Lesson 6: ცხოვრება ერთმანეთთან მოზიარეობაში

ახალ აღთქმაში ეკლესიას ოჯახი ეწოდება.[1] მორწმუნეებს - ღვთის შვილები,[2] და ისინი ერთმანეთს და-ძმას ეძახიან.[3]

მოდით წარმოვიდგინოთ ოჯახი ისე, როგორც ეს ესმოდათ მსოფლიოს უმეტეს ქვეყანაში დღემდე. ნათესაური განშტოებები აყალიბებდა კლანს, რომელიც ტომის ნაწილს წარმოადგენდა. დიდი ოჯახი უზრუნველყოფდა დაცვას, მართლმსაჯულებაზე ხელმისაწვდომობას, მიწის მფლობელობას, დასაქმების და ქორწინების შესაძლებლობას, განათლებას, ხანდაზმულთა და ქვრივ-ობლების დახმარებას. ეს ყოველივე ძნელად ხელმისაწვდომი იყო ოჯახური კავშირების მიღმა.

[4]ამ ტიპის კულტურაში ოჯახში ყველა ერთნაირი რელიგიის მიმდევარი იყო. რელიგია არ განიხილებოდა ინდივიდუალურ არჩევნად. ბავშვები სწავლობდნენ ოჯახის რელიგიურ ტრადიციებს.

ბევრი ქრისტიანობაში მოქცეული ადამიანი უარყვეს მათმა ოჯახებმა. მათ დაკარგეს ყველაფერი, რასაც ჩვეულებრივ ოჯახი უზრუნველყოფდა. ეკლესია გახდა მათი ახალი ოჯახი. ამიტომ ეძახდნენ ერთმანეთს და-ძმას. ეკლესიის ხალხი ერთმანეთს ეხმარებოდა და ერთმანეთზე იყო დამოკიდებული.

თუ ეკლესიის ხალხი ერთმანეთს მხოლოდ კვირას ხვდებიან, ისინი იწყებენ ფიქრს, რომ მხოლოდ კვირის მსახურებაა ეკლესია. ახალი აღთქმის ეკლესიები იკრიბებოდნენ კვირას, მაგრამ ეკლესია ცოცხალი და აქტიური იყო ყოველდღე.

► რა განსხვავებები იქნებოდა ეკლესიაში, რომელიც იზიარებს ყოველდღიურ ცხოვრებას?

პასტორებმა უნდა იცოდნენ, რომ კვირის განმავლობაში მრევლისადმი მსახურება ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც ღვთისმსახურების წარმართვა. საჭიროა ყველა სახის სულიერი ნიჭი და უნარები და არა მხოლოდ საეკლესიო მსახურებაში გამოყენებული ნიჭები. თითოეულ ადამიანს აქვს საშუალება იმსახუროს. თემის წარმომადგენლები დაინახავენ, ​​რას ნიშნავს იყო სულიერი ოჯახის წევრი.

როგორც რწმენის ოჯახი, ეკლესია მართავს ადამიანურ რესურსებს და პოულობს ღვთაებრივ რესურსებს, რათა დააკმაყოფილოს მოაზიარეობაში მყოფთა ყველა საჭიროება, აჩვენოს ქვეყნიერებას ღვთის სიბრძნე, ცხოვრების ყველა ასპექტში და მოუწოდოს გადარჩენის არმქონე ადამიანებს, რომ მობრუნდნენ ღმერთისკენ და შემოუერთდნენ ოჯახს.

თუ ადამიანები იზიარებენ ერთად ცხოვრებას, მათი ერთად გატარებული დრო მოიცავს შემდეგ ასპექტებს.

1. მსახურება იგეგმება და სრულდება ერთობლივად. ბევრ ეკლესიაში მცირე გუნდია პასუხისმგებელი ყველა ეკლესიურ დაგეგმარებასა და მუშაობაზე. ეკლესიაში ყველას უნდა ეძლეოდეს შესაძლებლობა მონაწილეობა მიიღოს ეკლესიის მუშაობაში, ახალმოქცეულებსაც კი.

2. საჭიროებებს ერთობლივად პასუხობენ. თუ ადამიანს პრობლემა აქვს, მას უნდა შეეძლოს ეკლესიაში მეგობრებზე დაყრდნობა დახმარების მისაღებად. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ადამიანს უპასუხისმგებლობის უფლება უნდა მიეცეს, მაგრამ თუ ყველაფერს აკეთებს, რაც შეუძლია, ეკლესიური ოჯახი მზად უნდა იყოს მის დასახმარებლად.

