Lesson 1: Integralność Chrześcijańska

Po zakończeniu lekcji uczestnik:

(1) Zrozumie biblijne znaczenie pojęcia „świat.”

(2) Rozpozna obszary, w których “świat” wpływa na osobiste wartości.

(3) Będzie umiał opisać, dlaczego i w jak sposób myślenie człowieka wierzącego powinno różnić się od myślenia niewierzących.

(4) Wytłumaczy co dla osoby wierzącej oznacza integralność w ich życiu.

(5) Wykaże w jaki sposób prawda chrześcijańska powinna przenikać wszystkie aspekty życia osoby wierzącej.

Jan Chrysostom (370’s)[1] był bogobojnym duszpasterzem, którego nazywano „złotoustym” ze względu na jego mocny i oratoryjny styl kaznodziejski. Lubiany przez zwyczajnych ludzi, stał się najsłynniejszym kaznodzieją we Wschodnim Imperium Rzymskim. W roku 398 zabrany został do stolicy, Konstantynopola (obecnie Stambułu w dzisiejszej Turcji), aby służyć jako duszpasterz i patriarcha zboru narodowego o 100 0000 członkach.

Jan znany był ze swojego bezkompromisowego charakteru. Używał swojego urzędu do służby całemu miastu, nie tylko bogatym. Znany był z troski o wyżywienie biednych, budowanie szpitali oraz wspieranie wdów. Nie bał się oskarżać o korupcję biskupów z Azji Mniejszej, złe zarządzanie finansami, a także nauczał przeciw ich uprzywilejowaniu i brakach moralnych. Ostrzegał wyższe klasy Konstantynopola, przed uczęszczaniem do teatru, który miał ich doprowadzić do ruiny. Porównywał uczęszczanie do teatru z wystawaniem się na śmiertelny wirus. Powiedział:

Jeżeli widzisz bezwstydną kobietę w teatrze, która przechadza się po scenie ze śmiałością, bez nakrycia głowy, ubraną w szaty dekorowane złotem, obnoszącą się swoją zmysłowością, śpiewającą niemoralne pieśni, wymachującą kończynami w tańcu oraz wypowiadając bezwstydne przemowy… śmiesz mówić, że nic co jest ludzkie nie dzieje się w Tobie? … Długo po zamknięciu teatru, gdy wszyscy już wyszli, obejrzane obrazy nadal unoszą się przed Twoją duszą, ich słowa, zachowanie, spojrzenia, to jak się poruszały, pozycje ich ciała … nieczyste kończyny – a Ty, wracasz do domu, pokryty tysiącami ran! Lecz nie sam – nierządnica podąża z Tobą – choć nie jawnie i otwarcie … ale w Twoim sercu, w Twoim sumieniu i tam w Tobie zapala piec Babilonu, w którym … gdzie spokój Twojego domu, czystość Twojego serca, szczęście z Twojego małżeństwa będą spalone!

Tak Jan ostrzegał bogatych obywateli:

Głupotą i publicznym szaleństwem jest zapełnianie szaf strojami, jednocześnie zezwalając na to aby inni, ludzie tacy jak my, stworzeni na podobieństwo Boże, stali nadzy w chłodzie, przeszyci zimnem tak, że nieumiejący ustać … Jesteście ogromni i grubi, organizujecie pijackie zabawy do późnej nocy, śpicie w miękkim i ciepłym łóżku. Myślicie, że nie zdacie sprawy z tego jak gospodarowaliście darami pochodzącymi od Boga … Nasze pieniądze są Boże, niezależnie od tego w jaki sposób je zgromadziliśmy. Bóg pozwolił Ci zgromadzić więcej, nie na marnotrawstwo… ale na troskę o potrzebujących.

Jan Chryzostom został ostatecznie wypędzony na wschodni brzeg Morza Czarnego, lecz zmarł podczas podróży (w 407 roku). Jego ostatnie słowa brzmiały, “We wszystkim chwała Panu, Amen.”

W Ewangelii Jana 17 czytamy modlitwę Jezusa przed ukrzyżowaniem, w której ewidentna jest wielka miłość i troska o Jego uczniów. Zaznaczył w niej, że modli się jednocześnie za wszystkich, którzy w przyszłości uwierzą w przesłanie apostołów (werset 20), włączając zatem i współczesnych wierzących.

