนนี้ อธิบายเหตุผลว่าทำไมเรื่องนี้จึงสำคัญ สิ่งนี้ให้ประโยชน์อะไรบ้าง? จะมีผลเสียอะไรเกิดขึ้นหากไม่รู้เรื่องนี้?

2. อธิบายวิธีที่คุณจะนำหลักการต่าง ๆ จากบทเรียนนี้ไปประยุกต์ใช้ในชีวิตของคุณเอง บทเรียนนี้เปลี่ยนเป้าหมายของคุณอย่างไรบ้าง? คุณมีแผนที่จะเปลี่ยนการกระทำของคุณอย่างไรบ้าง?

3. ท่องประโยคสรุปทั้งห้าประโยคจากบทที่ 9 นี้ เตรียมตัวเขียนทั้งห้าประโยคที่ท่องจำตอนเริ่มต้นชั่วโมงเรียนถัดไป

4. ก่อนเริ่มชั่วโมงเรียนถัดไป อ่าน 1 โครินธ์ 12