Lesson 1: บทนำสู่จดหมายฝาก

มีประเด็นต่าง ๆ ทางด้านศาสนาศาสตร์ซึ่งโต้แย้งกันในคริสตจักรตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา พระธรรมโรมอาจเป็นพระธรรมที่ว่าด้วยประเด็นต่าง ๆ ที่มีความขัดแย้งกันในทางศาสนศาสตร์มากกว่าพระธรรมเล่มอื่นในพระคัมภีร์ ต่อไปนี้เป็นตัวอย่างของคำถามที่ได้รับคำตอบในจดหมายฉบับนี้

คำถามทางด้านศาสนศาสตร์ที่ได้รับคำตอบในพระธรรมโรม

บันทึกถึงหัวหน้าชั้นเรียน: อ่านแต่ละคำถามและหยุดให้สมาชิกหลาย ๆ คนตอบคำถาม กลุ่มไม่ควรใช้เวลากับคำถามมากเกินไปและไม่ควรพยายามหาข้อสรุป วัตถุประสงค์ของตัวอย่างคำถามนี้ก็เพื่อแสดงให้เห็นว่ามีหลายความคิดเห็นเกี่ยวกับคำถามเหล่านี้

1. คน ๆ หนึ่งต้องเชื่ออะไรเพื่อเขาจะได้รับความรอดโดยความเชื่อ?

2. คริสเตียนไม่ได้รับความรอดด้วยการประพฤติหมายความว่าอะไร?

3. พระเจ้าตัดสินใจที่จะช่วยบางคนให้ได้รับความรอดและไม่ช่วยบางคนไหม?

4. พระเจ้าเลือกอย่างไรว่าใครได้รับความรอดและใครที่ไม่ได้รับ?

5. จะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ไม่เคยได้ยินข่าวประเสริฐ?

6. พระเจ้าจะเที่ยงธรรมได้อย่างไร ถ้าหากพระองค์ยกโทษให้คนบาปบางคน แต่กลับลงโทษคนบาปอีกคน?

7. ผู้เชื่อยังคงเป็นคนบาปไหม?

8. ชัยชนะฝ่ายวิญญาณแบบใดที่เป็นไปได้สำหรับชีวิตจริง?

9. เป็นไปได้หรือไม่ที่ผู้เชื่อจะสูญเสียความรอด?

10. พระเจ้ายังมีแผนการสำหรับอิสราเอลอยู่หรือไม่?

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่าน โรม 1:11-15 และ 15:24 ให้กลุ่มฟัง เปาโลให้เหตุผลอะไรสำหรับการที่เขาอยากไปที่กรุงโรมนั้น?

วัตถุประสงค์ของจดหมายฉบับนี้ก็เพื่อแนะนำเปาโลและศาสนาศาสตร์แห่งความรอดของเขาแก่ผู้เชื่อชาวโรมัน เพื่อว่า

1. เปาโลจะได้มาเยี่ยมเยียนพวกเขาเพื่อหนุนใจผู้เชื่อ (1:11-12)และเทศนาข่าวประเสริฐที่กรุงโรม (1:15)

2. เปาโลจะได้เริ่มต้นพันธกิจมิชชันโดยได้รับการสนับสนุนจากพวกเขา (15:24)

ในปี ค.ศ.47-57 เปาโลประกาศข่าวประเสริฐในพื้นที่อาณาเขตรอบ ๆ ทะเลอีเจียน และเขาเขียนจดหมายถึงชาวโรมันประมาณ ปี ค.ศ.57[1] เขาวางแผนจะเดินทางไปยังกรุงเยรูซาเล็ม จากนั้นก็เดินทางต่อไปยังกรุงโรม เปาโลอยากใช้คริสตจักรในกรุงโรมเป็นฐานสำหรับการทำงานเป็นมิชชันนารีในประเทศสเปน (15:24) ซึ่งเป็นอาณานิคมของกรุงโรมที่เก่าแก่ที่สุดในฟากตะวันตกและเป็นศูนย์กลางของอารายธรรมโรมันในบริเวณพื้นที่ส่วนนั้นของโลก

เนื่องจากเปาโลยังไม่เคยไปยังกรุงโรมมาก่อน จดหมายจึงทำหน้าที่เป็นคำแนะนำตัวส่วนบุคคลและเตรียมการสำหรับการไปเยี่ยมเยียนของเขา นี่จึงอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้พระธรรมโรม 16 มีคำทักทายอันยาวเหยียด

การเยี่ยมเยียนของเปาโลที่กรุงโรมไม่ได้เป็นอย่างที่วางแผนเอาไว้ เขาถูกจับกุมตัวที่กรุงเยรูซาเล็ม เมื่อเป็นที่แน่ชัดแล้วว่าจะไม่ได้รับความยุติธรรม เขาจึงร้องเรียนต่อซีซาร์ เปาโลมาถึงกรุงโรมในราว ๆ ปี ค.ศ. 60 หลังจากที่ได้เดินทางเสี่ยงชีวิตซึ่งรวมถึงเหตุการณ์เรือล่ม ถึงแม้ว่าจะถูกจองจำ แต่เขาก็ต้อนรับผู้ที่มาเยี่ยมได้อย่างอิสระ และทำพันธกิจกับพวกเขา และผ่านทางพวกเขาได้ (กิจการ 28:30-31) เปาโลกล่าวว่าเหตุการณ์ต่าง ๆ เหล่านี้เกิดขึ้นก็เพื่อให้ข่าวประเสริฐแผ่ขยายออกไป (ฟีลิปปี 1:12) มีผู้กลับใจมาเชื่อจำนวนมาก แม้กระทั่งในครัวเรือนของซีซาร์

