Lesson 11: ქრისტიანული სიწმიდე

(1) სტუდენტი შეძლებს განმარტოს:

• ღვთის სიწმიდე, როგორც ქრისტიანული სიწმიდის ფუძე.

• სიწმინდის მნიშვნელობა ღვთისმსახურებისა და ღმერთთან ურთიერთობისთვის.

• მემკვიდრეობითი უზნეობის გავლენა მორწმუნეს ცხოვრებაში.

• პროცესი, რომელსაც მორწმუნე მიჰყავს განწმენდემდე.

• განწმენდის გამოცდილების ბიბლიური მაგალითები.

• სრული განწმენდის განსაზღვრება.

• სულიწმიდის ნათლობის ბიბლიური კონცეფცია.

• ქრისტიანული მრწამსის აღიარება ქრისტიანული სიწმინდის შესახებ.

(2) სტუდენტი ექნება რწმენა, რომ ღვთის მადლი მას წმინდაჰყოფს, დღევანდელ სამყაროში.

► წაიკითხეთ ფსალმუნი 119:33-40 ერთად. რას გვეუბნება ეს მუხლები ღმერთის მიერ მორწმუნის გარდაქმნის გზაზე?

როდესაც ღმერთმა საკუთარი თავის გამოცხადება დაიწყო, მისი პირველი მიზანი იყო იმის ჩვენება, თუ როგორი ღმერთია იგი. ღმერთი თავის თავს პირველ რიგში აღწერს, როგორც წმიდას. სიტყვა სიწმიდე, ებრაულად (ქადოშ), ძველ აღთქმაში 600-ზე მეტჯერ გვხვდება. მაგალითად, ესაია ხშირად მოიხსენიებდა ღმერთს, როგორც „ისრაელის წმიდა.”

ღვთის სიწმინდე თაყვანისცემის თემა იყო:

“აქონ შენი დიადი და საშიში სახელი, რადგან წმიდაა იგი… აღამაღლეთ უფალი, ღმერთი ჩვენი და თაყვანი ეცით მის ფერხთა საყრდენს - წმიდაა იგი” (ფსალმუნი 98:3, 5).

ღვთის სიწმინდე ადამიანისადმი მოთხოვნის საფუძველია. რადგან ისაა წმიდა, ის მოუწოდებს თავის თაყვანისმცემლებს, იყვნენ წმინდები. მან თქვა: “იყავით წმიდა, რადგან წმიდა ვარ მე” (ლევიანთა 11:44-45; 19:2; 20:26; 21:8).

ისრაელის ღმერთი განსხვავდებოდა წარმართთა ცრუ ღმერთებისგან და განსხვავებული თაყვანისცემას ითხოვდა.

“ვინ ავა უფლის მთაზე ან ვინ დადგება მის წმიდა ადგილზე? ვისაც ხელები სუფთა აქვს და გული სპეტაკი, ვინც ამაო კერპებს არ წაპოტინებია და ყალბად არ დაუფიცია” (ფსალმუნი 23:3-4)

აქ კითხვა დგას: "ვის თაყვანისცემას ღებულობს ღმერთი?" როგორც ჩანს, ყველა არ არის მიღებული ღვთის თაყვანისმცემლად.

სიწმინდე, რომელსაც ის ელის, არ არის მხოლოდ ფორმალური ან თვალთმაქცური; ეს არის ნამდვილი სიწმინდე. ახალ აღთქმაში ღვთის მსახურთა სიწმინდის სტანდარტი მეორდება: „არამედ ისეთი წმიდანი იყავით ყოველ საქციელში, როგორი წმიდაცაა იგი, ვინც თქვენ მოგიწოდათ. ვინაიდან დაწერილია: "იყავით წმიდანი, რადგან წმიდა ვარ მე” (1 პეტრეს 1:15-16). "საუბარი" არის სიტყვა, რომელიც ეხება ქცევას, ქმედებას, მთელს ცხოვრების წესს. ღმერთი არ ითხოვს მხოლოდ, რომ მისი თაყვანისმცემლები იყვნენ წარმოსაჩენად, ფორმალურად წმიდანი, ან წმიდები ეწოდოთ, როდესაც სინამდვილეში არ არიან.

