Lesson 11: ମାନବିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧ

ଏହି ପାଠର ଶେଷ ସୁଦ୍ଧା ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀମାନେ ଯେପରି :

(୧) ବିଶ୍ୱାସ କରିପାରିବ ଯେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିରେ ନିର୍ମିତ ହୋଇଥିବାରୁ ସମ୍ମାନ ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ।

(୨) ତାଙ୍କ ଅଞ୍ଚଳରେ ଦୁର୍ବ୍ୟବହାରର ଶୀକାର ହେଉଥିବା ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ନ୍ୟାୟ ଏବଂ ଦୟା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବାର ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇପାରିବେ ।

(୩) ଯେକୌଣସି ପରିସ୍ଥିତି ହେଉନା କାହିଁକି, ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କୁ ସମ୍ମାନର ସହିତ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ପ୍ରତିବଦ୍ଧ ହେବେ ।

Dale Carnegie (ଡେଲ୍‌ କର୍ନେଗି) ତାଙ୍କର ପୁସ୍ତକ ପାଇଁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଥିଲେ How to Win Friends and Influence People (କିପରି ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କୁ ଜିତିବେ, ଏବଂ ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିବେ’) । ସେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ ଯେ, ସମସ୍ତ ଲୋକ ଧ୍ୟାନ ଏବଂ ସମ୍ମାନ ପାଇବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, କାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇଥିବାରୁ ସ୍ୱାଭାବିକ ଭାବରେ ସେମାନେ ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟନ୍ତି । ଡେଲ୍‌ କର୍ନେଗି ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ତାଙ୍କ ନୀତିଗୁଡ଼ିକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେବା ପାଇଁ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା ।

ଥରେ ଡେଲ୍‌ କର୍ନେଗି ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ବ୍ୟବସାୟ ବୃତ୍ତିଗତଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ସନ୍ଧ୍ୟାକାଳୀନ ଶ୍ରେଣୀ ପାଠ ପଢ଼ାଉଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କୁ କିପରି ବନ୍ଧୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଲୋକଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରାଇବାକୁ ଶିଖାଉଥିଲେ। ଯେତେବେଳେ ଛାତ୍ରମାନେ ପରୀକ୍ଷା ଦେଉଥିଲେ ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ ଦ୍ୱାରା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ । ଅନପେକ୍ଷିତ ପ୍ରଶ୍ନଟି ଥିଲା, “ଯେତେବେଳେ ତୁମେ କ୍ଲାସ୍‌ ସାରି ଚାଲିଯାଅ ଯେଉଁ ମହିଳା ଜଣକ ଲପି ପୋଛି ପରିଷ୍କାର କରେ ତାଙ୍କ ନାମ କ’ଣ ?’’ ଛାତ୍ରମାନେ କ୍ଲାସ୍‌ ସାରି ଯେତେବେଳେ ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତି ଅନେକ ଥର ତାଙ୍କ ପାଖ ଦେଇ ଯାଇଥାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ମନେ କରି ନ ଥିଲେ, ଯଦିଓ ସେମାନେ, କିପରି ବନ୍ଧୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବେ ଏବଂ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରିବେ ସେ ବିଷୟ ସାରି ଏକ ଶ୍ରେଣୀରୁ ଫେରୁଥିଲେ । ସେମାନେ ମନେ କରୁଥିଲେ ଯେ, ସେମାନେ କେବଳ ସେମାନଙ୍କର ନୂତନ କୌଶଳ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଲୋକମାନଙ୍କ ସହିତ ବ୍ୟବହାର କରିବେ ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟ ଯେଉଁମାନେ ସେମାନଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ଯୀଶୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଉପରେ ସ୍ଥାପନ କରିଛନ୍ତି ସେମାନେ ଏକ ଶରୀର ସଦସ୍ୟ ଅଟନ୍ତି - ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଶରୀର : “ଯିହୁଦୀ କି ଗ୍ରୀକ୍, ଦାସ କି ସ୍ଵାଧୀନ, ପୁରୁଷ କି ସ୍ତ୍ରୀ, ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କିଛିର ହିଁ ପ୍ରଭେଦ ନାହିଁ, କାରଣ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଯୀଶୁଙ୍କଠାରେ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଏକ” (ଗାଲାତୀୟ ୩:୨୮)।

ଲୂକଙ୍କ ସୁସମାଚାର ଏକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ ବିଷୟରେ କହେ, ଯେତେବେଳେ ଯୀଶୁ ଆଜ୍ଞାଗୁଡ଼ିକୁ ଉଦ୍ଧୃତ କରିଥିଲେ, “ଆପଣା ପ୍ରତିବାସୀକି ଆତ୍ମତୁଲ୍ୟ ପ୍ରେମ କର।’’ ଜଣେ ବ୍ୟବସ୍ଥାଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞ ତାହାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ “ତେବେ ମୋର ପ୍ରତିବାସୀ କିଏ ?’’ (ଲୂକ ୧୦:୨୯) । ପ୍ରଶ୍ନଟି ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା କାରଣ ବ୍ୟବସ୍ଥାଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞ ମନେ କରୁଥିଲେ ଯେ, ସେ କାହାକୁ ପ୍ରେମ କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ସେ ଭାବୁଥିଲେ ଯେ, ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଦଳକୁ ପ୍ରେମ କରିବା ପାଇଁ ଏହି ଆଜ୍ଞା ଅଟେ ।

ସମସ୍ତ ସଂସ୍କୃତିର ଲୋକଙ୍କର ନୈତିକତା ସମାନ ଅଟେ । ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ, ଚୋରି, ହତ୍ୟା ଏବଂ ଅତ୍ୟାଚାର ଭୁଲ୍‌ ଅଟେ । ତଥାପି ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ, ସମସ୍ତେ ସେମାନେ ନ୍ୟାୟପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବହାର ପାଇବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ । ହୁଏତ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ପାଖରୁ ଚୋରି କରି ନ ପାରନ୍ତି କି ସେମାନେ ଜଣେ ଅଜଣା ବ୍ୟକ୍ତିଠାରୁ ଚୋରୀ କରିପରିବେ । ହୁଏତ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ଜାତିର ଲୋକଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରି ନ ପାରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଜଣେ ବିଦେଶୀକୁ ହତ୍ୟ କରିପାରିବେ । ହୁଏତ ସେମାନେ ନିଜର ପରିଜନଙ୍କୁ ଅତ୍ୟାଚାର କରି ନ ପାରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଅବହେଳିତ/ନିଚ୍ଚଜାତିର ଲୋକଙ୍କୁ ଅତ୍ୟାଚାର କରିପାରିବେ ।

ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଅନୁଗାମୀମନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟ ଅସୀମ ମୂଲ୍ୟ ସହିତ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛନ୍ତି ।

ଯେତେବେଳେ ଜଣେ ଦୂତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଉଭା ଉପସ୍ଥିତ ହୁଅନ୍ତି, ଯେପରି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖାଅଛି, ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ବାକ୍ୟହେଉଛି, “ଭୟ କର ନାହିଁ’’, କାରଣ ତାଙ୍କର ଉପସ୍ଥିତି ଅଦ୍ଭୁତ ଏବଂ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଜନକ ଥାଏ । ଅନେକ ସମୟରେ ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ପୂଜା ଉପାସନା କରିବାକୁ ପଡ଼ିଯାଆନ୍ତି ।[1] କିନ୍ତୁ ଦୂତମାନଙ୍କଠାରୁ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମୂଲ୍ୟ ଅଧିକ ଅଟେ (୧ କରିନ୍ଥୀୟ ୬:୩) ।

