Lesson 9: ტიმოთეს და ტიტეს

ამ გაკვეთილის ბოლოს სტუდენტმა უნდა:

(1) იცოდეს სავარაუდო თარიღი და ისტორიული გარემო of პასტორული წერილები.

(2) გამოკვეთოს პასტორული წერილების ძირითადი თემები და მიზნები.

(3) განივითაროს ეკლესიის ლიდერებისთვის საჭირო ბიბლიური თვისებები.

(4) განივითაროს პატივისცემა პასტორის პასუხისმგებლობის მიმართ, ისეთ სფეროებში, როგორიცაა დოქტრინალური განსწავლა, ეკლესიის ორგანიზება და სულიერი ხელმძღვანელობა.

(5) მიიღოს გამოწვევა მთელი ცხოვრების განმავლობაში უერთგულოს ღვთის მოწოდებას.

(6) შეაჯამოს პასტორალური ეპისტოლეებში დანახული ქრისტიანული მსახურების პრაქტიკული პრინციპები.

(7) დაუკავშიროს ამ წიგნების გზავნილი დღევანდელი მსოფლიოს საჭიროებებს.

► ჩამოთვალეთ რამდენიმე საკითხი, რომელიც ახალგაზრდა პასტორს შეიძლება აწუხებდეს. შემდეგ გაარკვიეთ, რომელი პრობლემების მოგვარებას ეხება 1 ტიმოთეს და ტიტეს წერილები. წაიკითხეთ: 1 და 2 ტიმოთეს და ტიტეს

► დაიზეპირეთ: 2 ტიმოთეს 4:7-8 და ტიტეს 2:11-14

1 ტიმოთეს და ტიტეს წერილები პავლეს მიერ იყო დაწერილი, უფრო მეტად სავარაუდოა ახ. წ. 64-65 წლებში. 2 ტიმოთე პავლეს ბოლო წერილია, რომელიც დაიწერა მის წამებამდე ცოტა ხნით ადრე ახ. წ. 66 ან 67 წელს.

ტიტეს და 1 და 2 ტიმოთეს წერილები ცნობილია როგორც პასტორალური ეპისტოლეები, ანუ წერილები პასტორებისადმი. ისინი პავლეს მიერ იყო მიწერილი ახალგაზრდა მამაკაცებისადმი, რომლებსაც ის ასწავლიდა და წვრთნიდა. ახლა ისინი პასტორები გახდნენ, რომლებიც ეკლესიებს ხელმძღვანელობდნენ. პავლე წერს მათ ეკლესიებში წარმოქმნილი პრობლემების გადასაჭრელად.

ეკლესიებისადმი მიწერილი წერილებისგან განსხვავებით, ეს პირადი წერილებია. ეს არის პატივცემული მასწავლებლის წერილები მოსწავლეებისადმი, რომლებსაც მსახურებაში ჩადგომისას პირველი პრობლემები შეექმნათ. ამ ჭრილში, ეს წიგნები ფასდაუდებელი რესურსია ახალი მწყემსებისთვის, რომლებიც ეკლესიის წინამძღოლობაში ბიბლიურ რჩევებს ეძებენ.

ამ სასწავლო კურსში მცირე ყურადღება დავუთმეთ არგუმენტებს ახალი აღთქმის წიგნების ავტორობის შესახებ. როგორც სახარების მიმდევარნი, ჩვენ ვღებულობთ ახალი აღთქმის მოწმობას ავტორობის შესახებ. თუმცა, იმის გამო, რომ პასტორალური ეპისტოლეების ავტორობა ხშირად საკამათო ხდება, ღირს არგუმენტების განხილვა პავლეს ავტორობის შესახებ.

არგუმენტებად, ტიტეს და ტიმოთეს 1 და 2 წერილების, პავლეს ავტორობის წინააღმდეგ გამოიყენება შემდეგი:

• ქრონოლოგია. ეს წიგნები არ ემთხვევა საქმეების ქრონოლოგიას.

• სტილი. ამ წიგნების დაწერის სტილი განსხვავდება პავლეს სხვა წერილებისგან.

• შინაარსი. ამ წერილების შინაარსში გაკეთებული ზოგიერთი აქცენტი განსხვავებულია პავლეს სხვა წერილებში გატარებული აქცენტებისგან. მაგალითად, პასტორალურ წერილებში პავლე მეტად ამახვილებს ყურადღებას ეკლესიის სტრუქტურასა და ეკლესიის მსახურებზე. მის სხვა წერილებში ეს აქცენტი არ იკვეთება.

მიუხედავად იმისა, რომ აქ არ გვაქვს ამ საკითხის დეტალური განხილვის დრო და ადგილი, მოკლე პასუხები თითოეულ მათგანზე ცხადყოფს, რომ ჩვენ ყველანაირი საფუძველი გვაქვს, ამ წერილების ავტორად მივიჩნიოთ პავლე.

