Lesson 11: ზიარება

კლასის ხელმძღვანელმა, ან შერჩეულმა სტუდენტებმა მოკლედ უნდა მოყვნენ ისრაელის ეგვიპტიდან გათავისუფლების ამბავი. ნება მიეცით სხვადასხვა სტუდენტებს იმონაწილეონ და დეტალები შემატონ ამ ამბავს. გამოსვლა 11-12 გვიამბობს პირველი პასექის შესახებ.

პასექი იყო ებრაული დღესასწაული, რომელიც აღნიშნავდა იმ ღამეს, როდესაც ისრაელმა ერმა დატოვა ეგვიპტე. ზეიმი მხოლოდ ეგვიპტიდან გათავისუფლებას არ ეხებოდა; ეს იყო ღვთის წყალობის დღესასწაული მათ მიმართ, როდესაც მან დახოცა ეგვიპტელები, მაგრამ გვერდი აუარა ისრაელიანთა სახლებს (გამოსვლა 12:27). ამიტომაც, ეს მოვლენა იყო ღვთის წყალობის გამოვლენის სიმბოლო თავისი ხალხის მიმართ.

ეგვიპტიდან განთავისუფლების შემდეგ ისრაელიანები ყოველწლიურად აწყობდნენ პასექის დღესასწაულს. ღმერთმა მათ მისცა რიტუალის წესები იმ დღისათვის, რომელიც მოიცავდა სპეციალურ საკვებს და სისხლის რიტუალურ გამოყენებას.

ეს მოვლენა იყო ხსნის სახეობა. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ იმ დღეს დახსნილ ადამიანებს ეპატიათ ცოდვები და ღმერთთან სწორი ურთიერთობა ჩამოუყალიბდათ. თუმცა, ისინი გათავისუფლდნენ მონობიდან, მიიღეს წყალობა ღვთისგან და სისხლი იყო ღვთის მოთხოვნილი პირობების ნაწილი. ეს დეტალები, ამ მოვლენას აქცევს ქრისტეს მიერ მოტანილი ხსნის ილუსტრაციად. ისრაელიანთა უმეტესობა პასექს ისე აღნიშნავდა, რომ არ ესმოდა მისი სრული მნიშვნელობა.

ბოლო პასექის დროს, რომელიც იესომ თავის მოწაფეებს გაუზიარა, მან განმარტა მისი მნიშვნელობა. მან დააწესა რიტუალი ეკლესიისთვის, როდესაც თქვა: „გააკეთე ეს ჩემს მოსაგონრად” (ლუკას 22:15-20). ეკლესიები ამ რიტუალს უწოდებენ "უფლის სერს", ან "ზიარებას", ან "ევქარისტიას" ან "მესას.”

პავლე წერდა, რომ ეს წესი ეკლესიამ გამუდმებით უნდა აღასრულოს, იესოს დაბრუნებამდე (1 კორინთელთა 11:24-26). ეკლესიას სხვა განსაკუთრებული დროც ჰქონდა დღესასწაულებისა და მოზიარეობისთვის, რაც არ უნდა აგვერიოს ზიარებაში. მაგალითად, როდესაც ბიბლია ამბობს, რომ პირველი მორწმუნეები „პურს ტეხდნენ კარდაკარ“, უნდა გვახსოვდეს, რომ ტერმინი პურის გატეხვა უბრალოდ ჭამას გულისხმობდა (საქმეები 2:46). მათ მოზიარეობა ჰქონდათ და ერთად ჭამდნენ სხვადასხვა სახლში. ეკლესიას ასევე ჰქონდა „სიყვარულის სერობები“, რაც ასევე არ იყო ზიარება (იუდას 12).

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს იოანეს 6:47-58 ჯგუფს.

იესომ შოკში ჩააგდო ხალხი, როცა თქვა, რომ ის იყო პური ზეციდან და რომ მათ უნდა ეჭამათ მისი ხორცი და დაელიათ მისი სისხლი.

► რას გულისხმობდა იესო ამ განცხადებაში?

იესომ თქვა, რომ ის თავის თავს გასცემდა წუთისოფლის სიცოცხლისთვის (იოანეს 6:51). ის საუბრობდა საკუთარი თავის მსხვერპლშეწირვაზე გამოსყიდვის მიზნით. მან თავისი მსხვერპლი საჭმელსა და სასმელს შეადარა. როგორც ადამიანს სჭირდება საკვები ფიზიკური სიცოცხლისთვის, მან უნდა მიიღოს ქრისტეს მსხვერპლი მარადიული სიცოცხლისთვის.