นักประวัติศาสตร์บางคนเชื่อว่าเปาโลถูกปล่อยตัวหลังจากที่ถูกจองจำสองปี ไม่เป็นที่รู้แน่ชัดว่าตัวเขาได้เดินทางไปยังประเทศสเปนหรือเปล่า แต่เรารู้ว่า ในท้ายสุดแล้วเขาถูกประหารชีวิตที่กรุงโรม แต่เหตุการณ์นั้นอาจเกิดขึ้นในการเยี่ยมเยียนกรุงโรมครั้งที่สองของเขา

เปาโลอธิบายศาสนศาสตร์แห่งความรอดเพื่อแสดงให้เห็นถึงรากฐานในการทำงานเป็นมิชชันนารีของเขา เขาแสดงให้เห็นถึงรากฐานในการทำงานเป็นมิชชันนารีนี้ในทุกที่ทุกเวลา

[2]มีคำถามมากมายเกิดขึ้นต่อคำขอของเปาโลเพื่อให้พวกเขาช่วยเหลือในการเริ่มต้นเดินทางเพื่อทำงานเป็นมิชชันนารี บางคนอาจถามว่า “ทำไมเปาโลถึงควรเป็นคนที่ไปล่ะ” ดังนั้น เปาโลจึงเริ่มต้นจดหมายด้วยการกล่าวถึงการอุทิศตัวของเขาในการทำงานเพื่อประกาศข่าวประเสริฐ (โรม 1:1) ภายหลังเขาอธิบายถึงการทรงเรียกพิเศษและความสำเร็จของเขาในฐานะอัครทูตที่ไปยังคนต่างชาติ (โรม 15:15-20)

บางคนอาจถามว่า “ทำไมทุกคนจึงจำเป็นต้องได้ยินข่าวประเสริฐ? บางทีข่าวประเสริฐนี้อาจไม่จำเป็นสำหรับทุกที่ก็ได้” แต่เปาโลก็อธิบายถึงศักยภาพของข่าวประเสริฐต่อมวลมนุษย์ทั่วโลก (1:14, 16, 10:12) กับความเร่งด่วนของการทำงานเป็นมิชชันนารี (10:14-15) เขาแสดงให้เห็นว่าข่าวประเสริฐนี้ประยุกต์ใช้ได้กับทุกคนในโลก และทุกคนจำเป็นต้องได้ยินข่าวนี้อย่างถึงที่สุด

ตอนนี้ให้เราพิจารณาเนื้อหาตอนแรก - คำทักทายของเปาโลและบทนำ

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่าน โรม 1:1-17 ให้กลุ่มฟัง

หมายเหตุเกี่ยวกับโครงสร้าง

พระธรรมโรม 1:1-17 อธิบายถึงการทรงเรียกและแรงจูงใจของเปาโลในการประกาศข่าวประเสริฐ หลังจากนั้น โรม 1:18-3:20 อธิบายว่าข่าวประเสริฐจำเป็นเพราะอะไร เพราะคนบาปที่ยังไม่ได้กลับใจใหม่ก็อยู่ใต้พระพิโรธของพระเจ้า อย่างไรก็ตาม โรม 1:15-19 เป็นจุดเปลี่ยนระหว่างสองส่วนนี้ และสร้างประเด็นขึ้นโดยกล่าวถึงข่าวประเสริฐอย่างสั้น ๆ ว่า คนบาปมีความผิดเพราะพวกเขารู้ดี ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงตกอยู่ใต้พระพิโรธ แต่ผู้เชื่อได้รับความรอด

ประเด็นหลักของพระธรรมโรม 1:1-17

เปาโลได้รับการทรงเรียกและมีแรงจูงใจที่จะประกาศข่าวประเสริฐเพราะข่าวประเสริฐเป็นข่าวสารแห่งความรอดสำหรับคนที่เชื่อ

สรุปพระธรรมโรม 1:1-17

ทุกสิ่งที่กล่าวใน โรม 1:1-14 นำไปสู่คำกล่าวใน โรม 1:15 พระธรรมโรม 1:16-18 อธิบายสั้น ๆ ว่าข่าวประเสริฐคืออะไร และทุกคนต้องการข่าวประเสริฐเพราะอะไร ข่าวประเสริฐเป็นข่าวสารที่บอกว่า พระเจ้าจัดเตรียมการยกโทษเอาไว้ และคนได้รับการยกโทษได้โดยความเชื่อ เหตุผลที่ทุกคนต้องการข่าวสารนี้ก็คือ เพราะทุกคนอยู่ใต้พระพิโรธของพระเจ้า

พระธรรมโรมทั้งเล่มเป็นคำอธิบายถึงคำกล่าวต่าง ๆ ที่ปรากฏใน โรม 1:16-18

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(ตัวเลขในวงเล็บคือบทที่และข้อที่อภิปราย)

(โรม 1:1) เปาโลกล่าวถึงตัวเขาเองสามประการ

• เขาเป็นทาสของพระเยซูคริสต์

• เขาเป็นอัครทูตเนื่องจากการทรงเรียกให้เขาเป็น

• เขาถูกสงวนไว้เพื่อการงานที่เขาได้รับการทรงเรียกให้ทำ

เปาโลเคยเป็นฟาริสีแต่ตอนนี้อุทิศตัวให้กับพันธกิจข่าวประเสริฐ เปาโลมีสัญชาติโรมัน แต่เขาไม่ได้กล่าวถึงข้อเท็จจริงข้อนั้นว่าเป็นส่วนหนึ่งของอัตลักษณ์ของเขา สิ่งนี้ไม่น่าจะช่วยให้เขาได้สัมพันธ์กับผู้เชื่อชาวโรมันส่วนใหญ่ คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ในกรุงโรมไม่มีสัญชาติเพราะพวกเขาเป็นต่างชาติหรือเป็นทาส ถ้าหากเปาโลกล่าวถึงสัญชาติของเขา นั่นก็คงช่วยให้เขาได้สัมพันธ์กับผู้คนชั้นสูงในกรุงโรม แต่เป็นสิ่งสำคัญมากกว่าที่เขาจะกล่าวถึงบทบาทฝ่ายวิญญาณของเขา