• ქრონოლოგია. პასტორალური ეპისტოლეებში ნახსენები მოვლენები არ ემთხვევა საქმეებში მითითებულ პერიოდს. ძველი საეკლესიო საეკლესიო გადმოცემის ჩანაწერების თანახმად, პავლე ციხიდან დაახლოებით ახ. წ. 62 წელს გაათავისუფლეს. შემდეგ ის გაემგზავრა მეოთხე მისიონერულ მოგზაურობაში, რომლის დროსაც ეწვია კრეტას (ტიტ. 1:5), ეფესოს (1 ტიმთ. 1:3), მაკედონიას (ფილიპ.2:23-24; 1 ტიმთ. 1:3), და ნიკოპოლისს (ტიტ. 3:12) და შესაძლოა ესპანეთსაც. პასტორალური წერილები ამ მეოთხე მოგზაურობის დროინდელია.

• სტილი. წერის სტილის შესახებ არგუმენტი სუბიექტურია. პირადი წერილი, ახლობელი თანამშრომლის მიმართ, ძალიან განსხვავებული წერის სტილით გამოიხატება, ვიდრე წერილები ეკლესიების მიმართ.

• შინაარსი. ეს არგუმენტი წერის სტილის არგუმენტის მსგავსია; ახლობელ თანამშრომლებთან მიწერილ წერილებში გაკეთებული აქცენტები განსხვავებული იქნება, ეკლესიებისადმი მიწერილი წერილების აქცენტებისგან.

საქმეები და პავლეს ადრინდელი წერილებიც ეხება ეკლესიის მსახურებს, როგორიცაა ხუცესები, ეპისკოპოსები და დიაკვნები (საქმ. 14:21-23 და ფილიპ. 1:1). პავლე წერს ტიტესა და ტიმოთეს, რათა უხელმძღვანელოს მათ, ახლადდაარსებული ეკლესიების მართვასა და ორგანიზებაში; ბუნებრივია, რომ ის განსაკუთრებულ ყურადღება უთმობს და აქცენტს აკეთებს ეკლესიის წინამძღოლობისთვის საჭირო თვისებებზე.

ამ წიგნებში მოყვანილი პირადი მონაცემები ასევე ადასტურებს პავლეს ავტორობას. ორივე წერილი 2 ტიმოთეც და ტიტეც მთავრდება პავლესთან დაკავშირებული კონკრეტული შეტყობინებით. ის წერს თანამშრომლებზე, როგორებიცაა დემა, კრესკენსი და ლუკა. გეგმავს მომავალში ტიტესთან შეხვედრას. იხსენებს მარკოზ იოანეს, რომელთანაც კონფლიქტი ჰქონდა ადრეულ წლებში. ის წერს თავის მოსალოდნელ სიკვდილზე. ეს წერილები აშკარად პავლემ მიწერა თავის ახლობელ თანამშრომლების.

პავლეს ავტორობის ყველაზე მნიშვნელოვანი მტკიცებულება არის თავად წმიდა წერილი. თითოეული ეპისტოლე იწყებს პავლეს, როგორც ავტორის იდენტიფიცირებით (1 ტიმთ. 1:1; 2 ტიმთ. 1:1; ტიტე 1:1). სახარების მიმდევართათვის, რომლებიც აღიარებენ საღვთო წერილის ღვთივსულიერებას და უცვლელობას, ეს თავისთავად საკმარისი მტკიცებულებაა. ადრეული დღეებიდან ეკლესიამ აღიარა ეს წერილები, როგორც ღმერთის შთაგონებით პავლე მოციქულის მიერ დაწერილი.

მიზანი

ციხიდან გათავისუფლების შემდგომი მოგზაურობისას, პავლემ ტიმოთეს დატოვა ეფესოში ეკლესიის პასტორად, თვითონ კი მაკედონიაში გაემგზავრა (1 ტიმთ. 1:3). ეს ახალი ეკლესია პავლემ ხუთი-რვა წლით ადრე დააარსა. პავლე ამ წერილს წერს, რათა მითითებები მისცეს ცრუ მასწავლებლებს შესახებ, გაამხნევოს ახალგაზრდა ტიმოთე მის პასტორულ საქმიანობაში და გასცეს კონკრეტული მითითებები საეკლესიო პოლიტიკისა და ეკლესიის მსახურების დანიშვნის შესახებ.