ଆପଣ ହୁଏତ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରିପାରନ୍ତି ଯିଏ ନିମ୍ନ ଶ୍ରେଣୀର ଭିକାରୀ ହୋଇଥିବ, ଅଶିକ୍ଷିତ, ଅଜ୍ଞାନୀ, ମନ୍ଦ ଚରିତ୍ର, କୌଶଳର ଅଭାବ, ପ୍ରଭାବହୀନ, ଘୃଣ୍ଣ୍ୟ ଚେହେରା ଏବଂ ଏକ ଘୃଣ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଥାଇପାରେ, ତଥାପି ସେ ଅନନ୍ତ ଫଳାଫଳ ସହିତ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଅନ୍ତି । ଯଦି ତାଙ୍କୁ ପରମେଶ୍ୱର ମୁକ୍ତ କରନ୍ତି, ତେବେ ସେ ପୃଥିବୀରେ ଆମେ ଦେଖିଥିବା ଯେକୌଣସି ପ୍ରାଣୀ ଅପେକ୍ଷା ମହାନ ହୋଇଯିବେ।[2] ତେଣୁ ସେ ସମ୍ମାନ ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ ।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ଗାଲାତୀୟ ୩:୨୮ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

ଏହି ପଦଟି ତିନୋଟି ଉପାୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛି ଯେ, ଲୋକମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ବର୍ଗୀକୃତ ହୁଅନ୍ତି - ଜାତିଗତ, ସାମାଜିକ ଶ୍ରେଣୀ ଏବଂ ଲିଙ୍ଗ । ସାମାଜିକ ଶ୍ରେଣୀ ଅର୍ଥନୈତିକ ସ୍ତରରେ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ । ଆମେ ବୟସ, ଶିକ୍ଷାଗତ ସ୍ତର ଏବଂ ଦକ୍ଷତା ଭଳି ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବର୍ଗୀକରଣ ଯୋଡ଼ି ପାରିବା । ଏହି ବର୍ଗୀକରଣଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ କୌଣସିଟି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ମୂଲ୍ୟକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରେ ନାହିଁ ।

► ଅନ୍ୟ ଲୋକଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା କେହି ଜଣେ ଅଧିକ ମୂଲ୍ୟବାନ ହୋଇପାରେ କି? ବର୍ଣ୍ଣନା କର ।

ଉଚ୍ଚ ବୁଦ୍ଧିମତା, ଶିକ୍ଷା, ଦକ୍ଷତା, ଶାରୀରିକ ଶକ୍ତି, ନେତୃତ୍ୱ ଅଭିଜ୍ଞତା, କିମ୍ବା ଟଙ୍କା ଥିବା ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାର୍ଯ୍ୟ ହାସଲ କରିବା ପାଇଁ ଅଧିକ ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟନ୍ତି । ତଥାପି ସେହି ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ଯୋଗୁଁ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ମନୁଷ୍ୟ ଭାବରେ ଅଧିକ ମୂଲ୍ୟବାନ ଭାବିବା କୁଲ୍‌ ଅଟେ । ସେହି ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟଗୁଡ଼ିକର ବ୍ୟବହାରିକ ମୂଲ୍ୟ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିରେ ନିର୍ମିତ ମାନବତାର ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ପ୍ରକୃତିର ଅସୀମ ଏବଂ ଅନନ୍ତ ମୂଲ୍ୟ ଅଛି ।

ଲୋକମାନେ ଭାବନ୍ତି ଯେ, ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀର ସମସ୍ତଙ୍କର କିଛି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ଅଛି । ବେଳେବେଳେ ଏହି ବକ୍ତବ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ଚର୍ମର ରଙ୍ଗକୁ ନେଇ ଦିଆଯାଇଥାଏ, ଯେପରିକି “ଶ୍ୱେତବର୍ଣ୍ଣ ଲୋକ ____________’’ କିମ୍ବା କଳା ଲୋକମାନେ ସମସ୍ତେ ____________’’।

ବେଳେବେଳେ ଏହି ବିବୃତ୍ତିଟି ହାଇତୀୟ, ଜର୍ମାନ କିମ୍ବା ଜାପାନୀ ପରି ଜାତୀୟତାକୁ ବୁଝାଏ । ବେଳେବେଳେ ଏହା ଅଧିକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ, ଯେପରିକି ଏକ ଜନଜାତିର ନାମ କିମ୍ବା ଏକ ଜାତି ମଧ୍ୟରେ ଆଉ ଏକ ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ ।

ଲୋକମାନଙ୍କ ବର୍ଗ ବିଷୟରେ ଲୋକମାନେ ଯେଉଁ ବକ୍ତବ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି, ତାହା କେତେକ ସମୟରେ ପ୍ରଶଂସାମୂଳକ ହୋଇଥାଏ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରାୟତଃ ସେଗୁଡ଼ିକର ସମାଲୋଚନାମୂଳକ ହୋଇଥାଏ । ଉକ୍ତ ବିବୃତ୍ତିଟି କହିପାରେ ଯେ, ସେହି ଗୋଷ୍ଠୀର ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର କିଛି ନା କିଛି ଦୋଷ ଅଛି ।

ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ କିମ୍ବା ଜାତୀୟତା ବିଷୟରେ ଲୋକମାନେ ଦେଉଥିବା ସମାଲୋଚନାମୂଳକ ବକ୍ତବ୍ୟର ଉଦାହରଣ ଏଠାରେ ଦିଆଯାଇଛି । ବିଭିନ୍ନ ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀର ନାମ ଖାଲି ସ୍ଥାନରେ ରହିବ।

• ______________ ଅଳସୁଆ ଅଟନ୍ତି

• ______________ ବାରମ୍ବାର ମଦ୍ୟପାନ କରନ୍ତି

• ______________ ସୁଯୋଗ ପାଇଲେ ଚୋରି କରନ୍ତି

• ______________ ବାରମ୍ବାର ଲଢ଼େଇ କରନ୍ତି

• ______________ କଦାପି ଭଲ ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପ୍ତ କରନ୍ତି ନାହିଁ

• ______________ ସ୍କୁଲ୍‌ରେ ଭଲ କରିବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ବୁଦ୍ଧିମାନ ନୁହନ୍ତି

• ______________ ଶୀଘ୍ର ରାଗି ଯାଆନ୍ତି

• ______________ ସର୍ବଦା ମିଥ୍ୟା କୁହନ୍ତି

ଏହା ସ୍ପଷ୍ଟ ଅଟେ ଯେ, ଜାତିଗତ ପାର୍ଥକ୍ୟ ରହିଛି, ଏବଂ ଏହି ପାର୍ଥକ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ଶାରୀରିକ ଆବିର୍ଭାବ ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ଅଟେ । ଏକ ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ ସେମାନଙ୍କର ଶାରୀରିକ ଏବଂ ମାନସିକ କ୍ଷମତା ଯୋଗୁ କିଛି କ୍ରୀଡ଼ା କିମ୍ବା କାମରେ ଉତ୍କର୍ଷ ହାସଲ କରିପାରନ୍ତି ।

ଏହି ଲୋକ ଦଳର ସାଂସ୍କୃତିକ ଚରିତ୍ର ରହିଛି । ସଂସ୍କୃତି କିଛି ଲୋକଙ୍କୁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପରିସ୍ଥିତିରେ କିଛି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଉପାୟରେ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା କରିବାକୁ ଶିଖାଇ ଥାଏ । ତେଣୁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସଂସ୍କୃତିର ଲୋକମାନଙ୍କଠାରୁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ପାଇବାକୁ ଶିକ୍ଷା କରିଥାଉ ।

ଗୋଟିଏ ଗୋଷ୍ଠୀର ଶାରୀରିକ ଏବଂ ସାସ୍କୃତିକ ଚରିତ୍ରଗୁଡ଼ିକୁ ଲକ୍ଷ କରିବା ଭୁଲ୍‌ ନୁହେଁ । ତଥାପି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ତା’ର ଜାତିଗତ ଏବଂ ସାଂସ୍କୃତିକ ଚରିତ୍ର ହେତୁ ବିଚାର କରିବା ଭୁଲ୍‌ ଅଟେ । ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି କୌଣସି ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀର ଈଶ୍ୱରୀୟ, ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଏବଂ ଦୟାଳୁ ହୋଇପାରେ, ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଭାବରେ ଜାଣି ନାହଁ, ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ସହିତ ଖରାପ ଚରିତ୍ର ଥିବା ପରି ବ୍ୟବହାର କରିବା ଭୁଲ୍‌ ଅଟେ ।

