Lesson 6: კორინთელთა და გალატელთა

ამ გაკვეთილის ბოლოს სტუდენტმა უნდა:

(1) იცოდეს თარიღი და 1 და 2 კორინთელთა და გალატელთა წერილების მიზანი.

(2) გამოკვეთოს 1 და 2 კორინთელთა და გალატელთა წერილების ძირითადი თემები.

(3) ესმოდეს მნიშვნელოვანი საკითხები 1 კორინთელთა წერილის განსამარტად.

(4) უნდა განიხილოს ქრისტიანის და კანონის ურთიერთობა.

(5) იცოდეს "რელიგიურობის" ბიბლიურ განსაზღვრება.

(6) ადრეული ეკლესიის კონფლიქტისა და დაბნეულობის სფეროების დადგენა.

(7) დაუკავშიროს ამ წიგნის გზავნილი დღევანდელი მსოფლიოს საჭიროებებს.

► წაიკითხეთ: 1 და 2 კორინთელთა და გალატელთა.

► დაიზეპირეთ: 1 კორინთელთა 1:20-21 და გალატელთა 5:22-23.

თანამედროვე მკითხველები ზოგჯერ ვარაუდობენ, რომ ადრეულ ეკლესიას არ ჰქონდა was free of მნიშვნელოვანი პრობლემები. ჩვენ ვფიქრობთ: „მშვენიერი იქნებოდა ადრეულ ეკლესიაში ცხოვრება, როდესაც ყველაფერი იყო ერთიანობაში და ყველგან გამოღვიძება იყო!” პავლეს წერილები კორინთოსა და გალატიაში ძალიან განსხვავებულ სურათს გვაჩვენებს. პირველი საუკუნის ეკლესიები აწყდებოდნენ ცრუ მოძღვრებებს, წევრებს შორის ცოდვას, დარღვევებს ბიბლიის მნიშვნელოვანი სწავლებების, ძალაუფლების და საეკლესიო დისციპლინის საკითხებში. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ამ წიგნებში ნაჩვენებია სამყარო, რომელიც დღევანდელს ძალიან ჰგავს. ამის გამო, ამ წერილებს პირველი საუკუნის პრობლემური ეკლესიებისადმი ბევრი რამის სწავლრბა შეუძლიათ XXI-ე საუკუნის პრობლემური ეკლესიების შესახებ.

ავტორი და თარიღი

კორინთო იყო პორტი ეგეოსისა და იონიის ზღვებს შორის არსებულ ისტმუსზე. ტვირთი გადმოიტვირთებოდა ისმუსის ერთ მხარეს, გადაიტანდნენ მიწის ვიწრო ზოლის გასწვრივ, ხოლო მეორე მხარეს ტვირთავდნენ გემებზე. კორინთოს სტრატეგიული მდებარეობა უდიდეს შესაძლებლობებს იძლეოდა სახარების გავრცელებისთვის. მეზღვაურები ელოდებოდნენ ამ ქალაქში, სანამ მათ გემებზე გადმოტვირთვა-ჩატვირთის პროცესი მიმდინარეობდა. ეს მთელს იმპერიაში მცხოვრები ხალხის ევანგელიზაციის შესაძლებლობას იძლეოდა.

პავლემ კორინთოში ეკლესია მეორე მისიონერული მოგზაურობის დროს დააფუძნა, დაახლოებით ახ. წ. 50 წელს (საქმ. 18:1-18). აკვილასთან და პრისკილასთან, ორ რომაელ ქრისტიანთან ერთად, პავლემ თვრამეტი თვე გაატარა კორინთოში. მან სინაგოგაში სწავლებით დაიწყო. როდესაც ის სინაგოგიდან გამოდევნეს, ის მეზობლად მდებარე კერძო სახლში გადავიდა. მრავალი კორინთელი, მათ შორის სინაგოგის მმართველი, გამოეხმაურა სახარების ქადაგებას.

პავლემ 1 კორინთელთა წერილი დაახლოებით 5 წლის შემდეგ დაწერა. წერილი დაიწერა ეფესოში პავლეს ყოფნის დროს, მისი მესამე მისიონერული მოგზაურობის დროს (1 კორ. 16:8). პავლემ დაწერა კორინთოს ეკლესიაში წარმოშობილი პრობლემების საპასუხოდ. პავლე ვერ გაემგზავრებოდა კორინთოში მაშინვე, ამიტომ მან ეს წერილი დაწერა და ტიმოთეს ხელით გაგზავნა. ტიმოთეს დაავალა წერილის მიტანა და შემდგომი მითითებების მიცემა მისი ვიზიტის დროს (1 კორ. 4:17).

სტილი

1 კორინთელთა წერილი ერთდროულად მარტივიცაა და რთულიც განსამარტად! მარტივია, რადგან 1 კორინთელთა "შემთხვევით (გარემოებით) გამოწვეული წერილი" - წერილი დაწერილი გარკვეული სიტუაციის (ან შემთხვევის) საპასუხოდ. ეს, გარკვეულწილად, ამარტივებს წერილის. რთული დოქტრინალური ტრაქტატის ნაცვლად, პავლე პირდაპირ პრობლემებს ეხება.

ამასთან, ამ ტიპის წერილი შეიძლება რთული იყოს, რადგან პავლესა და ეკლესიას შორის მიმოწერის მხოლოდ ერთი მხარე გვაქვს. პრობლემების დადგენამ, რომელსაც პავლე პასუხობდა, შესაძლოა გაართულოს 1 კორინთელბეის განმარტება.

ორი მაგალითი აჩვენებს, თუ როგორ პასუხობს პავლე დასმულ შეკითხვებს კორინთოდან. 1 კორინთელთა 7:1 ასე იწყება: ”რაც შეეხება იმას, თქვენ რომ მომწერეთ...” შემდეგ პავლე წერს ფრაზას, რომელიც, სავარაუდოდ, ციტირებულია მათი წერილიდან: "კაცისთვის კარგია არ გაეკაროს დედაკაცს.” შემდეგ პავლე პასუხობს იმ აზრს, რომ მამაკაცებისთვის და ქალებისთვის საუკეთესოა ყველანაირი სექსუალური კავშირის თავიდან აცილება: “მაგრამ სიძვის თავიდან ასაცილებლად, ყოველ მამაკაცს ჰყავდეს თავისი ცოლი და ყოველ დედაკაცს - თავისი ქმარი.”

