Lesson 17: Patungo sa Espirituwal na Paglago

Sa pagbabalik-loob ay nagaganap ang pagbabago. Ang bagong mananampalataya ay may bagong pagnanais at mga bagong prayoridad – ang pagbabago ay nakamamangha na inilarawan siya ng Biblia bilang isang “bagong nilalang” (2 Corinto 5:17).

Ngunit, ang ilang mga bagay ay tumatagal ng ilang panahon. Ang bagong mananampalataya ay hindi agad nakikita kung paano maisasabuhay ang mga alituntunin ng Kristiyano sa lahat ng bahagi ng kanyang buhay. Kailangan niyang matutunan ang mga prinsipyo, pagkatapos ay makita ang mga paraan upang maisabuhay ang mga ito.

Mayroon din na proseso ng personal na paglago sa pananampalataya. Ang bagong mananampalataya ay isang "Sangol na nakay Cristo."

Tingnan ang 1 Corinto 3:1-2.

► Ayon sa mga talatang ito, ano ang katangian ng isang bagong mananampalataya?

Tingnan ang Hebreo 5:13-14.

► Ano ang gatas na tinutukoy sa talata?Ano ang karne na tinutukoy? Ano ang katangian ng paglago sa pananampalataya?

Sa simula ng kursong ito, tiningnan natin ang Dakilang Komisyon na ibinigay ni Jesus sa iglesia. Muli natin itong tingnan.

Basahin ang Mateo 28:18-20.

► Sa talatang ito, anong responsibilidad ang ibinigay ni Jesus na lampas sa pag-eebanghelyo?

Bago ibinigay ang Dakilang Komisyon, sinabi ni Jesus na nasa kanya ang lahat ng awtoridad sa langit at sa lupa.Pagkatapos ay ibinigay niya ang responsibilidad sa iglesia na dalin ang mga tao tungo sa pagsunod sa kanyang awtoridad.

Sinabi ni Jesus sa mga alagad na hindi lamang ipangaral ang ebanghelyo, kundi ay ituro ang lahat ng mga bagay na inutos niya. Ang pag-eebanghelyo ay unang bahagi lamang ng gawain. Ang pagtuturo sa mga nagbalik-loob na sumunod sa lahat ng mga utos ni Jesus ay ang proseso ng pagdidisipulo. Ang pagkabigo sa pagdidisipulo ay kasing seryoso ng pagkabigo sa pag-eebanghelyo.

Ang ministeryo ng pagtuturo ng iglesia ay para dalin ang mga bagong mananampalataya sa espirituwal na paglago.

Sa efeso ay sinabi sa atin na tinawag ng Dios ang mga tao para sa mga espesyal na tungkulin ng ministeryo para sa layunin ng paglago ng mga mananampalataya upang hindi na sila ituring na mga bata (Efeso 4:11-14). Ang isa sa resulta ng kanilang pag-abot sa paglagong espirituwal ay ang katatagan ng kanilang doktrinang pinaniniwalaan.

Ang isang pasto ay may pananagutan lalo na sa pagdidisipulo. Sinabi ni Pablo kay Timoteo, "Bigyang-pansin ang pagbabasa ng Banal na Kasulatan, sa pangangaral, at pagtuturo" (1 Timoteo 4:13). Hindi niya pangunahing tinukoy ang tungkol sa personal na pag-aaral ni Timoteo; ang sinasabi niya ay ang tungkol sa ministeryo. Ang ministeryo ni Timoteo ay nakatuon sa pagbabasa at pagpapaliwanag ng Banal na Kasulatan, pagbibigayng espirituwal na direksyon, at pagtuturo ng doktrina ng Kristiyano. Ang isa sa mga kwalipikasyon ng isang pastor ay ang kakayanang magturo (1 Timoteo 3:2).

Sapagkat ang pag-aaral ay bahagi ng espirituwal na paglago, ang pagtuturo ay bahagi ng gawain ng pagdidisipulo. Ang mga tagapagturo ay mahalaga sa iglesia, at ang iglesia ay dapat palaging kumikilos upang humubog ng mga tagapagturo.

