Lesson 6: სულიწმიდის მოქმედება

მინიშნება კლასის ლიდერისთვის: ჩაატარეთ წინა გაკვეთილის ბოლოს მოცემული ტესტი. სტუდენტებმა პასუხები უნდა დაწერონ მასალის ნახვისა და ერთმანეთთან საუბრის გარეშე.

როდესაც ჩვენ ყველაფერს ვაკეთებთ, რომ მოვემზადოთ მსახურებისთვის და ვისწავლოთ მეთოდები, არსებობს იმის საფრთხე, რომ ამ მსახურებაში ვიყოთ ადამიანურ შესაძლებლობებზე დამოკიდებულნი. მაგრამ, როგორც პავლე მოციქულმა თქვა: „არა იმიტომ, რომ საკუთარ თავებს ვთვლით რამის შემძლეებად, არამედ იმიტომ, რომ ღვთის მიერ არის ჩვენი შემძლეობა” (2 კორინთელთა 3:5).

პავლემ თქვა, რომ ის ქადაგებს არა ადამიანური სიბრძნით და არა ადამიანურ დარწმუნებულობაზე დაყრდნობით; არამედ ის იყო დამოკიდებული სულიწმიდის გამოვლენაზე, რათა მსმენელთა რწმენა არ დაფუძნებულიყო ადამიანურ სიბრძნეზე, არამედ ღმერთზე (1 კორინთელთა 2:4-5). პავლე განათლებული იყო, მაგრამ არ მოელოდა, რომ მისი ცოდნა და უნარი სულიერ შედეგებს გამოიღებდა.

თესალონიკელებისთვის მიწერილ წერილში, პავლე ამბობს: „რადგან ჩვენი სახარება მხოლოდ სიტყვით კი არ გეუწყათ, არამედ ძალით, სულიწმიდით და სრული დამაჯერებლობით” (1 თესალონიკელთა 1:5). ისინი დაჯერებულნი იყვნენ სახარებით ღვთის ძალის გამო.

იესომ აღუთქვა მოციქულებს, რომ სულიწმიდა ამხელს ქვეყნიერებას ცოდვის, სიმართლისა და განკითხვის გამო (იოანეს 16:8). იესომ თქვა, რომ არავის შეეძლო მასთან მისვლა, თუ მამა არ მიიზიდავდა მათ (იოანეს 6:44).

• ის ამხელს ცოდვილს (იოანეს 16:8).

• ის მოაქცევს მსჯავრდადებულ ცოდვილს (იოანეს 3:5).

• ის იცავს მოქცეულ წმიდანს (ეფესელთა 1:13, ეფესელთა 4:30).

• ის ავალებს დაცულ წმიდანს (საქმეების 13:2, 4).

• ის აძლიერებს დავალება მიღებულ წმიდანს (საქმეების 1:8).

• ის ასწავლის გაძლიერებულ წმიდანს (იოანეს 14:26; იოანეს 16:13; 1 იოანეს 2:27).

• ის მიუძღვება ნასწავლ წმიდანს (იოანეს 16:3, საქმეების 8:29).

• ის აკვდინებს ხორცის საქმეებს წმიდანში, რომელსაც მიუძღვის და ამით აფუძნებს მას სიმართლეში (რომაელთა 8:13).

► როგორ წარმართავს სულიწმიდაზე დამოკიდებულება ჩვენს მიდგომას მახარებლობისადმი? რას ვაკეთებთ განსხვავებულად იმის გამო, რომ სულიწმიდაზე ვართ დამოკიდებულნი?

► რას უნდა ვფიქრობდეთ მომზადებაზე და მახარებლობის მეთოდებზე?

ჩვენ მოწოდებულნი ვართ ვიქადაგოთ ღვთის ჭეშმარიტება. ჩვენ უნდა გადმოვცემდეთ რაც შეიძლება კარგად, რომ გაგვიგონ.

ჩვენ არ უნდა ვიფიქროთ, რომ რადგან სულიწმიდაზე ვართ დამოკიდებულნი, არ გვჭირდება ჩვენი უნარების და შესაძლებლობების განვითარება.

პავლემ თქვა, რომ ცდილობდა ხალხის დარწმუნებას (2 კორინთელთა 5:11). მან უთხრა ტიმოთეს, ესწავლა, რათა შეძლებოდა ღვთის ჭეშმარიტების სწორად გადმოცემა (2 ტიმოთეს 2:15). ეპისკოპოსის ერთ-ერთი თვისება ის არის, რომ მას აქვს სწავლების უნარი (2 ტიმოთეს 2:24).

აპოლო ძალზე ქმედითი იყო, როგორც მახარებელი. ის აღწერილია როგორც მჭევრმეტყველი, წმიდა წერილში ძლიერი და სულით მხურვალე (საქმეების 18:25-26). მისმა ბუნებრივმა შესაძლებლობებმა, სულიერ ნიჭებთან ერთად, ის დიდ კურთხევად აქცია.

პეტრე მოციქული გვეუბნება, რომ ყოველთვის მზად ვიყოთ სახარების იმედის ასახსნელად (1 პეტრეს 3:15).

