Lesson 7: การจัดลำดับความสำคัญส่วนตัว

คนมากมายมีงานยุ่งแต่กลับไม่คิดมากเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขากำลังทำ พวกเขาคิดเอาเองว่าไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาต้องทำ

► อะไรจะเกิดขึ้นหากบุคคลหนึ่งไม่คิดจริงจังเกี่ยวกับลำดับความสำคัญ?

พิจารณาคำกล่าวเหล่านี้

• มีสิ่งที่ดีกว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ตอนนี้

• มีวิธีการทำสิ่งต่าง ๆ ที่ดีกว่าวิธีที่เรากำลังทำอยู่

• เราสามารถได้รับผลที่ดีกว่าที่เราได้ตอนนี้

► ถ้าหากคำกล่าวเหล่านี้เป็นความจริง เราจะเรียนรู้ทำให้ดีกว่าเดิมได้อย่างไร?

ตามที่ จอห์น แม็กซ์เวลล์ กล่าวไว้ว่า ระดับความคิดทั่วไปคือ...

• เกียจคร้านเกินกว่าจะควบคุมกระบวนการคิดอย่างตั้งใจ

• ขาดวินัยเกินกว่าจะปลดปล่อยพลังของการคิดเชิงกลยุทธ์

• ตื้นเขินเกินกว่าที่จะตั้งคำถามถึงการยอมรับความคิดที่เป็นที่นิยม

• ภูมิใจเกินกว่าที่จะสนับสนุนยอมรับความคิดร่วมกัน

• หมกมุ่นกับตัวเองเกินกว่าที่จะสัมผัสถึงความพอใจในการมีความคิดที่ไม่เห็นแก่ตัว

• ไม่จริงจังเกินกว่าที่จะได้ชื่นชมผลลัพธ์ของการคิดแบบบรรทัดฐาน[1]

[2]เมื่อคุณรู้ลำดับความสำคัญของคุณ การตัดสินใจหลายอย่างจะง่ายขึ้น ลำดับความสำคัญกำหนดเป้าหมายและวิธีการไปถึงเป้าหมายของคุณ ลำดับความสำคัญทำให้คุณสามารถรู้และเลือกโอกาสได้ คนที่ไม่มีลำดับความสำคัญอย่างชัดเจนจะถูกเบี่ยงเบนความสนใจโดยโอกาสต่าง ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกันกับเป้าหมาย

► ลำดับความสำคัญอะไรบ้างที่คริสเตียนทุกคนควรมี?

สำหรับคริสเตียนแล้ว ค่านิยมที่ชัดเจนควรนำหน้าลำดับความสำคัญส่วนตัว

อย่างแรก ความรอดส่วนบุคคลและความสัมพันธ์กับพระเจ้าเป็นลำดับความสำคัญสูงสุด คุณไม่ควรพิจารณาสิ่งใด ๆ ที่ประนีประนอมต่อค่านิยมนี้ นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงการเชื่อฟังพระเจ้าอย่างสมบูรณ์

จอห์น เวสเลย์ สอนว่าเรารู้อย่างแน่ชัดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นพระประสงค์ของพระเจ้าสำหรับชีวิตของเรา เรารู้ว่าพระเจ้าต้องการให้เราเป็นคนดีและทำสิ่งดี ด้วยเหตุนี้เมื่อเราครุ่นคิดเพื่อตัดสินใจเรื่องอะไร เราควรเลือกทำสิ่งที่สอดคล้องกับการเป็นคนดีและทำสิ่งดี เราไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปในสถานการณ์ที่เราไม่น่าจะรักษาความบริสุทธิ์ในใจหรือการกระทำที่บริสุทธิ์ หรือไม่น่าจะทำสิ่งดีได้

หลักการนี้นำมาใช้กับการตัดสินใจในที่ที่เราอยู่ ในที่ทำงาน กับคู่สมรส กับการแสวงหาการศึกษา กับการเลือกทำธุรกิจ กับคริสตจักรที่เราจะเป็นสมาชิก กับการเลือกบริโภคสิ่งบันเทิง และกับการเลือกคบเพื่อน สำหรับคริสเตียนแล้ว ความจริงจากพระวจนะของพระเจ้าและพระประสงค์ของพระองค์สำหรับเราควรเป็นรากฐานสำหรับทุกหน่วยงาน ไม่ใช่แค่ในงานพันธกิจเท่านั้น คริสเตียนไม่ควรทำธุรกิจที่ขัดแย้งกันกับพระวจนะของพระเจ้า

