Lesson 12: ეკლესიური დისციპლინა (წესრიგის აღსრულებაა)

რა ხდება, როდესაც ეკლესიის წევრი ისევ ცოდვაში ბრუნდება, მაგრამ მაინც მონაწილეობს ეკლესიაში? რა მოხდება, თუ წევრს ბოლომდე არ სჯერა ეკლესიის ფუნდამენტური დოქტრინების და არასწორ მოძღვრებას ასწავლის? რა მოხდება, თუ წევრმა ვინმეს მიმართ დააშავა და ამას არ აღიარებს?

იესომ უსაყვედურა ზოგიერთ ეკლესიას, რადგან ისინი არ იყენებდნენ საეკლესიო დისციპლინას. პერგამოს ეკლესიაში იყვნენ ცრუ მოძღვრების მასწავლებლები, რომლებიც უნდა მოეშორებინათ (გამოცხადება 2:14-16). თიატირას ეკლესიაში იყო ქალი, რომელსაც იესო იზებელს უწოდებდა, რომელიც ხალხს სიძვისა და კერპების თაყვანისცემისკენ უბიძგებდა; ამიტომ საყვედურობდა უფალი ეკლესიას (გამოცხადება 2:20).

ბიბლია გვეუბნება, რომ შეუძლებელია მოზიარეობა იყოს სინათლესა და სიბნელეს შორის, მათ შორის, ვინც ემსახურება ქრისტეს და ვინც სხვა ღმერთებს ემსახურება (2 კორინთელთა 6:16-17).

აქ განვიხილავთ მიზეზებს, რის გამოც აუცილებელია საეკლესიო დისციპლინა. მოგვიანებით გაკვეთილზე ჩვენ განვიხილავთ ამ მიზეზების დამადასტურებელ ბიბლიურ მტკიცებულებებს, ხოლო მათ უფრო ადვილად ასათვისებლად, აქ შევაჯამებთ.

1. საეკლესიო დისციპლინა აუცილებელია, რადგან ეკლესიას უნდა ჰქონდეს ერთიანობა. ეკლესიის ერთიანობა ეფუძნება ბიბლიურ მოძღვრებას და სულიწმიდით ცხოვრებას. ეკლესიის განსაზღვრება გვიჩვენებს, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია ეკლესიის წევრების სულიერი თანაზიარება. ეს მოზიარეობა ემყარება მათ ურთიერთობას ღმერთთან და მადლის გამოცდილებას. თუ ადამიანმა სულიერი ცხოვრება შეწყვიტა, მას ვერ ექნება ქრისტიანული თანაზიარება. თუ წევრი უარს ამბობს ჭეშმარიტების მიღებაზე, ცოდვის მონანიებაზე, ან არასწორი ქმედების აღიარებაზე, მას აღარ აქვს ერთობა ეკლესიასთან.

[1]2. საეკლესიო დისციპლინა აუცილებელია, რადგან ეკლესიამ უნდა დაიცვას ჭეშმარიტება. წევრისთვის ცოდვაში დარჩენის უფლების მიცემა, ნიშნავს ჩავარდნას ჭეშმარიტების დაცვის სფეროში. ეკლესია ვერ იქნება ჭეშმარიტების დამცველი ქვეყნიერების წინაშე, თუ მისი წევრები თავისი ცხოვრებით არღვევენ ჭეშმარიტებას.

3. საეკლესიო დისციპლინა აუცილებელია ეკლესიის მრევლის არასწორი გავლენისგან დასაცავად. თუ ეკლესიის წევრი აშკარა ცოდვაშია, მაგრამ მაინც პატივისცემას იღებს ეკლესიისგან, როგორც ქრისტიანი, სხვა წევრებსაც გაუჩნდებათ ცდუნება იგივე გააკეთონ.

