Lesson 2: ლოცვა იესო ქრისტეს მსგავსად

ამ გაკვეთილის ბოლოს სტუდენტს უნდა შეეძლოს:

(1) გააცნობიეროს ლოცვის მნიშვნელობა იესოს ცხოვრებასა და მსახურებაში.

(2) შეითვისოს ლოცვის პრინციპები იესოს სწავლებიდან.

(3) გაიგოს ლოცვის მნიშვნელობა ჩვენს დღევანდელ მსახურებაში.

(4) შეიმუშავოს პრაქტიკული ნაბიჯები, რათა მლოცველი პიროვნება გახდეს.

თუ იესოსავით მსახურება გვსურს, იესოსავით უნდა ვილოცოთ.

ლოცვით გზავნილში, პროფესორმა ჰოვარდ ჰენდრიქსმა ეს დამაჯერებელი განცხადება გააკეთა:

სატანა არ არის წინააღმდეგი, თუ ბიბლიას კითხულობ, ოღონდაც კი არ ილოცო, რადგან ამ შემთხვევაში წმინდა წერილი არასოდეს შეცვლის შენს ცხოვრებას. ამან თქვენში შეიძლება სულიერი სიამაყის სერიოზული შემთხვევაც კი გამოიწვიოს, რადგან ეს თქვენ კარგად იცით.

სატანა არ არის წინააღმდეგი, რომ შენი რწმენა გააზიარო, ოღონდაც კი არ ილოცო, რადგან მან იცის, რომ გაცილებით მნიშვნელოვანია ესაუბრო ღმერთს ხალხზე, ვიდრე ესაუბრო ხალხს ღმერთზე.

სატანა არ არის წინააღმდეგი თუ ადგილობრივი ეკლესიის მსახურებაში ჩაერთვები, ოღონდაც კი არ ილოცო, რადგან ამ შემთხვევაში აქტიური იქნები, მაგრამ ბევრს ნამდვილად ვერ მიაღწევ.[1]

ლოცვა იკავებდა ცენტრალურ ადგილს იესოს მიწიერ მსახურებაში. ლოცვაზე მნიშვნელოვანი არაფერია. იესოს მსახურება ემყარებოდა თავის ზეციერ მამასთან ურთიერთობას. ეს ურთიერთობა შენარჩუნებული იყო ლოცვით და ღმერთთან ძალიან ახლო კავშირით.

► ამ გაკვეთილის შესწავლამდე შეაფასეთ ლოცვის როლი თქვენს ცხოვრებაში და მსახურებაში. დაუსვით კითხვა საკუთარ თავს:

• [2]არის თუ არა ჩემი ლოცვითი ცხოვრება თანმიმდევრული?

• ბოლოს როდის მივიღე კონკრეტული პასუხი ლოცვაზე?

• რა არის ჩემი ლოცვითი ცხოვრების ყველაზე დიდი გამოწვევა?

• ვიზრდები ჩემს ლოცვით ცხოვრებაში?

იესოს მსახურების განმავლობაში ჩვენ ვხედავთ, რომ იგი ლოცულობდა გადამწყვეტ მომენტებში. სახარებებში მოხსენიებულია თხუთმეტი კონკრეტული შემთხვევა, როდესაც იესო ლოცულობდა. ლოცვა არასოდეს ყოფილა მეორეხარისხოვანი; ლოცვა მის ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანესი იყო.

ლუკა სხვა მწერლებზე მეტად ხაზს უსვამს ლოცვას იესოს მსახურებაში. მხოლოდ ლუკა გადმოგვცემს, რომ იესო თორმეტი მოწაფის არჩევამდე მთელი ღამე ლოცულობდა (ლუკას 6:12). მხოლოდ ლუკა გადმოგვცემს, რომ ფერისცვალება მოხდა მაშინ, როდესაც იესომ პეტრე, იაკობი და იოანე მთაზე აიყვანა ლოცვისთვის (ლუკას 9:28). ეს აქცენტი გრძელდება მოციქულთა საქმეებშიც, რადგან ლუკამ ოცდათხუთმეტჯერ დაწერა ლოცვის როლზე ადრეულ ეკლესიაში.

ლოცვა იესოს ყოველდღიურ მსახურებაში

► წაიკითხეთ მარკოზის 1:32-39.

ეს ამბავი იესოს მსახურების დასაწყისიდანვე გვიჩვენებს, თუ როგორ არის დაკავშირებული ლოცვა და მსახურება. ყურადღება მიაქციეთ ამ თხრობის განვითარებას. წინა საღამოს ხალხი შეიკრიბა იმ სახლის გარეთ, სადაც იესო იმყოფებოდა და მან მრავალი მათგანი განკურნა.

დილით ადრე, იესო „უდაბნო ადგილას“ წავიდა სალოცავად. სიმონ პეტრე მივიდა მის მოსაძებნად, რადგან „ყველა შენ გეძებს.” იესომ უპასუხა: „წავიდეთ სხვა ახლო-მახლო ქალაქებში, რათა იქაც ვიქადაგო, ვინაიდან ამისთვის ვარ მოსული.” იესოს მსახურების მაგალითი იყო ლოცვა, რომელსაც თან ახლავს მსახურება.

ეს უნდა იყოს ნიმუში მსახურებისთვის. ლოცვის გარეშე ჩვენი მსახურება სულიერად დამღლელი ხდება. მსახურების გარეშე ჩვენი ლოცვითი ცხოვრება ხდება საკუთარი თავისადმი ორიენტირებული; ჩვენ არ ვცდილობთ ვემსახუროთ გარშემომყოფების საჭიროებებს. იესო გვაჩვენებს, რომ ლოცვა და მსახურება ერთმანეთთან უნდა იყოს დაკავშირებული.

ლოცვა გადაწყვეტილების მიღების დროს

► წაიკითხეთ ლუკას 6: 12-16.

იესოს მსახურების ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება თორმეტი მოციქულის არჩევა იყო. ათასობით ადამიანიდან, ვინც უსმენდა მის ქადაგებას, ბევრი საკმაოდ ახლოს იყო მასთან, რომ წოდებულიყო „მოწაფედ” (იოანეს 6:60, 66). სამოცდათორმეტნი საკმაოდ ახლოს იყვნენ იესოსთან, რომ წარედგინათ ის მათ მახარობლურ მოგზაურობაში (ლუკას 10:1). მაგრამ იესომ მხოლოდ თორმეტი კაცი აირჩია „მოციქულებად.”