ეს წმიდა წერილები გვეუბნებიან, რომ ღმერთი გვაკურთხებს და გამოიყენებს ჩვენს ბუნებრივ შესაძლებლობებს და წვრთნას, როდესაც ჩვენ საკუთარ თავს მივუძღვნით მის მიზნებს. ის მოგვიწოდებს, მივუძღვნათ ჩვენი ძალები და შესაძლებლობები მის საქმეს.

საქმეების 1:4-5-ში იესომ უთხრა მოწაფეებს, დალოდებოდნენ სულიწმიდით ნათლობას, რომელსაც მან უწოდა „მამის მიერ აღთქმული.” ეს მოვლენა მოიცავდა ძალაუფლებით შემოსვას, რაც მათ გახდიდა მოწმეებად მთელ მსოფლიოში (საქმეების 1:8).

მიუხედავად იმისა, რომ მოწაფეები იყვნენ დახსნილნი, მათ ჰქონდათ შინაგანი მოთხოვნილება, რომელიც უნდა დაკმაყოფილებულიყო, სანამ მზად იქნებოდნენ ემსახურათ იესოს ფიზიკური ხელმძღვანელობის გარეშე. უდიდესი მასწავლებლის მიერ სამწლიანი სწავლებაც კი არ იყო საკმარისი მათთვის, რათა ბოლომდე მომზადებულიყვნენ, რადგან ეს შინაგანი პრობლემა დარჩა. სანამ ისინი შეძლებდნენ ქონოდათ სულიწმიდით გაძლიერებული და წარმართული მსახურება, როგორც ღმერთმა დაგეგმა, მათ უნდა ქონოდათ განსაკუთრებული მოთხოვნილება გულში, აღსავსე სულიწმიდის განსაკუთრებული საქმიანობით.

[1]პრობლემამ, სწავლის სამი წლის განმავლობაში, სხვადასხვა შემთხვევების დროს იჩინა თავი. ზოგჯერ ისინი შურისმაძიებელნი იყვნენ, მაგალითად, როდესაც მათ სურდათ ცეცხლის დატეხვა მათზე, ვინც ისინი უარყო (ლუკას 9:54-55). ხანდახან ისინი ამაყი სექტანტები იყვნენ, მაგალითად, როდესაც აუკრძალეს მსახურება მათ მიერ არაუფლებამოსილ პირს (მარკოზის 9:38). ისინი ეგოისტები და სიამაყიდან გამომდინარე ამბიციურები იყვნენ, როგორც მაშინ, როდესაც ორმა მათგანმა მაღალი პოზიციები მოითხოვა და სხვები კი განაწყენდნენ (მარკოზის 10:35-41).

ისინი კამათობდნენ იმაზე, თუ რომელი მათგანი იყო ყველაზე დიდი (მარკოზის 9:33-34). ის ფაქტი, რომ მათ შერცხვათ, როდესაც იესომ ჰკითხა, თუ რაზე საუბრობდნენ, აჩვენებს, რომ მათ იცოდნენ, რომ მათი მოტივები უკეთესი უნდა ყოფილიყო.

მათი უკანასკნელი ვახშმის დროს იესომ მოწაფეებს ფეხები დაბანა და უთხრა, რომ იგივე დამოკიდებულება ჰქონოდათ მსახურებაში, რაც მან გამოავლინა (იოანეს 13:14). მათ ჯერ არ ჰქონდათ ასეთი თავმდაბლობა; იმავე საღამოს მათ უარი თქვეს ერთმანეთის მომსახურებაზე. პრობლემა იყო არა ცოდნის ნაკლებობა, არამედ სიამაყე.

იესომ უთხრა მათ, რომ უნდა ჰქონოდათ სიყვარული, რომელიც საკმარისად ძლიერი იქნებოდა, რათა მათ საკუთარი სიცოცხლე გაეწირათ ერთმანეთისთვის (იოანეს 15:12-13). მათ ეგონათ, რომ გააჩნდათ ეს სიყვარული, მაგრამ არა; რადგან ისინი გაიქცნენ იესოს დაპატიმრების შემდეგ, მიუხედავად იმისა, რომ აცხადებდნენ, რომ მასთან ერთად სიკვდილისთვისაც მზად იყვნენ (მარკოზის 14:31, 50).

ეს ის ხალხი იყო, რომლებსაც ეკისრებოდათ ეკლესიის წინამძღოლობა და გაფართოება ქრისტეს ფიზიკურად არყოფნის პირობებში. იესომ იცოდა, რომ ისინი მზად არ იყვნენ ამ მსახურებისთვის, სანამ მათი შინაგანი მოთხოვნილება არ დაკმაყოფილდებოდა, ამიტომ უთხრა მათ, რომ დალოდებოდნენ იერუსალიმში, სანამ მიიღებდნენ „მამის მიერ აღთქმულს” (საქმეების 1:4-5). ეს აღთქმა გაიგივებულია სულიწმიდით ნათლობასთან. ეს იმდენად აუცილებელი იყო, რომ ამის გარეშე ვერ დაიწყებდნენ ეკლესიის დაარსებას და განვითარებას.