ჩვენ გადარჩენილნი ვართ მადლით და ღმერთი გვღებულობს ქრისტეს მსხვერპლის გამო, როცა ჯერ კიდევ ცოდვილნი ვართ. ის გვიღებს, როგორ ცოდვილებს, მაგრამ ცოდვილნი არ ვრჩებით. ცოდვა შეურაცხყოფა და დანაშაულია ღმერთის წინააღმდეგ ჩვენ კი გვსურს მას ვაამოთ.

► რა მიზეზებით არის სიწმინდე დაკავშირებული თაყვანისცემასთან?

სიწმიდე დაკავშირებულია თაყვანისცემასთან, რადგან გვიყვარს ღმერთი და გვსურს, რომ ვაამოთ მას. ღმერთის მოთხოვნა არ გვაკვირვებს, თუ გვესმის, რა არის სინამდვილეში თაყვანისცემა. ჩვენ მას მხოლოდ შიშის გამო არ ვცემთ თაყვანს. ჩვენ მხოლოდ იმიტომ არ ვცემთ თაყვანს, რომ ის გვაკურთხებს.

ღმერთის თაყვანისცემა ნიშნავს იმის აღქმას, რომ ის ყველაზე დიდებული პიროვნებაა, რაც კი არსებობს. თაყვანისცემა ნიშნავს აღტაცებას მისით, როგორიც ის არის. თაყვანისცემა არის მისი ბუნების და თვისებების დაფასება.

ღმერთის ბუნება არსებითად წმიდაა, ასე რომ, თუ ჩვენ ნამდვილად ვაღმერთებთ ღვთის ბუნებას, შევიძულებთ ცოდვას და უწმინდურებას, მაშინაც კი, თუ მათ საკუთარ თავში დავინახავთ. სიწმინდე თაყვანისცემას უკავშირდება, რადგან ჩვენ გვიყვარს ღმერთი და გვინდა, რომ მას ვგავდეთ.

როდესაც პირველად ვხვდებით ღმერთს, ცოდვა ხელს გვიშლის მასთან ურთიერთობაში. ამიტომაც ღმერთთან ჩვენი ურთიერთობა ვერ იწყება მანამ, სანამ არ მოვინანიებთ, სანამ არ მოგვეტევება და ახალ გულს არ მივიღებთ.

იმავე დროს, როდესაც ჩვენი ღმერთთან შერიგება ხდება, ხდება ჩვენი გარდაქმნაც. სულიერად, ჩვენ ახალ ქმნილებად ვიქცევით. ჩვენ ცოდვის ძალაუფლებისგან ვთავისუფლდებით და გვსურს ღმერთს ვაამოთ. ქრისტიანული სიწმინდე იწყება მაშინ, როდესაც პიროვნების გადარჩენას იღებს.

ბიბლია გვასწავლის, რომ ხსნას დაუყოვნებლივ მივყავართ წმინდა ცხოვრებისკენ. „ღვთის მადლი, რომელიც ყველა ადამიანის მხსნელია“ გვასწავლის, რომ „გონივრულად, სიმართლითა და ღვთისმოსაობით ვიცხოვროთ ამ წუთისოფელში” (ტიტე 2:11-12). ხსნის მიზანია ცოდვებისგან ჩვენი განთავისუფლება და განწმენდა, ასე რომ ჩვენ შეგვიძლია ვიცხოვროთ ღმერთთან ურთიერთობაში.[1]

რამდენადაც ვცხოვრობთ ღმერთთან ურთიერთობაში, ჩვენ ვაგრძელებთ სიწმინდეში ზრდას, რადგან უფრო მეტად გვესმის მისი ჭეშმარიტება. „სიარული სინათლეში“ ნიშნავს განვაგრძოთ ღმერთის მორჩილება, რაც უფრო მეტად ვიგებთ მისი ჭეშმარიტების შესახებ (1 იოანე 1:7). რაც უფრო უკეთ გვესმის, რა მოსწონს და რა არ მოსწონს მას, მით მეტად ვიცვლებით მისი ჭეშმარიტებით და სულიწმინდის ძალით. ეს არის სულიერი ზრდის ასპექტი.