(โรม 1:2) ข่าวประเสริฐไม่ได้เป็นสิ่งใหม่ทั้งหมด แต่มีข่าวสารของผู้เผยพระวจนะในพันธสัญญาเดิม พระธรรมโรม 4 แสดงให้เห็นเป็นพิเศษว่า อับราฮัมกับดาวิดเข้าใจถึงข่าวประเสริฐนี้

(โรม 1:3-4) พระบุตรของพระเจ้าเป็นเชื้อสายของดาวิด มาบังเกิดในเชื้อสายกษัตริย์ เป็นไปตามคำพยากรณ์ถึงพระเมสสิยาห์

พระคริสต์ เป็นคำกรีกสำหรับคำว่า เมสสิยาห์ ในภาษาฮีบรู

คำว่า องค์พระผู้เป็นเจ้า อ้างอิงถึงสภาพพระเจ้า เราเห็นความสำคัญของคำว่า องค์พระผู้เป็นเจ้า ในจดหมายฝากในพันธสัญญาใหม่ได้ด้วยการเปรียบเทียบ ฟีลิปปี 2:10-11 กับอิสยาห์ 45:23 คำนี้อ้างอิงถึงพระองค์ผู้เหนือกว่าพวกเทพผู้มีอำนาจทั้งสิ้น (ดูเพิ่มเติมที่ กิจการ 2:36)

คำว่า องค์พระผู้เป็นเจ้า (Lord) ไม่จำเป็นต้องให้ความหมายอย่างเดียวกันในพระกิตติคุณในพันธสัญญาใหม่ ที่ผู้คนอาจเรียกพระเยซูว่า “เจ้านาย” (Lord) ในลักษณะให้ความเคารพโดยไม่ได้เข้าใจจริง ๆ ว่าพระองค์เป็นพระเจ้า

ในจดหมายฝากในพันธสัญญาใหม่ พระนาม “พระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา” แสดงถึงอัตลักษณ์ของพระองค์สามประการ พระนามนี้กล่าวว่าพระองค์เป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ชื่อเยซู พระองค์เป็นพระเมสสิยาห์ชาวยิว และพระองค์เป็นพระเจ้า

การเป็นขึ้นจากความตายยืนยันถึงความเป็นพระเจ้าของพระเยซู ใน ยอห์น 10:18 พระองค์กล่าวว่า พระองค์สามารถรับชีวิตกลับคืนมาอีกได้ พระองค์ทรงให้การเป็นขึ้นจากความตายเป็นหมายสำคัญสำหรับคนชั่วอายุนั้น และทรงให้บรรดาพยานถึงการเป็นขึ้นจากความตายเป็นหมายสำคัญสำหรับคนทุกชั่วอายุ คนที่ไม่ใช่พระเจ้าไม่อาจชุบตนให้ฟื้นจากความตายได้ หรือพระเจ้าก็จะไม่ทรงชุบคนที่อ้างตนเองผิด ๆ ว่าเป็นพระเจ้าให้ฟื้นจากความตาย โดยเฉพาะเมื่อคน ๆ นั้นอ้างว่าการเป็นขึ้นจากความตายจะพิสูจน์ว่าอัตลักษณ์ของเขาคือพระเจ้า

► มีคนอื่น ๆ ที่ถูกชุบให้เป็นจากความตาย แต่พวกเขาไม่ใช่พระเจ้า คุณจะอธิบายอย่างไรว่าการเป็นขึ้นจากความตายเป็นการพิสูจน์ถึงอัตลักษณ์ของพระเยซู?

(โรม 1:5) การทรงเรียกและของประทานฝ่ายวิญญาณในการเป็นอัครทูตนั้นถูกประทานมาโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อนำผู้คนจากทุกชนชาติให้มาเชื่อฟังพระคริสต์ การใช้ของประทานฝ่ายวิญญาณที่เหมาะสมเป็นการใช้เพื่อการงานของพระเจ้าเท่านั้น แรงจูงใจที่เหมาะสมในการทำพันธกิจก็เพื่อถวายเกียรติแด่พระนามพระคริสต์เท่านั้น แรงจูงใจอื่น ๆ เช่น การได้รับประโยชน์ส่วนตัวหรือชื่อเสียงส่วนตัวก็ไม่ควรค่าแก่การเป็นผู้รับใช้ของพระเจ้า

► ทุกวันนี้ยังมีอัครทูตที่มีชีวิตอยู่ไหม?