ანალოგიურად, 1 კორინთელთა 8:1 იწყება: “ახლა კერპთშენაწირებზე...” შემდეგი ფრაზა სავარაუდოდ ციტატაა მათი წერილიდან: “ვიცით, რადგან ცოდნა ყველას გვაქვს.’” პავლე პასუხობს: “ასეთი ‘ცოდნა’ აამპარტავნებს, სიყვარული კი აშენებს” (1 კორ. 18:1). როდესაც ვკითხულობთ წერილს კორინთელთა მიმართ, ჩვენ ვკითხულობთ მიმოწერის მხოლოდ ერთ მხარეს. ზოგჯერ პავლეს რჩევა უნდა განვასხვაოთ კორინთელი ქრისტიანების ციტატებისგან.

მიზანი

პავლეს პირველი წერილი კორინთელთა მიმართ იყო გამოწვეული ეკლესიის სამი ლიდერის შემაშფოთებელი ცნობებით (1 კორ. 16:17). სტეფანემ, ფორტუნატებ და აქაიკემ განაცხადეს, რომ ეკლესიაში განხეთქილება იყო, რომ ღია ცოდვას ურიგდებოდნენ და პავლეს სამოციქულო ავტორიტეტს ეჭვქვეშ აყენებდნენ. პავლემ დაწერა 1 კორინთელთა წერილი ამ პრობლემებზე პასუხად და კორინთელი ქრისტიანების კითხვებზე პასუხის გასაცემად.

1 კორინთელთა წერილის შინაარსი

შესავალში პავლე აცხადებს თავის უფლებამოსილებას, როგორც "იესო ქრისტეს მოციქულს" და კორინთელ მორწმუნეებს შეახსენებს, რომ ისინი " ქრისტე იესოში განწმედილები და მოწოდებული წმიდანები არიან” (1 კორ. 1:1-2). შემდეგ იგი მიმართავს რიგ პრობლემებს, რომლებიც ასახავს კორინთელთა წარუმატებლობას, რომ ეცხოვრათ ღვთის მოწოდების შესაბამისად თავისი ხალხის მიმართ.

დაყოფა (1 კორ. 1-4)

პავლემ დანერგა ეკლესია კორინთოში. იქ ნიჭიერი ორატორი აპოლოსი ქადაგებდა, აკვილას და პრისკილას მითითებების შედეგად (საქმ. 18:27). შესაძლოა პეტრე კორინთოს სტუმრობდა (1 კორ. 9:5). კორინთოს ეკლესია დანაწევრებული იყო, თითოეული ჯგუფი აცხადებდა, რომ ამ მასწავლებლებიდან ერთ-ერთი მათ ხელმძღვანელად ითვლებოდა. ზოგიერთები აცხადებდნენ, რომ ამ ყველა დაყოფაზე მაღლა დგანან და ამტკიცებენ: ”მე ქრისტეს მივყვები”. ამასთან, ამ ჯგუფსაც კი სიამაყის სული ჰქონდა და არა თავმდაბლობის (1 კორ. 1:10-12).

1 კორინთელებში მოგვიანებით განხილულმა თემებმა გვაჩვენა, რომ ამ დაყოფამ გავლენა მოახდინა კორინთოში ყოველკვირეული თაყვანისცემასა და უფლის სერობის აღნიშვნაზე. გარდა ამისა, ეს დაყოფა შეიძლება ყოფილიყო იმ ფაქტორით, რომ ეკლესიას არ სურდა მათ წევრებს შორის არსებილ ცოდვაზე ყურადღების გამახვილება.

პავლე იწყებს თავისი მსახურების დაცვით. მათ, ვინც აპოლოსი თავის მოძღვრად გამოაცხადეს, უარყვეს პავლეს სამოციქულო უფლებამოსილება (ძალაუფლება) და დასცინოდნენ მის არაშთამბეჭდავ გამომეტყველებას და საუბარს. პავლე იცავს თავის სამოციქულო უფლებამოსილებას, რათა შექმნას პლატფორმა ეკლესიაში არსებული პრობლემების გადასაჭრელად. როგორც მათ სულიერ მამას, პავლეს მეტისმეტად უყვარს თავისი „საყვარელი შვილები“ (1 კორ. 4:14-15). და არ ემეტება, რომ მათ საკუთარი გზებით იარონ. ასე რომ, პავლე იწყებს თავისი მსახურების ენერგიული (გაბედული) დაცვით; “პავლე, იესო ქრისტეს მოწოდებული მოციქული ღვთის ნებით...” (1 კორ. 1:1).

მას შემდეგ, რაც ზოგიერთმა წევრმა შეადარა პავლეს მარტივი სიტყვა აპოლოსის მაღალ ორატორულს, პავლე განმარტავს, რომ ის მოვიდა არა “მაღალფარდოვანი სიტყვითა და სიბრძნით.” “ჩემი სიტყვა და ქადაგება ჩემი სიბრძნის დამარწმუნებელი სიტყვებით კი არ იყო, არამედ სულისა და ძალის გამოვლინებით” (1 კორ. 2:1-4). პავლე თავს არ ესხმის აპოლოსს,[1] არამედ გვიჩვენებს, რომ კორინთოში მისი მსახურება ემყარებოდა სულიწმიდის ძალას, რომელიც მოქმედებდა მისი უწყების მეშვეობით. კორინთელები ამაყობენ ადამიანური სიბრძნით; პავლე მათ მოუწოდებს სახარებას დაუბრუნდნენ.

უზნეობა (1 კორ. 5-6)

► როგორ უნდა გაუმკლავდნენ ეკლესიის ლიდერები ეკლესიის წევრებს შორის ღიად არსებულ ცოდვას?

