Lesson 11: พันธกิจกับความสัมพันธ์ต่าง ๆ

ส่วนที่ 6 ของพระธรรมโรม (12:1–15:7) ประกอบด้วยคำสั่งภาคปฏิบัติหลายคำสั่งสำหรับชีวิตในคริสตจักร พันธกิจ ความสัมพันธ์คริสเตียน และความสัมพันธ์กับผู้มีอำนาจปกครอง

พระธรรมโรม 12:1-2 เกริ่นนำส่วนที่ 6 โดยบอกเราว่าเราต้องถวายตัวทั้งสิ้นเพื่อการรับใช้พระเจ้า บทเกริ่นนำนี้ต่อจากคำกล่าวของเปาโลในบทก่อนหน้า นั่นคือ เราเป็นหนี้ทุกสิ่งต่อพระเจ้า (โรม 11:35) และทางของพระเจ้ามีปัญญาโดยสมบูรณ์ (โรม 11:33)

เปาโลใช้เครื่องบูชาที่มีชีวิตเป็นตัวอย่างประกอบ (โรม 12:1) เหมือนกับเครื่องบูชาที่ต้องถูกประหาร เราตายอย่างแท้จริง แต่แทนที่จะตาย เรากลับมีชีวิตเพื่อพระเจ้า นั่นหมายความว่าเราต้องรักษาการอุทิศตนเสมอ แต่ละวันเราต้องปฏิเสธสิ่งใด ๆ ที่หันเหเราให้ละทิ้งความซื่อสัตย์ ภักดี ตัวอย่างประกอบของเครื่องบูชาที่มีชีวิตเน้นถึงการมอบถวายทั้งสิ้นของเรา เราไม่สามารถสงวนชีวิตของเราบางส่วนไว้สำหรับตัวเองโดยแยกออกจากน้ำพระทัยของพระเจ้า เราไม่สามารถปกป้องความปรารถนาหรือความทะเยอทะยานบางอย่างจากการเรียกร้องให้อุทิศตัวทั้งสิ้นต่อพระเจ้าได้

การมอบถวายตัวเองให้เป็นเครื่องบูชาอันบริสุทธิ์เป็นการนมัสการฝ่ายวิญญาณ แตกต่างจากศาสนาตามรูปแบบเท่านั้น[1]

การรับใช้โดยอุทิศตัวอย่างสมบูรณ์ย่อมเป็นไปไม่ได้ถ้าหากไม่ได้รับการเปลี่ยนเป็นคนใหม่ดังที่ได้อธิบายในโรม 12:2 เราต้องได้รับการเปลี่ยนเป็นคนใหม่โดยเปลี่ยนความคิดของเราเสียใหม่ เราต้องไม่เหมือนกับโลกในด้านค่านิยม พฤติกรรม หรือความคิดเห็นต่าง ๆ คนที่พิจารณาคำถามทุกคำถามซึ่งมาจากมุมมองแห่งน้ำพระทัยอันสมบูรณ์ของพระเจ้าจะแตกต่างไปจากโลก เขาจะไม่ยินยอมต่อตัณหาราคะต่าง ๆ เขาจะไม่อดทนต่อสิ่งเหล่านั้นโดยถือว่าเป็นสิ่งปกติ

จงสังเกตว่าร่างกายต้องบริสุทธิ์ บาปไม่ใช่สิ่งจำเป็นของร่างกายที่พระเจ้าไม่อาจชำระได้ ร่างกายไม่ได้ชั่วร้ายในตัวของมันเองและไม่ได้ทำบาปโดยปราศจากเจตน์จำนง แต่ร่างกายถูกใช้ทำบาปได้

ข้อพระคัมภีร์ต่าง ๆ จากพระธรรมโรม 12:1-15:7 อธิบายถึงวิธีดำเนินชีวิตที่อุทิศตนและได้รับการเปลี่ยนเป็นคนใหม่

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่านพระธรรมโรม 12 ให้กลุ่มฟัง

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 12:3) พระคุณที่ประทานแก่เปาโลอ้างอิงถึงสิทธิอำนาจแห่งอัครทูตและของประทานแห่งการเปิดเผยของเขา

เราควรถ่อมใจเพราะว่าพระเจ้าประทานทุกสิ่งที่เรามีอยู่ คนที่มีของประทานฝ่ายวิญญาณต่าง ๆ ควรถ่อมใจด้วยตระหนักว่า ของประทานต่าง ๆ มาจากพระเจ้าที่เราไม่ได้ทำการงานต่าง ๆ เพื่อให้ได้รับ และตระหนักว่าของประทานต่าง ๆ มีวัตถุประสงค์เพื่อรับใช้คนอื่น ๆ

(โรม 12:4-5) ในฐานะสมาชิกแห่งพระกาย เราต้องการคนอื่น ๆ และถูกผูกมัดให้รับใช้คนอื่น ๆ ตัวอย่างเปรียบเทียบถึงร่างกายได้ถูกอธิบายในพระธรรม 1 โครินธ์ 12:12-26

(โรม 12:6-8) ข้อพระคัมภีร์เหล่านี้ระบุชื่อหลาย ๆ พันธกิจ ผู้เชื่อแต่ละคนต้องติดตามพันธกิจที่ถูกเรียกเข้าสู่และได้รับของประทานสำหรับพันธกิจนั้น ถ้าหากคนไม่มีความถ่อมใจที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานแห่งพระคุณแล้ว เขาอาจใช้ความพยายามของเขาผิดวิธีได้ (บางทีอาจแสวงหาการเห็นชอบจากมนุษย์) และล้มเหลวต่อการทรงเรียกที่แท้จริงของเขา