თორმეტმა დიდი დრო გაატარა იესოსთან. ისინი მასთან იყვნენ მისი მიწიერი მსახურების ბოლოს. მისი ამაღლების შემდეგ, თერთმეტი მოციქული ადრეული ეკლესიის წინამძღოლი გახდა. თორმეტის არჩევა საკვანძო გადაწყვეტილება იყო. იესოს არ დაუწერია წიგნები და არ დაუარსებია არცერთი სკოლა. მისი მემკვიდრეობა ამ მამაკაცებს ეკუთვნოდა.

რა მოიმოქმედა იესომ თორმეტის არჩევამდე? ის ლოცულობდა. კრიტიკული გადაწყვეტილების წინ იესომ ღამე ლოცვაში გაატარა. მით უფრო, ბევრად მთავარი როლი უნდა შეასრულოს ლოცვამ, ჩვენს გადაწყვეტილებების მიღებაში!

ლოცვა ტანჯვის წინაშე

► წაიკითხეთ მათეს 26: 36-46.

დაპატიმრებამდე რამდენიმე საათით ადრე, იესო გეთსიმანიაში წავიდა სალოცავად. ის ემზადებოდა ტანჯვისთვის ლოცვით. იესო არასდროს იყენებდა თავის ღვთიურობას, ადამიანურობის ჭრილობებისა და ტკივილებისგან თავის დასაღწევად. სამაგიეროდ, იგი ლოცვას ეყრდნობოდა, რათა ძალა მიეღო ტანჯვის წინაშე.

იესოს ლოცვა ბაღში დღეს ჩვენთვის მაგალითია. მისი ლოცვა არ იყო ხელოვნური; იესო ტანჯვის რეალობის წინაშე იდგა. გამხნევებთ იმის გაცნობიერება, რომ იესომ ტკივილს ძალიან ადამიანურად უპასუხა? ტანჯვის წინაშე იესო ლოცულობდა მისი შემსუბუქებისთვის:

ის არ ლოცულობდა ბაღში: „ო, უფალო, მე იმდენად მადლიერი ვარ, რომ შენ ამირჩიე, რომ ვეტანჯო შენი სახელის გულისთვის.” არა, მან განიცადა მწუხარება, შიში, მიტოვება და რაღაც სასოწარკვეთილებამდე მიახლოებული. და მაინც, მან გაუძლო, რადგან იცოდა, რომ სამყაროს ცენტრში ცხოვრობს მისი მამა, სიყვარულის ღმერთი, რომელსაც ენდობა, იმის მიუხედავად, თუ როგორ ვითარდება მოვლენები.[1]

ტანჯვის წინაშე არ უნდა მოვაჩვენოთ თავი იმაზე ძლიერებად, ვიდრე სინამდვილეში ვართ. იობის მსგავსად, ჩვენი ტკივილის წინაშე შეგვიძლია ვიტიროთ კიდეც. თავის ადამიანურობაში, იესომ იგივე გააკეთა! ამასთან, იესოს მსგავსად, ჩვენც შეგვიძლია ერთგულები ვიყოთ, რადგან ვიცით, რომ ჩვენი მოსიყვარულე ზეციერი მამა ფლობს საბოლოო ძალაუფლებას.

ლოცვაში შეგვიძლია მივიღოთ ჩვენი მამის ნება. იესოს ლოცვის გასაღები ტანჯვის წინაშე, და ჩვენი ლოცვის გასაღები ტანჯვაში, მამის ნებისადმი დამორჩილებაა: „თუმცა იყოს არა ჩემი ნებისამებრ, არამედ შენი ნებისამებრ.”

იესომ არა მხოლოდ თავისი მაგალითით აჩვენა ლოცვის მნიშვნელობა, არამედ მან სწავლების დიდი ნაწილი ლოცვას დაუთმო. იესომ იცოდა, რომ მისი მიმდევრების სულიერი ცხოვრებისთვის ლოცვა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია. ამიტომ ის თავის მოწაფეებს ლოცვას ასწავლიდა.

იესოს სწავლება მთაზე ქადაგებისას

► წაიკითხეთ მათეს 6:1-18.

მთაზე ქადაგებისას იესო ასწავლიდა სულიერი საქმიანობის სამ სფეროზე: ღარიბებისთვის გაცემაზე, ლოცვასა და მარხვაზე. მისი სწავლებიდან გამომდინარე ნათელია, რომ იესო ელოდა, რომ ეს ჩვეულებრივი საქმიანობა იქნებოდა მისი მიმდევრებისთვის. იესოს არ უთქვია: „თუ ღარიბებს მისცემ…” ან „თუ ილოცებ …” ან „თუ იმარხულებ …” მას მოლოდინი აქვს, რომ მისი მიმდევრები იქნებიან გულუხვი, მლოცველი და თვითდისციპლინირებული მოწაფეები.

იესომ აჩვენა, რომ ეს კარგი საქმეები შეიძლება უაზრო იყოს, თუ ისინი ბოროტი მოტივებიდან მომდინარეობენ. ძველ სამყაროში „თვალთმაქცი" იყო მსახიობი, რომელსაც სხვადასხვა ნიღბები ეკეთა სპექტაკლში სხვადასხვა როლის შესასრულებლად. შესაძლებელია „რელიგიური როლი ითამაშო" სხვების წინაშე.

• შეიძლება ღარიბებისთვის გავიღოთ, რათა ხალხზე შთაბეჭდილება მოვახდინოთ ჩვენი კეთილშობილებით. იესომ თქვა: „მათ უკვე მიიღეს თავიანთი საზღაური.”

• შეიძლება ვილოცოთ, რათა ხალხზე შთაბეჭდილება მოვახდინოთ ჩვენი ლამაზი სიტყვებით. იესომ თქვა: „მათ უკვე მიიღეს თავიანთი საზღაური.”

• შეიძლება ვიმარხულოთ, რათა სხვებზე შთაბეჭდილება მოვახდინოთ ჩვენი ღვთისმოსაობითა და თვითდისციპლინით. იესომ თქვა: „მათ უკვე მიიღეს თავიანთი საზღაური.”

თითოეულ შემთხვევაში, ის, ვინც ღარიბებს აძლევდა, ლოცულობდა ან მარხულობდა, ამას სხვა ადამიანებზე შთაბეჭდილების მოსახდენად აკეთებდა. ხალხი შთაბეჭდილების ქვეშ მოექცნენ; ეს იყო მისი საზღაური. ასე რომ, ის ღვთისგან ვეღარ მიიღებს საზღაურს.