როგორც რომაული საპორტო ქალაქი და წარმართული ტაძრებით სავსე ქალაქი, რომელიც კერპთაყვანისმცემლობის ნაწილში პროსტიტუციას მოიცავდა, კორინთო ცნობილი იყო თავისი სექსუალური გარყვნილებით. სიტყვა "კორინთელიზაცია" ნიშნავდა ადამიანის ზნეობრიობრივ გარყვნას.

კორინთოს ეკლესიამ უარი თქვა მისი ერთერთი წევრის დასჯაზე, რომელიც უზნეო ურთიერთობაში ცხოვრობდა თავის დედინაცვალთან, რომლის საქციელიც წარმართებისთვისაც კი მიუღებელი იყო (1 კორ. 5:1). ამასთან, კორინთოს ეკლესია იმდენად ამპარტავანი გახდა, რომ მან უარი თქვა ამ საკითხის მოგვარებაზე.

პავლეს შეგონება აუცილებელია საეკლესიო სათანადო დისციპლინის აღსაქმელად. პავლე მოითხოვს დამნაშავის განდევნას იმ იმედით, რომ ის მოინანიებს.[2] ეკლესიამ თავის წევრებს შორის ცოდვა ორი მიზეზის გამო უნდა განიკითხოს: ცოდვილის მონანიებამდე მიყვანა და სახარების გმობის თავიდან ასაცილებლად. პავლე არ ეხება ურწმუნოების ან თუნდაც მონანიებული განდგომილების ქმედებებს. იგი ეკლესიის აქტიური წევრის განზრახ, მიმდინარე ცოდვას ეხება.

ამასთან დაკავშირებით, პავლე მიმართავს მორწმუნეთა შორის სასამართლო გარჩევას. მიუხედავად იმისა, რომ კორინთელები უარს ამბობენ ეკლესიაში ღია ცოდვის განსჯაზე, ისინი მკვირცხლნი არიან პირადი საჩივრების წარდგენისას საჯარო სასამართლოებში. პავლე ეკითხება, როგორ შეძლებენ „წუთისოფლის განიკითხვას“, თუ მათ შორის ერთი ბრძენიც არ მოიპოვება, რომ თავის ძმებს შორის დავის განსჯა შეეძლოს.

საკითხები კორინთელთა წერილიდან (1 კორ. 7:1-16:9)

ახლა პავლე პასუხობს რიგ კითხვებს, რომლებიც კორინთელებმა დაუსვეს მასთან გაგზავნილ წერილში (1 კორ. 7:1). თითოეული საკითხი იწყება ფრაზით: “რაც შეეხება...” პავლე მოყავს ციტატა მათი კითხვიდან და შემდეგ პასუხობს იმ საკითხს, რომელიც მათ წამოჭრეს.

უქორწინობა და ქორწინება (1 კორ. 7:1-23)

ზოგიერთი ასწავლიდა, რომ “კაცისთვის კარგია არ გაეკაროს დედაკაცს” (1 კორ. 7:1). პავლე პასუხობს, რომ ქორწინება სექსუალური გამოხატვის სწორი კონტექსტია. ამ ნაწილში ის ასევე განიხილავს განქორწინების საკითხს, რაც განსაკუთრებით რთული იყო ახალმოქცეულთათვის, რომლებიც დაქორწინებულნი იყვნენ არაქრისტიანებზე.

დასაქორწინებელნი და ქვრივები (1 კორ. 7:25-40)

„ახლანდელი გასაჭირის“ გამო, პავლეს სჯეროდა, რომ უმჯობესი იყო დაუქორწინებლები დარჩენილიყვნენ. ამასთან, მან განმარტა, რომ ეს მისი პირადი მოსაზრება იყო და არა „უფლის მცნება“. „ახლანდელ გასაჭირში“ იგულისხმება რომის მთავრობის მიერ მორწმუნეთა დევნა. ეს ასევე შეიძლება ეხებოდეს დევნის გაზრდის შესაძლებლობას, რადგან უფლის დაბრუნების "დადგენილი დრო" ახლოვდება (1 კორ. 7:29).

კერპთშენაწირი საკვები (1 კორ. 8:1-11:1)

► თქვენი მსახურების კონტექსტში, რომელი კულტურული პრაქტიკა უთანაბრდება კერპებისთვის საკვებს შეწირვის კორინთულ საკითხს?

ყველაზე გრძელი განხილვა პავლეს კერპებისთვის შეწირული საჭმელის შესახებ რთულ კითხვაზე პასუხის გასაცემად მოუხდა. კორინთელთა გადაწყვეტილება ეფუძნებოდა უპირატეს ცოდნას: "რადგან ყველას გვაქვს ცოდნა". პავლე პასუხობს, რომ იმის ნაცვლად, რომ ჩვენი გადაწყვეტილებები მხოლოდ ცოდნას დავაყრდნოთ (რომელიც "აამპარტავნებს"), ჩვენ უნდა ვიმოქმედოთ სიყვარულიდან გამომდინარე (რომელიც "აშენებს").

ავლე განსხვავებას უსვამს ხაზს წარმართული ტაძრების სასადილო ადგილებში ჭამასა და საზოგადოებრივ ბაზარზე საყიდლებს შორის. ტაძრის საბანკეტო დარბაზში ჭამის დროს "მცოდნე" მორწმუნეს შეეძლო გაენადგურებინა თავისი უფრო სუსტი ძმა, რომელიც ცდუნდებოდა საკუთარი სინდისის წინააღმდეგ წასვით. კორინთელთა სულისკვეთების მაგალითით, პავლე მათ შეახსენებს, რომ მან, როგორც მათმა პასტორმა, დათმო უფლება მიეღო ფინანსური მხარდაჭერა თავისი ქალაქის მახარებლობისთვის.

გარდა ამისა, წარმართულ ტაძარში ჭამა კერპთაყვანისმცემლურ პრაქტიკაში მონაწილეობა იყო.[3] პავლე ასკვნის: “არ შეგიძლიათ უფლის სუფრასაც ეზიაროთ და ეშმაკთა სუფრასაც.”