บรรดาผู้ครอบครองของประทานต่าง ๆ ได้รับการเตือนให้ใช้ของประทานเหล่านั้นอย่างเหมาะสม ตัวอย่าง เช่น ผู้ให้ควรเพียงแต่ให้ ไม่ใช่ด้วยวัตถุประสงค์จะยกย่องตนเอง ผู้บริหารของประทานต้องขยันขันแข็ง – ใส่ใจรายละเอียดและเป็นที่พึ่งพิงได้ตลอดเวลา คนที่ช่วยเหลือคนที่ขัดสนไม่ควรทำด้วยท่าทียโสโอหังหรือฝืนใจซึ่งดูหมิ่นผู้รับ

► คริสเตียนใช้ประทานต่าง ๆ ฝ่ายวิญญาณต่างไปจากวิธีที่ผู้คนในโลกใช้ความสามารถต่าง ๆ ของตนอย่างไรบ้าง?

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 12:9) ความรักควรแท้จริงและจริงใจ ปฏิเสธสิ่งชั่วร้ายและยึดสิ่งที่ดี การเพิ่มพูนความรักเชื่อมโยงกับการแยกแยะถึงสิ่งที่ดี ซึ่งการแยกแยะนั้นได้รับการพัฒนาให้ดีขึ้น (ฟีลิปปี 1:9-10)

(โรม 12:10) คริสตจักรเป็นครอบครัวของพระเจ้า มีพี่น้องจำนวนมาก เราควรเต็มใจยกเกียรติให้คนอื่นแทนที่จะให้ตนเอง

(โรม 12:11) อย่าเกียจคร้านในความรับผิดชอบ คริสเตียนควรเป็นต้นแบบของการงานดีในทางจริยธรรม เขาไม่ได้มีเวลาให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์ ถ้าหากเขากำลังมีชีวิตอยู่ด้วยวัตถุประสงค์ของพระเจ้า เขาควรทำงานเหมือนกับว่ากำลังทำเพื่อพระเจ้า (เอเฟซัส 6:6-7)

(โรม 12:12) ความชื่นชมยินดีของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์แวดล้อม เพราะว่าเรามีความหวังสำหรับนิรันดรกาล การอดทนหมายถึงการอดกลั้นโดยความเชื่อ คนควรมีท่าทีพึ่งพาพระเจ้าอยู่อย่างสม่ำเสมอ พร้อมจะอธิษฐานตลอดเวลา

(โรม12:13) ช่วยเหลือผู้เชื่ออื่น ๆ ในด้านความจำเป็นทางวัตถุสิ่งของ การเป็นเจ้าบ้านหมายถึงการตอบสนองถึงความจำเป็นต่าง ๆ ด้านอาหารและที่พักแก่คนอื่น

(โรม 12:14) อย่าปฏิบัติต่อคนอย่างที่เขาสมควรได้รับ แต่ปฏิบัติเหมือนกับที่พระคริสต์ปฏิบัติต่อพวกเขา การให้สิ่งที่เขาคิดว่าพวกเขาสมควรได้รับก็เป็นการตัดสินพิพากษา ซึ่งเป็นบทบาทที่ถูกสงวนไว้สำหรับพระเจ้า

(โรม 12:15) พร้อมจะร่วมแบ่งปันในความเศร้าโศกและความชื่นชมยินดีของคนอื่น ๆ

(โรม 12:16) อย่าใส่ใจต่อสิ่งที่บ่งบอกฐานะ อย่าเห็นแก่คนที่ชนชั้นสูงกว่า จงให้ความนับถือแม้กระทั่งคนยากจน อย่ามองหาวิธีที่จะให้ตัวเขาอยู่เหนือคนอื่น ๆ

(โรม 12:17) การทำร้ายคนอื่นเพราะเขาได้ทำร้ายเขาเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องเลย เราไม่ได้ถูกเรียกมาเพื่อลงโทษคนอื่น แต่ถูกเรียกมาเพื่อยกโทษ

จงแสดงออกถึงความซื่อตรง ถ้าหากเขาอยากเป็นที่นับถือ การที่มีเพียงเขาและพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเขาซื่อตรงก็ไม่เพียงพอ เขาต้องรักษาแผนการต่าง ๆ ที่แสดงให้เห็นถึงความซื่อตรงให้ทุกคนได้เห็น การรักษาชื่อเสียงที่ดีทำได้ง่ายกว่าการสร้างชื่อเสียงที่ดีขึ้นใหม่หลังจากที่ได้เสียหายไปแล้ว

(โรม 12:18) ตราบเท่าที่เขายังทำได้ จงดำเนินชีวิตด้วยสันติกับทุกคนเถิด สันติที่ดีที่สุดคือความสัมพันธ์อันปรองดอง บางครั้งสันติเรียกร้องการขอโทษ แม้กระทั่งการละเมิดโดยไม่ตั้งใจ บางครั้งสันติเรียกร้องการเผชิญหน้าผู้ทำผิดด้วยความปราณี เพื่อความขุ่นเคืองใจที่ขัดขวางความสัมพันธ์จะถูกขจัดออกไป ถ้าหากเขาปฏิเสธที่จะขอโทษหรือเผชิญหน้าในเวลาที่จำเป็น เขาก็ไม่ได้กำลังทำสิ่งที่ทำได้เพื่อรักษาสันติ

