ეკლესიის სწავლებითი მსახურება
მოქცევის დროს ხდება განახლება. მოქცეულს აქვს ახალი სურვილები და ახალი პრიორიტეტები - ცვლილება იმდენად დიდია, რომ ბიბლია მას აღწერს, როგორც "ახალ ქმნილებას” (2 კორინთელთა 5:17).
მაგრამ ზოგიერთ რამეს დრო სჭირდება. ახალმოქცეული ადამიანი მაშინვე ვერ ხედავს, როგორ გამოიყენოს ქრისტიანული პრინციპები თავისი ცხოვრების ყველა სფეროში. მან უნდა ისწავლოს პრინციპები და შემდეგ მოძებნოს მათი გამოყენების გზები.
ასევე ხდება პიროვნული სულიერი მომწიფების პროცესი. ახალმოქცეული არის „ჩვილი ქრისტეში."
► წაიკითხეთ 1 კორინთელთა 3:1-2. ამ მუხლების მიხედვით, რა არის დამახასიათებელი ახალმოქცეულისთვის?
► წაიკითხეთ ებრაელთა 5:13-14. რა რძეზეა საუბარი ამ მუხლებში? რა ხორცზე? რა არის სულიერი სიმწიფის დამახასიათებელი?
ამ კურსის დასაწყისში ჩვენ გადავხედეთ დიდ დავალებას, რომელიც იესომ მისცა ეკლესიას. კიდევ ერთხელ გადავხედოთ.
► წაიკითხეთ მათეს 28:18-20. ამ მონაკვეთში, გარდა მახარებლობისა, რა პასუხისმგებლობა დააკისრა იესომ მოწაფეებს?
დიდი დავალების მიცემამდე იესომ თქვა, რომ მას აქვს მთელი ძალაუფლება ზეცასა და დედამიწაზე. შემდეგ მან ეკლესიას დააკისრა პასუხისმგებლობა, დაემორჩილებინათ ხალხი მისი ძალაუფლებისადმი.
იესომ დაავალა მოწაფეებს არა მხოლოდ ექადაგათ სახარება, არამედ ესწავლებინათ ყველაფერი, რაც მან ამცნო. მახარებლობა ამოცანის მხოლოდ პირველი ნაწილია. ახალმოქცეულთა სწავლება, იყვნენ იესოს ყველა მცნების მორჩილნი, მოწაფეობის პროცესია. მოწაფეობაში წარუმატებლობა ისეთივე სერიოზულია, როგორც წარუმატებლობა მახარებლობაში.
ეკლესიის სწავლებითმა მსახურებამ ახალმოქცეული ადამიანები სულიერ მომწიფებამდე უნდა მიიყვანოს.
ეფესელთა მიმართ წერილში ჩვენ გვეთქვა, რომ ღმერთი ხალხს მოუწოდებს მსახურების განსაკუთრებული როლებისკენ მორწმუნეების აღზრდის მიზნით, რათა ისინი სულიერად გაიზარდონ და აღარ იყვნენ ბავშვები (ეფესელთა 4:11-14). მათი სულიერი ზრდასრულობის მიღწევის შედეგია მდგრადობა მოძღვრებაში.
პასტორი განსაკუთრებით არის პასუხისმგებელი მოწაფეობაზე. პავლემ უთხრა ტიმოთეს: „ყურადღება გაამახვილე კითხვაზე, შეგონებასა და მოძღვრებაზე” (1 ტიმოთეს 4:13). მას მხედველობაში არ ჰქონდა ტიმოთეს პირადი განათლება; პირველ რიგში ის მსახურებაზე საუბრობდა. ტიმოთეს მსახურებას ყურადღება უნდა გაემახვილებინა წმიდა წერილების კითხვასა და განმარტებაზე, სულიერი მითითების მიცემაზე და ქრისტიანული მოძღვრების სწავლებაზე. პასტორის ერთ-ერთი თვისებაა, რომ მას შეუძლია ასწავლოს (1 ტიმოთეს 3:2).
რადგან სწავლა სულიერი ფორმირების ნაწილია, სწავლება მოწაფეობის მუშაობის ნაწილია. მასწავლებლები მნიშვნელოვანია ეკლესიაში და ეკლესია ყოველთვის უნდა მუშაობდეს მასწავლებლების განვითარებაზე.
[1]„და რაც მრავალი მოწმის თანდასწრებით მოისმინე ჩემგან, ის გადაეცი ერთგულ ადამიანებს, რომელთაც სხვათა განსწავლის უნარიც ექნებათ” (2 ტიმოთეს 2:2). ეს მითითება პავლემ მისცა ტიმოთეს, როგორც გამოცდილი მახარებლისა და მოძღვრისგან ახალგაზრდა მსახურს. პავლე არ იყო დარწმუნებული, რომ რწმენა გადაეცემოდა მხოლოდ ქადაგებით. ცალკეული პირები განსაკუთრებული ძალისხმევით უნდა იყვნენ განსწავლულნი და მზად იყვნენ ასევე სხვების მოსამზადებლადაც. თუ ასეთი მომზადება მრევლში ქადაგებით ვერ განხორციელდება, ეს „ერთგული მამაკაცები“ ინდივიდუალურად ან მცირე ჯგუფებში უნდა მომზადდნენ.
ბევრი სწავლებაა განსახორციელებელი. რომელ პასტორს აქვს დრო ამ ყველაფრის გასაკეთებლად, მით უმეტეს, რომ ყველა არ არის მზად ერთი და იგივე ინსტრუქციისთვის ერთდროულად? მაგრამ ეფესელთა 4:11 არ ამბობს: "მან მოგვცა მოძღვარი" (მხოლოდ ერთი ადამიანი და მხოლოდ ერთი როლი). სამაგიეროდ, არსებობს სხვადასხვა როლები და მრავალი ადამიანი, რომლებიც ასრულებენ მათ. ღმერთი მოუწოდებს მასწავლებლებს, აძლევს მათ სწავლების უნარს და აღჭურვავს მათ ეკლესიის მეშვეობით სწავლების მსახურებისთვის.
„იესოს გეგმის თავდაპირველი მიზანი იყო აერჩია პიროვნებები, რომლებსაც შეეძლოთ დაემოწმებინათ მისი ცხოვრების შესახებ და განეგრძოთ მისი საქმე მამასთან მისი დაბრუნების შემდეგ.”
- რობერტ კოულმენი,
მოძღვრის გეგმა