Lesson 5: სულიერი ფორმირება თვითშემეცნების მეშვეობით: (ნაწილი 1)

მიმოიხილეთ 4 გაკვეთილის ძირითადი პუნქტები. კითხეთ სტუდენტებს, ვის სურს გაგიზიარონ თავიანთი დაწერილი ლოცვები გაკვეთილი 4-დან. აგრეთვე გადახედეთ სულიერი ფორმირებისთვის საჭირო სამშენებლო ბლოკებს.

ამ გაკვეთილის ბოლოს, მოსწავლეს/სტუდენტს უნდა:

(1) ესმოდეს სასიცოცხლო სულიერი ჭეშმარიტებები, რომლებიც დაგვეხმარება საკუთარი თავის გაცნობაში

(2) სიამაყის მახასიათებლები

(3) შეეძლოს განსაზღვროს გულგატეხილობა და გატეხილ ადამიანთა მახასიათებლები.

(4) შეეძლოთ ამ გაკვეთილის ჭეშმარიტებათა გამოყენება საკუთარ ცხოვრებაში.

ახალგაზრდა პასტორი

ერთხელ მზარდი ეკლესიის ახალგაზრდა მოძღვარს/[პასტორს ვკითხე: „რა არის თქვენი უდიდესი გამოწვევა მსახურებაში?“ " ჩემივე თავი!" უყოყმანოდ მიპასუხა მან. მე ვაფასებ მის გულახდილობას.

ვინმე, ვინც ემზადება მსახურებისთვის

ახალგაზრდა ქრისტიანი სწავლობს პასტორულ მსახურებას, მაგრამ ხშირად ხვდება კონფლიქტურ სიტუაციებში თავის თანაკლასელებთან და პროფესორებთანაც კი. აინტერესებს რატომ. რატომ არ შეუძლია იპოვნოს ის შინაგანი სიმშვიდე, რომლისკენაც ილტვის. მხოლოდ ახლახანს დაიწყო იმის აღქმა, რომ მას გულში სიამაყე აქვს - განსაკუთრებით მისი სიჯიუტე და საკუთარი თავზე ორიენტირება. ის საბოლოოდ ათვითცნობიერებს სიმართლო სიმართლეს საკუთარი თავის შესახებ. მას განთავისუფლება სურს ამ ეგოცენტრულობისა და მთელი შინაგანი არეულობისგან, რომელიც მის სულშია და ღმერთს სთხოვს განწმინდოს მისი გული.

ქრისტიანმა ცოლმა და დედამ

ქრისტიანმა ცოლმა და დედამ გაიაზრა, რომ ღიზიანდება ღმერთის მოწოდებაზე, რომ უარი თქვას კარიერაზე, ოჯახის გამო. შემდეგ კი სიხარულის საიდუმლო იმაში იპოვა, რომ თავისი გეგმები გადაეცა ღმერთისთვის, მისი უფრო მდიდარი და უხვი გეგმების სანაცვლოდ! ღრმა სიხარული, რომელსაც იგი დღეს განიცდის თავისი პატარებისა და ქმრის მოვლაში, აღუწერელია.

ქრისტიანი წყვილები

ქრისტიანი წყვილები დაპირისპირდნენ ერთმანეთთან. მათი სიახლოვე კვდებოდა და მათი ქორწინება კრიზში იყო. წმინდა წერილების და ღვთიური რჩევების ძიების საშუალებით მათ დაიწყეს საკუთარი თავისებური გულების ბუნების ხილვა,რომელიც იყო ღვთის თვითგამოცხადებული სიყვარულის მშვენიერი ბუნების წინააღმდეგ. როდესაც შეინანეს, ღმერთმა აღადგინა მათი სიყვარული!

ეს ჩანახატები გვახსენებს, რომ თავმდაბალი მორწმუნეები ღებულობენ გარდამქმნელ მადლს. ჩვენ იმ ისტორიულ დროში ვცხოვრობთ, როდესაც ქრისტეს სხეულს უკიდურესად ჭირდება სამართლიანობის აღდგინება. სეერთებულ შტატებში ძალიან ბევრი ე.წ. ქრისტიანი აზროვნებს და ცხოვრობს, როგორც გადარჩენის არმქონე ქვეყნიერება. ბევრი ახალგაზრდა ფარულად ებრძვის და ბრძოლებს აგებს „ხორციელ და თვალთა გულისთქმებთან და ამაო დიდებასთან“ - მათ შორის სექსუალურ ამორალობასთან, მატერიალიზმთან და ქვეყნიერებასთან მისადაგებაში (1 ინ. 2:16). აფრიკასა და აზიაში აღმოვაჩინეთ ბევრი ე.წ. ქრისტიანი, რომლებიც ურევენ ბიბლიურ ქრისტიანობას წინაპრების თაყვანისცემასა და ანიმიზმურ ცრუ-რწმენებს.[1] ეკლესიები და ოჯახები მთელს მსოფლიოში ძალიან ხშირად ინგრევა კონფლიქტების გამო. ბრალის დიდი ნაწილი, სესაძლოა პასტორებს და მისიონერებს დაეკისროს, რომლებიც ასწავლიან და ცხოვრობენ გარეგნული ღვთისმოსაობით, მაგრამ უარყოფენ მის განმწმენდ, გარდამქმნელ ძალას (2ტიმთ. 3:5).

შეგვიძლია ვიყოთ წმიდები, როგორც ღმერთმა მოგვიწოდა, რომ ვიყოთ? (1პეტ. 1:15-16). შეიძლება გარდავიქმნათ? შეგვიძლია გვიყვარდეს უფალი მთელი გულით, სულით, ძალითა და გონებით და ჩვენი მოყვასი საკუთარი თავივით? (ლუკ. 10:27). შეგვიძლია ვიცხოვროთ იესოს ცხოვრებით? ჩვენ შეგვიძლია, თუკი საკუთარ თავს გავუსწორებთ თვალს.

თვითცნობიერება - საკუთარი თავის შეცნობა - უაღრესად მნიშვნელოვანია ქრისტეს ხატად ჩამოყალიბებაში. საკუთარი თავის ჭეშმარიტად ცოდნა არის იმის ცოდნა, რომ განუწმენდელი „მე“- უდიდესი მტერია.

რამდენად კარგად იცნობთ საკუთარ თავს? დენის კინლოუ წერს:

[1]„ყველა ადამიანს უჩნდება ორი კითხვა, რომლებიც განსაზღვრავს არსებობის მიმართულებას. პირველი კითხვა ეხება ღმერთის ბუნებას. ვინ არის ის და როგორია? მეორე ყველაზე მნიშვნელოვანი კითხვა, რომელიც ადამიანს ოდესმე უჩნდება, არის შეკითხვა, ვინ ვართ მე და შენ და როგორები ვართ. თუ ჩვენ ვიცით ღვთის ბუნება და თუ გვესმის საკუთარი ბუნების თავისებურებანი, არსებობს დიდი შანსი, რომ ჩვენ შევძლოთ ვიცხოვროთ აზრიანი და ეფექტური ცხოვრებით მსახურების თვალსაზრისით.”[2]

საკუთარი თავის შეცნობა იწყება იმის სურვილით, რომ საკუთარი თავი ისეთი დავინახოთ, როგორებიც ვართ. მაგრამ საკუთარი თავის შეცნობა, როგორც ღმერთი გვიცნობს, სულიწმიდის გარეშე შეუძლებელია. წმინდა წერილები გვასწავლის: „ცბიერია გული კაცისა, უკუღმართია, ვინ შეიცნობს მას?” (იერ. 17:19). იგავებიც ასევე გვაფრთხილებს: „საკუთარი თავის (გულის) მოიმედე ბრიყვია” (იგავ. 28:26).

► მოდით ლოცვით დავიწყოთ, რომ ამ გაკვეთილის მსვლელობაში უფალმა შეგვაძლებინოს საკუთარი თავის უკეთესად აღქმა და გაგება. მოდით, ფსალმუნი 139:23-24 გაგვიძღვეს ამ ლოცვაში.

ამ და შემდეგ გაკვეთილში, ჩვენ შევხედავთ რვა სასიცოცხლო ჭეშმარიტებას, რაც დაგვეხმარება უკეთ შევიცნოთ საკუთარი თავი.

ხელახლა შობა იწვევს სიამაყის გაცნობიერებას.