(โรม 12:19) อย่าแก้แค้น แต่ปล่อยให้พระพิโรธของพระเจ้าจัดการ ถ้าหากคนอยากจะเป็นผู้ลงโทษ เขาก็แสดงให้เห็นว่าเขาไม่เชื่อว่าพระเจ้าจะทำงานของพระองค์ในการลงโทษได้อย่างถูกต้อง

(โรม 12:20) จงทำดีแก่คนอื่น ๆ มากกว่าที่จะพยายามสนองพวกเขาอย่างสาสม การสุมไฟไม่ได้หมายถึงการแก้แค้นได้อย่างแนบเนียน เพราะนั่นจะขัดแย้งกับประเด็นหลักของพระคัมภีร์ข้อนี้ นี่อาจเป็นสัญลักษณ์ของการละลายท่าทีแข็งกระด้างของคน

(โรม 12:21) อย่าให้ความชั่วร้ายเปลี่ยนแปลงหรือเอาชนะฝ่ายวิญญาณเขาได้ อย่างไรก็ตาม อย่าต่อต้านความชั่วร้ายด้วยความชั่วร้ายแต่ด้วยความดี การเป็นคนขมขื่นหรือต่อต้านความชั่วร้ายอย่างผิด ๆ คือการพ่ายแพ้ฝ่ายวิญญาณ แม้ว่าเขาชนะข้อขัดแย้งก็ตาม

► จงคิดดูว่าคน ๆ หนึ่งจะทำตามคำสั่งเหล่านี้ได้ไม่ดีอย่างไรบ้าง ถ้าหากตัวเขาไม่ได้อุทิศตัวอย่างสมบูรณ์กับพระเจ้า ในชีวิตของคุณ มีสิ่งไหนบ้างที่ควรเปลี่ยนแปลงเนื่องจากคำสั่งเหล่านี้?

จดหมายของเปาโลเขียนขึ้นเพื่อตอบสนองต่อสถานการณ์เจาะจงต่าง ๆ เช่น “โอกาสที่บางพฤติกรรมจำเป็นต้องได้รับการแก้ไข หรือความผิดพลาดด้านหลักคำสอนที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไขให้ถูกต้อง หรือความเข้าใจผิดที่จำเป็นต้องได้รับความกระจ่างเพิ่มเติม”[1] จดหมายไม่ได้อยู่ในรูปแบบศาสนศาสตร์ระบบ แต่เป็นศาสนศาสตร์ที่เกิดขึ้นเพื่อตอบสนองต่อความจำเป็น ศาสนศาสตร์นี้เป็นภาคปฏิบัติมาตั้งแต่ต้น ไม่ได้ถูกพัฒนาขึ้นโดยแยกออกจากชีวิตจริง

จดหมายฝากต่าง ๆ ในพันธสัญญาใหม่ไม่ได้เป็นการผลิตทางอักษรศาสตร์เพื่อสาธารณชนทั่วไป แต่มุ่งหมายถึงผู้รับหลาย ๆ คนให้นำไปประยุกต์ใช้ทันที เปาโลบอกแก่ชาวโคโลสีว่า พวกเขาควรแลกเปลี่ยนจดหมายที่แต่ละคริสตจักรได้รับจากเขากับชาวเลาดีเซีย (โคโลสี 4:16) คริสตจักรเริ่มแรกเริ่มต้นสะสมจดหมายฝากของเปาโลและเวียนจดหมายเหล่านั้นด้วยกัน ดังนั้น เราจึงรู้แน่ว่าพวกเขามองจดหมายฝากว่าเป็นสิ่งที่นำไปประยุกต์ใช้ได้กับทุกคริสตจักรในทุกกาลเทศะ

ถึงแม้ว่ามีช่องว่างเวลาและวัฒนธรรมมีอยู่ระหว่างเรากับผู้รับดั้งเดิม แต่จดหมายฝากก็ถูกเขียนขึ้นแก่คริสเตียนในยุคพันธสัญญาใหม่ซึ่งประสบกับปัญหาต่าง ๆ ที่คล้ายคลึงกับเรา ดังนั้น คริสตจักรสมัยใหม่จึงนำจดหมายฝากของเปาโลไปใช้ได้ง่ายกว่าวรรณกรรมบางรูปแบบที่พบในพระคัมภีร์ จดหมายฝากเหล่านี้ไม่ได้ถูกเขียนขึ้นอย่างเจาะจงถึงชนชาติยิว หรือไม่ได้กำลังพูดกับคนที่อยู่ใต้ธรรมบัญญัติแห่งพันธสัญญาเดิม

สถานการณ์การดั้งเดิมในจดหมายจัดเตรียมจุดเริ่มต้นสำหรับการประยุกต์ใช้แบบสมัยใหม่แก่ผู้ตีความ หลักการตีความคือการที่เราเข้าใจงานเขียนได้ดีขึ้นถ้าหากเรารู้ว่าใครเป็นผู้เขียน ใครเป็นผู้รับ และเขียนขึ้นเพราะอะไร จดหมายฝากให้ผู้ตีความมีข้อได้เปรียบในการรู้ถึงตัวตนผู้เขียนและผู้รับ