4. ეკლესიის დისციპლინა (ზომების მიღება წესრიგის დასაცავად) აუცილებელია ცოდვაში ჩავარდნილი ეკლესიის წევრის აღსადგენად. თუ წევრი ცხოვრობს ცოდვაში და არავინ უპირისპირდება, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ის მოინანიებს. თუ მას დაუპირისპირდებიან, ის შეიძლება გაბრაზდეს, მაგრამ მოგვიანებით უფრო სავარაუდოა, რომ მოინანიოს.

დასჯა არ არის საეკლესიო დისციპლინის მიზანი. დასჯა არ არის ეკლესიის პასუხისმგებლობა. მხოლოდ ღმერთს შეუძლია ცოდვისთვის დასჯა. ეკლესიის ქმედება უნდა იყოს გამოსწორების მიზნით და არა დასჯის მიზნით.

► რა მოხდება, თუ ეკლესია ვერ იყენებს დისციპლინას აშკარა ცოდვაში მყოფი წევრის მიმართ?

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს მათეს 18:15-20 ჯგუფს.

იესომ მითითებები მოგვცა მორწმუნეებს შორის კონფლიქტის მოგვარების შესახებ. თუ მორწმუნე თვლის, რომ ვიღაც არასწორად მოექცა, უნდა დაელაპარაკოს ამ ადამიანს ინდივიდუალურად. პრობლემების უმეტესობა ამ ეტაპზე გვარდება. უმეტეს შემთხვევაში ადგილი გაუგებრობას ჰქონდა. თუ ორივე მორწმუნე გულწრფელი და თავმდაბალია, მათ შეუძლიათ არსებული პრობლემის გადაჭრა.

მორწმუნეებს შორის ურთიერთობა ღირებულია. თუ ადამიანი ფიქრობს, რომ სხვამ რაიმე დააშავა, ურთიერთობა უარესდება. ის თავმდაბლობითა და კეთილგანწყობით უნდა მივიდეს დამნაშავესთან და აჩვენოს, რომ ურთიერთობა მისთვის მნიშვნელოვანია. მან შეიძლება უთხრას რაღაც ამის მსგავსი: „ძმაო, ვაფასებ იმ კურთხევას, რომელსაც წარმოადგენ ეკლესიისთვის. მნიშვნელოვანი მეგობარი ხარ. მაგრამ რაღაც მაწუხებს, რადგან ვგრძნობ, რომ არასწორად მომექეცი. მე ამაზე მხოლოდ იმიტომ გელაპარაკები, რომ მსურს ჩვენი ურთიერთობა გამოსწორდეს“. განუმარტეთ რაში მდგომარეობს დანაშაული, მაგრამ გაფრთხილდით, რომ არ იყოთ მკაცრი ან ბრალმდებელი. მზად იყავით მოსასმენად და მისი პოზიციის გასაგებად. მზად იყავით პატიებისთვის.

იესოს მითითებების თანახმად, თუ ვინმემ მართლაც ჩაიდინა არასწორი ქმედება და არ აღიარებს ამას, მეორე კვლავ უნდა ესაუბროს მას, ერთ ან ორ პატივცემულ მორწმუნესთან ერთად. კიდევ ერთხელ, ხაზი გაუსვას დამნაშავესთან საუბარში, რომ ის უყვარს და რომ მასთან ურთიერთობა მნიშვნელოვანია.

თუ დამნაშავე მაინც უარს ამბობს ცოდვის აღიარებაზე, ეს უნდა ეცნობოს ეკლესიის წინამძღოლებს. მათაც უნდა ესაუბრონ მას. თუ ის მაინც უარს იტყვის მოსმენაზე, ეკლესია უნდა შეთანხმდეს, რომ ის ურწმუნოდ მიიჩნიოს.

ადამიანის ურწმუნოდ მიჩნევა არ ნიშნავს უხეშობას. ეს ნიშნავს, რომ ის აღარ იქნება ეკლესიის საქმიანობაში მონაწილე, ან ეკლესიის რომელიმე მსახურების ხელმძღვანელი. ის ვეღარ მიიღებს ზიარებას, რადგან ის წარმართად უნდა ჩაითვალოს (მუხლი 17). ეკლესია აცნობებს მას, რომ მორწმუნედ არ თვლიან და ლოცულობენ, რომ მოინანიოს.