ხელახალი სულიერი შობით, ჩვენ გაგვბანეთ და სულიწმინდა შემოვიდა და ცხოვრობს ჩვენში (ტიტ. 3:5-6; რომ. 8:1-2, 9-11). ჩვენ ქრისტე იესოში ახალი ქმნილებები ვართ - ძველმა განვლო და ახალა ყოველივე ახალია (2 კორ. 5:17). ჩვენი სურვილები შეიცვალა. მნიშვნელოვნად შეიცვალა ჩვენი დამოკიდებულება ცოდვისადმი. ერთ წუთში, ჩვენ სიბნელიდან სინათლეში გადავედით; ახლა ბიბლია აღგვწერს ჩვენ, როგორც „განწმენდილ წმინდანებს” (1 კორ. 1:2; 2 კორ. 1:1; ეფეს. 1:1). ჩვენ შეგვიძლია მართლები წარვდგეთ ღვთის წინაშე. თუმცა შეიძლება ჩვენ ისევ „ცუდ ნიშნებს“ ვიღებდეთ სულიერად და ვებრძოდეთ წამბორძიკებელ ცოდვას, (ებრ. 12:1). და მაინც ჩვენ განვიცდით გამარჯვებას განგრძობით ცოდვაზე (რომ. 6:1). თუ ვცოდავთ, ჩვენ ვგრძნობთ მწუხარებას და მხილებას, რომელიც არასოდეს გვქონია გარდაქმნამდე (ინ. 16:8). რეალური ტრანსფორმაცია მოხდა და ხალხი ჩვენ გარშემო ამჩნევს ცვლილებას.

სიფრთხილით მოვეკიდოთ იმ ადამიანს, ვინც მოწმობს გადარჩენის შესახებ, მაგრამ განაგრძობს წინასწარგანზრახული ცოდვის ქმნას.

► წაიკითხეთ მათეს 7:21-23. რას ამბობს იესო ისეთ ადამიანზე, ვინც ეძახის იესოს „უფალო, უფალოს,“ მაგრამ არ ასრულებს მამის ნებას? რას ეტყვის მათ სამსჯავროს დღეს?

თუმცა ჩვენი გულები განახლდა, ძველი ბუნება ახლა ებრძვის ახალს. ხშირად, ეს შინაგანი ბრძოლები მოულოდნელად ატყდება თავს ახალმოქცეულ მორწმუნეს. მათ ეგონათ, რომ სიხარული და მშვიდობა მათ გულებში ყოველთვის იქნებოდა. ისინი იმედგაცრუებას განიცდიან, რადგან კვლავ ხედავენ თავისში ძველ მიდგომებს და სურვილებს, რომლებიც ახლებს ებრძვიან.

რა არის ეს ძველი ბუნება? როგორ უნდა განვსაზღვროთ ის? ერთი სიტყვა, რომელიც ყველაზე უფრო კარგად განსაზღვრავსცოდვის ბუნებას, არის - სიამაყე/ამპარტავნება. „სიამაყე - უდიდესი ცოდვაა, რადგან ის ყველა სხვა ცოდვის მაცოცხლებელი გულია.“[1]

სიამაყე - მოუდრეკელი ნება - სულიერი ფორმირების უდიდესი მტერია.

არაფერი უშლის ხელს სიწმინდისკენ სწრაფვას სიამაყეზე - საკუთარი თავის სიყვარულზე უფრო მეტად. სიამაყე არის თავდაპირველი ცოდვის არსი - გადასვლა საკუთარ ნებასა და გზაზე, (ეს. 53:6). „[ღვთიურ] კონტროლზე/მმართველობაზე თვითნებური უარი.“[1]

სიამაყე ის ცოდვაა, რამაც ლუციფერი ზეციდან გადმოაგდო (ეს. 14:12-14 ). ხოლო პირველ კაცს და ქალს ედემის ბაღი დააკარგინა (დაბ. 3:5). ისინი გამოეხმაურნენ შეთავაზებას, "თქვენ ღმერთის მსგავსები იქნებით.” აკრძალული ხილის მიღებით, ადამმა და ევამ თავიანთი ნება განახორციელეს ღვთის ნება-სურვილის წინააღმდეგ, გააფუფუნეს თავიანთი ხორცი და შემდეგ სცადეს საკუთარი სიშიშვლის დაფარვა.

სიამაყე იყო ბაბილონის ცოდვა, რამაც გამოიწვია ენების არევა და ერების გაფანტვა. ”მოდი თქვეს: “ავიშენოთ ქალაქი... ასე შევიქმნით სახელს..” (დაბ 11:4). სიამაყე, რომელიც გამოხატულია საკუთარი ინტერესით, არის ის, რამაც გამოიწვია კონფლიქტი ახალი აღთქმის კრებულებში და ეკლესიების ლიდერებშიც კი, რომლებიც საკუთარი ინტერესების დაცვას უფრო ცდილობდნენ, ვიდრე ქრისტესი (ფლპ. 2:21). სიამაყე არის დაავადება, რომელიც დაბადებიდან დაგვყვა, სულის კიბო. ღმერთს სძულს ის! (იგავ. 6:16-17). ის ეწინააღმდეგება მას! (იაკ. 4:6). მას სურს ჩვენი გულის მისგან განწმენდა.

როდესაც აფრიკაში ვიყავი, გავიგე რომ ერთ კაცს ჯიბით ხორცს ატარებდა და თან უკვირდა, რატომ არ ანებებდნენ ძაღლები მას თავს! სიამაყე არის ხორცი ჩვენს სულიერ ჯიბეებში, რომელიც მოიტანს ტკივილს, დამარცხებას და სიკვდილსაც კი. მისგან უნდა განვიწმიდოთ.

ღვთისმეტყველები ზოგჯერ კაცის ცოდვილ ბუნებას მოიხსენიებენ, როგორც ცოდვისკენ „მიდრეკილებას,” ან უფრო კონკრეტულად, საკუთარი თავისკენ მიდრეკილებას - ანუ, რაც, ჩემი აზრითაა, მართალი და კარგი და რაც მე მესიამოვნება! ”გამოსყიდვის მიზანია საკუთარი ეგოცენტრულობის ორიენტაციის გაუქმება - რომ გაცემაზე გადავერთოთ; იმგვარად რომ, არა მხოლოდ საკუთარ თავზე ვზრუნავდეთ, არამედ სხვების კეთილდღეობაზეც.”[2]

თუ ამაზე მართლაც დაფიქრდებით, მიხვდებით, ჩვენს ცხოვრებაში ყველა ცოდვა და კონფლიქტი სიამაყის ნიადაგიდან აღმოცენდება. გულისთქმა, კრიტიკის სული, უპატიებლობა, სიხარბე და სიჯიუტე, ამ ყველაფრის სათავე სიამაყეშია. ვიდრე სრულად ვეზიარებით სიწმინდეში ცხოვრებას, უნდა დავინახოთ ეს პრობლემა ჩვენს გულებში.

► წაიკითხეთ გალატელთა 5:19-21. ჯგუფურად განიხილეთ, თუ როგორ წარმოიშობა ამ მუხლებში მოხსენიებული ხორციელი ცოდვები სიამაყიდან. გსურთ შეაფასოთ საკუთარი გული? თქვენი ურთიერთობები? თქვენ მზად ხართ დაუნდობლად გულწრფელი იყოთ სიამაყის მიმართ, რომელიც ამდენი უბედურების წყაროა?

უდაბნოში სატანა ცდილობდა ეცთუნებინა იესო იმით, რომ მას დაეკმაყოფილებინა თავისი ბუნებრივი სურვილები, თავიაერიდებინა ჯვრისთვის და მიწიერი დიდება ეძებნა. ფაქტობრივად, სატანა აცდუნებდა იესოს, რომ მას თავდაპირველი ცოდვა ჩაედინა - ესიამოვნებინა საკუთარი თავისთვის, საკუთარ თავს გაფრთხილებოდა და საკუთარი თავი აემაღლებინა. მაგრამ იესო კვლავ გულით სუფთა დარჩა!