พระธรรมโรมเป็นงานเขียนที่มีลักษณะทางการที่สุดของเปาโล เป็นไปตามโครงสร้างที่ได้รับการวางแผนเอาไว้ และเกือบอยู่ในรูปแบบของบทความทางศาสนศาสตร์ เปาโลไม่ได้กล่าวถึงความผิดพลาดต่าง ๆ ที่เจาะจงของคริสตจักรที่กรุงโรม เขาไม่ได้พูดถึงสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เจาะจงอย่างที่เขาทำให้จดหมายถึงคริสตจักรต่าง ๆ ที่เขาก่อตั้งขึ้นและไปเยี่ยมเยียน

ประเด็นหลักของพระธรรมโรม 13:1-7

ผู้เชื่อควรยอมจำนนต่อเจ้าบ้านผ่านเมืองเพราะว่าผู้มีอำนาจปกครองได้รับการแต่งตั้งโดยพระเจ้า

หมายเหตุถึงหัวหน้าชั้นเรียน: อาจจะมีการอภิปรายและการโต้แย้งอยู่มากเมื่อกลุ่มศึกษาเนื้อหาถัดไป คุณควรพยายามให้สมาชิกยินยอมให้เนื้อหาในบทเรียนแก้ไขความคิดของพวกเขาให้ถูกต้อง

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่านพระธรรมโรม 13:1-7 ให้กลุ่มฟัง

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 13:1-2) พระเจ้าสถาปนาอำนาจการปกครอง นั่นไม่ได้หมายความว่าผู้มีอำนาจปกครองทุกคนชอบธรรม แต่หมายความว่าพระเจ้าประสงค์จะสถาปนาสิทธิอำนาจของมนุษย์ขึ้น การปฏิเสธจะอยู่ใต้สิทธิอำนาจของมนุษย์คือการเป็นกบฏต่อพระเจ้า เช่นเดียวกับที่เราไม่ได้รักพระเจ้าอย่างแท้จริง ถ้าหากเราไม่รักพี่น้องที่มองเห็นได้ด้วยตา หรือเราไม่อาจอ้างว่าอยู่ใต้สิทธิอำนาจของพระเจ้าได้ในขณะที่ปฏิเสธจะยอมจำนนต่อสิทธิอำนาจของมนุษย์ที่เห็นได้ด้วยตา คริสเตียนไม่ควรปฏิบัติต่อเจ้าบ้านผ่านเมืองด้วยความไม่เคารพ

(โรม 13:3-4) วัตถุประสงค์หนึ่งของอำนาจปกครอง คือลงโทษคนที่ทำสิ่งชั่วร้าย เวลาที่ผู้มีอำนาจปกครองทำหน้าที่อย่างเหมาะสม คนที่ทำสิ่งชั่วร้ายก็หวาดกลัว คริสเตียนจะไม่ขัดแย้งกับอำนาจปกครองภายใต้สถานการณ์แวดล้อมปกติเพราะคุณสมบัติต่าง ๆ ของคริสเตียนทำให้คริสเตียนเป็นพลเมืองดี อย่างไรก็ตาม มีอยู่หลายครั้งในประวัติศาสตร์ที่ผู้มีอำนาจปกครองพยายามเรียกร้องความภักดีที่เป็นของพระเจ้าเท่านั้น จากนั้นพวกเขาก็กลายเป็นผู้ข่มเหงคริสเตียน

ผู้มีอำนาจปกครองที่ทำหน้าที่อย่างเหมาะสมก็สอดคล้องกับสิทธิอำนาจของพระเจ้า พระคัมภีร์ข้อ 4 บอกกับเราว่า ผู้มีอำนาจปกครองมีสิทธิอำนาจจากพระเจ้าเพื่อบังคับใช้กฎหมายแม้กระทั่งประหารผู้ที่ทำสิ่งชั่วร้าย

คริสเตียนในบางชนชาติเชื่อว่า การรับใช้ในตำแหน่งทางการปกครองเป็นสิ่งที่ผิด โดยเฉพาะตำแหน่งที่อาจเรียกร้องให้พวกเขาต้องใช้ความรุนแรง คริสเตียนจำนวนมากซึ่งมีความเชื่อนั้น อาศัยอยู่ในประเทศที่ผู้มีอำนาจปกครองข่มเหงคริสเตียนและเสื่อมทรามสุดขีด อย่างไรก็ตาม ถ้าหากผู้มีอำนาจปกครองทำหน้าที่อย่างเหมาะสม ก็ไม่เป็นสิ่งผิดสำหรับคริสเตียนที่จะรับใช้ในตำแหน่งทางการปกครอง เพราะว่าพระเจ้าแต่งตั้งอำนาจปกครอง

(โรม 13:5) คริสเตียนควรยอมจำนนต่อสิทธิอำนาจ ไม่ใช่เพราะหวาดกลัวที่จะถูกผู้มีอำนาจปกครองลงโทษเท่านั้น แต่ด้วยจิตสำนึกที่กระจ่างชัด การเป็นกบฏต่ออำนาจปกครองหรือปฏิเสธที่จะเชื่อฟังกฎหมาย ก็คือการปฏิเสธบทบาทของผู้มีอำนาจปกครอง ปัจเจกบุคคลไม่อาจตัดสินใจได้ทุกเรื่อง แต่ต้องมีอำนาจปกครอง เสรีภาพของปัจเจกบุคคลต้องอยู่ใต้สิทธิอำนาจที่ปกป้องสิทธิของปัจเจกบุคคล ถึงแม้ว่าเราไม่เห็นด้วยกับวิธีการปกป้องก็ตาม