บางครั้งคำว่า อัครทูต ถูกใช้ในพระคัมภีร์โดยมีความหมายทั่วไปว่า “ผู้ที่ถูกส่งออกไป” ในกิจการ 14:14 เปาโลกับบารนาบัสถูกเรียกว่าเป็นอัครทูต ถึงแม้ว่าบารนาบัสไม่ได้เป็นคนหนึ่งในสาวกดั้งเดิมสิบสองคนก็ตาม ในกาลาเทีย 1:19 เปาโลกล่าวว่า ในการเยี่ยมเยียนครั้งหนึ่งนั้น เขาไม่ได้พบกับอัครทูตคนอื่น ยกเว้นเคฟาส (เปโตร) กับยากอบน้องชายขององค์พระผู้เป็นเจ้า ในกรณีนั้น เขาอ้างอิงถึงยากอบว่าเป็นอัครทูต ถึงแม้ว่ายากอบจะไม่ได้เป็นหนึ่งในสาวกดั้งเดิมสิบสองคนก็ตาม

อย่างไรก็ตาม โดยปกติแล้วสาวกสิบสองคนมักถูกมองว่าเป็นกลุ่มพิเศษซึ่งจะไม่มีใครเพิ่มเข้าไป มัทธิว 10:2 กล่าวว่า “อัครทูตสิบสองคนนั้นมีชื่อดังนี้...” (ดูเพิ่มเติมที่ ลูกา 6:13) พระเยซูบอกแก่สาวกว่า พวกเขาจะนั่งบนบัลลังก์พิพากษาคนอิสราเอล 12 เผ่า (ลูกา 22:30) ดูเหมือนว่าพระสัญญานี้จะประทานรางวัลที่จำกัดไว้แก่คนทั้งสิบสองคนเท่านั้น ชื่อของสาวกสิบสองคนเป็นรากฐานสิบสองรากแห่งนครของพระเจ้า ซึ่งบอกเป็นนัยถึงกลุ่มที่มีเอกลักษณ์เฉพาะของคนทั้งสิบสองคน (วิวรณ์ 21:14)

ยูดาน้องชายของพระเยซูไม่ได้เรียกตนเองว่าเป็นอัครทูต แต่อ้างถึงสิทธิอำนาจของพวกเขา (เปรียบเทียบ ยูดา 17 กับ 2 เปโตร 3:2) อัครทูตมีสิทธิอำนาจที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ สิ่งต่าง ๆ ที่พวกเขาเขียนถึงคริสตจักรได้รับการพิจารณาว่าเป็นการสำแดง (2 เปโตร 3:15-16)

คริสตจักรเลือกมัทธีอัสแทนยูดาสโดยสันนิษฐานว่า พวกเขาควรมีสิบสองคน (กิจการ 1:26) แต่เราไม่พบในประวัติศาสตร์ว่า คริสตจักรเริ่มแรกยังคงนำคนอื่นมาแทนที่อัครทูตที่เสียชีวิตไป

พระเจ้าเรียกเปาโลให้เป็นอัครทูต (โรม 1:1) เปาโลบอกเป็นนัยว่าคุณสมบัติประการหนึ่งของการเป็นอัครทูตของเขาคือเขาได้เห็นพระเยซู (1 โครินธ์ 9:1) นั่นจะจำกัดการเป็นอัครทูตเอาไว้ที่คนรุ่นแรกของคริสตจักรเท่านั้น

หมายเหตุ ต่อเนื่องการศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 1:6) “ทรงเรียก” อ้างอิงถึงการทรงเรียกเพื่อได้รับความรอด เพื่อเป็นประชากรบริสุทธิ์ ดังที่ได้เห็นในข้อต่อไปนี้ (ดูเพิ่มเติมที่ โรม 8:30) เปาโลกล่าวว่าอัครทูตมีพันธกิจต่อชนชาติทั้งปวง เขาชี้แจงว่า คริสเตียนชาวโรมันเป็นผู้เชื่อที่มีข่าวสารของอัครทูต ดังนั้นเขาจึงแสดงให้เห็นว่า พวกเขามีหน้าที่ต้องทำตามสิทธิอำนาจในการเป็นอัครทูตของเขาอย่างจริงจัง จดหมายฉบับนี้ไม่ได้แค่มาจากผู้เผยแพร่ที่พวกเขาเคยได้ยินถึงเท่านั้น พวกเขาเป็นหนี้ความใส่ใจและความนับถือต่อเปาโล ถึงแม้ว่าเปาโลจะไม่ได้เป็นผู้ก่อตั้งคริสตจักรของพวกเขาก็ตาม[1]

(โรม 1:7) การทรงเรียกสู่ความรอดเป็นการทรงเรียกให้บริสุทธิ์ คำกล่าวนี้เปรียบเทียบได้กับคำกล่าวในข้อ 1 ที่เปาโลกล่าวว่า เขาเป็นอัครทูตเนื่องจากการทรงเรียกให้เขาเป็น นี่ไม่ได้หมายความว่าเขากำลังพยายามหรือหวังว่าจะเป็นอัครทูต แต่หมายความว่าเขาได้รับการทำให้เป็นอัครทูตโดยการทรงเรียก ผู้เชื่อชาวโรมันได้รับการทำให้บริสุทธิ์โดยการทรงเรียกให้บริสุทธิ์ เช่นเดียวกับที่การทรงเรียกให้เป็นอัครทูตมาพร้อมกับของประทานและความสามารถต่าง ๆ สำหรับงานพันธกิจนั้น การทรงเรียกให้บริสุทธิ์ก็มาพร้อมกับฤทธิ์อำนาจและการชำระที่ทำให้เราบริสุทธิ์ การทรงเรียกของพระเจ้ามาพร้อมกับพระคุณของพระองค์ที่ช่วยให้การทรงเรียกสำเร็จเสมอ

ความบริสุทธิ์ที่เริ่มต้นเมื่อกลับใจมาเชื่อไม่ได้สมบูรณ์ในทุกด้าน ผู้เชื่อควรเปลี่ยนแปลงชีวิตของตนอย่างต่อเนื่องให้เข้ากับความจริงของพระเจ้าเมื่อเขาเรียนรู้ถึงความจริงของพระองค์ ความบริสุทธิ์ไม่ได้สมบูรณ์เมื่อมีการกลับใจมาเชื่อ แต่ความบริสุทธิ์เริ่มต้นที่การกลับใจมาเชื่อเมื่อคนบาปกลับใจใหม่ อุทิศตนเชื่อฟังพระเจ้า และได้รับการทำให้เป็นคนใหม่ (2 โครินธ์ 5:17)