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს ლუკას 22:15-20 ჯგუფს.

ბოლო პასექზე, თავის მოწაფეებთან ერთად სერობის დროს, იესომ თქვა, რომ პური მისი სხეულია და ღვინო მისი სისხლი. რომ ის სიცოცხლეს გაწირავდა მათ გადასარჩენად.

► რატომ გამოიყენა იესომ პური და ღვინო ზიარებისთვის?

შეიძლება რამდენიმე მიზეზი იყოს, თუ რატომ იყენებდა იესო ზიარებისთვის პურსა და ღვინოს.[1] პური იყო ყველაზე მთავარი, ძირითადი საკვები, როგორც ეს იყო მსოფლიოს ბევრ ქვეყანაში. პური არა მხოლოდ ზოგადად საკვებს წარმოადგენს, არამედ სიცოცხლის სიმბოლოც არის, რადგან საკვები აუცილებელია სიცოცხლისთვის. ღვინო იმ დროისთვის ყველაზე გავრცელებული სასმელი იყო, წყლის გარდა. ღვინო ასევე განასახიერებს დღესასწაულს.

ზოგიერთი თანამედროვე ეკლესია იყენებს ღვინოს ზიარებისთვის, მაშინაც კი, თუ ისინი სხვა დროს არ სვამენ ღვინოს. სხვა ეკლესიები იყენებენ ყურძნის წვენს, რადგან არ სურთ რაიმე ალკოჰოლურის დალევის წახალისება. ყურძნის წვენს ახალ აღთქმაში უწოდებდნენ ღვინოს, იქნება ეს ახალი თუ დუღილის ნებისმიერ ეტაპზე.

ზოგიერთმა ეკლესიამ ჩაანაცვალა ზიარების ეს პროდუქტები, სრულიად განსხვავებული საკვებით და სასმელით. ჩვენ ფრთხილად უნდა ვიყოთ ზიარებისთვის რაიმე განსხვავებულის გამოყენებისას. მორმონები იყენებენ პურსა და წყალს, მაგრამ მათ არ სწამთ ქრისტიანული დოქტრინა გამოსყიდვის შესახებ.

მსოფლიოს სხვადა სხვა ნაწილში პური და ღვინო შეიძლება არ იყოს გავრცელებული; შეიძლება სხვა რამ იყოს ძირითადი საკვები და სასმელი. ამ შემთხვევაში შესაძლოა ეკლესიამ ლოცვით განიხილოს სხვადასხვა ვარიანტები.

რომის კათოლიკური ეკლესია და აღმოსავლეთის მართლმადიდებლური ეკლესია თვლიან, რომ პური და ღვინო ხდება იესოს პირდაპირი მნიშვნელობით სხეული და სისხლი. არის სხვა ეკლესიები, რომლებიც თვლიან, რომ მისი სხეული და სისხლი ნამდვილად არის პურსა და ღვინოში. პროტესტანტული ეკლესიების უმეტესობას სჯერა, რომ პური და ღვინო მხოლოდ სიმბოლოა ქრისტეს სხეულსა და სისხლის, მათი ფიზიკური არსებობის გარეშე.

როცა იესომ თავის მოწაფეებს პასექის სუფრა გაუწყო, უთხრა: „ეს არის ჩემი სხეული... ეს არის ჩემი სისხლი“. იესო ისევ იქ იდგა და ფიზიკურად იმყოფებოდა მათთან. მისი სხეული და სისხლი ჯერ არ იყო გაღებული მსხვერპლად. აშკარაა, რომ ის გულისხმობდა, რომ პური და ღვინო მისი ხორცისა და სისხლის სიმბოლო იყო და არა სიტყვასიტყვით მისი სხეული და სისხლი. ზიარებისას გამოყენებული პური და ღვინოც ასეთად უნდა ჩაითვალოს (სიმბოლოდ).

ხსნა გვაქვს იესოს ერთჯერადი მსხვერპლის მეშვეობით. მისი სიკვდილი აღარ მეორდება. რადგან ზიარება არის თაყვანისცემის და რწმენის აქტი, იესოს ერთხელ მომხდარი სიკვდილის გამო, არ არის აუცილებელი, რომ პური და ღვინო პირდაპირი მნიშვნელობით იყოს მისი სხეული და სისხლი.