ამ სულიერი საქმიანობის მოტივი უნდა იყოს მოსაწონი ჩვენი ზეციერი მამისთვის. იქნება ეს ღარიბებისთვის გაცემა, ლოცვა თუ მარხვა, ჩვენი ჯილდო თავად ღმერთია. ჩვენ არ უნდა ვაკეთოთ ეს სულიერი საქმეები ამქვეყნიური ტაშისთვის. ამის ნაცვლად, ჩვენ ამას ვაკეთებთ ღმერთში მუდმივი ჩაღრმავების სურვილის გამო.

იესომ თავის მოწაფეებს ასწავლა ლოცვა მარტივი და პირდაპირი წესით:

მამაო ჩვენო, რომელიც ხარ ცათა შინა, წმიდა იყოს სახელი შენი; მოვიდეს მეფობა შენი, და იყოს ნება შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა; პური ჩვენი არსობისა მოგვეც ჩვენ დღეს; და მოგვიტევე ჩვენ თანანადებნი ჩვენი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა; და ნუ შეგვიყვან ჩვენ განსაცდელში, არამედ გვიხსენ ჩვენ ბოროტისგან (მათეს 6:9-13).

ეს არ არის ლოცვა, რომელიც უნდა იკითხებოდეს უაზროდ, როგორც „ცარიელი ფრაზები", რომლებიც იესომ დაგმო მათეს 6:7-8-ში. ამის ნაცვლად, ეს ლოცვა აყალიბებს დამოკიდებულებას, რომლითაც უნდა ვხელმძღვანელობდეთ ჩვენს ლოცვებში:

ურთიერთობა

„მამა ჩვენი, ცათა შინა ”გვიჩვენებს ჩვენს ახლო ურთიერთობას ღმერთთან. ჩვენ ვაღიარებთ ღმერთს არა როგორც შორეულ ღვთაებას, არამედ როგორც მამას, რომელსაც უყვარს შვილებისთვის კარგი საჩუქრების გაკეთება (მათეს 7:11). ეს ფრაზა გვთავაზობს როგორც სიახლოვეს („მამაო ჩვენო"), ისე ძალაუფლებას („ცათა შინა"). ღმერთი ერთდროულად დიადიც არის და პიროვნულიც.

პატივისცემა

„წმიდა იყოს სახელი შენი” გვიჩვენებს განსხვავებას ჩვენსა და ჩვენს მამას შორის „ცათა შინა.” მიუხედავად იმისა, რომ ღმერთი მოსიყვარულე მამაა, ის წმიდაა.[1] როგორც გვასწავლის ბრძენი ეკლესიასტეში, ჩვენ ღვთის თანდასწრებაში პატივისცემითა და მოწიწებით უნდა წავრსდგეთ (ეკლესიასტეს 5:2).

დამორჩილება

„მოვიდეს მეფობა შენი, და იყოს ნება შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა" წარმოადგენს ჩვენს ნებაყოფლობით დამორჩილებას მისი ძალაუფლების წინაშე. როგორც სრულდება ღვთის ნება ზეცაში, ჩვენ უნდა ვილოცოთ, რომ ის შესრულდეს დედამიწაზეც.

უზრუნველყოფა

„პური ჩვენი არსობისა მოგვეც ჩვენ დღეს” განსაკუთრებული მნიშვნელობა ჰქონდა მსოფლიოში მაცივრებისა და ელექტროენერგიის გაჩენამდე. საკვები ერთჯერადად მიეწოდებოდათ. ეს ფრაზა გულისხმობს ჩვენს ყოველდღიურ მინდობას მამაზე. როგორც მისი შვილები, მას ვანდობთ ჩვენი საჭიროებების უზრუნველყოფას.

აღსარება

„მოგვიტევე ჩვენ თანანადებნი ჩვენი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა.” ლუკას 11: 2–4 – ში იგივე ლოცვა ჩამოყალიბებულია: მოგვიტევე ჩვენი ცოდვები, რადგანაც ჩვენ მივუტევებთ ყველა ჩვენს მოვალეს.” ვინაიდან ჩვენი ცოდვა არის „ვალი", ღმერთის წინაშე, მნიშვნელობა მათესა და ლუკაში ერთნაირია (კოლასელთა 2:14).

იესო არ ასწავლიდა იმას, რომ ჩვენს მიერ სხვების პატიებით ღმერთის მიერ ჩვენდამი შენდობას „ვიმსახურებთ". ამის მაგივრად, ჩვენ, პატიება მიღებულები, ნებით ვპატიობთ მათ, ვინც გვაწყენინა. იესოს იგავი შეუბრალებელ მონაზე, გვიჩვენებს, კავშირს ჩვენს პატიებას და სხვების მიმართ პატიების მზადყოფნას შორის (მათეს 18:21-35).

გამარჯვება

„და ნუ მიგვიყვან განსაცდელში, არამედ გვიხსენი ბოროტისგან ”- ეს არის ლოცვა ცდუნებაზე და განსაცდელზე გამარჯვებისთვის. ღმერთი არასდროს აცდუნებს თავის შვილებს, (იაკობის 1:13). მაგრამ თითოეულ ჩვენგანს განსაცდელისა და ცდუნების დრო დაგვიდგება (1 პეტრეს 1:6-7). ამ დროს, ღმერთი არასოდეს დაუშვებს იმაზე მეტ ცდუნებას, ვიდრე ჩვენ შეგვიძლია გდავიტანოთ (1 კორინთელთა 10:13).

იესოს სწავლება გაბედული ლოცვის შესახებ

► წაიკითხეთ ლუკას 11: 1-13.

ლუკა იგავით მიჰყვება "მამაო ჩვენოს" ლოცვას, რომელიც გვასწავლის, რომ თამამად უნდა ვევედოთ მამას, რომელსაც უყვარს შვილებისთვის კეთილი მისაცემელის მიცემა. ახლო აღმოსავლეთში ჩვეულებრივი იყო მეზობლებისგან სესხის აღება სტუმრის გამასპინძლებისთვის. თუ მამაკაცი გაბედულად ითხოვდა, მისი მეზობელი მისცემდა იმას, რაც საჭირო იყო. ამ კულტურაში უხეშად ითვლებოდა თხოვნაზე „არა“- ს თქმა. მაშინაც კი, თუ მეზობელს არ სურდა ოჯახის შეწუხება, ის დახმარების თხოვნას არ უარყოფდა.

