Lesson 1: ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ସଚ୍ଚୋଟତା

ଏହି ପାଠର ଶେଷ ସୁଦ୍ଧା ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀମାନେ ଯେପରି :

(୧) ବୁଝିପାରିବେ ଯେ, ଏହାର ଅର୍ଥ କ’ଣ? ଯେତେବେଳେ ବାଇବଲ “ଜଗତ’’ ବିଷୟରେ କହେ ।

(୨) ଜଗତର ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଜଣଙ୍କ ଜୀବନକୁ କେଉଁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରଭାବିତ କରିଛି, ତାହା ଚିହ୍ନିତ କରିପାରିବେ ।

(୩) ଜଣେ ବିଶ୍ୱାସୀର ଚିନ୍ତାଧାରା ଜଣେ ଅଣବିଶ୍ୱାସୀଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରାଠାରୁ କିପରି ଏବଂ କାହିଁକି ଭିନ୍ନ ହେବା ଉଚିତ, ତାହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିବେ ।

(୪) ଜଣେ ବିଶ୍ୱାସୀ ପାଇଁ ସଚ୍ଚୋଟ ଜୀବନଯାପନ କରିବାର ଅର୍ଥ କ’ଣ ତାହା ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିପାରିବେ ।

(୫) ଦର୍ଶାଇ ପାରିବେ ଯେ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟ ସତ୍ୟତା ଜୀବନର ସମସ୍ତ ବିଷୟରେ ପ୍ରୟୋଗ ହେବା ଉଚିତ ।

ଯୋହନ କ୍ରୀସୋଷ୍ଟମ୍‌ (୩୭୦),[1] ଜଣେ ଈଶ୍ୱର ପରାୟଣ ପାଳକ ଥିଲେ ଯେ, ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ତାଙ୍କର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଏବଂ ବାଗ୍ମିକ ପ୍ରଚାର ପାଇଁ “ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ମୂଖ’’ ରେ ପରିଚିତ ହେଲେ । ସେ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଥିଲେ ଏବଂ ପୂର୍ବ ରୋମୀୟ ସାମ୍ରାଜ୍ୟର ସବୁଠାରୁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ପ୍ରଚାରକ ହୋଇଗଲେ । ୩୯୮ ମସିହାରେ ତାଙ୍କୁ ୧୦୦,୦୦୦ ସଦସ୍ୟ ବିଶିଷ୍ଟ ଜାତୀୟ ଚର୍ଚ୍ଚର ପାଳକ ଏବଂ କୁଳପତି ଭାବରେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ କନ୍‌ଷ୍ଟାଣ୍ଟିନୋପୋଲ୍‌ (ବର୍ତ୍ତମାନର ଇସ୍ତାମ୍ବୁଲ୍‌, ତୁର୍କୀ) କୁ ନିଆଯାଇଥିଲା ।

ଜନ୍‌ ତାଙ୍କର ଅଟଳ ଚରିତ୍ର ପାଇଁ ଜଣାଶୁଣା ଥିଲେ । ସେ କେବଳ ଧନୀମାନଙ୍କୁ ନୁହେଁ ମାତ୍ର ସମୁଦାୟ ସହରର ଆବଶ୍ୟକକୁ ମେଣ୍ଟାଇବା ପାଇଁ ତାଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟାଳୟକୁ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିଲେ । ସେ ଦରିଦ୍ରଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଉଥିଲେ, ଡାକ୍ତରଖାନା ତିଆରି କରିଥିଲେ ଏବଂ ବିଧବାମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ସେ ଏସିଆ ମାଇନରରେ ଥିବା ବିଶପ୍‌ମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ଦୁର୍ନୀତି ଏବଂ ଆର୍ଥିକକୁ ପରିଚାଳନା ପାଇଁ ସାମ୍‌ନା କରିଥିଲେ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ଭୋଗବିଳାସ ଓ ଅନୈତିକତା ବିରୁଦ୍ଧରେ ପ୍ରଚାର କରିଥିଲେ । ସେ କନ୍‌ଷ୍ଟାଣ୍ଟିନୋପଲ୍‌ର ଉଚ୍ଚବର୍ଗଙ୍କୁ ସତର୍କ କରାଇ ଦେଇଥିଲେ ଯେ, ଥିଏଟରରେ ଯୋଗ ଦେବା ସେମାନଙ୍କୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେବ । ଥିଏଟରରେ ଉପସ୍ଥିତିକୁ ଏକ ମାରାତ୍ମକ ଭାଇରସ୍ ସଂସ୍ପର୍ଶ ସହିତ ସେ ତୁଳନା କରୁଥିଲେ । ଜନ୍‌ କୁହନ୍ତି,

ଯଦି ଜଣେ ନିର୍ଲଜ୍ଜ ମହିଳାଙ୍କୁ ଥିଏଟରରେ ଦେଖିବ, ଯିଏ ମୁକୁଳା ମସ୍ତକ ଏବଂ ସାହସିକ ମନୋଭାବ ସହିତ ମଞ୍ଚ ଉପରେ ଚାଲନ୍ତି, ସୁନାରେ ସଜ୍ଜିତ ପୋଷକ ପିନ୍ଧି ତାଙ୍କର କୋମଳ କାମୁକତାକୁ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରନ୍ତି, ଅନୈତିକ ଗୀତ ଗାଇ ନୃତ୍ୟରେ ତାଙ୍କର ଅଙ୍ଗ ପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗକୁ ଫୋପାଡ଼ି ଲଜ୍ଜାହୀନ ଭାଷଣ ଦିଅନ୍ତି ... ତୁମେ କ’ଣ କହିବାକୁ ସାହସ କରୁଛ ଯେ, ମନୁଷ୍ୟ ଭାବରେ ତୁମ ସହିତ କିଛି ଘଟିବ ନାହିଁ ? ଯେତେବେଳେ ବିଳମ୍ବରେ ଥିଏଟର ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସମସ୍ତେ ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି, ସେହି ଦୃଶ୍ୟଗୁଡ଼ିକ, ସେହି ଶବ୍ଦ/କଥା, ସେମାନଙ୍କର ଚାହାଣି, ସେମାନଙ୍କର ଚାଲି, ସେମାନଙ୍କର ଅଶୁଦ୍ଧ ଅଙ୍ଗ ଆପଣଙ୍କ ମନରେ ଭାସୁଥିବ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ହଜାର କ୍ଷତ ସହ ଘରକୁ ଯାଇଛ, ତୁମେ ଏକାକୀ ନୁହେଁ, ମାତ୍ର ତୁମ ହୃଦୟରେ, ତୁମ ଭାବନାରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାବରେ ବେଶ୍ୟା ତୁମ ସହିତ ଯାଏ ଏବଂ ସେଠାରେ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ସେ ବାବିଲୋନୀୟ ଚୁଲ୍ଲୀ ପ୍ରଜ୍ଜୋଳିତ କରେ, ଯାହା ମଧ୍ୟରେ ତୁମ ଗୃହର ଶାନ୍ତି, ତୁମ ହୃଦୟର ପବିତ୍ରତା, ତୁମ ବିବାହର ଆନନ୍ଦ, ପୋଡ଼ି ପାଉଁଶ ହୋଇଯାଏ ।

ଧନୀ ନାଗରୀକମାନଙ୍କୁ ସେ ଚେତାବନୀ ଦେଇଥିଲେ ।

ଆଲ୍‌ମାରୀଗୁଡ଼ିକୁ ପୋଷାକରେ ପୂରଣ କରିବା ଏବଂ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ଏବଂ ଆମ ପ୍ରତିରୂପରେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଶୀତରେ ଥରି ଥରି ଠିଆ ହେବାକୁ ଦେବା ଏବଂ ସେମାନେ ନିଜେ ସିଧା ଠିଆ ହୋଇ ନ ପାରିବା ମୂର୍ଖତା ଏବଂ ସାର୍ବଜନୀନ ପାଗଳାମି ... ତୁମେ ପୁଥଳ ଅଟ, ବିଳମ୍ବ ରାତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ପାର୍ଟିରେ ମଦ୍ୟପାନ କରି ଏକ ଉଷୁମ ଓ କୋମଳ ବିଛଣାରେ ଶୋଇଥାଅ । ତୁମେ କ’ଣ ଭାବୁ ନାହଁ ଯେ ତୁମେ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ଦାନର ଅପବ୍ୟବହାରର ହିସାବ କିପରି ଦେବ ? କାରଣ ଆମର ଟଙ୍କା ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଅଟେ, ସେଗୁଡ଼ିକୁ କେବଳ ଆମେ ସାଉଣ୍ଟିଥାଉ, ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ତୁମକୁ ଅଧିକ ପାଇବାକୁ ଦେଇଛନ୍ତି - ତୁମେ ତାହା ନଷ୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ନୁହେଁ - ମାତ୍ର ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକ ସେମାନଙ୍କୁ ବିତରଣ କରିବା ପାଇଁ ।

ଜନ୍‌ କ୍ରୀସୋଷ୍ଟମଙ୍କୁ ଶେଷରେ କୃଷ୍ଟ ସାଗରର ପୂର୍ବ କୂଳକୁ ନିର୍ବାସିତ କରାଯାଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ୪୦୭ ଖ୍ରୀ.ଅ.ରେ ଯାତ୍ରା ସମୟରେ ତାଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥିଲା । ତାଙ୍କର ଅନ୍ତିମ ବାକ୍ୟ ଥିଲା, “ସବୁ ବିଷୟରେ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କର ମହିମା ହେଉ’’ । ଆମେନ୍‌ !