იმის გამო, რომ რომაელ კათოლიკეებს სჯერათ, რომ ეკლესიას აქვს პირდაპირი მნიშვნელობით ქრისტეს სხეულისა და სისხლის გაცემის ძლაუფლება, ბევრი მათგანი თვლის, რომ ეკლესია აკონტროლებს ვინ შეიძლება გადარჩენა მიიღოს და ვინ არა. ისინი ფიქრობენ, რომ ადამიანი ვერ გადარჩება, თუ მღვდელი უარს ეტყვის ზიარებაზე. მილიონობით ადამიანი ფიქრობს, რომ ადამიანი ზიარებით იღებს ხსნას.

ზიარებაზე სწორი შეხედულებაა, რომ ეს არის თაყვანისცემის აქტი, რაც იმის სიმბოლოა, რომ ქრისტე მოკვდა ჩვენთვის. ამ აქტის დროს ღმერთი აძლევს მადლს, ამ თაყვანისცემაში მონაწილეს, მისი რწმენის საპასუხოდ. ის არის გადარჩენილი ადამიანებისთვის და მათი ხსნა, არ არის დამოკიდებული აქვთ თუ არა მათ ზიარების საშუალება.

► რატომ არ უნდა ვიფიქროთ, რომ იესომ პურსა და ღვინოში პირდაპირი გაგებით თავისი სხეული და სისხლი იგულისხმა?

► რატომ არ არის გადარჩენისთვის აუცილებელი, რომ ზიარებისას რეალურად იყოს ქრისტეს სხეული და სისხლი?

[1]ზიარებას ხშირად უწოდებენ მადლის საშუალებას. ღმერთმა ჩაიფიქრა ის, რომ ყოფილიყო მადლის საშუალება, როდესაც ის მიიღება ქრისტესმიერი გამოსყიდვის რწმენით. ქრისტიანი უნდა დაემორჩილოს ღმერთს ბიბლიური მცნებების შესრულებისას. ქრისტიანმა არ უნდა უგულებელყოს მადლის ეს საშუალება.

თუ ადამიანი ზიარებას იღებს ქრისტეს რწმენის გარეშე, ეს მას ავტომატურად მადლს არ მიანიჭებს.

თუ ადამიანი იღებს ზიარებას მოწიწების გარეშე მისი მნიშვნელობის მიმართ, ის საკუთარი თავის დაგმობას იღებს (1 კორინთელთა 11:27-29).

მონანიება და რწმენა აუცილებელია გადარჩენისთვის. ზიარება არ არის აუცილებელი გადარჩენისთვის. ზიარება არის მორჩილების და რწმენის გამოხატვის აქტი. ქრისტიანი არ შეწყვეტს ქრისტიანობას, თუ მას არ აქვს ზიარების მიღების საშუალება.

► აუცილებელია თუ არა ქრისტიანისთვის ზიარების მიღებაა? განმარტეთ თქვენი პასუხი.

მოციქულმა პავლემ შეუსწორა კორინთელებს ზიარების არასწორი წესი. მისი მითითებები ჩვენთვის ღირებული და მნიშვნელოვანია.

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს 1 კორინთელთა 11:20-34 ჯგუფს. რას აკეთებდნენ კორინთელები არასწორად?

მოჰქონდათ საჭმელი და ამზადებდნენ უფლის სერობის ტრაპეზს. თითოეული ადამიანი ჭამდა საკუთარ საჭმელს, ნაცვლად სხვებისთვის გაზიარებისა. ისინი ერთმანეთს არ ელოდებოდნენ, რომ ერთდროულად დაეწყოთ. ზოგი ძალიან ბევრს ჭამდა, ზოგი კი ისევ მშიერი იყო. ზოგი ძალიან ბევრს სვამდა და თვრებოდა.

► რა კონკრეტული მითითებები მისცა მათ პავლემ?

მან უთხრა, რომ არ მოეწყოთ ტრაპეზი. ეკლესიებს ჰქონდათ დღესასწაულები და მოზიარეობის სუფრები, მაგრამ ეს არ იყო ზიარება. უთხრა, რომ ერთმანეთს დალოდებოდნენ და ერთად დაეწყოთ.

პავლემ განიხილა, თუ როგორ დაუწესა იესომ ეკლესიას ეს წეს-ჩვეულება. იესომ მიაწოდა პური, შემდეგ ღვინო და განუმარტა მათი მნიშვნელობა. მნიშვნელოვანია, რომ ზიარების მონაწილე მოწიწებით მოეკიდოს მათ და ახსოვდეს რას ნიშნავს ზიარება.