უფრო მეტიც, ღმერთს სურს, რომ ის კეთილი მისაცემელი გადასცეს თავის შვილებს, რომლებიც გაბედულად ითხოვენ. ისევე, როგორც ამ იგავში მამაკაცი გაბედულად ითხოვს, ჩვენც შეგვიძლია მივუახლოვდეთ ჩვენს ზეციერ მამას მინდობით. რატომ? არა იმიტომ, რომ ღმერთს შერცხვება ჩვენი თხოვნის უარყოფა, არამედ იმიტომ, რომ ჩვენ მოგვეცა ნებართვა, „ვითხოვოთ, ვეძებოთ და ვაკაკუნოთ.”

ლუკას 11: 1-13-ში იესო მოგვითხრობს კაცზე, რომელსაც არ სურს საწოლიდან ადგომა, რათა დაეხმაროს მეზობელს, რომელსაც სტუმრისთვის საკვები სჭირდება.

ამ იგავის გასაგებად უნდა გესმოდეთ სწავლების ებრაული სტილი - არგუმენტი „უფრო მცირედიდან მეტისკენ“. სწავლების ამ მეთოდით ნათქვამია: „თუ „ა" (ნაკლები) მართალია, მაშინ რამდენად მეტად „ბ" (უფრო დიდი) შეიძლება იყოს მართალი.” დღეს შეგვიძლია ვთქვათ: „თუ კაცი დააპურებს მშიერ უცნობს (ა), რამდენად მეტად დააპურებს მოსიყვარულე მამა თავის შვილებს (ბ).”

როდესაც იგავს კითხულობ, არ იფიქრო, რომ: „ღმერთი ჰგავს იძულებულ მეზობელს. უნდა დავიყოლიო, რომ ჩემს ლოცვებს უპასუხოს.” ამის ნაცვლად, იესო იძულებულ მეგობარს უპირისპირებს მოსურნე ზეციერ მამას. თუ მიწიერი მეზობელი უპასუხებს გაბედულ თხოვნას, მით უმეტეს პასუხობს ზეციერი მამა თავის შვილებს!

იესოს სწავლება გაბედული ლოცვის შესახებ (გაგრძელდება)

ლოცვა არის ურთიერთობა.

[1]თუ ღმერთს სურს უპასუხოს თავისი შვილების ლოცვებს, რატომ აგვიანებს მისი პასუხი ზოგჯერ? „ითხოვეთ, ეძებეთ და აკაკუნეთ” ეს არის ბრძანებები აწმყო დროში. ისინი გულისხმობენ, რომ ჩვენ უნდა განვაგრძოთ თხოვნა, ძებნა და კაკუნი. რატომ?

ერთი მიზეზი ის არის, რომ ლოცვა უფრო მეტია, ვიდრე მოთხოვნების ჩამონათვალი. ლოცვა არის უწყვეტი ურთიერთობა ჩვენს ზეციერ მამასთან. ისევე, როგორც პავლემ გვიბრძანა: „ილოცე განუწყვეტლივ,” (1 თესალონიკელთა 5:17). იესო გვიბრძანებს, განვაგრძოთ თხოვნა, ძიება და კაკუნი. ღმერთთან ამ უწყვეტი საუბრით ჩვენი ურთიერთობა უფრო ღრმავდება. ლოცვა უფრო მეტია, ვიდრე მოთხოვნების ჩამონათვალი; ლოცვა არის ურთიერთობა.

იგავი დაჟინებული ლოცვის შესახებ

ლუკა 17 – ში ფარისევლებმა იესოს ჰკითხეს, თუ როდის მოვიდოდა ღვთის სამეფო. მან უპასუხა, რომ ისინი არ უნდა ელოდონ თვალსაჩინო ნიშნებს. ამის ნაცვლად, „თვითონ თქვენშია ღმერთის სამეფო” (ლუკას 17:20-21). ღვთის სამეფო უკვე არსებობდა მათში, ვინც იესოს მიჰყვებოდა.

შემდეგ იესო მიუბრუნდა თავის მოწაფეებს და ასწავლა მათ ღვთის სამეფოს შესახებ. ისინი მოელოდნენ, რომ იესო დაუყოვნებლივ დაამყარებდა პოლიტიკურ სამეფოს, მაგრამ იესომ მოამზადა ისინი ლოდინისთვის თავის სიკვდილის შემდეგაც კი. ლოდინის დროს მათ უნდა გაეგრძელებინათ დაჟინებითი ლოცვა და „არ მოეწყინათ.” შემდეგ იესომ თქვა ამბავი ერთგული ლოცვის შესახებ.

► წაიკითხეთ ლუკას 18:1-8.

მრავალ ანტიკურ ქალაქში მოსამართლეები არაკეთილსინდისიერები იყვნენ. ვერავინ შეძლებდა მოსმენის მიღებას, სანამ ქრთამს არ გადაიხდიდა. ერთ ქვრივს მოსამართლისთვის მისაცემი ქრთამის ფული არ ჰქონდა, ამიტომ მან უარი თქვა მისი საქმის განხილვაზე. ამასთან, ამ დაჟინებულმა ქალბატონმა უარი თქვა დანებებაზე. ბოლოს, უსამართლო მოსამართლემ თქვა: „რაკი ეს ქვრივი აღარ მასვენებს, დავიცავ, რომ აღარ მოვიდეს და არ გამტანჯოს.”

ეს იგავი იყენებს იგივე „უფრო მეტისკენ" სტილს, როგორც იგავი გაბედული მეზობლის შესახებ. როცა წაიკითხავ ამ იგავს, გაიგებ:

• [2] ღმერთი არ არის უსამართლო მოსამართლე. ჩვენს მამას სურს, რომ „სამართალი მისცეს თავის რჩეულებს.”

• ჩვენ არ ვართ ქვრივი. ის უცხო იყო; ჩვენ ღმერთის შვილები ვართ.

• მან ვერ მიიღო მოსამართლესთან მისადგომი; იესოს მეშვეობით, ჩვენ ღმერთთან გვაქვს წვდომა.

ეს არის კონტრასტების იგავი. თუ უსამართლო მოსამართლემ უპასუხა დაჟინებულ ქვრივს, მით უმეტეს, ჩვენი ზეციერი მამა უპასუხებს შვილების ლოცვებს.

იგავი თავმდაბალი ლოცვის შესახებ

► წაიკითხეთ ლუკას 18:9-14.