სიამაყე თავს ავლენს ეგოცენტრულობაში ანუ საკუთარ ინტერესებზე კონცენტრირებაში. ეს ეგოზე მორგებული ინტერესები ხშირად სძლევს ხოლმე ჩვენს საუკეთესო მცდელობებს და განზრახვებს, რომ ვიცხოვროთ თავისუფალი, მშვენიერი, წმიდა ცხოვრებით. ეს ის „მე“ არის, რომელიც ღვთის სიტყვას ეწინააღმდეგება და ღვთის სულს ებრძვის. ეს „ხორციელი“ მე შეიძლება აღიწეროს შემდეგნაირად:

• თვით-რეალიზაცია - პირადი ბედნიერების ძიება ღმერთისგან განცალკევებით.

• თვით-დატკბობა - სიამოვნების ძიება იმის მიუხედავდ, თუ რა განადიდებს ღმერთს.

• თვით-რეკლამა - ღვთის დიდებაზე მეტად ადამიანებისგან მიღებული დიდების ძიება.

• თვითკმარობა - ტენდენცია საკუთარ თავს უფრო ვენდოთ, ვიდრე ღმერთს.

• საკუთარი თავის სიბრალული - გრძნობა, რომ ჩვენ უკეთესს ვიმსახურებთ, ვიდრე ვღებულობთ.

• თვითგადარჩენა - იმის ძიება, რაც ჩემი შეხედულებით, უმჯობესია ჩემი ცხოვრებისთვის, იმის ნაცვლად, რომ ღვთის ბრძნულ და მშვენიერ გეგმას მივენდო.

• თვითნებობა - საკუთარი ნების არჩევისა და ღმერთის ძალაუფლების უგულებისყოფისკენ მიდრეკილება.

► წაიკითხეთ შემდეგი მუხლები მარკოზის სახარებაში და დაუკვირდით, თუ როგორ წარმოადგენს თვითდაინტერესება (სიამაყე) ცხოვრებაში ყველა ცოდვისა და სისუსტის საფუძველს: მარკოზი 8:33; მარკოზი 9:19, 33; მარკოზი 10:14, 37; მარკოზი 14:66-68.

ყველა მორწმუნე უნდა მივიდეს იმ შეგნებამდე, რომ გააცნობიეროს საკუტარი ეგოცენტრიზმი, რომელიც მის გულში, ანუ შინაგანშია. ჯონ ვესლი გვახსენებს ამ რეალობის უარყოფის „საბედისწერო შედეგების“ შესახებ. ამ შინაგანი ბრძოლის იგნორირება "სუსტი მორწმუნეები ართმევს ფარს, აკარგვინებს რწმენას და ამრიგად ტოვებს მათ დაუცველად ქვეყნიერების, ხორცისა და ეშმაკის ყველა თავდასხმის წინაშე."[3]

მოწაფეების მსგავსად, ჩვენც თვალი უნდა გავუსწოროთ საკუთარ თავს. დენის კინლოუ ამბობს: “ჩვენ შორის საუკეთესო, ყველაზე უარესზე არარაფრით უკეთესი არ არის. უძლიერესი არაფრით აღემატება ყველაზე სუსტს ... ხორცით უკეთესობა არ არის საკმარისი.”[4] სანამ ადამიანი თვლის, რომ ის თვითონ შეძლებს წმინდა ცხოვრებით იცხოვროს, ღმერთი მას ამ ბრძოლის პირისპირ დატოვებს. სანამ ადამიანი უარს იტყვის საკუთარი თავის დანახვაზე, როგორც ღმერთი ხედავს მას, იგი კვლავ გააგრძელებს წარუმატებლობას.

1792 წელს, ახალი პრესვიტრიანელი მისიონერი, სახელად ჯონ ჰეიდი გაემგზავრა გემით ინდოეთში. როდესაც გემზე იმყოფებოდა, მან გახსნა ოჯახის უაღრესად პატივცემული მეგობრის წერილი, რომელშიც ნათქვამია: “მე არ შევწყვეტ ლოცვას შენთვის, ძვირფასო ჯონ, სანამ არ აღივსები სულიწმიდით.” ჯონს სიამაყე შეელახა და მისი რეაქცია, იმაზე, რომ იგი სულიწმიდით არ იყო სავსე, სიბრაზე იყო:

ჩემს სიამაყეს შეეხნენ, მე კი ზედმეტად გაბრაზებულად ვიგრძენი თავი, წერილი დავხიე, სალონის კუთხეში მივაგდე და გემბანზე ავედი. წერილის ავტორი მიყვარდა; მე ვიცოდი მისი წმინდა ცხოვრება და გულის სიღრმეში მხილების მოწმობა მქონდა, რომ ის მართალი იყო, ხოლო მე კი არ ვიყავი მისიონერობისთვის შესაფერისი ...

სასოწარკვეთილმა, უფალს ვთხოვე, რომ ავევსე სულიწმიდით და ამ წუთიდან, როცა ეს მოვიმოქმედე, მთელი ატმოსფერო განიწმიდნა. დავიწყე საკუთარი თავის დანახვა, თუ რა ეგოისტური ამბიცია მქონდა. ეს ბრძოლა გაგრძელდა, თითქმის მთელი მოგზაურობის განმავლობაში, მაგრამ პორტში მიღწევამდე დიდი ხნით ადრე გადაწყვეტილი მქონდა, რომ, რა ფასადაც არ უნდა დამჯდომოდა, სულიწმიდით ნამდვილად აღვივსებოდი.[5]

მას შემდეგ, რაც ინდოეთში ჩავიდა, ჯონი დაესწრო ქუჩის შეკრებას, სადაც მქადაგებელი ხაზს უსვამდა სახარების ძალას, რომ არა მხოლოდ გვეპატიოს ცოდვა, არამედ გავიმარჯვოთ მასზე, ისე რომ მეტად აღარ ვცოდოთ (1 ინ. 1:9). ჯონი მხილებული დარჩა, რადგან გაიაზრა, რომ თუმცა ასეთივე სახარებას ქადაგებდა, მისი ზალისაგან გაუცხოვებული იყო. მის ცხოვრებაში იყო დამამძიმებელი ცოდვა, რამაც იგი სულიერად დააბრკოლა. ჯონი თავის ოთახში წავიდა და ლოცულობდა: „ან შენ უნდა მომცე გამარჯვება ჩემს ყველა ცოდვაზე და განსაკუთრებით იმ ცოდვაზე, რომელიც ასე მარტივად მაბრკოლებს; ან უნდა დავბრუნდე ამერიკაში, რომ ვეძიო იქ სხვა სამუშაო. მე არ შემიძლია სახარების ქადაგება, სანამ არ შემეძლება დამოწმება მისი ძალის შესახებ ჩემს ცხოვრებაში.”

რწმენის უბრალოებაში მან მიმართა ქრისტეს ხსნის მისარებად. მოგვიანებით ის ამბიბდა: „მან ნამდვილად მიხსნა და მას შემდეგ ამაში ეჭვი არ შემპარვია.ახლა შემიძლია წამოვდგე და დავამოწმო ყოველგვარი ორჭოფობის გერეშე, რომ მან მომანიჭა გამარჯვება.“ ჯონ ჰაიდს მოგვიანებით „მლოცველი ჰაიდი“ შეარქვეს მისი გულმხურვალე ლოცვების გამო რათა დაკარგულ სულებს მიწვდომოდა. თავის გარდაცვალებამდე რამდენიმე წლით ადრე, 47 წლის ასაკში, ჯონმა იგრძნო, რომ ღმერთის აშკარა წინამძღოლობით სთხოვა უფალს თითო გადარჩენილი სული დღეში; იმ წლის ბოლოს უფალმა შესძინა ეკლესიას 365 ახალმოქცეული/გადარჩენილი. შემდეგ წელს ჯონმა იგრძნო, რომ ორი გადარჩენილი სული უნდა ეთხოვა დრეში; შემდეგ წელს კი, ოთხი. ის ყოველ თავის თხოვნაზე პასუხს იღებდა. იოანე მიუთითებს ორივეზე გამოღვიძების საიდუმლოსა და შედეგებზე, როდესაც ამბობს: „დღეს რაც გვჭირდება სიწმიდის გამოღვიძებაა.“

სიამაყე ყოველთვის აფერხებს ღვთის კეთილგანწყობას, მაგრამ ის აკურთხებს თავმდაბლებს.

ეგოცენტრულობა იბრძვის სულის წინააღმდეგ, რომელიც გარდაგვქმნის ქრისტეს ხატებაში.