(โรม 1:8) คำว่า โลก มักใช้อ้างอิงถึงโลกที่เจริญแล้วซึ่งเป็นที่รู้จักในเวลานั้น มากกว่าจะหมายถึงทั้งโลก ข่าวประเสริฐยังไม่ได้ไปทั่วทุกแห่งในโลก

(โรม 1:9) คำว่า ลาทริวโอ [ข้าพเจ้าได้รับใช้’] ในพันธสัญญาใหม่ใช้กับการรับใช้ในทางศาสนาเสมอ...การรับใช้นี้อาจประกอบด้วยการนมัสการหรือการปฏิบัติหน้าที่ต่าง ๆ ในทางศาสนา”[2] เปาโลรับใช้พระเจ้า ไม่ใช่แค่ในรูปแบบกิจกรรมทางศาสนา แต่ด้วยชีวิตจิตใจของเขา

(โรม 1:10-12) ที่นี่เปาโลบอกกับพวกเขาว่า เขาวางแผนจะไปเยี่ยมเยียนที่กรุงโรม และอยากจะเสริมสร้างพวกเขาให้เข้มแข็งฝ่ายวิญญาณ เปาโลรู้ว่าพวกเขาจะได้หนุนใจซึ่งกันและกันโดยความเชื่อของทั้งสองฝ่าย

คำกล่าวของเปาโลบอกเราว่า ผู้เชื่อได้รับประโยชน์ฝ่ายวิญญาณจากการสามัคคีธรรมร่วมกัน พระวิญญาณบริสุทธิ์ทำให้การงานของพระองค์สำเร็จได้มากในผู้เชื่อทั้งหลายผ่านทางผู้เชื่อคนอื่น ๆ คนที่ละเลยความสัมพันธ์ของเขากับผู้เชื่อคนอื่น ๆ จะสูญเสียผลประโยชน์จากพระคุณอันมั่นคงซึ่งมาจากการสามัคคีธรรม (เปาโลกล่าวอย่างครอบคลุมถึงความจำเป็นที่สมาชิกแต่ละคนจะต้องมีผู้เชื่อคนอื่น ๆ ใน 1 โครินธ์ 12)

(โรม1:13) ในแผนการที่จะมาเยี่ยมเยียนพวกเขาก่อนหน้านี้ เปาโลมีเหตุขัดข้อง - ไม่ได้ขัดข้องเพราะปัญหา แต่มีเหตุขัดข้องจากลำดับความสำคัญที่ต้องเทศนาข่าวประเสริฐในที่ ๆ คนไม่เคยได้ยินข่าวประเสริฐก่อน (ดู 15:20-22) มีคนเทศนาข่าวประเสริฐที่กรุงโรมแล้ว เปาโลจึงไปที่อื่น ๆ ก่อน อย่างไรก็ตาม การมากรุงโรมครั้งนี้ก็ไม่ได้ขัดแย้งกับลำดับความสำคัญของเขา เนื่องจากการมาเยี่ยมเยียนที่นั่นจะนำเขาไปสู่พื้นที่อื่น ๆ ที่ข่าวประเสริฐยังเข้าไม่ถึง (15:23-24)

(โรม 1:14) ชาวกรีก เป็นคนที่มีวัฒนธรรมและเจริญแล้วโดยอิทธิพลกรีก คำว่า ชาติอื่น ๆ หมายถึง “คนต่างด้าว” ซึ่งอ้างอิงถึงคนที่มาจากวัฒนธรรมดั้งเดิมที่ได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมกรีกเพียงเล็กน้อย คนกรีกมองคนชาติอื่น ๆ ว่าเป็นคนที่ไม่เจริญและโง่เขลา

คำว่า นักปราชญ์ อ้างอิงถึงคนที่ได้รับการศึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านปรัชญากรีก คนที่ไม่มีการศึกษา คือคนที่ไม่ได้รับการศึกษาสูง ๆ เปาโลแสดงให้เห็นว่าพันธกิจของเขาไม่ได้จำกัดเฉพาะกับคนบางประเภทเท่านั้น สิ่งนี้เตรียมพันธกิจเขาให้พร้อมสำหรับพวกเขา และแสดงให้เห็นถึงบทบาทของเขาในฐานะมิชชันนารีด้วยเช่นกัน

เปาโลกล่าวว่า เขาเป็นหนี้ต่อทุกคนที่จำเป็นต้องได้ยินข่าวประเสริฐ เปาโลไม่ได้เป็นหนี้เพราะว่าคนบาปจำเป็นต้องได้ยินถึงข่าวประเสริฐ หากเป็นหนี้เพราะว่าตัวเขานั้นได้รับพระคุณ และได้รับข้อผูกมัดให้มอบพระคุณ

ตัวอย่างประกอบ: ถ้าหากมีบางคนให้เงินจอห์นเพื่อไปแบ่งให้โธมัส ตอนนี้จอห์นก็เป็นหนี้โธมัสแล้ว ถึงแม้ว่าโธมัสอาจจะไม่ได้ทำอะไรเพื่อให้ได้เงินนั้นมาเลยก็ตาม เช่นเดียวกัน เราเป็นหนี้คนที่ไม่ได้ยินข่าวประเสริฐ เพราะพระเจ้าได้ให้ความรับผิดชอบแก่เราเพื่อแบ่งปันข่าวประเสริฐกับพวกเขา

► คริสเตียนทุกคนเป็นหนี้ที่จะต้องแบ่งปันข่าวประเสริฐหรือไม่? เพราะอะไร?

