Lesson 2: ความอธรรมของคนต่างชาติ

เมืองใหญ่

ในสมัยของเปาโล กรุงโรมเป็นเมืองใหญ่ที่สุดในโลก มีจำนวนผู้อาศัยมากกว่าหนึ่งล้านคน[1] มีคนต่างเชื้อชาติ ต่างภาษา ต่างศาสนา คนส่วนใหญ่เป็นทาส

มิชชันนารีคนแรก ๆ ที่มาที่กรุงโรม

เราไม่รู้ว่าใครเป็นคนแรกที่นำข่าวประเสริฐมาที่กรุงโรม ในวันเพนเทคอสต์ มีคนยิวจากกรุงโรม (กิจการ 2:10) แน่นอนว่าคนที่กลับใจมาเชื่อได้นำข่าวประเสริฐกลับไปยังกรุงโรม คำประกาศของพวกเขาว่าพระเมสสิยาห์ได้เสด็จมาย่อมก่อให้เกิดความตื่นเต้นและการโต้เถียงกันเป็นอย่างมาก ข่าวประเสริฐน่าจะแผ่ขยายไปอย่างรวดเร็วที่สุดท่ามกลางคนต่างชาติที่นับถือลัทธิยูดาอยู่แล้ว

คริสตจักรคนต่างชาติ

ถึงแม้ว่าส่วนต่าง ๆ ของจดหมายนี้จะกล่าวถึงคนยิว แต่คริสตจักรที่กรุงโรมส่วนใหญ่เป็นคนต่างชาติ เปาโลเรียกพวกเขาว่าเป็นคนต่างชาติ (โรม 1:13-15) และกล่าวว่าเนื่องจากเขาเป็นหนี้ต่อคนกรีกและชาติอื่น ๆ เขาจึงพร้อมที่จะเทศนาต่อคนโรมัน อย่างไรก็ตาม คนยิวมีอิทธิพลอย่างมากต่อคริสตจักรที่กรุงโรม เนื่องจากผู้เชื่อแรก ๆ เป็นคนยิว เป็นไปได้ที่ข่าวประเสริฐไม่ได้รับการอธิบายอย่างชัดเจนในลักษณะที่แสดงให้ผู้เชื่อเห็นถึงการเป็นอิสระจากกฎต่าง ๆ ของลัทธิยูดา

เนื่องจากวัตถุประสงค์ของเปาโลคือส่งเสริมการทำงานเป็นมิชชันนารี คำถามก็คือ “ทุกคนจำเป็นต้องได้รับการถูกนับว่าเป็นคนชอบธรรมโดยความเชื่อจริง ๆ หรือไม่?” มีหลายสิ่งที่ไม่ใช่ทุกคนจำเป็นต้องได้รับ คนในทวีปอาร์คติกไม่ต้องการให้ใครเอาน้ำแข็งมาให้พวกเขา และคนที่อยู่ในทะเลทรายก็ไม่ต้องการทราย

บางคนอาจคิดว่า บางทีการถูกนับว่าเป็นคนชอบธรรมโดยความเชื่อไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนในโลกต้องการ บางทีบางคนดำเนินชีวิตชอบธรรมและพระเจ้าก็ยอมรับพวกเขาแล้ว ส่วนที่ 2 ของจดหมาย (โรม 1:18-3:20) เขียนขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่า ทุกคนจำเป็นต้องได้รับการถูกนับว่าเป็นคนชอบธรรมโดยความเชื่อ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการข่าวสารเกี่ยวกับเรื่องนี้

ประเด็นหลักของ โรม 1:18-3:20

ทุกคนในโลกละเมิดข้อกำหนดของพระเจ้าและตกอยู่ใต้การพิพากษา ไม่มีใครได้รับความรอดด้วยการทำตามข้อกำหนดต่าง ๆ ของพระเจ้าได้ เพราะทุกคนละเมิดข้อกำหนดต่าง ๆ เหล่านั้นแล้ว

บทสรุปของ โรม 1:18-3:20

ประการแรก เปาโลอธิบายถึงสภาวะของคนต่างชาติที่ไม่นับถือพระเจ้า ผู้ซึ่งไม่มีพระวจนะที่ได้รับการเปิดเผยจากพระเจ้า และแสดงให้เห็นว่าพวกเขาปฏิเสธความรู้เกี่ยวกับพระเจ้าที่พระองค์เปิดเผยแก่พวกเขาผ่านการทรงสร้าง จากนั้นเขาอธิบายถึงสภาวะของคนอิสราเอล ผู้ซึ่งมีพระวจนะของพระเจ้าที่เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรแต่กลับไม่เชื่อฟัง เขาสรุปโดยการอธิบายถึงความบาปชั่วโดยทั่วไปของโลก บทสรุปคือทั้งโลกมีความผิดต่อพระเจ้า ข่าวประเสริฐจำเป็นเพราะไม่มีใครรอดได้ด้วยคุณความดีของตนเอง

สำหรับบทเรียนเหล่านี้ ส่วนที่ 2 (โรม 1:18-3:20) จะแบ่งออกเป็นสามตอน ในบทเรียนนี้ เราจะศึกษาเนื้อหาตอนแรก (โรม 1:18-32)

โรม 1:18 เป็นข้อพระคัมภีร์ที่เป็นจุดเปลี่ยนระหว่างเนื้อหาตอนนี้กับเนื้อหาก่อนหน้า

ประเด็นหลักของ โรม 1:18-32

คนต่างชาติมีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับพระเจ้า แต่ปฏิเสธความรู้นั้น หันไปหารูปเคารพต่าง ๆ แล้วกลายเป็นคนเสื่อมทรามโดยสิ้นเชิง