პავლემ თქვა, რომ ადამიანმა უნდა გამოსცადო საკუთარი თავი, რათა დარწმუნდეს, რომ ზიარებას „უღირსად“ არ იღებს. ზოგი ამას ისე განმარტავს, რომ ადამიანმა არ უნდა მიიღოს ზიარება, თუ ის არ არის დარწმუნებული, რომ მისი ცხოვრების ყველა დეტალი ღმერთის მოსაწონია. ეს ის არ არის, რასაც მუხლი გვასწავლის. მოციქული ზიარების მიღების წესზე საუბრობდა. ადამიანი დაგმობას იტეხს, თუ უპატივცემულოდ და დაუფიქრებლად იღებს მას.

კარგია, რომ ზიარების დროს მრევლმა ერთად ილოცოს. მსახურების სხვადასხვა მონაკვეთში,შეიძლება სხვადასხვა ადამიანი წაუძღვეს ლოცვაში დანარჩენებს. ჯგუფს ასევე ნებისმიერ დროს შეეძლოს ერთად იმღეროს საგალობელი. მსახურება უნდა შესრულდეს მშვიდად და მოწესრიგებულად. ეს ხმამაღალი, სიხარულის სპონტანური გამოხატვის დრო არ არის. ეს არის იესოს მსხვერპლზე ფიქრის დრო, რომელიც ჩვენს გადასარჩენად იყო გაღებული.

► ვის უნდა მიეცეს უფლება მიიღოს ზიარება?

იესომ ეს წეს-ჩვეულება თავის მოწაფეებს ასწავლა და უთხრა, რომ ის ერთად გაეკეთებინათ, ამიტომ ვიცით, რომ ის ქრისტიანებისთვის არის. არ უნდა აზიაროთ სხვა რელიგიის მიმდევარი ადამიანი. ადამიანი, რომელიც თაყვანს სცემს სხვა ღმერთებს, სინამდვილეში თაყვანს სცემს დემონებს. მას არ შეუძლია ამავდროულად ქრისტეს სცეს თაყვანი (1 კორინთელთა 10:20-21).

თუ ადამიანი ღია ცოდვაში ცხოვრობს და არ მოინანია, არ უნდა ეზიაროს. ზიარება ნიშნავს იმის დამოწმებას, რომ ჩვენ გავიგივდით ქრისტეს სიკვდილთან. ადამიანს, რომელიც განზრახ სცოდავს, არ აქვს ეს მოწმობა.

ადამიანი, რომელიც აშკარა ცოდვაში ცხოვრობს, როგორიცაა სიძვა, კერპთაყვანისმცემლობა ან სიმთვრალე, არ არის ქრისტიანი. (1 კორინთელთა 6:9-10). ბიბლია გვეუბნება, რომ ჩვენ არ უნდა ვიქონიოთ მოზიარეობა ადამიანთან, ვინც ამ ცოდვებს სჩადის და მაინც ამტკიცებს, რომ ქრისტიანია (1 კორინთელთა 5:11). მაშასადამე, სწორი არ იქნება, რომ მას ზიარება შევთავაზოთ.

თუ წევრმა შესცოდა და უარი თქვა ეკლესიის მხილებაზე, ის გადარჩენის არმქონედ ჩაითვლება (მათე 18:17), შესაბამისად არ უნდა მიეცეს ზიარება.

ზიარება გამოხატავს ქრისტიანთა განსაკუთრებულ ერთობას. ტერმინი "ზიარება" გულისხმობს ამ ერთობას. მოციქულმა თქვა, რომ ზიარებით ჩვენ ვაჩვენებთ, რომ ერთი სხეული ვართ (1 კორინთელთა 10:16-17). ამრიგად, თუ ადამიანი ცნობილია როგორც დაუდევარი, გულგრილი ცოდვილი, ის ვერ გაიზიარებს ამ ერთიანობას.

პასტორი (მოძღვარი) პასუხისმგებელია ჩაატაროს ქრისტიანებისთვის ზიარების მსახურება, მაგრამ ის არ არის პასუხისმგებელი გამოიკვლიოს მათი ცხოვრების ყველა დეტალი. თუ ადამიანი აღიარებს, რომ ქრისტიანია და არ ცხოვრობს აშკარა ცოდვაში, მოძღვარს შეუძლია დაეტრდნოს მის მოწმობას.