ଯୋହନ ୧୭ ତାଙ୍କର କ୍ରୁଶାର୍ପିତର ଅଳ୍ପ ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଯୀଶୁଙ୍କର ପ୍ରାର୍ଥନା । ଏହା ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ମହାନ ପ୍ରେମ ଏବଂ ଚିନ୍ତାକୁ ପ୍ରକାଶ କରେ । ୨୦ ପଦରେ ସେ କହନ୍ତି, ପ୍ରେରିତମାନଙ୍କ ପ୍ରଚାରକୁ ଯେଉଁମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି, ତେଣୁ ଆଜିର ବିଶ୍ୱାସୀ ମଧ୍ୟ ସଂପୃକ୍ତ ।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ଯୋହନ ୧୭:୧୪-୧୮ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

ଯେତେବେଳେ ଯୀଶୁ କହିଲେ, ମୁଁ ଏ ଜଗତରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ନୁହେଁ, ତା’ର ଅର୍ଥ କ’ଣ ? ଆମେ ଜାଣୁ ଯେ ସେ ଏହି ଜଗତରୁ ଜନ୍ମ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି; ସେ ହେଉଛନ୍ତି ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ପୁତ୍ର, ଯିଏ ସ୍ୱର୍ଗରୁ ପୃଥିବୀକୁ ଆସିଥିଲେ। ତଥାପି, ଯେତେବେଳେ ସେ ଏହି ବିବୃତ୍ତି ଦେଇଥିଲେ ଯେ ସେ ଜଗତର ନୁହଁନ୍ତି, ସେ ଏହି କଥା କହୁନଥିଲେ ଯେ ସେ ଏହି ଜଗତର କୌଣସି ସ୍ଥାନରୁ ଆସିଛନ୍ତି। ତଥାପି, ଯେତେବେଳେ ସେ କହିଲେ, ମୁଁ ଏହି ଜଗତରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ନୁହେଁ, ସେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସ୍ଥାନରୁ ଆସିବା କଥା କହି ନ ଥିଲେ । ଯେପରି ସେ ଜଗତରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ନୁହଁନ୍ତି, ଶିଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜଗତରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ନାହାନ୍ତି ବୋଲି କହନ୍ତି । ଯୀଶୁ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ କହନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ପିତା, ମାତାଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରେ ଜଗତରେ ଜାତ ହେଲେ ଏବଂ ସେହି ଦେଶର ନାଗରିକ ଭାବରେ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଲେ ।

ତେଣୁ ଯେତେବେଳେ ଯୀଶୁ କହିଲେ, ଶିଷ୍ୟମାନେ ଏହି ଜଗତରୁ ନୁହନ୍ତି ତା’ର ଅର୍ଥ କ’ଣ ? ଆମକୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ, ବାଇବଲ ଜଗତ ବିଷୟରେ କ’ଣ କହେ ?

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ଏଫିସୀୟ ୨:୧-୩ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

ଏହି ପଦଗୁଡ଼ିକ ଆମକୁ ଦର୍ଶାଏ ଯେ, ଜାଗତିକ ଜୀବନଯାପନ କାଟିବା ସୟତାନର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସରଣ କରିବା ସହିତ ସମାନ ଅଟେ । ଆମେ ମଧ୍ୟ ଦେଖୁ ଜାଗତିକ ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ପାପର ଇଚ୍ଛାକୁ ଅନୁସରଣ କଲେ ଏବଂ ସେମାନ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ କ୍ରୋଧ/ଦଣ୍ଡର ଅନୁଭୂତି ପାଇଲେ । ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ନୂତନ ଜୀବନ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲେ ଏବଂ ଜାଗତିକ ପରି ଆଉ ଜୀବନ କାଟିଲେ ନାହିଁ ।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ୧ ଯୋହନ ୨:୧୫-୧୭ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

ଜଗତ ଏକ ମନ୍ଦ ଅସ୍ଥିତ୍ୱ ବୋଲି ୧ ଯୋହନ ରେ କୁହାଯାଏ । ଏହାକୁ କିମ୍ବା ଏଥିରେ ଥିବା ବସ୍ତୁକୁ ପ୍ରେମ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ମନ୍ଦ ଇଚ୍ଛା ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଜଗତର ସାଧାରଣ କଥା । ଜଗତର ଇଚ୍ଛାକୁ ମନ୍ଦ ଇଚ୍ଛା ବୋଲି କୁହାଯାଏ ।

ଶୟତାନକୁ ଏହି ଜଗତର ଅଧିପତି ବୋଲି କୁହାଯାଏ (ଯୋହନ ୧୬:୧୧) ତା’ର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ, ଜଗତ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ତାହାର ଅଟେ, ସେ ଈଶ୍ୱର ବିରୋଧିମାନଙ୍କର ନେତା ଅଟେ ଏବଂ ଜଗତର ଲୋକ ତାକୁ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି । ସେ ପୂର୍ବରୁ ଦୋଷୀ ସାବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇସାରିଛି ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ତାକୁ ଅନୁସରଣ କରିଚାଲିବେ, ସେମାନେ ମଦ୍ୟ ଦୋଷୀ ସାବ୍ୟସ୍ତ ହେବେ ।

ଜଗତର ବନ୍ଧୁ ହେବା ଅର୍ଥ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଶତ୍ରୁ (ଯାକୁବ ୪:୪) ।

ଏହି ଜଗତ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ପ୍ରାକୃତିକ, ପତିତ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଗଠିତ, ଯେଉଁମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କଠାରୁ ପୃଥକ ହୋଇଛନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ସମାନତା ଦ୍ୱାରା ଏକୀକୃତ ହୋଇଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମତଃ ସେମାନଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ମନ୍ଦ ଅଟେ । ସେମାନେ ଜଗତର ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଜଗତର ବିଷୟକୁ ଅଧିକ ଭଲ ପାଆନ୍ତି, ୧ ଯୋହନ ୨:୧୫-୧୬ କହେ, “ସଂସାର କିଅବା ସେଥିରେ ଥିବା ବିଷୟସବୁକୁ ପ୍ରେମ ନ କର। କାରଣ ଶାରୀରିକ ଅଭିଳାଷ, ଚକ୍ଷୁର ଅଭିଳାଷ ଓ ଲୌକିକ ଗର୍ବ...ପିତାଙ୍କଠାରୁ ନୁହେଁ, ମାତ୍ର ସଂସାରରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ।”

ଦ୍ୱିତୀୟତଃ ସେମାନଙ୍କର ଭୁଲ ସ୍ନେହ ଭୁଲ ଆଚରଣ ଆଡ଼କୁ ନେଇଯାଏ, ନ୍ୟାୟ ଏବଂ ଦୟାକୁ ହରାଇ ନିଜକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବା ଉପରେ କେନ୍ଦ୍ରିତ ଏକ ଜୀବନଶୈଳୀ (ଆମୋଷ ୫:୧୧-୧୫, ୨୧-୨୪) । ସେମାନେ ନିଜ ପଥରେ ଗମନ କରନ୍ତି, ଯାହା ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି ତାହା ଦାବୀ କରନ୍ତି ଏବଂ ନିଜ ପାଇଁ କ’ଣ ଠିକ୍‌ ଏବଂ କ’ଣ ଭୁଲ, ତାହା ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରନ୍ତି । ଯଦିଚ ଧର୍ମର ଅନେକ ପଥ ସେମାନଙ୍କଠାରେ ଅଛି, ଯେଉଁମାନେ ଜଗତର ସେମାନେ ସମସ୍ତେ (ମାନବୀୟ ବୁଦ୍ଧି, ମାନବ ଜ୍ଞାନ, ମାନବ ଆକାଂକ୍ଷା, ମାନବ ମଙ୍ଗଳ, ମାନବ ଶକ୍ତି) ଉପାସନାର କେନ୍ଦ୍ର କରନ୍ତି (ରୋମୀୟ ୧:୨୫) । ସେମାନେ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ କର୍ତ୍ତୁତ୍ୱକୁ ଘୃଣା କରନ୍ତି ଏବଂ ଜୀବନର ଏକ ଦର୍ଶନରେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯାହା ସେମାନେ କରିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି ତାହା ଯଥାର୍ଥ କରେ । ସେମାନେ କ’ଣ ଠିକ୍‌ ତାହା ଜାଣିବାକୁ ଏବଂ ତାହା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ଯାହା ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି ତାହା କରନ୍ତି, ଏବଂ ତାକୁ ଯଥାର୍ଥ ବୋଲି ଦର୍ଶାଇବାକୁ ସେମାନେ ପଥ ଖୋଜନ୍ତି ।

ଜଗତର ଅଣ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଧ୍ୟାନ ମନସ୍ତତ୍ତ୍ୱବିଦ୍‌ ଏବଂ ପରାମର୍ଶଦାତା ଲୋକମାନଙ୍କର ଦୋଷକୁ ସମାଧାନ କରିବା ପାଇଁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର କ୍ଷମା ପ୍ରାପ୍ତ ଏବଂ ଅନୁତାପ ବିହୁନେ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ଜଗତରେ ଦାର୍ଶନିକମାନେ ଜୀବନ ଯାପନର ଏପରି ଏକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି, ଯାହା ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଜଡ଼ିତ କରେ ନାହିଁ । ବିଶ୍ୱର ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷର ଉତ୍ପତ୍ତିକୁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଜଣେ ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କୁ ଅସ୍ୱୀକାର କରନ୍ତି ।

ବିଶ୍ୱର ରାଜନେତା ଏବଂ ସାମାଜିକ କର୍ମୀମାନେ ପାପର ପ୍ରାକୃତିକ, ନକାରାତ୍ମକ ପରିଣାମକୁ ରୋକିବାର ଉପାୟ ଖୋଜିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି, ମାତ୍ର ପାପକୁ ପ୍ରକୃତ ସମସ୍ୟା ବୋଲି ଅସ୍ୱୀକାର କରନ୍ତି । ବିଶ୍ୱର ଫାଶନ୍‌ ଡିଜାଇନରମାନେ ଏପରି ପୋଷାକ ଉତ୍ପାଦନ କରନ୍ତି ଯାହା କାମୁକ ଏବଂ ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣକାରୀ । ଜଗତର ମନୋରଞ୍ଜନକାରୀମାନେ ପାପ, ନୈତିକତା ଏବଂ ଧର୍ମ ବିଷୟରେ ପରିହାସ କରନ୍ତି । ଜଗତର ପାଳକମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯିଏ ପାପକୁ ସହ୍ୟ କରନ୍ତି ଏବଂ ଆପଣ ଧନୀ, ଖୁସି ଏବଂ ଭଲ ଆତ୍ମସମ୍ମାନ ଥିବା ବିଷୟରେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଖୁସି ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ।