ადამიანს, რომელსაც ღმერთი უყვარს, სურს იყოს სრულიად წმიდა. მას არ სურს შეცვალოს მხოლოდ თავისი მოქმედებები. მას სურს, რომ მისი მოტივები მთლიანად ღმერთისთვის იყოს. დავითი ლოცულობდა, რომ შეძლებოდა ცხოვრება სრული გამარჯვებით ცოდვაზე, შემდეგ კი ლოცულობდა, რომ მისი სიტყვები და გულის ფიქრებიც კი, ღმერთის მოსაწონი ყოფილიყო (ფსალმუნი 18:12-14. ასევე იხილეთ ფსალმუნი 118:7, 34, 36, 69, 80, და 112).

მაგრამ მორწმუნეებს კიდევ რაღაც სჭირდებათ, გარდა სიწმინდის ზრდის პროცესისა, რომელიც მონანიებას, ღვთისკენ მოქცევას მოჰყვება. მორწმუნეები აცნობიერებენ გულში დარჩენილ უწმინდურებას. ეს არის ის, რისი განკურნებაც შეუძლებელია ეტაპობრივი ზრდით. მიუხედავად იმისა, რომ ისინი გადარჩენილნი არიან და ღვთისადმი მორჩილებაში ცხოვრობენ, ისინი ზოგჯერ გრძნობენ თავისში მიდრეკილებას, რომ კვლავ ცოდვას დაუბრუნდნენ.

მემკვიდრეობითი უზნეობა და მანკიერება არის ადამიანის ზნეობრივი ბუნების გარყვნა, რაც მას დაბადებიდან ცოდვისკენ უბიძგებს. თეოლოგები მას ზოგჯერ "პირველქმნილ ცოდვას" უწოდებენ, რადგან ეს ჩვენი ცოდვილი ბუნებაა, რომლითაც ადამის ცოდვის გამო დავიბადეთ.

ყველა ადამიანი იბადება ნებით, რომელიც საკუთარ თავზე ორიენტირებული და ცოდვისკენ მიდრეკილია (ფილიპელთა 3:19). ჩვენი ნება არ არის თავისუფალი, რომ სწორი აირჩიოს, თუ ღმერთი არ მოგვცემს სურვილს და ძალას (რომაელთა 6:16-17). მემკვიდრეობითი, თანდაყოლილი უზნეობა იწვევს შინაგან ცოდვებს, როგორიცაა სიამაყე, შური, სიძულვილი და უპატიებლობა. ეს ასევე განაპირობებს ცოდვის ჩადენას.

► ადამიანს გადარჩენის შემდეგაც აქვს მემკვიდრეობითი უზნეობა?

გადარჩენილი ადამიანი აღარ არის მემკვიდრეობითი უზნეობის კონტროლის ქვეშ. მას კვლავაც ის რომ აკონტროლებდეს, იგი ცოდვაში იცხოვრებდა და არა გადარჩენაში. ბიბლია გვეუბნება, რომ ადამიანი, რომელსაც „ხორციელი გონება“ აკონტროლებს, მსჯავრდადებულია (რომაელთა 8:6-8, 13). გადარჩენილი ადამიანი არ ექვემდებარება მემკვიდრეობით უზნეობის კონტროლს და სულიერი ძალის გამოყენებით, შეუძლია იცხოვროს ცოდვაზე გამარჯვებით (რომაელთა 8:1, 9, 13).

მაგრამ გადარჩენილ ადამიანს კვლავ აქვს მემკვიდრეობითი უზნეობის გავლენა თავისში, სანამ არ განიწმინდება მისგან. პავლემ კორინთელ მორწმუნეებს განუცხადა, რომ ისინი კვლავ "ხორციელნი" იყვნენ და ქვეყნიური ადამიანების მსგავსი დამოკიდებულება ჰქონდათ, მიუხედავად იმისა, რომ მათ გადარჩენა მიიღეს. (წაიკითხეთ 1 კორინთელთა 3:1-3). მან მიანიშნა კიდეც, რომ ახალი ქრისტიანისთვის ამ მდგომარეობაში ყოფნა ნორმალურია, რადგან მისი თქმით, იყო "ხორციელი," ნიშნავს იყო ჩვილის მსგავსი ქრისტეში.”