ଆମର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଅଭିଜ୍ଞତା ଆମେ ଅନ୍ୟ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖିବାର ଢ଼ଙ୍ଗକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରେ । ଯଦି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଅନ୍ୟ ଜନଜାତି ଗୋଷ୍ଠୀର ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଖରାପ ବ୍ୟବହାର ପାଏ, ତେବେ ସେ ଅନୁଭବ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରେଯେ, ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ ସମାନ । ଯଦି ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ସେହି ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀର ଲୋକମାନେ ବାରମ୍ବାର ଖରାପ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି, କିମ୍ବା ତାଙ୍କ ଯୁବକ ଅବସ୍ଥାରେ ଖରାପ ଅଭିଜ୍ଞତା ଘଟେ, ତେବେ ସେହି ଭାବନା ଦୃଢ଼ ହୋଇଥାଏ ।

ଦୁଇଟି ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ ମଧ୍ୟରେ ଦୀର୍ଘକାଳୀନ ସଂଘର୍ଷ ଏପରି ପିଢ଼ି ସୃଷ୍ଟି କରେ ଯେଉଁମାନେ ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ପକ୍ଷପାତିତା ରଖନ୍ତି ।

ଯେତେବେଳେ ଜଣେ ପିଲା ତାଙ୍କ ପିମାମାତା ଏବଂ ଅନ୍ୟ ବୟସ୍କମାନେ ଏକ ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ ଲୋକଙ୍କ ବିଷୟରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସେହି ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ ବିଷୟରେ ତାଙ୍କର ମତାମତ ଗଠିତ ହୋଇଥାଏ ।

ଜଣେ ବିଶ୍ୱାସୀ ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀ ପ୍ରତି ନିଜର ମନୋଭାବ ପରୀକ୍ଷା କରିବା ଉଚିତ ଏବଂ ପରମେଶ୍ୱର ତାଙ୍କୁ ନ୍ୟାୟ ଏବଂ ପ୍ରେମ ଦେଖାଇବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତୁ ବୋଲି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା ଉଚିତ୍‌ । ଆମକୁ ମନେ ରଖିବା ଉଚିତ ଯେ, ପରମେଶ୍ୱର ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ସେହିପରି ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି, ଯେପରି ସେ ଆମ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ଏବଂ ଯଦି ଆମେ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଅନ୍ୟାୟ ବ୍ୟବହାର କରୁ ତେବେ, ସେ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ।

ପୁରାତନ ନିୟମର ଯୂନସଙ୍କ କାହାଣୀ ଶିକ୍ଷଣୀୟ ଅଟେ । ଯୂନସ କାହିଁକି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନିକଟରୁ ପାଳାୟନ କଲେ ତାହା କହନ୍ତି :

“ଆଉ, ସେ ସଦାପ୍ରଭୁଙ୍କର ନିକଟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରି କହିଲେ, ହେ ସଦାପ୍ରଭୁ, ବିନତି କରେ, ମୁଁ ସ୍ୱଦେଶରେ ଥିବା ବେଳେ କି ଏହି କଥା କହି ନ ଥିଲି? ଏଥିପାଇଁ ଶୀଘ୍ର କରି ତର୍ଶୀଶକୁ ପଳାଇଲି; କାରଣ ତୁମ୍ଭେ ଯେ କୃପାମୟ, ସ୍ନେହଶୀଳ, କ୍ରୋଧରେ ଧୀର, ଦୟାରେ ମହାନ ଓ ଅମଙ୍ଗଳର ବିଷୟରେ ଅନିଚ୍ଛୁକ ପରମେଶ୍ୱର ଅଟ, ଏହା ମୁଁ ଜାଣିଲି । ଏହେତୁ ହେ ସଦାପ୍ରଭୁ, ବିନତି କରେ, ଏବେ ମୋ’ ପ୍ରାଣ ମୋ’ଠାରୁ ନିଅ; କାରଣ ବଞ୍ଚିବା ଅପେକ୍ଷା ମୋର ମରିବାର ଭଲ’’ (ଯୂନସ ୪:୨-୩) ।

ଯୂନସ ଅଶୂରୀୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଗଭୀର ଘୃଣା ହେତୁ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କଠାରୁ ଦୌଡ଼ି ପଳାଇଥିଲେ ଏବଂ ସେ ଜାଣିଥିଲେ ଯେ, ପରମେଶ୍ୱର ତାଙ୍କୁ ନୀନିବୀୟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କାମ କରିବାକୁ ଆହ୍ୱାନ କରିଥିଲେ, ଯାହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ପରମେଶ୍ୱର ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଭଲ ହେବାର ଏକ ଦୃଢ଼ ସମ୍ଭାବନା ଥିଲା ।

ଜାତିର ସାମାଜିକ ଧାରଣା ଏକ ବାଇବଲ ଧାରଣା ନୁହେଁ । ବାଇବଲ ଶିକ୍ଷା ଦିଏ ଯେ, ସମସ୍ତ ମାନବଜାତି ଏକ ଜାତି ଅଟନ୍ତି - ମାନବ ଜାତି । “ଆଉ, ସେ ପୃଥିବୀର ସର୍ବତ୍ର ବାସ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଏକ ବ୍ୟକ୍ତିଠାରୁ ସମସ୍ତ ମାନବଜାତି ସୃଷ୍ଟି କରିଅଛନ୍ତି; ସେ ସେମାନଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାଳ ଓ ନିବାସର ସୀମା ସ୍ଥିର କରିଅଛନ୍ତି” (ପ୍ରେରିତ ୧୭:୨୬) ।

ଜଗତର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାତି ନିକଟରେ ସୁସମାଚାର ପହଞ୍ଚାଇବାକୁ ଈଶ୍ୱର ମଣ୍ଡଳୀକୁ ଆହ୍ୱାନ କରିଅଛନ୍ତି (ପ୍ରେରିତ ୧:୮) । ଯେକୌଣସି ଜନଜାତି ହୋଇଥାଆନ୍ତୁ ନା କାହିଁକି ଜଣେ ମାନବ ଆତ୍ମାର ମୂଲ୍ୟ ସମାନ ଅଟେ ।

ଲୋକମାନେ ପାର୍ଥିବ, ସାଂସାରିକ ପ୍ରାଥମିକତାକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବାର ପ୍ରବୃତ୍ତି ହେତୁ, ସେମାନେ ଲୋକଙ୍କ ମୂଲ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରିବାର ଭୁଲ୍‌ ଉପାୟ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି । ଅନେକ ସମାଜ କିଛି ଲୋକଙ୍କୁ କମ୍‌ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ବର୍ଗୀକୃତ କରନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କୁ ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି ଯେପରି ସେମାନେ ମନୁଷ୍ୟଠାରୁ ନ୍ୟୁନ ଅଟନ୍ତି ।

ବିଭିନ୍ନ ସମାଜ କିଛି ବର୍ଗର ଲୋକଙ୍କୁ ଅସମ୍ମାନଜନକ ବ୍ୟବହାର କରିଥିବା ଉଦାହରଣଗୁଡ଼ିକର ଏକ ତାଲିକା ତଳେ ଦିଆଯାଇଛି । ଏହି ପ୍ରଥାଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ କିଛି ଐତିହାସିକ ଏବଂ ଅନ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ଏବେ ବି ପ୍ରଚଳିତ ।

ଲୋକମାନଙ୍କର ବର୍ଗ ଅସମ୍ମାନର ପ୍ରକୃତ ଉଦାହରଣ :

• ବୃଦ୍ଧା ଲୋକମାନେ ଆଉ ବ୍ୟବହାର ଯୋଗ୍ୟ ନୁହଁନ୍ତି, ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକ ପୃଥକ ସ୍ଥାନରେ ମରିବା ପାଇଁ ଛାଡ଼ି ଦିଅନ୍ତି ।

• ଲୋକମାନେ ଅନ୍ୟଜାତିର ଲୋକମାନଙ୍କୁ କ୍ରୀତଦାସ ରୂପେ କିଣି ନିଅନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କୁ ମନ ଇଚ୍ଛା ବିକ୍ରୀ କରିଦିଅନ୍ତି କିମ୍ବା ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି ।

• ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଜାତିର ଲୋକଙ୍କୁ ବ୍ୟବହାର କରାଯିବ ନାହିଁ ବୋଲି ବ୍ୟବସାୟ ସାଇନ୍‌ ବୋର୍ଡ଼ରେ ଏପରି ଲେଖାଅଛି ।

• ସ୍ତ୍ରୀମାନେ ସେମାନଙ୍କର ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ବୋଲି ଧରି ନିଆଯାଇଥାଏ, ସ୍ୱାମୀମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି ।

• ଶିଶୁ କନ୍ୟାକୁ ମରିବାକୁ ଛାଡ଼ି ଦିଆଯାଏ, କାରଣ ପରିବାର ପୁଅ ଇଚ୍ଛା କରୁଥିଲେ ।

• ଏକ ଦେଶର ସରକାର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଅଞ୍ଚଳର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଜାତିର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିବାକୁ ସୈନ୍ୟ ପ୍ରେରଣ କରନ୍ତି ।

• ପିଲାମାନେ ପରିତ୍ୟକ୍ତ କାରଣ ସେମାନେ ମାନସିକ ଏବଂ ଶାରୀରିକ ବିକଳାଙ୍ଗ ଅଟନ୍ତି ।

• ଏକ ଦେଶର ଆଇନ୍‌ ଅଛି, ଯାହା ଜଣେ ମହିଳାଙ୍କୁ ଗାଡ଼ି ଚଳାଇବା କିମ୍ବା ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଶିକ୍ଷା ପାଇବାକୁ ନିଷେଧ କରେ ।

• ଯେଉଁ ଲୋକମାନେ ଦେଶର ସାଧାରଣ ଭାଷା କହନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସ୍କୁଲ୍‌ରେ ପଢ଼ା ଯାଇଥିବା ଭାଷା କହନ୍ତି ନାହିଁ, ସରକାରୀ ଅଫିସ୍‌ରେ ସେମାନଙ୍କୁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଅନୁମତି ଦିଆଯାଏ ନାହିଁ ।

• ଆଫ୍ରିକୀୟ ନାମ ବଦଳରେ ଇଂରାଜୀ ନାମ ଥିବାରୁ ଲୋକଙ୍କୁ ନିଯୁକ୍ତି ଦିଆଯାଏ ।

• ଝିଅମାନଙ୍କୁ ବାପାମାନେ ଦାସୀ ହେବା ପାଇଁ କିମ୍ବା ବେଶ୍ୟା ହେବାକୁ ବିକ୍ରୀ କରନ୍ତି ।

• ଗର୍ଭସ୍ଥ ଶିଶୁକୁ ହତ୍ୟା କରନ୍ତି ଯେହେତୁ ମାଆ ସନ୍ତାନ ନିମନ୍ତେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହେଁ ।

କିଛି ଦର୍ଶନ ଶାସ୍ତ୍ର ଏବଂ ଧର୍ମ ବିଭିନ୍ନ ବର୍ଗର ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ଦୁର୍ବ୍ୟବହାରକୁ ସମର୍ଥନ କରନ୍ତି ।

ନାସ୍ତିକ ବିବର୍ତ୍ତନବାଦୀମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ, ଲୋକମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିରେ ବିଶେଷ ଭାବରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛନ୍ତି । ସେମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ, ଆଧୁନିକ ମାନବ ମାନବତାର ଦୁର୍ବଳ ଏବଂ କମ୍‌ ବୁଦ୍ଧିମାନ ପରିବର୍ତ୍ତନଗୁଡ଼ିକୁ ପ୍ରତିଯୋଗୀତା କରି ନଷ୍ଟ କରି ବିକଶିତ ହୋଇଛି । ସେମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ, “ଉପାଦାନଗୁଡ଼ିକର ଜୀବିତାବସ୍ତା’’ ଆମକୁ ସୃଷ୍ଟି କରିଛି । ଯଦି ତାହା ସତ୍ୟ ହୋଇଥାଆନ୍ତା, ତେବେ ଲୋକମାନେ ଦୁର୍ବଳ ମାନବତାକୁ ନଷ୍ଟ କରିଚାଲିବା ପ୍ରଶଂସା ଯୋଗ୍ୟ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଆମେ ଜାଣୁ ଯେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲୋକ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସାଦୃଶ୍ୟରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛନ୍ତି, ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତି ବହୁମୂଲ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ।

ପୃଥିବୀର ଅନେକ ଦେଶ ଗର୍ଭସ୍ଥ ଶିଶୁକୁ ମାରି ଦେବା ପାଇଁ ଅନୁମତି ଦିଅନ୍ତି । ଅତ୍ୟଧିକ ଜନସଂଖ୍ୟା ହେତୁ କେତେକ ସରକାର ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିବାକୁ ମଧ୍ୟ ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ କରିଛନ୍ତି । ଅଧିକାଂଶ ଦେଶମାନଙ୍କରେ ମାଆମାନେ ସେମାନଙ୍କ ଶିଶୁମାନଙ୍କୁ ମାରି ଦେବା ପାଇଁ ଡାକ୍ତରମାନଙ୍କୁ କୁହନ୍ତି, କାରଣ ସେମାନେ ଶନ୍ତାନ ପାଇବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହଁନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଗର୍ଭସ୍ଥ ଶିଶୁକୁ ହତ୍ୟା କରାଯାଏ, ସେମାନଙ୍କୁ ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ ଯେପରି ସେମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସାଦୃଶ୍ୟ ନୁହଁନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କଠାରେ କୌଣସି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କ ଅଧିକାର ଉଲଂଘନ ହେଇଛି ଏବଂ ସେମାନେ ନିଜ ପାଇଁ କହିପାରିବେ ନାହିଁ କିମ୍ବା ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।

ହିନ୍ଦୁ ଏବଂ ବୌଦ୍ଧ ଧର୍ମର ଲୋକମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ, ପୂର୍ବଜନ୍ମର ମନ୍ଦ କର୍ମ ହେତୁ ଲୋକମାନେ ଦୁଃଖ ପାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ, ଦଳିତ ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ମାନ୍ୟତା ପାଇବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ। ସେମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ, ଯଦି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଦୁଃଖ ଏବଂ ଅତ୍ୟାଚାରକୁ ଭଲ ଭାବରେ ସହ୍ୟ କରେ, ତେବେ ସେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଏକ ଭଲ ଜୀବନ ପାଇପାରିବ । ସେହି ଧର୍ମଗୁଡ଼ିକ ଜଣେ ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାର ବହୁତ କମ୍‌ କାରଣ ଦିଅନ୍ତି, କାରଣ ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି ଯେ, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଏକ ଆବଶ୍ୟକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଦେଇ ଗତି କରୁଛନ୍ତି।

ଭୁଲ୍‌ ଦର୍ଶନ ଏବଂ ଧର୍ମ ଲୋକଙ୍କୁ ବିଭିନ୍ନ ବର୍ଷର ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ଭୟଙ୍କର ଦୁର୍ବ୍ୟବହାର ସହ୍ୟ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରେ । ସମାଜଗୁଡ଼ିକ ଚରମ ସାମାଜିକ ଅନ୍ୟାୟର ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସାଧାରଣ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି । ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ଭିନ୍ନ ଅଟନ୍ତି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିରେ ନିଶେଶେଷ ସୃଷ୍ଟିର ବାଇବଲ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ମାନବ ମୂଲ୍ୟ ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ଆଧାର ପ୍ରଦାନ କରେ ।

► ତୁମ ସମାଜରେ କେଉଁ ବର୍ଗର ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ଅସମ୍ମାନ ଅତି ସାଧାରଣ ଅଟେ ?