କଲସୀୟ ୨:୮ ଦର୍ଶନ ଏବଂ ଛଳନା ଦ୍ୱାରା, ଜଗତର ଉପାଦାନ ଦ୍ୱାରା ଲୁଟିତ ନ ହେବା ପାଇଁ ସତର୍କ କରାଇ ଦିଏ । ଜଣେ ଠକ ଏକ ମିଥ୍ୟା ଧାରଣା ବିକ୍ରୟ କରି ଜଣଙ୍କଠାରୁ ଲୁଟି ନିଅନ୍ତି । ଲୋକଙ୍କୁ ଭୁଲ୍‌ଧାରଣାରେ ବାନ୍ଧିବା ଦ୍ୱାରା, ଜଗତ ଲୋକମାନଙ୍କର ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଲାଭ ଏବଂ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଛଡ଼ାଇ ନେଇଥାଏ ।

ଜଗତର ଦର୍ଶନ ଏବଂ ନିୟନ୍ତ୍ରଣକାରୀ ପ୍ରେରଣା ଜଗତର ଲୋକଙ୍କ ଜୀବନଶୈଳୀରେ ଦେଖାଯାଏ । ଦୁନିଆର କଥାବାର୍ତ୍ତା, ମନୋରଞ୍ଜନ, ପୋଷାକ ଏବଂ ଆଚରଣ ସବୁ ସେମାନଙ୍କ ହୃଦୟର ପାପପୂର୍ଣ୍ଣତାର ପ୍ରକାଶ ।

ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଅନୁଗାମୀମାନେ ସେମାନଙ୍କର ସମାଜର ଅନୈତିକତାକୁ ଅନୁସରଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଅନୁଗାମୀମାନେ ସେମାନଙ୍କ ସମାଜଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ।

ବାଇବଲ ଯାହାକୁ ଜଗତ ବୋଲି କୁହେ, ସଂସ୍କୃତିଗୁଡ଼ିକ ଏହି ସତ୍ତା ଦ୍ୱାରା ଗଢ଼ି ଉଠିଥାଏ । ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନର ଲୋକଙ୍କ ପିଢ଼ି ଏକ ସଂସ୍କୃତି ବିକଶିତ କରେ । ସେମାନେ ସୁରକ୍ଷା, ସମୃଦ୍ଧି ଏବଂ ସ୍ଥିର ପରିବାର ଭଳି ଅନେକ ଭଲ ଜିନିଷ ଚାହାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ବାକ୍ୟ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ନ ହୋଇ ସେଗୁଡ଼ିକୁ ପାଇବା ପାଇଁ ଏକ ସାଂସାରୀକ ଦର୍ଶନ ଏବଂ ଦୃଢ଼ ସଂକଳ୍ପ ସହିତ ସେହି ଜିନିଷଗୁଡ଼ିକୁ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି । ଏହାର ଅର୍ଥ ଯେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ଅନୁଗାମୀମାନେ ସେମାନଙ୍କଜ୍ଞର ସଂସ୍କୃତିକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଅନୁସରଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କେତେକ ସଂସ୍କୃତି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ନୀତିମାନେ ଦ୍ୱାରା ଅଧିକ ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କୌଣସି ଦେଶର ସଂସ୍କୃତି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ନୁହଁନ୍ତି ।

► ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମେ ପାଠ କଲୁ ତା’ର ଆଧାରରେ, ଯୀଶୁଙ୍କର ଶିଷ୍ୟମାନେ “ଜଗତରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ନୁହଁନ୍ତି’’ ତା’ର ଅର୍ଥ କ’ଣ?

ବିଶ୍ୱାସୀଗଣ ପାପପୂର୍ଣ୍ଣ ଇଚ୍ଛା ଏବଂ ମହତ୍ୱାକାଂକ୍ଷାକୁ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରେମ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଛି ଏବଂ ନିରନ୍ତର ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି (ଫିଲିପ୍ପୀୟ ୧:୯-୧୧) । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବ୍ୟବସ୍ଥା ସେମାନଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି (ଯିରିମିୟ ୩୧:୩୩), ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ସବୁ ବିଶ୍ୱାସୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଭାରସ୍ୱରୂପ ନୁହେଁ ବରଂ ସେଗୁଡ଼ିକ ଆନନ୍ଦଜନକ (୧ ଯୋହନ ୫:୧-୩, ଗୀତସଂହିତା ୧୯:୭-୧୧), ବିଶ୍ୱାସୀମାନଙ୍କଠାରେ ଅନନ୍ତ ପ୍ରାଥମିକତା ଅଛି (ମାଥିଉ ୬:୩୩) ସେମାନଙ୍କର ଆଚରଣ ଦର୍ଶାଏ ଯେ, ସେମାନେ ପ୍ରଲୋଭନକୁ ପ୍ରତିରୋଧ କରିବାକୁ ଏବଂ ପାପ ଉପରେ ବିଜୟ ଲାଭ କରିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି ।

ଜଗତର ଲୋକମାନେ ବିଶ୍ୱାସୀମାନଙ୍କୁ ଅଜବ ବୋଲି ଭାବନ୍ତି କାରଣ ସେମାନେ ସମାନ ଜିନିଷରେ ଆଗ୍ରହୀ ନୁହଁନ୍ତି (୧ ପିତର ୪:୪) । ଯୀଶୁ କହିଲେ, ଯିଏ ଆତ୍ମିକ ଭାବରେ ଭିନ୍ନ ତାହାକୁ ଜଗତ ଘୃଣା କରେ (ଯୋହନ ୧୭:୧୪) - ଯେଉଁମାନେ ଜଗତର ନୁହଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଜଗତ ପ୍ରତିକୂଳ ଅଟେ । ସେମାନେ ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ, ସେମାନେ ଧାର୍ମିକତାକୁ ଘୃଣା କରନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନେ ନିଜ ଦ୍ୱାରା ଦୋଷୀ ସାବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଯୀଶୁ କହିଲେ, “ଜଗତରେ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ କ୍ଳେଶ ଅଛି’’ (ଯୋହନ ୧୬:୩୩) । ପ୍ରେରିତ ପାଉଲ କହନ୍ତି, “ପ୍ରକୃତରେ ଯେଉଁମାନେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଯୀଶୁଙ୍କ ସହଭାଗୀତାରେ ଧର୍ମଜୀବନ ଯାପନ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି, ସେମାନେ ତାଡ଼ନା ଭୋଗ କରିବେ’’ (୨ ତୀମଥି ୩:୧୨) ।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ୨ କରିନ୍ଥୀୟ ୬:୧୪-୧୮ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

ବାଇବଲ କହେ ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ଜଗତଠାରୁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏହି ସ୍ୱତନ୍ତ୍ରତା ଜଣଙ୍କର ମନୋଭାବରୁ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ଯେପରି ପାର୍ବତ୍ୟ ଉପଦେଶରେ ଯୀଶୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯାଇଥିଲା । ଏଠାରେ ସେ ବିଶ୍ୱାସୀମାନଙ୍କର ମନୋଭାବକୁ ଏକ ନମ୍ର, ପାପ ପ୍ରତି ଅନୁତାପ, ଧାର୍ମିକତା, ଦୟା, ଆତ୍ମାରେ ସ୍ୱଚ୍ଛତା, ଶାନ୍ତି ଏବଂ ତାଡ଼ନା ସହ୍ୟ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛୁକତାର ମନୋଭାବ ପରି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି । ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ମନୋଭାବ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଆଚରଣ ସୃଷ୍ଟି କରିବ । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ଏପରି ଅଂଶୀଦାର ଗଠନ କରିପାରିବେ ନାହିଁ, ଯାହା ସେମାନଙ୍କୁ ଭୁଲ କାମ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରେ । ଜଗତରୁ ଭିନ୍ନ ବ୍ୟକ୍ତିର ପିତା ହେବା ପାଇଁ ପରମେଶ୍ୱର ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛନ୍ତି । ମନେ ଅଛି, ଆମେ ଏକ ପଦ ଦେଖିଲୁ ଯାହା କୁହେ ଯେ ଜଗତର ବନ୍ଧୁ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ଶତ୍ରୁ (ଯାକୁବ ୪:୪)।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ମାଥିଉ ୫:୧୩-୧୬ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଗତରୁ ଭିନ୍ନ ହେବା ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ ସେ ତା’ର ସମାଜ ଏବଂ ସମ୍ପ୍ରଦାୟଠାରୁ ଭିନ୍ନ ବା ପୃଥକ ହେବ । ଯୀଶୁ କହିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ ଜଗତରୁ ଘେନି ଯାଅ ବୋଲି ସେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିନାହାନ୍ତି (ଯୋହନ ୧୭:୧୫) । ସେ ଏହା ମଧ୍ୟ କହିଥିଲେ ଯେ ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟମାନେ ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ ଲୁଣ ଏବଂ ଆଲୋକ, ଯାହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ସେମାନେ ସମାଜରେ ଉପସ୍ଥିତ ଏବଂ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ। ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ସରକାର ଏବଂ ସାମୁଦାୟିକ ବ୍ୟବସାୟରେ ଅଂଶଗ୍ରହଣ କରିବା ଉଚିତ, ତଥାପି ଯେତେବେଳେ ଅଂଶଗ୍ରହଣ ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ କିଛି ଭୁଲ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ, ସେ ସମୟକୁ ଛାଡ଼ି।

Gerald Sittser (ଜେରାଲ୍ଡ ସିଟ୍‌ସେର୍‌) ଆଦ୍ୟ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ସମାଜ କିପରି ଥିଲା ତାହା କହନ୍ତି :