იესოს შემდეგი იგავი ლოცვის შესახებ არის „მათთვის, ვინც თავდაჯერებულია და მიაჩნიათ, რომ ისინი მართლები არიან და სხვებს ზიზღით ეპყრობიან.” ეს იგავი გვასწავლის სათანადო დამოკიდებულებას ლოცვაში.

იგავის მთავარი აზრი ბოლოს არის: „ვინც თავს აიმაღლებს, დამდაბლდება, და ვინც თავს დაიმდაბლებს, ამაღლდება.” ფარისევლებს ეგონათ, რომ ლოცვებზე პასუხებს იღებდნენ მათი სიმართლის გამო. იესო აჩვენებს, რომ ლოცვაზე პასუხები მოდის ღვთის წყალობის გამო მათთვის, ვისაც საკუთარი სიმართლე არ აქვს. არავინ იმსახურებს ნაპასუხებ ლოცვებსr; ღმერთი პასუხობს ლოცვას მისი წყალობით, მათ, ვინც არაფერს იმსახურებს.

ქრისტეს მსგავსი ხალხი ლოცვის ხალხია. ლივერპულის მეცხრამეტე საუკუნის ეპისკოპოსმა ჯეი. სი. რაილმა შეისწავლა დიდი ქრისტიანების ცხოვრება მთელი ისტორიის მანძილზე. მისი თქმით, ზოგი მდიდარი იყო, ზოგი ღარიბი. ზოგი განათლებული იყო; სხვები გაუნათლებელი. ზოგი კალვინისტი იყო; ზოგიც არმინიელები. ზოგი წირვას იყენებდა; ზოგი თავისუფალი იყო. “მაგრამ მათ ყველას ერთი საერთო ჰქონდათ. ისინი ყველანი ლოცვის მამაკაცები იყვნენ.”[1]

ეკლესიის ისტორიის განმავლობაში ქრისტეს მსგავსი ადამიანები ლოცვის ხალხი იყვნენ. ე.მ. ბონდსი, დიდი ქრისტიანი ლიდერი, ყოველ დილით 4:00 - დან 7:00 საათამდე ლოცულობდა. მან დაწერა: „სულიწმიდა არ მიედინება მეთოდების საშუალებით, არამედ ადამიანების საშუალებით. ის მექანიზმებზე კი არ მოდის, არამედ ადამიანებზე. ის არ სცხებს გეგმებს, არამედ მამაკაცებს - ლოცვით მამაკაცებს.”[2]

ჯორჯ მიულერმა ობლების თავშესაფრები მოაწყო ათასობით ბავშვისთვის. მან გადაწყვიტა, რომ არასდროს სთხოვდა დახმარებას სხვა ადამიანებს, მაგრამ მხოლოდ ლოცვას დაეყრდნობოდა. მან მხოლოდ ლოცვით 7,000,000 აშშ დოლარი მიიღო. იგი არა მარტო მხარს უჭერდა თავის ობლების თავშესაფრებს, არამედ მიულერმა ათასობით დოლარი მისცა სხვა მსახურებებს. ჯორჯ მიულერმა იცოდა ლოცვის ძალა.

რატომ ვლოცულობთ?

ჩვენ ვლოცულობთ, რადგან ღმერთზე ვართ დამოკიდებულნი.

მის ადამიანურობაში იესო ეყრდნობოდა ლოცვას მამასთან კომუნიკაციისთვის. ლოცვა არის ღმერთზე დამოკიდებულების აქტი. ეს გვიჩვენებს, რომ ჩვენ საკუთარ თავს კი არ უნდა დავეყრდნოთ, არამედ ღმერთს.

[3]► წაიკითხეთ მათეს 26:31-46.

სიმონ პეტრეს დაცემა აჩვენებს ლოცვის მნიშვნელობას. იესომ მოწაფეები გააფრთხილა: „თქვენ ყველანი დაიფანტებით ჩემს გამო ამ ღამეს.” უფრო პირდაპირ, იესომ გააფრთხილა პეტრე: „სიმონ, სიმონ! აჰა, სატანამ მოითხოვა, რომ ხორბალივით გაგცხრილოთ” (ლუკას 22:31). პეტრე დაეცა ორი სისუსტის გამო.

1. პეტრე ზედმეტად თავდაჯერებული იყო. ის დაჟინებული იყო: „თუნდაც, რომ ისინი ყველანი გაიფანტონ შენს გამო, მე არასდროს გავიქცევი ... მაშინაც კი, თუ შენთან ერთად უნდა მოვკვდე, არ უარგყოფ!” (მათეს 26:33, 35). სიამაყე აძლევდა პეტრეს ზესმეტად დიდ თავდაჯერებულობას.

2. პეტრემ ვერ ილოცა. რადგან საკუთარ ძალებში იყო დარწმუნებული, პეტრე ღმერთზე არ იყო დანდობილი. ნაცვლად იმისა, რომ იესოს ლოცვაში შეერთებოდა, პეტრეს ეძინა. ჩვენ ყველაზე გულწრფელად ვლოცულობთ, როდესაც ვაცნობიერებთ ჩვენს სრულ დამოკიდებულებას ღმერთზე. დიკ ისტმანმა დაწერა: „მხოლოდ ლოცვით უქვემდებარებთ ჩვენს პრობლემებს მთლიანად ღმერთს.”[4]

ჩვენ ვლოცულობთ, რათა უფრო სრულად შევიცნოთ ღმერთი.

[5]თანამედროვე ეკლესიის ერთ-ერთი დიდი სისუსტეა ღმერთის ჩვენი ზედაპირული ცოდნა. ძალიან ხშირად, ჩვენი ლოცვის თხოვნები მხოლოდ მატერიალური საჭიროებებისგან და პიროვნული დაკმაყოფილებისაგან შედგება. ბევრი ჩვენგანი მეტ დროს უთმობს ლოცვას: „ღმერთო, გთხოვთ, დაეხმარე ჩემს შვილებს კარგი სამსახურის პოვნაში” ვიდრე: „ღმერთო, გთხოვ, ჩემი შვილები ჩამოაყალიბე შენი ხატების მსგავსად.” ჩვენ უფრო გულწრფელად ვლოცულობთ ფიზიკური განკურნებისათვის, ვიდრე სულიერისათვის. ეს გვიჩვენებს, თუ რამდენად ნაკლებად გვესმის ლოცვის რეალური მნიშვნელობა.