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่าน โรม 1:18-32 ให้กลุ่มฟัง

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 1:18) พระเจ้าให้ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับพระองค์เองแก่พวกเขา พวกเขาบีบคั้นความจริง นี่บอกเป็นนัยว่าพวกเขามีความจริงบางอย่างอยู่ดังที่ข้อถัดไปอธิบายไว้ การพิพากษาต่อพวกเขาคือการที่พวกเขาปฏิเสธความจริงที่มีอยู่ “ความหมิ่นประมาท อธิบายถึงการทำผิดทางศาสนาและแสดงออกถึงการนับถือรูปเคารพ การนมัสการสิ่งที่ถูกสร้างมากกว่าพระผู้สร้าง (โรม 1:19-23) ความชั่วร้ายหมายถึงความวิปริตทางศีลธรรมและแสดงให้เห็นได้จากการผิดศีลธรรมและความชั่วร้าย (โรม 1:24-32)[1]

โรม 1:20 ระบุถึงความจริงที่พวกเขาบีบคั้น นี่รวมถึงความรู้ถึงสิทธิอำนาจของพระเจ้าเหนือพวกเขา รูปแบบการดำเนินชีวิตของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าพวกเขาปฏิเสธสิทธิอำนาจของพระเจ้า ในทางตรงกันข้าม รูปแบบการดำเนินชีวิตของคริสเตียนแสดงให้เห็นถึงการยอมจำนนต่อสิทธิอำนาจของพระเจ้าทั้งในสิ่งที่เขาทำและในสิ่งที่เขาไม่ทำ

► ความจริงของพระเจ้าเปิดเผยสำแดงแก่คนทั้งปวงด้วยวิธีไหนบ้าง?

เพราะว่าพระเจ้าสำแดงความจริงหลายวิธี แต่เราพูดถึงสองวิธีหลัก ๆ นั่นคือ การสำแดงทั่วไปและการสำแดงพิเศษ เปาโลกล่าวถึงการสำแดงเหล่านี้ในพระธรรมโรม แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้สองคำนี้ก็ตาม

การสำแดงทั่วไป คือสิ่งที่เราสามารถเข้าใจเกี่ยวกับพระเจ้าได้โดยการมองสิ่งทรงสร้างของพระองค์ เรามองเห็นสติปัญญาและฤทธิ์เดชอันอัศจรรย์ของพระเจ้าได้ในการออกแบบจักรวาล

เราเห็นสิ่งสำคัญเกี่ยวกับพระเจ้าได้จากวิธีออกแบบสร้างมนุษย์ ข้อเท็จจริงที่เราให้เหตุผลได้ ชื่นชมความงามได้ และบอกได้ถึงความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ถูกและผิด (แม้ว่าจะไม่ได้ถูกต้องเสมอก็ตาม) แสดงให้เราเห็นว่าพระผู้สร้างของเรานั้นต้องมีความสามารถต่าง ๆ เหล่านี้ในระดับที่สูงกว่า เรารู้ว่าพระเจ้าสามารถคิดและสื่อสารได้เพราะเรามีความสามารถเหล่านั้น (ดูใน สดุดี 19:1-4 และ 94:9)

เพราะว่าการสำแดงทั่วไปแสดงให้เราเห็นว่าพระเจ้าพูดได้ เราจึงตระหนักว่าการสำแดงพิเศษก็เกิดขึ้นได้ พระเจ้าเป็นบุคคล[1] และสามารถพูดกับสิ่งทรงสร้างของพระองค์ที่มีเหตุและผลได้ นั่นช่วยให้เราตระหนักว่ามีถ้อยคำต่าง ๆ จากพระเจ้าและแม้แต่มีหนังสือที่มาจากพระเจ้าได้

แม้จะไม่มีพระคัมภีร์ คนก็รู้ว่ามีพระเจ้าที่พวกเขาควรเชื่อฟังโดยการสำแดงทั่วไป และก็รู้ว่าพวกเขาไม่ได้เชื่อฟังพระองค์ (โรม 1:20) แต่การสำแดงทั่วไปไม่ได้บอกเราว่าจะมาถึงความสัมพันธ์ที่ถูกต้องกับพระเจ้าได้อย่างไร การสำแดงทั่วไปแสดงให้เราเห็นถึงความจำเป็นสำหรับการสำแดงพิเศษ เพราะว่าการสำแดงพิเศษแสดงให้เห็นว่าคนนั้นชั่วร้ายและไม่มีข้ออ้างใด ๆ ต่อพระผู้สร้างของตน

การสำแดงทั่วไปแสดงให้เราเห็นว่ามนุษย์ชาติล้มในบาปและมีความผิด การสำแดงพิเศษอธิบายว่าเพราะอะไรมนุษยชาติจึงอยู่ในสภาวะนั้น การสำแดงพิเศษเป็นความจริงที่ได้รับการเปิดเผยผ่านการดลใจแห่งพระคัมภีร์และผ่านการบังเกิดเป็นมนุษย์ของพระคริสต์ การสำแดงพิเศษอธิบายถึงพระลักษณะของพระเจ้า อธิบายถึงการล้มในบาปและบาป และแสดงให้เห็นว่าเราสามารถคืนดีกับพระเจ้าได้อย่างไร

ศึกษาเนื้อหา – พระธรรมโรม ส่วนที่ 2 ตอนที่ 1

หมายเหตุ ต่อเนื่องการศึกษาไปทีละข้อ

► การสำแดงพิเศษบอกอะไรที่นอกเหนือไปจากสิ่งที่เรารู้จากการสำแดงทั่วไป?