(โรม 1:15) เปาโลเทศนาต่อชาวกรีกและชาติอื่น ๆ แล้ว ตอนนี้เขากระตือรือร้นที่จะเทศนาข่าวประเสริฐต่อคนในกรุงโรมด้วย

เขาเริ่มต้นสาระสำคัญหลักโดยกล่าวว่า “ข้าพเจ้าจึงขวนขวายที่จะประกาศข่าวประเสริฐแก่พวกเขา” จากนั้นอธิบายสั้น ๆ ว่า ข่าวประเสริฐคืออะไร และเพราะอะไรโลกจึงต้องการข่าวประเสริฐ คำอธิบายสั้น ๆ นี้ถูกขยายความออกไปตลอดทั้งจดหมายฝาก

โรม 1:14-15 แสดงให้เห็นอีกครั้งว่า เพราอะไรเปาโลจึงมีคุณสมบัติที่จะมาหาพวกเขา เขามีข่าวสารสำหรับทุกคนในโลกนี้[3]

(โรม 1:16) ข่าวประเสริฐมีไว้สำหรับคนยิวและคนกรีก และคำกล่าวนี้แนะนำหัวข้อเกี่ยวกับคนยิวและคนต่างชาติ และการยืนอยู่ต่อหน้าพระเจ้าของพวกเขา หัวข้อนี้ดำเนินต่อไปจนถึงพระธรรมโรม 3 เปาโลจะไม่ละอายต่อข่าวประเสริฐแม้กระทั่งเมื่ออยู่ในศูนย์กลางอำนาจของจักรวรรดิ เพราะว่าข่าวประเสริฐเป็นฤทธานุภาพของพระเจ้า

ฤทธานุภาพของพระเจ้ากำลังทำงานอยู่ในเนื้อหาข่าวประเสริฐให้มีประสิทธิผลในการช่วยให้รอด คำบัญชาของพระเจ้ามาพร้อมกับฤทธานุภาพที่จำเป็นต่อการทำให้คำบัญชานั้นสำเร็จเสมอ ฤทธานุภาพของพระเจ้าทำงานในขณะที่พระวจนะของพระองค์ถูกกล่าวออกมา[4] ผู้ส่งสารแห่งข่าวประเสริฐพึ่งพาฤทธานุภาพของข่าวประเสริฐ เพราะเมื่อพวกเขาสื่อสารข่าวสารนั้น พระวิญญาณบริสุทธิ์ก็ทำให้ข่าวสารนั้นมีพลังและทำให้ผู้ฟังสำนึกผิด

สำหรับเปาโลแล้ว การยืนหยัดเพื่อข่าวประเสริฐไม่เพียงแค่หมายถึงการปกป้องข่าวประเสริฐในฐานะความจริงที่มีจุดมุ่งหมายเท่านั้น แต่คือการเทศนาข่าวประเสริฐในฐานะความจริงที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงด้วย เขาประกาศข่าวประเสริฐด้วยความเชื่อมั่นว่า ข่าวประเสริฐจะเปลี่ยนแปลงผู้ฟังของเขา

► เพราะอะไรเราจึงควรมีความเชื่อมั่นเวลาที่เทศนาข่าวประเสริฐ?

(โรม1:17) คนชอบธรรมจะมีชีวิตดำรงอยู่โดยความเชื่อ[5] นี่เป็นความจริงอันเป็นศูนย์กลางและมีความสำคัญที่สุดในพระธรรมโรม

จดหมายฝากโรมทั้งฉบับว่าด้วยหัวข้อเกี่ยวกับการที่มนุษย์ถูกนับเป็นคนชอบธรรมได้อย่างไร นั่นก็คือ ได้รับการทำให้เป็นคนชอบธรรม (มีความชอบธรรมของพระเจ้า) ความเร่งด่วนของประเด็นนี้ปรากฏอยู่ในข้อถัดไป เพราะพระพิโรธของพระเจ้าก็พร้อมอยู่สำหรับคนที่ยังคงอยู่ในความอธรรม

ความชอบธรรมของพระเจ้าที่พูดถึงที่นี่ไม่ใช่ “พระลักษณะความชอบธรรมของพระองค์...แต่เป็นความชอบธรรมที่หลั่งไหลออกมาและเป็นที่ยอมรับต่อพระองค์”[6] ความชอบธรรมของพระเจ้าทำงานอยู่ในมนุษย์โดยทางความเชื่อของพวกเขา แนวคิดเดียวกันปรากฏอยู่ใน ฟีลิปปี 3:9 “คือความชอบธรรมที่มาจากพระเจ้าโดยความเชื่อ” คนไม่ได้เพียงถูกนับว่าชอบธรรมเนื่องจากการยกโทษเท่านั้น แต่พวกเขาเริ่มต้นเป็นคนชอบธรรมอย่างแท้จริงเพราะว่าพระเจ้าเปลี่ยนแปลงพวกเขา

ต่อมาในจดหมาย (โรม 3:21-22) เปาโลกล่าวว่า ความชอบธรรมของพระเจ้าโดยความเชื่อในพระเยซูมีไว้สำหรับทุกคนที่เชื่อ ในโรม 5:17-19 เราพบว่าของประทานแห่งความชอบธรรมทำให้คนจำนวนมากเป็นคนชอบธรรม

[7]วลี “โดยความเชื่อและเพื่อความเชื่อ” เน้นว่า ความเชื่อเป็นวิธีการเดียวที่ทำให้ได้รับความชอบธรรม วลีนี้สอดคล้องกับจุดเน้นของนิกายโปรเตสแตนต์ที่เน้นว่าความเชื่อเท่านั้นเป็นข้อกำหนดสำหรับความรอด

[8]ในพระธรรมโรม คำว่า ความตาย อ้างอิงถึงการพิพากษาของพระเจ้า มีเพียงคนชอบธรรมที่ดำรงชีวิตโดยความเชื่อเท่านั้นที่ถูกละเว้นจากการพิพากษา (ดูที่ โรม 1:18) พระพิโรธของพระเจ้าจะเทลงมายังทุกคนยกเว้นคนที่รอดพ้นได้โดยความเชื่อ

► การเป็นคนชอบธรรมโดยความเชื่อมีความหมายว่าอะไร?