(โรม 13:6-7) คริสเตียนควรจ่ายภาษีตามกฎหมาย ปฏิบัติตามวิธีแสดงความเคารพตามธรรมเนียม

ประเด็นหลักของ โรม 13:8-10

ความรักทำให้ธรรมบัญญัติสำเร็จเพราะความรักกระตุ้นผู้เชื่อให้ทำสิ่งที่ถูกต้องต่อคนอื่น

ข้อพระคัมภีร์เหล่านี้พิสูจน์ว่าธรรมบัญญัติเกี่ยวเนื่องกับผู้เชื่อ ผู้เชื่อทำให้ธรรมบัญญัติสำเร็จ และมีความรักดังที่ถูกอธิบายที่นี่ได้โดยพระคุณ พระคุณไม่ได้เพียงแต่ครอบคลุมการละเมิดธรรมบัญญัติ พระคุณประกอบด้วยพระราชกิจของพระเจ้าในเราเพื่อให้น้ำพระทัยของพระองค์สำเร็จในเรา

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่าน โรม 13:8-10 ให้กลุ่มฟัง

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 13:8) การเป็นหนี้ในลักษณะนี้หมายถึงการไม่ให้สิ่งที่อีกคนสมควรได้รับ ข้อพระคัมภีร์ก่อนหน้าระบุรายชื่อถึงข้อผูกมัดต่าง ๆ การยืมและจ่ายคืนตามกำหนดเวลาไม่ใช่สิ่งที่ผิดถ้าหากเป็นวิธีที่ตกลงเพื่อจะตอบสนองข้อผูกมัดต่าง ๆ พระคัมภีร์ข้อ 7 สั่งให้เราให้ทุกคนในสิ่งที่เขาสมควรได้รับจากเรา

► เมื่อคริสเตียนไม่จ่ายคืนสิ่งที่ยืมมามีผลลัพธ์อะไรบ้าง?

(โรม 13:9-10) ถ้าหากเขารักบางคนอย่างแท้จริงเหมือนกับที่รักตัวเขาเองแล้ว เขาจะไม่ขโมยจากเขา โลภในสิ่งที่เขามี หรือละเมิดการสมรสของเขา มิตรภาพกับความรักเท่านั้นไม่ป้องกันการทำผิดเหล่านี้ แต่ความรักแห่งพระคริสต์ในเราจะป้องกันเราไม่ให้ทำผิดแม้กระทั่งกับคนแปลกหน้า กับคนที่ละเมิดเรา หรือกับคนที่สมควรได้รับ

วัฒนธรรมและศาสนาส่วนใหญ่สอนเราว่า เราเป็นหนี้ความรักบางคนอยู่ บางทีอาจเป็นสมาชิกครอบครัวและสมาชิกร่วมเผ่า แต่พวกเขาคิดว่าเราไม่ได้เป็นหนี้ความรักเช่นนั้นกับมนุษยชาติที่เหลือ พวกเขาอาจมองว่า พวกเขาขโมยจากคนต่างชาติหรือนายจ้างและหยาบคายต่อคนแปลกหน้าได้ พระคริสต์บัญชาเราให้มอบความรักกับทุกคนที่เราติดต่อด้วย ในพระธรรมลูกา 10:25-37 พระเยซูบอกเรื่องราวเกี่ยวกับชาวสะมาเรียที่ช่วยเหลือคนยิวที่ได้รับบาดเจ็บ เพื่อแสดงตัวอย่างถึงพระบัญญัติที่ให้เขารักเพื่อนบ้านของเขา

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่านพระธรรมโรม 13:11-14 ให้กลุ่มฟัง

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 13:11) ความรอดในพระคัมภีร์ข้อนี้อ้างอิงถึงความรอดสุดท้ายเมื่อพระคริสต์เสด็จกลับมา เราต้องไม่ดำเนินชีวิตเหมือนกับว่าโลกนี้จะคงอยู่ตลอดกาล เราควรใช้ชีวิตเหมือนคนที่กำลังคาดหวังว่าสิ่งต่าง ๆ จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว

(โรม 13:12) กลางคืนเป็นอุปมาอุปมัยถึงเวลาก่อนที่องค์พระผู้เป็นเจ้าเสด็จมา (ดูเพิ่มเติมที่ 2 เปโตร 1:19.) ความมืดในพันธสัญญาใหม่มักเกี่ยวข้องกับการกระทำต่าง ๆ อันชั่วร้าย (ดูเพิ่มเติมที่ 1 เธสะโลนิกา 5:4-8 และ เอเฟซัส 5:11-14)

(โรม 13:13) พระคัมภีร์ข้อนี้อธิบายถึงชีวิตของคนบาปที่ประมาท นี่เป็นคนที่ไม่สนใจเกี่ยวกับอนาคตและไม่คิดถึงนิรันดรกาลเป็นพิเศษ เขาใช้ชีวิตเพื่อความเพลิดเพลินโดยไม่ห่วงถึงความมีศีลธรรม ชีวิตของคริสเตียนตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงกับชีวิตแบบนี้

(โรม 13:14) อย่าจัดเตรียมสิ่งใด ๆ ให้กับตัณหาราคะ อย่าใช้ธรรมชาติของมนุษย์เป็นข้ออ้างในการทำบาป จงดำเนินชีวิตอยู่ในความสว่างและไม่มีสิ่งใดในชีวิตที่ต้องละอาย

จะมีประเด็นต่าง ๆ ที่ผู้เชื่อที่จริงใจไม่เห็นด้วยเสมอ พระธรรมโรม 14 ให้คำสั่งเกี่ยวกับว่า คริสเตียนที่มีความเชื่อและการปฏิบัติต่างกันจะยังคงรักและเคารพกัน นมัสการและรับใช้ด้วยกันได้อย่างไร

► ให้นักศึกษาคนหนึ่งอ่านพระธรรมโรม 14:1-23 ให้กลุ่มฟัง

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 14:1) พี่น้องที่อ่อนแอคือคนที่รู้สึกว่ามีความผิดเนื่องจากการกระทำที่พระเจ้าไม่ได้ทรงห้ามจริง ๆ (ดูที่ 1 โครินธ์ 8:7-12) พี่น้องที่เข้มแข็งคือคนที่กระทำโดยไม่รู้สึกว่ามีความผิดเพราะเขารู้ว่าการกระทำนั้นไม่ใช่การฝ่าฝืนพระเจ้าอย่างแท้จริง

(โรม 14:2-3) ธรรมบัญญัติของคนยิวควบคุมเกี่ยวกับอาหาร มีคริสเตียนที่เป็นคนยิวจำนวนมากในคริสตจักรและมีคนต่างชาติที่ได้ศึกษาธรรมบัญญัติของคนยิว คนที่รู้สึกว่าเป็นอิสระจากข้อจำกัดต่าง ๆ เกี่ยวกับอาหารอาจถูกทดลองให้ดูแคลนคนที่รู้สึกว่าอยู่ใต้ข้อจำกัด คนที่พยายามปฏิบัติตามกฎเกี่ยวกับอาหารก็อาจถูกทดลองให้ตัดสินคนอื่นว่าเป็นคนบาป

(โรม 14:4) พระเจ้าจะพิพากษาผู้รับใช้ของพระองค์และประทานพระคุณที่พวกเขาจำเป็น อย่าตัดสินคนอื่นเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่ชัดเจนในพระคัมภีร์

มีความหลากหลายระหว่างผู้เชื่อทั่วโลกเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ เช่น วิธีประกอบศีลบัพติศมา วิธีประกอบศีลมหาสนิท การเลือกฉบับแปลพระคัมภีร์ เครื่องแต่งกาย และความบันเทิง เราควรรักษาความเป็นเอกภาพคริสเตียนแต่ไม่คาดหวังความเป็นรูปแบบเดียวกันภายในพระกายพระคริสต์ คติพจน์ของเราควรเป็น” เอกภาพในสิ่งจำเป็น เสรีภาพในสิ่งไม่จำเป็น แต่รักในทุกสิ่ง”

(โรม 14:5-6) มีวันฉลองของคนยิวหลายวันซึ่งมีธรรมเนียมพิเศษของแต่ละวัน วันสะบาโตก็เป็นที่โต้เถียงเช่นกัน คริสตจักรเริ่มต้นพบปะและนมัสการในวันของพระผู้เป็นเจ้าแทน (กิจการ 20:7; 1 โครินธ์ 16:2; วิวรณ์ 1:10) ภายหลังวันอาทิตย์กลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับวันสะบาโตของคริสเตียน หลักการสำหรับการหยุดพักในวันที่เจ็ดยังคงมีประโยชน์ที่เราควรรักษา เนื่องจากเป็นหลักการทรงสร้างและไม่ได้เป็นเพียงธรรมเนียมที่ถูกแต่งตั้งขึ้นในสมัยที่พระเจ้าประทานธรรมบัญญัติแห่งโมเสส

“...ขอให้ทุกคนมีความแน่ใจในความคิดเห็นของตนเถิด” (โรม 14:5) แสดงให้เห็นว่าความคิดเห็นที่แน่ชัดจำเป็น คนไม่ควรคลุมเครือในสิ่งที่เชื่อเกี่ยวกับประเด็นต่าง ๆ การทนทานต่อความคิดเห็นของคนอื่นไม่ได้หมายความว่าเราไม่รู้ว่าความคิดเห็นของตัวเองคืออะไรหรือละเลยหลักฐานและการใช้เหตุผล...

(โรม 14:7-9) เราไม่เป็นเจ้าของตัวเอง แต่ละชีวิตควรยกย่องพระคริสต์ การสิ้นพระชนม์และการฟื้นคืนพระชนม์ของพระคริสต์ไถ่เราและเราเป็นของพระองค์

(โรม 14:10-12) ทุกคนต้องรายงานต่อพระเจ้าที่การพิพากษา ดังนั้น ความคิดเห็นของเราเกี่ยวกับกันและกันจึงสำคัญน้อยกว่า

(โรม 14:13-15) การพยายามไม่ทำให้ผู้เชื่อคนอื่นสะดุดล้มเป็นเรื่องสำคัญ สำหรับคริสเตียนแล้ว สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้มีมลทิน เพราะทุกอย่างเป็นของพระเจ้า แต่ถ้าหากคนคิดว่าบางสิ่งผิด แล้วยังคงทำสิ่งนั้นอยู่ เขาก็ทำบาป เพราะว่าเขาเลือกทำผิด เราทำให้คนสะดุดล้ม ถ้าหากเราส่งอิทธิพลต่อเขาให้ทำบางสิ่งที่เขาคิดว่าผิด (ข้อความอีกแห่งเกี่ยวกับประเด็นนี้ปรากฏอยู่ใน 1 โครินธ์ 8)