(โรม 1:19) เราเห็นความจริงเกี่ยวกับพระเจ้าโดยการสังเกตสิ่งทรงสร้าง แม้กระทั่งนักปรัชญาชาวกรีกก็ยอมรับว่าต้องมีความคิดอันสูงส่งบางอย่างที่ควบคุมจักรวาลอยู่ ส่วนสำคัญเป็นพิเศษของการทรงสร้างก็คือธรรมชาติของมนุษย์ เราเห็นความจริงเกี่ยวกับการดำรงอยู่และพระลักษณะอันเป็นธรรมชาติของพระเจ้าโดยสังเกตว่า มนุษย์มีจิตสำนึกด้านศีลธรรมที่รู้ผิดชอบชั่วดี (ดูใน โรม 1:32)

► เมื่อเรามองดูมนุษย์ เราเข้าใจอะไรบ้างเกี่ยวกับพระเจ้า?

(โรม 1:20) มนุษย์รู้ได้ว่าตนถูกสร้างขึ้นจากการทรงสร้าง และรู้ว่าพระเจ้ามีฤทธิ์เดชและสิทธิอำนาจนิรันดร์เหนือพวกเขา นี่เป็นความรู้เพียงพอที่จะทำให้การปฏิเสธพระเจ้าของพวกเขาไม่มีข้อแก้ตัวได้อีก พวกเขาจะถูกพิพากษาความบาปของตนอย่างยุติธรรม พวกเขารู้ว่าตนมีความผิดเนื่องจากการกบฏ[2] ข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขารู้สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้เกี่ยวกับพระเจ้าและตนเองก็ทำให้พวกเขาไม่มีข้อแก้ตัว

ความยุติธรรมของพระเจ้ากำหนดว่าความบาปต้องถูกแสดงให้เห็นว่าเป็นการจงใจก่อนที่พระองค์จะลงโทษบาปนั้น พวกเขาจำเป็นต้องมีความรู้มากพอเพื่อจะตัดสินใจเลือกได้ดีด้วย ถ้าหากมันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเลือกทำแตกต่างออกไป พวกเขาก็ไม่อาจอยู่ในสภาพที่มีข้อแก้ตัวไม่ได้ พระเจ้าอธิบายถึงเรื่องนี้ด้วยพระองค์เอง[3]

เกือบทุกวัฒนธรรมในโลกมีข้อสมมุติฐานว่ามีพระเจ้าสูงสุดผู้สร้างโลก พวกเขามักจะนมัสการอำนาจเหนือธรรมชาติอื่น ๆ แทนที่จะนมัสการพระเจ้า เพราะพวกเขารู้ว่าตนเองถูกแยกออกจากพระเจ้าสูงสุด เปาโลไม่ได้พยายามพิสูจน์ถึงการดำรงอยู่ของพระเจ้า แต่ชี้ว่าการดำรงอยู่และสิทธิอำนาจของพระเจ้าเป็นที่รู้จักในทุกวัฒนธรรม ความรู้นี้นำไปสู่การสำนึกว่ามีความผิด

การสำแดงทั่วไปมีข้อจำกัดต่าง ๆ ความรู้ถึงพระคริสต์และข่าวประเสริฐไม่ได้รับการเปิดเผยเว้นแต่จะได้รับการการเปิดเผยจากการสำแดงพิเศษ เช่นเดียวกันโลกที่ถูกสร้างขึ้นก็ไม่ได้ให้รายละเอียดเกี่ยวกับพระเจ้าอย่างถูกต้องแน่นอน เพราะว่าโลกนั้นอยู่ภายใต้การสาปแช่งเนื่องจากความบาปและไม่แสดงให้เห็นถึงการออกแบบดั้งเดิมอย่างสมบูรณ์ การทรงสร้างเป็นเหมือนภาพวาดที่สวยงามแต่มีรอยเท้าเปื้อนโคลนอยู่ ภาพนั้นเสียหาย แต่ความสวยงามดั้งเดิมบางส่วนยังคงอยู่และแสดงให้เห็นถึงบางสิ่งเกี่ยวกับจิตรกรผู้วาดภาพนั้น

(โรม 1:21-22) พระเจ้าสมควรที่มนุษย์จะถวายเกียรติพระองค์ในฐานะพระเจ้า (นมัสการ) และขอบคุณพระองค์ (สรรเสริญ) แต่แทนที่จะรู้สึกขอบคุณในสิ่งที่ได้รับจากพระองค์ พวกเขากลับรู้สึกไม่พอใจต่อสิทธิอำนาจของพระองค์ พวกเขาอยากเป็นพระเจ้าเองและรับความนับถือจากทุกสิ่งที่มีอยู่ การกล่าวอ้างโดยไม่อยู่ภายใต้พระเจ้าเช่นนั้นช่างเป็นความโง่เขลา

จิตใจของพวกเขาก็มืดมัวไป จิตใจเป็นตัวแทนของความตั้งใจและความจงรักภักดีของบุคคล ความสว่างเป็นตัวแทนของความจริง เพราะว่าพวกเขาปฏิเสธความจริง พวกเขาจึงสูญเสียความสามารถในการมองเห็นความจริงนั้น พวกเขาสูญเสียความเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ในฝ่ายวิญญาณและสิ่งที่เป็นนิรันดร์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เข้าใจโลกในฝ่ายวัตถุอย่างถูกต้องด้วยเช่นกัน

[4](โรม 1:23, 25) การจดจ่ออยู่กับตัวเอง กับโลกวัตถุ และการปฏิเสธพระผู้สร้างของพวกเขา นำไปสู่การสร้างเทพเจ้าต่าง ๆ ที่ยกย่องชมเชยธรรมชาติที่ล้มลงในบาปของพวกเขา พวกเขาเอาพระสิริของพระเจ้าไปมอบให้กับสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ พวกเขาปฏิเสธการดำรงอยู่ของพระผู้สร้างและยกย่องสิ่งมีชีวิตเพื่อจะหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบที่มีต่อพระองค์ ท่าทีนี้เป็นรากฐานของวิวัฒนาการสมัยใหม่และลัทธิมานุษยนิยม ถ้าหากคนผลิตตัวเองขึ้นมาได้ พวกเขาก็สามารถกำหนดวัตถุประสงค์ คุณค่า และความมีศีลธรรมของตัวเองได้ด้วยเช่นกัน