შინაარსი

ცრუ მასწავლებლები ეკლესიაში

პავლეს უმთავრესი საზრუნავი ამ წერილში ტიმოთეს დახმარებაა ცრუ მასწავლებლებთან გამკლავებაში, რომლებიც ეფესოს ეკლესიას პრობლემებს უქმნიდნენ. ამ სწავლების დეტალებზე საუბრის ნაცვლად, პავლე აფრთხილებს სწავლების შედეგებზე. ცრუ სწავლებამ გამოიწვია არგუმენტირებული კითხვები და დისკუსია (1 ტიმთ. 1:4, 6). ამ მასწავლებლებს სურთ, რომ მასწავლებლებად აღიარონ, მაგრამ არ ესმით, რას ასწავლიან (1 ტიმთ. 1:7). ნაცვლად "ფუჭი დავისა" (ცარიელი არგუმენტები და სპეკულაციები), ღმერთს სურს, რომ მისმა ეკლესიამ ერთმანეთი ააშენოს ("ღვთიური აღმშენებლობა") სიყვარულით, რომელიც სუფთა გულიდან, სინდისისა და გულწრფელი რწმენიდან მოდის (1 ტიმთ. 1:5).

როგორც ჩანს, ცრუ მასწავლებლების შესახებ გზავნილის ნაწილი რჯულთან არასწორ მიდგომას უკავშირდება. პავლე ადასტურებს, რომ რჯული მნიშვნელოვანია, ოღონდ თუ ”ვინმე კანონიერად იყენებს მას.” აგრეთვე აჩვენებს ცოდვებს, რომლებიც იმ პრინციპებისადმი დაუმორჩილებლობის შედეგია, რომლებსაც რჯული გვასწავლის (1 ტიმთ. 1:8-10). მიუხედავად იმისა, რომ გალატელთა წერილი გვაჩვენებს, რომ ქრისტიანები მართლდებიან მადლითა და არა რჯულით, 1 ტიმოთე გვაჩვენებს, რომ რჯული მნიშვნელოვან როლს ასრულებს გაფრთხილების თვალსაზრისით, რათა არ ჩავიდინოთ რაიმე ისეთი, რაც ღმართს გაანაწყენებს.

პავლე სამ პასუხს უპირისპირებს ამ ცრუ მასწავლებლებს:

• ტიმოთეს გამხნევება. პავლე საკუთარ დამოწმებას უზიარებს, როგორც ის, ვინც ქრისტეს მტერი იყო, მაგრამ წყალობა მიიღო. ამის გამო ტიმოთეს შეუძლია ”იომოს, როგორც კეთილმა მეომარმა”, დარწმუნებულმა ქრისტეს ძალაში, სხვათა ცხოვრების შესაცვლელად (1 ტიმთ. 1:12-20).

• აქცენტი ჭეშმარიტ სწავლებაზე. პავლე ცრუ მოძღვრებას ჭეშმარიტი მოძღვრებით პასუხობს. 1 ტიმოთე მე-4 თავში პავლე განსაზღვრავს სწორ მოძღვრებას, როგორც ანტიდოტს ცრუ მოძღვრების შხამის საწინააღმდეგოდ.

• გაფრთხილება არასწორი მოტივაციის წინააღმდეგ. მოგვიანებით, პავლე წერილში განიხილავს ცრუ მასწავლებლების მოტივაციას. 1 ტიმოთე მე-6 თავში პავლე აფრთხილებს, რომ მათი სწავლება განპირობებულია სიამაყით, გარყვნილი გონებით და სიხარბით (ვერცხლისმოყვარეობით). ამაზე პასუხი არის კმაყოფილება იმით, რაც გვაქვს. ფულის სიყვარულმა (ვერცხლისმოყვარეობამ) გამოიწვია ის, რომ ზოგიერთები განშორდნენ რწმენას. ამის ნაცვლად, ჭეშმარიტმა ქრისტიანებმა უნდა მისდიონ „სიმართლეს, ღვთისმოსაობას, რწმენას, სიყვარულს, მოთმინებასა და სიმშვიდეს” (1 ტიმთ. 6:11-12).

მითითებები ეკლესიას

► რა თვისებებია დადგენილი ლიდერებისთვის თქვენს ეკლესიაში? გააკეთეთ ჩამონათვალი და შეადარეთ თქვენი სია 1 ტიმოთეს მე-3 და ტიტეს 1-ლ თავებს.

1 ტიმოთეს წერილის დიდი ნაწილი შედგება პავლეს რჩევებისაგან ტიმოთესთვის. პავლე მოძღვრავს ახალგაზრდა ტიმოთეს ისეთ საკითხებში, როგორიცაა:

გაერთიანებული ლოცვა და საჯარო თაყვანისცემა (1 ტიმ. 2)

ისეთი ახალგაზრდა პასტორისთვის, როგორიც ტიმოთე იყო, ქცევა ლოცვის დროს და საჯარო თაყვანისცემისას მნიშვნელოვან საკითხს წარმოადგენდა.