(โรม 14:16) คนอาจมีหลักคำสอนที่ถูกต้อง กระนั้นก็ยังก่อให้เกิดความเสียหายได้ เนื่องจากตัวเขาไม่ได้ใส่ใจถึงอิทธิพลที่มีต่อคนอื่น ๆ

(โรม 14:17) ศาสนาคริสต์ไม่ได้ประกอบด้วยกฎเกี่ยวกับรูปแบบการดำเนินชีวิตหรือเกี่ยวกับเสรีภาพ ศาสนาคริสต์เป็นชัยชนะและชีวิตในพระวิญญาณ

(โรม 14:18-19) พระเจ้าพอพระทัยเวลาที่เรายอมจำนนทุกสิ่งที่ทำต่อพระคริสต์และทำอย่างดีที่สุดเพื่อเสริมสร้างคนอื่น ๆ

(โรม 14:20-23) สิ่งทั้งปวงเป็นของพระเจ้า และคนที่จดจำเรื่องนี้ได้ก็มีเสรีภาพได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าหากคนทำบางสิ่งที่คิดว่าผิด เขาก็กำลังทำบาปด้วยการเลือกนั้น ๆ พี่น้องที่รู้สึกว่ามีเสรีภาพควรจำกัดเสรีภาพของตน เพื่อไม่ให้คนอื่นล้มในบาป

ไม่มีคำชี้แนะให้กับพี่น้องที่อ่อนแอ ยกเว้นว่าตัวเขานั้นไม่ควรตัดสินคนที่มีเสรีภาพมากกว่า คนที่อ่อนแอถูกผูกมัดโดยจิตสำนึกของตน และไม่อาจเปลี่ยนความประพฤติของตนได้ แต่พี่น้องที่เข้มแข็งมีทางเลือกต่าง ๆ

• คริสตจักรของเราให้สมาชิกแต่ละคนตัดสินใจด้วยตัวเองในประเด็นใดบ้าง?

• เราเห็นความแตกต่างอะไรบ้างในผู้เชื่อคนอื่นที่เราต้องอดทนมากขึ้น?

• เราจะสัตย์ซื่อในการนำหลักการจากเนื้อหาตอนนี้ไปประยุกต์ใช้กับความคิดเห็นต่าง ๆ ของเราเกี่ยวกับคนอื่นและการมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นอย่างไรบ้าง?

พวกยูไดเซอร์ไม่ใช่ผู้ติดตามลัทธิยูดาศาสนาของคนยิว พวกยูไดเซอร์เป็นคนยิวที่อ้างว่าเป็นคริสเตียนแต่คิดว่าคริสเตียนต้องทำให้ข้อเรียกร้องต่าง ๆ ของลัทธิยูดาสำเร็จ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่การที่คนยิวที่กลับใจใหม่ที่จะยังคงปฏิบัติตามลัทธิยูดาอยู่ คนจำนวนมากก็ทำเช่นนั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในคนรุ่นแรกของคริสตจักรในพันธสัญญาใหม่ ปัญหาคือเวลาที่คนยิวที่อ้างว่ากลับใจใหม่แล้วไม่เข้าใจถึงข่าวประเสริฐแห่งพระคุณ

พวกยูไดเซอร์คิดว่า คนต่างชาติจำเป็นต้องกลับใจใหม่ เพื่อยอมรับเอากฎต่าง ๆ ทั้งหมดของลัทธิยูดา ซึ่งรวมถึงการเข้าสุหนัต เพื่อจะถึงความรอด พวกเขาไม่ได้เทศนาข่าวประเสริฐแก่ผู้ไม่เชื่อ แต่พวกเขาเทศนาแก่ผู้กลับใจใหม่ซึ่งทำให้เกิดความสับสนและแตกแยก ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่สุดที่ได้รับการบันทึกของพวกเขาอยู่ที่เมืองกาลาเทีย ซึ่งพวกเขาทำให้ทั้งคริสตจักรหลงผิดไป จดหมายของเปาโลถึงชาวกาลาเทียมุ่งหมายเพื่อจะนำพวกเขากลับมายังข่าวประเสริฐแท้

ประเด็นเกี่ยวกับข้อเรียกร้องต่าง ๆ ของคนยิวถูกนำมายังสภาคริสตจักรดังที่บันทึกไว้ในพระธรรมกิจการ 15 บรรดาอัครทูตตระหนักว่า การปฏิบัติตามวิธีของพวกยูไดเซอร์จะเป็นการปฏิเสธข่าวประเสริฐแห่งพระคุณ และเป็นการปฏิเสธว่าข่าวประเสริฐถูกนำเสนอให้แก่คนต่างชาติอย่างเท่าเทียมกัน การตัดสินใจของสภาแก้ไขผู้เชื่อแท้ที่หลงผิดไปอย่างจริงใจ แต่ไม่ได้หยุดคนที่มีแรงจูงใจผิด ๆ เปาโลมองว่าพวกยูไดเซอร์เป็นศัตรูต่อข่าวประเสริฐ

