Lesson 5: ცოდვა

(1) სტუდენტი შეძლებს განმარტოს:

• რატომ არის მნიშვნელოვანი ცოდვის გაცნობიერება.

• ეს ცოდვა გააჩინა თავისუფალი ნების არსებობამ და არა იმან, რომ ღმერთმა შექმნა ის.

• მემკვიდრეობითი ურჯულოების განმარტება და აღწერა.

• განზრახ ჩადენილი ცოდვის შესახებ ბიბლიური კონცეფცია.

• ადამიანის შეცდომის განმარტება და სწორი დამოკიდებულება ქრისტიანული სიმწიფის პროცესის მიმართ.

• ადამიანის სისუსტის განმარტება და მისი განსხვავება ცოდვისგან.

• ქრისტიანული მრწამსის აღიარება ცოდვის შესახებ.

(2) მოსწავლე უკეთესად გაიგებს მოქცევის არსს, ეცოდინება რა განზრახ ცოდვის მკაფიო განმარტება.

► ერთად წაიკითხეთ დაბადების მე-3 თავი. რას გვეუბნება ეს მონაკვეთი ცოდვის შესახებ?

► რატომ არის ჩვენთვის საჭირო ცოდვის გაცნობიერება?

ჩვენთვის აუცილებელია ცოდვის გაცნობიერება:

1. უნდა გავიაზროთ რას ნიშნავს ცოდვა, რომ გვესმოდეს ქვეყნიერების მდგომარეობა. ბიბლია გვეუბნება, რომ ცოდვა არის ადამიანის ტანჯვის მიზეზი. ცოდვით შემოვიდა სამყაროში სიკვდილი. (წაიკითხეთ რომაელთა 5:12). ცოდვის წყევლის გამო არსებობს ავადმყოფობა, დაბერება და ტკივილი. ცოდვები, რომლებსაც ადამიანები სჩადიან, როგორებიცაა ტყუილი, ქურდობა, მკვლელობა, მრუშობა, ჩხუბი, სიმთვრალე და ჩაგვრა, ქვეყანას ტანჯვით ავსებენ. ცოდვილი ქმედებები, როგორებიცაა სიძულვილი, ვნება, სიხარბე, სიამაყე და ეგოიზმი გულში მყოფი ცოდვისგან მომდინარეობს.

2. ჩვენ უნდა გავაცნობიეროთ ცოდვა იმიტომ, რომ გავიგოთ ღმერთის პრიორიტეტები ქვეყნიერებაზე. ღმერთმა მადლითა და ხსნით უპასუხა კაცობრიობის ცოდვას. ამიტომ ცოდვა გულდასმით უნდა განისაზღვროს.

3. ჩვენ უნდა გავაცნობიეროთ ცოდვა, რომ გვესმოდეს რა არის მადლი და ხსნა.

4. ჩვენ უნდა გავაცნობიეროთ ცოდვა, რომ გავიგოთ რა არის სიწმინდე. ცოდვა სიწმინდის საწინააღმდეგოა. ის ეწინააღმდეგება ღვთისადმი ერთგულებას. იმისთვის, რომ ადამიანი იყოს წმიდა და ღვთისადმი მიძღვნილი, ის უნდა გამოეყოს ცოდვას.

[1]ღმერთის ქმნილება სრულყოფილი იყო და ყველაფერი, რაც მან შექმნა, უნაკლო იყო. იხილა ღმერთმა ყოველივე, რაც შექმნა, და აჰა, კარგი იყო ფრიად (დაბადების 1:31). მაშასადამე, ჩვენ ვიცით, რომ ცოდვა არ იყო ღმერთის ბრალი.