ლოცვის ერთ-ერთი მთავარი მიზანი ღმერთის უფრო სრულყოფილად შეცნობაა. ლოცვაში ღვთის გულთან ჰარმონიულობაში მოვდივართ. ლოცვა არ ნიშნავს იმას, რომ ღმერთმა გააკეთოს ის, რაც ჩვენ გვინდა. ლოცვა გვაძლევს ღვთის გულის შეცნობას, სანამ არ მოვინდომებთ იმას, რაც მას სურს.

როდესაც ამ მომენტს ჩავწვდებით, იესომ თქვა: „ყველაფერს, რასაც ლოცვაში ითხოვთ, გწამდეთ, რომ მიიღებთ, და მოგეცემათ” (მარკოზის 11:24). იმიტომ, რომ ჩვენი გული შეწყობილია ღმერთის გულთან, ჩვენ არ მოვითხოვთ არასწორი მოტივებიდან, ან ღვთის ნების საწინააღმდეგოდ (იაკობის 4:3 და 1 იოანეს 5:14). ღვთის გულის ეს ცოდნა თანმიმდევრული ლოცვით მოდის.

პურიტანებმა თქვეს, რომ ჩვენ უნდა „ვილოცოთ, სანამ არ ვილოცებთ.” სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ჩვენ უნდა ვილოცოთ საკმარისად დიდხანს და მოთმინებით, რომ გადავლახოთ ცარიელი სიტყვები და შევიდეთ ღვთის თანდასწრებაში. ჩვენ უნდა ვილოცოთ, სანამ არ ვიხარებთ ღმერთში.

► მოყევით იმ პერიოდის შესახებ, როდესაც ლოცვამ უფრო ღრმად გაგაცნოთ ღმერი და მისი ნება.

როგორ ვლოცულობთ?

იესოს ლოცვის მაგალითის შესწავლით მნიშვნელოვან გაკვეთილებს ვიღებთ ეფექტური ლოცვის შესახებ.

ჩვენ მოთმინებით ვლოცულობთ.

იესო ღვთის ძე იყო. შესაძლოა მოლოდინი გვქონდეს, რომ მისი ლოცვითი ცხოვრება მარტივი სიტყვებისგან შედგება: „მამა, რა გსურს, რომ გავაკეთო?” და დაუყოვნებლივი პასუხის მიღება! ამის ნაცვლად, ჩვენ ვხედავთ, რომ იესომ მთელი ღამე ლოცვაში გაატარა, სანამ თორმეტს აირჩევდა. ჩვენ ვხედავთ, როგორ იბრძვის ის ლოცვაში გეთსიმანიის ბაღში. ლოცვა, თუნდაც იესოსთვის, მოითხოვდა მოთმინებას და დროს. ლოცვა ღმერთის დალოდებაა.

[6] გლენ პატერსონმა ლოცვაში ლოდინის მნიშვნელობის შესახებ დაწერა, „რასაც ღმერთი აკეთებს ჩვენში, სანამ ველოდებით, ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც ის, რასაც ველოდებით. ლოდინი არის პროცესი, როდესაც ღმერთი გვაიძულებს ისეთები ვიყოთ, როგორიც მას სურს.” ღმერთს რომ ველოდებით, ჩვენ უკეთ შევიცნობთ მას.

ფსალმუნი 36: 1-9 ასწავლის მნიშვნელოვან გაკვეთილებს ლოცვის შესახებ. გადახედეთ ამ ბრძანებებს:

• ნუ გაბოროტდები.

• მიენდე უფალს.

• ისიამოვნე უფლის მიერ.

• ღმერთს მიანდე შენი გზასავალი.

• მიენდე მას.

• დაემორჩილე უფალს.

• მოთმინებით დაელოდე მას.

• ნუ განრისხდები.

• არ გაბოროტდე (კვლავ!)

ეს ბრძანებები მიუთითებს მოთმინებით მინდობას ღმერთზე, რომელიც ზრუნავს შენზე და „აგისრულებს გულის საწადელს.” მოთმინებითი ლოცვით, ჩვენ გავხდებით სანდო ადამიანები, რომლებიც ღმერთს სურს, რომ ვიყოთ.

დაჟინებული ლოცვის მოდელი

ქრისტიანული ცხოვრების დასაწყისში ჯორჯ მიულერმა დაიწყო ლოცვა ხუთი მისი მეგობრის გადარჩენისთვის. მრავალი თვის შემდეგ, ერთი მათგანი უფალთან მოვიდა. ათი წლის შემდეგ კიდევ ორი მათგანი მოაქცია. მეოთხე ადამიანის გადარჩენას ოცდახუთი წელი დასჭირდა.

მიულერი სიკვდილამდე დაჟინებით ლოცულობდა, მეხუთე მეგობრისთვის. ორმოცდათორმეტი წლის განმავლობაში ის არასოდეს დანებებულა ლოცვაში, რომ ამ მეგობარს ქრისტე მიეღო! მიულერის დაკრძალვიდან რამდენიმე დღის შემდეგ მეხუთე მეგობარმაც მიიღო გადაარჩენა. მიულერს სწამდა დაჟინებული ლოცვის.

ჩვენ მორჩილად ვლოცულობთ.

იესო ლოცულობდა: „იყოს არა ჩემი ნება, არამედ შენი” (ლუკას 22:42). იესომ იცოდა, რომ მას შეეძლო მამის სრულყოფილი ნების ნდობა.

ლოცვა თავმდაბლობის აქტია. ჩვენ სხვებისთვის ვლოცულობთ, რადგან მათ ვერ დავეხმარებით ჩვენი სიბრძნით; ჩვენ ღმერთს უნდა ვენდოთ. ჩვენ თვითონ ვლოცულობთ, რადგან ჩვენი ძალებით ვერ ვმართავთ ცხოვრებას; ჩვენ ღმერთს უნდა ვენდოთ.

ლოცვა აღიარებს ჩვენს საჭიროებას ღმერთის დახმარებაში. როდესაც დარწმუნებულნი ვართ, რომ შეგვიძლია გავუმკლავდეთ ცხოვრებისეულ პრობლემებს, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ გულწრფელად ვილოცოთ. როდესაც ვაღიარებთ, რომ ცხოვრებას საკუთარი ძალებით ვერ ვმართავთ, მორჩილად ვლოცულობთ.

ჩვენი ლოცვა უნდა შესრულდეს „სარწმუნო მორჩილებით.” როდესაც ველოდებით ღვთის პასუხს, შეგვიძლია დარწმუნება და მშვიდობა გვქონდეს, რადგან ვლოცულობთ ზეციერი მამის წინაშე, რომელსაც ვუყვარვართ და თავისი შვილებისთვის საუკეთესო სურს. სიცოცხლისა და მსახურების სიძნელეების დროს, მორჩილი ლოცვა ღმერთისადმი მშვიდ ნდობას გვანიჭებს.

