Lesson 6: การตีความ: รูปแบบวรรณกรรม

(1) ระบุลักษณะเฉพาะของรูปแบบวรรณกรรมต่างๆ ที่พบในพระคัมภีร์

(2) เข้าใจว่ารูปแบบวรรณกรรมส่งผลต่อการตีความเนื้อหาอย่างไร

(3) พิจารณาว่าควรตีความบันทึกทางประวัติศาสตร์ในพระคัมภีร์เพื่อเป็นตัวอย่างให้ปฏิบัติตามอย่างเจาะจงหรือไม่

(4) มองเห็นหลักการต่างๆ จากพระคัมภีร์ทุกตอนซึ่งนำมาใช้กับทุกคนในทุกยุคทุกสมัยได้

(5) อธิบายการใช้พระคัมภีร์ในพันธสัญญาเดิมกับผู้เชื่อในปัจจุบันได้

บันทึกสำหรับหัวหน้าชั้นเรียน: เราแนะนำให้คุณสอนบทเรียนนี้ให้จบในสองคาบเรียน เนื่องจากต้องครอบคลุมเนื้อหาจำนวนมาก นักศึกษาจะได้รับงานมอบหมายหลังจากจบคาบเรียนที่สอง

การรู้ถึงรูปแบบวรรณกรรมจะช่วยเราในการตีความพระคัมภีร์

เมื่อพระคัมภีร์บอกเราว่าดาวิดเอาใจใส่ดูแลแกะ (1 ซามูเอล 16:11) เรารู้ว่าเป็นการพูดถึงแกะจริงๆ ตามตัวอักษร เพราะเขาเป็นคนเลี้ยงแกะ เมื่อพระธรรมวิวรณ์พูดว่ายอห์นมองเห็นพญานาคตัวหนึ่ง (วิวรณ์ 12:3) หรือบางสิ่งที่ดูเหมือนสิงโตหรือหมี เรารู้ว่าสัตว์เหล่านั้นแทนถึงบางสิ่งเนื่องจากพระธรรมวิวรณ์มีสัญลักษณ์มากมาย

เมื่อ 1 พงศ์กษัตริย์ 5:6 บอกเราว่าซาโลมอนซื้อไม้สนสีดาร์เพื่อใช้ในการก่อสร้างพระวิหาร เรารู้ว่าเขาซื้อต้นไม้จริงๆ เมื่อ สดุดี 1:3 กล่าวว่าคนชอบธรรมจะเป็นเหมือนต้นไม้ที่ปลูกไว้ริมธารน้ำ เรารู้ว่านี่คือการเปรียบเทียบ เมื่อ อิสยาห์ 55:12 กล่าวว่าต้นไม้จะปรบมือของมัน นั่นหมายความว่าจะมีความชื่นชมยินดีมากจนดูเหมือนว่าแม้แต่ธรรมชาติก็จะเฉลิมฉลองด้วย

การเข้าใจรูปแบบวรรณกรรมเป็นสิ่งสำคัญในการตีความพระคัมภีร์ พระธรรมหมวดกวี (สดุดี) จะสื่อสารแตกต่างจากจดหมายฝาก (โรม) ความเข้าใจความแตกต่างนี้ช่วยให้เราตีความแต่ละพระธรรมได้ตามที่ผู้เขียนมุ่งหมายไว้ ต่อไปนี้เป็นบทนำเกี่ยวกับประเภทหลักๆ ของวรรณกรรมในพระคัมภีร์

ส่วนมากของพระคัมภีร์คือประวัติศาสตร์ เช่น พระคัมภีร์ห้าเล่มแรก พระธรรมหมวดประวัติศาสตร์ พระกิตติคุณสี่เล่ม และกิจการ และส่วนอื่นที่สั้นกว่าล้วนเป็นบันทึกทางประวัติศาสตร์ที่ถูกต้องเกี่ยวกับผู้คนที่มีอยู่จริงและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง

(พระคัมภีร์ยังประกอบไปด้วยภาพตัวอย่างที่บอกเล่าโดยพวกผู้เผยพระวจนะและอุปมาที่บอกเล่าโดยพระเยซู เราจะอภิปรายเรื่องการตีความของสิ่งเหล่านี้ในส่วนต่อจากนี้เนื่องจากแตกต่างจากการตีความบันทึกทางประวัติศาสตร์)

คำถามเพื่อถามเมื่ออ่านประวัติศาสตร์

คุณควรถามคำถามเหล่านี้เมื่อคุณอ่านประวัติศาสตร์ทางพระคัมภีร์

(1) เรื่องราวคืออะไร?