მიუხედავად იმისა, რომ მორწმუნეებს არ უნდა ეჭამათ წარმართულ რელიგიურ კონტექსტში, პავლე განსხვავებულად ეკიდება საზოგადოებრივ ბაზარზე შენაძენის საკითხს, სადაც იყიდებოდა ხორცი, რომელიც კერპებისთვის შენაწირი იყო. ვინაიდან ამას კერპთაყვანისმცემლობასთან პირდაპირი კავშირი არ აქვს, პავლე ქრისტიანებს მოუწოდებს „ნუ გამოიძიებენ“ და შეიძინონ არსებული. ამ თავისუფლებიდან გამონაკლისი არის შემთხვევა, თუ იქ ვინმე ისეთი იმყოფება, ვინც შეიძლება შეურაცხყოფილი დარჩეს. უფრო სუსტმა ძმამ შეიძლება ამ ხორცის შეძენაც კერპთაყვანისმცემლობას დაუკავშიროს. ამ შემთხვევაში, პავლე კორინთელებს შეახსენებს ქრისტიანის ვალდებულებას, ეძიონ არა "საკუთარი სარგებელი, არამედ თავისი მოყვასის.”

მთავარი პრინციპი სიყვარულია. ღმერთისადმი სიყვარული თავს შეაკავებინებს მორწმუნეს წარმართულ ტაძარში კერპებისთვის შენაწირ სუფრაზე მოზიარეობისგან. მოყვასი ქრისტიანისადმი სიყვარული თავს შეაკავებინებს მორწმუნეს ხორცის ჭამისგან, თუ ამას მისი სუსტი ძმის რწმენის განადგურება შეიძლება მოჰყვეს.

თაყვანისცემა და ნიჭები (1 კორ. 11:2-14:40)

შემდეგ პავლე ეხება ძალაუფლების, უფლის სერობის აღსრულებისა და სულიერი ნიჭების საკითხებს. ეს პრობლემები სიამაყიდან და თანხმოებებიდან აღმოცენდა, რამაც განხეთქილება გამოიწვია კორინთოს ეკლესიაში. იმის ნაცვლად, რომ საკუთარი თავი ერთი სხეულის წევრებად აღექვათ, კორინთელები სულიერი ნიჭებს საკუთარი თავის წარმოსაჩენად იყენებდნენ. ამ დამოკიდებულებაზე სწორი პასუხია გვახსოვდეს, რომ სიყვარული უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე სულიერი ნიშჭები.

ქრისტეს და გარდაცვლილთა აღდგომა (1 კორ. 15)

გარდაცვლილი მორწმუნეების მომავლის შესახებ კითხვებზე პასუხის გაცემისას, პავლე იწყებს ისტორიული ჭეშმარიტების დადგენით ქრისტეს მკვდრეთით აღდგომის შესახებ. შემდეგ მან თქვა, რომ იესოს მკვდრეთით აღდგომა „განსვენებულთაგან პირველნაყოფია“. მას შემდეგ, რაც ქრისტემ სიკვდილი დაამარცხა, მორწმუნეებს აღდგომის აღთქმა აქვთ..

იერუსალიმში წმიდანებისთვის შეგროვება (1 კორ. 16:1-4)

მესამე მისიონერულ მოგზაურობაში, პავლემ წარმართთა ეკლესიებიდან შეაგროვა შესაწირავი იერუსალიმის მორწმუნეების მხარდასაჭერად, რომლებიც ებრაელი ლიდერების წინააღმდეგობის გამო იტანჯებოდნენ. ეს შესაწირავი მნიშვნელოვანი იყო პავლესთვის, როგორც ეკლესიის ერთიანობის დოქტრინის პრაქტიკული გამოხატულება. ამ შესაწირავით, წარმართმა ქრისტიანებმა აჩვენეს, რომ მათი წევრობა ეკლესიაში გულისხმობდა თანამოძმე (ებრაელი) ქრისტიანების მხარდაჭერის ვალდებულებას.

დამშვიდობება (1 კორ. 16:5-24)

პავლე თავის წერილს ასრულებს კორინთოს სამომავლო ვიზიტის გეგმებით, პირადი მოკითხვით და დამშვიდობებით.

2 კორინთელთა წერილის გარემო და მიზანი

2 კორინთელთა წერილი დაიწერა 1 კორინთელთა წერილის დაწერიდან 1 წლის შემდეგ. როგორც ჩანს, ტიმოთეს ვიზიტმა ვერ მოიტანა კორინთოში პრობლემების მოგვარება. შემდეგ პავლემ თავად მოინახულა ეკლესია. ეს იყო "მტკივნეული" ვიზიტი, რომლის დროსაც ეკლესია წინააღმდეგობას უწევდა მის ძალაუფლებას (2 კორ. 2:1). პავლე დაბრუნდა ეფესოში, საიდანაც მან სხვა წერილი (აწ დაკარგული) დაწერა და გააგზავნა ტიტეს ხელით (2 კორ. 2:3-9).

ეფესოდან პავლე მაკედონიაში გაემგზავრა, სადაც ელოდებოდა ამბებს კორინთოდან. ტიტეს ცნობით, კორინთელთა უმეტესობამ მოინანია თავისი აჯანყება (2 კორ. 7:5-16). თუმცა, მცირე ჯგუფმა განაგრძო პავლეს ძალაუფლების უარყოფა. 2 კორინთელთა ბოლო ნაწილი ამ ჯგუფს ეხება და გზას ამზადებს პავლეს მესამე ვიზიტისთვის.

2 კორინთელთა წერილის მიზნებია:

• კორინთელების შექება მონანიების გამო, რომლის შესახებაც ტიტემ აცნობა (1-7)

• იერუსალიმის ეკლესიისთვის შესაწირავის შეგროვების დასრულება (8-9)

• მიმართვა ზოგიერთი წევრისადმი, აჯანყების მოსაგვარებლად (10-13)

შემდეგ დიაგრამაზე მოცემულია 1 და 2 კორინთელთა წერილების ვადები. მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთი თარიღი უცნობია, ეს სავარაუდოდ არის კორინთოს ეკლესიაში პავლეს ჩართულობის დრო.