[1]"At ang mgabagay na narinig mo mula sa akin kasama ng maraming saksi, ay ituro mo mo rin sa mga taong mapagkakatiwalaan at may kakayahang magturo naman sa iba."[2] Ang tagubiling ito ay ibinigay ni Pablo kay Timoteo, mula sa isang bihasang tagapag-ebanghelyo at pastor patungo sa mas batang ministro. Si Pablo ay hindi lubos ang tiwala na maipapasa ang pananampalataya sa pamamagitan lamang ng pangangaral. Ang bawat indibidwal ay kailangang sanayin sa pamamagitan ng espeyal na pagsisikap at maging handa na sanayin ang iba. Kung ang gayong pagsasanay ay hindi maisasakatuparan sa pamamagitan ng pangangaral sa kongregasyon, ang mga "matapat na kalalakihan" na ito ay kailangang sanayin ng paisa-isa o sa isang maliit ng grupo.

Maraming pagtuturo ang dapat gawin. Anong pastor ang mga oras para gawin ang lahat ng iyon, lalo na dahil hindi lahat ay handa para sa parehong pagtuturo ng sabay? Ngunit hindi sinabi sa Efeso 4:11 , "Nagbigay siya ng pastor" (isang tao lamang at isang gampanin lamang). Sa halip, mayroong iba’-ibang gampanin at maraming tao ang kinakailangan para sa mga tungkulin. Tinawag ng Dios ang mga tagapagturo, binigyan sila ng kakayahan na makapagturo, at ihinanda sila sa pamamagitan ng iglesia para sa ministeryo ng pagtuturo.

Ang tunay na pagdisipulo ay higit pa sa pagtuturo ng mga impormasyon; kabilang dito ang paghubog ng mga paniniwala, prayoridad, saloobin, at pamumuhay. Ang prosesong ito ay maaaring mangyari lamang sa isang komunidad ng mga Kristiyano na may espirituwal na pananagutan.

Nakita natin sa buong Banal na Kasulatan na nilayon ng Dios na mamuhay ang mga tao sa isang komunidad, na nagsimula sa pahayag ng Dios na hindi mabuti para kay Adan na mag-isa (Genesis 2:18).

Ang ilang pakinabang ng isang pamayanan ay inilarawan sa Mangangaral 4:9-10:"

Ang dalawa ay mas mabuti kaysa sa isa, sapagkat mayroon silang mahusay na gantimpala para sa kanilang paggawa. Sapagkat kung sila ay mahulog, iaangat ng isang tao ang kanyang kasama: ngunit kaawa-awa siya na mag-isa sapagkat kung siya ay mahulog, ay wala siyang kasama para tulangan siya.”

Sinabi ng Dios kay Moises na ang kanyang plano para sa Israel ay gawin itong isang kaharian ng mga pari at isang banal na bansa (Exodo 19:6). Ang pamana ay naipasa sa pamamagitan ng mga sumunod na pamilya, na inilarawan sa tinatawag na "Dakilang Kautusan" (Deuteronomio 6:4-9).

Ang Banal na Espiritu ang nagbigay inspirasyon sa mga manunulat ng Bagong Tipan upang gamitin ang mga termino sa Bagong Tipang upang tukuyin ang iglesia (1 Pedro 2:9).

Nais ng Dios para sa bawat taong may kaugnayan sa kanya na magkaroon din ng kaugnayan sa bawat isa. Ang ating kaugnayan sa Dios ay bumubuo sa atin sa isang pamayanan ng mananampalataya. Katulad ng ating kaugnayan sa Dios ay nangangailangan ng commitment, ang ating kaugnayan sa mga mamamayan ng Dios ay nangangailangan din ng commitment. Mali para sa isang tao na isipin na maaari siyang magkaroon ng tamang kaugnayan sa Dios ngunit pinipili na huwag makipag-ugnayan sa mamamayan ng Dios.