อย่างที่สอง การทรงเรียกของพระเจ้าเข้าสู่ชีวิตในงานพันธกิจมีสิทธิอำนาจเหนือคุณ หมายความว่าพระเจ้ากำหนดจุดหมายชีวิตของคุณ พระองค์อาจนำคุณให้ออกจากเป้าหมายตัวเองไปยังเป้าหมายของพระองค์สำหรับคุณ คุณต้องจดจำไว้ว่าคุณจะพบความสมหวังได้ในพระประสงค์ของพระเจ้าเท่านั้น คุณต้องไม่พยายามทำให้พระประสงค์ของพระเจ้าเป็นจุดเน้นบางครั้งในชีวิตของคุณในขณะที่ให้จุดเน้นหลักคือเป้าหมายของตัวคุณเอง

ชายคนหนึ่งรู้สึกว่าเขาได้รับการทรงเรียกให้เป็นศิษยาภิบาล แต่เขาไม่แน่ใจว่าครอบครัวของจะสนับสนุนหรือไม่ เขาได้รับการเสนองานที่ดีที่สนามบิน และเขาตัดสินใจทำงานนั้น เขาต้องทำงานในวันอาทิตย์และไม่ได้ไปคริสตจักร เขาพูดว่า “งานนี้ (งานที่สนามบิน) เป็นคริสตจักรของผม” เขารู้ว่าเขาไม่ได้ทำตามการทรงเรียกของพระเจ้าให้เป็นศิษยาภิบาล แต่เขาไม่มีความเชื่อว่าพระเจ้าจะจัดเตรียมทุกสิ่งหากเขาลาออกจากงาน เขาทำงานที่สนามบินสามสิบปี ในที่สุดเขาก็เกษียณพร้อมกับได้รับเงินบำนาญรายเดือน เขาตัดสินใจทำบางสิ่งเพื่อพระเจ้าตอนวัยชรา เขาจัดลำดับความสำคัญอย่างถูกต้องไหม?

พระเยซูตรัสว่า “อาหารของเราคือการทำตามพระประสงค์ของผู้ที่ทรงใช้เรามาและทำให้งานของพระองค์สำเร็จ” (ยอห์น 4:34) ถ้าหากการทำตามพระประสงค์ของพระเจ้าคืออาหารของคุณหมายความว่าอะไร? อาหารคือสิ่งที่ทำให้คุณอิ่ม ด้วยเหตุนี้อาหารของคุณคือสิ่งที่กระตุ้นจูงใจคุณ

ลำดับความสำคัญที่อธิบายในส่วนนี้ไม่จำเป็นต้องเรียงตามความสำคัญ

อีกลำดับความสำคัญสำหรับคริสเตียนคือครอบครัว พระคัมภีร์บอกเราว่าคนที่ไม่เลี้ยงดูครอบครัวของตนก็ปฏิเสธความเชื่อ (1 ทิโมธี 5:8) ความรับผิดชอบของผู้นำต่อครอบครัวของเขาไม่ได้เพียงแค่ด้านการเงิน แต่คือการบำรุงเลี้ยงชีวิตฝ่ายวิญญาณ และความจำเป็นในด้านอื่น ๆ ด้วย

งานพันธกิจควรสมดุลกับความจำเป็นของครอบครัว พระประสงค์ของพระเจ้าสำหรับคุณไม่ขัดแย้งกับความรับผิดชอบต่อครอบครัวของคุณ เพราะความรับผิดชอบเหล่านั้นเป็นส่วนหนึ่งของพระประสงค์ของพระเจ้าสำหรับคุณ บางครั้งผู้คนที่ทำงานพันธกิจสำเร็จได้อย่างยิ่งใหญ่ก็ไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีในการเอาใจใส่ดูแลครอบครัวของพวกเขา คนที่คิดว่าเขาต้องละเลยครอบครัวของตัวเองเพื่องานพันธกิจก็คิดผิด