โรม 14:1-15:12 นำความจริงของข่าวประเสริฐที่เปาโลได้อธิบายตลอดทั้งจดหมายไปประยุกต์ใช้กับคำถามเกี่ยวกับข้อเรียกร้องต่าง ๆ ของคนยิว ผู้เชื่อต้องไม่ตัดสินกันจากการปฏิบัติตามหลักศาสนาของชาวยิว ส่วนย่อยจบลงด้วยการเน้นว่าข่าวประเสริฐมีเพื่อคนทั้งโลก

ข้อความอื่น ๆ เกี่ยวกับหัวข้อนี้อยู่ในพระธรรมโรม 4; กิจการ 15; กาลาเทีย 2, 3, 5; และ โคโลสี 2:11-23

หมายเหตุ ศึกษาไปทีละข้อ

(โรม 15:1-4) คนที่เข้มแข็งในความเชื่อหรือคนที่รู้สึกว่ามีเสรีภาพควรเต็มใจสละสิทธิพิเศษบางอย่าง เพื่อช่วยคนที่อ่อนแอในความเชื่อ และไม่รู้สึกว่ามีเสรีภาพเกี่ยวกับข้อจำกัดพิเศษต่าง ๆ

(โรม 15:5-7) พระคัมภีร์ข้อเหล่านี้สรุปข้อความ เป้าหมายคือความเป็นเอกภาพของคริสเตียน ความรักของพระคริสต์คือตัวอย่างของเรา

ในปี ค.ศ. 1722 เจ้าของที่ดินชาวเยอรมันชื่อซินเซนดอร์ฟ ได้เชื้อเชิญให้ผู้เชื่อที่ถูกข่มเหงชาวโมราเวียให้เข้ามาอาศัยอยู่ในที่ดินของเขาและสร้างอาณานิคม คนจำนวนหลายร้อยอาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนั้น พวกเขาเผชิญกับความแตกแยกด้านหลักคำสอนและวิธีปฏิบัติในการนมัสการต่าง ๆ แต่ในปี ค.ศ. 1727 พวกเขาก็ได้พัฒนา “ข้อตกลงแบบพี่น้อง” (ตอนนี้เรียกว่า “พันธสัญญาโมราเวียสำหรับการดำเนินชีวิตคริสเตียน”) ขึ้น เพื่อช่วยสถาปนาความเป็นเอกภาพ

ในปีเดียวกันนั้น พวกเขาเริ่มมีประสบการณ์ถึงการฟื้นฟู พวกเขามีการประชุมอธิษฐานตลอดทั้งคืน มีพิธีนมัสการนาน ๆ พวกเขาสัมผัสถึงการประทับอยู่ของพระเจ้า วิทยากรคนหนึ่งทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความครั่นคร้ามต่อพระเจ้า ในช่วงระหว่างพิธีศีลมหาสนิท พระวิญญาณบริสุทธิ์เคลื่อนไหวเหนือคนในลักษณะที่ต่อมาซินเซนดอร์ฟมองวันนั้นว่าเป็นวันเพนเทคอสต์แห่งคริสตจักรฟื้นฟูโมราเวีย คนที่เคยแตกแยกกลับคืนดีกัน ซินเซนดอร์ฟนำอธิษฐานสารภาพความแตกแยกต่าง ๆ ซึ่งมีอยู่ในที่ประชุม พวกเขาเริ่มต้นการเฝ้ายามอธิษฐานโดยมีสมาชิกผลัดเปลี่ยนและดำเนินอย่างนั้นเรื่อยมา 100 ปี

ชุมชนชาวโมราเวียกลายเป็นที่ประชุมยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาลแห่งหนึ่งที่ส่งมิชชันนารี จากปี ค.ศ. 1733 -1742 มีมิชชันนารีจากชุมชนหกร้อยคน หลายคนสิ้นชีวิตขณะที่ยังหนุ่มเนื่องจากการข่มเหงและสถานการณ์ยากลำบาก อีก 28 ปีต่อมาในปี ค.ศ. 1760 คริสตจักรส่งมิชชันนารี 226 คนและมีชาวโมราเวียทั่วโลกจำนวนนับพันนับหมื่น

ไฟล์ PDF ที่สามารถดูหรือพิมพ์ได้ของคำถามเพื่อการทบทวนทั้งหมดมีให้ที่นี่

(1) จงอธิบายภาพประกอบของเครื่องบูชาที่มีชีวิต

(2) ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเรา เราจึงจะอุทิศตัวต่อพระเจ้าได้โดยสมบูรณ์?

(3) เราควรถ่อมใจเพราะอะไร?

(4) จงอธิบายคำว่าพี่น้องที่อ่อนแอกับพี่น้องที่เข้มแข็ง

(5) พวกยูไดเซอร์คือใคร?

(1) จงเขียนหนึ่งหน้ากระดาษเกี่ยวกับการนำคำชี้แนะภาคปฏิบัติต่าง ๆ ที่พบในพระธรรมโรม 12:1–15:7 ไปปฏิบัติต่อคริสเตียนในวันนี้

(2) จงเตรียมตัวสำหรับการทดสอบท้ายบทโดยศึกษารายชื่อคำถามที่จัดไว้ในภาคผนวกของหลักสูตรนี้ คุณต้องทำข้อสอบโดยไม่มีคนช่วยและไม่ดูเนื้อหาของหลักสูตรจากเอกสารใด ๆ ทั้งนั้น