► ในเนื้อหาตอนนี้ การมีชีวิตอยู่หมายถึงอะไร? ความตายคืออะไร? ความเชื่อเป็นวิธีการที่ทำให้มีชีวิตอยู่นั้นมีความหมายว่าอะไร?

[1]จดหมายฝากยังคงรับใช้วัตถุประสงค์ดั้งเดิมในการจัดเตรียมรากฐานสำหรับการทำงานเป็นมิชชันนารี อย่างไรก็ตาม จดหมายฝากก็ทำหน้าที่มากกว่านั้น ดังที่เปาโลอธิบายว่า เพราะอะไรทุกคนจึงจำเป็นต้องได้ยินถึงข่าวประเสริฐ เขาอธิบายโดยละเอียดว่า ข่าวประเสริฐคืออะไร และเพราะอะไรคนจึงได้รับความรอดโดยวิธีนี้เท่านั้น เขาตอบสนองต่อการคัดค้านบางอย่างที่พบได้บ่อย คำอธิบายและการปกป้องข่าวประเสริฐที่เขาเทศนาเป็นเนื้อหาส่วนใหญ่ของพระธรรมนี้และควบคุมโครงสร้างของพระธรรม

พระธรรมโรมเป็นคำอธิบายถึงศาสนศาสตร์แห่งความรอด ศาสนศาสตร์แห่งความรอดของเปาโลให้การปกป้องโดยเฉียบพลันจากพวกยูไดเซอร์[2] และแก้ไขความผิดพลาดเกี่ยวกับหลักคำสอนสมัยใหม่เรื่องความรอดด้วยเช่นกัน[3]

ตลอดประวัติศาสตร์ พระเจ้าใช้จดหมายฝากถึงชาวโรมันเพื่อฟื้นฟูความจริงที่สำคัญที่สุดเมื่อคนลืมความจริงเหล่านั้น

ตอนที่ยังเป็นคนหนุ่ม ออกัสตินพึงใจในความสัมพันธ์ที่ผิดศีลธรรมและการศึกษาเกี่ยวกับปรัชญากับความรอบรู้ เขาแสวงหาความจริงและพบในศาสนาคริสต์ กระนั้น ความรักต่อบาปกักขังเขาให้เป็นเชลย เขามองตนเองว่าเป็นอย่างที่พระธรรมโรม 7 อธิบายไว้ นั่นคือ เขารู้ว่าความจริงแต่กลับไม่สามารถช่วยให้เขาดำเนินชีวิตอันชอบธรรมได้เลย

 ออกัสติน

ในปี ค.ศ. 386 หลังจากอ่านพระธรรมโรม 13:13-14 ออกัสตินซึ่งอยู่ในวัยสามสิบต้น ๆ ก็ตัดสินใจละทิ้งชีวิตบาป พระเจ้าปลดปล่อยเขาให้เป็นอิสระจากพันธการบาปและช่วยให้เขาดำเนินชีวิตที่ชอบธรรมในพระเยซูคริสต์

ตลอดชีวิตที่เหลือ พระเจ้าใช้ออกัสติน[4]อย่างทรงพลัง งานเขียนของเขาปกป้องหลักคำสอนที่ถูกต้องจากปรัชญาเทียมเท็จต่าง ๆ ความคิดซึ่งเป็นที่นิยมในเวลานั้นเชื่อว่า คนมีความสามารถตามธรรมชาติที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง ดังนั้นจึงเลือกที่จะไม่เป็นคนบาปได้ ออกัสตินสอนจากพระธรรมโรม 5 ว่า คนเกิดมาพร้อมกับธรรมชาติบาปที่ทำให้อยากไม่เชื่อฟังพระเจ้า ธรรมชาตินี้ทำให้มนุษย์ไม่สามารถทำให้พระเจ้าพอพระทัยโดยสมบูรณ์ได้หากปราศจากพระคุณ ออกัสตินสอนและเป็นพยานถึงพระคุณของพระเจ้าที่ทำให้มนุษย์ชอบธรรมต่อพระเจ้า

 มาร์ติน ลูเธอร์

[5]ในปี ค.ศ. 1515 มาร์ติน ลูเธอร์ตระหนักถึงความหมายของพระธรรมโรม 1:17 หลังจากที่ใช้เวลาหลายปีแสวงหาความมั่นใจในความรอด[6] ลูเธอร์พยายามแสวงหาสันติสุขฝ่ายวิญญาณโดยปฏิบัติตามวิถีแห่งลัทธิอารามวสีด้วยความร้อนรนเป็นพิเศษ เขาอดอาหาร ปฏิบัติพิธีกรรมต่าง ๆ ของลัทธิคาทอลิก แม้กระทั่งทุบตีตนเอง ขณะที่เขากำลังคลานขึ้นไปตามบันไดของวิหารเซนต์ปีเตอร์ที่กรุงโรมด้วยหัวเข่าอาบเลือด ทันใดนั้น เขาก็ได้รับความเข้าใจเรื่องพระคุณโดยความเชื่อจากพระเจ้า