ეკლესიის ლიდერების (წინამძღოლების) თვისებები (1 ტიმ. 3)

ადრეულ ეკლესიაში ორი ფუნქცია-მოვალეობა (თანამდებობა) იყო. ეპისკოპოსები (ანუ 'მეთვალყურეები') ასწავლიდნენ და ქადაგებდნენ; მათ ევალებოდათ ფარაზე ზრუნვა და წევრების დაცვა სულიერი ზიანისგან (საქმ. 20:28-31). დიაკვნებს სულიერი პასუხისმგებლობაც ეკისრებოდათ, მაგრამ ისინი უშუალო პასუხისმგებლობას ატარებდნენ ფიზიკური მომსახურების სფეროებზე.[1] პავლესმიერი თვისებები ორივე ფუნქცია-მოვალეობისთვის (თანამდებობისთვის) უფრო მეტად შინაგან ბუნაბაზეა ორიენტირებული, ვიდრე მოვალეობებზე. პავლეს მთავარი საზრუნავი იყო, რომ ეკლესიის ლიდერებს ისეთი ბუნება და თვისებები ჰქონოდათ, რომელიც მათ ღვთის ეკლესიის წინამძღოლობის საშუალებას მისცემდა.

ეკლესიის ცალკეული ჯგუფების საჭიროებები (1 ტიმ. 5:1-6:2)

კიდევ ერთი გამოწვევა ახალგაზრდა პასტორისთვის იყო ის, თუ როგორ უნდა გამკლავებოდა სხვადასხვა ჯგუფის საჭიროებებს ეკლესიაში. პავლე მითითებებს აძლევს, რომ დაეხმარონ ქვრივებს, ეკლესიის უხუცესებს და მონებსაც კი.

დასკვნა

პავლე ტიმოთესთვის მიწერილ წერილს ასრულებს ერთგულების მოთხოვნით "რწმენის კეთილ ბრძოლაში" და შეახსენებს მას, რომ განერიდოს "ამქვეყნიურ ლაყბობას " და "ცრუ ცოდნას" (ეგრეთწოდებული მოძღვრების უკუღმართ დებულებებს)” (1 ტიმთ. 6:12-21). ტიმოთეს მიანდეს სახარება. ეს უნდა იყოს მისი მთავარი საზრუნავი - და ასევე ყველა პასტორის მთავარი საზრუნავი უნდა იყოს, ვინც ტიმოთეს კვალს მიჰყვება.

ისტორიული გარემო

ტიტე იყო წარმართი ქრისტიანი, სავარაუდოდ პავლეს მსახურების შედეგად მოქცეული (გალ. 2:1-4 და ტიტ. 1:4). ის პავლესთან ერთად იყო იერუსალიმის საბჭოში და წარმოადგენდა პავლეს კორინთოში მისი ბრძოლის დროს ამ პრობლემურ ეკლესიასთან. ამ წერილის დაწერის დროს ტიტე მსახურობდა მთიან კუნძულ კრეტაზე. პავლეს კრეტაზე ვიზიტის შემდეგ, მან ტიტე დატოვა ეკლესიების მეთვალყურედ მჭიდროდ დასახლებულ სანაპირო ქალაქებში.

წერილის ბოლოს, პავლე სთხოვს ტიტეს, ჩავიდეს მასთან ნიკოპოლისში (ტიტ. 3:12). 2 ტიმოთეს 4:10-დან ჩანს, რომ ტიტე მოგვიანებით ნიკოპოლისიდან ახლომდებარე ქალაქ დალმატიაში გაგზავნეს. ამ დროისთვის პავლე დააპატიმრეს და რომში გაგზავნეს, სადაც წამება განიცადა.

მიზანი

1 ტიმოთეს მსგავსად, ტიტეც დაიწერა ახალგაზრდა პასტორის დასახმარებლად ადგილობრივი ეკლესიის მშენებლობაში. პავლე ეხება ცრუ მასწავლებლების, ეკლესიის ხელმძღვანელობისა და ქრისტიანულ ქცევის საკითხებს. წერილის მთავარი თემაა ქრისტიანული ცხოვრების დიდ მნიშვნელობა, როგორც გადარჩენის მომნიჭებელი რწმენის დემონსტრირება.

შინაარსი

ცრუ მასწავლებლების საშიშროება

ცრუ სწავლება მუდმივ საფრთხეს წარმოადგენდა ადრეული ეკლესიისთვის. პავლე პასუხობს სამი საშუალებით:

1. ის მოუწოდებს ჯანსაღ ლიდერებს (წინამძღოლებს) ეკლესიაში (ტიტ. 1:5-9).

2. ის ამტკიცებს, რომ ამ ცრუ მასწავლებლების ცხოვრების წესი ადასტურებს მათი სწავლების ცდომილებას (ტიტ. 1:10-16 და 3:9-11).

3. ის გვთავაზობს სწორი ცხოვრების სურათს (ტიტ. 2:1-3:9). როგორც ყოველთვის, პავლეს მიდგომაა სიმართლის ხაზგასმა და არა უბრალოდ ცდომილებაზე თავდასხმა.