3. საქმეს ერთობლივად აკეთებენ. ძლიერი ურთიერთობები ვითარდება, როდესაც მორწმუნეები ერთად მუშაობენ, რათა ერთობაში მყოფებს დაეხმარონ. მათ ასევე შეუძლიათ ერთად იმუშაონ თავიანთი ოჯახების მხარდასაჭერად.

4. თავისუფალ დროს ერთად ატარებენ. ეკლესიის წევრები უნდა იკრიბებოდნენ, დროის სასიამოვნოდ გასატარებლად, გასართობად, როცა ერთად ჭამენ, ერთმანეთს ნახულობენ და რაიმეს ერთობლივად აკეთებენ.

5. განსაკუთრებული ცხოვრებისეული მომენტები ერთად აღინიშნება. ყველა კულტურა არ აღნიშნავს ცხოვრების ერთსა და იმავე განსაკუთრებულ მოვლენებს. ზოგიერთი განსაკუთრებული მოვლენა, რომელსაც ადამიანები აღნიშნავენ, არის დაბადება, გარკვეული ასაკის მიღწევა, სკოლაში სწავლის დაწყება, სკოლის დამთავრება, მონათვლა, დაბადების დღე, ქორწინება, შვილების გაჩენა, დაკრძალვა და სხვა განსაკუთრებული მოვლენები. სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლებს ჩვეულებრივ აქვთ სპეციალური ცერემონიები ამ მოვლენების აღსანიშნავად. ეკლესიას ასევე უნდა ჰქონდეს საშუალება, რომ ცხოვრების განსაკუთრებული მომენტები ადამიანებმა ერთად გაიზიარონ.

ძველ აღთქმაში მეათედი არ იყო მხოლოდ ტაძრისა და ტაძრის მსახურთა მხარდასაჭერად. მეათედი ასევე იყო ქვრივების, ობლებისა და უცხო ტომელების ფინანსური საჭიროებების შესამსუბუქებლად.[1] ეს ასევე იყო სპეციალური წვეულებების გასამართად.[2] მეათედის გამოყენება გვაჩვენებს, რომ ერთად ცხოვრების ყველა ასპექტი აქტუალურია ეკლესიისთვის.

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს იაკობის 2:15-16 ჯგუფს. რას ამბობს ეს მუხლები ქრისტიანული მოზიარეობის შესახებ?

ზოგჯერ ადამიანები ისე ცხოვრობენ, თითქოს ფინანსური მოთხოვნილებები არ არის დაკავშირებული მორწმუნეთა ერთობასთან და თანაზიარებასთან. მაგრამ წმინდა წერილი გვეუბნება, რომ იყო რწმენის ოჯახის ნაწილი, ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ უნდა ვუპასუხოთ საჭიროებებს.

მოზიარეობა ნიშნავს ცხოვრების გაზიარებას, რაც მოიცავს სულიერ გამოცდილებაზე მეტს. ბერძნული სიტყვა Koinonia (კოინონია), რომელიც გამოყენებულია ახალ აღთქმაში, ხშირად ითარგნება, როგორც „მოზიარეობა“ და ეს სიტყვა გამოიყენება ნებისმიერი სახის გაზიარების მნიშვნელობით. ის ზოგჯერ გამოიყენება ფინანსური რესურსების გაზიარების გამოსახატად (2 კორინთელთა 9:13, 8:4; რომაელთა 15:26). იერუსალიმის პირველი საუკუნის ქრისტიანულ საზოგადოებაში არავის არაფერი აკლდა, რისი საჭიროებაც ჰქონდა (საქმეები 4:34-35), რადგან ადამიანები უზიარებდნენ იმას, რაც ჰქონდათ.

როდესაც ადგილი ჰქონდა დისკრიმინაციას ეკლესიისთვის ფინანსური დახმარების კუთხით, მსახურება შეფერხდა. როდესაც პრობლემა აღმოიფხვრა, სახარება განაგრძობდა გადარჩენილთა სულების ეკლესიისთვის შემომატებას. (საქმეები 6:1, 7).