ଆରିଷ୍ଟିଡେସ୍‌, ଜଣେ ଆଥେନିୟ ଦାର୍ଶନୀକ ଯିଏ ଦ୍ୱିତୀୟ ଶତାବ୍ଦୀରେ ବାସ କରୁଥିଲେ । ସେ ଅନେକ ଗୁଣାବଳୀ ତାଲିକାଭୁକ୍ତ କରିଥିଲେ ଯାହା ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ ଜନସଂଖ୍ୟାଠାରୁ ପୃଥକ କରିଥିଲା। । ତାଙ୍କ ତାଲିକାରେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେଥିଲେ, ତାଙ୍କ ପ୍ରତିଜ୍ଞାରେ ବିଶ୍ୱସ୍ତ, ସତ୍ୟବାଦୀ, ସନ୍ତୁଷ୍ଟ, ପିତାମାତାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ, ପ୍ରତିବାସୀ ପାଇଁପ୍ରେମ, ସ୍ୱଚ୍ଛତା, ତାଡ଼ନା ଆଗରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ, ଅପରିଚିତ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତି ଦୟା । ସେମାନେ ବିଧବା ଏବଂ ଅନାଥଙ୍କ ପ୍ରତି ଯତ୍ନ ନିୟନ୍ତି । ସେମାନେ ଦାସମାନଙ୍କ ସହିତ ମଧ୍ୟ ଅସାଧାରଣ ଦୟା ବ୍ୟବହାର କରୁଥିଲେ । “ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଥିବା ପ୍ରେମ ସକାଶୁ ସେମାନେ ଯେକୌଣସି ପୁରୁଷ ଏବଂ ମହିଳା କ୍ରୀତଦାସଙ୍କୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ହେବାକୁ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାନ୍ତି । ଯଦି ସେମାନେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ହୁଅନ୍ତି, ତେବେ ସେମାନେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଭେଦଭାବ ବିନା ଭାଇ ହୋଇଥାନ୍ତି ।’’[1]

ଯାକୁବଙ୍କ ପତ୍ର ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଏ ଯେ, ପ୍ରକୃତ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ବିଶ୍ୱାସ ଜୀବନରେ ପ୍ରଦର୍ଶିତ ହୁଏ । ଯାକୁବ କହନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବାକ୍ୟ ଶୁଣନ୍ତି ଏବଂ ତାହା ଅନୁଯାୟୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି ନାହିଁ, ସେମାନେ ନିଜକୁ ପ୍ରବଞ୍ଚନା କରନ୍ତି (ଯାକୁବ ୧:୨୨) । କେତେକ ବ୍ୟକ୍ତି ମନେକରନ୍ତି ଯେ, ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଉତ୍ତମ କାରଣ ସେମାନେ ଅଧିକ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ସତ୍ୟତା ଜାଣନ୍ତି - ଯଦିଚ ସେମାନେ ତାହା ପାଳନ କରନ୍ତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତାହା ଠିକ୍‌ ନୁହେଁ ।

ଯାକୁବ କହନ୍ତି କେତେକ ଲୋକ ଧାର୍ମିକ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ଧର୍ମ ମୂଲ୍ୟହୀନ ଅଟେ । ଯେଉଁମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରନ୍ତି ଏବଂ ଜଗତ ଦ୍ୱାରା କଳୁଷିତ ନ ହୋଇ ନିଜକୁ ପବିତ୍ର ରଖନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଧର୍ମରେ ଈଶ୍ୱର ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତି (ଯାକୁବ ୧:୨୭) ।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ଯାକୁବ ୨:୧୪-୨୬ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

କିଛି ଲୋକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କୁହନ୍ତି ଯେ ପରିତ୍ରାଣ ବିଶ୍ୱାସ ଦ୍ୱାରା ମିଳିଥାଏ ଏବଂ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ ତେଣୁ ଆମର ଆଚରଣ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ନୁହେଁ। ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି ଯେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ମନୋଭାବ ଏବଂ ଜୀବନଶୈଳୀ ଜଣେ ଅବିଶ୍ୱାସୀ ପରି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ପରିତ୍ରାଣରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖିବା ଯାକୁବଙ୍କର ପତ୍ରରେ ଥିବା ଏହି ଅଂଶ ସେହିପରି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କରି କହିଛି।

ଯାକୁବ କୁହନ୍ତି ଯେ ବିଶ୍ୱାସ ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ; ଏପରିକି ରାକ୍ଷସମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସଠିକ ବିଶ୍ୱାସ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସହିତ ସଠିକ ସମ୍ପର୍କରେ ନାହାନ୍ତି (ପଦ ୧୯) ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଯିଏ ଈଶ୍ୱରଙ୍କଠାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରେ କିନ୍ତୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନିକଟରେ ସମର୍ପଣ ହୁଏ ନାହିଁ, ସେ ସୁସମାଚାର ଶୁଣି ଅନାତାପ ନ କରିବା ଲୋକ ପରି ।

୨୧ ଏବଂ ୨୪ ପଦକୁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିବା ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ସେମାନେ କହନ୍ତି ଯେ ଅବ୍ରହାମ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ଧାର୍ମିକ ଗଣିତ ହୋଇଥିଲେ ଏବଂ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଉଭୟ କାର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ବିଶ୍ୱାସ ଦ୍ୱାରା ଧାର୍ମିକ ଗଣିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ସେହି ଶାସ୍ତ୍ରାଂଶର ବିପରିତ ଅଟେ ଯାହା କହେ ଯେ, ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି କେବଳ ଅନୁଗ୍ରହରେ ଉଦ୍ଧାର ପାଏ କାଯ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ (ଏଫିସୀୟ ୨:୮-୯, ଗାଲାତୀୟ ୨:୧୬, ରୋମୀୟ ୩:୨୮) । ଯାକୁବଙ୍କ ଅନୁଯାୟୀ ଧାର୍ମିକ ଗଣିତ ହେବାର ଅର୍ଥ ବିଶ୍ୱାସ ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଉଦ୍ଧାର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ବୋଲି ଦେଖାଯିବା ଉଚିତ୍‌ , ଏହା ନୁହେଁ ଯେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି କାର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ବିଶ୍ୱାସ ଦ୍ୱାରା ଉଦ୍ଧାର ପାଏ । ସେ କାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ପରିତ୍ରାଣ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଯଦି ସେ ଧାର୍ମିକ ଜୀବନଯାପନ କରନ୍ତି ନାହିଁ, ତେବେ ତାଙ୍କର ପରିତ୍ରାଣର ବିଶ୍ୱାସ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ। ଯାକୁବ କହନ୍ତି ଯଦି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଜୀବନ ତା’ର ବିଶ୍ୱାସ ସହିତ ମେଳ ନ ଖାଏ ତେବେ ତା’ର ବିଶ୍ୱାସ ମୃତ ଅଟେ (୨୬ ପଦ) ।

ଯାକୁବ କହନ୍ତି ଯେପରି ଗୋଟିଏ ଗଛରୁ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଫଳ ଫଳିବା ଅସମ୍ଭବ କିମ୍ବା ଏକ ଝରଣାରୁ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଜଳ ପ୍ରବାହିତ ହେବା ଅସମ୍ଭବ, ସେହିପରି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ମୁଖରୁ ଉଭୟ ଆଶୀର୍ବାଦ ଏବଂ ଅଭିଶାପ ନିର୍ଗତ ହେବା ଅସମ୍ଭବ (ଯାକୁବ ୩:୯-୧୨) । ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ବ୍ୟବହାର ତା’ର ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟ ବିଶ୍ୱାସ ସହିତ ସ୍ଥିର ଭାବରେ ମେଳ ଖାଇବା ଉଚିତ୍‌।

ରୋମୀୟ ୨:୨୧-୨୪ରେ ପାଉଲ ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କୁ କହନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ଭାବନ୍ତି ଯେ, ସେମାନେ ଅଣ-ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାରଣ ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ର ଥିଲା, ଯଦିଓ ସେମାନେ ଏହାକୁ ପାଳନ କରୁ ନ ଥିଲେ । ସେ ପଚାରିଲେ, “ଚୋରି କର ନାହିଁ ବୋଲି ପ୍ରଚାର କରି ତୁମ୍ଭେ କି ଚୋରି କରୁଅଛ ?’’ ସେ ପଚାରନ୍ତି, “ଚୋରି କର ନାହିଁ ବୋଲି ପ୍ରଚାର କରି ତୁମ୍ଭେ କି ଚୋରି କରୁଅଛ?” ସେ ପଚାରନ୍ତି, “ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଗର୍ବ କରୁଅଛ ଯେ ତୁମ୍ଭେ, ବ୍ୟବସ୍ଥା ଲଙ୍ଘନ ଦ୍ଵାରା ତୁମ୍ଭେ କି ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଅନାଦର କରୁ ନାହଁ?” ସେମାନେ ନିଜକୁ ଧାର୍ମିକ ଲୋକ ବୋଲି ଗର୍ବ କରୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର ଭଲ ନ ଥିଲା, ତେଣୁ ଅଣ ଯିହୁଦୀମାନେ ପରମେଶ୍ୱର ଏବଂ ଶାସ୍ତ୍ର ବିଷୟରେ ନିନ୍ଦା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ଯଦି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିଠାରେ ସଚ୍ଚୋଟତା ଥାଏ, ତେବେ ତା’ର ଚରିତ୍ର ସହିତ ତା’ର ବିଶ୍ୱାସ ମେଳ ଖାଇବ । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ଜଣେ ସଚ୍ଚୋଟ ବ୍ୟକ୍ତି ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଆଚରଣ ଏବଂ କଥାରେ ସଚ୍ଚୋଟତାକୁ ଏକତ୍ରିତ କରିବେ । ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଯିଏ ନିଜକୁ ସଚ୍ଚୋଟ ବୋଲି କହେ କିନ୍ତୁ କିଛି ଅସତ୍‌ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ, ତାହାର ସଚ୍ଚୋଟତା ନାହିଁ ।

ସଚ୍ଚୋଟତା ଶବ୍ଦ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଚରିତ୍ର ପ୍ରତି ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇ ପାରେ । କେତେକ ଭାଷାରେ ଏହି ଶବ୍ଦ ଅନ୍ୟ ବିଷୟ ପ୍ରତି ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇ ଥାଏ, ଯେପରି ଏକ ଗୃହର ଢ଼ାଞ୍ଚା ।

► ଆପଣ କ’ଣ ମନେ କରନ୍ତି ଏକ ଘରର ଢ଼ାଞ୍ଚାର ସଚ୍ଚୋଟତା ହେବା ଆବଶ୍ୟକ କି?