კეთილი საქმეების მნიშვნელობა

ცრუ მასწავლებლები ცნობილი იყვნენ უწმინდური, ბოროტი ცხოვრების წესით, რაც მათი ცრუ სწავლების ნაყოფი იყო. კრეტაზე ცრუ მასწავლებლების მიმდევრები იყვნენ საზიზღარნი, ურჩნი და გახრწნილნი (ტიტ. 1:16). ანალოგიურად, ჭეშმარიტი სწავლება ცნობილი უნდა იყოს ცხოვრების სტილით, რომელსაც ის ქადაგებს. ცრუ სწავლების წინააღმდეგ გაფრთხილების შემდეგ, პავლე თავისი წერილის დიდ ნაწილს უთმობს ჭეშმარიტი ქრისტიანული ცხოვრების დასურათეებას. პავლე ამტკიცებს, რომ სწორი სწავლება განაპირობებს სწორ ქცევას.

პავლე ტიტეს მოუწოდებს ის ილაპარაკოს ის, „რაც საღ მოძღვრებას შეჰფერის” (ტიტ. 2:1). თუ კრეტის ეკლესიის წევრები ისე იცხოვრებენ, როგორც საჭიროა, მათი ცხოვრება დაემთხვევა პავლეს და ტიტეს მიერ გადაცემულ მოძღვრებას. პავლე კონკრეტულ მითითებებს აძლევს ასაკოვანი მამაკაცებისთვის, ასაკოვანი ქალებისთვის, ახალგაზრდა ქალებისთვის, ახალგაზრდა მამაკაცებისთვის და მსახურებისთვის. პავლე ტიტს შეახსენებს, რომ წინამძღოლი უნდა ნიმუში, როგორც კეთილ საქმეებში და კარგ ქცევაში, ასევე ჯანსაღ მოძღვრება.

[1]სწორი ცხოვრების წესი არის სახარების ჭეშმარიტების ღირებული მოწმობა. პავლე ორ სტიმულს იძლევა კეთილი საქმეებისთვის:

• უარყოფითი მოტივაცია: “რათა არ იგმობოდეს ღვთის სიტყვა” (ტიტ. 2:5).

• დადებითი მოტივაცია: “რათა ყოველნაირად შეამკონ ჩვენი მაცხოვარი ღვთის მოძღვრება” (ტიტ. 2:10).

ჩვენი ცხოვრების წესი უნდა შეესაბამებოდეს იესოს მაგალითს “ვინც თავი დასდო ჩვენთვის, რათა გამოვესყიდეთ ყოველგვარი ურჯულოებისგან და თავისთვის განეწმიდა რჩეული ხალხი, კეთილ საქმეებს მოწყურებული” (ტიტ. 2:14). ურწმუნო ადამიანების სახარებისადმი კეთილგანწყობას ღვთისმოსავი ადამიანების ცხოვრება იწვევს.

ტიტეს წერილში გადმოცემული დოქტრინა მნიშვნელოვანწილად განმარტავს და ამდიდრებს პავლეს სწავლებას გალატელთა წერილში. გალატელებში პავლე აფრთხილებს მათ, ვინც არასწორად მიიჩნევს, რომ კეთილი საქმეებით მიიღებს გამართლებას. ტიტეში კი პავლე მათ აფრთხილებს, ვინც ასწავლის, რომ გამართლებას არ მოყვება კეთილი საქმეები.

როდესაც ნამდვილად ვმართლდებით მადლით, რწმენის მეშვეობით, ვიცხოვრებთ შეცვლილი ცხოვრებით. პავლემ ტიტეში, ისევე როგორც გალატელებში, განმარტა, რომ ჩვენ გადარჩენა მივიღეთ "არა მართალი საქმეების გამო, ჩვენ რომ ჩავიდინეთ, არამედ თავისი წყალობით” (ტიტ. 3:5). მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი კეთილი საქმეებით არ ვართ დახსნილნი, ხსნა ცვლის ჩვენი ცხოვრების ყველა ასპექტს. ვიდრე გავმართლდებოდით, ჩვენ ვიყავით „უგუნურნი, ურჩნი, გზააბნეულნი, სხვადასხვა გულისთქმათა და განცხრომათა მონები...” (ტიტ. 3:3). ახლა, როდესაც განვახალდით, ჩვენ უნდა “გულმოდგინედ ვცდილობდეთ კეთილი საქმეების კეთებას” (ტიტ. 3:8).

პავლე ასრულებს პირადი მითითებებით. იგი რტემასს და ტვიქიკოსს აგზავნის ტიტეს ჩასანაცვლებლად კრეტაზე. როდესაც ეს შემცვლელები ჩავლენ, ტიტემ უნდა წაიყვანოს ზენასი და აპოლოსი და შეუერთდეს პავლეს ნიკოპოლისში.