თითოეულმა ადამიანმა, ვინც ნამდვილად გადარჩენილია, მიიღო გამოსყიდვა, რომელსაც ზიარება გამოხატავს, მიუხედავად იმისა, არის თუ არა იგი კონკრეტული ადგილობრივი ეკლესიის წევრი. ამიტომ, ადგილობრივი ეკლესიის წევრობა არ უნდა იყოს პირობა ზიარების მისაღებად.

ჭეშმარიტ მოქცეულს უფლება აქვს როგორც ზიარების მიღების, ასევე ნათლობისა. აუცილებელი არაა ნათლობამდე გადადოს ზიარების მიღება, თუ მას სურს მოინათლოს.

თუ კრებულში არის ქრისტიანებისა და გადარჩენის არმქონე ადამიანების ნაზავი, მათ შორის, ვინც აშკარა ცოდვაში ცხოვრობს, ზიარება არ უნდა ჩატარდეს მთელს მრევლში. ზიარება შეიძლება სხვა დროს დაინიშნოს მათთვის, ვინც ის უნდა მიიღოს.

► რა არის იმის მიზეზი, რომ აშკარა ცოდვილს არ უნდა მიეცეს ზიარება?

► რამდენად ხშირად უნდა იყოს ზიარება? რატომ?

ზოგიერთი ეკლესია ყოველ კვირა ატარებს ზიარებას. სხვა ეკლესიები მას თვეში ერთხელ ატარებიან. ზოგი ამას წელიწადში ერთხელ აკეთებს. ზოგი ამას იშვიათად აკეთებს, გრაფიკის გარეშე.

ბიბლია არ გვეუბნება, რამდენად ხშირად უნდა ჩავატაროთ ზიარება.

ზოგიერთი ადამიანი, სანამ გადარჩენას მიიღებდა, ხსნისთვის რაღაც რიტუალებს ენდობოდა. როდესაც ისინი გადარჩენას იღებენ და ტოვებენ რელიგიის ამ ფორმას, მათ შეიძლება უხერხულობა იგრძნონ რაიმე რელიგიური რიტუალთან მიმართებაში. შეიძლება იფიქრონ, რომ ზიარება არ უნდა ჩატარდეს ხშირად.

ზოგი ადამიანი არასწორად ეყრდნობა რიტუალს და რწმენას დებს მასზე. მათ სურთ ხშირად მიიღონ ზიარება, რადგან ეს ანიჭებთ მათ შეგრძნებას, რომ გადარჩენილები არიან..

მნიშვნელოვანია, რომ პასტორმა განმარტოს ზიარების მნიშვნელობა. ის უნდა დაეხმაროს თავის ხალხს იმის გაგებაში, თუ როგორ გამოიყენონ ზიარება, როგორც კურთხევა თავიანთ ურთიერთობაში ღმერთთან, მასზე რწმენის დადების და არასწორად დაყრდნობის გარეშე.

► ვის აქვს უფლება ჩაატაროს ზიარება?

ბიბლია გვეუბნება, რომ ყველა მორწმუნე არის მღვდელი (გამოცხადება 1:6, 1 პეტრე 2:5, 9). ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ უშუალოდ შეგვიძლია თაყვანი ვცეთ ღმერთს და დავეხმაროთ სხვებსაც მის თაყვანისცემაში. დედამიწაზე არავითარი შუამავალი არ გვჭირდება, რათა ღმერთთან მიგვიყვანოს, რადგან იესო არის ჩვენი მღვდელმთავარი და მან მოგვცა წვდომა (1 ტიმოთეს 2:5, ებრაელთა 4:14-16). მის მიერ ჩვენ მუდმივად უნდა გავიღოთ ქების მსხვერპლი (ებრაელთა 13:15).

რადგანაც ყველა მორწმუნე მღვდელია, ჩვენ შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ნებისმიერ მორწმუნეს შეუძლია ზიარება ჩაუტაროს სხვა მორწმუნეებს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც პასტორი არ არის ადგილზე. თუმცა, არსებობს მიზეზები, რომ ზიარება ჩვეულებრივ უნდა იყოს პასტორის ხელმძღვანელობით.