Gumamit si Pablo ng mga talinghaga/metaphor ng bahagi ng katawan upang ilarawan ang kaugnayan sa mga miyembro ng iglesia (1 Corinto 12). Walang miyembro ang maaaring makakilos ng maayos kung sinusubukan nitong maging hiwalay sa katawan. Ang mga miyembro ay dapat na magtulungan at mag-alaga sa isa’t-isa, at kung hindi ay walang gaganang bahagi ng katawan. Kung ang isang miyembro ay nasaktan, lahat ay nagdurusa. Ang aksyon ng isang miyembro ay nakakaapekto sa buong katawan. Nagsalita si Pablo tungkol dito nang kinompronta niya ang sitwasyon ng isang lalaking nasa imoral na relasyon, bagaman ang ginamit niya ay ang talinghaga ng tinapay. Sinabi niya, "Hindi mo ba alam na ang isang maliit na lebadura ay nakakaapekto sa buong masa?" (1 Corinto 5:6). Dapat nating makita ang ating sarili bilang isang mahahalagang bahagi ng pamayanan ng Mananampalataya.

Maraming mga kautusan sa Bagong Tipan ay hindi masusunod ng wala ang tulong ng pamayanan. Upang matupad ang mga kautusan ng Dios, ang mga Krisityano ay dapat mamuhay ng may commitment sa isa’t isa. Ito ay nangangahulugan na ang pamayanan ng mananampalataya ay humahantong sa espirituwal na pananagutan.

Natagpuan natin ang maraming lugar mula sa Biblia kung saan ang pamayanan ng mga mananampalataya ay konektado sa espirituwal na pananagutan.

"Sumunod kayo sa mga namamahaka sa inyo, at magpakop kayo, dahil sila ang nangangalaga sa espirituwal ninyong kalagayan, at alam nilang may pananagutan sila sa Dios sa pangangalaga sa inyo. Kung susundin ninyo sila ay magiging masaya sila sa pagtupad ng kanilang tungkulin. Ngunit kung hindi, malulungkot sila, at hindi ito nakakatulong sa inyo" (Hebreo 13:17).

Ang talatang ito ay nagsasabi sa mga mananampalataya na magpasakop sa mga nasa posisyon ng espirituwal na awtoridad. Ang kautusan ay nagbibigay din ng isang malaking responsibilidad sa mga tagapanguna sa espirituwal. Ang kanilang responsibilidad ay hindi lamang mamuno sa pamamagitan ng awtoridad, ngunit magbantay para sa mga kaluluwang nasa ilalim ng kanilang pag-aalaga. Upang magawa iyon, dapat silang maging mahusay makipagkila sa kanilang mga miyembro para makapagbigay ng personal na direkson sa espirituwal na bagay, at dapat silang magkaroon ng kaugnayan sa kanilang miyembro upang gawing posible na makapagbigay ng ganoong direksyon.

Ang pamayanang Kristiyano at Espirituwal na pananagutan ay inilarawan din sa talatang ito:

Basahin ang Hebreo 10:24-26.

► Ang ang inuutos sa talatang ito?

Inutusan tayo dito na magkaroon ng kamalayan sa pangangailangan ng ibang mga Kristiyano at hikayatin silang gawin ang tama.

► Ilarawan angkinakailangang pakikipag-ugnayan ng bawat mananampalataya sa isa’t-isa para matupad ang responsibilidad na ito.

Ang ating panghihikayat ay hindi epektibo kung wala tayong tamang kaugnayan sa iba. Kailangan nating makilala sila ng lubusan at maipakita ang pagmamahal at pagmamalasakit. At kung hindi, ay masasaktan sila sa mga personal na payo.

"Kaya mga kapatid, mag-ingat kayo, at baka maging masama ang puso ninyo na siyang magpapahina ng pananampalataya ninyo hanggang sa lumayo kayo sa Dios na buhay; sa halip, magpaalalahanan kayo araw-araw, habang ang panahon ay matatawag pang ‘Ngayon,’ upang walang sinumang madaya sa inyo ay maging alipin ng kasalanan" (Hebreo 3:12-13).

Tayo ay tinawag na magkaroon ng pananagutan sa isa’t-isa. Ang pagpaalalahanan ay dapat na lumampas sa mga nakatakdang pagsasama-sama ng buong katawan ng iglesia, sapagkat inutusan tayo na magpaalalahanan "araw-araw." Ito ay nangangailangan ng pakikisalamuha sa isang indibidwal o maliit na pangkat. Ang Pagsasama ng ganitong uri ay hindi lang ang sabay-sabay na pagkain o pagbisita, ngunit magkaroon ng isang espirituwal na layunin. Upang maisakatuparan ang layuning ito, ay dapat nating sadyain planuhin ang mga pag-uusap at mga pagtitipon ng mga maliit na pangkat na gamit ang prayoridad na iyon.