ჩვენ პიროვნულად ვლოცულობთ.

იესომ თავის მოწაფეებს ასწავლა, რომ ლოცვა დაეწყოთ ღმერთისადმი პირადად მიმართვით: „მამაო ჩვენო.” ჭეშმარიტი ლოცვა პიროვნულია. პოლ მილერმა დაწერა: „ბევრ ადამიანს უჭირს ისწავლოს ლოცვა, რადგან ისინი ყურადღებას ამახვილებენ ლოცვაზე და არა ღმერთზე.”[7] ძალიან ხშირად ჩვენ „ვამბობთ ლოცვებს", იმის ნაცვლად, რომ ვესაუბრობთ ღმერთს. ამაშია იესოს გაფრთხილების საფუძველი, რომ არ გამოიყენოთ „ამაო სიტყვები"“ (მათეს 6:7).

წარმოიდგინეთ ადამიანი, რომელიც სასადილო მაგიდასთან მიდის დამახსოვრებული გამოსვლების ნაკრებით. ის ამბობს: „მსურს ვესაუბრო ჩვენს ოჯახს, ამიტომ მოვამზადე დამახსოვრებული სიტყვები.” ეს არ არის ნამდვილი საუბარი! ჩვენ მოლოდინი გვაქვს, რომ ადამიანი ყურადღებას გაამახვილებს სუფრასთან მსხდომებზე და არა სიტყვებზე, რომლებსაც ის გამოიყენებს.

ანალოგიურად, ლოცვა ყურადღებას ამახვილებს ღმერთზე და არა დამახსოვრებელ სიტყვებზე. ლოცვა არ არის სისტემა; ლოცვა არის ურთიერთობა. ლოცვა უნდა იყოს პიროვნული.

როგორ ვხდებით ლოცვის ადამიანები?

მეხუთე საუკუნეში, რომაელმა დიდგვაროვანმა ქალბატონმა ანიკია ფალტონია პრობამ, რჩევა სთხოვა ავგუსტინეს, ლოცვის შესახებ. პრობას სურდა ცოდნოდა, როგორ გამხდარიყო ლოცვის ადამიანი. ავგუსტინემ დაწერა გრძელი წერილი ბრძნული რჩევებით ლოცვის შესახებ.[8] ამ ნაწილში ჩვენ შევისწავლით ავგუსტინეს ლოცვის პრინციპებს.

როგორი ადამიანი შეიძლება გახდეს ლოცვის ადამიანი?

პირველ რიგში, ავგუსტინე ამბობს, რომ მლოცველი ადამიანი უნდა იყოს ადამიანი, რომელსაც სხვა რესურსი არ აქვს. მლოცველი ადამიანია, ვინც მარტო ლოცვას ეყრდნობა.

პრობა რომის ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი და შეძლებული კაცის ქვრივი იყო. მისი სამი ვაჟი მსახურობდნენ რომის კონსულებად. ავგუსტინემ უთხრა პრობას, რომ მას „თავი უნდა ჩაეთვალა ამ სამყაროში მიტოვებულად.” რაც არ უნდა მდიდარი, ძლიერი და წარმატებული ვიყოთ, ჩვენ უნდა გავითვალისწინოთ ჩვენი უმწეობა ღმერთის წინაშე. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ჩვენი ლოცვები ფარისეველთა ლოცვებს უფრო დაემსგავსება, ვიდრე მებაჟეების ლოცვებს.

რისთვის უნდა ვილოცოთ?

ავგუსტინე საკვირველ პასუხს აძლევს პრობას. ის ამბობს: „ილოცე ბედნიერი ცხოვრებისთვის“. ეს შეიძლება ეგოისტურად ჟღერდეს, მაგრამ ავგუსტინე განმარტავს, რომ ნამდვილი ბედნიერება მხოლოდ ღმერთისგან მოდის. „ჭეშმარიტად ბედნიერია ადამიანი, რომელსაც აქვს ყველაფერი, რაც სურს ჰქონდეს და არ სურს ჰქონდეს ისეთი რამ, რაც არ სურს.”

ქრისტიანი ბედნიერია, რადგან მას ღმერთი ჰყავს და არ სურს ჰქონდეს არაფერი ისეთი, რაც ღმერთს არ სურს, რომ მას ჰქონდეს. მეფსალმუნეს მსგავსად, ჩვენც კმაყოფილნი ვართ ღვთის თანდასწრებით.

ერთსა ვთხოვ უფალს, ამას ვევედრები, რომ დავემკვიდრო უფლის სახლში მთელი ჩემი სიცოცხლე, ვუმზერდე უფლის სიმშვენიერეს და მის ტაძარში ფიქრს ვეძლეოდე (ფსალმუნის 26:4).

თუ ჩვენ ნამდვილად გვსურს ღმერთის თანდასწრება, ყველაფერზე მეტად, შეგვიძლია ვილოცოთ ბედნიერებისთვის, რადგან ვიცით, რომ ღმერთი დააკმაყოფილებს ჩვენს სანუკვარ სურვილს, თავისი თავის ჩვენდამი მიძღვნით!

როგორ უნდა ვილოცოთ გასაჭირის დროს?

ავგუსტინე პრობას ახსენებს, რომ პავლეს ესმოდა, რომ იქნებოდა დრო, როდესაც „ჩვენ არ ვიცით, რაზე, ან როგორ უნდა ვილოცოთ” (რომაელთა 8:26). როგორ ვლოცულობთ, როდესაც უმწეო მდგომარეობაში ვვარდებით?

ავგუსტინე წმიდა წერილის სამ ადგილს მიმართავს. პირველი, ის პავლეს მაგალითზე მიუთითებს, როდესაც ის ლოცულობდა „სხეულის ეკლისგან" განთავისუფლებისთვის. განთავისუფლების ნაცვლად, ღმერთმა აღუთქვა: „საკმარისია შენთვის ჩემი მადლი, ვინაიდან უძლურებაში ხდება სრულყოფილი ჩემი ძალა.” პავლემ დაამოწმა: „ამიტომ უფრო ხალისით დავიკვეხნი ჩემს უძლურებებში, რათა ქრისტეს ძალა დამკვიდრდეს ჩემში ... ვინაიდან როცა უძლური ვარ, მაშინ ვარ ძლიერი” (2 კორინთელთა 12:8-10).