สาระสำคัญของการนับถือรูปเคารพ คือการรับใช้และนมัสการบางสิ่งที่พระเจ้าสร้างขึ้น การรับใช้บางสิ่ง คือการให้สิ่งนั้นเป็นอันดับแรกในชีวิตและบัญชาชีวิตให้เป็นไปตามลำดับความสำคัญนั้น การนมัสการบางสิ่ง คือการพึ่งพาสิ่งนั้นและเอาพระสิริซึ่งเป็นของพระเจ้าเพียงผู้เดียวไปให้แก่สิ่งนั้น การนับถือรูปเคารพย่อมคาดหวังความพึงพอใจอย่างที่มีพระผู้สร้างผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถให้ได้จากสิ่งต่าง ๆ ที่ถูกสร้างขึ้น ลัทธิวัตถุนิยมสมัยใหม่คือการนับถือรูปเคารพ คนไม่สามารถยกย่องวัตถุได้โดยไม่นมัสการพระเจ้าน้อยลง

► คนต่างชาติตอบสนองต่อความรู้เกี่ยวกับพระเจ้าอย่างไร?

(โรม 1:24) ข้อนี้แนะนำประเด็นหลักที่ขยายความใน โรม 1:26-27 ความรักนับถือรูปเคารพย่อมนำไปสู่การผิดศีลธรรม ซึ่งรวมถึงบาปทางเพศ บาปทางเพศทำให้ความปรารถนาทางกายมีความสำคัญเป็นอันดับแรกแต่กลับไม่ให้เกียรติร่างกาย เนื่องจากร่างกายสมควรบริสุทธิ์และอุทิศเพื่องานรับใช้ของพระเจ้า

(โรม 1:26-27) การผิดศีลธรรมเป็นผลลัพธ์ตามธรรมชาติของการยกย่องตนเอง และปล่อยให้ตัณหาที่เห็นแก่ตัวควบคุม เมื่อความปรารถนาควบคุม พวกเขาก็ถูกบิดเบือนไป คนไม่อาจรักคนอื่นได้อย่างถูกต้อง หรือไม่สามารถมีความสุขกับสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างเหมาะสม ถ้าหากเขาไม่ได้รักและมีความสุขกับพระเจ้าอย่างเต็มเปี่ยม โรม 1:24 แนะนำหัวข้อนี้และแสดงให้เห็นถึงความเชื่อมโยงกันระหว่างการผิดศีลธรรมกับการปฏิเสธพระเจ้า

บาปทุกอย่างคือการบิดเบือนสิ่งดีที่พระเจ้าสร้าง ความวิปริตทางเพศก็เห็นได้ชัดเจนกว่าบาปบางอย่าง ยิ่งคนออกห่างจากทางของพระเจ้ามากเท่าไหร่ คนก็ยิ่งโหดเหี้ยม รุนแรง และวิปริตมากขึ้นเท่านั้น บางคนคิดว่ามีวัฒนธรรมอันเรียบง่ายที่ทำให้ดำเนินชีวิตได้ดีกว่าเนื่องจากไม่ถูกความเจริญทำให้เสื่อมทรามไป ข้อเท็จจริงก็คือคนส่วนใหญ่จากวัฒนธรรมที่ไม่มีอารยธรรมใช้ชีวิตอยู่กับความกลัวตาย กลัวสิ่งเหนือธรรมชาติ ปฏิบัติธรรมเนียมอันโหดเหี้ยม และทุกข์ทรมานจากการดำเนินชีวิตอันชั่วร้ายวิปริต

มนุษย์ถูกสร้างขึ้นให้ทำหน้าที่ในฐานะมนุษย์ซึ่งอยู่ในความสัมพันธ์กับพระเจ้า ถ้าหากมนุษย์แยกออกจากพระเจ้า เขาก็ไม่สามารถเป็นดั่งที่พระเจ้ามุ่งหมายให้มนุษยชาติเป็นได้ เขาขาดแม้กระทั่งสิ่งที่เป็นอุดมคติของตน คนที่ไม่มีพระเจ้าก็ไม่อาจบรรลุอุดมคติแห่งความเป็นชายและความเป็นหญิงได้ ความวิปริตทางเพศเป็นสิ่งสุดโต่งที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด แต่ทุกคนก็ได้รับผลกระทบจากการสูญเสียความเป็นมนุษย์ที่แท้จริงในด้านอื่น ๆ เช่นเดียวกัน การปฏิเสธพระเจ้าว่าเป็นพระเจ้าก็คือการปฏิเสธมนุษย์ว่าเป็นมนุษย์ การปฏิเสธที่จะนมัสการพระเจ้าก็เป็นการปฏิเสธความเป็นมนุษย์ของตัวเขาเอง

ตรงกันข้ามกับความคาดหมายคือ ผู้ที่นมัสการสิ่งที่ถูกสร้างก็จบลงด้วยการทำให้สิ่งมีชีวิตวิปริตไป ขัดกับธรรมชาติ ถ้าหากคนยอมให้ความปรารถนาต่าง ๆ ตามธรรมชาติของตนเองควบคุม ความปรารถนาเหล่านั้นก็จะกลายเป็นสิ่งผิดธรรมชาติไปอย่างสุดโต่ง