მიზანი

2 ტიმოთე, პავლეს უკანასკნელი წერილი, დაიწერა ახ. წ. 65-67 წლებში, როდესაც ის სასიკვდილო განაჩენის მოლოდინში იყო. ზოგიერთმა თანამოაზრემ მიატოვა ის, ზოგიც კი თავიანთი დანიშნულების ადგილებზე არიან (სადაც პავლემ და ეკლესიამ წარაგზავნა), ამიტომ ის მარტოა. ის ტიმოთეს დახმარების თხოვნით მიმართავს. პავლეს სცივა, ამიტომ ტიმოთეს მოსასხამის მოტანას სთხოვს. მას დამხმარეები სჭირდება, ამიტომ ტიმოთეს სთხოვს მარკოზ იოანეს ჩამოყვანას. მას სურს ბოლომდე გააგრძელოს მუშაობა, ამიტომ ითხოვს თავის წიგნებს, „განსაკუთრებით პერგამენტებს” (2 ტიმთ. 4:9-13).

შინაარსი

ერთგულება

სიცოცხლის ბოლოს პავლე იხსენებს თავის ცხოვრებას, რომელიც ღვთის მოწოდების ერთგულ მორჩილებაში განვლო. ის ასევე მოუთმენლად ელის მათ, ვინც ტიმოთეს მსგავსად მომავალშიც გააგრძელებენ მსახურებას. ერთგულება პავლესთვის მნიშვნელოვან საზრუნავს წარმოადგენს ცხოვრების ამ ეტაპზე. ის მოუწოდებს ტიმოთეს, რომ მსახურებაში ერთგული დარჩეს.

როგორც ღალატის მაგალითები, პავლე მიუთითებს აზიის პროვინციაში მყოფებზე, რომლებმაც მიატოვეს ის, კერძოდ კი ფიგელოსსა და ჰერმოგენეზე (2 ტიმთ. 1:15). პავლემ იმედგაცრუება განიცადა თანამშრომლებისგან, რომლებმაც გზაში მიატოვეს. მოგვიანებით, ის ახსენებს დემასს, ყოფილ თანამშრომელს, რომელმაც მიატოვა (2 ტიმთ. 4:10). ღვთისადმი ერთგულება იმედგაცრუების გარეშე ცხოვრების გარანტიას არ იძლევა. შესაძლოა პავლე, გემების ჩაძირვით, ცემით და დაპატიმრებებით მიყენებულ ფიზიკურ ტანჯვაზე მეტად, ისევე როგორც ფსიქიკური ზეწოლაზე მეტადაც, რომელიც გალატიისა და კორინთოს პრობლემურ ეკლესიებში სირთულეებთან გამკლავებით იყო გამოწვეული, ემოციურ ტანჯვას განიცდიდა, რომ ამ კრიტიკულ პერიოდში მიტოვებული აღმოჩნდა.

საბედნიეროდ, პავლეს შეუძლია გაიხაროს ერთგულების მაგალითებით. მას ახსოვს ონესიფორე, რომელიც მსახურის მაგალითი იყო ეფესოსა და რომში (2 ტიმთ. 1:16-18). ის მიუთითებს ისეთ თანამშრომლებზე, როგორებიცაა კრესკესი, ტიტე და ტვიქიკოსი, რომლებიც ერთგულად მსახურობენ (2 ტიმთ. 4:10-12). პავლე სთხოვს მარკოზს, ღვთის მადლით, ტიმოთესთან ერთად რომში ჩამოსვლას. მარკოზ იოანე იყო, ვინც მიატოვა პავლე მისი პირველი მისიონერული მოგზაურობის პროცესში და სწორედ ის იყო პავლესა და ბარნაბას შორის განხეთქილების მიზეზი (საქმ. 15:36-39). თხუთმეტი წლის შემდეგ, მარკოზმა დაამტკიცა თავისი საიმედოობა; პავლე მის დახმარებას ითხოვს, „ვინაიდან მსახურებისთვის მჭირდება” (2 ტიმთ. 4:11).

ეს უფრო მეტია, ვიდრე პირადი მოგონებები; პავლე ცდილობს ერთგულებას შეუწყოს ხელი ტიმოთეს წერილში. პავლე მეტაფორების რიგს იყენებს იმის საჩვენებლად, თუ რას ნიშნავს ერთგულება.