მორწმუნის გულში მიმდინარეობს ბრძოლა უზენაესობისთვის. ეს ბრძოლა გალატელებში ასე არის აღწერილი:

“აჰა, მე გეუბნებით:იარეთ სულიერად და აღარ აღასრულებთ ხორცის გულისთქმებს. ვინაიდან ხორცს სულის საწინააღმდეგო სურს, სულს კი - ხორცის საწინააღმდეგო; ისინი ერთმანეთს ეწინააღმდეგებიან, რათა აკეთოთ არა ის, რაც გსურთ (გალ. 5:16-17).

ჯონ ვესლი ამბობს:

“მე არ ვთვლი, რომ ნებისმიერი ადამიანი, ვინც გამართლებულია, ცოდვის მონაა; და მაინც მე ვფიქრობ, რომ ცოდვა [ეგოცენტრულობა] რჩება (ყოველ შემთხვევაში, გარკვეული დროით) ყველა ადამიანში, ვინც გამართლებულია…. უზურპატორი ტახტიდან ჩამოგდებულია. [ცოდვა] რჩება იქ, სადაც იგი ერთ დროს მეფობდა; მაგრამ შებორკილი. [მიუხედავად იმისა, რომ ის იბრძვის] ის მაინც უფრო და უფრო სუსტდება; მაშინ როცა მორწმუნე გადადის ძალიდან ძალაში და გამარჯვებიდან გამარჯვებაში.“[1]

ბრძოლა ეგოცენტრულობასა („ხორცი“) და სულს შორის ჩვეული გამოცდილებაა ყველა ქრისტიანს შორის. ვესლი აგრძელებს:

ყველა ადამიანში, მას შემდეგაც კი, რაც ის გამართლებულია, ორი საპირისპირო პრინციპია… ამას უწოდა წმინდა პავლემ ხორცი და სული. მაშასადამე, მიუხედავად იმისა, რომ ქრისტეში ჩვილიც კი განწმენდილია, და მაინც ნაწილობრივ. გარკვეულწილად, მათივე რწმენის მიხედვით ისინი სულიერები არიან; მაგრამ ნაწილობრივ ხორციელნიც. შესაბამისად, მორწმუნეებს მუდმივად მოუწოდებენ, რომ ყურადღებით იყვნენ ხორციელობის წინაარმდეგ, ისევე როგორც ქვეყნიერების და ეშმაკს მიმართ. ამას ემთხვევა ღვთის შვილთა მუდმივი გამოცდილებაც. მაშინ, როდესაც თავისში აქვთ მოწმობა, ისინი ამავდროულად გრძნობენ, რომ მათი ნება სრულ თანხვედრაში ვერ მოდის ღვთის ნებასთან. მათ იციან, რომ ღმერთში არიან და მაინც, აღმოაჩენენ თავისში, გულს, რომელიც მზად არის გამოეყოს მას, მიდრეკილებას ბოროტისკენ... და ჩამორჩენილობა/განუვითარებლობა ყველაფერში, რაც სიკეთეა... თუმც ჩვენ განახლებულნი ვართ, განწმენდილნი და სუფთანი, იმავე მომენტიდან, როგორც კი ნამდვილად ვიწამეთ ქრისტე, მაინც არ ვართ განახლებულნი, გასუფთავებულნი, განწმენდილნი; არამედ ხორცი, ბოროტი ბუნება, კვლავ რჩება (თუმც დამორჩილებულია) და ებრძვის სულს. უფრო მეტიც, მოდით, მთელი გულმოდგინება გამოვიყენოთ „რწმენის კეთილი ბრძოლით რომ ვიბრძოლოთ.” მოდით, მეტი გულმოდგინებით, „ვიფხიზლოთ და ვილოცოთ“ ჩვენი შინაგანი მტრის წინააღმდეგ. უფრო ფრთხილად მოვიქცეთ საკუთარ თავს მიმართ და „ხელი მოვკიდოთ ღვთის სრულ საჭურველს,” რათა... „შევძლოთ შეწინააღმდეგება ბოროტ დღეს; და ყველაფრის გადამლახველებმა გავძლოთ.“[2]

ეგოიზმს/საკუთარი ინტერესების ძიებას მივყავართ რიგი წარუმატებლობისა და მარცხისკენ.

► წაიკითხეთ გალატელთა 5:16-24 და განიხილეთ რა ხდება, როდესაც სულიწმიდა და ხორცი ერთმანეთს ეწინააღმდეგებიან. გსურთ განიხილოთ თუ როგორია ეს ბრძოლა თქვენს ცხოვრებაში?

იესოს ყველა ჭეშმარიტმა მოწაფემ განიცადა ეს შინაგანი ბრძოლა კონტროლისთვის. როდესაც სულიწმიდა გამარჯვებულია და წამყვანი ხდება, ჩემს ცხოვრებაში სულიერი ნაყოფი წარმოიქმნება:სიყვარული, სიხარული, მშვიდობა, სულგრძელობა, სახიერება, სიკეთე, ერთგულება, სიმშვიდე, თავშეკავება. მაგრამ თუ სიამაყეს უფლება მიეცემა შეასრულოს თავისი ნება, თუნდაც ერთი წუთით, ამას გარკვეულწილად მარცხი მოყვება: “სექსუალური უზნეობა/ სიძვა, უწმიდურება და თავაშვებულობა, კერპთმსახურება, ჯადოქრობა, მტრობა, ჩხუბი, ეჭვიანობა, რისხვა, შუღლი (მეტოქეობა), უთანხმოება, განხეთქილება, სიძულვილი, მკვლელობა, ლოთობა, გაუმაძღრობა და სხვა ასეთი.” იმის გამო, რომ ქრისტიანს მიცემული აქვს ახალი ბუნება და მის შინაგანში დაფუძნებული სულიწმიდა მუდმივად იბრძვის ეგოდან მომდინარე გულისთქმების/ცოდვების წინააღმდეგ, ისინი ვერასოდეს შეძლებენ დომინირებას ჭეშმარიტი ქრისტიანის ცხოვრებაში; (1 ინ. 2:3-4; 3:7-9). მაგრამ ვიდრე მორწმუნე ისწავლის ცხოვრებას სულიწმიდის სრული კონტროლის ქვეშ, იქნება წამიერი მარცხებიც.

იმ ქრისტიანებმაც კი, რომლებიც სულიწმიდის სრული კონტროლის ქვეშ ცხოვრობენ, შეიძლება ნებისმიერ დროს აღმოაჩინონ, რომ მათში არსებობს სიამაყის ის არეები, რომლებიც აუცილებელია მისი ცხოვრების მანძილზე როდესღაც გამოაშკარავდეს. არასოდეს დამავიწყდება, თუ როგორ ვებრძოდი ჩემს თავს მისიონერობისას. არსებობდა გარკვეული პრობლემები და ვერც კი შევამჩნიე, როგირ დავიწყე მათზე რეაგირება არაქრისტიანული გზით. მახსოვს, რამდენად გამიჭირდა ჩემი პრობლემის აღიარება. უფალი გულში დამელაპარაკა და მითხრა: „შვილო, შენ გაბრაზებული ადამიანი ხარ.” "უფალო, არ ვარ გაბრაზებული,” გავიფიქრე მე. ”მე მისიონერი ვარ, რომელმაც ყველაფერი მიატოვა, რომ შენ გამოგყოლოდა ამ ქვეყანაში.” უფალმა ისევ დაილაპარაკა ჩემს გულში და თქვა: “კარგი, მაშინ შენ გაბრაზებული მისიონერი ხარ!" თავისმართლების მაგივრად, ამ დამამდაბლებელი ჭეშმარიტების მიღება, ჩემი ცხოვრებისეული გზის/“მოგზაურობის“ კიდევ ერთი მნიშვნელოვან/საკვანძო მომენტად იქცა.

ეგოცენტრულობა/საკუთარი ინტერესების ძიება კონფლიქტის წყაროა.

► წაიკითხეთ იაკობის 4:1-8. რა იყო შინაგანი არეულობისა და კონფლიქტის მიზეზი იმ მორწმუნეებს შორის, რომლებსაც იაკობი წერს? რატომ არ იღებდნენ ისინი პასუხებს ლოცვებზე? რატომ უწოდებს იაკობი ამ ქრისტიანებს "მრუშებს?’’