ଏକ ଘର ଠିଆ ହେବା ମୁଖ୍ୟ ବିଷୟ ଅଟେ । ଏହା ତା’ର ଓଜନ ଏବଂ ଏହା ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ଉପକରଣର ଭାର ସମ୍ଭାଳିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯଦି ଏହା ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ, ଲୋକମାନେ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ଥ ହେବ ଏବଂ ଘରର ମୂଲ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହେବ । ଏକ କୋଠା ପାଇଁ ସଚ୍ଚୋଟତା ଅର୍ଥ ହେଉଛି ସମଗ୍ର ଗଠନର ଦୃଢ଼ ନିର୍ମାଣର ନୀତି ବ୍ୟବହୃତ ହେବା ।

ଅଧିକ ଦିନ ନିମନ୍ତେ କୋଠା ତିଷ୍ଟି ରହିବା ମଧ୍ୟ ଉତ୍ତମ ବିଷୟ ଅଟେ । ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି କୋଠା ନିର୍ମାଣ କରେ ଆଶା କରେ ଯେ ତା’ର ଜୀବନକାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କୋଠା ଠିଆ ହୋଇଥାଉ । ସରକାରୀ ହେଉ କିମ୍ବା ବ୍ୟବସାୟୀକ କୋଠା ହେଉ ଅନେକ ଅର୍ଥ ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କେତେକ ପିଢ଼ି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତିଷ୍ଟି ରହିବା ପାଇଁ ଆଶା କରାଯାଏ ।

ଯଦି କୌଣସି କୋଠା ନଇଁବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରେ, କିମ୍ବା ଭାଙ୍ଗିଯାଏ, ତେବେ ଏହାର କାରଣ ସଚ୍ଚୋଟତାର ଅଭାବ ବା ସାଧୁତାର ଅଭାବ । କେତେକ ସମୟରେ ଏକ ଭୂମିକମ୍ପ ଦ୍ୱାରା କୋଠା କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ତଥାପି ଠିଆ ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ ଏହା ସୁରକ୍ଷିତ ନୁହେଁ । ଏଥିରେ ସାଧୁତା ନ ଥାଏ ।

ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କୋଠା ଆରମ୍ଭ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଏକ ନକ୍ସା - ସମସ୍ତ ବିଷୟର ଏକ ରେଖାଚିତ୍ର ଆବଶ୍ୟକ ହୋଇଥାଏ । ସବୁଠାରୁ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ବିବରଣୀ ହେଉଛି ଯେ କୋଠାଟି କିପରି ଦୃଢ଼ ଭାବରେ ଠିଆ ହେବ। କୋଠାର ଅଂଶଗୁଡ଼ିକ ସଂଯୁକ୍ତ ଏବଂ ପାରସ୍ପରିକ ଭାବରେ ସହାୟକ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ।

କୋଠାର ପ୍ଲାନ୍‌କୁ ଅନୁକରଣ କରିବା ବିଲ୍ଡରର ଦାୟିତ୍ୱ ଅଟେ । ଯଦି ଖର୍ଚ୍ଚ କମ୍‌ କରିବା ପାଇଁ କୋଠାର କିଛି ଆବଶ୍ୟକୀୟ ଉପକରଣ ସେ ବାଦ୍‌ ଦେଇ ଦିଏ ତେବେ କୋଠା ସୁରକ୍ଷିତ ରହିବ ନାହିଁ ।

► ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ପାଇଁ ସଚ୍ଚୋଟତାର ଅର୍ଥ କ’ଣ?

ଏକ କୋଠାର ସଚ୍ଚୋଟତାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଯୀଶୁ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି । ସେ କହିଲେ, ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ପାଳନ କରେ ସେ ସେହିପରି ବ୍ୟକ୍ତି ପରି ଯିଏ ପଥର ଉପରେ ଗୃହ ନିର୍ମାଣ କରେ । ଝଡ଼ ଆସିଲେ ସେହି ଗୃହ ଠିଆ ହୋଇଥାଏ । ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ମାନେ ନାହିଁ ସେ ବାଲି ଉପରେ ଗୃହ ତୋଳିବା ବ୍ୟକ୍ତି ସଦୃଶ (ମାଥିଉ ୭:୨୪-୨୭) । ସତ୍ୟକୁ ଶୁଣିବା ଏବଂ ଜାଣିବା ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ ।

► ଜଣେ ଛାତ୍ର ଯାକୁବ ୧:୨୨-୨୫ ଦଳ ପାଇଁ ପାଠ କରିବେ ।

ଯାକୁବ କହନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁ ମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ତାହା ପାଳନ ନ କରନ୍ତି, ସେମାନେ ନିଜକୁ ପ୍ରବଞ୍ଚନା କରନ୍ତି । ସେ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଇଙ୍ଗିତ କରନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ମନେ କରନ୍ତି ଯେ, ସେମାନେ ଉତ୍ତମ ଅଟନ୍ତି କାରଣ ସେମାନେ ବାଇବଲର ସତ୍ୟ ଜାଣନ୍ତି, ଯଦିଚ ତହିଁ ଅନୁଯାୟୀ ସେମାନେ ଜୀବନ କାଟନ୍ତି ନାହିଁ । ସେହି ଲୋକମାନଙ୍କଠାରେ ସଚ୍ଚୋଟତା ନାହିଁ ।

ଯାକୁବ କହନ୍ତି ଯେ, ଯେତେବେଳେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବାକ୍ୟ ପାଠ କରୁ ଆମେ ସେହିପରି ଲୋକ ସଦୃଶ ହେବା ଉଚିତ୍‌ ନୁହେଁ, କାରଣ ଯିଏ ଦର୍ପଣରେ ଆପଣା ମୁଖ ଦେଖେ କିନ୍ତୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରେ ନାହିଁ । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସତ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନକାରୀ ଅଟେ । ଯେବେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବାକ୍ୟ ଦେଖୁ ଆମେ ଆମର ଦୋଷ ଦେଖୁ ଏବଂ ଆମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଆତ୍ମାକୁ ଆମର ଚରିତ୍ର ଏବଂ ଆଚରଣକୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସତ୍ୟ ସହିତ ମେଳ ଖାଇବାକୁ ଅନୁମତି ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ ।

ଜୀବନଶୈଳୀରେ ସଚ୍ଚୋଟତା ପ୍ରଦର୍ଶିତ ହୁଏ । ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ଯେତେବେଳେ ଅନୁଭବ କରନ୍ତି ଯେ, ଏକ ମନୋଭାବ କିମ୍ବା ଆଚରଣ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ସତ୍ୟ ସହିତ ସୁସଙ୍ଗତ ନୁହେଁ, ସେତେବେଳେ ସେମାନେ ନିଜ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ।

ଫଳକୁ ପରୀକ୍ଷା କରିବା

ଯୀଶୁ କହିଲେ, ଅନେକ ଭଣ୍ଡ ଭାବବାଦୀ ବାହାରିବେ, ଏମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ସେହି ଲୋକମାନେ ଯେଉଁମାନେ ଧାର୍ମିକ ନେତୃତ୍ୱର ପଦବୀ ଚାହାନ୍ତି କିମ୍ବା ସେବାକାର୍ଯ୍ୟର ବ୍ୟବସାୟ କରିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କଠାରେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଚରିତ୍ର ନାହିଁ । ସେ କହନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଫଳ ଦ୍ୱାରା ସେମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଚିହ୍ନି ପାରିବା (ମାଥିଉ ୭:୧୫-୧୮) । ଫଳ ସଫଳତାକୁ ବୁଝାଏ ନାହିଁ । ବରଂ, ଫଳ ହେଉଛି ଗଛର ଚରିତ୍ରର ପ୍ରାକୃତିକ ପ୍ରକାଶନ । ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଫଳ ହେଉଛି ତା’ର ଜୀବନର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ ଚରିତ୍ରର ପ୍ରଦର୍ଶନ । ଯଦି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଆତ୍ମାଙ୍କର ଫଳ ଫଳୁ ନାହିଁ (ଗାଲାତୀୟ ୫:୨୨-୨୩, ୧ କରିନ୍ଥୀୟ ୧୩) କିମ୍ବା ଏକ ପାପର ଜୀବନ କାଟୁଛି, ତେବେ ତା’ଠାରେ ପାପପୂର୍ଣ୍ଣ ଚରିତ୍ର ଅଛି ଏବଂ ସେ ଜଣେ ପ୍ରକୃତ ଆତ୍ମିକ ନେତା ନୁହେଁ (୧ କରିନ୍ଥୀୟ ୬:୯-୧୦, ୨ କରିନ୍ଥୀୟ ୧୧:୧୩-୧୫) ।

ପ୍ରେରିତ ପିତର କହନ୍ତି ଯେ, ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ପୂର୍ବ କୁଅଭିଳାଷ ଦ୍ୱାରା ପରିଚାଳିତ ନ ହୋଇ ସେମାନେ ଯାହା କରନ୍ତି ସେଥିରେ ପବିତ୍ର ହେବା ଆବଶ୍ୟକ (୧ ପିତର ୧:୧୪-୧୫) ।

ଭଲ ଫଳର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ, ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ତାଙ୍କ ଆଚରଣ ସମସ୍ତ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟ ନୀତିଗୁଡ଼ିକୁ କିପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ପ୍ରୟୋଗ କରିବେ ତାହା ଜାଣିବା । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସତ୍ୟ ଶିଖିବା ପ୍ରକ୍ରୀୟାରେ ଅଛୁ । ଜଣେ ପିଲା ବଗିଚାରେ କାମ କରୁଥିବା ସମୟରେ ଭୁଲ୍‌ ବଶତଃ ଅନ୍ୟ ଗଛ ଓପାଡ଼ି ଦେଇପାରେ । ଈଶ୍ୱର ଆମକୁ ସଚ୍ଚୋଟ ଭୁଲ୍‌ ପାଇଁ ବିଚାର କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତଥାପି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ତାଙ୍କ ପାପର ଅନୁତାପ କରିବାକୁ ମନା କରିବାରେ ଅନୁଗ୍ରହ କ୍ଷମା କରେ ନାହିଁ । ପ୍ରେରିତ ଯୋହନ କହନ୍ତି ଯେ, ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଯେତେବେଳେ ସେ ଆଲୋକରେ ଗମନ କରେ, ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସତ୍ୟତାରେ ଜୀବନ କାଟେ ସେ ପରିଷ୍କୃତ ଅଟେ (୧ ଯୋହନ ୧:୭) ।.