เป็นเรื่องน่าขันที่หากคน ๆ หนึ่งยกย่องความปรารถนาของร่างกายอยู่เหนือพระเจ้า ในที่สุดเขาก็จะปฏิบัติต่อร่างกายด้วยการดูหมิ่น อวัยวะที่ผู้คนยกย่องบูชาในบาปทางเพศก็เป็นอวัยวะเดียวกันที่พวกเขาเอ่ยถึงเมื่อต้องการพูดอะไรที่หยาบโลนและดูหมิ่น

ผู้หญิงมักไม่ปล่อยตัวให้กับการผิดศีลธรรมทางเพศและความวิปริตได้รวดเร็วเท่าผู้ชาย โดยสัญชาตญาณพวกเธออยากจะปกป้องความสมบูรณ์ของครอบครัว การที่ผู้หญิงประพฤติสิ่งชั่วร้ายเช่นนี้ก็แสดงให้เห็นว่าการกระทำชั่วในสังคมของพวกเธอนั้นเต็มที่แล้ว

► รูปแบบความวิปริตที่มักเกิดขึ้นในสังคมของคุณมีอะไรบ้าง?

สภาวะแห่งความชั่วร้ายที่พวกเขาพาตัวเข้าไปก็เป็นสิ่งที่พวกเขาสมควรได้รับอย่างยิ่ง สภาวะแห่งความชั่วร้ายก็เป็นการลงโทษบาปอย่างเหมาะสม เพราะสภาวะแห่งความชั่วร้ายก่อให้เกิดความทุกข์ทรมานและความอับอายเมื่อบาปนั้นเจริญขึ้น ทำให้ความปรารถนาต่าง ๆ ไม่ได้รับความพึงใจ และนำมาถึงผลลัพธ์ต่าง ๆ ที่เกิดจากการกระทำชั่ว

ไม่มีหลักฐานว่าพระคัมภีร์รับรองความถูกต้องของ “การมีความสัมพันธ์แบบรักร่วมเพศ (หรือเลสเบี้ยน)”[1] หากเป็นเช่นนั้น เราก็คงจะคาดหวังได้ว่าจะพบคำสอนเรื่องนี้ตลอดพระคัมภีร์อย่างที่พบเกี่ยวกับรูปแบบความสัมพันธ์อื่น ๆ ของมนุษย์ (เช่น สามีกับภรรยา พ่อแม่กับลูก พลเมืองกับฝ่ายปกครอง) แต่แทนที่จะเป็นอย่างนั้น ไม่มีข้อพระคัมภีร์สักข้อเดียวที่บ่งชี้ถึงความเป็นไปได้ที่ความสัมพันธ์เช่นนั้นจะเป็นที่ยอมรับในสายตาของพระเจ้า

ไม่ใช่การทดลอง ความรู้สึกรักหรือเสน่หาระหว่างมนุษย์สองคน หรือการต่อสู้ภายในจิตวิญญาณของเราที่เป็นสิ่งต้องห้ามในพระคัมภีร์ อันที่จริงแล้ว พระเจ้าบอกเราว่า พระองค์อยู่ใกล้คนที่เจ็บช้ำ สับสน และถูกทดลอง บาปเกิดขึ้นเมื่อมีการยอมรับความคิดแห่งราคะตัณหา (ยากอบ 1:15) หรือเมื่อเราข้องเกี่ยวกับพฤติกรรมที่นอกเหนือไปจากการออกแบบของพระเจ้า

การตอบสนองที่เหมาะสมจากคริสตจักรต่อคนที่มีความสัมพันธ์แบบรักร่วมเพศ คือต้องมีความรักเมตตา ความจริงที่เป็นความอ่อนสุภาพ และความถ่อมใจอย่างแท้จริง การรักคนอื่นหมายถึงห่วงใยเขา และมอบความรักพระคริสต์ให้เขา ไม่ว่าเขาจะหันจากบาปของตนหรือไม่ก็ตาม การรักคนอื่นหมายถึงการมองดูเขาด้วยสายตาของพระคริสต์ อย่างที่พระองค์มองดู (และยังคงมอง) เราซึ่งอยู่ในบาป ความสัมพันธ์ของเรากับคน ๆ นั้นมักนำเขาไปสู่ความสัมพันธ์กับพระคริสต์ที่ช่วยเขาให้รอดได้ ต่อจากนั้นก็เป็นงานของพระวิญญาณบริสุทธิ์ ที่ปกติจะทำงานภายในคริสตจักรท้องถิ่น เพื่อฟื้นฟูผู้คนสู่ความสมบูรณ์

ไม่เพียงเท่านั้น การรักบางคนยังหมายถึงการพูดความจริง ถึงแม้จะเจอกับความไม่เป็นมิตรหรือความเฉยเมยก็ตาม การแบ่งปันพระวจนะของพระเจ้าอาจช่วยให้ชายหรือหญิงคนหนึ่งรอดพ้นจากการตัดสินใจผิด ความสับสน บาป และความทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต ไม่ใช่ทุกคนพร้อมยอมรับคำสั่งสอนจากพระคัมภีร์ เราต้องอภิปรายความจริงด้วยความอดทน และด้วยความสุภาพ เราต้องฟังด้วยจิตใจที่เปิดกว้างและใช้พระคัมภีร์ด้วยความรักกับวิจารณญาณ เราต้องแสดงความห่วงใยอย่างแท้จริงต่อคน ๆ นั้น เพื่อเขาจะให้คุณค่าต่อความจริงที่เราให้แก่เขา

ความถ่อมใจอย่างแท้จริงจำเป็นต่อคำสอนของคริสเตียน ความถ่อมใจมาจากการสนทนาและใช้เวลากับพระเจ้า คือยอมรับถึงบาปของเราเอง สารภาพบาปของเรา และหันจากบาป แล้วจึงต้อนรับความรักอันล้ำลึกของพระเจ้าที่แสดงออกบนไม้กางเขน เราต้องให้ความรักและความเมตตาเป็นแรงจูงใจของเราแทนความหวาดกลัว ความโกรธ และความเกลียดชัง