Sa paraang makikinabang tayo sa isa’t-isa ay inilarawan sa Kawikaan 27:17:

"Kung paanong pinatatalim ng bakal ang kapwa bakal, gayon din naman ang isang tao ay matututo sa kanyang kaibigan."

Ang isang tao ay hindi kailangang maging higit sa iba pa bago makinabang sa kanya ng mga espirituwal na direksyon ay panghihikayat. Sa katunayan, ang espirituwal na patnubay na ibinigay ng mapagpakumbaba ay mas malamang na tatanggapin.

"Aminin ninyo sa isa’t-isa ang inyong mga pagkakasala, at ipanalangin nyo ang isa’t-isa, upang gumaling kayo. Amalaki ang nagagawa ng panalangin ng taong matuwid" (Santiago 5:16).

Ang pagtatapat ng mga personal na pagkakamali ay hindi karaniwang nangyayari sa malaking grupo; kaya, ang utos na ito ay hindi madaling isinasagawa sa mga gawain sa iglesia. Ang konteksto ay nagpapakita ng dahilan para sa kautusan: upang ang mga nagkamali ay maaaring maibalik.

"Pasanin ninyo ang kabigatan ng isa’t-isa, at sa ganitong paraan ay matutupad ninyo ang kautusan ni Cristo" (Galacia 6:2).

Kadalasan ay nararamdaman ng isang Kristiyano na walang nagmamalasakit sa kanyang pinagdadaanan. Ang mga kapwa Kristiyano ay mag-mamalasakit kung mauunawaan nilang mabuti kung ano ang kanyang pinagdadaanan, ngunit karaniwan ay hindi nila siya kilalang mabuti upang maunawaan siya. Paano natin madadala ang pasanin ng iba kung hindi natin talaga alam kung ano ang kanilang mga pinagdaraanan?

Sa mga unang araw pagkatapos ng kapanganakan ng iglesia, ang isang malapit na ugnayan ng bawat isang mananampalataya aynormal lamang.

"Kaya araw-raw ay nagtitipon sila sa tamplo, at naghahati-hati ng tinapay sa kanilang mga bahay, lubos ang kagalakan nila sa kanilang puso dahil sa pakikibahagi sa pagkain."[1]

Sinabi ni John Wesley na walang bagay tulad ng indibidwal na Kristiyano.

► Ano sa palagay mo ang ibig sabihin ni Wesley sa kanyang pahayag?

Ang espirituwal na pananagutan ay nangyayari sa isang malusog na pamayanang Kristiyano.

Upang magkaroon ng espirituwal na pananagutan ay dapat magtatag ng kaugnayan sa isang tao o grupo kung saan natin inuulat ang ating mga espirituwal na kalagayan, ang ating tagumpay o pagkabigo sa mga espirituwal na disiplina, at mga pangako para sa kaunlaran.

Kung walang espirituwal na pananagutan ay hindi natin matutupad ang lahat ng utos ng Banal na kasulatan, at mapapabayaan natin ang dahilan kung bakit idinisenyo ng Dios ang pagbibigay sa atin ng biyaya.

Ano ang ibig sabihin ng matanda na sa pananampalataya? Paano mo mailalarawan ang isang Kristiyanong matanda na sa pananampalataya?

Sapagkat ang pagtanda sa pananampalataya ay nangangailangan ng ilang panahon, ito ay kaladalasan kasama ng pagtanda sa edad.[1] Malinaw, ang ilang tao ay tumatanda sa edad ngunit hindi tumatanda sa pananampalataya tulad ng nararapat, at may mga kabataan na nagpapakita ng hindi pangkaraniwang pagtanda sa pananampalataya.

Karamihan sa mga katangian ng pagtanda sa pananampalataya ay hindi ganap na nakakamit sa isang tiyak na punto, ngunit unti-unting nadadagdagan. May mga panahon na bigla na lang ito tataas ng bigla dahil sa isang espirituwal na karanasan o isang karanasan sa buhay. Kahit na ang isang tao ay dapat na magpatuloy upang mabuo ang kanyang buhay, mayroon isang antas na maabot niya na maaaring tawagin na pagtanda sa pananampalataya.