• ჯარისკაცი (მეომარი) ერთგულია მისი მხედართმთავრის მიმართ (2 ტიმ. 2:3-4)

• ასპარეზზე მორბენალმა წესების მიხედვით უნდა იასპარეზოს (2 ტიმ. 2:5)

• მიწის მუშაკი ამტკიცებს, რომ მისი ერთგულება მომავალში ნაყოფს მოიტანს (2 ტიმ. 2:6)

ცრუ მასწავლებლები

ცრუ სწავლების საშიშროება კვლავაც პავლეს ნამდვილ საზრუნავად რჩება. ის ტიმოთეს მოუწოდებს დარჩეს ერთგული და მოერიდოს უთანხმოებების გამომწვევ „სულელურ და უმეცარ პაექრობებს“. ეს მოდის ”ბოროტი ადამიანები და თვითმარქვიებისგან”, რომლებიც ”სხვებსაც შეაცდენენ და თავადაც ცდუნდებიან” (2 ტიმთ. 2:23 და 3:13-14). ამის ნაცვლად, ტიმოთე უნდა დარჩეს „იმაში, რაც უსწავლია და რაშიც დარწმუნებულია…” (2 ტიმთ. 3:14). მან უნდა "იქადაგოს სიტყვა" "ამხილოს, შერისხოს, შეაგონოს", უნდა "ფხიზლად იყოს ყველაფერში, ტანჯვას გაუძლოს, აკეთოს მახარებლის საქმე" და "აღასრულოს თავისი მსახურება” (2 ტიმთ. 4:2, 5). აქ, ისევე როგორც 1 ტიმოთესა და ტიტეს წერილში, ცრუ სწავლების პასუხი არის ჭეშმარიტების ერთგულება.

გამომშვიდობება

2 ტიმოთე არის პავლეს გამომშვიდობება მიწიერ ცხოვრებასა და მსახურებასთან. ამასთან, პავლე მომავალს თავდაჯერებით უყურებს; ის ელოდება ჯილდოს ერთგულებისთვის.

წლების წინ პავლემ დაამოწმა: ”მაგრამ სიცოცხლე არად მიღირს, ოღონდ კი დავასრულებდე ჩემს სარბიელსა და მსახურებას, უფალ იესოსგან რომ მივიღე, რათა დავამოწმო ღვთის მადლის სახარება” (საქმ. 20:24). ახლა, სიკვდილის პირისპირ, ის მოწმობს: ”კეთილი ღვაწლით ვიღვაწე, განვვლე ასპარეზი, რწმენა შევინარჩუნე. ახლა კი მომელის სიმართლის გვირგვინი, რომელსაც მომცემს იმ დღეს უფალი, მართალი მსაჯული; და არა მარტო მე, არამედ ყველას, ვისაც უყვარს მისი გამოჩენა” (2 ტიმთ. 4:7-8).

პასტორული წერილები გვასწავლის ჭეშმარიტი დოქტრინის მნიშვნელობას. ცრუ სწავლების ყველაზე ეფექტური პასუხი არის ჭეშმარიტება. ამ წერილებში პავლე უფრო მეტ ყურადღებას უთმობს სწორ მოძღვრებას, ვიდრე ცრუ სწავლებას. ანალოგიურად, დღეს ჩვენი ყველაზე ეფექტური პასუხი ცრუ მოძღვრებაზე არის სახარება „რომელიც ერთხელ და სამუდამოდ გადაეცა წმინდანებს” (იუდა 1:3).

იმ პერიოდში, როდესაც მორალურმა დაცემამ და ერეტიკურმა სწავლებამ გაანადგურა ეკლესიის ზოგიერთი ლიდერი, პასტორალური ეპისტოლეები ღირებულია ეკლესიის ლიდერების თვისებების სწავლებისთვის. არცერთ ეკლესიას არ შეუძლია ამ სტანდარტების უგულებელყოფა. ბრძენი ეკლესიები აირჩევენ ლიდერებს, რომლებიც ერთგულები არიან იმ თვისებებისა, რომლებიც პავლემ ჩამოაყალიბა 1 ტიმოთეს და ტიტეს წერილებში.

ტიტეს წერილი გვასწავლია კეთილი საქმეების მნიშვნელობას, როგორც სახარების დემონსტრირების საშუალებას. თვითმარქვია ქრისტიანების ცხოვრება ზოგჯერ ზიანს აყენებს ეკლესიის მოწმობას, მორწმუნეებმა სახარება მიმზიდველი უნდა გახადონ ურწმუნოებისთვის. სწორ დოქტრინას სწორი ქცევა უნდა ახლდეს.

პავლეს დასკვნითი სიტყვები მუდმივი ერთგულების მოწოდებაა. სტუდენტებო, მსახურების გაგრძელებისას, გამოწვევებით სავსე ცხოვრების წინაშე აღმოჩნდებით. პავლეს მსგავსად, შეიძლება თანამოძმე მსახურებმა მიგატოვონ. ტიმოთესა და ტიტეს მსგავსად, შეიძლება ცრუ მასწავლებლებს წააწყდეთ და, ისევე როგორც ყველა დროის მორწმუნეები, თქვენც შეგხვდებათ განსაცდელი (ცდუნება) და წინააღმდეგობა. პავლეს დასკვნითი სიტყვები შეგახსენებთ, რომ საზღაური ამად ღირს. არ დანებდეთ; გვირგვინი გელოდებათ.