► Fragment do przeczytania na głos przez uczestnika zajęć: Jana 17:14-18

Co miał Jezus na myśli, mówiąc, że nie jest ze świata? Wiemy, że nie pochodzi ze świata; jest Synem Bożym, który przyszedł na ziemię z nieba. Jednak mówiąc, że nie jest ze świata nie miał na myśli tego, że jego pochodzenie jest spoza tego świata. W tym samym zdaniu zaznaczył, że tak jak On tak i jego uczniowie nie są z tego świata. Jezus mówił tu o ludziach urodzonych na tym świecie, dzieciach ludzkich rodziców, dorastających jako obywatele swoich krajów.

Co więc miał na myśli mówiąc, że apostołowie nie są z tego świata? Ważne dla nas jest, aby zrozumieć co Biblia ma na myśli odnosząc się do „świata.”

► Fragment do przeczytania na głos przez uczestnika zajęć: Efezjan 2:1-3

Przeczytane wersety pokazują nam, że życie wzorowane na obyczajach tego świata jest jednoznaczne z naśladowaniem Szatana. Widzimy również, że ludzie ze świata, podążający za swoimi grzesznymi pragnieniami, doświadczą gniewu Bożego. Wierzący otrzymali nowe życie i już nie żyją według modły tego świata.

► Fragment do przeczytania na głos przez uczestnika zajęć: I Jana 2:15-17

W Pierwszym liście Jana świat przedstawiony jest jako zły podmiot, który sam nie powinien być kochany, jak i również nic co z niego pochodzi. Sam świat charakteryzuje się niewłaściwymi pragnieniami i motywacjami. Grzeszne pragnienia są nazywane świeckimi pragnieniami.

Szatan nazywany jest księciem tego świata (Jana 16:11). Nie oznacza to jednak, że świat do niego prawnie należy; On jest przywódcą buntu przeciw Bogu, a ludzie tego świata za nim podążają. On już został potępiony, a Ci którzy podążają za nim, również będą potępieni.

Przyjaźń ze światem to wrogość wobec Boga (Jakuba 4:4).

Świat składa się z milionów upadłych ludzi, oddzielonych od Boga i zjednoczonych w tym co wspólnie dzielą. Po pierwsze, mają niewłaściwe uczucia i pragnienia. Kochają skarby tego świata bardziej niż samego Stwórcę świata. W Pierwszym liście Jana 2:15-16 czytamy, “Nie miłujcie świata… Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata.”

Po drugie, ich niewłaściwe pragnienia prowadzą do niesłusznego zachowania; stylu życia skupionego na osobistym spełnieniu, często kosztem sprawiedliwości i brakiem miłosierdzia (Amosa 5:11-15; Amosa 21-24). Tacy ludzie podążają swoją drogą, żądając spełnienia swoich zachcianek, a zło i dobro definiują w odniesieniu tylko do siebie. Chociaż mogą praktykować różnorodne formy religijności, zawsze stawiają siebie (ludzki intelekt, ludzką mądrość, ludzki apetyt, ludzkie rozumienie tego czym jest dobroć oraz ludzką władzę) jako sedno ich uwielbienia (Rzymian 1:25). Gardząc Bożym autorytetem, wierzą w światopogląd, który jest spójny z tym co sami dla siebie postanowili. Nie zależy im, aby zrozumieć co jest prawdą a co fałszem. Najpierw robią to co chcą, a później szukają dobrego wytłumaczenia dla swoich decyzji.

Świeccy psychologowie i doradcy starają się pomóc w radzeniu sobie z poczuciem winy, bez osobistej skruchy i szukania przebaczenia u Boga. Świeccy filozofowie starają się opisać cel życia bez Boga. Świeccy naukowcy próbują opisać początki tego świata, zaprzeczając istnieniu jego Stwórcy. Politycy i pracownicy socjalni szukają sposobów na unikanie naturalnych, negatywnych konsekwencji grzechu, jednocześnie zaprzeczając, że grzech jest fundamentalnym problemem. Przemysł modowy produkuje ubrania, które są zmysłowe i prowokujące. Jednocześnie rozrywkowi artyści świata żartują z grzechu, moralności i religii. Pastorzy zaprzedani światu, wierzą w boga, który toleruje grzech i skupia się na trosce o nasze bogactwo, szczęście oraz wysokiej samoocenie.