ନେତୃତ୍ୱରେ ସଚ୍ଚୋଟତା

ନେତାମାନେ ଏପରି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଅନ୍ତି ଯାହା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନେବାକୁ ପଡ଼ିନଥାଏ। ଜଣେ ନେତାଙ୍କ ଦାୟିତ୍ୱ ଏବଂ ସୁଯୋଗ ପ୍ରଲୋଭନର ଅନେକ ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରେ । ଜଣେ ନେତାଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତି ବିଶେଷ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କାରଣ ସେଗୁଡ଼ିକ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରଭାବିତ କରେ ।

ଜଣେ ସେବାକାର୍ଯ୍ୟର ନେତା ମନେରଖିବା ଉଚିତ୍‌ ଯେ, ଯୀଶୁଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଅନୁକରଣ କରିବା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଏବଂ ଲୋକମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସେବା କରିବାର ଆହ୍ୱାନ । ଅନ୍ୟମାନେ ତାଙ୍କୁ ସେବା କରନ୍ତୁ ଏବଂ ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତୁ ଏହା ତାଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ।

ଯଦି କୌଣସି ମଣ୍ଡଳୀରେ ଅନେକ ଲୋକ ଥାଆନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସଚ୍ଚୋଟ ଉପାସକ ନୁହନ୍ତି, ତେବେ ସେମାନେ କାର୍ଯ୍ୟ ଦକ୍ଷତା ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ପାଇଁ ଉପାସନା ସେବାକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ଏହି ଲୋକମାନେ ଆତ୍ମିକତା ଅପେକ୍ଷା ପ୍ରତିଭାକୁ ସମ୍ମାନ ଦିଅନ୍ତି । ସେମାନେ ଉପାସନାକୁ ପରିଚାଳନା କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରକୃତ ଆତ୍ମିକ ନେତା ଅପେକ୍ଷା ଜଣେ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପାଦକକୁ ଚାହାନ୍ତି । ସେମାନେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗତ ପ୍ରଦର୍ଶନ ଦ୍ୱାରା ମନୋରଞ୍ଜନ ପାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ଏପରି ଅଣ-ପରିବର୍ତ୍ତିତ ସଂଗୀତଜ୍ଞମାନଙ୍କୁ ନିଯୁକ୍ତି ଦେବାକୁ ଇଚ୍ଛୁକ ଯେଉଁମାନେ ଡିସ୍କୋରେ ବଜାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ଇଚ୍ଛୁକ ଏବଂ ଉପାସନା ରେ ଅଂଶଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ଅଯୋଗ୍ୟ। ପାଳକ ମଣ୍ଡଳୀର ଉପାସନାକୁ ରକ୍ଷା କରିବା ଆବଶ୍ୟକ ଯାହା ଦ୍ଵାରା ଏହା ପ୍ରକୃତ ଉପାସକମାନଙ୍କୁ ଆକର୍ଷିତ କରେ ଏବଂ ସେବା କରେ।[1]

► ଯଦି ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଏକ ଗୀର୍ଜାକୁ ରବିବାର ଦିନ ସକାଳେ ଯାଏ ଏବଂ ସେହି ବାଦ୍ୟକାରକୁ ଦେଖେ ଯିଏ ଶନିବାର ଦିନ ଡିସ୍କୋରେ ବଜାଉଥିଲା ତେବେ ସେ ମଣ୍ଡଳୀ ବିଷୟରେ କ’ଣ ଭାବିବ?

ଜଣେ ନେତା ନିଜକୁ ନୈତିକତାର ସାଧାରଣ ନିୟମରୁ ମୁକ୍ତ ବୋଲି ବୁଝିବାକୁ ପ୍ରଲୋଭିତ ହୋଇାପାରନ୍ତି । ଜାଗତିକ ନେତାମାନଙ୍କ ପରି କେତେକ ପାଳକ ସେମାନଙ୍କ ସହଭାଗିତାର ପୁରୁଷ ଏବଂ ମହିଳାଙ୍କ ସହିତ ଅବୈଧ ସମ୍ପର୍କ ଥାଏ । ପାଳକମାନଙ୍କର ସ୍ଥିତି ବା ଷ୍ଟାଟସ୍‌ ଯୋଗୁ କେତେକ ମଣ୍ଡଳୀ ସେମାନଙ୍କର ଅନୈତିକ ଆଚରଣକୁ ଭୁଲ୍‌ ଭାବରେ ସହ୍ୟ କରନ୍ତି ।

ଜଣେ ପାଳକ ବିଶ୍ୱାସ କରିବାକୁ ପ୍ରଲୋଭିତ ହୋଇପାରନ୍ତି ଯେ, ସେ ମଣ୍ଡଳୀର ମାଲିକ । ଯଦି ସେ ଏହିପରି ଭାବନ୍ତି ତେବେ ସେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ପଦବୀରେ ନିଯୁକ୍ତ କରନ୍ତି କାରଣ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଶ୍ୱସ୍ତ, ଏଥିପାଇଁ ନୁହେଁ ଯେ ସେମାନେ ଭଲ ଭାବରେ କାମ କରିବେ । ଏହି ପ୍ରକାରର ପାଳକ ସମ୍ପର୍କୀୟମାନଙ୍କୁ ସମର୍ଥନ କରନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କ ପରି କିଏ ମଣ୍ଡଳୀର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହେବ ତାହା ବୁଝିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି । ମଣ୍ଡଳୀରେ ତାଙ୍କର ସମର୍ଥନକାରୀମାନଙ୍କର ଦୋଷ ଏବଂ ପାପ ସେ ଢ଼ାଙ୍କନ୍ତି । ସେ ମଣ୍ଡଳୀର ଅର୍ଥ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି ଯେପରି ସେଗୁଡ଼ିକ ତାଙ୍କର ନିଜର ।

ମଣ୍ଡଳୀର ସାକ୍ଷ୍ୟ

ମଣ୍ଡଳୀ ଯେତେବେଳେ ସଚ୍ଚୋଟତା ରକ୍ଷା କରିପାରେ ନାହିଁ, ସେତେବେଳେ ଏହା କଳୁଷିତ ହୋଇପାରେ । ଯେତେବେଳେ ମଣ୍ଡଳୀ ଜଗତର ଇଚ୍ଛାକୁ ସହଭାଗୀ କରେ, ସେମାନେ ଜଗତ ପରି ନେତାଙ୍କୁ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି । ସେମାନେ ଧାର୍ମିକ ନେତାମାନଙ୍କର ପାପକୁ ସହ୍ୟ କରନ୍ତି । ଏପରିକି ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଶିଷ୍ୟମାନେ ପାପପୂର୍ଣ୍ଣ ନେତାମାନଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରିପାରନ୍ତି, କାରଣ ସେମାନେ ସଚ୍ଚୋଟତା ଏବଂ ଉତ୍ତମ ଫଳର ଆବଶ୍ୟକତାକୁ ବୁଝିପାରି ନାହାନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଏହା ଘଟେ ଜଗତର ଲୋକମାନେ ମଣ୍ଡଳୀକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରନ୍ତି ଏବଂ ମଣ୍ଡଳୀ ତା’ର ସାକ୍ଷ୍ୟ ହରାଇ ଥାଏ ।

ପିତର ସତର୍କ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ, ଭଣ୍ଡ ଧାର୍ମିକ ନେତାମାନେ ଏକ ମଣ୍ଡଳୀର ବ୍ୟବସାୟ କରିପାରନ୍ତି (୨ ପିତର ୨:୩) । ଯେତେବେଳେ ମଣ୍ଡଳୀ ନିଜ ସମାଜରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଯାଏ, ସାଂସାରିକ ଲୋକମାନେ ମଣ୍ଡଳୀରେ ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ଉପାସନାର ଶୈଳୀ ଏବଂ ନେତୃତ୍ୱ ନେବାର ଶୈଳୀ ଶିଖନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ପାପ ପାଇଁ ଅନୁତାପ କରନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରେ ପରିତ୍ରାଣ ପାଇ ନ ଥାନ୍ତି । ଉତ୍ତମ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ନ ଥିବା ମଣ୍ଡଳୀ ଏହିପରି ଭଣ୍ଡ ନେତାମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିବାରେ ବିଫଳ ହୁଏ । [2]

ଯେତେବେଳେ ମଣ୍ଡଳୀ ତା’ର ଭିନ୍ନତା ହରାଇ ଦିଏ, ସେତେବେଳେ କ’ଣ ହୁଏ ତାକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ଯୀଶୁ ଲବଣର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଇଛନ୍ତି, ଯେତେବେଳେ ତା’ର ଲବଣତ୍ୱ ହରାଇ ଥାଏ (ମାଥିଉ ୫:୧୩) । ଯେତେବେଳେ ଲବଣ ତା’ର ଲବଣତ୍ୱ ହରାଇଥାଏ ତାହା ଆଉ ବାଲି କିମ୍ବା ପଥରଠାରୁ ଭଲ ନୁହେଁ ।