ადამს და ევას ურთიერთობა ჰქონდათ ღმერთთან, მათ სურდათ ღმერთისთვის მოსაწონები ყოფილიყვნენ და ჰქონდათ შესაძლებლობა, ყველაფერი გაეკეთებინათ სწორად. სატანა მივიდა ევასთან, მის საცდუნებლად. აქედან გამომდინარე ჩვენ ვიცით, რომ ცოდვა უკვე არსებობდა სამყაროში. სატანა უკვე იყო ცოდვაში ჩავარდნილი. მაგრამ ცოდვა ჯერ კიდევ არ იყო შემოსული კაცობრიობაში და ქმნილების იმ ნაწილში, რომელიც მისი უფლებამოსილების ქვეშ იყო.

ადამს და ევას ჰქონდათ თავისუფალი ნება. ცოდვა შესაძლებელი იყო, რადგან მათ შეეძლოთ რეალური არჩევანის გაკეთება. მათ აირჩიეს ღვთის ნების დარღვევა და ეს იყო ადამიანური ცოდვის დასაწყისი. ცოდვა არ არის ის, რაც ღმერთმა შექმნა.

პირველივე ჩადენილმა ცოდვამ კაცობრიობა ღმერთს დააშორა. ცოდვამ ასევე გარყვნა კაცობრიობის ბუნება. (წაიკითხეთ ფსალმუნების 50:5). შემდგომში დაბადებულ ყველა ბავშვს ექნება ეს გარყვნილი ბუნება და ჩაიდენს ცოდვებს. (წაიკითხეთ რომაელთა 5:12, 14, 18-19).

ცოდვამ წყევლა მოუტანა ყველა ქმნილებას (დაბადების 3:16-19). ცხოვრება ცოდვის გამო შეიცვალა. დაიწყო ტკივილი დაბერება და სიკვდილი. (წაიკითხეთ 1 კორინთელთა 15:22) შრომა და გადარჩენა გახდა რთული. ადამიანური ურთიერთობები კონფლიქტით იყო სავსე. რაც წლები გადიოდა და ადამიანები მრავლდებოდნენ, ცოდვის შედეგებიც გამრავლდა იმაზე მეტად, ვიდრე ადამს და ევას წარმოედგინათ.

► როგორ აღწერდით ცოდვილ ბუნებას, რომლითაც ადამიანები იბადებიან?

[1]მემკვიდრეობითი ურჯულოება არის ადამიანის ზნეობრივი ბუნების გაფუჭება, რაც მას დაბადებიდან ცოდვისკენ უბიძგებს. ამას ზოგჯერ "პირველქმნილ ცოდვას" უწოდებენ. ეს არის ჩვენი ცოდვილი ბუნება, რომლითაც დავიბადეთ ადამის ცოდვის გამო.

ყველა ადამიანს დაბადებიდანვე აქვს ბოროტებისკენ მიდრეკილება. (წაიკითხეთ ფსალმუნის 57:3). ადამიანის ბუნება უკვე დამახინჯებულია ცოდვისადმი მიდრეკილებებით, როდესაც ის იბადება. ადამიანი ცოდვის ჩადენას იწყებს, როგორც კი არჩევანის გაკეთებას დაიწყებს. ცოდვისკენ მიდრეკილება არ არის ის, რასაც ის გარემოდან ისწავლის.

დავითმა თქვა, ცოდვილად დავიბადე, დიახ ცოდვილად ჩავესახე დედაჩემს. (წაიკითხეთ ფსალმუნის 50:5). ის არ გულისხმობდა იმას, რომ დედამ რამე დააშავა. ის გულისხმობდა, რომ მაშინაც კი, როდესაც ბავშვი საშვილოსნოში ყალიბდება, მის ბუნებას ცოდვა უკვე ამახინჯებს.

გარყვნილი, ურჯულო ბუნების გამო, ადამიანებში ღვთის ხატება დაზიანებულია. ყველა ადამიანი იბადება ეგოცენტრული ნებით და ცოდვისკენ მიდრეკილი (ფილიპელთა 3:19). ჩვენი ნება არ არის თავისუფალი არჩევანის უფლებაში, თუ ღმერთი არ მოგვცემს სურვილს და ძალას. (წაიკითხეთ რომაელთა 6:16-17).