Paweł w liście do Kolosan 2:8 ostrzega nas abyśmy nie pozwolili się ograbić przez filozofie, zwiedzenie czy pragnienia doczesnego świata. Oszust zwodzi innych wmawiając nieprawdę. Świat przekonujący ludzi fałszem, ograbia ich z relacji z Bogiem, konsekwentnie z duchowych korzyści z tej relacji z Nim, a ostatecznie z nieba.

Filozofie oraz motywacje napędzające ten świat są odzwierciedlone w stylu życia niewierzących. Ich mowa, postawa, ubiór, rozrywka, a także świeckie zachowania są wyrazem grzeszności ich serca.

Ci podążający za Chrystusem nie mogą jednocześnie podążać za moralnością otaczającego ich społeczeństwa. Raczej, mają się spośród niego wyróżniać.

Kultury tego świata są kształtowane przez podmiot, który Biblia nazywa światem. Przez pokolenia ludzi zamieszkujących określony obszar rozwijają się tubylcze kultury. Pragną bezpieczeństwa, chcą prosperować, zależy im na stabilności ich rodzin, lecz dążą do tych celów napędzani ludzkimi filozofiami, a ich determinacja, by te pragnienia zaspokoić, nie ma nic wspólnego z Bogiem lub Jego Słowem. Z tego powodu, ci podążający za Chrystusem nie mogą jednocześnie być w pełni spójni z ich rodzimą kulturą. Niektóre kultury są bardziej kształtowane przez biblijne zasady niż inne, ale żadna kultura nie jest w pełni chrześcijańska.

► Na podstawie omówionych do tej pory zagadnień odpowiedz, co wyrażają słowa Jezusa, mówiące, że Jego apostołowie „nie są ze świata”?

Wierzący nie podążają za grzesznymi pragnieniami oraz ambicjami. Chcą oni przede wszystkim podobać się Bogu. Ich uczucia są w nieustannym procesie przemiany (Filipian 1:9-11). Boży zakon wypisany jest w ich sercach (Jeremiasza 31:33). Podążanie za Jego przykazaniami nie jest dla nich uciążliwe. Jest źródłem radości (I Jana 5:1-3, Psalm 19:7-11). Ich priorytety odnoszą się do wieczności (Mateusza 6:33). W swoim zachowaniu opierają się pokusom i żyją w zwycięstwie nad grzechem.

Ludzie ze świata uważają wierzących za dziwacznych, gdyż zainteresowania ich są widocznie odmienne (I Piotra 4:4). Jezus powiedział, że świat ich znienawidził, ponieważ są duchowo inni (Jana 17:14). A sam świat nastawiony jest wrogo wobec tych, którzy do niego nie należą. Jest tak ponieważ nie rozumie, że sam znienawidził to co jest prawe i żyje w przekonaniu o własnym grzechu. Dlatego Jezus powiedział, “Na świecie ucisk mieć będziecie” (Jana 16:33). Apostoł Paweł powiedział, “wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą” (II Tymoteusza 3:12).

► Fragment do przeczytania na głos przez uczestnika zajęć: II Koryntian 6:14-18

Biblia nakazuje wierzącym, aby byli odłączeni od świata. Ta separacja ma początek w ich postawie, spójnej z nauczaniem Jezusa w Kazaniu na Górze. Jezus tam wylicza pokorę, żal wobec grzechu, łagodność, prawość, łaskę, czystość serca, pokój i gotowość znoszenia prześladowań jako cechy charakterystyczne bogobojnej postawy. Odmienna postawa skutkuje odmiennym zachowaniem. Na przykład, wierzący nie mogą istnieć w relacjach partnerskich, które wymagają od nich niewłaściwych zachowań. Bóg obiecuje być ojcem dla tych, którzy nie są splamieni przez świat. Pamiętaj o wcześniej wspomnianym wersecie mówiącym, iż przyjaźń ze światem to wrogość wobec Boga (Jakuba 4:4).

► Fragment do przeczytania na głos przez uczestnika zajęć: Mateusza 5:13-16

Bycie odmiennym od świata wcale nie znaczy, że osoby wierzące powinny odseparować się od otaczającego je społeczeństwa lub świeckich wspólnot do których należą. Jezus modląc się o wierzących nie prosił, aby Bóg wziął ich ze świata, ale aby ich od niego zachował (Jana 17:15). Nazwał swoich apostołów solą i światłem na tym świecie, konsekwentnie to ilustrując, iż powinni być obecni oraz widoczni w społeczeństwie. Wierzący powinni brać udział w pracach rządu oraz działalnościach społecznych, z wyjątkiem przypadków, gdzie taki udział wymagałby od nich niewłaściwego zachowania.