ଯୀଶୁଙ୍କର ଅନେକ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ପରି, ଉତ୍ତମ ଶମିରୋଣୀୟ (ଲୂକ ୧୦:୨୯-୩୭)ଙ୍କ କାହାଣୀ ତାଙ୍କ ଶ୍ରେତାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଥିଲା । ଯେତେବେଳେ ସେ କହୁଥିଲେ ଯେ, କିପରି ଜଣେ ଯାଜକ ଏବଂ ଜଣେ ଲେବୀୟ ସାହାଯ୍ୟ ନ କରି କ୍ଷତବିକ୍ଷତ ଲୋକର ବାଟ ଦେଇ ଚାଲିଗଲେ, ସେତେବେଳେ କେହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ନ ଥିଲେ । ଯାଜକ ଓ ଲେବୀୟମାନେ ଧାର୍ମିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନର ଅଂଶ ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଲୋକମାନେ ଭାବୁଥିଲେ ଯେ, ସେମାନେ ଟଙ୍କା ଏବଂ କ୍ଷମତା ଦ୍ୱାରା କଳୁଷିତ ।

କାହାଣୀର ହିରୋ ତୃତୀୟ ବ୍ୟକ୍ତି ହୋଇଥିବେ ବୋଲି ଶ୍ରୋତାମାନେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ନିରାଶ ହେଲେ ଯେ, ଏହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣେ ଶମିରୋଣୀୟ ଥିଲେ । ଶମିରୋଣୀୟମାନେ ମିଶ୍ରଣ ଜାତି ଥିଲେ ଏବଂ ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଧର୍ମ ବିଷୟରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ଥିଲେ । ଯିହୁଦୀମାନେ ଉଭୟ ଗୁଣ ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଘୃଣା କରୁଥିଲେ ।

ଧ୍ୟାନ ଦିଅନ୍ତୁ ଜଣେ ବ୍ୟବସ୍ଥାଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲେ, “ତେବେ ମୋର ପ୍ରତିବାସୀ କିଏ ?’’ ସେ କହୁଁଥିଲେ ଯେ, ଯୀଶୁ କେଉଁମାନଙ୍କୁ ଭଲପାଇବା ଆବଶ୍ୟକ ତାହା ଉଲ୍ଲେଖ କରନ୍ତୁ, ଏକ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ବର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରି । ବିଶ୍ୱର ଅଧିକାଂଶ ଲୋକଙ୍କ ପରି ସେ ଭାବୁଥିଲେ ଯେ, ତାଙ୍କର ନୈତିକ ଦାୟିତ୍ୱ କେବଳ କିଛି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବର୍ଗର ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ ।

ଯୀଶୁ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇ ଦର୍ଶାଇଲେ ଯେ, ଆମେ ଯେକୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଭେଟି ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରିବା ଉଚିତ । ଯେକୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଆମେ ଭେଟିଥାଉ ସେ ଆମର ପ୍ରତିବାସୀ ଅଟେନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଯୀଶୁ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଲେ ଯାହା କେହି ପଚାରି ନ ଥିଲେ, “କିଏ ଉତ୍ତମ ପ୍ରତିବାସୀ’’ କିମ୍ବା “ଏହି ପ୍ରେମ କେଉଁ ପ୍ରକାର ବ୍ୟକ୍ତି ଦର୍ଶାଇ ପାରେ ?’’ ସେ ଦେଖାଇଲେ ଯେ, ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଯାହାକୁ ସମାଜ ସମ୍ମାନ ଦିଏ ନାହିଁ, ସେହି ଜଣକ ବ୍ୟକ୍ତି ହୋଇପାରେ ଯିଏ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରେ ଏବଂ ପରମେଶ୍ୱର ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁ ଥିବା ପ୍ରେମ ଦେଖାଏ ।

ପ୍ରେରିତ ଯାକୁବ ମଣ୍ଡଳୀକୁ ସତର୍କ କରାଇ ଦିଅନ୍ତି ଯେ, ସେମାନେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଜଗତର ମାନଦଣ୍ଡ ଅନୁସାରେ ସମ୍ମାନ ନ ଦିଅନ୍ତୁ ।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ଯାକୁବ ୨:୧-୯ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ । ମଣ୍ଡଳୀଗୁଡ଼ିକ କ’ଣ କରିବାର ତୁମେ ଦେଖୁଛ ଯାହା ଏହା ସହିତ ସମାନ ଅଟେ ।

ପୃଥିବୀରେ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ବୋଲି ଗଣାହୋଇଥିବା ଅନେକ ଲୋକ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସମ୍ମାନିତ ନୁହେଁ। ଅନେକ ଲୋକ ଯେଉଁମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରନ୍ତି ସେମାନେ ପୃଥିବୀରେ ସମ୍ମାନ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ। ଯୀଶୁ କହିଲେ ଯେ, ଅନନ୍ତକାଳରେ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କର ସ୍ଥିତି ଓଲଟା ହୋଇଯିବ (ମାଥିଉ ୧୯:୩୦)।

ଯେତେବେଳେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଭାଇମାନେ ଏକତ୍ର ହୁଅନ୍ତି, ଗରୀବ ବ୍ୟକ୍ତି ଏପରି ଏକ ପଦବୀ ପାଏ ଯାହା ତାକୁ ଜଗତ ଦେଇ ନ ଥାଏ, କାରଣ ସେ ଜଣେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟ ଭାଇ ସ୍ୱରୂପେ ସମ୍ମାନ ପାଏ । ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅର୍ଥନୀତି ମଧ୍ୟରେ ଜଗତରେ ତାଙ୍କର ଥିବା ସ୍ଥିତି ହରାଇଥାଏ, କାରଣ ତାଙ୍କର ଟଙ୍କା ତାଙ୍କୁ ମଣ୍ଡଳୀରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଊଦ୍ଧ୍ୱର୍ରେ ସ୍ଥାନ ଦିଏ ନାହିଁ (ଯାକୁବ ୧:୯-୧୦)।

ଜଣେ ଦାସ ହେଉଛି ଜଣେ ଯିଏ ଅନ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଭାବରେ କିଣା ଯାଇଥାଏ । ଯେଉଁ ଦେଶମାନଙ୍କରେ ଦାସତ୍ୱ ପ୍ରଥା ଅଛି ସେଠାରେ ଦାସର ମନୁଷ୍ୟ ଭାବରେ କୌଣସି ଅଧିକାର ନ ଥାଏ । ମାଲିକ ଦାସକୁ ପଶୁପରି କିମ୍ବା ମେସିନ୍‌ ପରି ବ୍ୟବହାର କରିଥାଏ । ଦାସର ନିଜ ଇଚ୍ଛା କିମ୍ବା ଅଭିଳାଷ ମାଲିକର ଅଧିନରେ ଥାଏ । ଜଣେ ସ୍ୱାମୀ ଏବଂ ସ୍ତ୍ରୀ ତାଙ୍କ ମାଲିକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅଲଗା ହୋଇଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ପିତାମାତାଠାରୁ ନିଆଯାଇପାରିବ ।

ପୁରାତନ ନିୟମରେ, ଈଶ୍ୱର ଦାସତ୍ୱକୁ ସୀମିତ କରିଥିଲେ ଏବଂ ଦାସ ପାଇଁ କିଛି ଅଧିକାରକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରଖିଥିଲେ (ଯାତ୍ରା ୨୧:୧-୧୧, ୨୬-୨୭) । ସେହି ସମୟରେ ଦାସମାନଙ୍କର ଅଧିକାର ପ୍ରତି ଚିନ୍ତା କରିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅସାଧାରଣ ଥିଲା । ନୂତନ ନିୟମରେ ଈଶ୍ୱର କହିଲେ, ସେ ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କର ପ୍ରଭୁ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେତୁ ସେ କାହାର ମୁଖାପେକ୍ଷା କରନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ ଦାସର ମାଲିକ ଦୟାଳୁ ଓ ନ୍ୟାୟପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ଉଚିତ (ଏଫିସୀୟ ୬:୯) । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟର ଯୋଗ୍ୟ ବିଚାର ସହ ଦାସ ସହିତ ବ୍ୟବହାର କରାଯିବା ଉଚିତ, ଏହି ନିୟମ ହେତୁ ଶେଷରେ ବାଇବଲ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବାଧିକ ପ୍ରଭାବିତ ରାଷ୍ଟ୍ରଗୁଡ଼ିକରେ ଦାସତ୍ୱ ପ୍ରଥାର ଉଚ୍ଛେଦ ହୋଇଥିଲା ।

ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ ଅଧିକାଂଶ ସ୍ଥାନରେ ଦାସତ୍ୱ ପ୍ରଥା ଜୀବିତ ଅଛି । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପିତାମାତାମାନେ କାମ କରିବାକୁ କିମ୍ବା ଯୌନ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ବିକ୍ରୀ କରିଦିଅନ୍ତି । କେତେକ ସମୟରେ ରୋଗ କିମ୍ବା ଅଭିଶାପରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମୂର୍ତ୍ତିପୂଜକ ମନ୍ଦିରରେ ଦିଆଯାଇଥାଏ । ଅନେକ ସମୟରେ ସେମାନଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ବେଶ୍ୟା ବୃତ୍ତି କରିବାକୁ ରଖାଯାଇଥାଏ । ବେଳେବେଳେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଦାସ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଅନ୍ୟ ଦେଶରେ ବନ୍ଦୀ କରି ରଖାଯାଏ ।

ଯେଉଁ ସ୍ଥାନରେ ଆଥିକ ସ୍ୱାଧୀନତାର ଅଭାବ ଅଛି, ସେହି ସ୍ଥାନର ଅବସ୍ଥା ଆଂଶିକ ଭାବରେ ଦାସତ୍ୱ ସଦୃଶ ହୋଇପାରେ । ଲୋକମାନଙ୍କୁ ନିଜ ବ୍ୟବସାୟ ଚଳାଇବାକୁ ସେମାନଙ୍କଠାରେ ସ୍ୱାଧୀନତା ନାହିଁ । ଭଲ ବିଷୟ ପାଇଁ ନିଜର ଚାକିରୀ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ସୁଯୋଗ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ପାଇଁ ବହୁତ କମ୍‌ ଥାଏ । କେତେ ଲୋକ ମଜୂରୀ ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି, ଯାହା ତା’ର ପରିବାରକୁ ପୋଷିବା ପାଇଁ କଷ୍ଟକର ହୋଇଥାଏ । ଦରକାରୀ ଖାଦ୍ୟ ବ୍ୟତୀତ ସେମାନେ ଅନ୍ୟ କିଛି କିଣି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ମେଡିକାଲ ଯତ୍ନ ପାଇଁ ଅର୍ଥ ଯୋଗାଡ଼ କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯେତେ କଷ୍ଟ କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ ମଧ୍ୟ, ସେମାନେ କଦାପି ଏକ ଭଲ ଘରେ ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । କାରଣ ସେମାନଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକତା ନିମନ୍ତେ ଟଙ୍କା ଯଥେଷ୍ଟ ହୋଇ ନ ଥାଏ । ସେମାନଙ୍କର ନିଯୁକ୍ତିଦାତା ସେମାନଙ୍କୁ ଅଧିକ ମଜୁରୀ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ, କାରଣ ଅଳ୍ପ ମଜୁରୀରେ ମଧ୍ୟ କାମ କରିବା ପାଇଁ ସେମାନେ ଲୋକ ଖୋଜି ପାଆନ୍ତି ।

ଅର୍ଥନୈତିକ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଜଟିଳ ଏବଂ ଏହା କେବଳ ନିଯୁକ୍ତିଦାତାଙ୍କ ଦୋଷ ନୁହେଁ । କିଛି ରାଷ୍ଟ୍ରରେ ବହୁତ ଶ୍ରମିକ ଉପଲବ୍ଧ ଅଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କମ୍‌ କାରଖାନା ଓ ବଡ଼ ବ୍ୟବସାୟ ଅଛି । ଯଦି ଏକ ସରକାର ଦୁର୍ନୀତିଗ୍ରସ୍ତ, ତେବେ ଏହା ଅଧିକ କର ଏବଂ ଲାଞ୍ଚ ଦାବି କରି ବଡ଼ ବ୍ୟବସାୟକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବାରୁ ରୋକିପାରେ । ଯଦି ଅନେକ ବ୍ୟବସାୟକୁ ଅନୁମତି ଦିଆଯାଆନ୍ତି, କାର୍ଯ୍ୟକାରୀମାନଙ୍କର ମଜୁରୀ ଅଧିକ ହୁଅନ୍ତା କାରଣ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀମାନେ କେଉଁଠାରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବେ ସେମାନେ ବାଛି ପାରନ୍ତେ ଏବଂ ବ୍ୟବସାୟଗୁଡ଼ିକୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଭଲ ମଜୁରୀ ଏବଂ ସର୍ତ୍ତାବଳୀ ସହିତ ଆକର୍ଷିତ କରିବାକୁ ପଡ଼ନ୍ତା । ଯେହେତୁ ଅଳ୍ପ କିଛି ବ୍ୟବସାୟକୁ ଅନୁମତି ଦିଆଯାଇଛି, ଏବଂ ଶ୍ରମିକମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଁ କିଛି ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ, ନିଯୁକ୍ତି ଦାତାମାନେ ସେମାନଙ୍କର କର୍ମଚାରୀମାନଙ୍କୁ ଅଳ୍ପ ମଜୁରୀ ଦେଇପାରିବେ। ଶ୍ରମିକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଆର୍ଥିକ ଆବଶ୍ୟକତାକୁ ପୂରଣ କରିବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ରୋଜଗାର କରିପାରିବେ ନାହିଁ।

ଲୋକମାନଙ୍କର ସ୍ୱାଧୀନତାକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବା ଦ୍ୱାରା ଏବଂ ସେମାନଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣରୁ ରକ୍ଷା କରିବା ଦ୍ୱାରା ଲୋକମାନଙ୍କର ସେବା କରିବା ସରକାରର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟର ମୌଳିକ ସ୍ୱାଧୀନତାଗୁଡ଼ିକ ହେଉଛି : ସେମାନଙ୍କର ମତାମତ ଦେବାର ଅଧିକାର, ଧର୍ମକୁ ପାଳନ କରିବା, ଲାଭ ନିମନ୍ତେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଏବଂ ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତି କରିବା । ଏହି ସମସ୍ତ ବିଷୟକୁ କରିବା ପାଇଁ ଅନୁମତି ନ ପାଇଲେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣମାନବ ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର ପାଏ ନାହିଁ ।

ବେଳେବେଳେ ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସାଧାରଣ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଅତ୍ୟାଚାରରେ ଅଛନ୍ତି ସେହି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି ନାହିଁ ।

ଜୁଲିୟା ଏକ ଛୋଟ ଗ୍ରାମରେ ବାସ କରେ ଯେଉଁଠାରେ ଚାକିରୀ ଉପଲବ୍ଧ ନ ଥିଲା । ତା’ର ତିନୋଟି ସନ୍ତାନକୁ ବୁଢ଼ିମାଁ ପାଖରେ ଛାଡ଼ି ସହରରେ ଥିବା ଏକ ପାଳକଙ୍କ ଘରେ ଜଣେ ଚାକର ଭାବରେ କାମ କରିବାକୁ ବାହାରି ଗଲେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ମାସ କେବଳ ଅଳ୍ପ ଆୟ କରୁଥିଲା । ଖୁବ୍‌ କମ ସମୟ ତା’ର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଦେଖା କରିପାରୁ ଥିଲା । ଏହିପରି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କଠାରୁ ପୃଥକ ହେବା ଜଣେ ମାଆ ପାଇଁ ଏକ ଉତ୍ତମ ବୋଲି କେହି ବିବେଚନା କରିବେ ନାହିଁ, ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଜୁଲିଆଙ୍କ ପରି କଷ୍ଟକର ପରିସ୍ଥିତିରେ ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଜୁଲିଆଙ୍କ ପରି କଷ୍ଟକର ପରିସ୍ଥିତିରେ ଆଉ ଜଣକୁ ନିଯୁକ୍ତି ଦେଇପାରିବେ। ସେମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ କାହିଁକି ସେମାନେ ଅଧିକ ଟଙ୍କା ଦେବେ, ଯେତେବେଳେ କେହି ଅଳ୍ପ ଟଙ୍କାରେ କାମ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଛି ? କାହିଁକି ସେମାନେ ତା’ର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କଠାରୁ ପୃଥକ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବେ, ଯଦି ସେ ତା’ର ଇଚ୍ଛାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି କାମ କରେ ?