[1]หมายเหตุ ต่อเนื่องการศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 1:28) เพราะว่าพวกเขาปฏิเสธพระเจ้าในความคิดและรูปแบบการดำเนินชีวิต รูปแบบความคิดและปรัชญาของพวกเขาจึงบิดเบือนไปเหมือนกับพฤติกรรมของพวกเขา มีการเล่นคำในภาษากรีกซึ่งแสดงให้เห็นว่า เนื่องจากพวกเขาปฏิเสธพระเจ้า พระเจ้าจึงปล่อยพวกเขาให้อยู่กับความคิดที่พระองค์ปฏิเสธ นั่นหมายความว่า พระองค์หยุดที่จะมีอิทธิพลต่อพวกเขา พระเจ้าได้ให้เสรีภาพในการเลือกแก่มนุษย์และอนุญาตให้เสรีภาพในการเลือกได้ทำงาน เมื่อถึงจุดหนึ่งพระเจ้าก็ปล่อยให้ผู้ที่ปฏิเสธพระองค์อย่างสิ้นเชิงเป็นอิสระจากอิทธิพลของพระองค์ ความคิดของพวกเขาก็ติดตามความเสื่อมทรามโดยพระเจ้าไม่ได้ขัดขวาง

คำกล่าวที่บอกว่าพระเจ้าปล่อยพวกเขา (โรม 1:24, 26, และ 28) บอกเป็นนัยว่า คนเหล่านี้อยู่ในสภาวะที่สิ้นหวังและตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ไม่อาจหันกลับได้ (เปรียบเทียบกับพระธรรม 2 เธสะโลนิกา 2:10-12)

ความเสื่อมทรามส่งผลกระทบทางลบต่อจิตใจและวิธีการคิดของคน ความเสื่อมทรามขัดขวางคนเวลาที่ต้องตัดสินใจเกี่ยวกับศีลธรรม ความเสื่อมทรามทำให้คนปกป้องความปรารถนาและการกระทำต่าง ๆ ที่ชั่วร้ายของตน

► ตัวอย่างของข้ออ้างที่ไม่มีเหตุผลซึ่งคนอ้างสำหรับบาปของตนคืออะไร?

(โรม 1:29-31) ในข้อพระคัมภีร์เหล่านี้ เราพบรายการของความบาปร้ายแรง วัฒนธรรมและอำนาจปกครองยับยั้งแนวโน้มเหล่านี้เอาไว้ แต่สิ่งเหล่านี้ก็มีอยู่ในจิตใจของคนบาป ถ้าหากการยับยั้งทางวัฒนธรรมและอำนาจปกครองหมดไป
คนมากมายก็คงกลายเป็นคนอำมหิตได้อย่างรวดเร็ว

บาปต่าง ๆ และคำอธิบายต่าง ๆ เกี่ยวกับคนบาปมีอยู่ในรายการที่นี่ไม่ได้แตกต่างกันทั้งหมดโดยสิ้นเชิง ต่อไปนี้เป็นแนวคิดสำคัญบางอย่างซึ่งแต่ละอย่างมีความหมายที่เป็นนัย

การอธรรม - คำทั่วไป บางทีประกอบด้วยการอธรรมอื่น ๆ ทั้งหมด

การล่วงประเวณี - การผิดศีลธรรมทุกประเภท[2]

ความชั่วร้าย – คำทั่วไปสำหรับการกระทำผิดและอุปนิสัยที่ไม่ดี

ความโลภ - คำที่ใช้มากในงานเขียนฉบับภาษากรีกเพื่ออ้างอิงถึงความเห็นแก่ตัวอย่างรุนแรง คำนี้อธิบายถึงบุคคลที่แสวงหาประโยชน์ของตนโดยเต็มใจจะเหยียบย่ำประโยชน์ของผู้อื่น คำนี้รวมถึงการใช้ตำแหน่งแห่งสิทธิอำนาจอย่างผิด ๆ เพื่อผลประโยชน์

การมุ่งร้าย - ความโหดร้ายภายในจิตใจและแนวโน้มที่จะชั่วร้าย

ความอิจฉา – ความปรารถนาในสิ่งที่คนอื่นมี ควบคู่กับความขุ่นเคืองใจต่อคนที่มีสิ่งต่าง ๆ ที่น่าปรารถนา

การฆ่าฟัน - การฆ่าคนอย่างจงใจและผิดกฎหมายซึ่งเป็นผลลัพธ์ร้ายแรงที่สุดแห่งความเกลียดชังและความขุ่นเคืองใจ

การวิวาท - การทะเลาะวิวาทอาจเกิดจากการแข่งขัน

การหลอกลวง – การฉ้อฉล อาจบอกเป็นนัยถึงการล่อเหยื่อให้ติดกับ

ความคิดร้าย - มุ่งร้าย พร้อมจะทำร้ายคนอื่นอย่างไม่มีเหตุผล

พูดนินทา - คนพูดให้ร้ายลับ ๆ

ส่อเสียด – คนพูดให้ร้ายทำลายชื่อเสียงของคนอื่นโดยพูดชั่วร้ายหรือสิ่งเท็จต่าง ๆ เกี่ยวกับเขา

เกลียดชังพระเจ้า - พวกเขามองว่าพระเจ้าเป็นศัตรูเพราะว่าธรรมบัญญัติของพระองค์กล่าวโทษพวกเขา

ดูถูกคนอื่น– คน ๆ นี้เหิมเกริมและโหดร้าย คนอ่อนแอที่มีคุณลักษณะแบบนี้อยากจะดูหมิ่นคนอื่นที่ตัวเขาเองควรเคารพ คนมีอำนาจที่มีคุณลักษณะแบบนี้เป็นคนโหดร้ายต่อคนอื่นและแก้แค้นอย่างรุนแรงที่สุดกับคนที่ไม่แสดงความเคารพอย่างที่เขาต้องการ