მეორე, ავგუსტინე მიუთითებს იესოს მაგალითზე გეთსიმანიაში. იესომ ღმერთს წარუდგინა თავისი სურვილები. იესო ლოცულობდა: “მამაო ჩემო, თუ შესაძლოა, ამარიდე ეს სასმისი.” მაგრამ ის ასკვნის: „თუმცა იყოს არა ჩემი ნებისამებრ, არამედ შენი ნებისამებრ” (მათეს 26:39).

და ბოლოს, ავგუსტინე მიუთითებს რომაელთა 8:26 -ზე. როდესაც არ ვიცით როგორ ვილოცოთ, სულიწმიდა წარმართავს ჩვენს გულებს. სული „გვეხმარება ჩვენს უძლურებაში" და „შუამდგომლობს ჩვენთვის გამოუთქმელი ოხვრით.” როდესაც სიტყვებს მიღმა ვართ, სულიწმიდა აწვდის ჩვენს ლოცვებს მამას, რომელიც იღებს მათ და „ღვთის მოყვარულებს, მისი განზრახვით მოწოდებულებს, ყოველივეს სასიკეთოდ გვაწევს” (რომაელთა 8:26-28).

ზოგჯერ დუმილი საუკეთესოა, რაც შეგიძლია გააკეთო.[1] გინდა ილოცო, მაგრამ არ იცი როგორ; ლოცვები არ მოდის. რას გააკეთებ? საიდუმლო იმის გაგებაშია, რომ ქრისტე ჩვენი დიდი მღვდელმთავარი.

როგორც სახარებისეულ ქრისტიანებს, ჩვენ გვჯერა ყველა მორწმუნის მღვდლობის. ეს დიდი რეფორმაციული დოქტრინა გვასწავლის, რომ თითოეულ ჩვენგანს აქვს მამისადმი მისადგომელი. ამასთან, არასწორად გაგების შემთხვევაში, ამ მოძღვრებამ შეიძლება გამოიწვიოს სულიერი ბრძოლა. შეიძლება ეჭვი დამეუფლოს: „საკმარისად ვილოცე? მე ნამდვილად შევიტანე წვლილი?”

2013 წელს გამართულ კონფერენციაზე პროფესორმა ალან ტორანსმა დაამოწმა ამ კითხვების გარშემო მისი ბრძოლის შესახებ.

2008 წლის იანვარში, ჩემი მეუღლე ჯეინი სიმსივნით გარდაიცვალა. ის იყო ყველაზე მშვენიერი ქრისტიანი ქალი, ცოლი და დედა. რთული იყო იმის ყურება, თუ როგორ კვდება ტკივილებით, რადგან კიბო ვრცელდებოდა მის სხეულში და უკიდურესად ძნელი იყო იმის დანახვა, რომ ჩვენი შვილები ხედავდნენ მის ტანჯვას. იყო დრო, როდესაც ჩემს მწუხარებაში მთელი ძალით ვცდილობდი გამეგო როგორ მელოცა და რისთვის მელოცა. არ ვიცოდი როგორ მელოცა.

იმ დროს ქრისტეს მღვდლობა უფრო აქტუალური გახდა, ვიდრე შემიძლია გადმოცემა. როდესაც ჯეინი ხელში მყავდა აყვანილი, ამაღლებული მღვდელი (იესო ქრისტე) შუამდგომლობდა ჩვენთვის. შეგვეძლო დაგვესვენა მის თანდასწრებაში.

ლოცვა, რომელსაც იმ პერიოდში ვასრულებდი, იყო მამაო ჩვენო. მე არ ვყოფილვარ მიტოვესბული ლოცვაში მარტო. „მამაო ჩემო, რომელიც ხარ ცათა შინა - შორს ხარ იქიდან, სადაც მე ვარ.” ამის ნაცვლად, სულიწმიდის საშუალებით ვლოცულობდი: „მამაო ჩვენო, რომელიც ხარ ცათა შინა, წმიდა იყოს სახელი შენი; მოვიდეს მეფობა შენი, და იყოს ნება შენი.”

ქრისტეს მუდმივი მღვდლობის მნიშვნელობის აღმოჩენა ნიშნავს სახარების აღმოჩენას ისე, რომ გარდაიქმნება ჩვენი ცხოვრების და თაყვანისმცემლობის ყველა ნაწილი.

ჩვენ არასწორად გვესმის ყველა მორწმუნის მღვდლობა, როდესაც ვფიქრობთ, რომ ეს ნიშნავს, რომ მამას ჩვენი სულიერი ძალით უნდა მივაღწიოთ. ეს შეცდომაა. ყველა მორწმუნის მღვდლობა ხაზს უსვამს იმას, რომ ქრისტეს გარდა სხვა შუამავალი არ გვჭირდება. ის არის ის, ვინც შუამდგომლობს ჩვენთვის, იღებს ლოცვის ჩვენს უთავბოლო მცდელობებს და მამას წარუდგენს მათ, როგორც მისაღებ მსხვერპლს. ჩვენს ლოცვას სული აძლიერებს და შუამდგომლობს ჩვენი მღვდელმთავარი, იესო ქრისტე.

როდესაც არ იცი როგორ ილოცო, უიმედობა ნუ დაგეუფლება. ჩვენ გვყავს ის, ვინც ლოცულობს ჩვენთვის, მუხლმოდრეკილია ჩვენს გვერდით, შუამდგომლობს მამასთან და ამბობს იმას, რისი თქმაც არ შეგვიძლია.

(1) ანბანური საძიებლის ან ბიბლიის საძიებო პროგრამის გამოყენებით, იპოვნეთ ბიბლიაში ლოცვის სამი მაგალითი. შეადარეთ თითოეული ლოცვა მამაო ჩვენოს ლოცვას. მამაო ჩვენოს ლოცვის რომელი ელემენტები გვხვდება სხვა ბიბლიურ ლოცვებში? გამოიყენეთ ცხრილი შემდეგ გვერდზე, რომ დააფიქსიროთ ის, რასაც ხედავთ.

(2) აწარმოეთ ლოცვის ჟურნალი ერთი თვის განმავლობაში. ჩაწერეთ თქვენი იმედგაცრუებები ლოცვაში, თქვენი გამარჯვებები ლოცვაში და ღმერთის პასუხები ლოცვაზე. გამოიყენეთ ეს ჟურნალი, რათა ხელი შეუწყოთ თქვენი ლოცვითი ცხოვრების ზრდას.

PDF აქ წვდომა