ბიბლია არ აკეთებს პირდაპირ განცხადებას, რომ ზიარებას მხოლოდ მოძღვარი უნდა ატარებდეს. თუმცა პავლემ კონკრეტული მითითებები მისცა ზიარების მოწესრიგებულად და მოწიწებით წარმართვის შესახებ. მითითებები იყო ჯგუფისთვის და ლიდერი პასუხისმგებელი იყო ჯგუფის გაძღოლაზე. ეკლესიის ხალხი, ბუნებრივია, დამოკიდებული იქნება მოძღვარზე, რათა დარწმუნდეს, რომ ზიარება სწორად განხორციელდა, ხოლო მოძღვარმა უნდა აიღოს ეს პასუხისმგებლობა.

► კიდევ ერთხელ გადახედეთ მოცემულ გაფრთხილებებს 1 კორინთელთა 11:27-34-ში.

პავლე ამბობს, რომ მითითებები მნიშვნელოვანია ქრისტეს სხეულისა და სისხლისადმი მოწიწების თვალსაზრისით. თუ ადამიანი დაუდევარია, ის დამნაშავე ხდება. ავადმყოფობისა და სიკვდილის განაჩენი უკვე დადგა ბევრი მათგანის მიმართ. პავლემ თქვა, რომ თუ ისინი გულდასმით გამოიკვლევდნენ საკუთარ თავს, ისინი გადაურჩებოდნენ ღვთის განკითხვას. პავლემ უთხრა, რომ შემდგომი მითითებებიც ექნებოდა მათთვის.

მნიშვნელოვანია ზიარებაში სწორად მონაწილეობა, არა მხოლოდ მისი ბოროტად გამოყენებისგან გამოწვეული ზიანის თავიდან ასაცილებლად, არამედ იმ სარგებლის მოსაპოვებლად, რაც ღმერთმა ჩვენთვის შექმნა.

გონივრულია ვიფიქროთ, რომ მოციქულს ჰქონდა ეკლესიის წინამძღოლების მხრიდან მეთვალყურეობის გაწევის მოლოდინი, რათა ეს მითითებები აღსრულებულიყო. ზიარების მნიშვნელობის გამო, ეკლესიის წევრებს სურთ, რომ მათი პასტორები დაეხმარონ მათ, მის სწორად ჩატარებაში.

მოძღვარი ასევე ატარებს განსაკუთრებულ პასუხისმგებლობას, რადგანაც ზიარება არ უნდა მიეცეს მათ, ვინც სხვა რელიგიას აღიარებს ან აშკარა ცოდვას სჩადის..

ამიტომ, ზიარება როგორც წესი უნდა აღასრულოს პასტორმა (ანუ მოძღვარმა), ან ვინმემ მისი ხელმძღვანელობით. მოძღვარმა შეიძლება სხვებს სთხოვოს დახმარება ზიარების მსახურებაში. მოძღვარს ასევე შეუძლია ვინმეს მისცეს ზიარების ჩატარების უფლება იმ ადამიანთა ჯგუფში, სადაც პასტორი არ იმყოფება.

შეკრება: უნდა არსებობდეს იმ ადამიანების შეკრების რუტინული გზა, რომლებიც იღებენ ზიარებას. თუ ეს კეთდება საჯარო ღვთისმსახურებაზე, ლიდერებმა უნდა იცოდნენ, როგორ გადაუნაწილონ ის სწორ ადამიანებს.

წმინდა წერილი: ზიარების მიღებამდე უნდა წაიკითხოთ წმინდა წერილი. წმინდა წერილის შესახებ შეიძლება ითქვას რამდენიმე დებულება, მაგრამ მოკლედ. წმინდა წერილების მონაკვეთები, რომლებიც შეგიძლიათ გამოიყენოთ, მოიცავს მათეს 26:26-30, მარკოზი 15:22-28, ლუკას 22:14-20, იოანეს 10:11-18, იოანეს 19:1-6, იოანეს 19:16-19, იოანეს 20:26-29, 1 კორინთელთა 11:23-26, ებრაელთა 10:11-17, ებრაელთა 9:24-28, ებრაელთა 4:12-16, გამოცხადება 1:12-18, ესაია 53:1-5, ან ესაია 53:6-12.