ჩვენ წელთაღრიცხვამდე 125 წელს ქრისტიანი არისტიდე წერდა:

ისინი სრული თავმდაბლობით და სიკეთით დადიან, მათ შორის ტყუილი არ არის და უყვართ ერთმანეთი. ქვრივს არ უგულებელყოფენ და ობოლს არ აწუხებენ. ვისაც აქვს, უხვად აძლევს მას, ვისაც არ აქვს. თუ უცხოს ხედავენ, თავის ჭერქვეშ შეჰყავთ და ხარობენ მის გამო, როგორც საკუთარ ძმაზე, რადგან ერთიმეორეს ძმებს უწოდებენ არა ხორციელად, არამედ სულით, ღმერთში; მაგრამ როდესაც ერთი მათი ღარიბთაგანი მიდის ამ ქვეყნიდან და რომელიმე მათგანი ამას შეესწრება, მაშინ თვითონ უზრუნველყოფს მის დაკრძალვას თავისი შესაძლებლობების მიხედვით; და თუ გაიგებენ, რომ რომელიმე მათგანი დაპატიმრებულია ან ჩაგრულია თავიანთი მესიის სახელის გამო, ყველა ზრუნავს მის საჭიროებებზე; და თუ შესაძლებელია მისი გათავისუფლება, ისინი დაიხსნიან მას. ხოლო თუ მათ შორის არის ღარიბი და გაჭირვებული ადამიანი და მათ არ გააჩნიათ საჭირო ნივთების სიუხვე, ორ-სამ დღეს მარხულობენ, რათა შეძლონ გაჭირვებულებს მიაწოდონ საჭირო საკვები.

იულიანე განდგომილმა, რომის იმპერატორმა (ახ. წ. 361-363 წწ.), რომელიც დევნიდა ეკლესიას, ქრისტიანების შესახებ ასეთი განცხადება გააკეთა: „უღმერთო გალილეველები კვებავენ არა მხოლოდ თავიანთ ღარიბებს, არამედ ჩვენსასაც.”[1]

ეკლესია თავისი პასუხისმგებლობის მხოლოდ ნახევარს ახორციელებს, თუ ის ქადაგებს მონანიებას, მაგრამ არ იწვევს მონანიებულს რწმენის ოჯახში, სადაც ის ისწავლის როგორ განაგრძოს ახალი ცხოვრება. მაგალითად, თუ ეკლესია ეუბნება ქალს, რომ არ შეიძლება მან ფინანსური უზრუნველყოფა მიიღოს ამორალური ურთიერთობიდან, ეკლესიამ ასევე უნდა უთხრას, როგორ იპოვის მხარდაჭერას რწმენის ოჯახში.

მსოფლიოს ზოგიერთ ნაწილში ჩვენ ვხედავთ ეკლესიებს, რომლებიც ახდენენ ამ ტიპის ქრისტიანულ საზოგადოების დემონსტრირებას. ეს სრული მოზიარეობა იწვევს წევრებზე ზრუნვას არა მხოლოდ ფინანსურ საკითხებში, არამედ მათ დიდწილად გაძლიერებასაც მსახურებისთვის.

ღარიბთა ამ ეკლესიებს [ბოლივიაში] აქვთ ის, რასაც შეიძლება ვუწოდოთ გადარჩენის სახლმმართველობა, ანუ მსახურება. ღარიბთა შორის დაფუძნებული პოპულარული ეკლესიები არ შეიძლება იყოს დამოკიდებული ტრადიციაზე, სახელმწიფოს დახმარებაზე, მდიდარ ქველმოქმედთა შემოწირულობაზე ან პროფესიონალ მსახურთა საბჭოზე. ეს უნდა იყოს მოზიარეობაზე დაფუძნებული გაერთიანებები, სადაც წევრები აერთიანებენ ძალებს, რათა ამ საზოგადოებამ იცხოვროს, განვითარდეს, გაავრცელოს რწმენა და გადარჩეს. მთელი ცხოვრების მართვა განიხილება, როგორც სრული მისიონერული მობილიზაცია. განვითარებული და ჩამოყალიბებული ეკლესიების შემთხვევაში უფრო რთული მოსაპოვებელია საერთო მობილიზაცია - საყოველთაო მონაწილეობა ქრისტიანული საზოგადოების ჰოლისტიკურ, ანუ საერთო კეთილდღეობაში. ღარიბთა ეკლესიებს შორის ასეთი მობილიზაცია საზოგადოების ნორმალური ცხოვრების წესია. სხვა სახის ცხოვრება და მომსახურება შეუძლებელია.[2]

შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ეკლესიას ბევრი ფული უნდა ჰქონდეს, რათა პასუხისმგებლობა აიღოს მის წევრებზე. მაგრამ ასეთი საზოგადოება წარმოჩინდა ბოლივიის ღარიბთა ეკლესიებში.