მემკვიდრეობითი ურჯულოება იწვევს შინაგან ცოდვებს, როგორიცაა სიამაყე, შური, სიძულვილი და მიუტევებლობა. ის ასევე იწვევს ცოდვილ ქმედებებს.

ბუნებრივად ადამიანებს აქვთ ჯანყი ღვთის ავტორიტეტის მიმართ და გაბრაზებულნი არიან მის სამართალზე. ცოდვილთა განსჯა ხდება არა მხოლოდ ცოდვის ჩადენის გამო, არამედ ღვთისადმი ამბოხების გამო. (წაიკითხეთ იუდას 15).

ცოდვილი ხასიათის ადამიანი ბუნებრივად ეგოცენტრულია. მას სურს დაამტკიცოს საკუთარი ნება, ვიდრე ენდოს ღვთისა და სხვების ავტორიტეტს. მას სურს დააკმაყოფილოს საკუთარი სურვილები და არა ღმერთს აამოს. მას საკუთარი თავის რწმენა აქვს და არ სურს ღმერთზე დამოკიდებულება. მისთვის საკუთარი წარმატება უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ღვთის დიდება.

ადამიანები ზუსტად ვერ ხვდებიან სწორს და არასწორს, რადგან მათ გონება აქვთ დაბნელებული. (წაიკითხეთ ეფესელთა 4:17-18). ბუნებით ისინი მიჰყვებიან მეამბოხე სამყაროს მიმართულებას, სატანის კონტროლს და საკუთარ ცოდვილ სურვილებს; და ისინი ღვთის რისხვას იტეხენ თავზე. (წაიკითხეთ ეფესელთა 2:2-3) მათი ბუნებრივი მიდრეკილება ცოდვისკენ არის მუდამჟამს (დაბადების 6:5).

მემკვიდრეობითი ურჯულოების ზღვარი და საზომი თეოლოგიაში აღწერილია, როგორც სრული გარყვნილება. იმ განსხვავების გარეშე, რომელსაც ღვთის მადლი წარმოშობს, ადამიანს არ შეეძლო რაიმე სიკეთის გაკეთება, ან თუნდაც ჰქონოდა სიკეთის კეთების სურვილი. მას არ შეეძლო მონანიება ან ღმერთის ძებნა. (წაიკითხეთ იოანეს 6:44). მას აღწერენ, როგორც "დანაშაულებსა და ცოდვებში მკვდარი” (ეფესელთა 2:1).

მნიშვნელოვანია იცოდეთ, როგორ რეაგირებს ღვთის მადლი მემკვიდრეობით გარყვნილებაზე. პირველ რიგში, ღმერთის ძალა მოდის სახარების გზავნილებიდან, რომელიც აძლევს დაკარგულ ადამიანს სურვილს და შესაძლებლობას უპასუხოს სახარებას. (წაიკითხეთ რომაელთა 1:16). შემდეგ, როდესაც ადამიანი გადარჩება, ის თავისუფლდება ცოდვის კონტროლიდან (რომაელთა 6:11-14). ამასთან, მემკვიდრეობითი ურჯულოების გავლენა გრძელდება ახალ ქრისტიანზეც.

მემკვიდრეობითი ურჯულოების გავლენა ქრისტიანში რამდენიმე გზით ვლინდება.

1. ხალი ქრისტიანი ზოგჯერ ებრძვის საკუთარ ნებას ცდუნების დროს.

2. ახალი ქრისტიანი იგრძნობს არასწორ მოტივებს, რომლებსაც უნდა

3. შეეწინააღმდეგოს.

4. ახალ ქრისტიანს არასწორი რეაქცია და დამოკიდებულება ექნება, სანამ ის გააცნობიერებს მათ.