2 კორინთელთა წერილის შინაარსი

2 კორინთელთა სტილი აჩვენებს მის მრავალფეროვან მიზნებს. ის ანთოლოგიასავით იკითხება, რომელიც იძლევა პავლეს პასუხს მრავალ სხვადასხვა საკითხზე. 1 კორინთელთა წერილის მსგავსად, ეს არის კონკრეტულ შემთხვევებსა თუ მოვლენებზე საპასუხოდ დაწერილი წერილი, რომელიც ეხება კონკრეტულ საკითხებს, კორინთოში შექმნილ მდგომარეობასთან მიმართებით. წერილის ბუნდოვანი მონახაზის გაკეთების ნაცვლად, უფრო გამოსადეგი იქნებოდა ზოგიერთი თემის იდენტიფიცირება, რომლებიც განხილულია ამ წერილში.

პავლეს მოციქულობის დაცვა

აშკარა უხერხულობით, პავლე იცავს თავის მოციქულობას წერილის ვრცელი მონაკვეთით. პავლეს მტრებმა მისი ტანჯვა და სისუსტე მოწმობად გამოიყენეს მისი, როგორც მოციქულის, ძალაუფლების საწინააღმდეგოდ. ეს მტრები წარმატებითა და ძალით იქადიან; პავლე კი თავისი სისუსტეებით ამაყობს: "რათა ქრისტეს ძალა დამკვიდრდეს ჩემში" (2 კორ. 12:9). მისი ძალაუფლება ღვთისაგან მოდის, რომელმაც აირჩია პავლეს სისუსტის საშუალებით მოქმედება, რათა ამით თავისი დიდება გამოევლინა.

პავლეს სამართლიანობის (პატიოსნების) დაცვა

პავლეს კორინთოში ვიზიტი ადრე ჰქონდა განზრახული, მაგრამ ვიზიტი გადადო, რათა წინა ვიზიტით გამოწვეული ჭრილობები მოშუშებულიყო. ამ მიზეზით, მან ამჯობინა ჯერ მაკედონიაში გამგზავრება, ვიდრე პირდაპირ კორინთოში. გეგმების ეს შეცვლა გახდა პავლეს მტრების თავდასხმის საფუძველი; მათ ბრალი დასდეს არასაიმედოობაში. პავლე გეგმების შეცვლას ხსნის იმ ფაქტით, რომ ღმერთი ხელმძღვანელობს მის მსახურებას (2 კორ. 1:15-2:4; 2:12-17).

პავლეს მესამე ვიზიტის გეგმები

არიან ადამიანები, რომლებიც კვლავ უარყოფენ მის ავტორიტეტს და ძალაუფლებას და ამბობენ, რომ პავლე სუსტია. პავლე წერს, რომ ის ბრუნდება კორინთში და ევედრება მათ, რომ მოინანიონ მისი ჩამოსვლამდე. ამ მოწინააღმდეგეების მიერ გამოწვეული არეულობის მიუხედავად, პავლეს მიზანი შერიგებაა.წერილის დასაწყისში იგი ირწმუნება, რომ მოინანიებს შემთხვევაში დამნაშავეს აპატიებს (2 კორ. 2:5-11). წერილის ბოლოს ის კიდევ ერთხელ ითხოვს აღდგინებას. პავლეს მიზანი შერიგებაა და არა შურისძიება.

თარიღი

გალატელთა მიმართ ეპისტოლის სავარაუდო თარიღია დაახლოებით ახ. წ. 48 წელი. პავლემ და ბარნაბამ სამხრეთ გალატიაში აწარმოეს სამახარობლო მუშაობა, მათი პირველი მისიონერული მოგზაურობის დროს, რომელიც ახ. წ. 47 წ. დაიწყო. სავარაუდოდ, პავლემ გალატელების მიმართ წერილი იმ პრობლემების საპასუხოდ დაწერა, რომლებიც ახალმოქცეულთა შორის მისი წამოსვლიდან მალევე გაჩნდა.

ამ თარიღის სასარგებლოდ ერთ-ერთი არგუმენტი ის ფაქტია, რომ პავლე ამ წერილში არ ახსენებს იერუსალიმის საბჭოს. რადგანაც, ეს წერილი წარმართებისა და რჯულის საკითხს (ეს საკითხი გადაწყდა იერუსალიმის საბჭოზე 49 წელს), სავარაუდოდ, პავლე ახსენებდა ამ საბჭოს, ის 49 წლის შემდეგ რომ დაეწერა. 48 წლის თარიღი იმაზე მოწმობს, რომ გალატელთა წერილი პირველია პავლეს ეპისტოლეებს შორის.

მიზანი

გალატელების მიზანი პირველივე აბზაციდან ნათელი ხდება. პავლეს მსახურების შედეგად ქრისტესთან მისულმა გალატელმა მორწმუნეებმა სახარება მიატოვეს. პავლე წერს, რომ ისინი დაუბრუნდნენ იესო ქრისტეს სახარებას, სულის ძალით მცხოვრები სიყვარულის კანონის „სასიხარულო უწყებას“ სიყვარულის კანონის შესახებ, რომელიც სულიწმიდის ძალით ცოცხლობს.

პავლესა და ბარნაბას გალატიიდან წასვლისთანავე ცრუ მასწავლებლები ეწვივნენ ეკლესიას. ისინი ქადაგებდნენ, რომ წარმართ ქრისტიანებს უნდა წინადაეცვითათ და შეესრულებინათ ებრაული რჯული. ამ მასწავლებლებმა სრულად ვერ უარყვეს იესოს გადარჩენის საქმე. ამასთან, ისინი ამტკიცებდნენ, რომ ჩვენ ვმართლდებით ქრისტეს რწმენით, პლუს კანონის (რჯულის) დაცვით. პავლე თავის მოქცეულებს შეახსენებს, რომ მხოლოდ მადლის წყალობით, რწმენით ვმართლდებით.

შინაარსი

გალატელები პავლეს ყველაზე მკაცრად ფორმულირებული წერილია. ის საყვედურობს გალატელებს უგუნურობისთვის, როდესაც ისინი სხვა სახარებას მიმართავენ და მოუწოდებს მათ დაუბრუნდნენ ქრისტეს ჭეშმარიტ სახარებას. ის ამას აკეთებს მთელი რიგი კონტრასტული არჩევანის საშუალებით. გალატელებისადმი გაგზავნილი წერილი დრამატული არჩევანისკენ მოუწოდებს: თავისუფლება ქრისტეში ან ხორციელი მონობა.