Gerald Sittser opisuje, jak to wyglądało w kontekście wczesnych chrześcijan:

Żyjący w drugim wieku Arystydes, filozof z Aten … wyliczył serię atrybutów odróżniających chrześcijan od innych ludzi. Jak zauważył, chrześcijanie byli przykładem wierności złożonym obietnicom, prawdomówności, zadowolenia, szacunku okazywanego rodzicom, miłości bliźniego, czystości, cierpliwości wobec prześladowań oraz życzliwości okazywanej obcym. Wierzący troszczyli się o wdowy i sieroty. A niewolników traktowani z niezwykłą dobrocią. “Niewolników męskiej oraz żeńskiej płci … zachęcali do przystąpienia do chrześcijaństwa, ze względu na miłość, jaką do nich posiadali. Będąc wierzącymi, byli na równi wespół braćmi.”[1]

W liście Jakuba nacisk kładziony jest na demonstrowanie wiary chrześcijańskiej w codziennym życiu. Jakub powiedział, że ludzie, którzy słyszą Słowo Boże i nie postępują zgodnie z nim, oszukują samych siebie (Jakuba 1:22). Niektórzy uważają się za lepszych, ponieważ przyswoili więcej chrześcijańskich prawd niż inni – nie praktykując ich jednak – nie jest to prawdą.

Jakub wykazał, iż niektórzy ludzie, pomimo ich religijności, są bezużyteczni. Bogu podoba się pobożność okazana w niesieniu pomocy ludziom, którzy jej potrzebują, jednocześnie zachowując siebie niesplamionym przez świat (Jakuba 1:27).

► Fragment do przeczytania na głos przez uczestnika zajęć: Jakuba 2:14-26

Niektórzy uważają, iż nasze zachowanie nie ma dużego znaczenia, ponieważ zbawienie przyjmowane jest przez wiarę, więc nie można na nie zasłużyć uczynkami. Twierdzą, iż pomimo nieodróżniania się od świata w swojej postawie i zachowaniu, można posiadać zbawienna wiarę. Omawiany tutaj fragment z listu Jakuba jest odpowiedzią na takie argumenty.

W liście Jakuba czytamy, że sama wiara, jest niewystarczająca; nawet demony wierzą, lecz nie istnieją we właściwej relacji z Bogiem (werset 19). Osoba wierząca, która nie poddała się Bogu, jest jak ktoś kto słucha ewangelii, ale nie ma w nim skruchy.

Należy wytłumaczyć znaczenie wersetów 21 i 24. Mówią one, iż Abraham był usprawiedliwiony przez uczynki, a człowiek jest usprawiedliwiony jednocześnie przez wiarę i uczynki. Może wydawać się to sprzeczne z innymi fragmentami z Pisma, wskazującymi, iż zbawienie jest z łaski, nie uczynków (Efezjan 2:8-9, Galacjan 2:16, Rzymian 3:28). Używając słowa usprawiedliwieni, Jakub nie sugeruje, że zbawienie jest dokonane przez uczynki, tylko że odzwierciedleniem zbawienia w życiu wierzącego człowieka jest wiara, która widoczna jest w jego uczynkach. Konsekwentnie, człowiek nie jest zbawiony przez uczynki, ale jeżeli nie prowadzi bogobojnego życia, nie ma w nim zbawiennej wiary. Według Jakuba wiara, której nie można zaobserwować w życiu człowieka, jest martwa (werset 26).

Jakub ilustruje to przykładami. Tak jak jest to niemożliwe, aby jedno drzewo wydawało różne owoce lub źródło tryskało wodą słodką i słoną, tak i z ust człowieka nie powinno wychodzić błogosławieństwo i przekleństwo (Jakuba 3:9-12). Zachowanie człowieka powinno być spójne z jego chrześcijańską wiarą.

W liście do Rzymian 2:21-24, Paweł odnosił się do Żydów uważających się za lepszych od pogan, ponieważ to oni mieli Pismo Święte, pomimo ich nieposłuszeństwa wobec przykazań. Zapytał, “Który głosisz, żeby nie kradziono, kradniesz?”, później wskazując, “Który się chlubisz zakonem, przez przekraczanie zakonu bezcześcisz Boga.” Słabość ich charakteru na tle ich samo-wywyższenia, była powodem bluźnierstw pogan wobec Boga.