ამ მითითებების შემდეგ იესომ გვასწავლა პატიების შესახებ (მათე 18:21-35). თუ ადამიანი აღიარებს თავის ცოდვას და ინანიებს, ჩვენ მზად უნდა ვიყოთ პატიებისთვის.

► როგორ დაელაპარაკებოდით ადამიანს, რომელმაც ზიანი მოგაყენათ, როდესაც მასთან ურთიერთობის აღდგენას ცდილობთ?

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს ჯგუფს 1 კორინთელთა 5 თავი. რა სიტუაციაზე ისაუბრა პავლემ ამ თავში??

პავლე მოციქულმა მისცა მითითებები საეკლესიო დისციპლინის შესახებ კორინთოს ეკლესიაში არსებულ კონკრეტულ შემთხვევასთან დაკავშირებით. ეკლესიის წევრი იმყოფებოდა ამორალურ ურთიერთობაში.

პავლემ უთხრა მათ, რომ საეკლესიო დისციპლინა არ არის ეკლესიის გარეთ მყოფი ადამიანებისთვის, არამედ წევრებისთვის (11-12). ეკლესიას უნდა ემოქმედა ერთიანობაში („როცა თქვენ ერთად იქნებით“). მათ უნდა ჩამოეცილებინათ ეს ადამიანი თავიანთი წევრობიდან და მოზიარეობიდან.

თუ ადამიანი, რომელიც „ძმად იწოდება,“ სჩადის მე-11 მუხლში ჩამოთვლილ ცოდვებს, ქრისტიანებმა საერთოდ უარი უნდა თქვან მასთან ურთიერთობაზე. მიზანია დავრწმუნდეთ, რომ ადამიანი გააცნობიერებს, რომ ის არ არის ქრისტიანი, ხოლო ქვეყნიერებამ იცოდეს, რომ ეს ადამიანი არ არის ეკლესიის ნაწილი. ეს მოიცავს მის მოხსნას ეკლესიაში ნებისმიერი თანამდებობიდან. მას არ შეეძლება ზიარების მიღება, რადგან ეს უფრო მჭიდრო ქრისტიანულ მოზიარეობას გულისხმობს, ვიდრე თუნდაც საჭმლის ერთად ჭამას.

პავლე გულისხმობდა ამ მოქმედების ორ მიზანს. ერთი მიზანია, რომ ეკლესიამ სიწმინდე შეინარჩუნოს (6-7). შეუძლებელია ეკლესია იყოს ერთობაში, თუ წევრები ცოდვაში არიან.

მეორე მიზანი არის ცოდვილის კვლავ გადარჩენისკენ შემობრუნება („რათა სული გადარჩეს“). თუ ეკლესია განაგრძობს მის წევრად მიღებას, ვიდრე ის აგრძელებს ცოდვაში ყოფნას, ის იფიქრებს, რომ ყველაფერი კარგადაა და სავარაუდოდ არ მოინანიებს. უფრო სავარაუდოა, რომ ის მოინანიებს, თუ მის მიმართ საეკლესიო დისციპლინის გამოყენება მოხდება.

ამ ქმედებას ჰქვია „მისი სატანისთვის გადაცემა“. იყო კიდევ ერთი შემთხვევა, როდესაც პავლემ სატანას ცრუ მოძღვრების მასწავლებლები გადასცა (1 ტიმოთეს 1:20). ცოდვილმა უნდა გაიგოს, რომ ის არ იმყოფება ღვთის კურთხევისა და მფარველობის ქვეშ. როგორც ცოდვილი ის არის ეკლესიის გარეთ და სატანის მსახურია. ცოდვილი ცხოვრება გაანადგურებს მას, თუ არ მოინანიებს.

► სტუდენტმა უნდა წაუკითხოს ტიტეს 3:10-11 ჯგუფს.