เย่อหยิ่งจองหอง – ความหยิ่งยโสเป็นการมองยกตน เป็นรากของบาปทั้งปวงเนื่องจากกระตุ้นให้คนควบคุมชีวิตตัวเองและต่อต้านพระผู้สร้าง

อวดตัว - ยกตน คนเหล่านี้มีตัวเองเป็นศูนย์กลาง ถ้าหากเปรียบเทียบคุณสมบัตินี้กับคุณสมบัติอื่น ๆ แล้ว คนที่โอ้อวดยกตนอย่างหลอกลวงด้วยการทำลายหรือทำร้ายคนอื่น

คิดทำชั่วแปลก ๆ - พวกเขาสร้างสรรค์ในการสร้างสิ่งต่าง ๆ ที่ชั่วร้ายและเป็นอันตราย

ไม่เชื่อฟังบิดามารดา – การเสื่อมสลายของครอบครัวเป็นผลลัพธ์ของบาป และนำไปสู่การเสื่อมสลายของสังคม เราพบแนวโน้มชั่วร้ายได้จากการแสดงออกในช่วงต้น ๆ ของเด็กที่ต่อต้านพ่อแม่ซึ่งเป็นสิทธิอำนาจอย่างแรกที่เขารู้จัก

ไร้ปัญญา – ไม่ตระหนักถึงคุณค่าทางศีลธรรม บุคคลนี้ไม่ถูกโน้มน้าวด้วยเหตุผลตามหลักศีลธรรม นี่ไม่ใช่การขาดสติปัญญา แต่สำนึกทางศีลธรรมซึ่งพิการไปเป็นผลลัพธ์ของจิตใจที่ชั่วร้าย

ไร้ความซื่อสัตย์ - ไม่น่าไว้วางใจ ละทิ้งความมีศีลธรรมและสิทธิอำนาจ เกลียดชังความจริงแท้ที่ไม่โอนอ่อนตามพวกเขาและให้ตัวเองเป็นความสำคัญอันดับแรก ไม่รักษาสัญญา

ไร้ความรักกัน – ตรงกันข้ามกับสัญชาตญาณในการปกป้องและรัก พวกเขาละทิ้งครอบครัวของตัวเองแล้วทำตามความปรารถนาต่าง ๆ ของตนได้ สัญชาตญาณความรักขั้นพื้นฐานสุดถูกบิดเบือนไปได้ พวกเขาสามารถข่มเหงผู้คนที่พึ่งพาการปกป้องจากพวกเขาได้

ไม่ยอมคืนดีกัน - จะไม่ได้รับความพอใจ[3]

ไร้ความเมตตา – ไม่สงสาร พวกเขาอาจสังเกตเห็นความทุกข์แต่ไร้ซึ่งความเมตตา พวกเขาไม่หันจากความชั่วร้ายเพราะเห็นว่าการกระทำของตนจะก่อให้เกิดความทุกข์แก่คนอื่น พวกเขาไม่รู้สึกสะเทือนใจเมื่อเห็นว่าการกระทำผิดของตนได้ก่อให้เกิดความทุกข์อะไรบ้าง

(โรม 1:32) พวกเขารู้ว่าสิ่งเหล่านี้ผิด คนที่ไม่นับถือพระเจ้าไม่ติดตามแม้ความจริงที่พวกเขามีอย่างสัตย์ซื่อ พวกเขารู้ว่าตนเองตกอยู่ใต้การพิพากษา กระนั้นพวกเขาก็ไม่เพียงทำบาป แต่ยังเห็นชอบกับบาปของคนอื่น ๆ ด้วย ความมีศีลธรรมของสังคมตกต่ำเสียจนมีมาตรฐานความประพฤติใหม่ที่ยอมรับการผิดศีลธรรม

คนที่ยอมรับบาปโดยสมบูรณ์ก็เห็นชอบว่าตนเองเป็นคนบาปและเห็นชอบกับคนอื่นว่าเป็นคนบาป เขาอาจได้รับความเพลิดเพลินจากบาปของคนอื่น ผู้คนปรบมือให้กับการสังหารในสังเวียนของคนโรมัน คนสมัยใหม่จำนวนมากมีความสุขกับการชมความรุนแรงและกิจกรรมทางเพศอันผิดศีลธรรม พวกเขาชื่นชมคนที่เป็นเลิศด้วยปริมาณของบาปที่ทำ

ไม่ใช่ทุกคนที่ทำบาปทุกอย่างเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม มวลมนุษย์ที่ล้มลงในบาปก็มีแนวโน้มต่อบาปเหล่านี้ทั้งหมด และทุกคนก็อาจทำบาปเหล่านี้ได้ถ้าหากพวกเขาอยู่ในสถานการณ์แวดล้อมที่แตกต่างจากเดิม

เซเนกาเป็นนักปรัชญาชาวโรมันและเป็นเจ้าหน้าที่ปกครองที่มีชีวิตอยู่ในสมัยของเปาโล เขาไม่ใช่คริสเตียน และไม่คุ้นเคยกับพระคัมภีร์ แต่เขาสังเกตว่าศักยภาพของบาปทุกชนิดมีอยู่ในทุกคน เขากล่าวว่า “ความชั่วร้ายทั้งสิ้นอยู่ในมนุษย์ทั้งปวง แม้ว่าความชั่วร้ายทั้งสิ้นไม่ได้โดดเด่นอย่างเห็นได้ชัดในมนุษย์แต่ละคนก็ตาม”[1] เราสังเกตได้ว่าคำอธิบายของเปาโลเกี่ยวกับคนบาปที่ไม่กลับใจใหม่ประยุกต์ใช้ได้กับทุกยุคทุกวัฒนธรรม