ଯେତେବେଳେ ମଣ୍ଡଳୀ ସମାଜ ପରି ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ମଣ୍ଡଳୀ ସମାଜକୁ କଦାପି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ ନାହିଁ ।

ଯେତେବେଳେ ମଣ୍ଡଳୀ ଜଗତର ପ୍ରଣାଳୀକୁ ଅନୁସରଣ କରେ ଏବଂ ବାଇବଲର ସତ୍ୟକୁ ଅନୁକରଣ କରେ ନାହିଁ, ସେତେବେଳେ ଜଗତ ମଣ୍ଡଳୀକୁ ପରିହାସ କରେ ।

ପାରମାର୍ଥିକ ଶିକ୍ଷା ଆମ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ବିଶ୍ୱାସର ପ୍ରଣାଳୀ ଅଟେ, ଈଶ୍ୱର ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଶିକ୍ଷା, ମାନବିକତା, ପାପ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଏବଂ ପରିତ୍ରାଣ ଏଥିରେ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ । ଆମର ଈଶ୍ୱର ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ବିଶ୍ୱାସ ଆଦ୍ୟ ସମସ୍ତ ବିଶ୍ୱାସଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରତି ମୂଳଦୁଆ ଅଟେ ।

ଯେତେବେଳେ ଈଶ୍ୱର ନିଜକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ, ତାଙ୍କ ପ୍ରକାଶନର ପ୍ରଥମ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଥିଲା ସେ କେଉଁ ପ୍ରକାର ଈଶ୍ୱର ତାହା ଦର୍ଶାଇବା । ସେ ଯେ ପବିତ୍ର ତାହା ଈଶ୍ୱର ସ୍ୱୟଂ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲେ । ପବିତ୍ରତା ନିମନ୍ତେ ଏବ୍ରୀ ଶବ୍ଦ (କାଡୋସ୍‌) ପୁରାତନ ନିୟମରେ ୬୦୦ ଥର ଠାରୁ ଅଧିକ ଥର ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି । ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ, ଯିଶାଇୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ “ଇସ୍ରାଏଲର ଧର୍ମସ୍ୱରୂପ’’ ବୋଲି ବାରମ୍ବାର ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପବିତ୍ରତା ଉପାସନାର ବିଷୟବସ୍ତୁ ଥିଲା (ଗୀତସଂହିତା ୯୯:୩, ୫) । ତାଙ୍କର ଶକ୍ତି ହେତୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଲୋକମାନେ ତାଙ୍କୁ ଉପାସନା କରୁ ନ ଥିଲେ ମାତ୍ର ତାହାଙ୍କ ପବିତ୍ରତା ସକାଶୁ ତାଙ୍କର ଉପାସନା କରୁଥିଲେ ।

ଈଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ପ୍ରେମିକ ରୂପେ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ । ପୁରାତନ ନିୟମରେ ପ୍ରମୁଖ ଶାସ୍ତ୍ରାଂଶ ଯେଉଁଠାରେ ଈଶ୍ୱର ମୋଶା ଏବଂ ଇସ୍ରାଏଲ ପ୍ରତି ନିଜକୁ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ (ଯାତ୍ରା ପୁସ୍ତକ ୩୪:୬-୭) । ସେ ଈଶ୍ୱର, “...ସ୍ନେହଶୀଳ ଓ କୃପାମୟ, କ୍ରୋଧରେ ଧୀର, ଦୟା ଓ ସତ୍ୟତାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ; ସହସ୍ର ସହସ୍ର ପୁରୁଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୟାରକ୍ଷାକାରୀ, ଅପରାଧ ଓ ଆଜ୍ଞାଲଙ୍ଘନ ଓ ପାପ କ୍ଷମାକାରୀ, ତଥାପି ନିତା; ତହିଁର ଦଣ୍ତଦାତାା…” ରୂପେ ନିଜକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି । ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ପବିତ୍ରତା ଏବଂ ପ୍ରେମକୁ ଏକାଠି ରଖିବା ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ସ୍ୱଭାବକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରାୟତଃ ବ୍ୟବହୃତ ଏକ ଶବ୍ଦ ହେଉଛି “ପବିତ୍ର-ପ୍ରେମ’’ । ଯେହେତୁ ଈଶ୍ୱର ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ଆମଠାରେ ପବିତ୍ରତା ସେ ଦାବି କରନ୍ତି, ଯେହେତୁ ଈଶ୍ୱର ପ୍ରେମିକ ଅଟନ୍ତି, ଯେପରି ସେ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, ଆମ୍ଭେମାନେ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ସେ ଏକ ଦ୍ୱାର ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ।

ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ପବିତ୍ରତା ଦର୍ଶାଇଲା ଯେ, ଲୋକମାନେ ପ୍ରଥମେ ଅନୁଗ୍ରହ ଦ୍ୱାରା ପରିବର୍ତ୍ତିତ ନ ହେଲେ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ସେବା ଏବଂ ଉପାସନା କରିବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ନୁହଁନ୍ତି । ଯିଶାଇୟ ଭାବବାଦୀ ଦେଖିଲେ ଯେ, ତାହାଙ୍କଠାରେ ପାପୀମାନଙ୍କ ପରି କିଛି ସମାନ ବିଷୟ ରହିଛି ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ସେ ପ୍ରଚାର କରୁଛନ୍ତି - ତାଙ୍କଠାରେ ଏକ ହୃଦୟ ଥିଲା ଯାହା ଶୁଦ୍ଧ ନ ଥିଲା (ଯିଶାଇୟ ୬:୫) । “ଅଶୁଚି ଓଷ୍ଠ’’ ମନ୍ଦ ବାକ୍ୟ ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଦର୍ଶାଏ ଯାହା ଏକ ଅଶୁଚି ହୃଦୟରୁ ନିର୍ଗତ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ଅଶୁଚିତା ଯିଶାଇୟଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସମ୍ମୁଖିନ ହେବାକୁ ଅଯୋଗ୍ୟ କରିଥିଲା । ଯିଶାଇୟ ତାଙ୍କ ଅବସ୍ଥାକୁ ଯଥାର୍ଥ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ନ ଥିଲେ କିମ୍ବା ଈଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ କରି ନ ଥିଲେ । ଈଶ୍ୱର ଭାବବାଦୀଙ୍କ ସ୍ୱୀକାରୋକ୍ତିର ଉତ୍ତର ଅନୁଗ୍ରହରେ ଦେଲେ, ସହ୍ୟ କରିବାର ଅନୁଗ୍ରହ ନୁହେଁ ବରଂ ପରିଷ୍କାର ଏବଂ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଅନୁଗ୍ରହ (ଯିଶାଇୟ ୬:୬-୭) ।

ଇସ୍ରାଏଲ ପରମେଶ୍ୱର ମିଥ୍ୟା ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଥିଲେ ଏବଂ ଏକ ଭିନ୍ନ ଧରଣର ଉପାସନା ଆବଶ୍ୟକ କରୁଥିଲେ । ଗୀତସଂହିତା ୨୪ରେ ଦାଉଦ ରାଜା ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରନ୍ତି ଯାହାକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ ଆସିବାକୁ ଅନୁମତି ଦିଆଯାଇଛି । ଜଣେ ଉପାସକ ଭାବରେ ଈଶ୍ୱର କାହାକୁ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ? “ଯାହାର ହସ୍ତ ଶୁଚି ଓ ଅନ୍ତଃକରଣ ନିର୍ମଳ’’ (ଗୀତସଂହିତା ୨୪:୪) । ଜଣେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଉପାସକ ଭାବରେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ଗ୍ରହଣ କରାଯିବ ନାହିଁ । ଜଣେ ଉପାସକ କେବଳ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ନୁହେଁ ଯିଏ ତା’ର ହାତ ଉଠାଇବ ଏବଂ ଭାବପ୍ରବଣ ହେବ । ଜଣେ ପାପୀ ଯୋଗ୍ୟ ବିବେଚିତ ହୁଏ ନାହିଁ । [1]

ପରମେଶ୍ୱର କହିଛନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କ ଉପାସକମାନେ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ତାଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ପବିତ୍ରତା ତାଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତାର ମୂଳଦୁଆ। “ତୁମ୍ଭେମାନେ ପବିତ୍ର ହେବ, କାରଣ ଆମ୍ଭେ ସଦାପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ପରମେଶ୍ଵର ପବିତ୍ର ଅଟୁ” (ଲେବୀୟ ପୁସ୍ତକ ୧୯:୨, ଲେବୀୟ ପୁସ୍ତକ ୧୧:୪୪-୪୫, ଲେବୀୟ ପୁସ୍ତକ ୨୦:୨୬, ଲେବୀୟ ପୁସ୍ତକ ୨୧:୮)। ପରମେଶ୍ୱର ପ୍ରାଚୀନ ପୂର୍ବ ଦେଶୀୟ ଦେବତା କିମ୍ବା ପରବର୍ତ୍ତୀ ଗ୍ରୀକ୍‌ ଏବଂ ରୋମାନ୍‌ ପୌରାଣିକ/କାଳ୍ପନିକ କାହାଣୀର ଦେବତାମାନଙ୍କ ପରି ଜଣେ ଈଶ୍ୱର ନ ଥିଲେ । ସେହି କାଳ୍ପନିକ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଦୁର୍ନିତିଗ୍ରସ୍ତ, ପ୍ରତାରକ ଏବଂ ନିଷ୍ଠୁର ବୋଲି ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଛି । ଏହି ବତାମାନଙ୍କଠାରେ ମାନବତାର ସମସ୍ତ ଚରିତ୍ରଗତ ତୃଟି ଥିଲା । କାନ୍ଥରେ ଛାଇ ପରି, ସେଗୁଡ଼ିକ ମଣିଷର ପ୍ରତିଛବିର ଅତିରଞ୍ଜିତ ବିକୃତି ଥିଲା । ଏହି ଦେବତାମାନେ କୌଣସି ନୈତିକ ମାନଦଣ୍ଡ କିମ୍ବା ଚରିତ୍ରର ମାନଦଣ୍ଡ ଆବଶ୍ୟକ କରୁ ନ ଥିଲେ, ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ଉପାସକମାନେ ଦୁଷ୍ଟ ଏବଂ ନିଷ୍ଠୁର ଥିଲେ ।