โยชูวาเป็นผู้นำของชนชาติที่เป็นผู้อพยพซึ่งได้รับอิทธิพลจากศาสนาที่หลากหลาย เมื่อพวกเขามาถึงดินแดนที่พระเจ้าสัญญาไว้ ก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะอุทิศตัวต่อพันธสัญญาของพระเจ้า โยชูวาบอกพวกเขาให้ตัดสินใจว่าจะรับใช้พระเจ้าหรือไม่ แต่เขาไม่ได้รอการลงคะแนนเสียงก่อนที่ตัวเขาจะตัดสินใจอุทิศตัวต่อพระเจ้า เขาบอกว่าไม่ว่าคนเหล่านั้นจะเลือกอะไร แต่เขากับครอบครัวจะรับใช้องค์พระผู้เป็นเจ้า (โยชูวา 24:15) นี่คือผู้นำที่เข้มแข็งที่มีความเชื่อมั่น ถ้าหากชนชาตินั้นเลือกรับใช้พระอื่น โยชูวาจะไม่เป็นผู้นำของพวกเขาอีกต่อไป เขาไม่ยอมประนีประนอมความสัตย์ซื่อของเขาต่อพระเจ้า ความกล้าหาญและความเชื่อมั่นของเขามีอิทธิพลทำให้ชนชาตินั้นตัดสินใจเลือกอย่างถูกต้อง

ลำดับความสำคัญที่สี่คือคริสตจักรท้องถิ่น คริสตจักรท้องถิ่นคือพระกายของพระคริสต์และเป็นความไพบูลย์ของพระเจ้าในโลกนี้ (เอเฟซัส 1:23) พระเจ้าเสริมสร้างคริสตจักรเพื่อทำให้พระประสงค์ของพระองค์สำเร็จ (เอเฟซัส 4:11-13) โดยทางคริสตจักร พระเจ้าจะได้รับเกียรติชั่วนิรันดร์ (เอเฟซัส 3:21) ด้วยเหตุนี้ คริสเตียนจึงไม่ควรคิดว่าตะลันต์และการทรงเรียกให้ทำพันธกิจของเขาเป็นอิสระแยกจากคริสตจักร ถ้าหากเขาไม่อุทิศตัวในการเป็นสมาชิกของคริสตจักร เขาก็ไม่ได้ทำให้พระประสงค์อันดีพร้อมของพระเจ้าสำเร็จสำหรับชีวิตของเขา

ลำดับความสำคัญต่าง ๆ ข้างต้นเป็นเรื่องที่พูดได้ง่าย แต่นำมาใช้ให้สมดุลกับความต้องการในชีวิตได้ยาก บางครั้งเรามียุ่งอยู่กับรายละเอียดต่าง ๆ ของครอบครัว พันธกิจ และธุรกิจ อยู่กับความเร่งรีบจนไม่มีเวลาคิดถึงลำดับความสำคัญในชีวิต กิจกรรมควรออกมาจากการสะท้อนคิด ถ้าหากคุณยุ่งเกินไปจนไม่มีเวลาหยุดคิด เป็นไปได้ว่าคุณกำลังทำสิ่งที่ผิด คุณอาจไม่ได้กำลังทำงานตามลำดับความสำคัญอย่างที่คุณบอกไว้ก็ได้

► ทำไมการทำตามลำดับความสำคัญของคุณอย่างต่อเนื่องจึงเป็นเรื่องยาก?

หลักการของพาเรโตเกิดขึ้นหลังจากนักเศรษฐศาสตร์ชาวอิตาเลียนชื่อว่า วิลฟริโด พาเรโต ได้สังเกตเห็นว่า 80 เปอร์เซ็นต์ของที่ดินถือครองโดยประชากรจำนวน 20 เปอร์เซ็นต์ เขาสังเกตเห็นด้วยว่า 80 เปอร์เซ็นต์ของถั่วที่เป็นผลผลิตในสวนของเขามาจากฝักถั่ว 20 เปอร์เซ็นต์ เขาเห็นว่าจำนวนเปอร์เซ็นต์เหล่านี้ใช้ได้กับหลายสิ่งหลายอย่าง คนอื่น ๆ ได้เอาหลักการนี้ไปประยุกต์ใช้กับการเป็นผู้นำ เวลา และธุรกิจ