[3]სანამ ხორცსა და სულს შორის ბრძოლა არ გადაწყდება, ჩვენ ქორწინებაში მყოფი ადამიანებივით ვართ, რომლებიც ჯერ ისევ რომანტიკულ აზრებს ატარებენ გულში თავისი ყოფილი მეწყვილეს მიმართ. ჩვენ აღარ გვაქვს ფიზიკური ურთიერთობა, მაგრამ ჩვენი გრძნობები ჯვარცმული არ არის, სანამ ერთ მეუღლეს არ მივუძღვენით თავს და ვუერთგულებთ მას. როგორც ზემოთ მოცემულ ბიბლიურ მაგალითში ჩანს, ვფიქრობ, აშკარად დაინახავთ, რომ გულში არეულობის და ეკლესიაში კონფლიქტის ძირითადი მიზეზი მისი წევრების გულებში სიამაყის არსებობაა. სიამაყის გამო, ღმერთი მათ წინააღმდეგობას უწევდა. „ღმერთი ამპარტავნებს ეწინააღმდეგება” (იაკ. 4:6).

ეს საერთო ბრძოლა და პრობლემები, რომლებსაც ის წარმოქმნის, კარგად ილუსტრირებულია შემდეგ მოთხრობაში. ფილიპინების ეკლესიების დიდი ჯგუფის ისტორიაში, რომელშიც მე ვმსახურობდბი, ეს თითქმის დაუჯერებელი ამბავიც მოხვდა:ეროვნული ეკლესიის ლიდერებმა წარგზავნეს პასტორი კონკრეტული ეკლესიის სამწყემსად. ამასთან, წინა მოძღვარმა უარი თქვა მისი საცხოვრებლის დატოვებაზე, რადგან ეკლესიის წევრთა ნაწილს სურდა, რომ ის დარჩენილიყო. გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ცხოვრობდნენ ახალი და „ძველი“ პასტორი ერთ შენობაში და ერთიდაიმავე მრევლს უქადაგებდნენ. ახალი პასტორი იყო "ოფიციალური" პასტორი, მოწოდებული, არჩეული, დანიშნული და მხარდაჭერილი ეროვნული ლიდერების მიერ. ძველი პასტორი თანამდებობას ინარჩუნებდა რამდენიმე წევრის თანაგრძნობითა და სიჯიუტით. შეიძლება წარმოიდგინოთ, რა დაბნეულობა გამოიწვია ამან! ასე ვერ გაგრძელდებოდა. ვის უნდა ექადაგა? ვისთვის მიემართათ რჩევებისთვის? ვისი ავტორიტეტს უნდა გაჰყოლოდა მრევლი/ეკლესია - ძველი მოძღვრის თუ ახლის? ეკლესიას უნდა არჩევანი გაეკეთებინა. ან შეინარჩუნებდნენ ძველ პასტორს და დაკარგავდნენ ეროვნული ეკლესიის კურთხევებსა და სიკეთეებს, ან მოიპოვებდნენ ნაციონალურ ლიდერების კურთხევას მათი ძალაუფლებისადმი მორჩილებით. საბედნიეროდ, მათ გადაწყვიტეს დაქვემდებარებოდნენ ეროვნული ლიდერებს და ამ ეკლესიამ დიდი საქმეები გააკეთა ღმერთისთვის.

ძველ და ახალ კაცს შორის კონფლიქტი არის გამოცდილება, რომელიც ყველა მორწმუნემ იცის. „ძველი კაცი“ სიკვდილს დაექვემდებარა, თუმცა ის ყველა გზებით ცდილობს შეინარჩუნოს თავისი პოზიციები, გამოიყენოს კონტროლი და შეინარჩუნოს გავლენა. მას ძალაუფლება არ აქვს, მაგრამ ცდილობს, რომ დაგარწმუნოს, რომ აქვს. ახალი კაცი გამოსყიდულია ქრისტეს სისხლით. ახალი კაცი მის მიერ იქნა მოწოდებული, არჩეული და შექმნილი სიმართლესა და სიწმინდეში. ახალი კაცი დაიბეჭდა სულიწმიდით და ახლა ღვთის სამყოფელი ადგილი გახდა. ღმერთი არ დაისვენებს მანამ, სანამ ძველი კაცი თქვენი გულის ტახტიდან არ განიდევნება.

სანამ ძველ კაცს დარჩენის უფლება ეძლევა, მანამ სანამ გამოკვებავთ მას, სანამ თქვენ დაჟინებით თხოვთ, რომ დაიკავოს ის კუთხეც, რომელსაც იკავებს, ის მოგიტანთ არეულობას, შინაგან კონფლიქტს და განადგურებას. ის უნდა მოკვდეს. თუ ჩვენ შევიცოდებთ დამივცემთ მას თუნდაც ყველაზე მცირე სივრცეს, იქიდან ის ომს დაიწყებს სიყვარულის, სიხარულის, მშვიდობის, მოთმინებისა და სიწმიდის სულის წინააღმდეგ.

კითხვები, რომლებსაც ყველა თაობის სერიოზულმა მორწმუნემ უნდა უპასუხოს, შემდეგია:

• არის პირადი ინტერესების წინააღმდეგ მუდმივი ბრძოლის ცხოვრება ის საუკეთესო ცხოვრება, რისი იმედიც შეიძლება მქონდეს? ანდა, ღმერთმა მოგვცა საშუალება, რომ საკუთარი გული განგვეწმინდა, რათა ღვთის ნება და სიყვარული ღვთისადმი უზენაესი იყოს?

• შესაძლებელია, რომ მიყვარდეს ღმერთი მთელი ჩემი გულით, გონებითა და ძალით და მიყვარდეს მოყვასი, როგორც საკუთარი თავი?

• შევძლებ ღმერთთან და ადამიანთან ერთად სიარულს ისე, რომ მე არაფერი გავაკეთო ეგოისტური პატივმოყვარეობით ან განზრახვითით, არამედ საკუთარ თავზე მეტად სხვა შევრაცხო და ყოველთვის დავაყენო სხვების ინტერესები ჩემსაზე მაღლა? (ფილიპ. 2:3-4).

► ახლა ყველას გთხოვთ, რომ იყოთ ძალიან გულწრფელები თავიანთ თავთან და გააკეთოთ საკუთარი შეფასება. რამდენიმე წუთით დაფიქრდით და ჩუმად დაუსვით საკუთარ თავს ეს კითხვა:რა არის ________________ ნამდვილი მიზეზი? სთხოვეთ სულიწმიდას, დაგეხმაროთ საკუთარი თავის დანახვაში. შეგიძლიათ გამოიყენოთ შემდეგი კითხვები, როგორც სახელმძღვანელო:

• ადვილად ვნაწყენდები?

• უკმაყოფილო ვარ, როცა ჩემზე მეტად სხვები წინაურდებიან?

• ბავშვებს ეშინიათ ჩემთან მოახლოვების?

• ზედმეტად მგრძნობიარე ვარ კრიტიკის მიმართ?

• ეშინია ხალხს თავიანთი მოსაზრების გაზიარება ჩემი თანდასწრებით?

• თავს სხვებთან შედარებით მორალურად ან სულიერად აღმატებულად ვგრძნობ?

• ვუსმენ ხალხს, თუ მე ვსაუბრიობ უმეტესწილად?

• ხომ არ ვამჯობინებ ხმა ავიმაღლო ჩემი აზრის გამოსახატად, ნაცვლად იმისა, რომ უფრო ყურადღებით და მოწიწებით ჩავუფიქრდე?

• ვთავაზობ ადამიანებს გადაწყვეტილებებს და მოსაზრებებს წინსწრებით, ვიდრე ყველა ფაქტის მოვისმენ მათგან?

• ვიყენებ სხვების შეცდომებს იმისთვის, რომ თავი უკეთესად წარმოვიჩინო?

• ვცდილობ, კამათში მოვიგო ფრაზით: “ღმერთმა მითხრა”? (ამით თავს მორალურ და სულიერ უპირატესობას ანიჭებთ.)

• ვმსჯელეობ სხვებზე მათი გარეგნობის მიხედვით?

• ჩემთვის ვინახავ საუკეთესო და უფრო დიდ ნაჭერს?

• გულში ვთვლი, რომ მე სხვებთან შედარებით უკეთესი ვარ?

ხელახლა შობის შემდეგ, საკუთარი თავისთვის სიკვდილი არის შემდეგი ნაბიჯი, რათა განიცადოთ სიცოცხლე ღმერთის სისრულეში და სიწმინდეში.