თუ ადამიანი ასწავლის ერეტიკულ მოძღვრებას, ეკლესია ორჯერ უნდა ეცადოს მის გამოსწორებას. ამის შემდეგ ის უნდა მოიცილონ. ბიბლია გვეუბნება, რომ ეს ადამიანი უკვე წავიდა საკუთარი სინდისის წინააღმდეგ.

ერესები არ არის მოძღვრების მცირე ვარიაციები. ერესი არის ცრუ დოქტრინა, რომელიც ეწინააღმდეგება სახარების ძირითად დოქტრინებს. ჩვენ აჩქარებით არ უნდა დავადანაშაულოთ ადამიანი მწვალებლობაში. ის შეიძლება ცდებოდეს ზოგიერთ მოძღვრებაში, მაგრამ იყოს ქრისტეს გულწრფელი მიმდევარი.

► გადახედეთ 2 თესალონიკელთა 3:6, 14-15. განმარტეთ მითითებები, რომლებიც მოცემულია ამ მუხლებში.

პასტორებს ხშირად აკრიტიკებენ. პასტორები ხშირად იმყოფებიან ისეთ სიტუაციებში, როდესაც მათ შეიძლება ცრუ ბრალდება წაუყენონ. მნიშვნელოვანია, რომ მოძღვარმა განამტკიცოს თავისი ხალხის ნდობა იმით, რომ ყოველთვის იყოს კარგი მაგალითი.

მოძღვრის წინააღმდეგ წაყენებული ბრალდება არ უნდა განიხილებოდეს, თუ არ არის ორი ან სამი მოწმე (1 ტიმოთეს 5:19). საეკლესიო ასოციაციის ან დენომინაციის ლიდერები პასუხისმგებელნი არიან პასტორების ანგარიშვალდებულებაზე და უნდა ჩაერთონ, თუ პასტორის შემოწმება ან გადაყენება იგეგმება. მათ შეუძლიათ დაეხმარონ ეკლესიის გაერთიანებას იმ დროს, როდესაც მისი მსახურება კითხვის ნიშნის ქვეშ დგება.

► რატომ არის პასტორის ცოდვა სერიოზული?

უნდა გვახსოვდეს, რომ საეკლესიო დისციპლინის ერთ-ერთი მიზანია წევრის აღდგენა გადარჩენასა და მოზიარეობაში. ეკლესიას არ საჭიროებს დარწმუნებას იმაში, რომ ცოდვილი წევრი საკმარისად დაისაჯა. როდესაც წევრი აღიარებს ცოდვას და ინანიებს მას, ეკლესიას უნდა ჰქონდეს აღდგენის პროცედურა.

ზოგიერთი ცოდვის შემთხვევაში, თუ წევრი დაუყოვნებლივ აღიარებს თავის შეცდომას და გამოასწორებს თავის საქციელს, მას შეუძლია განაგრძოს ეკლესიის საქმიანობაში მონაწილეობა. უფრო სერიოზული ცოდვები ჩამოთვლილია 1 კორინთელთა 6:9-10-ში, მათ შორის სექსუალური უზნეობა, ქურდობა და სიმთვრალე. წევრი, რომელიც ჩაიდენს ერთ-ერთ ამ ცოდვას, უნდა მოიხსნას წევრობიდან და ნებისმიერი ლიდერული თანამდებობიდან.

აღდგენის პროცესი იწყება მაშინ, როდესაც წევრი მოინანიებს ცოდვას. უფრო მძიმე ცოდვის შემთხვევაში, ის მყისიერად ვერ აღდგება ლიდერად ან აქტიურ წევრად. სრული აღდგენისთვის გარკვეული დროა საჭირო.

(1) აღიარება

წევრმა უნდა აღიაროს თავისი დანაშაული მათთან, ვინც დაზარალდა, ვინც მონაწილეობდა მასთან დანაშაულში და მათთან, ვინც ფლობს მასზე სულიერ ძალაუფლებას.