• 80 เปอร์เซ็นต์ของยอดขายในบริษัทมาจากพนักงานขาย 20 เปอร์เซ็นต์

• 80 เปอร์เซ็นต์ของการซื้อสินค้ามาจากลูกค้า 20 เปอร์เซ็นต์

• 80 เปอร์เซ็นต์ของการแสดงความไม่พึงพอใจมาจากลูกค้า 20 เปอร์เซ็นต์

• 80 เปอร์เซ็นต์ของทรัพยากรทางการแพทย์ใช้กับผู้ป่วย 20 เปอร์เซ็นต์

• 80 เปอร์เซ็นต์ของเวลาของครูใช้ไปกับนักเรียน 20 เปอร์เซ็นต์

• 80 เปอร์เซ็นต์ของงานในคริสตจักรเป็นการทำงานของสมาชิกคริสตจักร 20 เปอร์เซ็นต์

• 80 เปอร์เซ็นต์ของการสนับสนุนทางการเงินมาจากการถวายของสมาชิกคริสตจักร 20 เปอร์เซ็นต์

สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว 80 เปอร์เซ็นต์ของความสำเร็จของพวกเขามาจากความพยายาม 20 เปอร์เซ็นต์ คนส่วนใหญ่จำเป็นต้องใส่ใจกับความพยายามมากขึ้น พวกเขาจำเป็นต้องใช้เวลามากขึ้นกับกิจกรรมที่ให้ผลสำเร็จมากและใช้เวลาน้อยลงกับกิจกรรมให้ผลสำเร็จน้อย

ใช้ภาพตัวอย่างอธิบายเพื่อความมั่นใจว่าแนวคิดนี้เข้าใจได้ วาดรูปสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่บนกระดาษ แบ่งเป็น 20 เปอร์เซ็นต์ และ 80 เปอร์เซ็นต์ ทำอย่างเดียวกันในกระดาษอีกแผ่นหนึ่ง แล้วอธิบายโดยชี้จากกระดาษแผ่นหนึ่งไปยังอีกแผ่นหนึ่ง แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของคน (ชี้ไปที่ส่วนใหญ่) ในบริษัททำงานยี่สิบเปอร์เซ็นต์ (ชี้ไปที่ส่วนเล็กของกระดาษอีกแผ่นหนึ่ง) ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของคน (ชี้ไปที่ส่วนเล็กของกระดาษแผ่นแรก) ทำงานแปดสิบเปอร์เซ็นต์ (ชี้ไปที่ส่วนใหญ่ของกระดาษแผ่นที่สอง)

ผู้นำที่มีงานยุ่งมากเกินไปอาจจำเป็นต้องหยุดทำบางสิ่งบางอย่าง คุณสามารถตัดอะไรออกไปได้โดยให้มีการสูญเสียน้อย?

ศิษยาภิบาลส่วนใหญ่ใช้เวลาของเขา 20 เปอร์เซ็นต์ กับคน 80 เปอร์เซ็นต์ และใช้เวลา 80 เปอร์เซ็นต์ กับคน 20 เปอร์เซ็นต์ คำถามคือ พวกเขาจดจ่อถูกคนหรือเปล่า? โดยปกติแล้วเราใช้เวลาส่วนใหญ่กับคนที่มีปัญหามากที่สุด เราให้เวลาน้อยกับคนที่มีศักยภาพมากที่สุด เพราะพวกเขาทำได้ดีอยู่แล้ว เราควรลงทุนเวลาของเรากับคนที่ตอบสนองมากที่สุด

► ให้ดูที่กระดาษที่มีรูปสี่เหลี่ยมอีกครั้ง 80 เปอร์เซ็นต์ของกิจกรรมที่คุณทำได้ผลสำเร็จ 20 เปอร์เซ็นต์ กับ 20 เปอร์เซ็นต์ของกิจกรรมที่คุณทำได้ผลลัพธ์เป็นความสำเร็จ 80 เปอร์เซ็นต์ เขียนรายการความรับผิดชอบและงานต่าง ๆ ที่ต้องทำของคุณ มีกิจกรรมอะไรที่ให้ผลลัพธ์น้อยไหม? และมีกิจกรรมอะไรที่คุณควรทำมากขึ้นบ้าง?