ყველა საზოგადოების ადამიანი იზიარებს ფინანსურ ცხოვრებას საჯარო ეკონომიკის მეშვეობით. ჩვენ ვყიდულობთ საჭირო ნივთებს და ვმუშაობთ ფულის გამოსამუშავებლად.

[3]სხვა სახის ეკონომიკა მუშაობს ოჯახში. შრომა, რომელსაც თითოეული წევრი ეწევა ოჯახისთვის არ იზომება ფულის ერთეულებით. თითოეული ადამიანისგან მოელიან დახმარებას იმ მხრივ, რა მხრივაც მას შეუძლია, მკაცრი ანგარიშგების წარმოების გარეშე. დახმარებას უწევენ ოჯახური ურთიერთობის კონტექსტში. არავინ ელის, რომ ყველა წევრი შეძლებს ერთი და იგივე საქმის კეთებას, ან თანაბარი ღირებულების სამუშაოს გაწევას, მაგრამ მან უნდა აკეთოს ის, რაც შეუძლია. თუ ოჯახის წევრს არ სურს გააკეთოს ის, რისი გაკეთებაც შეუძლია, მას ამის გამო დაპირისპირება ელის და შეიძლება არ მიიღოს ის დახმარება, რაც მას სხვებისგან ჭირდება.

ეკლესიის ეკონომიკა უფრო მეტად ოჯახურ ეკონომიკას უნდა ჰგავდეს, ვიდრე საჯარო ეკონომიკას. ამან რომ იმუშაოს, ეკლესიაში ურთიერთობა უნდა სცდებოდეს ზედაპირული კეთილგანწყობის ფარგლებს. კითხვები დაისმება, როდესაც ადამიანი დახმარებას ითხოვს მაშინ, როცა უპასუხისმგებლობას იჩენს საკუთარი რესურსების მხრივ, ან მას შემდეგ, რაც არ ისურვა სხვების დახმარება..

ეკლესია სწავლობს ამ ურთიერთობის განვითარებას თავის ხალხს შორის. მათ უნდა შეეძლოთ განუმარტონ ეკლესიის არსი იმ ადამიანებს, რომლებიც არასდროს არავის ეხმარებიან, არამედ მხოლოდ ითხოვენ დახმარებას. მათ უნდა ასწავლონ ადამიანებს, რომლებსაც არ შეუძლიათ სხვებთან თანამშრომლობა. ისინი უნდა დაუპირისპირდნენ მათ, ვინც თავს უფლებას აძლევენ გაყვნენ საკუთარ მიდრეკილებებს ეთიკურ საკითხებში და არ უპასუხონ პასტორულ მხილებას..

► რა მაგალითები არსებობს, როგორ შეუძლიათ ეკლესიის წევრებს ერთმანეთის დახმარება? (მებაღეობა, ბავშვის მოვლა, დასაქმება, კრიზისული სიტუაციები)

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს 1 ტიმოთეს 5:3-16 ჯგუფს.

ამ მონაკვეთში მოცემულია პრაქტიკულ მითითებები იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა გაუწიოს ეკლესიამ დახმარება საჭიროების მქონე წევრებს. მე-16 მუხლში ნათქვამია, რომ ადამიანებმა უნდა იზრუნონ თავიანთი ოჯახის წევრებზე, რათა ეკლესიამ შეძლოს ზრუნვა იმ ადამიანებზე, რომლებსაც არავინ ჰყავთ დამხმარე. მოციქული თვლის, რომ თავის წევრებზე ფინანსური ზრუნვა ეკლესიის პასუხისმგებლობაა.

ცხადია, თითოეული წევრი ფინანსურად ეკლესიაზე დამოკიდებული რომ გახდეს, ეკლესია ვერავის დახმარებას ვერ შეძლებდა. ეს მონაკვეთი იძლევა პრაქტიკულ მითითებებს, რათა ეკლესიამ შეძლოს იმ ხალხის დახმარება, ვისაც ეს ნამდვილად სჭირდება.