(2) განცალკევება

არასწორი ურთიერთობები უნდა დასრულდეს. ასევე უნდა დასრულდეს ურთიერთობა, რომელსაც აქვს არასწორი გავლენა. ყველაფერი, რაც მხოლოდ ცოდვისთვის გამოიყენება, უნდა განადგურდეს. შესაძლოა, ის ნივთები, რაც არასწორად, ცოდვისთვის იქნა გამოყენებული, ასევე უნდა განადგურდეს. წევრმა უნდა წარმოაჩონოს, რომ არ სურს ცოდვაში დაბრუნება.

(3) ანგარიშვალდებულება

ეს არის ის, რასც დროს მოითხოვს. წევრმა რეგულარულად უნდა ჩააბაროს ანგარიში თავის სულიერ ზემდგომს, რომელიც შეიძლება იყოს მოძღვარი ან დიაკვნების საბჭო. მას უნდა შეეძლოს მოხსენება ცდუნებაზე თავისი გამარჯვების შესახებ. მან უნდა დაანახოს, რომ საგულდაგულოდ იცავს თავს ცდუნებისაგან.

ანგარიშვალდებულება უნდა შენარჩუნდეს უფრო ხშირი კონტაქტით, სულიერი ავტორიტეტის მიერ დამტკიცებულ სულიერ მრჩეველთან. მრჩეველი ხშირად გაესაუბრება წევრს, შესაძლოა ყოველდღიურადაც კი, გარკვეული დროის მანძილზე. მრჩეველი და რჩევის მიმღები პირი უნდა იყვნენ ერთი და იგივე სქესის.

ანგარიშვალდებულების პერიოდი უნდა გაგრძელდეს მინიმუმ რამდენიმე თვე. მორალური ცოდვის შემთხვევაში, რომელშიც სხვებიც იყვნენ ჩართულნი, განსაკუთრებით თუ ცოდვა გაგრძელდა გარკვეული პერიოდის განმავლობაში, ანგარიშვალდებულების ვადა გაცილებით გრძელი უნდა იყოს. ამ პერიოდის განმავლობაში წევრს არ უნდა მიეცეს ხელმძღვანელობის ან რაიმე ფორმით სწავლების უფლება. მას უნდა მიეცეს ზიარების უფლება, თუ მისი მონანიება რეალური ჩანს.

დროის პერიოდის გამოყენების მიზეზი არ არის იმის თქმა, რომ წევრი ქრისტიანი არ არის. თუ მან მოინანია, მას ეპატია და გადარჩენა აქვს. დროის პერიოდი არის იმისთვის, რომ მან შეძლოს აღდგენა და გამოსვლა თავისი ცოდვის შედეგებიდან, რომ ჩამოიყალიბოს ძლიერი სულიერი წესები და აჩვენოს თანმიმდევრული ქრისტიანული ცხოვრება.

ბიბლია გვეუბნება, რომ ადამიანი არ უნდა იყოს ლიდერი, თუ მას არ აქვს კარგი რეპუტაცია ეკლესიის გარეთ მყოფ ხალხში (1 ტიმოთეს 3:7, 10). თუ ადამიანი ახლახანს მოექცა აშკარა ცოდვილი ცხოვრებიდან, ვიდრე ლიდერი გახდება, გარკვეული დროის მანძილზე ქვეყნიერებას უნდა დაანახოს, რომ ის ცხოვრობს, როგორც ქრისტიანი. თორემ, გამოჩნდება, რომ ეკლესია წინამძღოლებად ცოდვილებს ნიშნავს. იგივე პრინციპი მოქმედებს დაცემის შემდეგ აღდგენილი პიროვნების მიმართაც.

(4) დადასტურება

ეს არის სრული აღდგენა. წევრს ახლა აქვს ეკლესიის ნდობა და შეუძლია სრულყოფილი მონაწილეობა მიიღოს როგორც წევრმა, ნებისმიერ როლში, რომელსაც ეკლესია მიანიჭებს. შეიძლება მეტი დრო დასჭირდეს მაღალ ლიდერულ პოზიციებს, განსაკუთრებით პასტორის როლს.

► აღწერეთ ანგარიშვალდებულების პერიოდი. როგორ მოქმედებს ის და რა არის მისი მიზანი?