บางคนมีงานยุ่งมากและรู้สึกว่าพวกเขาไม่สามารถทำงานทั้งหมดได้ พวกเขาทำงานทุกอย่างที่มองเห็น และพวกเขารู้สึกว่างานที่ต้องทำทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งจำเป็น พวกเขากังวลว่าจะทำให้ผู้คนที่พึ่งพาพวกเขาผิดหวัง แต่พวกเขาไม่สามารถทำงานทุกอย่างให้เสร็จได้ทันเวลา บ่อยครั้งพวกเขาเหน็ดเหนื่อยและตึงเครียด พวกเขาไม่สามารถจัดเวลาวางแผน ฝึกอบรม และพัฒนา เพราะพวกเขามีอะไรเร่งด่วนให้ทำเสมอ

เราจำเป็นต้องสมดุลระหว่างสิ่งเร่งด่วนกับสิ่งสำคัญ กิจกรรมต่าง ๆ ของคน ๆ หนึ่งสามารถแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม[1]

สิ่งเร่งด่วนและสำคัญ เป็นสิ่งที่ดึงความสนใจของเราได้ง่าย กลุ่มนี้รวมถึงการเตรียมคำเทศนา การช่วยเหลือบางคนที่ป่วยฉุกเฉิน และการระดมเงินเพื่อช่วยในความจำเป็นเร่งด่วน

งานที่เร่งด่วนแต่ไม่สำคัญ โดยปกติเกี่ยวข้องกับความรับผิดชอบที่เราเข้าไปรับทั้ง ๆ ที่เราไม่ควรทำสิ่งนั้น บางครั้งเป็นพวกโครงการต่าง ๆ ส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานพันธกิจ หรืออาจเป็นกิจกรรมทางธุรกิจที่ไม่ได้ให้ผลลัพธ์ที่ดีมากนัก หรือดึงเวลามากเกินจนไม่ได้ทำในสิ่งที่สำคัญกว่า กิจกรรมเหล่านี้อาจเร่งด่วนเพราะต้องทำให้สำเร็จทันเวลา แต่ผลที่ได้ก็ไม่สำคัญนัก

กิจกรรมต่าง ๆ ที่ไม่เร่งด่วนและไม่สำคัญ เป็นการตอบสนองต่อความจำเป็นที่ไม่ได้สำคัญ ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้เสียหายอะไร บางครั้งเกี่ยวข้องกับโปรแกรมต่าง ๆ ที่ไม่ได้สำเร็จเหมือนกับที่เคยสำเร็จอีกต่อไป

กิจกรรมต่าง ๆ ที่ไม่เร่งด่วนแต่สำคัญ ซึ่งมักจะถูกมองข้าม สิ่งเหล่านี้ไม่ได้สำเร็จอย่างรวดเร็วแต่มีคุณค่าที่ยาวนาน ตัวอย่างเช่นการศึกษาเชิงวิชาการ (ในฐานะครูหรือนักเรียน) การฝึกอบรมต่าง ๆ การก่อสร้างอาคาร และการผลิตสื่อการเรียนการสอน เนื่อง่จากสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ในวันนี้และยังไม่เห็นประโยชน์ในวันนี้ เราจึงมีแนวโน้มที่จะจดจ่อกับสิ่งอื่น ๆ ที่เร่งด่วนกว่า ผู้นำควรลงทุนเวลาและทรัพยากรกับสิ่งต่าง ๆ ที่จะมีคุณค่าในอนาคต หากเป็นไปได้ การลงทุนนี้ควรเกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน

กิจกรรมที่จำเป็นสำหรับองค์กรสามารถแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม

• การพัฒนา นำองค์กรก้าวไปข้างหน้าสู่โอกาสใหม่ ๆ และการเติบโต

• การจัดการ ผดุงรักษาการดำเนินงานในปัจจุบัน

ถ้าหากผู้นำไม่ตั้งเป้าหมายอยู่กับการพัฒนา เขาก็จะทุ่มเทเวลาและความสนใจทั้งหมดไปที่การจัดการ มีคติพจน์หนึ่งที่กล่าวไว้ว่า “วงล้อที่ส่งเสียงดังเอี๊ยดจะได้รับจารบี” หมายความว่าเรามีแนวโน้มที่จะใส่ใจกับปัญหาต่าง ๆ ที่กวนใจเราตอนนี้

ผู้นำบางคนวิ่งแก้ไขปัญหานั้นปัญหานี้ แต่ไม่เคยลงทุนกับอนาคต องค์กรที่ประสบความสำเร็จในระยะยาวมักจะเป็นองค์กรที่ลงทุนเวลาและทรัพยากรในการวิจัย พัฒนา และฝึกอบรม องค์กรที่ไม่ลงทุนกับอนาคตก็จะสูญเสียประสิทธิภาพของตนเพื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป

► นักศึกษาแต่ละคนควรเขียนรายการกิจกรรมและความรับผิดชอบต่าง ๆ จากนั้นวาดรูปสี่เหลี่ยมเหมือนในแผนผังด้านบน แบ่งกิจกรรมต่าง ๆ ลงในช่องสี่เหลี่ยมแต่ละช่อง พิจารณาว่า มีสิ่งใดที่สำคัญแต่ไม่เร่งด่วนซึ่งคุณกำลังละเลย? คุณเสียเวลาไปกับสิ่งต่าง ๆ ที่ไม่สำคัญและไม่เร่งด่วนหรือไม่?

เป็นความรับผิดชอบของผู้นำที่จะตรวจสอบให้แน่ใจว่าทุกสิ่งสำเร็จเรียบร้อยดี แต่เขาไม่จำเป็นต้องทำทุกสิ่งด้วยตัวเอง เขาควรกระจายความรับผิดชอบให้กับคนอื่น แต่การตรวจสอบให้แน่ใจว่างานสำเร็จเรียบร้อยดีก็ยังคงเป็นหน้าที่ของเขา เขาควรจัดการฝึกอบรมอย่างสม่ำเสมอและพัฒนาทีม เพิ่มศักยภาพของทีมเพื่อพวกเขาจะทำงานได้มากขึ้นในอนาคต

งานที่มอบหมายให้คนอื่นทำไม่ได้หมายความว่างานนั้นไม่สำคัญ แต่ที่มอบหมายเพราะมีบางคนที่ทำได้หรือได้รับการฝึกอบรมให้ทำได้ และเพราะงานนั้นไม่ได้สงวนไว้ให้ผู้นำทำเท่านั้น

งานบางอย่างไม่สามารถมอบหมายให้คนอื่นทำ เพราะมีเพียงผู้นำเท่านั้นที่ทำได้ เขาเป็นตัวแทนขององค์กรและมีวิธีการพูดเจรจาได้อย่างที่ไม่มีใครทำได้ เขาต้องใส่ใจเกี่ยวกับอนาคต เขาควรมองเห็นโอกาส อันตราย และการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นได้ดีกว่าคนอื่น ๆ

อาจมีงานเฉพาะที่ผู้นำเองมีความสามารถพิเศษทำงานนั้น ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่มอบหมายงานนี้ให้คนอื่นทำ อย่างไรก็ตามผู้นำไม่ควรหวงงานที่สามารถมอบหมายให้คนอื่นทำได้ไว้กับตัวเอง ผู้นำบางคนไม่เคยพอใจงานที่คนอื่นทำและอยากทำทุกงานเองเพื่องานจะสำเร็จด้วยดี

ผู้นำบางคนพยายามทำทุกสิ่งและไม่มอบหมายงานให้คนอื่น เมื่อพวกเขามอบหมาย พวกเขาเฝ้าตามติดและตัดสินใจในงานนั้นทุกอย่าง แบบนี้ไม่ใช่การนำที่ดี ผู้นำที่ดีสร้างทีมที่ลงทุนกำลังและความคิด ตั้งเป้าหมาย พัฒนาวิธีการ และมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ

ผู้นำที่ดีไม่ได้มอบหมายแค่งาน แต่เขามอบหมายความเป็นผู้นำด้วย เขายอมให้คนอื่นนำกิจกรรม ถ้าหากเขาคอยบอกทุกขั้นตอนว่าต้องทำอะไร ทำอย่างไร เขาก็ไม่ได้ปล่อยให้คนเหล่านั้นเป็นผู้นำ

ในฐานะผู้นำที่จัดลำดับความสำคัญ เขาควรพิจารณาคำถามต่อไปนี้

1. “ใครช่วยฉันได้?” ถ้าหากมีงานมากมายที่คนอื่นทำได้แต่จะไม่ทำ แสดงว่าคุณยังนำได้ไม่ดีพอ