ამ მდგომარეობაში მყოფ მორწმუნეს უყვარს ღმერთი, მაგრამ არ შეუძლია უყვარდეს ღმერთი მთელი გულით, სულით, გონებით და ძალით. მას არ შეუძლია პავლეს მსგავსად თქვას, რომ მას აქვს ერთი მოტივი, რომ შეასრულოს ღვთის მოწოდება (ფილიპელთა 3:13-15). მან იცის, რომ მისი გულის ზოგიერთი ფიქრები არ არის მისაღები ღმერთისთვის.

ღმერთი არ გვტოვებს ამ მდგომარეობაში. ჯერ კიდევ ძველად მან პირობა მისცა ისრაელის ხალხს. მან თქვა, რომ აღასრულებდა მადლის საქმეს, რაც მათ მისცემდა შესაძლებლობას, რომ ის მთელი გულით შეეყვარათ. (წაიკითხეთ მეორე რჯული 30:6).

[2]დავითი ლოცულობდა განსაკუთრებული მადლის მოქმედებისთვის, რომელიც პატიების მიღმა იყო. ის ცოდვაში ჩავარდა და მიხვდა, რომ ეს მოხდა მის გულში არსებული პრობლემის გამო. იგი ღმერთს ევედრებოდა: ”ცოდვილად ჩავესახე დედაჩემს... მაგრამ გულში დაფარული ჭეშმარიტება გსურს”. მან იცოდა, რომ ცოდვა მის ბუნებაში იყო, მაგრამ თვლიდა, რომ ღმერთი მოითხოვდა მისგან, რომ ის სრულიად წმიდა ყოფილიყო. ის ლოცულობდა სრული განწმენდისთვის. (წაიკითხეთ ფსალმუნი 50:5-10).

ახალი აღთქმის მორწმუნეები მოქცევის შემდეგ სხვა, განსაკუთრებული მოვლენისკენ იყვნენ მოწოდებულნი. თესალონიკელები იყვნენ მორწმუნეობის შესანიშნავი ნიმუშები, ვინც მიიღეს სახარება, ზურგი შეაქციეს კერპებს, განიცადეს დევნა, ხარობდნენ სულიწმიდით და იესოს დაბრუნებას ელოდნენ (1 თესალონიკელთა 1:6-10). თუმცა მათ რწმენას მაინც რაღაც აკლდა. ეს არ იყო ისეთი რამ, რაც მიეცემოდათ ხანგრძლივი პროცესის ან სიკვდილის შემდეგ, რადგან პავლემ თქვა, რომ ეს შეიძლება მომხდარიყო მის მიერ მათი მონახულების დროს. (წაიკითხეთ 1 თესალონიკელთა 3:10). ის ლოცულობდა, რომ მათში სრულად და მთლიანად (სხეულში, სამშვინველსა და სულში) განწმენდა მომხდარიყო, რომ ქრისტეს დაბრუნებისას წმიდანი ყოფილიყვნენ. (წაიკითხეთ 1 თესალონიკელთა 5:23).

იესოს მოწაფეებმა განსაკუთრებული მადლის მოქმედება განიცადეს ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულზე. ჩვენ ვიცით, რომ ამ დროისთვის მათ უკვე მიღებული ჰქონდათ გადარჩენა, რადგან იესომ თქვა, რომ ისინი ქვეყნიერნი არ იყვნენ, არამედ მას და მამას ეკუთვნოდნენ, ხოლო მათი სახელები ზეცაში იყო ჩაწერილი (იოანე 17:14; იოანე 17:9-10; ლუკა 10:20). მათ უკვე ჰქონდათ სულიწმიდა,. (წაიკითხეთ იოანე 14:17). ხოლო ორმოცდამეათე დღეს ისინი სულიწმინდამ აავსო და მათში განსაკუთრებული რამ მოიმოქმედა. მოგვიანებით პეტრემ თქვა, რომ მთავარი, რაც მოხდა ისაა, რომ სულიწმიდამ განწმინდა მათი გულები (საქმეები 15:8-9). მათ სასწრაფოდ ესაჭიროებოდათ გულის ეს განწმენდა, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი უკვე გადარჩენილნი იყვნენ. (წაიკითხეთ მარკოზი 9:33-34; მარკოზი 10:35-41; ლუკა 9:54-55).