იესომ თქვა, რომ ვისაც სურს მისი მოწაფე იყოს, მთლიანად უნდა უარყოს საკუთარი ინტერესები, ყოველდღიურად აიღოს თავისი ჯვარი და გაჰყვეს მას (მათ. 16:24). ჯვარი არ ყოფილა ლამაზი გაპრიალებული სიმბოლო, რომელსაც ქრისტიანები ზოგჯერ კისერზე ატარებენ დღევანდელობაში, არამედ - რომაული სიკვდილის იარაღი. როდესაც ბოროტმოქმედს ჯვარზე გააკრავდნენ. არ არსებობდა იმის შესაძლებლობა, რომ ის ცოცხალი ჩამოსულიყო. კრიმინალი ჩამოკიდული იქნებოდა, სანამ სრულად არ დაიცლებოდა სისხლისგან და სუნთქვას არ შეწყვეტდა. როდესაც იესო ართქმას უდებს ყველა მოწაფეს, რომ ყოველდღიურად აიღონ ჯვარი, ეს უბრალოდ ნიშნავს, რომ ჩვენი ძველი ამაყი, ავხორცი, ჯიუტი მეობა საბოლოოდ უნდა მივალურსმოთ ქრისტეს ჯვარს, რათა ჩვენმა ახალმა, გამოსყიდულმა ‘’მე’-მ’ იცხოვროს იესოს ცხოვრებით. საკუთარი თავისთვის სიკვდილი ნიშნავს იმას, რომ ჩვენი ძველი ნება, ჩვენი გეგმები, წინანდელი ზრუნვა სახელის მოსახვეჭად, ჩვენი ძველი აზროვნება, ძველი სიამოვნებისკენ სწრაფვა, ჩვენი ძველი ხორციელი სურვილები ქრისტეს ჯვარზეა გაკრული. ახლა, ჩვენ სრულად მას ვეკუთვით და მისთვის ვცხოვრობთ!

► ერთად წაიკითხეთ მათ. 16:24.

საკუთარი თავის სიკვდილის გზა არის სიუხვეში ცხოვრების გზა! (იოან. 12:24). ალბათ, არავინ, ვინც ქრისტესთან მოდის ცოდვების მიტევების მისაღებად, ბოლომდე ვერ წვდება, თუ რამდენად სრულყოფილად ემხრობა ღმერთი ჩვენს სიკვდილს! მრავალი დიდი მამაკაცი და ქალი მთელი ეკლესიის ისტორიაში მიხვდნენ ამ ჭეშმარიტებას:

მარტინ ლუთერი: „ღმერთი არაფრისგან ქმნის. მაშასადამე, სანამ ადამიანი არაფერია, ღმერთს არაფერი შეუძლია შექმნას მისგან. ”

ჩარლზ ჰედონ სპერჯენი: “ახლა ყველა ჩემს ლოცვას თავი მოვუყარე ერთში და ეს ერთი ლოცვა არის:მოვკვდე საკუთარი ტავისთვის და ვიცხოვრო მთლიანად მისთვის.”

რიჩარდ ბაქსტერი: “ეგოიზმი ყველაზე ვერაგი მტერია .... ყველა დანარჩენი მანკიერებიდან ყველაზე ძნელი გასარჩევია და ყველაზე რთულად განკურნებადი.”

დიტრიხ ბონჰოფერი: “როდესაც ქრისტე ეძახის/მოუწოდებს ადამიანს, მას სთავაზობს, რომ მოვიდეს და მოკვდეს.”

ჯ. ი. პეკერი: „იესო ქრისტე მოითხოვს საკუთარ თავზე უარის თქმას, ანუ თვითუარყოფას - როგორც მოწაფეობის აუცილებელ პირობას. საკუთარი თავის უარყოფა არის მოწოდება, რომ დავემორჩილოთ ღმერთს, როგორც მამას, და იესო ქრისტეს, როგორც უფალს .... იმ ყველაფრისთვის სიკვდილის მიღება, რისი ფლობაც ხორციელ "მე" -ს სურს - სწორედ ის არის, რისკენაც ქრისტე მოგვიწოდებს და რასაც გულისხმობს საკუთარი თავის უარყოფაში.“

ჯორჯ მიულერს, რომელიც ცნობილი იყო დიდი რწმენითა და მსახურებით, მეცხრამეტე საუკუნის ინგლისის ათასობით ობოლთათვის, ჰკითხეს უფლისთვის ნაყოფიერი მსახურების საიდუმლოების შესახებ. ”იყო დღე, როდესაც მე მოვკვდი, სრულიად მოვკვდი,” - უპასუხა მან. ლაპარაკის დროს ის უფრო და უფრო ქვემოთ იხრებოდა, სანამ ის თითქმის იატაკს არ შეეხო. ”მე ჯორჯ მიულერისთვის მოვკვდი - მისი შეხედულებებისთვის, მისი პრეფერენციებისთვის, მისი გემოვნებისთვის და ნებისთვის - მოვკვდი მოწონებისა თუ გაკიცხვისთვის ჩემი ძმების და მეგობრების მხრიდანაც კი - და მას შემდეგ, მე ვსწავლობდი, რომ საკუთარი თავი წარმომეჩინა მხოლოდ ღმერთისთვის მოსაწონად.”[1]

სხვა ბიბლიური ტერმინები, რომლებიც საკუთარი თავისთვის სიკვდილს ნიშნავს, არის: “ სული მოდრეკილი" და "შემუსვრილი" (ფს. 50:17). (მონანული, მგლოვიარე, მოჩილი).

მცდარი შეხედულებები სულმოდრეკილის/გულგატეხილის შესახებ[2]

1. გულგატეხილი/სულმოდრეკილი ყოველთვის სევდიანი და პირქუშია: ჩვენ ზოგჯერ სულმოდრეკილი ადამიანები წარმოვიდგენია, რომ ისინი არასდროს იღიმებიან და არ იცინიან. სინამდვილეში, ბიბლიური სულმოდრეკილობა წარმოქმნის თავისუფლებას, სიხარულისა და მშვიდობის ღრმა გრძნობას.

2. სულმოდრეკილს საკუთარ თავზე ცუდი წარმოდგენა აქვს: “მე არ ვარ კარგი! მე არარაობა ვარ! ” აქ ცრუ თავმდაბლობა შეიძლება იყოს.

3. სულმოდრეკილი ძალიან ემოციურია: “სამწუხაროდ, უამრავმა ხალხმა დაღვარა აუარება ცრემლები, მაგრამ ნამდვილი გულის მოდრეკის მომენტი არასდროს განუცდია.”

4. სულმოდრეკილმა ტრაგიკული გარემოებების გამო ღრმა ჭრილობა განიცდა: შეიძლება ადამიანმა მრავალი ტკივილი განიცადოს და კვლავაც ძალიან ამპარტავანი იყოს.

სულმოდრეკილობა, იგივე გულგატეხილობა, როგორც ამას ბიბლია განსაზღვრავს.

სულმოდრეკილი/გულგატეხილი:

„გულგატეხილობა ჩემი ცოდვილი „მე“-ს აბსოლუტური შერყევაა - ღმერთისადმი ჩემი ნების სრული დაქვემდებარება. ის ეუბნება: „დიახ, უფალო!“ - არანაირი წინააღმდეგობა, არც დაპირისპირება, არანაირი სიჯიუტე - უბრალოდ დავემორჩილე მის მმართველობას და ნებას ჩემი ცხოვრებისთვის."[3]

შემუსვრილი/მგლოვიარე, მონანული: ეს სიტყვა გულისხმობს რაღაცასს, რაც წვრილ ნაწილაკებად არის დანაწევრებული, გახეხილი ან ფხვნილის სახით დაფქვილი, როგორც დაფშხვნილი კლდის მოფრქვევა. ”რისი მოფრქვევა სურს ღმერთს ჩვენში? მას არ სურს ჩვენი სულის დამსხვრევა ისევე როგორც ჩვენი არსი და პიროვნულობა. მას სურს დაამსხვრიოს ჩვენი ცოდვილი მეობა.”[4]

ისევე როგორც კოვბოი, რომელსაც სურს ცხენის გახედნა, და არა მისი დაზარალება ან დასახიჩრება, რათა მისი ბრძანებბების მიმართ მორჩილი გახადოს.