2. “งานอะไรที่จะสำเร็จไม่ได้หากไม่มีฉัน?” ผู้นำควรจดจ่ออยู่กับงานเหล่านั้น ยกตัวอย่างเช่น การพัฒนาทีม การร่างวิสัยทัศน์ การวางแผนระยะยาว เป็นต้น งานเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องให้ผู้นำทำคนเดียว แต่งานเหล่านี้จะสำเร็จไม่ได้ถ้าหากไม่มีผู้นำ

[1]บางคนคิดว่าผู้นำมีสิทธิพิเศษมากมาย พวกคิดว่าสิทธิอำนาจของผู้นำทำให้ผู้นำอยากทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ ความเป็นจริงคือ ผู้นำยอมสละสิทธิ์ของตัวเองเพื่อเห็นแก่ความสำเร็จของกลุ่ม ผู้นำจะประสบความสำเร็จไม่ได้หากกลุ่มไม่ประสบความสำเร็จ

ในฐานะผู้นำที่ได้รับตำแหน่ง สิทธิของเขายิ่งลดน้อยลงแต่ความรับผิดชอบกลับเพิ่มขึ้น ยกตัวอย่างเช่น คนที่ทำงานในระดับต่ำที่สุดของธุรกิจ เขาจะทำงานตามชั่วโมงที่กำหนด ทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับ และไม่รับผิดชอบอะไรที่นอกเหนือจากความรับผิดชอบของเขา

ในระดับสูงขององค์กร ผู้นำทำงานโดยไม่จำกัดชั่วโมงและต้องเตรียมงานทุกอย่างที่จำเป็น เขาอาจต้องยอมสละสิทธิส่วนตัวหลายอย่าง บางเวลาที่เขาอยากพักผ่อน แต่เขายอมสละเวลานั้นเพื่อทำงานรับใช้องค์กร ผู้นำหลายคนรับเรื่องปัญหาต่าง ๆ ตลอดเวลาทั้งกลางวันกลางคืน

เมื่อความรับผิดชอบของคนหนึ่งเพิ่มขึ้น เขาสามารถตัดสินใจได้ดีขึ้นในองค์กร แต่เขาต้องยอมสละสิทธิส่วนตัวของเขา กระบวนการนี้เห็นได้จากภาพของปิรามิด ตรงด้านล่าง คน ๆ หนึ่งมีความรับผิดชอบน้อยแต่สิทธิมากมาย เพราะเขาสามารถตัดสินใจได้ว่าจะทำอะไรมากแค่ไหน แต่เมื่อความรับผิดชอบมากขึ้น สิทธิส่วนตัวของเขาก็ลดน้อยลง

ขอพิจารณาถึงตัวอย่างของนักกีฬา นักกีฬาที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงอาจได้รับชื่อเสียงและความมั่งคั่ง อย่างไรก็ตาม เขาควบคุมอาหารอย่างเคร่งครัด ออกกำลังกาย และฝึกฝนทักษะเป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อวัน ชีวิตของนักดนตรีที่โด่งดังก็คล้ายกัน

คนที่เตรียมตัวสำหรับการประกอบอาชีพ อย่างเช่นแพทย์หรืออาจารย์สอนในระดับสูง ก็ต้องใช้เวลาในการศึกษาหลายปี เขาไม่สามารถใช้เวลาและเงินของเขาเหมือนกับคนอื่น เขาไม่ได้ไปเที่ยวหรือร่วมสันทนาการต่าง ๆ เขาอาจถึงกับต้องถอนสิทธิตัวเองจากความจำเป็นพื้นฐานเพื่อวิ่งตามเป้าหมายของเขา

คนที่พยายามเริ่มต้นธุรกิจต้องทุ่มเททรัพยากรเพื่อจุดประสงค์นั้น เขาไม่สามารถใช้จ่ายเงินทั้งหมดที่เขาหามาได้ เขาลงทุนเพื่อผลกำไรในอนาคต เขาไม่ได้ใช้เงินซื้อสิ่งต่าง ๆ เหมือนเพื่อน ๆ เพื่อนของเขาอาจตัดสินความละเอียดรอบคอบของเขา แต่ในอนาคตเขาจะมีเงินมากกว่าคนเหล่านั้นแน่นอน

คนที่จะเป็นผู้นำในอนาคตควรลงทุนเพื่ออนาคตของเขาตอนนี้ การเสียสละเริ่มต้นในขั้นตอนของการพัฒนา เลือกพัฒนาและลงทุนสำหรับอนาคตของคุณ ให้ความสำคัญต่อการฝึกอบรม การฝึกซ้อมในพันธกิจ และใช้เวลาร่วมกับผู้นำ