► ଜୁଲିୟାର ପରିସ୍ଥିତିରେ ହସ୍ତକ୍ଷେପ କରିବାକୁ ବିଶ୍ୱାସୀମାନଙ୍କର ଏକ ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ଅଛି କି? କିପରି ?

ଅର୍ଥନୈତିକ ଅତ୍ୟାଚାର ବିଷୟରେ ଆମୋଷ ପୁସ୍ତକ ଅନେକ ଥର କହେ । ଆମୋଷ ୫:୧୧-୧୨ରେ ଭବିଷ୍ୟତ୍‌ବକ୍ତା ଲାଞ୍ଚ ବିଷୟରେ କହିଛନ୍ତି ଯେ, ବିଚାରକମାନଙ୍କୁ ଟଙ୍କା ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ପକ୍ଷ ନେବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରେ ଏବଂ ଗରୀବଙ୍କ ପାଇଁ ନ୍ୟାୟ ଅପହଞ୍ଚ କରି ଦିଏ । ଆମୋଷ ୮:୪-୬ରେ ଭବିଷ୍ୟତ୍‌ବକ୍ତା ଗରୀବ ଲୋକଙ୍କୁ ଠକିବା ପାଇଁ ମିଥ୍ୟା ମାପ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ନିନ୍ଦା କରନ୍ତି । ଆମୋଷ ୪:୧ରେ ସେ କହନ୍ତି ଯଦି ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଦେଇ ସ୍ୱାମୀମାନେ ଲାଭ କରୁଥିବା ଅର୍ଥରେ ସ୍ତ୍ରୀମାନେ ବିଳାଶପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ କାଟନ୍ତି ତେବେ ମହିଳାମାନେ ଦୋଷୀ ଅଟନ୍ତି । ଭାବବାଦୀ କହନ୍ତି, ନ୍ୟାୟ ନଦୀ ପରି ଢ଼ଳା ଯିବା ଉଚିତ (ଆମୋଷ ୫:୨୪), ଅର୍ଥାତ୍‌ ତାହା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ପ୍ରଚୁର ଏବଂ ଉପଲବ୍ଧ ହେବା ଉଚିତ ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ଅସୀମ ମୂଲ୍ୟବାନ, ଏହାର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ, ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି କର୍ତ୍ତୃପକ୍ଷ ଗଠନ ରହିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ସମାନ ମୂଲ୍ୟର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ, ସମାନ କର୍ତ୍ତୃତ୍ୱ । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ଯଦିଓ ତ୍ରିତ୍ତ୍ୱ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଏବଂ ସମାନ ଭାବରେ ପରମେଶ୍ୱର ଅଟନ୍ତି, ଏବଂ ପୁତ୍ର, ପିତାଙ୍କଠାରେ ସମର୍ପିତ ଅଟନ୍ତି (ଯୋହନ ୬:୩୮) । ଈଶ୍ୱର ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ କଥା ମାନିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି, ଏହାର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ, ସେ ତାଙ୍କଠାରୁ ନ୍ୟୁନ ଅଟନ୍ତି (ଏଫିସୀୟ ୫:୨୨) । ପରମେଶ୍ୱର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ପିତାମାତାଙ୍କର କଥା ମାନିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି ତା’ର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ, ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କର ପିତାମାତାଙ୍କଠାରୁ ନ୍ୟୁନ ଅଟନ୍ତି, ବିକାଶ ବ୍ୟତୀତ (ଏଫିସୀୟ ୬:୧) ।

ଈଶ୍ୱର ସରକାରଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନ କରିଅଛନ୍ତି (ରୋମୀୟ ୧୩:୧-୫) । ସେ ମଧ୍ୟ ମଣ୍ଡଳୀରେ କର୍ତ୍ତମାନଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନ କରିଅଛନ୍ତି (ଏବ୍ରୀ ୧୩:୧୭) ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ ନେତା ମନେରଖିବା ଉଚିତ ଯେ, ସେମାନେ ଦାସ ଅଟନ୍ତି (ମାଥିଉ ୨୦:୨୫-୨୮)। ନେତୃତ୍ୱ ନେଇ ସେବା କରିବା, ଯେଉଁମାନେ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଲାଭ ଦିଗରେ କଢ଼ାଇ ନେବା । ନେତା ତା’ର ଲାଭ ନିମନ୍ତେ ନେତୃତ୍ୱ ନିଏ ନାହିଁ ବରଂ ଯେଉଁମାନେ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ସେବା କରିବା ହେତୁ ନିଜ ଲାଭକୁ ବଳି ଦିଅନ୍ତି ।

► ଆପଣ ଏହି ସତ୍ୟକୁ କିପରି ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିବେ ଯେ, ଗୋଟିଏ ଅର୍ଥରେ କିଛି ଲୋକ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ସମସ୍ତ ଲୋକ ସମାନ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ?

ନିଶ୍ଚିତ କରନ୍ତୁ ଯେ, ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ଯତ୍ନ ମଣ୍ଡଳୀ ପରିବାର ଦ୍ୱାରା ଦିଆଯିବ ।

• ବୟସ୍କ ଲୋକଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରାଯାଉଛି କି ଏବଂ ଆବଶ୍ୟକ ଅନୁସାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରାଯାଉଛି କି?

• ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମୂଲ୍ୟ ଦିଆଯାଉଛି କି ଓ ସେମାନଙ୍କର ପରିପକ୍ୱତାର ସ୍ଥର ପାଇଁ ଶିକ୍ଷା ଏବଂ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଦିଆଯାଉଛି କି?

• ଆପଣଙ୍କ ମଣ୍ଡଳୀରେ ଗରୀବ ଲୋକଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରାଯାଉଛି କି?

• ଆପଣ କ’ଣ ଆପଣଙ୍କର ମଣ୍ଡଳୀର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସମାଜରେ ସେମାନଙ୍କ ଧନ କିମ୍ବା ସ୍ଥିତି ପାଇଁ ସମ୍ମାନିତ କରିବା ଏଡ଼ାଇ ଦେଉଛନ୍ତି?

• ସମସ୍ତ ଜନଜାତି ଲୋକଙ୍କୁ ମଣ୍ଡଳୀର ସହଭାଗିତାରେ ଏବଂ ସେବାକାର୍ଯ୍ୟରେ ଭାଗ ନେବା ପାଇଁ ସ୍ୱାଗତ କରାଯାଇଛି କି?

• ଆପଣଙ୍କ ଅଞ୍ଚଳରେ ଥିବା ଜନଜାତିମାନଙ୍କୁ ସୁସମାଚାର ପ୍ରଚାର କରିବା ଆବଶ୍ୟକ କି?

• ଆପଣଙ୍କର ପ୍ରତିବାସୀମାନେ ଯେଉଁମାନେ ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ ମଧ୍ୟସ୍ଥତାର ଆବଶ୍ୟକ କରନ୍ତି କି?