Człowiek jest integralny jeżeli jego zachowanie jest odzwierciedleniem jego przekonań. Na przykład, uczciwy człowiek, będzie zachowywał się i wypowiadał w sposób uczciwy. Człowiek, który mówi, że jest uczciwy, ale nie widać tego w jego zachowaniu, nie jest naprawdę integralny.

Integralność odnosi się do charakteru człowieka. W niektórych językach słowo to ma również zastosowanie w innych kontekstach, na przykład opisując konstrukcję budynku.

► Co Twoim zdaniem oznacza, że konstrukcja budynku ma integralność?

Aby budynek się ostał musi podtrzymywać swoją wagę, jak i obciążenie wszystkich aktywności w nim wykonywanych. Jeżeli się zapadnie, ludzie mogą odnieść obrażenia, mienie w nim może zostać zniszczone, a wartość samego budynku przepadnie. Spójność, integralność w odniesieniu do konstrukcji budynku oznacza, że całościowo jest solidny.

Ważne jest, aby budynek ostał się na długi czas. Budowa własnego domu, często traktowana jest jako inwestycja na resztę życia. Stawianie budynków rządowych lub firmowych bywa kosztowne, dlatego też budowane są tak, aby ostały się przez pokolenia.

Jeżeli budynek pochyli się lub zapadnie, wyniknie to z braku wewnętrznej integralności. Czasem trzęsienie ziemi jest w stanie naruszyć na tyle integralność konstrukcji budynku, iż pomimo tego, że nadal stoi, nie jest bezpieczny do użytku. Nie ma w nim pierwotnej integralności.

Zaprojektowane i wymierzone w detalach plany zawsze poprzedzają budowę ważnych budynków. Najważniejszym aspektem planowania jest wyliczenie w jaki sposób konstrukcja budynku może być wystarczająco silna by przetrwać test czasu. Wszystkie części budynku muszą być połączone i wspólnie się podtrzymywać.

Ważne jest również, aby budowniczy budował zgodnie z planem. Jeżeli w trosce o finanse pominie niezbędne elementy, budynek nie będzie bezpieczny.

► Co to znaczy, że człowiek jest integralny?

Jezus wykorzystał do swojej ilustracji integralność konstrukcji domu. Powiedział, że człowiek, który słucha i wykonuje Jego słowa jest jak dom zbudowany na opoce, który ostaje się w czasie burz. Lecz człowiek, który słucha Jego słów nie wykonując ich jest jak głupiec, który zbudował swój dom na piasku (Mateusza 7:24-27). Wysłuchiwanie czy zaznajomienie z prawdą nie są wystarczające.

► Fragment do przeczytania na głos przez uczestnika zajęć: Jakuba 1:22-25

Jakub tłumaczy, że człowiek, który słucha Słowa Bożego, ale go nie wykonuje sam siebie oszukuje. Odnosi się tu to do ludzi, którzy uważają się za dobrych, ponieważ znają prawdy biblijne, pomimo tego, że nie żyją zgodnie z nimi. Tacy ludzie nie są zintegrowani.

Jakub nawołuje, aby czytając słowo Boże, nie być jak człowiek, który przygląda się w zwierciadle swojemu naturalnemu obliczu, ale po odejściu zaraz zapomina, jakim jest. Boża prawda jest przekształcająca. Spoglądając w Słowo Boże będziemy dostrzegać własne wady. Należy wtedy pozwolić Duchowi Bożemu, aby wpływał i zmieniał nasz charakter oraz zachowanie, tak aby stawały się zgodne z Bożą prawdą.

Integralność demonstrowana jest w stylu życia. Wierzący nie powinien być z siebie zadowolony po rozpoznaniu konkretnych postaw lub zachowań w swoim życiu, które nie są spójne z Bożą prawdą.