ჭეშმარიტი სახარება ცრუ სახარების წინააღმდეგ

გვიანდელი წერილებისგან განსხვავებით, რომლებშიც პავლე ხშირად საკუთარ თავს განსაზღვრავს (უწოდებს) როგორც მოციქულს და იესო ქრისტეს მსახურს, გალატელებში იგი საკუთარ თავს მხოლოდ ძალაუფლების ხაზგამსმელი სიტყვებთ მოიხსენიებს. ”პავლე, მოციქული, (არა კაცთაგან და არც კაცის მიერ, არამედ იესო ქრისტესა და მამა ღმერთის მიერ, რომელმაც მკვდრეთით აღადგინა იგი)...” (გალ. 1:1). ეს არის სამოციქულო ძალაუფლების ენა.

პავლეს ეპისტოლე გამოწვეულია ებრაელების, ე.წ. „იუდაიზერების“ მოქმედებებით გალატიის ეკლესიაში. პრობლემა ნაწილობრივ ალბათ იმაში იყო, რომ: ”პავლე არ იყო იესოს მოწაფე. სინამდვილეში, ის დევნიდა ეკლესიას! რატომ უნდა მოუსმინო მის გზავნილს? ის ნამდვილი მოციქული არ არის ”. პავლე პასუხობს: „მე კაცს არ ავურჩევივარ და არც ადამიანური ძალისხმევით მომხდარა ეს. მე თვით იესოს და მამა ღმერთის მიერ მოწოდებული მოციქული ვარ, რომელმაც იგი მკვდრეთით აღადგინა.”

პავლეს სურს გალატელმა მორწმუნეებმა იცოდნენ, რომ სახარება, რომელიც მან უქადაგა, იესო ქრისტეს ჭეშმარიტი სახარება იყო. პავლეს ერთ-ერთი ქადაგება გალატიაში დაწერილია საქმეების 13:16-41-ში.

► წაიკითხეთ პავლეს ქადაგება საქმეების 13:16-41-ში. რა თემებს მოიცავს ქადაგება?

ყურადღება მიაქციეთ სახარების ამ მოკლე დასკვნების (რეზიუმეების) შინაარსს:

• ღმერთი ისრაელის მთელი ისტორიის მანძილზე მოქმედებდა მაცხოვრის წამოსაყებლად.

• იესო იოანე ნათლისმცემლის მიერ გამოაცხადებული მაცხოვარია.

• იესო უარყვეს „იერუსალიმში მაცხოვრებლებმა და მათმა მთავრებმა” (საქმ. 13:27).

• მათ ჯვარს აცვეს იესო, მაგრამ „ღმერთმა იგი მკვდრეთით აღადგინა” (საქმ. 13:30).

• მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ იესო მრავალმა მოწმემ იხილა.

• “ყოველივესგან, რისგანაც მოსეს რჯულით ვერ გამართლდით, მასში მართლდება ყველა მორწმუნე” (საქმ. 13:39). ეს გადამწყვეტი მნიშვნელობის გზავნილია წარმართთაგან მოქცეულთათვის. პავლემ თავისი პირველი შეტყობინებით იქადაგა, რომ ჩვენ გამართლებული ვართ რწმენით („ყველა, ვისაც სწამს“) და არა მოსეს კანონით.

ეს არის ჭეშმარიტი სახარება, უწყება გამართლების შესახებ, რომელიც მხოლოდ რწმენით გვეძლევა. იმ დროისთვის, როდესაც პავლე წერდა გალატელებს, იმ ახალმოქცეულებმა მიმართეს „სხვა სახარებას“, რომელიც სახარებაც კი არ არის (გალ. 1:6-7). „რჯულის საქმეებით გამართლების“ უღელი შორს არის პავლეს მიერ ნაქადაგები „რწმენით გამართლების“ სასიხარულო (კეთილი) უწყებისგან.

მადლი რელიგიურობის (ლეგალიზმის) წინააღმდეგ

რა იყო ლეგალისტების "ცრუ სახარება"? იუდაიზერები[1] ასწავლიდნენ, რომ წარმართი მოწრმუნეები ხსნას მოიპოვებენ მოსეს რჯულის ყველა ასპექტის დაცვით და მორჩილებით. ამის ნაცვლად, პავლემ ასწავლიდა, რომ ჩვენ მადლით ვმართლდებით და არა საქმეებით. მან ეს ოთხ არგუმენტზე დააფუძნა:

• პავლეს გამოცდილება. პავლე მიანიშნებს დამასკოსკენ მიმავალ გზაზე გამოცხადებულ სახარებაზე. პავლე სახარების მტერი იყო, ეკლესიას დევნიდა. ის ამბობს: "მრავალ ჩემი ასაკის თანატომელს აღვემატებოდი იუდეველობაში, რადგან მამების გადმოცემების დიდად მოშურნე ვიყავი” (გალ. 1:14). ხსნა რომ რჯულის მორჩილებით მოდიოდეს, პავლეს სახარება არ დასჭირდებოდა; ის ერთგული იყო რჯულის დაცვაში. ღმერთმა კეთილინება „გამოეცხადებინა მასში თავისი ძე“ და მიიყვანა პავლე ჭეშმარიტებამდე, რომ „რომ ადამიანი გამართლდება არა რჯულის საქმეებით, არამედ იესო ქრისტეს რწმენით” (გალ. 1:16; 2:16).

• გალატელების გამოცდილება. გალატელებმა სულიწმიდა მიიღეს "რწმენით შესმენით" და არა "რჯულის საქმეებით". მათ არ შეუძლიათ „ხორციელად სრულყონ“ საქმე, რომელიც „სულით დაიწყო” (გალ. 3:3).