ଜଣେ ଧାର୍ମିକ ପରିବାର ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ମୂଲ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବା ଉଚିତ । ଉଭୟ ସ୍ୱାମୀ ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ସମ୍ମାନ ପାଇବା ଉଚିତ । ସେମାନଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକ ପାଇଁ ବିବେଚନା କରିବା ଉଚିତ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅଣଦେଖା କିମ୍ବା ଗୁରୁତ୍ୱହୀନ ବୋଲି ବ୍ୟବହାର କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଠିକ୍‌ ଭାବରେ ଶୃଙ୍ଖଳିତ କରିବା ଉଚିତ । ପଡ଼ୋଶୀଙ୍କ ପ୍ରତି ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରିବାର ଅଧିକାର ଯେପରି ତୁମର ନାହିଁ, ସେହିପରି ତୁମର ପିଲା କିମ୍ବା ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ସହିତ ହିଂସାତ୍ମକ ହେବାର ଅଧିକାର ନାହିଁ ।

ଆମେ ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ଏପରି ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ ଯାହା ସେମାନଙ୍କର ସମ୍ମାନକୁ ଦୃଢ଼ କରିବ । ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ଅପମାନିତ କରିବା ସହିତ ନିଜକୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା ପାଇଁ ସାର୍ବଜନୀନ ଭାବରେ ଦାନ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ । ଯଦି ଜଣେ ଗରୀବ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା ଅନୁସାରେ ରୋଜଗାର କରିବାର ଏକ ଉଚିତ ଉପାୟ ପ୍ରଦାନ କର, ତା’ର ସମ୍ମାନ ସୁରକ୍ଷିତ ହେବ କାରଣ ସେମାନେ ଲାଭ ନିମନ୍ତେ କାର୍ଯ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବେ । ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ସର୍ବୋତ୍ତମ ସାହାଯ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ପରିସ୍ଥିତି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ସୁଯୋଗ ଦେଇଥାଏ ।

ପୁରାତନ ନିୟମରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଆଯାଏ ଯେ, ଈଶ୍ୱର ଚାହାନ୍ତି ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ଲୋକମାନେ ମୁକ୍ତ କରନ୍ତୁ (ଯିଶାଇୟ ୫୮:୬) ।

ନୂତନ ନିୟମ ଏହି ସତ୍ୟକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଏ ଯେ, ଯୀଶୁ ଗରୀବ ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଆସିଥିଲେ (୨ କରିନ୍ଥୀୟ ୮:୯) । ସେ ଏପରି ସ୍ଥାନରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ ଯେଉଁଠାରେ ପଶୁମାନଙ୍କୁ ରଖାଯାଉଥିଲା (ଲୂକ ୨:୭) । ତାଙ୍କର ଅଧିକାଂଶ ବନ୍ଧୁ ଏବଂ ଅନୁସରଣକାରୀମାନେ କାମ କରୁଥିବା ଲୋକ ଏବଂ ଗରିବ ଲୋକ ଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କ ସମାଜରେ ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଆଯାଉ ନ ଥିଲା ଯୀଶୁ ସେମାନଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେଉଥିଲେ : ଗରୀବ, କୁଷ୍ଠୀ, ବିଧବା, ବିଦେଶୀମାନେ ଏବଂ ପିଲାମାନେ (ଲୂକ ୭:୨୨) । ସେ କହିଲେ, ଦୀନହୀନମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ସୁସମାଚାର ପହଞ୍ଚାଇବା ପାଇଁ ସେ ଆସିଥିଲେ । ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ଲୋକଙ୍କୁ ସୁସମାଚାର ମୁକ୍ତ କରିବ (ଲୂକ ୪:୧୮-୧୯)।

ମଣ୍ଡଳୀର ପ୍ରାଥମିକ ଦିନଗୁଡ଼ିକଠାରୁ, ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ସେମାନଙ୍କ ସମାଜରେ ସକ୍ରୀୟ ହେଲେ । ସେମାନେ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ଗୃହକୁ ନେଲେ, କ୍ରୀତଦାସମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କଲେ ଏବଂ ରୋଗୀମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ । ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ସମାଜ ମୂଲ୍ୟହୀନ ବୋଲି ବିବେଚନା କରୁଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କର ଯତ୍ନ ସେମାନେ ନେଲେ ।

ଯୀଶୁ କହିଲେ, ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଆସୁ ଏବଂ ତାଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ସଫଳ ହେଉ ବୋଲି ଆମେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା ଉଚିତ (ମାଥିଉ ୬:୧୦) । ଆମେ ଜାଣୁ ଯେ, ଯେତେବେଳେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ପୃଥିବୀରେ ଆସିବ ସେତେବେଳେ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ସମାପ୍ତ ହେବ । ଏହି ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥାନରେ ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ଈଶ୍ୱର ମଧ୍ୟସ୍ଥତା କରନ୍ତୁ ବୋଲି ଆମେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା ଉଚିତ ।

ଅଧିକାଂଶ ଦଳ ପାଇଁ, ଏହି ବିଷୟ ବହୁତ ଆଲୋଚନାର କାରଣ ହେବ । କିଛି ଛାତ୍ରଙ୍କର ସେମାନେ ଯାହା ଅନୁଭବ କରିଛନ୍ତି କିମ୍ବା ଦେଖିଛନ୍ତି ସେ ବିଷୟରେ ଦୃଢ଼ ଭାବନା ଥାଇପାରେ ।

► ତୁମେ ଯଦି ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତି ମୂଲ୍ୟ ମନେରଖିବା, ତେବେ ଅନ୍ୟ ଜାତିର ଦଳ ପ୍ରତି ତୁମର ମନୋଭାବ କିପରି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବ?

► ମାନବ ମୂଲ୍ୟ ବିଷୟରେ ଏବେ ଯାହା ଜାଣିଲ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ କ’ଣ ଭିନ୍ନ ଭାବରେ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛ? ଅନ୍ୟମାନେ କ’ଣ କରିଛନ୍ତି, ତାହା ବିଷୟରେ କ୍ରୋଧ ପ୍ରକାଶ କରିବା ଅପେକ୍ଷା ନିଜସ୍ୱ ପ୍ରତିବଦ୍ଧତାକୁ ବାଣ୍ଟିବାକୁ ଛାତ୍ରମାନଙ୍କୁ ଉତ୍ସାହିତ କରନ୍ତୁ ।

► ମାନବୀୟ ମୂଲ୍ୟବୋଧ କିପରି ଏକ ମଣ୍ଡଳୀର ସେବାକାର୍ଯ୍ୟକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିବା ଉଚିତ ?

ସ୍ୱର୍ଗସ୍ଥ ପିତା,

ତୁମର ସାଦୃଶ୍ୟରେ ଆମକୁ ଗଢ଼ି ତୋଳି ଥିବା ହେତୁ ତୁମକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଅଛୁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲୋକଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା ପାଇଁ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କର। ଲୋକଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଥିବା ମୋର ଯେକୌଣସି ପକ୍ଷପାତ ଏବଂ ଅସନ୍ତୋଷରୁ ଅନୁତାପ କରିବାରେ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କର।

ଜଗତରେ ସେମାନଙ୍କର ଜାତିଗତ ହେତୁ, ଲିଙ୍ଗ ହେତୁ, ବୟସ ହେତୁ କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ ଚରିତ୍ର ହେତୁ ଯେଉଁମାନେ ଖରାପ ବ୍ୟବହାର ପାଉଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ତୁମେ ନ୍ୟାୟ ଆଣ ବୋଲି ମୁଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଅଛି ।

ମୋତେ ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ଲୋକଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କର ଏବଂ ମୋ’ ସମାଜକୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ନ୍ୟାୟପୂର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କର । ଆମ ମଣ୍ଡଳୀ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବିଶ୍ୱାସୀଙ୍କୁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଉପାୟରେ ଜଗଜ ପ୍ରତି ତୁମର ପ୍ରେମ ଦେଖାଇବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କର ।

ଆମେନ୍‌ !

(୧) ସମାଜରେ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ବ୍ୟବହାର ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ମଣ୍ଡଳୀର ଈଶ୍ୱର ଦତ୍ତ ଦାୟିତ୍ୱ ବିଷୟରେ ଲେଖ ।

• ତୁମର ମଣ୍ଡଳୀ କ’ଣ କରିବା ଉଚିତ?

• ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଭାବରେ କ’ଣ କରିବା ଉଚିତ?

• ତୁମେ କ’ଣ କରିବ?

(୨) ଦ୍ୱିତୀୟ ବିବରଣ ୨୪:୧୦-୧୧ ପାଠ କର । ନିର୍ଦ୍ଦେଶଗୁଡ଼ିକୁ ତାଲିକା କର ଯାହା ଲୋକମାନଙ୍କର ମୂଲ୍ୟକୁ ଦର୍ଶାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିର୍ଦ୍ଦେଶର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କର ।