ความรับผิดชอบของคุณอาจดูไม่สำคัญ แต่สิ่งเหล่านั้นช่วยพัฒนาความสามารถในการทำงานร่วมกับผู้คนและให้โอกาสแก่คุณสร้างชื่อเสียงด้านความน่าเชื่อถือ

► อภิปรายร่วมกันเกี่ยวกับบทเรียนในย่อหน้าถัดไปนี้ คำกล่าวนี้หมายความว่าอไร? มีอะไรที่นำมาประยุกต์ใช้ได้บ้าง?

ยอมสละคำชมเชยเพื่อบรรลุความสำเร็จ ยอมสละความมั่นคงเพื่อได้สิ่งที่มีความสำคัญ ยอมสละผลกำไรทางการเงินเพื่อได้ศักยภาพในอนาคต ยอมสละความพึงพอใจปัจจุบันเพื่อได้การเติบโตส่วนบุคคล ยอมสละความโด่งดังเพื่อได้จุดมุ่งหมาย และยอมสละการยอมรับเพื่อได้ความเป็นเลิศ[2]

ฝึกซ้อมทำตามลำดับความสำคัญของคุณอย่างมีเป้าหมาย “ก่อนที่บางสิ่งจะกลายเป็นนิสัย สิ่งนั้นต้องถูกฝึกให้เป็นวินัยก่อน”[3]

อัครทูตเปาโลอธิบายถึงการทุ่มเทของนักกีฬา นักกีฬาเสียสละเพราะพวกเขามีแรงจูงใจเพื่อประสบความสำเร็จอย่างมาก
(1 โครินธ์ 9:25-27) เปาโลเน้นประเด็นที่ว่าพวกเขาทำสิ่งนั้นเพื่อรางวัลในโลกนี้ เพื่อเกียรติอันชั่วคราว แต่เราควรทำงานเพื่อรางวัลอันเป็นนิรันดร์ แรงจูงใจของเราแตกต่างจากพวกเขา แต่ไม่ควรน้อยกว่าพวกเขา

อนุญาตให้นักศึกษาแบ่งปันว่าพวกเขาคาดหวังที่จะเปลี่ยนแปลงเป้าหมายหรือการกระทำหลังจากได้เรียนบทเรียนนี้อย่างไรบ้าง

1. ลำดับความสำคัญกำหนดเป้าหมายและวิธีการที่คุณเลือกไปสู่เป้าหมาย

2. ลำดับความสำคัญทำให้คุณสามารถรับรู้ถึงโอกาสต่าง ๆ และเลือกโอกาสได้

3. คุณจะพบความสมหวังในพระประสงค์ของพระเจ้าเท่านั้น

4. ผู้นำที่ดีไม่เพียงมอบหมายงานให้คนอื่น แต่เขามอบหมายความเป็นผู้นำให้ด้วย

5. ในฐานะผู้นำที่อยู่ในตำแหน่ง สิทธิของเขาลดน้อยลงแต่ความรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้น

1. เขียนสรุปหนึ่งย่อหน้าเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องชีวิตที่เปลี่ยนแปลงจากบทเรียนนี้ อธิบายเหตุผลว่าทำไมเรื่องนี้จึงสำคัญ สิ่งนี้ให้ประโยชน์อะไรบ้าง? จะมีผลเสียอะไรเกิดขึ้นหากไม่รู้เรื่องนี้?

2. อธิบายวิธีที่คุณจะนำหลักการต่าง ๆ จากบทเรียนนี้ไปประยุกต์ใช้ในชีวิตของคุณเอง บทเรียนนี้เปลี่ยนเป้าหมายของคุณอย่างไรบ้าง? คุณมีแผนที่จะเปลี่ยนการกระทำของคุณอย่างไรบ้าง?

3. ท่องประโยคสรุปทั้งห้าประโยคจากบทที่ 7 นี้ เตรียมตัวเขียนทั้งห้าประโยคที่ท่องจำตอนเริ่มต้นชั่วโมงเรียนถัดไป

4. ก่อนเริ่มชั่วโมงเรียนถัดไป อ่าน 1 ซามูเอล 13-15 ปัญหาในการเป็นผู้นำของซาอูลคืออะไร