ახალ ქრისტიანს ჭირდება გამხნევება, რათა მან არ უარყოს თავისი რწმენა. მას შეუძლია ეჭვი შეიტანოს იმაში, რომ იგი გადარჩენილია, რადგან მას ჯერ კიდევ უწევს ბრძოლა არასწორ მოტივებთან.

პასტორი მოთმინებით უნდა მოეკიდოს ახალ ქრისტიანებს. მან უნდა გააცნობიეროს, რომ ისინი არ იქნებიან თანმიმდევრული ქრისტიანები ყველაფერში, რასაც ისინი ამბობენ და აკეთებენ. მათ შეიძლება მაშინვე ვერ დაინახონ ის პრობლემა, რაც ჯერ კიდევ აქვთ. მათთვის აუცილებელია გამხნევება, რომ ილოცონ მემკვიდრეობითი ურჯულოების განწმენდისთვის, მაგრამ ამის გასაგებად მათ დრო სჭირდებათ.

► რა არის განზრახ შეცოდება?

განზრახ შეცოდება არის ღმერთის ცნობილი ნების მიზანმიმართული დარღვევა. (წაიკითხეთ 1 იოანეს 3:4, იაკობის 4:17). ეს ხდება მაშინ, როდესაც ადამიანი ირჩევს გააკეთოს ის, რაც იცის, რომ არასწორია ან არ აკეთებს იმას, რაც იცის, რომ სწორია.

ცოდვის ბუნებამ ყველა ადამიანი აიძულა იესოს გარდა, ჩაედინა ცოდვა. (წაიკითხეთ რომაელთა 3:23). არ არსებობს ადამიანი, რომელიც მთელი ცხოვრება მართალი იყო. (წაიკითხეთ 1 იოანეს 1:10).

რომაელთა 3:10-19 – ში მოცემულია მათი აღწერა, ვინც საკუთარ ბუნებას მისდევს, მადლის მიერ გაკეთებული განსხვავების გარეშე. ეს არის ცხოვრება, რომელიც გამოირჩევა აჯანყებით, სიძულვილითა და განადგურებით.

არიან ადამიანები, რომლებიც მონანიებამდეც არ ვლინდებიან ბოროტებად. ისინი, როგორც ჩანს, არ სჩადიან დამანგრეველ, მავნე ცოდვებს სხვების მიმართ. მაგრამ ეს ადამიანებიც ცოდვილნი არიან, რადგან ისინი ღმერთის მორჩილების ნაცვლად, საკუთარი გზით ცხოვრებას ირჩევენ. ბიბლიაში ნათქვამია, რომ ადამიანები ჰგვანან ცხვრებს, რომლებიც საკუთარი გზებით დაიარებიან (ესაიას 53:6).

ის, რომ ადამიანმა მოითხოვოს უფლება საკუთარი გზის არჩევისა და უარყოს მისი შემოქმედის უფლება მართოს იგი, არის ცოდვის არსი. ეს აჯანყებაა ღვთის ავტორიტეტის წინააღმდეგ. ეს იყო ადამისა და ევას ცოდვა, პირველი ადამიანები, როდესაც მათ ცდუნება ჰქონდათ თავიანთი თავის ღმერთები გამხდარიყვნენ და ცდილობდნენ ღმერთისგან დამოუკიდებლები ყოფილიყვნენ. საბოლოო სამსჯავროზე ცოდვილები განიკითხებიან ცოდვის ჩადენის გამო და მიუსჯიან მათ ცეცხლის ტბას (გამოცხადების 20:12-14).

ცოდვილი, რომელიც ინანიებს და სწამს სახარების, იწყებს ცხოვრებას განზრახ შეცოდებაზე გამარჯვებით. თუ იგი ცდუნებას დანებდება და ცოდვას ჩაიდენს, მას შეუძლია მოინანიოს და მიეტევება, მაგრამ მორწმუნის ნორმალური ცხოვრება ცოდვაზე გამარჯვებაა. (წაიკითხეთ 1 იოანეს 2:1-6, 3:3-10).