ამ მონაკვეთში კონკრეტულად ქვრივებზეა საუბარი, მაგრამ ეს პრინციპები შეიძლება გამოყენებულ იქნას სხვა ადამიანებზეც. ჩვენ ვიცით, რომ ეკლესიას აქვს პასუხისმგებლობა სხვებზე: იაკობის 2:15-16 გულისხმობს, რომ ჩვენ უნდა ვუპასუხოთ ძმის ან დის საჭიროებას; იაკობის 1:27 მოიხსენიებს ქვრივებსა და ობლებს.

სამი პრინციპი ეკლესიის წევრების ფინანსურ მხარდაჭერასთან დაკავშირებით:

1. პირველი პასუხისმგებლობა ოჯახს ეკისრება. ოჯახის წევრები პასუხისმგებელნი არიან მხარდაჭერა აღმოუჩინონ გაჭირვებულ ნათესავებს, რათა ეკლესიას არ მოუწიოს მათი დახმარება (5:4, 16). თუ ადამიანი არ ეხმარება თავის ოჯახს, ის არ არის მორწმუნე (5:8). თუ პასტორი ხედავს, რომ ეკლესიაში ვინმეს უჭირს, მან უნდა გაარკვიოს, რისი გაკეთება შეუძლიათ ამ ადამიანის ახლობლებს მის დასახმარებლად.

2. ერთგული წევრი იმსახურებს დახმარებას. ქვრივი იმსახურებს დახმარებას, თუ ის ცხოვრობდა როგორც ერთგული ქრისტიანი და ეხმარებოდა სხვებს (5:10). იგივე პრინციპი ვრცელდება ქვრივების გარდა სხვებზეც, თუ ისინი გაჭირვებულები არიან და ვერ უზრუნველყოფენ თავის თავს.

3. წევრმა, რაც შეუძლია ყველაფერი უნდა გააკეთოს, საკუთარი თავისთვის და სხვებისთვის. ქრისტიანმა უნდა გააკეთოს ის, რაც შეუძლია, რათა იყოს კურთხევა სხვებისთვის (5:10). თუ სამუშაო არ აქვს, შეუძლია ხალხის დასახმარებლად სხვა გზები მოძებნოს. ადამიანს, რომელსაც არ სურს შრომა, ეკლესია არ უნდა ეხმარებოდეს (2 თესალონიკელთა 3:10).

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს 2 თესალონიკელთა 3:6-12 ჯგუფს.

ეს მონაკვეთი ბევრს მოგვითხრობს ადრეული ეკლესიის ცხოვრების შესახებ. აქ პავლე ეხება იმ ადამიანების პრობლემას, რომლებიც ეკლესიის მხარდაჭერაზე იყვნენ დამოკიდებულნი, რათა არ ემუშავათ. დროს ხალხის მონახულებასა და ჭორის გავრცელებაში ატარებდნენ.

რას გვეუბნება ეს მაშინდელი ეკლესიის შესახებ? ისინი ზრუნავდნენ თავიანთ წევრებზე. ეკლესიას ეკისრებოდა პასუხისმგებლობა, რომ ეკლესიაში არავინ ყოფილიყო მშიერი. ისინი ოჯახივით იყვნენ.

იმის გამო, რომ ისინი ოჯახივით იყვნენ, ადამიანისთვის არსებობდა შესაძლებლობა, რომ ეზარმაცა და სხვებზე ყოფილიყო დამოკიდებული. პავლემ უთხრა, რომ მათ უნდა მოეთხოვათ ყველას ის გაეკეთებინათ, რაც მათ შეეძლოთ. თუ ადამიანს არ სურს გააკეთოს ის, რისი გაკეთებაც შეუძლია, მას არ უნდა მიეცეს საშუალება მიირთვას სხვების მიერ მოწოდებული საკვები.

მშვენიერია, როცა ეკლესია ოჯახს ჰგავს, რომელიც ყველანაირ საჭიროებას აკმაყოფილებს. იმისათვის, რომ ეს მოხდეს, ეკლესიას უნდა ჰქონდეს პრინციპები, რომლებიც უნდა დაიცვას. ეკლესიას უნდა ჰქონდეს მოთხოვნები მათთვის, ვინც ეკლესიაზეა დამოკიდებული მხარდაჭერის მხრივ. მოთხოვნების გარეშე ეკლესია მალე ზარმაცი ხალხით გაივსება და ვეღარ განაგრძობს საჭიროებების დაკმაყოფილებას.