ლოცვა: ვინმე უნდა წაუძღვეს ლოცვაში. ლოცვა უნდა შეიცავდეს ასეთ განცხადებებს: „უფალო, ჩვენ გმადლობთ იმ ხსნისთვის, რომელიც მივიღეთ იესოს მსხვერპლით. მადლობას გიხდით იმ მადლისთვის, რომელსაც უსასყიდლოდ გვაძლევ. როდესაც ერთად ვიღებთ ზიარებას, ჩვენ ვმოწმობთ, რომ შენზე ვართ დამოკიდებული სულიერი ცხოვრებაში. ჩვენ ვახდენთ იმ ერთიანობის დემონსტრირებას, რომელიც გვაქვს სხვა მორწმუნეებთან. ჩვენ ვლოცულობთ მადლისთვის, რათა ვიცხოვროთ შენს საამებლად ყოველდღე.”

პურის დარიგება: პური შეიძლება დარიგდეს მოძღვრის ან მის მიერ დანიშნული ადამიანების მიერ. მან შეიძლება თქვას: „ეს პური განასახიერებს ქრისტეს სხეულს, რომელიც გაცემულ იქნა ჩვენს გადასარჩენად“. ყველამ სიწყნარე და მოწიწება გამოიჩინოს ზიარების დროს. ზოგიერთ ეკლესიაში მოძღვარი სთხოვს ხალხს, პური ხელში ეჭიროთ სანამ ყველა მიიღებს მას, შემდეგ კი ერთად შეჭამონ. სხვა ეკლესიებში წესადაა, რომ თითოეულმა ადამიანმა პური მიღებისთანავე შეჭამოს.

ლოცვა: მოძღვარს ან ვინმეს, ვისაც ის აირჩევს, შეუძლია მოკლე ლოცვა წარმოთქვას და მადლობა გადაუხადოს ღმერთს მისი მადლისთვის.

ღვინის დარიგება: მოძღვარმა შეიძლება თქვას: „ეს ღვინო განასახიერებს იესოს სისხლს, რომელიც დაიღვარა ჩვენს გადასარჩენად“. ზოგიერთი ეკლესია არიგებს ინდივიდუალურ სასმისებს. სხვები ერთ სასმისს გადასცემენ ხელიდან ხელში. ზოგიერთ ეკლესიაში თითოეული ადამიანი პურის ნაჭერს ღვინოში აწობს. მთავარია, ეს მოხდეს მოწესრიგებულად და მოწიწებით.

ლოცვა: მოძღვარს ან მის მიერ არჩეულ პირს შეუძლია თაყვანისცემის ლოცვა წარმართოს.

საგალობელი: შესაძლოა ჯგუფმა ერთად იმღეროს საგალობელი.

1. ზიარება მოდის ებრაული პასექის დღესასწაულიდან.

2. პასექი ასახავდა ქრისტესმიერ გამოსყიდვას.

3. პური და ღვინო იესოს სხეულისა და სისხლის სიმბოლოა.

4. ზიარება ავტომატურად არ აძლევს ხსნას მის მიმღებს.

5. ზიარებას შეუძლია მადლის მიცემა, თუ ადამიანი მას ქრისტეს გამოსყიდვის რწმენით მიიღებს.

6. ზიარება არ უნდა მიეცეთ აშკარა ცოდვილებს ან სხვა რელიგიის მიმდევრებს.

7. პასტორი ატარებს პასუხისმგებლობას, რომ ზიარება სწორად იქნას ჩატარებული.

1. დაიმახსოვრეთ მე-11 გაკვეთილის შვიდი შემაჯამებელი დებულება. დაწერეთ ერთი აბზაცი, რომელიც განმარტავს შვიდი შემაჯამებელი განცხადებიდან თითოეულის აზრს და მნიშვნელობას (სულ შვიდი აბზაცი) ვინმეს, ვინც არ არის ამ კლასის სტუდენტი. ჩააბარეთ ის კლასის ხელმძღვანელს შემდეგი გაკვეთილის დაწყებამდე. მზად იყავით გაუზიაროთ თქვენი აბზაცი ჯგუფს, თუ კლასის ხელმძღვანელი ამას გთხოვთ დისკუსიის დროს. ჩამოწერეთ ზეპირად ნასწავლი შვიდი შემაჯამებელი დებულება.

2. არ დაგავიწყდეთ დროში გაწეროთ თქვენი კლასგარეშე სწავლების შესაძლებლობები და აცნობეთ კლასის ხელმძღვანელს, როდესაც ჩაატარებთ სწავლებას.

3. ინტერვიუს დავალება: გაესაუბრეთ სამ მორწმუნეს იმის შესახებ, თუ რას ნიშნავს მათთვის ზიარება. დაწერეთ მოკლე შინაარსი.