เขามองว่า ผู้ที่จะรับการละเว้นจากการพิพากษาของพระเจ้า คือคนที่เชื่อพระสัญญาแห่งการยกโทษของพระเจ้า ความมั่นใจนี้กลายเป็นรากฐานคำสอนของเขาว่า ความเชื่อเท่านั้นเป็นหนทางที่เราจะรับความรอดได้

 จอห์น เวสเลย์

ในปี ค.ศ. 1738 จอห์น เวสเลย์ พบกับความมั่นใจในความรอดส่วนตัวที่ได้แสวงหามานานหลายปี[7] เวสเลย์เป็นนักวิชาการพระคัมภีร์ที่มีความกระตือรือร้น ดำเนินชีวิตอย่างรอบคอบ และเคร่งศาสนา เขาเป็นกระทั่งมิชชันนารีที่รับใช้คนพื้นเมืองชาวอินเดียนในประเทศอเมริกาเป็นเวลาสองปี แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจถึงข่าวประเสริฐอย่างชัดเจน ขณะโดยสารเรือท่ามกลางพายุ เขาเห็นครอบครัวชาวโมราเวียที่ไว้วางใจพระเจ้าและมีสันติสุขโดยไม่หวาดกลัวความตาย เวสเลย์จึงตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้มีความเชื่อนั้นเลย

เวสเลย์พบว่าการกลับใจใหม่เกิดขึ้นทันทีในพระคัมภีร์ เขายังได้พบกับพี่น้องชาวโมราเวียที่เป็นพยานว่าพวกเขามีความมั่นใจในความรอดส่วนตัว เขาเริ่มต้นตระหนักว่าเขาจำเป็นต้องมีประสบการณ์การกลับใจมาเชื่ออย่างแท้จริง การกลับใจมาเชื่อของเขาเกิดขึ้นในขณะที่กำลังอยู่ในการประชุมตามบ้านเพื่ออธิษฐานและศึกษาพระคัมภีร์ ขณะที่บางคนกำลังอ่านบทนำของลูเธอร์ก่อนเข้าสู่พระธรรมโรม ในใจของเวสเลย์รู้สึก “อบอุ่นอย่างน่าประหลาด” เขากล่าวว่า “ข้าพเจ้ารู้สึกว่าข้าพเจ้าไว้วางใจในพระคริสต์ ความรอดของข้าพเจ้าอยู่ในพระคริสต์เท่านั้น ข้าพเจ้าได้รับความมั่นใจว่าพระองค์รับบาปของข้าพเจ้าไปแล้ว เป็นบาปของข้าพเจ้าเอง และช่วยข้าพเจ้าให้รอดจากกฎแห่งบาปและความตาย”[8]

สำหรับบุรุษทั้งสามนี้ การเข้าใจข่าวประเสริฐกระตุ้นให้เกิดการประกาศข่าวประเสริฐด้วยความกระตือรือร้น พระธรรมโรมยังคงบรรลุวัตถุประสงค์ในการจัดเตรียมรากฐานสำหรับงานพันธกิจมิชชันโดยการอธิบายถึงศาสนศาสตร์แห่งความรอด

► คุณสามารถนึกคิดได้ไหมว่าพระธรรมโรมมีผลกระทบอะไรบ้างต่อชีวิตและพันธกิจของคุณ?

ไฟล์ PDF ที่สามารถดูหรือพิมพ์ได้ของคำถามเพื่อการทบทวนทั้งหมดมีให้ที่นี่

(1) เพราะอะไรเปาโลจึงเขียนจดหมายถึงผู้เชื่อชาวโรมัน?

(2) เพราะอะไรเปาโลจึงวางแผนไปที่กรุงโรม?

(3) คำว่าพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเราในจดหมายฝากในพันธสัญญาใหม่มีความหมายว่าอะไร?

(4) การเป็นขึ้นจากความตายพิสูจน์ถึงสภาพพระเจ้าของพระเยซูอย่างไร?

(5) อธิบายคำว่า ชาติอื่น ๆ (โรม 1:14)

(6) เพราะอะไรผู้ประกาศข่าวประเสริฐจึงเป็นหนี้ที่จะแบ่งปันข่าวประเสริฐ?

(7) ความจริงอันเป็นศูนย์กลางและสำคัญที่สุดในพระธรรมโรมคืออะไร?

(8) ความตายในพระธรรมโรมมีความหมายว่าอะไร?

(9) ตามพระธรรมโรม ใครคือคนที่ถูกละเว้นจากการพิพากษาของพระเจ้า?

(1) จงเขียนหนึ่งหน้ากระดาษเกี่ยวกับพันธกิจแห่งข่าวประเสริฐโดยใช้เนื้อหาจากบทเรียนนี้ อธิบายถึงการทรงเรียกสู่พันธกิจ หนี้ที่ผู้ประกาศข่าวประเสริฐมีต่อคนที่จำเป็นต้องได้ยินถึงข่าวประเสริฐ และฤทธานุภาพที่พระเจ้าให้มีในข่าวประเสริฐ

(2) ในช่วงหลายสัปดาห์ที่เรียนวิชานี้ คุณควรเตรียมคำเทศนาสามตอนหรือบทเรียนสามบทที่มีพระธรรมโรมเป็นพื้นฐานแล้วนำเสนอแก่กลุ่มที่ไม่ใช่ชั้นเรียน หลังจากการนำเสนอแต่ละครั้ง คุณควรถามผู้ฟังบางคนว่า คุณควรปรับปรุงการนำเสนออย่างไรบ้าง คุณควรให้สำเนาบันทึกการนำเสนอ คำอธิบายเกี่ยวกับกลุ่มหรืองานที่คุณพูด และแผนปรับปรุงการนำเสนอของคุณแก่หัวหน้าชั้นเรียน