ადამიანი ზოგჯერ არღვევს ღვთის სიტყვას შემთხვევით ან გაუცნობიერებლად.

ლევიანების 4:2-3-ში ვხედავთ, რომ ადამიანს მსხვერპლის შეწირვა სჭირდებოდა, როდესაც მიხვდა, რომ მან უკვე რაღაც დააშავა. იმის გამო, რომ ქრისტეს სიკვდილი ძველ აღთქმის ყველა მსხვერპლს ანაცვლებს, ჩვენ ვიცით, რომ ქრისტიანები გამოსყიდულ იქნენ უნებლიე დარღვევებისგან.

მათ შეიძლება ეწოდოს ცოდვები იმ გაგებით, რომ ისინი არ შეესაბამება ღვთის აბსოლუტურ სტანდარტს, მაგრამ ისინი არ არის ის, რასაც ბიბლია ჩვეულებრივ უწოდებს ცოდვას. ადამიანს, ვინც მათ ცოდვას უწოდებს, გაუჭირდება განასხვაოს ადამიანური შეცდომები ღვთის კანონის განზრახ დარღვევისგან. მას შეიძლება ჰქონდეს არასწორი, ადამიანური პასუხისმგებლობის გრძნობა.

ღმერთმა დაგმო განზრახ დარღვევები, მაგრამ არა ადამიანის შეცდომები. ეს გარდაუვალია, სანამ ჩვენი გაგება შეზღუდულია. ისინი არ არღვევენ ღმერთთან ჩვენს ურთიერთობას, რადგან არ ეწინააღმდეგებიან ღვთის სიყვარულს. ღმერთმა თქვა, რომ მისდამი სრული სიყვარული ასრულებს იმას, რასაც ის ჩვენგან მოითხოვს. (წაიკითხეთ მათეს 22:37-40; რომაელთა 13:8-10). ჩვენ არ ვართ პასუხისმგებელნი იმაზე, რაც არ ვიცით. (წაიკითხეთ იაკობის 4:17).

სინათლეში სიარულით [ჩვენთვის ცნობილი ჭეშმარიტების შესაბამისად], ჩვენ ვიწმინდებით ყოველგვარი ცოდვისაგან. (წაიკითხეთ 1 იოანეს 1:7). ჩვენ არ უნდა გვქონდეს იმის შიში, რომ უცნობმა შეცდომებმა დაარღვიოს ჩვენი ურთიერთობა ღმერთთან, რადგან ჩვენ გვწამს ქრისტესმიერი გამოსყიდვის.

ლევიანების წიგნი გვაჩვენებს, რომ როდესაც მივხვდებით, რომ რაღაც უნებლიედ დავაშავეთ, უნდა მოვინანიოთ, ღმერთს პატიება ვთხოვოთ და გამოვასწოროთ ჩვენი ცხოვრება ისე, როგორც ღმერთს სურს.

ღვთის სიტყვის შესწავლისას, მივყვებით სულიწმიდას, სხვა მორწმუნეებთან ურთიერთობას და ვიზრდებით, ჩვენ უნდა შევცვალოთ ქცევა, რომელიც უნებურად არღვევს ღვთის ნებას.

► რატომ უნდა გვინდოდეს უკეთესად ვიცოდეთ და შევასრულოთ ღვთის ნება?

არსებობს რამდენიმე მიზეზი, რის გამოც ჩვენ უნდა გვინდოდეს უკეთ გავიგოთ ღვთის ნება და მთლიანად მივყვეთ მას:

1. ჩვენ არ გვსურს ჩავიდინოთ ისეთი რამ, რაც ღმერთისთვის არ იქნება მოსაწონი,

2. არასათანადო საქციელს აქვს ცუდი შედეგები, თუნდაც ის უნებლიე იყოს,

3. ჩვენ უნდა ვიყოთ კარგი მაგალითები, როგორც ქრისტიანები და

4. თუ ჩვენ ვცდილობთ თავი დავაღწიოთ ღვთის ნებას, ჩვენ დამნაშავენი ვართ განზრახ ჩადენილ ცოდვაში.