ଇସ୍ରାଏଲର ପରମେଶ୍ୱର ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିର ପ୍ରତିଛବି ନୁହନ୍ତି । ସେ କାଳ୍ପନିକ ନୁହଁନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଲୋକମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି । ସେ ଭିନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସେଥିପାଇଁ ତାହାଙ୍କ ଉପାସକମାନେ ଭିନ୍ନ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ।

ନୂତନ ନିୟମରେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ମାନଦଣ୍ଡ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଛି । “ମାତ୍ର ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ଆହ୍ଵାନକର୍ତ୍ତା ଯେପରି ପବିତ୍ର, ତୁମ୍ଭେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆଜ୍ଞାବହ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପରି ସମସ୍ତ ଆଚରଣରେ ସେହିପରି ପବିତ୍ର ହୁଅ। ଯେଣୁ ଲେଖା ଅଛି, ତୁମ୍ଭେମାନେ ପବିତ୍ର ହୁଅ, କାରଣ ଆମ୍ଭେ ପବିତ୍ର” (୧ ପିତର ୧:୧୫-୧୬)। ଆଚରଣ ଏପରି ଏକ ଶବ୍ଦ ଯାହା ଆମର ମନୋଭାବ ଏବଂ ଆଚରଣକୁ ବୁଝାଏ - ଜୀବନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଂଶ । ଈଶ୍ୱର କେବଳ ତାଙ୍କ ଉପାସକମାନଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ପବିତ୍ର ନୁହନ୍ତି, ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ଭାବରେ ପବିତ୍ର କିମ୍ବା “ପବିତ୍ର’’ ବୋଲି ଡାକିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ଚାହାନ୍ତି ତାଙ୍କ ଉପାସକମାନେ ପ୍ରକୃତରେ ପବିତ୍ର ଜୀବନ କାଟନ୍ତୁ ।

ଆମର ମନୋଭାବ ଏବଂ ବ୍ୟବହାର ଦର୍ଶାଏ ଯେ, ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବିଷୟରେ ଆମେ କ’ଣ ଭାବୁ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସହିତ ଆମର କେଉଁ ପ୍ରକାର ସମ୍ପର୍କ ଅଛି । ପ୍ରେରିତ ପାଉଲ କହନ୍ତି ଯେ, ଯେଉଁ ଯିହୁଦୀମାନଙ୍କଠାରେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅଛି ବୋଲି ଗର୍ବ କରୁଥିଲେ, ସେହି ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ଭଙ୍ଗ କରି ସୋମନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଅପମାନିତ କଲେ । ସେମାନଙ୍କର ବ୍ୟବହାର କାରଣରୁ ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବିଷୟରେ ଖରାପ କଥା କହିଲେ (ରୋମୀୟ ୨:୨୩-୨୪) ।

ଆପଣ କେଉଁ ପ୍ରକାର ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପ୍ରତିନିଧିତ୍ୱ କରୁଛନ୍ତି ? ଆପଣଙ୍କର ଈଶ୍ୱର କେଉଁ ପ୍ରକାରର ବୋଲି ଲୋକେ ଭାବନ୍ତି ? ଯଦି ଆପଣ ଚାହାନ୍ତି ଲୋକାମନେ ଜାଣନ୍ତୁ ଯେ, ଈଶ୍ୱର ପବିତ୍ର, କ୍ଷମାଶୀଳ, ଅନୁଗ୍ରହକାରୀ ଅଟନ୍ତି, ସେମାନେ ଆପଣଙ୍କୁ ସେହିପରି ଦେଖିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି ।

ମଣ୍ଡଳୀଗୁଡ଼ିକୁ ସେମାନଙ୍କର ପାଳକମାନେ ବାରମ୍ବାର ଏବଂ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ମାଧ୍ୟମରେ ଶିକ୍ଷା ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ । ଜଣେ ପାଳକ ମୌଳିକ ସିଦ୍ଧାନ୍ତକୁ ଅବହେଳା କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିଢ଼ି ଏବଂ ସମସ୍ତ ନୂତନ ବିଶ୍ୱାସୀମାନେ ଏହା ଶୁଣିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏପରିକି ପୁରୁଣା ବିଶ୍ୱାସୀମାନଙ୍କୁ ଏହା ସ୍ମରଣ କରାଇବା ଆବଶ୍ୟକ । ପାଳକଙ୍କ ପ୍ରଚାର କେବଳ ଉତ୍ତେଜନା ସୃଷ୍ଟି କରିବା ପାଇଁ ଭାବପ୍ରବଣ, ଗତିଶୀଳ ପ୍ରଦର୍ଶନ ହେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ସେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ଆବଶ୍ୟକ ଏବଂ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନର ଜୀବନ କିପରି ଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁଯାୟୀ ମେଳ ଖାଇବା ଉଚିତ ତାହା ଶିକ୍ଷା ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ ।

ମଣ୍ଡଳୀ ସମାଜ ଏବଂ ସଂସ୍କୃତିକୁ ପରିବତ୍ତ’ର୍ନ କରିବା ଉଚିତ, କିନ୍ତୁ ଏହା କେବଳ ସେତେବେଳେ ଘଟିବ ଯେତେବେଳେ ଆମର ବାଇବଲ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଧାରଣା ଆମ ଜୀବନର ବିବରଣୀରେ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯିବ ।

► ଏହି ପାଠରେ କେଉଁ ଧାରଣାଗୁଡ଼ିକ ତୁମ ପାଇଁ ନୂତନ ଥିଲା? ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଜୀବନଯାପନ ପ୍ରତି ଆପଣଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣକୁ କିପରି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ଆପଣ ଯୋଜନା କରୁଛନ୍ତି ?

► ଆପଣଙ୍କ ସଂସ୍କୃତିରେ ମଣ୍ଡଳୀଗୁଡ଼ିକରେ କେଉଁ ଧାରଣାକୁ ସାଧାରରତଃ ଅବହେଳିତ କରାଯାଏ ବୋଲି ଆପଣ ଭାବନ୍ତି? ତୁମେ ଜାଣିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଏହି ଧାରଣା କିପରି ବୁଝାଇବେ ?

ସ୍ୱର୍ଗସ୍ଥ ପିତା,

ତୁମର ଚରିତ୍ର ସହିତ ମେଳ ଖାଉଥିବା ଜୀବନ ସହିତ ମୁଁ ତୁମକୁ ସମ୍ମାନିତ କରିବାକୁ ଚାହେଁ । ଯେଉଁ ଜଗତ ତୁମଠାରେ ସମର୍ପିତ ନୁହେଁ ମୁଁ ତୁମକୁ ସେହି ଜଗତର ପ୍ରତିନିଧିତ୍ୱ କରିବାକୁ ଚାହେଁ ।

ତୁମର ସତ୍ୟ ସହିତ ମୋର ଜୀବନ ସୁସଙ୍ଗତ ରଖ । ଏକ ବିଶ୍ୱାସୀ ଜୀବନରେ ଯାହା ନ ହେବା ଉଚିତ ସେହି ସବୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କର।

ତୁମର ସଶକ୍ତିକରଣ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରିବର୍ତ୍ତନକାରୀ ଅନୁଗ୍ରହ ପାଇଁ ଧନ୍ୟବାଦ ।

ଆମେନ୍‌ !

(୧) ନିକଟ ଅତୀତରେ ଆପଣଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରା କିମ୍ବା ଆଚରଣକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିଥିବା ଏକ ସାଂସାରୀକ ମୂଲ୍ୟ ବିଷୟରେ ଏକ ପାରାଗ୍ରାଫ୍‌ ଲେଖନ୍ତୁ । ତା’ପରେ ଜୀବନର ଏହି ଅଂଶକୁ ସମ୍ବୋଧିତ କରୁଥିବା ଦୁଇଟି ଶାସ୍ତ୍ରାଂଶ ଖୋଜି ବାହାର କରନ୍ତୁ ଏବଂ ସେଗୁଡ଼ିକୁ ଲିପିବଦ୍ଧ କରନ୍ତୁ । ଏହି ଶାସ୍ତ୍ରାଂଶଗୁଡ଼ିକର ଆଜ୍ଞା ପାଳନ କରି ଆପଣ କିପରି ଜୀବନଯାପନ ଆରମ୍ଭ କରିପାରିବେ ସେ ବିଷୟରେ ଏକ ପାରାଗ୍ରାଫ୍‌ ଲେଖନ୍ତୁ ।

(୨) ତୀତସ ୨:୧୧-୧୪ ପାଠ କରନ୍ତୁ । ଏହି ଅଂଶ ଉପରେ ଆଧାର କରି ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ସଚ୍ଚୋଟତା ବିଷୟରେ ଏକ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ଉପସ୍ଥାପନା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରନ୍ତୁ । ଜୀବନର ସମସ୍ତ ବିବରଣୀରେ ବାଇବଲ ସତ୍ୟ କାହିଁକି ପ୍ରୟୋଗ କରାଯିବା ଉଚିତ୍‌ ତାହା ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିବା ପାଇଁ ଏହି ଅଂଶ ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତୁ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ଶ୍ରେଣୀ ସମୟର ଆରମ୍ଭରେ ଏହି ଉପସ୍ଥାପନା ସେୟାର କରନ୍ତୁ ।