Ang mga katangian ng pagtanda sa pananampalataya ay inilarawan sa maraming talata sa Banal na Kasulatan.

► Ang iba’t ibang mag-aaral ay dapat basahin ang mga ito apara sa pangkat:Efeso 4:11-14, Hebreo 5:12 - 6:1, 1 Corinto 3:1-2, at 1 Juan 2:12-14.

Nasa ibaba ang isang listahan ng mga katangian na mga palatandaan ng pagtanda sa pananampalataya. Hindi ito isang kumpletong listahan, at ang ilang mga puntos sa listahan ay hindi ganap na makita ang pagkakaiba mula sa iba pang mga puntos.

Ang isang Kristiyanong matanda na sa pananampalataya ay maaaring hindi nagtataglay ng lahat ng katangiang ito, ngunit lumalago. Maaaring hindi niya napapagtanto ang ilan sa kanyang mga pagkakamali, ngunit tumutugon sa patuloy na pagkilos ng Banal na Espiritu sa kanyang puso.

(1) Pagiging katulad ni Cristo sa motibo, saloobin, at mga kilos

Ang pagiging katulad ni Cristo ay nagmula sa pagkahilig na makilala si Cristo sa kanyang mga katangian, sa pamamagitan ng espirituwal na karanasan ng kanyang kamatayan ay muling pagkabuhay (Filipos 3:10). Maaaring kabilang dito ang pakikibahagi sa kanyang pagdurusa at sa pag-uusig. Ang taong nagmamahal kay Cristo na katulad nito ay mababago upang maging katulad niya.

Ang maging katulad ni Cristo ay dapat na nakabatay sa pagmamahal at hindi ang pansariling kapakanan o pagmamataas. Ang isang Kristiyano ay nagnanais na maging katulad ni Cristo at malungkot sa anumang oras na naiisip niyang hindi siya katulad ni Cristo sa isang bagay na kanyang sinabi o nagawa.

(2) Malapit na ugnayan sa Dios

Ang isang tao dapat na lumago sa kanyang kaugnayan sa Dios. Ang mga palatandaan na isang maayos na kaugnayan sa Dios ay ang kasiyahan sa presensya ng Dios, mahal ang Salita ng Dios, at oras na ginugugol sa panalangin.

(3) Nagpapakita ng mga Bunga ng Espiritu

Ang Banal na Espiritu ay nagdudulot ng bunga sa buhay ng mananampalataya, na kinabibilangan ng pag-ibig, kagalakan, pagtitiyaga, at pagpipigil sa sarili. Ang isang mananampalataya ay nagiging mas tuloy-tuloy na mabait at banayad habang hinahayaan niyang kumilos ang Banal na Espiritu sa kanyang mga pag-uugali.

(4) Tagumpay laban sa panlabas at panloob na kasalanan

Natututunan ng mananampalataya kung paano umasa sa Dios para sa katagumpay laban sa tukso. Nagpapasakop siya sa paglilinis ng Dios upang magkaroon siya ng isang banal na puso. Nakakabuo siya ng mga gawi at disiplina na makakatulong sa kanya na mamuhay ng tuloy-tuloy sa katagumpayan.

Kung napasakop siya sa isang tukso, ipinagtatapat niya ito sa Dios at nananalangin upang humingi ng kapatawaran. Dapat niyang ibahagi ang kanyang mga kabiguan sa isan malapit na kaibigang Kristiyano na nananalangin para sa kanya
(Santiago 5:16).

(5) Ang Pagtatatag ng Espirituwal na Disiplina

Ang mga Espirituwal na disiplina ay ang mga paraan upang sanayin na gawin ang ating pakikipag-ugnayan sa Dios bilang ating unang prayoridad. Ang isang tao na hindi nagpapatuloy sa pananalangin, pagbabasa ng Biblia, at pag dalo sa iglesia ay isang Kristiyanong hindi matanda sa pananampalataya.

(6) Nakakabuo ng Katangian ng isang Kristiyano

Ang isang Kristiyano ay natututo na itulad ang kanyang buhay sa mga alituntunin ng katapatan, maaasahan, at tapat na paggawa.