ეკლესიების უმეტესობას აქვს მოძღვრების დებულება, რომელიც სცილდება ქრისტიანობის ფუნდამენტურ დოქტრინებს. მოძღვრების ეს დეტალები განასხვავებს ეკლესიას სხვა ეკლესიებისგან. გამორჩეული სწავლების მქონე ეკლესიები იდენტიფიცირებულია ისეთი სახელებით, როგორიცაა მეთოდისტი, პრესვიტერიანელი, ლუთერანი, ბაპტისტი ან სხვა. ეკლესიებს შორის განსხვავებები, როგორც წესი, არ არის ერესი და ადამიანს არ უნდა ეწოდოს ცოდვილი ამ განსხვავებების გამო.

შეთანხმება დოქტრინის დეტალებზე აუცილებელია იმისათვის, რომ ეკლესიის წევრებს ერთად შეეძლოთ ღვთისმსახურება,თაყვანისცემა და მსახურებაში თანამშრომლობა. ამიტომაც, ეკლესიამ შეიძლება მოსთხოვოს თავის წევრებს მხარი დაუჭირონ მის დოქტრინულ დებულებას. მათ არ უნდა თქვან, რომ ადამიანმა მათი დოქტრინები იმისთვის უნდა ირწმუნოს, რათა ქრისტიანი იყოს, არამედ იმისთვის, რომ იყოს ერთობაში ამ კონკრეტულ ადგილობრივ ეკლესიასთან.

[1]თუ ადამიანს არ სწამს კონკრეტული ეკლესიის დოქტრინების, ეს ეკლესია მართალი იქნება, თუ უარს ეტყვის მას წევრობაზე. თუ წევრი ასწავლის ან კამათობს მოძღვრებაზე, რომელიც ეწინააღმდეგება ეკლესიის დოქტრინას, ის შეიძლება გათავისუფლდეს წევრობიდან.

თუ პირს წევრობა გაუუქმდა დოქტრინული განსხვავებების გამო, რომლებიც არ არის არსებითი მნიშვნელობის ქრისტიანობისთვის, ეს იგივე არ არის, რაც ეკლესიის დისციპლინარული ზომების გატარება ერესის ან აშკარა ცოდვის გამო. ეკლესიამ არ უნდა თქვას, რომ ადამიანი არ არის ქრისტიანი მხოლოდ იმიტომ, რომ არ ასრულებს წევრობის პირობებს.

თუ ეკლესიას აქვს წევრობისთვის აუცილებელი პირობები, რომლებიც მოიცავს ჩაცმის, გართობის ან სხვა ქცევის წესებს, პირი შეიძლება გაათავისუფლონ წევრობიდან ამ მოთხოვნების დაცვაზე უარის თქმის გამო. ეს იგივე არ არის, რაც საეკლესიო დისციპლინის გამოყენება აშკარა ცოდვის გამო. ეკლესიამ არ უნდა თქვას, რომ ადამიანი არ არის ქრისტიანი მხოლოდ იმიტომ, რომ მას არ სურს დაიცვას ეკლესიის წევრობის პირობები.

► რა არის გაწევრიანების მოთხოვნების, აუცილებელი პირობების ზოგიერთი მაგალითი, რომელსაც ზოგიერთი ეკლესია იცავს და სხვები კი არა?

ეკლესიური ღვთისმსახურება, როგორც წესი, ღია უნდა იყოს ყველასთვის. ხალხი უნდა მოიწვიონ სტუმრად.

ეკლესია ვერ შემოუშვებს სამლოცველოში ადამიანს, ვინც დესტრუქციულად იქცევა, მაგალითად, ალკოჰოლური თრობის მდგომარეობაშია. ეკლესია ასევე ვერ დაუშვებს ადამიანს, რომელსაც აშკარად უპატივცემულოდ და უხამსად აცვია. თუმცა, მნიშვნელოვანია, რომ ხალხი არ იყოს გარიყული იმის გამო, რომ ცუდად აცვიათ ან იმიტომ, რომ არ იციან სათანადო საეკლესიო ქცევა. ტრაგედიაა, როდესაც ადამიანები გრძნობენ, რომ ვერ მივლენ ეკლესიაში, რადგან არ აქვთ საკმაოდ კარგი ტანსაცმელი.