მას არ უთქვამს მათთვის, რომ მეტი მომზადება და ზრდის ხანგრძლივი პროცესი სჭირდებოდათ. ისინი უნდა დალოდებოდნენ იერუსალიმში სულიერ კრიზისს/კულმინაციას.

მოწაფეების განცდა სულთმოფენობის დღეს აღწერილია, როგორც სულიწმიდით აღვსება (საქმეების 2:4). მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი რამ მოხდა ამ მოვლენის დროს, პეტრემ მოგვიანებით აღნიშნა, რომ სულის მთავარი მოქმედება იყო მათი გულების განწმენდა (საქმეების 15:8-9). ეს იყო ის, რაც მოწაფეებს სჭირდებოდათ. მათი შინაგანი მოთხოვნილების ყოველი ნიშანი მიუთითებდა გულში არსებულ პრობლემაზე, მემკვიდრეობით გარყვნილებაზე, რომლისგანაც ისინი უნდა განწმენდილიყვნენ. როდესაც ეს განწმენდა მოხდა სულიწმიდით ნათლობის (ან აღვსების) გზით, ისინი აღარ თვლიდნენ საკუთარ უსაფრთხოებას ან დაწინაურებას მთავარ მიზნად.

[2]სულთმოფენობის მოვლენებმა საფუძველი ჩაუყარა ძლიერი საეკლესიო მახარებლობის ეპოქას. ეკლესია სიხარულით და გამარჯვებებით მიიწევდა წინ დოქტრინალური უთანხმოების, იუდაისტების მწვალებლობის, შინაგანი ჩივილების, თვალთმაქცობის, დემონური წინააღმდეგობის, დევნისა და გაჭირვების მიუხედავად.

მორწმუნეს შეიძლება ჰქონდეს იგივე მოთხოვნილება, რაც ჰქონდათ მოწაფეებს. ეს მოთხოვნილება შეიძლება დაკმაყოფილდეს სულიწმიდით ავსებით.

ეს იმას არ ნიშნავს:

1. რომ მორწმუნეს არ აქვს სულიწმიდა, სანამ არ მიიღებს ამ განსაკუთრებულ ავსებას.

2. რომ სულიწმიდის არც ერთი მოქმედება არ ხდება მორწმუნეში, სანამ ეს ავსება არ მოხდება.

3. რომ არ არსებობს სულიწმიდით ავსება გარდა იმისა, რომელიც წმენდს გულს.

4. რომ ყოველ ადამიანს, ვისაც აქვს ეს სულით ავსება, ექნება მოციქულებრივი მსახურება.

ჩვენ არ უნდა ვივარაუდოთ, რომ ჩვენი გამოცდილება ზუსტად ისეთივე იქნება, როგორიც მოწაფეებს ჰქონდათ. თუმცა, ჩვენთვის მაინც მნიშვნელოვანია გულის განწმედისა და მსახურების გაძლიერების მოთხოვნილება.

მოწაფეების მაგალითიდან ვხედავთ:

1. რომ თუ ადამიანს აქვს ეს საჭიროება, ის ბოლომდე არ არის მზად მსახურებისთვის და წმიდად ცხოვრებისთვის.

2. რომ ღმერთს არ სურს ადამიანის ამ მდგომარეობაში დატოვება.

3. რომ გამოსავალი არ არის წვრთნა ან გრძელვადიანი სულიერი ზრდა.

4. რომ ეს მოთხოვნილება შეიძლება დაკმაყოფილდეს მყისიერად, სათანადო ძიების შედეგად.

როგორ შეუძლია მორწმუნეს მიიღოს სულიწმიდის ეს მოქმედება?

პეტრემ თქვა, რომ ეს რწმენით იქნა მიღებული (იქვე.). იესომ მოამზადა თავისი მოწაფეები რწმენისთვის დაპირების დადებისა და მოლოდინების შექმნით.

აქედან გამომდინარე, თუ ადამიანი ხედავს თავის საჭიროებას და ხედავს ღვთის მზაობას, დააკმაყოფილოს ის, მას შეუძლია მიიღოს ეს მადლი რწმენით.

თითოეულმა სტუდენტმა ლოცვაში უნდა გამოიკვლიოს თავი და წერილობით უპასუხოს ამ კითხვებს. ამ ნაშრომის კლასის ხელმძღვანელისთვის მიცემა არ არის აუცილებელი.

1. ვარ თუ არა დამოკიდებული სულიწმიდაზე თუ ვაკეთებ მხოლოდ იმას, რასაც ჩემი შესაძლებლობები იძლევა?

2. მაქვს თუ არა ზოგიერთი მახასიათებელი, რომელიც აჩვენებდა, რომ მოწაფეებს სჭირდებოდათ სულიწმიდით ავსება?

3. მაქვს რაიმე ქმედებები, ჩვევები, დამოკიდებულებები ან მიზნები, რომლებიც ღმერთს არ მივანდე?

4. ვარ მზად, რომ სულიწმიდამ მთლიანად განმწმიდოს, რათა ღვთის სადიდებლად ვიყო გამოყენებული?