Badanie owocu

Jezus powiedział, że będzie wielu fałszywych proroków. Chodzi tu o ludzi, którzy pragną posiadać prestiż lidera religijnego lub próbując na swojej służbie ubić interes, ale sami nie posiadają chrześcijańskiego charakteru. Ci po owocach będą poznani (Mateusza 7:15-18). Owoc nie jest pochodnym sukcesu. Owoc jest naturalnym wyrażeniem charakteru drzewa. Owoce człowieka są manifestacją jego wewnętrznego charakteru. Jeżeli w życiu człowieka nie widać owoców Ducha (Galacjan 5:22-23, I Koryntian 13), lub widoczne jest trwanie w grzechu, człowiek ten posiada grzeszny charakter i nie jest prawdziwym duchowym liderem (I Koryntian 6:9-10, II Koryntian 11:13-15).

Apostoł Piotr nawoływał wierzących do odejścia od pożądliwości, które kiedyś nimi władały i do świętości we wszelkim postępowaniu (I Piotra 1:14-15).

Wydawanie dobrego owocu nie oznacza doskonałego zastosowania wszystkich zasad chrześcijaństwa w swoim zachowaniu. Wszyscy jesteśmy w trakcie uczenia się Bożych prawd. Jak w przypadku dziecka pomagającego w ogrodzie, które przypadkowo wyrwie niewłaściwą roślinę, Bóg nie sądzi nas za niezamierzone błędy. Łaska jednak nie jest wymówką dla człowieka, który wytrwale odmawia skruchy za swój grzech. Apostoł Jan wskazał, iż to chodzenie w światłości, żyjąc w prawdzie, oczyszcza nas od grzechu (I Jana 1:7).

Integralność przywództwa

Liderzy podejmują decyzje, których inni nie muszą podejmować. Odpowiedzialności liderów mogą zawierać w sobie również wiele sposobności do popadania w pokusy. A decyzje lidera są bardzo ważne, ponieważ ich skutki mogą dotykać wiele osób.

Lider każdej służby powinien pamiętać, iż podąża za przykładem Jezusa, zatem jest powołany, aby służyć Bogu i ludziom. Jego celem nie powinien być status, pochwały za swoją służbę czy bycie obsługiwanym przez innych.

Jeżeli do zboru uczęszcza wiele osób, które nie są szczerze zainteresowane uwielbieniem Boga, często pojawiają się naciski na przekierowywanie celu uwielbienia w kierunku występu. Ci ludzie poważają bardziej talent niż duchowość. Dlatego też zależy im bardziej, aby profesjonalni wykonawcy prowadzili uwielbienie niż duchowi ludzie. Rozrywką dla nich jest cielesna strona występu. Bogatsze zbory, idące w tym kierunku, są nawet skłonne do zatrudniania niewierzących muzyków, którzy na równi są zainteresowani prowadzeniem uwielbienia jak graniem na świeckich imprezach. Pastor musi chronić służbę uwielbienia w zborze, aby przyciągała i służyła jej szczerym uczestnikom.

► Jeżeli człowiek odwiedzający zbór zobaczy, że prowadzącym uwielbienie jest ta sama osoba, która grała dzień wcześniej na świeckiej imprezie, co mógłby pomyśleć?

Pokusą dla liderów bywa poczucie, że są ponad zasadami moralności. Nierzadko pastorzy lub liderzy miewają niestosowne relacje z innymi osobami w zborze, podobnie jak liderzy spoza zborów, a zbory niesłusznie takie zachowania tolerują, ze względu na status pastora.

Kolejną pokusą dla pastorów bywa poczucie własności wobec zboru. Myśląc w taki sposób łatwo jest obsadzać funkcje w zborze osobami, które są wobec pastora lojalne, a niekoniecznie dlatego, że posiadają kompetencje do wykonania przydzielonych im zadań lub funkcji. Nie rzadko też, ukrywają jawne grzechy lub błędy tych, którzy ich wspierają w zborze. Tacy pastorzy faworyzują członków swojej rodziny, czasem celowo przygotowując swojego dziedzica do odziedziczenia zboru. Traktują również pieniądze i własności zborowe jak swoje własne.

Świadectwo Kościoła

Zbór, w którym nie ma pragnienia integralności w życiu członków zboru otwiera się na zepsucie. Kiedy członkami zboru rządzą pragnienia tego świata, wtedy chcą lidera, który myśli podobnie. W takiej sytuacji, tolerancja wobec grzechów lidera jest dużo wyższa. Nawet szczerze wierzący potrafią podążać za zepsutymi przez grzech liderami, ponieważ sami nie rozumieją wagi życia zintegrowanego z wydawaniem dobrego owocu. Takie procesy prowadzą do przejęcia zboru przez fałszywych przywódców i utraty świadectwa jakim zbór miał być.