ამ სპეციალურ მოვლენას, რომელიც უკვე გადარჩენილ ადამიანს მოეთხოვება, შეიძლება ეწოდოს "სრული განწმენდა". სრული სიწმინდე არის მემკვიდრეობითი უზნეობისგან განწმენდა. ამას სულიწმინდა ახორციელებს მორწმუნეში, მისი მოქცევის შემდეგ.

მორწმუნე რწმენით ღებულობს ღვთის ამ მოქმედებას. პეტრემ თქვა, რომ მათი გულები „რწმენით განიწმინდა“. პავლე მოციქულმა, თესალონიკელი მორწმუნეების სრული განწმენდისთვის ლოცვის შემდეგ თქვა: ”ერთგულია, ვინც მოგიწოდათ” (1 თესალონიკელთა 5:24).

დასკვნის სახით, ჩვენ ვამბობთ, რომ

1. მემკვიდრეობითი უზნეობა მორწმუნეში მოქცევის შემდეგაც რჩება,

2. ღმერთი მოგვიწოდებს, რომ ვიყოთ სრულიად წმიდები,

3. ღმერთი უზრუნველყოფს მემკვიდრეობითი უზნეობისგან განწმენდას და

4. მორწმუნე იღებს სრულ განწმენდას რწმენით.

თითოეულმა მორწმუნემ უნდა სთხოვოს ღმერთს, დაანახოს მას, თუ ჯერაც საჭიროებს გულის განწმენდას, რათა შემდეგ რწმენით ილოცოს ღმერთისადმი, რომ მან სრულად განწმინდოს ის. ყველა პასტორი უნდა ქადაგებდეს და ურჩევდეს თავის ხალხს, რომ ამ მადლისკენ ისწრაფოდნენ.

შენიშვნა კლასის ლიდერისთვის: კლასში შეიძლება შეირჩეს პიროვნება, ვინც განმარტავს ქვემოთ მოყვანილ ინფორმაციას („ენების ნიჭი“).

ყველა ქრისტიანი ვერ თანხმება ენების ნიჭების თაობაზე. ენების შესახებ აზრთა სხვადასხვაობამ შეიძლება ხელი შეგვიშალოს მსახურების ზოგიერთ ფორმაში ერთად თანამშრომლობაში, მაგრამ არ უნდა მოგვიყვანოს ვინმეს ქრისტიანად აღიარების უარყოფამდე. ენების შესახებ ერთი დოქტრინა ხელს უშლის მოზიარეობას. ზოგს სწამს, რომ ადამიანს, ვინც არ ლაპარაკობს ენებზე, არ აქვს სულიწმინდა, მაშინაც კი, თუ არსებობს მტკიცებულება, რომ ის მოქცეულია. შემდეგ პუნქტებში მოცემულია მიზეზები, რომ არ უნდა აღვიქვამდეთ ენების ნიჭს, როგორც სულიწმინდის მტკიცებულებას

1. ბიბლია არასდროს ამბობს, რომ ენების ნიჭი რაიმეს მტკიცებაა. რამდენჯერმე მოხდა, როდესაც ადამიანები სულიწმიდით აივსნენ. ეს არ არის საკმარისი იმის დასამტკიცებლად, რომ ეს ყოველთვის ნიშნად უნდა მოვიაზროთ.

2. წმიდა წერილის თანახმად, ეს არ არის საჩუქარი, რომელსაც ყველა ადამიანი უნდა ელოდეს, მაგრამ ყველა უნდა იყოს სულიწმიდით სავსე. ღმერთი წყვეტს, თუ როგორ უნდა დაარიგოს საჩუქრები (ნიჭები) და სხვადასხვა ადამიანს, სხვადასხვა ნიჭს აძლევს (1 კორინთელთა 12:4-11). რიტორიკული კითხვების სერია, რომელთაგან თითოეულზე პასუხი უნდა იყოს "არა", გვაჩვენებს, რომ შეუძლებელია თითოეული მორწმუნისგან ველოდოთ გარკვეულ სულიერ საჩუქარს, ანუ ნიჭს (12:29-30).

3. ყველა მორწმუნეს აქვს ღვთის სული (რომაელები 8:9) და, შესაბამისად, მას შეუძლია ჰქონდეს სულის ნიჭები. კორინთელებს ჯერ კიდევ სჭირდებათ გულის გაწმენდა, მაგრამ სულიერი ნიჭებით გამოირჩეოდნენ (1 კორინთელები 1: 7, 3:3).