(7) Nagpapatuloy sa Pamumuhay bilang Kristiyano

Ang isang mananampalataya ay natututong isabuhay ang mga alituntunin sa buhay ng isang Kristiyano. Ang isang Kristiyanong matanda na sa pananampalataya ay dapat na naising makita palagi sa kanya ang pagiging isang Kristiyano sa kanyang pag-uugali at saloobin. Habang napapagtanto niya na ang isang bagay na kanyang nasabi o nagawa ay hindi naaayon sa pag-ibig sa kanyang puso, siya ay umaasa sa pagkilos ng kapangyarihan ng Dios upang gumawa ng pagbabago sa kaya.

(8) Malusog na Relasyon

Ang isang Kristiyanong matanda na sa pananampalataya ay nakakabuo ng malalim na pakikipagkaibigan sa ibang mga Kristiyano. Napapanatili niya ang mga kaugnayan na ito sa pamamagitan ng pagpapakita ng katapatan, pagtitiyaga, at kapatawaran. Siya ay mapagpakumbaba at umaamin ng kanyang mga pagkakamali. Dahil maaaring hindi niyamaunawaan ng maayos ang isang sitwasyon, maaaring hindi siya maging pasensyoso, o aminin agad ang kanyang mga pagkakamali, o magkaroon ng tamang opinyon tungkol sa ibang tao.

(9) Isang Personal na Ministeryo

Ang isang mananampalataya ay dapat kilalanin ang kanyang mga espirituwal na kaloob. Dapat niyang mahanap ang kanyang lugar sa iglesia upang maging pagpapala sa iba. Ang isang mananampalataya ay maaaring maglingkod sa iglesia sa pamamagitan ng pagtulong sa pag-eebanghelyo at pagdidisipilo sa iba sa kanilang buhay Kristiyano.

(10) Pagtitiis sa mga mahihirap na kondisyon

Ang isang mananampalataya ay dapat matutong magtiwala sa Dios kapag nangyari ang masasamang bagay. Dapat siyang umasa sa Dios kapag siya ay nasa mabibigat na sitwasyon. Ang isang Kristiyanong matanda na sa pananampalataya ay hindi nawawalan ng pananampalataya kapag hindi niya naiintindihan kung bakit nangyari ang isang bagay.

Ang mga katangian ng pagiging matanda sa pananampalataya ay hindi nakasalalay sa likas na talento.

Hindi sila katulad ng mga kasanayan sa ministeryo.

Ang pagiging matanda sa pananampalataya ay hindi kadalasang kinabibilangan ng kakayahang mamuno. Mabuti kung ang isang tagapanguna ay matanda na sa pananampalataya, ngunit kadalasan ang isang tao ay nagiging tagapanguna dahil sa kanyang mga kakayahan, habang hindi pa siya nagiging matanda sa pananampalataya. Minsan ang isang tao ay matanda na sa pananampalataya, ngunit wala siyang kakayahang mamuno.

Ang ilang uri ng personalidad ay tila mas natural na matiyaga at mabait. Ang mga natural na katangian ng pagkatao ay hindi kapareho ng pagiging matanda sa pananampalataya. Ang Dios ay kumikilos sa ating mga personalidad ay tinutulungan tayong ibalanse ang ating mga pag-uugli. Kung pag-aaralan natin ang isang partikular na tao, ay hindi natin makikita ng mabuti ang pagkakaiba ng kanyang natural na personalidad at ang mga katangian ng kanyang espirituwal paglago.

Ang mga problema sa kalusugan ay maaari ring makaapekto sa pang-unawa at mga reaksyon. Hidi tayo dapat maging mabilis sa paghusga sa iba.

1. Suriin ang iyon sarili sa pamamagitan ng 10 katangian ng isang Krisityanong matanda na sa pananampalataya. Ipanalanging mabuti ang iyong pagsa-alang-alang kung alin ang iyong mga kulang. Planuhin kung paano sadyaing mapaunlad ang mga iyon, sa pamamagitan ng panalangin, pag-aaral, mga payo mula sa iba, at pag-asa sa tulong ng Dios.
2. Paano maisasakatuparan ng iglesia ang kanyang mga responsibilidad sa pagtuturo at espirituwal na pananagutan? Sumulat ng dalawang pahina na naglalarawan ng isang planong aksyon para sa isang iglesia.