Apostoł Piotr ostrzegał, iż fałszywi duchowi przywódcy będą próbowali wzbogacać się na zborach (II Piotra 2:3). Kiedy popularność zborów w społeczeństwie rośnie, zeświecczone osoby, pragną uzyskać w nich status i angażują się. Tacy przywódcy uczą się form uwielbienia, pogłębiają rozumienie religijnego przywództwa, ale nie żyją skruszeni wobec osobistego grzechu i nie odnaleźli jeszcze zbawienia w Chrystusie. Kościół nie podparty biblijnymi doktrynami często nie ma narzędzi do rozróżniania takich fałszywych liderów.[1]

Jezus użył ilustracji soli, aby wytłumaczyć proces jaki zachodzi, gdy kościół traci swoją odrębność od świata (Mateusza 5:13). Sól, która utraciła smak jest niczym więcej niż piasek lub żwir.

Kiedy kościół przenikają świeckie trendy, traci swój wpływ na otaczające go społeczeństwo.

A świat szydzi z kościoła, który podąża za modłą tego świata, a nie za biblijnymi zasadami.

Teologia to system chrześcijańskich wierzeń, zawierający doktryny o Bogu, ludzkości, grzechu, Chrystusie i zbawieniu. Nasze wierzenia o Bogu są fundamentem wszystkich innych osobistych wierzeń.

Kiedy Bóg zaczął objawiać się, pierwszym celem było pokazanie jakim jest Bogiem. Bóg przede wszystkim opisuje siebie jako świętego. W Starym Testamencie to Hebrajskie słowo (kadosh) pojawia ponad 600 razy. Na przykład, Izajasz wielokrotnie odnosił się do Boga jako “Święty Izraela.” Świętość Boga była tematem uwielbienia (Psalm 99:3, 5). Lud Boży uwielbiał Go nie tylko ze względu na Jego moc, ale także ze względu na Jego świętość.

Bóg również objawił się jako miłość. Główny fragment w Starym Testamencie, gdzie Bóg objawił się Mojżeszowi oraz Izraelowi, jest zapisany w II Mojżeszowej 34:6-7. Tam Bóg opisuje siebie samego, “...Boże miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność, zachowujący łaskę dla tysięcy, odpuszczający winę, występek i grzech, nie pozostawiający w żadnym razie bez kary…” Istotne jest zachowanie związku między Bożą miłością i świętością. „Święta-miłość” jest często używanym określeniem natury Boga. Ponieważ Bóg jest święty, wymaga świętości i od nas; ponieważ Bóg jest miłością stworzył dla nas drogę abyśmy i my mogli być święci tak jak On jest.

Boża świętość odkrywa naszą niezdolność do służby i uwielbiania oddzielnie od przemiany przez Bożą łaskę. Sam prorok Izajasz zauważył, że jego cechą wspólną z ludźmi których nauczał było nieczyste serce (Izajasza 6:5). Odnosząc się do “nieczystych warg” miał na myśli złe słowa i zachowanie, które były owocem nieczystego serca. Ta nieczystość sprawiała, że Izajasz nie mógł przebywać w Bożej obecności. Bóg nie usprawiedliwiał Izajasza, który sam też nie szukał wymówek dla swojego położenia. Bóg odpowiedział łaskawie na wyznanie proroka; nie łaską tolerancyjną, ale oczyszczającą i przemieniającą (Izajasza 6:6-7).

Bóg Izraela był inny od fałszywych bóstw i wymagał innego rodzaju uwielbienia. Król Dawid, w Psalmie 24, opisał osobę której wolno przebywać w Bożej obecności. Od kogo Bóg przyjmuje uwielbienie? Od tego “kto ma czyste dłonie i niewinne serce” (Psalm 24:4). Nie każdy uwielbiający Boga, jest przez Niego akceptowany, dlatego, że uwielbienie Boga to więcej niż wznoszenie rąk i odczuwanie emocji. Nieskruszona osoba nie spełnia wymagań.[1]

Bóg powiedział, że Jego świętość wymaga świętości od tych, którzy chcą go uwielbiać. “Świętymi bądźcie, bom Ja jest święty, Pan, Bóg wasz” (III Mojżeszowa 19:2, III Mojżeszowa 11:44-45; III Mojżeszowa 20:26; III Mojżeszowa 21:8). Chrześcijański Bóg różnił się od starożytnych bogów greckiej i rzymskiej mitologii. Te bóstwa, przedstawianie były w mitach jako skorumpowane, zwodnicze i okrutne. Wady ich charakteru były spójne z wadami będącymi owocem upadku człowieka na ziemi. Jak cienie na ścianie, byli oni wyolbrzymionymi zniekształceniami wad człowieka. Ci bogowie nie interesowali się moralnym charakterem lub zachowaniem, a ich wyznawcy byli niegodziwi i okrutni.