อำนาจปกครองและมาตรฐานทางสังคมยับยั้งแนวโน้มอันชั่วร้ายของแต่ละบุคคลไว้ได้มาก คนจำนวนมากปล่อยใจและความคิดไปตามความปรารถนาอันชั่วร้ายต่าง ๆ แต่ไม่ได้แสดงให้เห็นอย่างเปิดเผย เพราะพวกเขาอยากได้รับการเห็นชอบจากคนอื่น คนมีแนวโน้มลับ ๆ ต่อบาปต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่ในรายการของพระคัมภีร์ตอนนี้และมีความผิดเนื่องจากบาปเหล่านี้ในใจ

เนื้อหาตอนนี้เป็นคำอธิบายถึงคนในสังคมที่ไม่เคยได้ยินข่าวประเสริฐ พวกเขาปฏิเสธความรู้ของพระเจ้าที่เปิดเผยในการทรงสร้างและในจิตสำนึกของพวกเขา จากนั้นก็หาสิ่งอื่นเพื่อจะนมัสการเพื่อจะปล่อยตัวไปตามความปรารถนาแห่งธรรมชาติอันชั่วร้าย แล้วความปรารถนาของพวกเขาก็วิปริตไป เนื้อหาตอนนี้อธิบายว่าเพราะเหตุใดคนเหล่านั้นจึงจำเป็นต้องได้รับข่าวประเสริฐ

เนื้อหาตอนนี้สำคัญสำหรับทุกคน เพราะให้รายการความบาปหลายประเภท และแสดงให้เห็นว่าพระเจ้าเกลียดชังบาปทั้งสิ้น เนื้อหาตอนนี้เป็นการเตือนเช่นกันว่าบาปทั้งสิ้นมีแนวโน้มที่นำคนบาปไปสู่ความชั่วร้ายอื่นๆ คนที่ได้ยินข่าวประเสริฐแล้วปฏิเสธ ก็สูญเสียความเข้าใจถึงสิ่งที่ถูกและผิด

เนื้อหาตอนนี้อธิบายถึงสภาวะต่าง ๆ ที่เราเห็นในสังคมของเราแม้จะมีผู้เทศนาข่าวประเสริฐที่นั่นแล้วก็ตาม วัฒนธรรมหาหนทางที่จะทำให้บาปบางอย่างเป็นที่ยอมรับและเพิกเฉยต่อมาตรฐานของพระเจ้า

ชมากีเกิดที่ประเทศจอร์เจียในทวีปยุโรปตะวันออก พ่อแม่ของชมากีเป็นคนไม่มีศาสนา และตัวเขาก็ไม่ได้ไปร่วมนมัสการที่คริสตจักรขณะที่เป็นเด็ก ชื่อของเขาหมายความว่า “อารมณ์ร้อน” ซึ่งตรงกับอารมณ์ของเขา ขณะเป็นคนหนุ่ม ชมากีมีปัญหาอยู่บ่อย ๆ เขาถูกส่งตัวไปยังเรือนจำที่ประเทศรัสเซีย และต้องขังอยู่เป็นเวลาสองปีหลังจากถูกตัดสินว่ามีความผิดในคดีอาชญากรรมหลายคดี ชมากีถูกปล่อยตัวและกลับมายังประเทศจอร์เจียระหว่างที่ประเทศจอร์เจียก่อการปฏิวัติต่อต้านประเทศรัสเซีย

ตับของชมากีเสียหายอย่างอย่างหนักจากสุรา หมอบอกกับเขาว่าตัวเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ชมากีไม่มีความสุขกับชีวิตและเริ่มรู้สึกปรารถนาจะรู้จักพระเจ้า เขาถามเพื่อนคริสเตียนบางคนให้พาเขาไปที่คริสตจักร แรกนั้นพวกเขาบอกกับชมากีว่าคริสตจักรไม่ใช่ที่ของเขา จากนั้นก็บอกเขาว่า เขามาที่คริสตจักรได้ ถ้าหากเขาสัญญาว่าจะไม่โต้เถียง ชมากีไปคริสตจักรและได้รับความรอดเมื่ออายุ 22 ปี ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ชมากีหายจากโรคตับ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะแต่งงานเนื่องจากโรคของเขา แต่พระเจ้าให้อนาคตใหม่แก่เขา ตอนนี้เขามีภรรยาและลูกสาวสามคน ชมากีรับใช้ด้วยการเป็นศิษยาภิบาลและผู้ฝึกฝนพันธกิจ

ไฟล์ PDF ที่สามารถดูหรือพิมพ์ได้ของคำถามเพื่อการทบทวนทั้งหมดมีให้ที่นี่

(1) ผู้คนได้รับการสำแดงทั่วไปผ่านวิธีการใดบ้าง?

(2) คนทั้งปวงรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับพระเจ้าแม้ว่าไม่มีพระคัมภีร์?

(3) การสำแดงพิเศษคืออะไร?

(4) การนับถือรูปเคารพคืออะไร?

(5) ระบุสองวิธีที่ความเสื่อมทรามส่งผลกระทบต่อการคิดของคน

จงเขียนอธิบายหนึ่งหน้ากระดาษเกี่ยวกับสภาวะของสังคมที่ไม่เคยได้ยินถึงข่าวประเสริฐแต่ปฏิเสธพระเจ้า พวกเขามีความรู้เกี่ยวกับพระเจ้าเรื่องอะไรบ้าง? เกิดอะไรขึ้นกับการคิดของพวกเขา? อธิบายเกี่ยวกับความชั่วร้ายของพวกเขา อธิบายว่าไม่ใช่ทุกคนแสดงออกถึงความชั่วร้ายแบบเดียวกันเพราะอะไร?