• აბრაამის გამოცდილება. "აბრაჰამმა ირწმუნა ღმერთი, და ეს სიმართლედ ჩაეთვალა მას." ახლა ყველა, ვინც ირწმუნა, "აბრაჰამის შვილები არიან." (გალ. 3:6-7). როგორც აბრაჰამი გამართლდა რწმენით, ქრისტიანებიც მართლდებიან რწმენით და არა საქმეებით.

• თავად რჯული. პავლე გვიჩვენებს, რომ ყველა, ვინც რჯულის საქმეებს ეყრდნობა, ღვთის წყევლის ქვეშ დგას, ხოლო „მართალი იცოცხლებს რწმენით” (გალ. 3:11-12). პავლე მოუწოდებს ღვთისკენ მოქცეულ გალატელებს: „თავისუფლებისთვის გაგვათავისუფლა ქრისტემ. მაშ, იდექით და ნუღარ შეუდგებით მონობის უღელს” (გალ. 5:1).

ვინ არის ლეგალისთი (რელიგიური)?

ის, ვინც ზედმიწევნით ემორჩილება ღმერთს, ლეგალისტია (რელიგიურია)? არა! ღმერთი მოელის, რომ მისი შვილები დაემორჩილებიან. ლეგალისტი (რელიგიური) არის ადამიანი, რომელიც ღმერთის რჯულს (კანონს) ხსნის მოსაპოვებლად ემორჩილება.

პრობლემა გულშია. გარეგნულად, ლეგალისტი და რწმენის ადამიანი შესაძლოა არ განსხვავდებოდეს. რწმენის ადამიანი ემორჩილება ღმერთს, რადგან მას უყვარს ღმერთი და სურს, რომ აამოს მას. ლეგალისტი ემორჩილება ღმერთს, რათა მოიპოვოს ღმერთის კეთილგანწყობა. მორჩილების მოტივაცია და არა თვითონ მორჩილება განსაზღვრავს ლეგალიზმს (რელიგიურობას).

სულის ნაყოფი ხორცის მონობის წინააღმდეგ

► გვაძლევს „რჯულის საქმეებისგან“ თავისუფლება ნებართვას, რომ გავყვეთ ხორციელ სურვილებს?

პავლემ აღიარა საშიშროება, რომ მხოლოდ რწმენით გამართლების ამბავი შესაძლოა არასწორად იქნას გამოიყენებული. პავლეს წერილის მკითხველმა შესაძლოა დაასკვნას: “ეს მშვენიერი ახალი ამბავია! მე მადლით გავმართლდი, რწმენის მეშვეობით. რჯულს (კანონს) არ აქვს მნიშვნელობა. შემიძლია გავაკეთო ის, რისი გაკეთებაც მსურს! შემიძლია ჩემი ხორციელი სურვილების შესაბამისად ვიცხოვრო.” რომაელებშიც და გალატელებშიც პავლე პასუხობს ამ ცრუ სწავლებას. რომაელებში ის თავის მკითხველებს შეახსენებს, რომ ისინი, ვინც ცოდვისთვის მოკვდნენ, ვერ განაგრძობენ ცოდვაში ცხოვრებას (რომ. 6:2). გალატელებში პავლეს მოგვიწოდებს: ”იარეთ სულიერად და აღარ აღასრულებთ ხორცის გულისთქმებს” (გალ. 5:16).

პავლე აფრთხილებს თავის მკითხველებს: “ეს თავისუფლება არ გახდეს საბაბი ხორცის საამებლად, არამედ სიყვარულით ემსახურეთ ერთმანეთს” (გალ. 5:13). პავლე არასდროს ასწავლის, რომ რჯული უსარგებლოა; ის ასწავლის, რომ რჯული შესრულდა (აღსრულებულ იქნა) სიყვარულით. პავლეს პასუხი ლეგალიზმზე (რელიგიურობაზე) არ არის განზრახ ცოდვის ნებართვა. პასუხი ლეგალიზმზე (რელიგიურობაზე) არის სიყვარული. რჯული სრულდება სიყვარულში. თუ გვიყვარს ღმერთი, ჩვენ ნებით დავემორჩილებით ღვთის კანონს; რჯულის (კანონის) მეშვეობით ჩვენ შევიმეცნებთ როგორ ვიცხოვროთ ღმერთის მოსაწონად. ჩვენ ვემორჩილებით არა მონობის, არამედ სიყვარულის გამო. სიყვარული აღასრულებს რჯულს.

პავლე ხორცის საქმეებს უპირისპირებს სულის ნაყოფებს (გალ. 5:19-23). ის ასწავლის, რომ თუ სულით ვცოცხლობთ, სულითვე დავდივართ; და მის ნაყოფს წარმოვაჩენთ ჩვენს ცხოვრებაში. თუ ხორცისთვის ვთესავთ, ხორცისგან მოვიმკით ხრწნილებას. ხოლო თუ სულისთვის ვთესავთ, სულისგან მოივმკით მარადიულ სიცოცხლეს (გალ. 6:8). სიყვარულის კანონი არ არის ნებართვა, რომ ვცოდოთ. პირიქით, სიყვარული გავძლევს ძალას, რომ ღვთის მორჩილებაში ვიაროთ.

მორწმუნისთვის სიყვარულის კანონს უდიდესი პრაქტიკული მნიშვნელობა აქვს. ამ გზით მცხოვრებნი, ჩვენ შევძლებთ განსაცდელის გამო დაცემულების წამოყენებას; ჩვენ ერთმანეთის ტვირთს ვზიდავთ; ჩვენ სწორად ვიფიქრებთ საკუთარ თავზე; მოვიმკით საუკუნო სიცოცხლეს (გალ. 6:1-8). ეს არის ჭეშმარიტი ქრისტიანული თავისუფლება.

როდესაც ეკლესიაში პრობლემებს ვაწყდებით, ზოგჯერ ცდუნება გვაქვს ვიფიქროთ: ”წარსულში არასდროს ყოფილა ასე ცუდად საქმე!” კორინთელთა და გალატელთა წერილები შეგვახსენებს, რომ: ”დღევანდელი პრობლემები ახალი არ არის”. ეს წერილები პირდაპირ 21-ე საუკუნის ეკლესიას ეხება.