Bóg Izraela nie jest projekcją ludzkiego wyobrażenia. On nie jest wymyślony, On sam objawił się ludziom. On jest odmienny od reszty, dlatego też jego wyznawcy mają być odmienni od reszty.

W Nowym Testamencie niejednokrotnie znajdujemy odniesienie do Bożego standardu: “Lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym, Ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (I Piotra 1:15-16). Zwrot we wszelkim postępowaniu nawiązuje do naszej postawy i zachowania każdej części naszego życia. Bóg nie wymaga, aby wielbiący go byli ceremonialnie święci lub nazywani „świętymi,” kiedy wcale nimi nie są. Oczekiwaniem Boga prowadzenie świętego życia.

Nasza postawa i zachowanie są świadectwem naszego poważania Boga oraz naszej wewnętrznej relacji z Nim. Apostoł Paweł wskazywał na Żydów, którzy byli dumni z posiadania Bożych przykazań, sami je łamiąc. Ich zachowanie było powodem oskarżeń wobec nich i Boga (Rzymian 2:23-24).

Jakiego Boga reprezentujesz? Jak postrzegają Twojego Boga inni? Jeżeli chcesz, aby inni wiedzieli, że Bóg jest święty, będąc jednocześnie przebaczający i łaskawy, najpierw muszą dostrzec te cechy w Tobie.

Zbory potrzebują, aby ich pastorzy z dokładnością nauczali spójne doktryny chrześcijańskie. Pastorzy nie powinni zaniechać nauczania podstawowych doktryn. Każde pokolenie i wszyscy nowo nawróceni powinni je usłyszeć. A dojrzali wierzący potrzebują, aby im o nich przypominać. Pastorskie kazania nie powinny być energetycznymi przedstawieniami budującymi ekscytację w tych, którzy ich słuchają. Pastor ma za zadanie wiernie opisywać Boga oraz to w jaki sposób życie chrześcijańskie powinno być zjednane z biblijną koncepcją Boga we wszystkich szczegółach.

Kościół powinien być czynnikiem przemiany w społeczeństwie i kulturze, ale taka zmiana zajdzie jedynie wtedy, gdy nasze biblijne rozumienie Boga znajdzie zastosowanie w detalach naszego życia.

► Które, z omówionych koncepcji w powyższej lekcji, były dla Ciebie nowe? Bazując na nich, w jaki sposób planujesz zmienić swoje podejście do chrześcijańskiego życia?

► Która, z omówionych koncepcji, jest często pomijana w lokalnych zborach? Jak byś wytłumaczył tą koncepcję komuś, kogo znasz osobiście?

Ojcze w niebie,

Pragnę oddawać Tobie cześć życiem, które jest spójne z Twoim charakterem. Chcę reprezentować Ciebie w świecie, który nie jest Tobie poddany.

Spraw by moje życie, było spójne z Twoją prawdą. Pomóż mi zmienić w moim życiu to, czego nie powinno w nim być.

Dziękuję Ci za wzmacniającego Ducha Świętego i za przekształcającą łaskę.

Amen

(1) W pierwszym akapicie opisz jedną z wartości tego świata, która wpłynęła na Twoje myślenie lub zachowanie w niedawnej przeszłości. Znajdź i przepisz dwa fragmenty z Pisma Świętego, które odnoszą się do tej wartości. W kolejnym akapicie opisz, jak możesz żyć w posłuszeństwie do przepisanych przez Ciebie fragmentów z Pisma Świętego.

(2) Przestudiuj fragment z listu do Tytusa 2:11-14. Na jego podstawie, przygotuj krótką prezentację ilustrującą koncepcję chrześcijańskiej integralności. Używając powyższego wersetu wytłumacz, dlaczego prawdy biblijne mają zastosowanie we wszystkich szczegółach ludzkiego życia. Podziel się swoją prezentacją na początku kolejnych zajęć.