თუ ვაღიარებთ, რომ რასაც ვაკეთებთ, არასწორია, მაგრამ მაინც ავირჩიეთ ამის გაკეთება, ეს აღარ არის მხოლოდ შეცდომა უცოდინრობის გამოღვთის ნების გაგებასთან ერთად, დროდადრო ვაღიარებთ ჩვენს ცხოვრებაში არსებულ შეცდომებს. თუ ვაღიარებთ, რომ რასაც ვაკეთებთ, არასწორია, მაგრამ მაინც ავირჩიეთ ამის გაკეთება, ეს აღარ არის მხოლოდ შეცდომა უცოდინრობის გამო. თუ ჩვენ უარს ვამბობთ შეცვლაზე, ეს არასწორი ქმედება განზრახ ცოდვად იქცევა.

სისუსტეები არის ფიზიკური ან ფსიქიკური შეზღუდვები ან ნაკლოვანებები. ყველა ადამიანს აქვს ადამიანური სისუსტეები. ადამის დაცემისა და კაცობრიობის დაკნინების გამო, რომელიც განუწყვეტელი ცოდვის შედეგია, ჩვენ ფსიქიკურად, ფიზიკურად და ემოციურად უფრო სუსტები ვართ, ვიდრე ღმერთმა ჩაგვიფიქრა.

ჩვენ ვიცით, რომ სისუსტე ცოდვა არ არის, რადგან იესოსაც კი ჰქონდა უძლურება, მაგრამ მას ცოდვა არ ჰქონია. (წაიკითხეთ ებრაელთა 4:15). იესომ განსხეულების დროს აიღო კაცობრიობის შეზღუდვები და ისეთივე ცდუნებები ჰქონდა, როგორიც ჩვენ. საღვთო წერილი გვეუბნება, რომ მას მოსშივდა, დაიღალა და ტკივილი განიცადა. თუმცა იესომ ადამიანური შეზღუდვები აიღო, მის ცხოვრებაში არასდროს ჰქონია ისეთი რამ, რაც არ იყო მამის მოსაწონი, რადგან იგი ხელმძღვანელობდა მისი ღვთიური ბუნებით და სულიწმიდით.

პავლე მოციქულს გაუხარდა, რომ მისი უძლურება იყო შესაძლებლობა ღვთის ძალა გამოვლენილიყო, მაგრამ ჩვენ ვიცით, რომ ის არ საუბრობდა ცოდვაზე, რადგან მას არ გაუხარდებოდა ცოდვის გაგრძელება მის ცხოვრებაში. (წაიკითხეთ 2 კორინთელთა 12:9-10).

სანამ მოკვდავ სხეულში ვიმყოფებით, სისუსტე გვექნება. ჩვენი შეზღუდული გაგება ადამიანის შეცდომას გარდაუვალს ხდის. სისუსტე არ განაპირობებს განზრახ ცოდვას. თუ ცოდვას ვირჩევთ, ჩვენ ვართ დამნაშავე და ვერ დავადანაშაულებთ ჩვენს ადამიანურ ბუნებას. ღმერთი განგვიკითხავს არა იმიტომ, რომ ადამიანები ვართ, არამედ იმიტომ, რომ ჩვენ მის წინააღმდეგ განვაწყვეთ ჩვენი ნება.

► რატომ არის მნიშვნელოვანი განზრახ ცოდვის გარჩევა უნებლიე დარღვევებისგან?