”ჭეშმარიტი შემუსვრა არის ჩემი ცოდვილი „მე“-ს გატეხვა ისე, რომ უფალი იესოს სიცოცხლე და სული გამონთავისუფლდეს ჩემში და ჩემგან ... საკუთარ თავზე დაიმედებისა და ღმერთისგან დამოუკიდებლობის მოცილება ... ჩემი გულის ნიადაგის დარბილება ... გულწრფელობა ღვთის წინაშე ... თავმდაბლობა სხვების წინაშე.“[5]

სულმოდრეკილი ადამიანების დახასიათება

საიდან ვიცით, რომ ჩვენ გვაქვს „მოდრელიკილი და შემუსვრული გული“? შემდეგი მახასიათებლები მხოლოდ იესოში გვხვდება სრულყოფილად, მაგრამ ისინი სულ უფრო და უფრო მეტად გამოვლინდება სულით სავსე ქრისტიანებში:

მორჩილი/გულმოდრეკილი ადამიანების თვისებები:

• სწავლისადმი მისწრაფებული სული.

• სხვების მიმართ დამთმობი.

• ადამიანებზე მეტად ღმერთის მოშიშია.

• აქვს მორჩილი სული.

• კულტურასა და ტრადიციებზე მეტად, ღმერთის აზრს ითვალისწინებს.

• არ ცდილობს საკუთარ თავის წამოწევას და დაწინაურებას საუკეთესო პოზიციაზე და არ ეშინია ყველაზე არაპრესტიჟული ადგილის.

• გულწრფელად იღებს პატივს სიამაყის გარეშე.

• აღიარებენ თავიანთ ხარვეზებს და არ გრძნობენ თავიანთი იმიჯის/სახელის დაცვის აუცილებლობას.

• ემორჩილება ღმერთს მცირედში.

• გადაწყვეტილების მიღებისას უფალს ელოდება.

• რწმენით დადის და არა ხილვით.

• სიწმინდისკენ უფრო მიილტვის, ვიდრე ბედნიერებისკენ.

► როგორ ფიქრობთ, რა მოხდებოდა, თუ მეტი ჩვენგანი მოუკვდებოდა საკუთარ თავს? შეაფასეთ საკუთარი თავი ზემოთ მოყვანილი სიით. როგორ ფიქრობთ, რა შეიცვლებოდა თქვენს სახლში? ეკლესიაში? მსახურებაში? დაუთმეთ დრო ყველას, ვისაც ჯგუფის წინაშე სურს საკუტარი აზრის გამოხატვა.

საკუთარი თავისთვის სიკვდილი, რომელიც წმიდა ცხოვრებისკენ მიგვიძღვის, მოითხოვს ბოლომდე/სრულყოფილ მინდობას და მორჩილებას.

სიკვდილი, რომლისკენაც იესო მოგვიწოდებს, არ მოხდება ჩვენი მიზანმიმართული, გადაწყვეტილი მორჩილების გარეშე. ჩვენ მაგ მდგომარეობაში თავისტავად ვერ გადავალთ, თუმცა სრული მინდობა ღმერთზე, ალბათ, ბევრი ჩვენგანისთვის ბრძოლის პერიოდის გარეშე ვერ მოხდება. რამდენად ჭკვიანია სატანა. მან უამრავი მორწმუნე დაარწმუნა, რომ ნორმალური ქრისტიანული ცხოვრება ღვთის ნების საწინააღმდეგო ბრძოლაა და რომ ისინი არ უნდა ელოდონ გადამწყვეტ გამარჯვებას. ბრძოლა ჩვეული რამაა, მაგრამ არაა ნორმალური. იესოს ცხოვრება, რომელიც რწმენით მოქმედებს ჩვენში, ნორმალური ქრისტიანული ცხოვრებაა.

როგორც ადამიანური, ისე სულიერი ომის ისტორია ცხადყოფს, რომ ყოველ წარმატებულ ომში არსებობს სტრატეგიული გადაწყვეტილებები, რომლებსაც გადამწყვეტ მომენტამდე მივყავართ. ბრძოლის ველზე გადამწყვეტი გამარჯვებების გარეშე, რესურსები იფლანგება და სიცოცხლეები იკარგება. ოჰ, როგორ სჭირდება მორწმუნეთა ამ თაობას გარკვეული გადამწყვეტი გამარჯვებები!

იესო, კაცი, გადამწყვეტი გამარჯვების მაგალითი გახდა.

გეთსიმანიის ბაღში, იესო იბრძოდა, რომ ჯვარი აეღეო; მაგრამ ბაღის დატოვებამდე, მისი გული მთლიანად დაემორჩილა მამის ნებას (ლუკ. 22:42). იესო არის ღმერთის „ნორმალური“ სტანდარტი.

• ბაღში იესომ განიცადა ძალიან რეალური ბრძოლა ღვთის ნებასთან. მას არ გააჩნდა ცოდვილი ბუნება, მაგრამ მორჩილების მოთხოვნები მძიმე ტვირთად დააწვა მის ადამიანურ ბუნებას.

• მამა მიუძღვებოდა იესოს სრული მორჩილების გადამწყვეტი მომენტისკენ, სადაც ერთადერთი გზა იყო საკუთარი ნების ღვთის სუვერენული ნებისთვის დამორჩილება.

• გამარჯვების მომენტი დადგა, როდესაც იესო ლოცულობდა, ”მაგრამ არა ჩემი ნება, არამედ შენი შესრულდება.”

• სრული მინდობის მომენტიდან იესო წამოდგა, რომ მადლითა და სიმამაცით პირისპირ დამდგარიყო და თვალი გაესწორებინა მარტოობისთვის, ღალატისთვის, უსამართლობისთვის, დამცირებისთვის და სიკვდილისთვის. დამორჩილების/სრული მინდობის მომენტიდან იესომ განიცადა ღვთიური ძალა.

როგორც იესოს უძღვებოდა მამა თავისი ნებისადმი სრული მორჩილების გადამწყვეტ მომენტისკენ, ასევე იესოც გაგვიძღვება თითოეულ ჩვენგანს სრული მორჩილების გადამწყვეტი მომენტისკენ. ღმერთი მოვა თითოეულ ჩვენთაგანთან და გვეტყვის: “შვილო, აი, საით მინდა წარმართო შენი ცხოვრება." გადამწყვეტი არჩევანი - მოკვდე ქრისტესთან ერთად, მიგიყვანს სულიერი სიუხვის ცხოვრებამდე.

სამყაროს დაარსებიდან იესო იყო ღვთის კრავი, შეწირული ცოდვის გამო. ერთი გაგებით, გამოსყიდვის საქმე უკვე შესრულებული იყო ღვთის გონებაში; და გამარჯვება უკვე გარანტირებული იყო. და მაინც, გამოსყიდვის გეგმა არ იყო ავტომატური, არამედ დროულად უნდა არსულებულიყო. ასეა ჩვენთან მიმართებაშიც. წმინდა წერილები თანმიმდევრული და ნათელია, რომ ღმერთი მოუწოდებს ყოველ მორწმუნეს, რომელიც მან გამოისყიდა-"წარუდგინეთ თქვენი (გამოსყიდული) სხეულები ცოცხალ და წმიდა, ღვთისათვის სასურველ მსხვერპლად, ანუ თქვენი გონივრული მსახურება” (რომ. 12:1).

აბრაამი: ღმერთზე ბოლომდე მინდობის მაგალითი

ერთ დღეს, ღმერთმა სთხოვა აბრაამს და ახალგაზრდა ისააკს, რომ მასტან ერთად სასეირნოდ წასულიყვნენ - და ეს გასეირნება მათ მიიყვანდა, მორიას მთამდე, ქრისტეს სიკვდილის და აბრაამის ღმერთისადმი სრულად მინდობის მთამდე. ეს იყო აბრაამის ღმერთთან ურთიერთობაში უმნიშვნელოვანესი მომენტი და მისი ცხოვრების უდიდესი გამოცდა (დაბად. 22:1). ღმერთი აბრაამთან ამ ყველაფრის დასაწყისიდანვე გულახდილი და მკაფიო იყო: “ახლა აიყვანე შენი ძე, შენი ერთადერთი ვაჟი ისააკი, რომელიც შენ გიყვარს და წადი მორაიას მიწაზე და იქ შემომწირე, როგორც ყოვლადდასაწველი მსხვერპლი ერთერთ მთაზე, რომელზეც გეტყვი” (დაბად. 22:2). აბრაამი არ შეწინააღმდეგებია. რთული სამდღიანი მოგზაურობის შემდეგ, თავსი სიყვარული მან სამსხვერპლოზე მიაბა და მასზე დანა აღმართა... და მოკვდა აბრაამისთვის, ანუ საკუთარ თავს მოუკვდა.