პასტორებმა და დიაკვანებმა უნდა უხელმძღვანელონ ეკლესიას, რომ მან იმოქმედოს როგორც ოჯახმა. მათ საჭიროებებს სიყვარულით უნდა უპასუხონ. თუმცა, სიყვარული იმასაც ნიშნავს, რომ ისინი მზად არიან თქვან სიმართლე. თუ ადამიანი არ იღებს პასუხისმგებლობას, ვიღაც უნდა ესაუბროს მას ამის შესახებ. თუ ადამიანი არ ეხმარება სხვებს და არ აკეთებს ყველაფერს საკუთარი თავის შესანახად, ეკლესიამ არ უნდა გააგრძელოს მისი მხარდაჭერა..

მართებულია კითხვების დასმა, როცა ვინმე დახმარებას ითხოვს. მზადაა სხვების დასახმარებლად? მუშაობს თუ არა, როცა შეუძლია? ფულს გონივრულად იყენებს? იღებს თუ არა ის პასუხისმგებლობას თავის ოჯახზე?

ბევრი ადამიანი მიდის ეკლესიაში დახმარების სათხოვნელად. ეკლესიას უნდა ჰქონდეს საშუალება გამოიჩინოს ზრუნვა ახალმოსულებზე, მანამდეც კი, სანამ ადამიანი პასუხისმგებლობას აიღებს. შემდეგ კი, უნდა არსებობდეს ურთიერთობის განვითარების გზა. ადამიანმა უნდა იცოდეს, რა უნდა გააკეთოს, რათა გახდეს ეკლესიის წევრთა მოზიარეობის ნაწილი.

1. სულიწმიდის მოქმედება ეკლესიაში აახლოებს ეკლესიის წევრებს და საშუალებას აძლევს მათ ერთად ცხოვრება გაიზიარონ.

2. ეკლესია არის ოჯახი, რომელიც ყოველდღე იზიარებს ცხოვრებას და ერთად მუშაობს ყველა საჭიროების დასაკმაყოფილებლად.

3. ეკლესია ცოდვისგან მოქცეულს იწვევს რწმენის ოჯახში, სადაც ის სწავლობს ახალ ცხოვრებას.

4. როდესაც ეკლესია ყოველდღე ფუნქციონირებს, ყოველი მორწმუნესთვის არის მსახურების ადგილი.

5. ერთად გატარებული საეკლესიო დრო მოიცავს მსახურებას, საჭიროებებს, მუშაობას, დასვენებას და დღესასწაულებს.

6. ქრისტიანული მოზიარეობა მოიცავს მატერიალური რესურსების გაზიარებას.

7. ეკლესია არ არის ვალდებული დაეხმაროს ადამიანებს, რომლებიც ყველაფერს არ აკეთებენ საკუთარი თავის და სხვების დასახმარებლად.

1. დაიმახსოვრეთ მე-6 გაკვეთილის შვიდი შემაჯამებელი დებულება. დაწერეთ ერთი აბზაცი, რომელიც განუმარტავს შვიდი შემაჯამებელი განცხადებიდან თითოეულის აზრს და მნიშვნელობას (სულ შვიდი აბზაცი) ვინმეს, ვინც არ არის ამ კლასის სტუდენტი. ჩააბარეთ ის კლასის ხელმძღვანელს შემდეგი გაკვეთილის დაწყებამდე. მზად იყავით გაუზიაროთ თქვენი აბზაცი ჯგუფს, თუ კლასის ხელმძღვანელი ამას გთხოვთ დისკუსიის დროს. ჩამოწერეთ ზეპირად ნასწავლი შვიდი შემაჯამებელი დებულება.

2. არ დაგავიწყდეთ დროში გაწეროთ თქვენი კლასგარეშე სწავლების შესაძლებლობები და აცნობეთ კლასის ხელმძღვანელს, როდესაც ჩაატარებთ სწავლებას.

3. წერითი დავალება: რა არის სხვადასხვა გზები, რომლითაც ადამიანები თქვენს ეკლესიაში იზიარებენ ერთად ცხოვრებას, ღვთისმსახურების მიღმა?