ზოგიერთი ადამიანი ერთ დონეზე აყენებს განზრახ ცოდვას, მემკვიდრეობით გარყვნილებას, უნებლიე დანაშაულს და უძლურებას და მათ „ცოდვას“ უწოდებს, განუსხვავებლად.

ცოდვილი ინანიებს ცოდვებს, როდესაც ის საკმარისად ნანობს მათ ჩადენას და სურს მიატოვოს ისინი. ეს ნიშნავს, რომ ის ინანიებს განზრახ ცოდვას, რადგან ეს არის ის, რაც ღვთის ძალით შეიცვლება.

თუ განზრახ ცოდვას სხვა კატეგორიებისგან განვასხვავებთ, გავიგებთ, რას ნიშნავს მორწმუნის ცოდვაზე გამარჯვება. ადამიანები, რომლებიც კატეგორიებს არ გამოყოფენ, არ თვლიან, რომ ცოდვაზე გამარჯვება შესაძლებელია.

ხსნის ბიბლიურ აღწერილობას მხოლოდ ადამიანის არსებობის ასპექტებს შორის ამ განსხვავებების გათვალისწინებით აქვს აზრი. ხსნის გასაგებად, სწორად უნდა განვსაზღვროთ ცოდვა.

► კლასმა ორჯერ მაინც უნდა წაიკითხოს „მრწამსის აღიარება.”

ცოდვა წარმოიშვა პირველი ქმნილების თავისუფალი გადაწყვეტილებისგან, რომ არ დამორჩილებოდნენ ღმერთს. ყველა ადამიანი, იესოს გარდა, მემკვიდრეობით იღებს ადამის გარყვნილებას და ასევე არის ცოდვილ ქმედებებში დამნაშავე. ადამიანური შეცდომები შეიძლება არღვევდეს ღვთის კანონს, მაგრამ არ არღვევს ჩვენს ურთიერთობას ღმერთთან. ყველა ცოდვილი სამუდამოდ გასამართლდება, თუ საბოლოო განაჩენამდე ვერ იპოვის ღვთის შენდობას.

(1) წმიდა წერილის შესასწავლი ადგილების დავალება: თითოეულ სტუდენტს უნდა დაევალოს ქვემოთ ჩამოთვლილთაგან ერთ–ერთი ადგილი. შემდეგი გაკვეთილის წინ მან კლასში უნდა წაიკითხოს ეს ადგილი და დაწეროს აბზაცი იმის შესახებ, თუ რას ამბობს ის, ამ გაკვეთილში მთავარი განხილვის საგანთან დაკავშირებით.

• გალატელთა 5:16-21
• ეფესელთა 5:1-8
• ტიტეს 1:10-16
• იაკობის 4:1-4
• 2 პეტრეს 2:9-17
• რომაელთა 1:21-32
• რომაელთა 3:10-20

(2) ტესტი: შემდეგ მეცადინეობას დაიწყებთ მე-2 გაკვეთილის ტესტით. მოსამზადებლად კარგად შეისწავლეთ ტესტის საკითხები.

(3) სწავლების დავალება: არ დაგავიწყდეთ, რომ დაგეგმოთ და აცნობოთ თქვენი კლასის გარეთ ჩატარებული გაკვეთილების დრო.

(1) რომელია ოთხი მიზეზი, რის გამოც უნდა გვესმოდეს, რა არის ცოდვა?

(2) საიდან ვიცით, რომ ცოდვა ღმერთის ბრალი არ იყო?

(3) ქვემოთ ჩამოთვლილ წინადადებებიდან თითოეული განსაზღვრეთ ერთ წინადადებაში: მემკვიდრეობითი ურჯულოება, განზრახ ცოდვა, უნებლიე შეცდომები და სისუსტე.

(4) რატომ უნდა გვინდოდეს ღვთის ნების უკეთ გაგება და შესრულება?

(5) საიდან ვიცით, რომ სისუსტე ცოდვა არ არის?