საბოლოოდ, ღმერთმა არ ინდომა აბრაამის მსხვერპლი - ისააკი - არამედ ისააკის დათმობა სურდა (დაბად. 22:12). ღმერთმა გამოუგზავნა სრულყოფილი, სრულფასოვანი მსხვერპლი (იესო), ისაკის „ნაცვლად“; ხოლო თავმდაბლური მორჩილებით/ ღმერთზე მინდობით, აბრაამი ამ მსხვერპლთშეწირვის მონაწილე გახდა. ღმერთს არ ჭირდებოდა მსხვერპლის შეწირვა. საუკუნეების შემდეგ, მეფე დავითი, გულის გაწმენდის სურვილით აღსავსე, ლოცულობდა:

„რადგან მსხვერპლი არა გსურს, რომ შემოგწირო და სრულადდასაწველს არ ინებებ. შესაწირი ღმერთისა - სული მოდრეკილი; მოდრეკილისა და მორჩილის გულს არ დაამცირებ, ღმერთო” (ფს. 50:18-19).

მართლაც, ვერაფერს შევწირავთ ან გავუკეტებთ ღმერთს ისეთს, რითიც შეგვიძლია გადავფაროთ ღვთის წინაშე ვინ ვართ და რა გვიკეთებია. ჩვენ ვერ წავშლით დანაშაულს და ლაქებს ჩვენი გულებიდან. მხოლოდ ღმერთს შეუძლია ამის გაკეთება. ყველაფერი რაც ჩვენ შეგვიძლია გავაკეთოთ, ესაა მივიდეთ ღმერთთან მოწიწებით/გულმოდრეკით და მორჩილებით მიოიღვოთ უფლის მადლი და კურთხევა.

და ისევ, ღმერთმა არ ისურვა ისაკის მოკვლა; მას სურდა, რომ აბრაამს დაეთმო იგი, უარი ეთქვა კონტროლზე და მიეტოვებინა ნებისმიერი სიყვარული, რომელიც ღმერთისადმი სიყვარულს ეპაექრებოდა. ”(ღმერთმა) უთხრა: “ნუ აღმართავ ხელს ამ ყრმაზე, ნურაფერს დაუშავებ, რადგან ახლა ვიცი, რომ ღვთისმოშიში ხარ და არ დაზოგე ძე, შენი ერთადერთი, ჩემთვის!” (დაბ. 22:12). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, „ბიჭი კი არა, სენ მჭირდები, აბრაამ! უბრალოდ მინდოდა მცოდნოდა, რომ შენ სრულად მეკუთვნი, ჩემი ხარ და ეგ შენთვის უძვირფასესი სიცოცხლეც ჩემი საკუთრებაა.” პირდაპირი გაგებით, როდესაც აბრაამმა ღვთის მორჩილებით დანა აღმართა ბიჭზე, აბრაამი იყო, ის, ვინც მოკვდა და არა ისაკი. აბრაამი მოკვდა საკუთარი უფლებისთვის დაუფლებოდა თავის შვილს, აღთქმის ძე. ეს იყო ღმერთის მთელი განზრახვა.

ანალოგიურად, ღმერთი გვაძლევს მარადიულ სიცოცხლეს მასში რწმენით; და შემდეგ ის გვთხოვს, რომ მას ეს სიცოცხლე შევწიროთ და უკან მივუტანოთ ცოცხალ მსხვერპლად - რომ აღვმართოთ დანა და ვთქვათ: “უფალო, ეს სიცოცხლე არ არის ჩემი, არამედ შენია! მოიმოქმედე ჩემზე და ჩემში, რაც გსურს, თუნდაც ეს ადამიანური თვალსაზრისით უგუნურება იყოს! მე წავალ იქ, სადაც შენ გსურს, რომ წავიდე, გავაკეთებ იმას, რაც გსურს, რომ გავაკეთო., ვიტყვი იმას, რაც გსურს, რომ ვთქვა და გავხდები ის, რაც შენ გსურს, რომ ვიყო.’’ ეს რთულია მხოლოდ ჩვენი ბუნებრივი ცხოვრების იმ ეგოისტური ნაწილის გამო, რომელიც ეპოტინება, ეჭიდება და სურს კონტროლი შეინარჩუნოს. ეს ის ბუნების ნაწილია, რომელსაც იესო ჯვარზე გაუსწორდა. ეს არის ჩვენი ბუნების ის ნაწილი, რომელიც მან უნდა განწმინდოს, რათა აგვავსოს თავისი სულით და მოგვანიჭოს თავისი ზეციური სამეფოს სრული კურთხევა.

ღმერთი გვთხოვს მხოლოდ იმის მოკვდინებას, რაც ჩვენს შიგნით ეწინააღმდეგება მის სუვერენულ კონტროლს და მის აბსოლუტურ ძალაუფლებას, ჩვენს იმ ნაწილს - ხორცს - რომელიც მას ებრძვის და ხელს კრავს მის გამოწვდილ ხელებს. ეს არის ჩვენი ბუნების ის ნაწილი, რომლის გამოსყიდვა შეუძლებელია და არასდროს დაექვემდებარება ღვთის ძალაუფლებას.

ღმერთს ურჩევნია თავისი დიდებისთვის გამოიყენოს ის ნიჭები და კურთხევები, რომლებიც მოგვცა, ვიდრე წაგვართვას ისინი. მაგრამ ჩვენ არ ვიცით, თუ რა ნაწილი დარჩება სამსხვერპლოზე ქრისტესთან, და რომელი ნაწილი არა , სანამ ჩვენ ჩვენს ყველაფერს არ შევწირავთ ღმერთს. ჩვენ აღვმართავთ სრული მორჩილების/მინდობის დანას. მხოლოდ ის ირჩევს რამ იცოცხლოს და რა მოკვდეს. აი ამას ნიშნავს ცოცხალი მსხვერპლი.

განგიცდიათ სრული მორჩილება(დანებება)/მინდობა? თქვენს ცხოვრებაში, რომელი სიყვარულისთვის სიკვდილი გთხოვათ ღმერთმა?

(1) ამ კვირის მანძილზე დაუთმეთ მინიმუმ ოცდაათი წუთი ამ გაკვეთილის გადახევას, ბიბლიური მუხლების ჩათვლით, სთხოვეთ სულიწმიდას განმარტება.

(2) თქვენს დღიურში ჩაწერეთ ნებისმიერი კონკრეტული ცვლილება, რომელიც უნდა განხორციელდეს თქვენს ცხოვრებაში, რადგან უფალმა გაგიმახვილათ მათზე ყურადღება.

(3) მინიმუმ ერთ ფსალმუნზე ფიქრში გაატარეთ დრო ყოველდღიურად, ღმერთისთვის დათმობილ და განსაზღვრული დროს და თქვენს დრიურში ჩაწერეთ, თუ რას ამბობს ფსალმუნის ავტორი ღვთის ბუნების და ხასიათის სესახებ.

(4) ჩაწერეთ თქვენს დღიურში პირადი ლოცვა სულიერი ტრანსფორმაციისა და ზრდისთვის ამ გაკვეთილის საფუძველზე.

(5) ეცადეთ გამოიყენოთ დოქტორ ბრაუნის ყოველდღიური ლოცვების სახელმძღვანელო თქვენი ყოველდღიური პირადი ლოცვის დროს. PDF აქ წვდომა

(1) დაასახელეთ ამ გაკვეთილში მოყვანილი ხუთი ჭეშმარიტება, რომელიც მნიშვნელოვანია საკუთარი თავის შესაცნობად.

(2) მოიყვანეთ ამ გაკვეთილში ხსენებული ცოდვილი „მე“-ს ოთხი გამოვლინება.

(3) რომელია ამ გაკვეთილში აღწერილი სულმოდრეკილი ადამიანის 12 დამახასიათებელი თვისებებიდან ექვსი?

(4) საკუთარი სიტყვებით განმარტეთ, როგორ არის იესო სრული მორჩილების მაგალითი.