1 კორინთელების წერილი გვახსენებს ეკლესიის ერთიანობას. მიუხედავად იმისა, რომ მრავალ სფეროში განსხვავებულები ვართ, ქრისტეს სხეული ერთი სხეულია. ეს ჭეშმარიტება უნდა დაგვეხმაროს ეკლესიაში არსებული უთანხმოების მოგვარებაში; ის უნდა დაგვეხმაროს ქრისტიანებს შორის კონფლიქტების მოგვარებაში; და ის უნდა გაგვიძღვეს ჩვენი ნიჭების გამოყენებაში ქრისტეს სხეულის ასაშენებლად.

ეს წერილები სეგვახსენებს, რომ მოწოდებულნი ვართ შერიგების მსახურებაში. კორინთელთა წერილში პავლე გვაჩვენებს, რომ თავისუფლად უნდა შეგვეძლოთ პატიება, როდესაც ეკლესიაში განხეთქილება ხდება. ანალოგიურად, გალატელთა წერილში პავლე გვიჩვენებს, რომ ჩვენ უნდა ვეცადოთ წამოვაყენოთ და აღვადგინოთ დაცემულები.

გალატელთა წერილი შეგვახსენებს დიდებულ სწავლებას (დოქტრინას) მადლით გამართლების შესახებ, რწმენის მეშვეობით. პავლე გვაფრთხილებს, რომ არ დავუშვათ არავითარი სწავლება: "რწმენით გამართლება პლიუს..." არაფერი (მოსეს რჯული, საქმეები ან რაიმე სხვა) არ უნდა დავუმატოთ ქრისტეს საქმისადმი რწმენას, როგორც ღვთის წინაშე ჩვენი გამართლების საფუძველს.

გალატელთა წერილი შეგვახსენებს სიყვარულის კანონის ცხოვრებისეულ შედეგებს. სიყვარულის კანონი გარდაქმნის ჩვენს, ანუ მორწმუნეების ცხოვრებას.

1738 წლის მაისი დასაწყისში, ვილიამ ჰოლანდმა დამოწმა რწმენაში დარწმუნება, მას შემდეგ, რაც მოუსმინა ჩარლზ ვესლის, რომელმაც წაიკითხა ლუთერის კომენტარი გალატელების წერილზე. ჩარლზ ვესლი წერდა თავის დღიურში: “ამ საღამოს რამდენიმე საათი პირადად გავატარე მარტინ ლუთერთან, რომელიც ჩემთვის დიდად დალოცვილი იყო..... ვცდილობდი, ველოდებოდი და ვლოცულობდი, რომ შემეგრძნო ის, ვინც შემიყვარა და თავი მისცა ჩემთვის.’”

სულ რამდენიმე დღის შემდეგ, კვირას, სულთმოფენობის დღეს, ჩარლზმა დაამოწმა თავის დარწმუნების თაობაზე. ოთხი დღის შემდეგ, როდესაც ვილიამ ჰოლანდს უსმენდა, რომელიც მარტინ ლუთერის რომაელების წერილის წინასიტყვაობიდან კითხულობდა, ჯონ ვესლიმ მიიღო რწმენაში დარწმუნება.

უწყებამ რწმენით გამართლების შესახებ გარდაქმნა ლუთერი, ძმები ვესლები და მილიონობით სხვა მორწმუნე. ეს უწყება ისეთივე მნიშვნელოვანია დღევანდელობაში, როგორც ეს იყო მე-17 საუკუნეში.[1]

წარმოაჩინეთ ამ გაკვეთილი თქვენ მიერ აღქმა (გაგება) შემდეგი დავალებების დახმარებით:

(1) აირჩიეთ ქვემოთმოყვანილი დავალებებიდან ერთერთი:

• როგორც 1 კორინთელთა სასწავლო სახელმძღვანელო, მოამზადეთ ერთ გვერდზე მოცემული მონახაზი, თითოეული იმ საკითხის განსაზღვრებით, რომელსაც პავლე ამ წერილში ეხება. თქვენი მონახაზი უნდა მოიცავდეს სამ რამეს:

  • საკითხს ან პრობლემას;

  • პავლეს პასუხის მოკლე დასკვნას (რეზიუმეს);

  • საღვთო წერილების მუხლების მითითება 1 კორინთელთა წიგნში, რომელიც ამ საკითხის განხილვას ეძღვნება.

• დაწერეთ ერთგვერდიანი ესე თანამედროვე გამოწვევებზე, მხოლოდ რწმენის მეშვეობით, მადლით გამართლების დოქტრინაზე. მიუხედავად იმისა, რომ აღარ გვხვდება იუდაიზერები და მათი წინადაცვეთის მოთხოვნის მცდელობები, კიდევ რას ამატებენ ხოლმე ქრისტიანები მადლს, როგორც გამართლების საფუძველს რწმენით?

(2) გაიარეთ ტესტი ამ გაკვეთილის მასალაზე დაყრდნობით. ტესტი მოიცავს საზეპირო მუხლებს წმინდა წერილიდან..

(1) რატომ იყო კორინთო პავლეს ევანგელიზაციის სტრატეგიისთვის მნიშვნელოვანი ქალაქი?

(2) ვინ მუშაობდა პავლესთან ერთად კორინთოში ეკლესიის დაფუძნებაზე?

(3) კორინთოში არსებულმა რომელმა პრობლემებმა განაპირობა 1 კორინთელთა წერილი?

(4) 1 კორინთელთა წერილში რომელი ფრაზით შემოყავს თითოეული კითხვა პავლეს, რომელსაც შემდგომში თვითონ პასუხობს?

(5) ჩამოთვალეთ სამი თემა რომელსაც პავლე ეხება 2 კორინთელთა წერილში.

(6) რა იყო პავლეს მიზანი გალატელთა წერილის დაწერისას?

(7) რა იყო იუდაიზერების ცრუ სწავლება?

(8) რაში მდგომარეობს გალატელთა წერილში შეთავაზებული არჩევანი?

(9) განმარტეთ „ლეგალიზმი“ (რელიგიურობა).

(10) ლეგალიზმის საწინააღმდეგო არგუმენტში პავლემ აღნიშნა ოთხი რამ. რა არის ეს?