თუ ადამიანი დესტრუქციულია თავის ქცევაში ღვთისმსახურების დროს, მას მოძღვარი ან მოძღვრის მიერ დანიშნული პიროვნება უნდა დაელაპარაკოს. თუ ის უარს ამბობს დათმობაზე, არ უნდა დაუშვან მსახურებაზე.

ზოგჯერ ეკლესია უფლებას აძლევს ადამიანებს დაუკრან მუსიკალურ ინსტრუმენტზე ან იმღერონ, მიუხედავად იმისა, რომ მათი ცხოვრება არ არის ქრისტიანობის კარგი მაგალითის მიმცემი. ვისაც საგალობელი მიყავს ან მუსიკალურ ინსტრუმენტზე უკრავს ეკლესიის წინაშე, წარმოადგენს ეკლესიის სახეს. თუ ის ცოდაში ცხოვრობს, ხალხი ფიქრობს, რომ ეკლესია მას ქრისტიანად იღებს, მიუხედავად იმისა, რომ ის სცოდავს.

► რა მოთხოვნები უნდა ჰქონდეს ეკლესიას ლიდერების მიმართ, ვინც თაყვანისცემას უძღვება?

არსებობს სამი შეცდომა, რომელსაც ეკლესიის წევრებმა თავი უნდა აარიდონ ეკლესიაში პრობლემების გადაჭრის დროს.

(1) არათანმიმდევრულობა

ზოგიერთი ცოდვა უფრო სერიოზული ჩანს, ვიდრე სხვები. ზოგჯერ განსხვავება წარმოიქმნება კულტურული შეხედულებებიდან. ეკლესია შეიძლება იყოს მკაცრი ზოგიერთი ცოდვის მიმართ, ხოლო სხვების მიმართ შემწყნარებლობა გამოიჩინოს. ღმერთი მოუწოდებს ეკლესიას დაიცვას ბიბლიური ჭეშმარიტება და არა მხოლოდ კულტურული ღირებულებები.

ასევე არათანმიმდევრულობა ვლინდება ეკლესიების დამოკიდებულებაში კრებულში სხვადასხვა ადამიანების მიმართ. თუ ადამიანი გავლენიანი ოჯახიდანაა, ლიდერები შეიძლება ბევრად უფრო მზრუნველნი იყვნენ მასთან მიმართებაში; მაგრამ ბიბლია გვაფრთხილებს, არ მივანიჭოთ უპირატესობა ადამიანებს მათი სტატუსის გამო (იაკობის 2:1-9).

(2) მოუთმენლობა

ზოგჯერ ეკლესიაში ხალხი ფიქრობს, რომ პრობლემა საკმარისად სწრაფად არ წყდება. ისინი იწყებენ პრობლემის შესახებ ლაპარაკს სხვადასხვა ადამიანებთან, ეკლესიის გარეთაც კი. ისინი ჩივიან, რომ ლიდერები პრობლემას არ წყვეტენ. ეს ახალ პრობლემებს უქმნის ეკლესიას და ზიანს აყენებს მის გავლენას.

(3) სიყვარულის ნაკლებობა

ზოგიერთები სიამოვნებით პოულობენ ნაკლოვანებებს სხვებში. ისინი ადვილად იჯერებენ ამბებს არასწორი ქმედებების შესახებ. მკაცრად განსჯიან სხვებს, ყოველგვარი მცდელობის გარეშე, რომ გაუგონ მათ. ისინი არ განიცდიან ეკლესიის წევრების ცოდვებს. მათ უხარიათ ცუდი ამბების გავრცელება. მათ არ ანაღვლებთ ის ზიანი, რაც ეკლესიას ადგება ასეთი ამბებით.