4. წმიდა წერილის თანახმად, ენების ნიჭი არ არის ნიშანი მორწმუნეებისთვის, და ამიტომ არ წარმოადგენს მტკიცებას მორწმუნესთვის, რომ მას სულიწმინდა აქვს. ეს არის ღმერთს ძალის ნიშანი ურწმუნოთათვის, უცხო ენაზე სახარების გადაცემის საშუალებით (1 კორინთელთა 14:22). მისი გამოყენება რაღაცის დასადასტურებლად, რის დასადასტურებლადაც ის არ არის მოცემული, დაბნეულობას იწვევს.

5. ენების ნიჭი არ უკავშირდება იმ პირველად საჭიროებას, რომელსაც სულიწმიდით ავსება პასუხობს. სულიწმიდა მოდის მორწმუნის გულის განსაწმენდად და მსახურებისთვის ძლის მისაცემად. ამ მიზანს არ ასრულებს ენების ნიჭი იმ ვითარებაში, როდესაც ეს ნიჭი არ არის საჭირო. სულიწმინდის საქმე არის სულიერი გამარჯვება და მსახურებისთვის ცხება.

ჩვენ შეგვიძლია შევადაროთ ნებისმიერი სულიერი გამოცდილება, რაც ხდება ადამიანის მოქცევის დროს. მოქცევა საღვთო წერილშია აღთქმული, ეს ხდება რწმენით, ამას სულიწმიდაც ადასტურებს და მორწმუნემ იცის, რომ მისი საჭიროება დაკმაყოფილებულია, ყოველგვარი სხვა ფენომენების განცდის გარეშე. იგივე ითქმის სულიწმიდით ნათლობაზეც.

► კლასმა ორჯერ მაინც უნდა წაიკითხოს „მრწამსის აღიარება.”

ქრისტიანული სიწმინდე მაშინ იწყება, როდესაც ცოდვილი მოინანიებს და ღვთის მადლით გარდაიქმნება. მორწმუნე სულიერად იზრდება, იმდენად, რამდენადაც იზრდება მის მიერ ღვთის ნების შემეცნება და მორჩილებაში დარჩენა. სრული განწმენდა არის ღვთის მოქმედება, სადღაც მოქცევის შემდგომ პერიოდში, რომლითაც ის მორწმუნეს წმენდს მემკვიდრეობითი ურჯულოებისგან.

(1) წმიდა წერილის შესასწავლი ადგილების დავალება: თითოეულ სტუდენტს უნდა დაევალოს ქვემოთ ჩამოთვლილთაგან ერთ–ერთი ადგილი. შემდეგი გაკვეთილის წინ მან კლასში უნდა წაიკითხოს ეს ადგილი და დაწეროს აბზაცი იმის შესახებ, თუ რას ამბობს ის, ამ გაკვეთილში მთავარი განხილვის საგანთან დაკავშირებით.

• საქმეები 2:1-18
• 1 თესალონიკელთა 5:14-24
• ესაია 6:1-8, ტიტე 2:11-14
• 1 კორინთელთა 10:1-13

(2) ტესტი: შემდეგ მეცადინეობას დაიწყებთ მე-10 გაკვეთილის ტესტით. მოსამზადებლად კარგად შეისწავლეთ ტესტის საკითხები.

(3) სწავლების დავალება: არ დაგავიწყდეთ, რომ დაგეგმოთ და აცნობოთ თქვენი კლასის გარეთ ჩატარებული გაკვეთილების დრო.

(1) რა არის თაყვანისცემის ძირითადი თემა?

(2) რატომ არის სიწმინდე დაკავშირებული თაყვანისცემასთან?

(3) როდის იწყება ქრისტიანული სიწმინდე?

(4) რას ნიშნავს სინათლეში სიარული?

(5) რაზე ლოცულობდა პავლე თესალონიკელი მორწმუნეებისთვის?

(6) რა იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც მოხდა სულთმოფენობის დღესასწაულზე?

(7) რა არის მემკვიდრეობითი ურჯულოება?

(8) რა არის სრული განწმენდა?