უილიამ ბორდენი დაიბადა შეძლებულ ოჯახში 1887 წელს. ბორდენი სწავლობდა იელის უნივერსიტეტში და მზადებოდა ბიზნესმენის კარიერისთვის, მაგრამ ღმერთმა მას მოუწოდა მისიონერად, ჩრდილოეთ ჩინეთის მუსლიმებთან. ჩინეთში მიმავალ გზაზე, ეგვიპტეში არაბული ენის შესწავლის დროს, ბორდენს მენინგიტი გაუჩნდა და გარდაიცვალა 25 წლის ასაკში. მას არასოდეს უნახავს ჩინეთი.

მისი გარდაცვალების შემდეგ უილიამის ბიბლია გადაეცა მის მშობლებს. ბიბლიაში მათ იპოვნეს იმ დღის ჩანაწერი, როდესაც ის დათანხმდა ღვთის მოწოდებას ჩინეთში. ბორდენს ეწერა შემდეგი სიტყვა: ”დაუზოგავი”. მას გადაწყვეტილი ჰქონდა, მთლიანად მიეძღვნა თავი ღვთის მოწოდებისთვის. როდესაც მისი ოჯახი ეწინააღმდეგებოდა მის მოწოდებას და უილიამს აიძულებდა ოჯახის ბიზნესში ჩართვას, მან დაწერა "არავითარი უკან დახევა". ბორდენს მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი გაეგრძელებინა სვლა უკან დახევის გარეშე. გარდაცვალებამდე სულ რამდენიმე დღით ადრე, ბორდენმა დაამატა უკანასკნელი ჩანაწერი: ”არ ვნანობ”. ბორდენს გაბედულად შეეძლო გაესწორებინა თვალი მომავლისთვის და დარწმუნებული ყოფილიყო, რომ ის ღვთის მოწოდებას ემორჩილებოდა.

უილიამ ბორდენს კარგად ესმოდა პავლეს საბოლოო მოწმობის სიტყვები. იმ ადამიანს, ვინც თავდაუზოგავად უძღვნის თავს და უკან დახევის გარეშე მიჰყვება ღმერთს, სიმართლის გვირგვინი ელოდება. იმ დღეს, პავლესთან და უილიამ ბორდენთან ერთად ვიტყვით: ”არ ვნანობ”. ეს ყოველი მორწმუნის ღირსეული მიზანია.

წარმოაჩინეთ თქვენ მიერ ამ გაკვეთილის აღქმა (გაგება) შემდეგი დავალებების დახმარებით:

(1) შეასრულეთ ორივე ქვემოთ მოცემული დავალება:

• მოამზადეთ ეკლესიის ლიდერების თვისებების ჩამონათვალი თქვენს გარემოში. თქვენ უნდა გამოიყენოთ 1 ტიმოთესა და ტიტეს ბიბლიური სტანდარტები იმ კულტურულ გარემოში, რომელშიც მსახურობთ.

• 2 ტიმოთეს წაკითხვის შემდეგ დაწერეთ ერთგვერდინია „გამოსამშვიდობებელი წერილი.“ სიკვდილის წინაშე რომ დამდგარიყავით, რა დამოწმებას დატოვებდი? როდესაც უფრო მეტად გაიაზრებთ თქვენს მემკვიდრეობას მათთვის, ვინც თქვენ მოგყვებათ.

(2) გაიარეთ ტესტი ამ გაკვეთილის მასალაზე დაყრდნობით. ტესტი მოიცავს საზეპირო მუხლებს წმინდა წერილიდან.

(1) რა არის პასტორალური წერილების სავარაუდო თარიღი?

(2) ჩამოაყალიბეთ ერთი ხერხი, რომლითაც 2 ტიმოთესა და ტიტეს შინაარსი წარმოაჩენს პავლეს, როგორც მათ ავტორს.

(3) რა მიზანს ემსახურებოდა პავლეს მიერ 1 ტიმოთეს წერილის დაწერა?

(4) რა მხრივ აღმჩნდა პავლეს დამოწმება გამამხნევებელი ტიმოთესთვის, როდესაც

ცრუ მასწავლებლების პრობლემას წააწყდა?

(5) დაასახელეთ და განსაზღვრეთ ადრეული ეკლესიის ორი (თანამდებობა) ფუნქცია-მოვალეობა.

(6) როგორი იყო ტიტეს ურთიერთობა პავლესთან?

(7) რა იყო პავლეს მიერ ტიტესათვის ეპისტოლეს მიწერის მიზანი?

(8) კეთილი საქმეების რომელ ორ მოტივაციას აძლევს პავლე ტიტეს?

(9) როგორ შეესაბამება მარკოზ-იოანეს გამოცდილება პავლეს მიერ ერთგულების სწავლებას 2 ტიმოთეს წერილში?

(10) ჩამოთვალეთ ოთხი საშუალება, რომლითაც პასტორული წერილები მიმართავენ დღევანდელ ეკლესიას.