ყველა მოძღვარმა და მასწავლებელმა უნდა ილაპარაკოს ჭორაობის ცოდვის წინააღმდეგ. მან უნდა ასწავლოს თავის ხალხს, რომ შეიძულონ ჭორები და უარი თქვან მათ მოსმენაზე.

თუ ადამიანს უყვარს ღმერთი, ეკლესია და თავისი ძმები და დები ქრისტეში, მან ცოდვა ტრაგედიად უნდა აღიქვას. მან იმედი უნდა იქონიოს, რომ ამბავი ცოდვის შესახებ, სიმართლეს არ შეესაბამება. თუ ეს მართალია, მას უნდა სურდეს ცოდვილის რწმენაში აღდგენა. ის უნდა დაეხმაროს ეკლესიას, რომ მან ზიანი თავიდან აიცილოს. ის აუცილებელზე მეტ ადამიანთან არ გაავრცელებს ამბებს.

1. საეკლესიო დისციპლინას აქვს ოთხმხრივი მიზანი: დაიცვას ეკლესიის ერთიანობა, დაიცვას ჭეშმარიტება, დაიცვას მრევლი არასწორი გავლენისგან და ცოდვილი წევრი დააბრუნოს ხსნასა და მოზიარეობაში.

2. წევრს, რომელიც სცოდავს და არ ინანიებს, ეკლესია არ უნდა თვლიდეს მორწმუნედ.

3. საეკლესიო დისციპლინის მიზანია არა დასჯა, არამედ გამოსწორება და აღდგენა.

4. ეკლესიამ ცოდვილად არ უნდა მიიჩნიოს ყველა ადამიანი, ვინც არ ეთანხმება მის დოქტრინალურ განსხვავებებს და წევრობის პირობებს.

5. აღდგენის საფეხურებია აღიარება, განცალკევება, ანგარიშვალდებულება და დადასტურება (დამოწმება).

6. აღდგენას დრო სჭირდება, რათა წევრმა შეძლოს გამოსვლა თავისი ცოდვის შედეგებიდან, რომ ჩამოიყალიბოს ძლიერი სულიერი წესები და აჩვენოს თანმიმდევრული ქრისტიანული ცხოვრება.

7. ეკლესია უნდა უფრთხილდეს არათანმიმდევრულობას, მოუთმენლობას და უსიყვარულობას.

1. დაიმახსოვრეთ მე-12 გაკვეთილის შვიდი შემაჯამებელი დებულება. დაწერეთ ერთი აბზაცი, რომელიც განუმარტავს შვიდი შემაჯამებელი განცხადებიდან თითოეულის აზრს და მნიშვნელობას (სულ შვიდი აბზაცი) ვინმეს, ვინც არ არის ამ კლასის სტუდენტი. ჩააბარეთ ის კლასის ხელმძღვანელს შემდეგი გაკვეთილის დაწყებამდე. მზად იყავით გაუზიაროთ თქვენი აბზაცი ჯგუფს, თუ კლასის ხელმძღვანელი ამას გთხოვთ დისკუსიის დროს. ჩამოწერეთ ზეპირად ნასწავლი შვიდი შემაჯამებელი დებულება.

2. არ დაგავიწყდეთ დროში გაწეროთ თქვენი კლასგარეშე სწავლების შესაძლებლობები და აცნობეთ კლასის ხელმძღვანელს, როდესაც ჩაატარებთ სწავლებას.

3. წერითი დავალება: წმინდა წერილის ადგილების ქვემოთ მოცემული მუხლები უნდა გადანაწილდეს სტუდენტებს შორის. თითოეულმა სტუდენტმა უნდა დაწეროს თითო აბზაცი, სადაც განმარტავს, რას გვეუბნება მისი მუხლი.

• 1 ტიმოთეს 5:13
• ტიტეს 2:3
• გალატელთა 5:15, 26
• გალატელთა 6:1
• კოლასელთა 3:8-9
• კოლასელთა 3:12-15
• ფილიპელთა 4:8
• ეფესელთა 4:29-32