เมื่ออ่านประวัติศาสตร์ เรามองหาการออกแบบเรื่องราว ยกตัวอย่างเช่น พระกิตติคุณลูกาเล่าเรื่องพันธกิจของพระเยซูในกาลิลี จากนั้นดูที่การเดินทางของพระเยซูไปยังกรุงเยรูซาเล็มและจดจ่อกับคำสอนของพระองค์เกี่ยวกับการสร้างสาวก ลูกาสรุปด้วยจุดเน้นเรื่องการสิ้นพระชนม์และการฟื้นคืนพระชนม์ของพระเยซูในเยรูซาเล็ม ในกิจการ ลูกาแสดงให้เห็นถึงพันธกิจที่เติบโตของคริสตจักร อีกครั้งที่เขาติดตามโครงสร้างทางภูมิศาสตร์ พระกิตติคุณได้รับการเทศนาในเยรูซาเล็ม จากนั้นก็มีการนำพระกิตติคุณไปถึงทั่วยูเดียและสะมาเรีย ในที่สุดพระกิตติคุณก็ไปจนถึงที่สุดปลายแผ่นดินโลกโดยผ่านทางพันธกิจของเปาโลในกรุงโรม

(2) ใครคือผู้คนที่อยู่ในเรื่องนี้?

เมื่อเราอ่านเกี่ยวกับผู้คนในประวัติศาสตร์พระคัมภีร์ เราเรียนรู้เรื่องจุดแข็งที่เราควรพัฒนาและจุดอ่อนที่เราควรหลีกเลี่ยง เราถามคำถามประเภทที่ว่า “อะไรที่ทำให้เนหะมีย์เป็นผู้นำที่มีประสิทธิภาพ?” และ “อะไรทำให้ความล้มเหลวของซาอูลและความสำเร็จของดาวิดแตกต่างกัน?” เราเปรียบเทียบแนวทางที่เหมือนกันในการประกาศข่าวประเสริฐของเปโตรกับเปาโล ในประวัติศาสตร์พระคัมภีร์ เราได้เห็นภาพของผู้คน

(3) การบันทึกทางประวัติศาสตร์ให้ตัวอย่างเพื่อทำตามไหม?

เมื่ออ่านประวัติศาสตร์ เราต้องถามว่าการกระทำเหล่านั้นเป็นตัวอย่างให้เราทำตามไหม การบันทึกทางประวัติศาสตร์อาจให้แบบจำลองของสิ่งที่พระเจ้าคาดหวังจากประชากรของพระองค์ ในทางตรงกันข้ามก็อาจให้ประวัติศาสตร์ที่สำคัญที่ไม่ได้ให้แบบจำลองเพื่อทำตาม

คุณจำได้ไหมถึงตัวอย่างเกี่ยวกับนักเทศน์คนหนึ่งที่เทศนาจาก ผู้วินิจฉัย 21 ว่าจะหาภรรยาได้อย่างไร? ในตัวอย่างนั้น นักเทศน์ล้มเหลวที่จะถามว่า “ผู้วินิจฉัยกำลังสั่งให้ทำสิ่งนี้หรือเพียงแค่บรรยายถึงการกระทำนี้?” ผู้วินิจฉัย 21 บรรยายถึงการกระทำของอิสราเอล ไม่ได้สั่งให้ประพฤติอย่างนั้น

เมื่ออ่านประวัติศาสตร์ เราต้องถามว่า “นี่เป็นตัวอย่างให้ทำตามหรือไม่?” หรือ “นี่เป็นเพียงแค่การบรรยาย?” ในหลายกรณีคำตอบนั้นง่ายดาย ไม่มีใครคิดว่า ผู้วินิจฉัย 21 สั่งให้เราฉุดผู้หญิงมาเป็นภรรยา! อย่างไรก็ตามก็มีหลายกรณีที่มีความชัดเจนน้อยมาก พระธรรมกิจการค่อนข้างยาก คริสตจักรในปัจจุบันควรคาดหวังให้พระเจ้าทำการอัศจรรย์ต่างๆ ที่พระองค์ได้ทำในสมัยของคริสตจักรยุคแรกไหม? ผู้เชื่อทุกคนที่ได้รับการเต็มล้นด้วยพระวิญญาณต้องพูดเป็นภาษาอื่นๆ ไหม?

เราจะตัดสินใจอย่างไรว่าข้อความในพระคัมภีร์เป็นตัวอย่างให้เราทำตามหรือไม่ หากเราตอบคำถามนี้ไม่ถูกต้อง เราจะอ่านหนังสือประวัติศาสตร์อย่างผิดๆ เช่น ผู้วินิจฉัย และ กิจการ ถ้าหากเราตอบคำถามนี้ไม่ถูกต้อง เราจะเน้นหรือไม่ก็ละเลยรายละเอียดในพระคัมภีร์โดยอาศัยความชอบส่วนตัวของเรา ขอให้จดจำหลักการนี้คือ ถ้าข้อความทางประวัติศาสตร์ให้ตัวอย่างแก่เราเพื่อทำตาม เราสามารถคาดหวังคำสั่งที่ชัดเจนหรือตัวอย่างที่ซ้ำกันในพระคัมภีร์ตอนอื่นได้

ยกตัวอย่างเช่น กิจการแสดงให้เห็นว่าคริสเตียนยุคแรกมีใจร้อนรนอย่างมากในการประกาศข่าวประเสริฐ เรารู้ว่านี่คือตัวอย่างให้เราทำตามเพราะ มัทธิว 28:19-20 สั่งให้เราสร้างสาวก กิจการแสดงให้เราเห็นถึงการทำงานของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในคริสตจักร เรารู้ว่านี่คือชีวิตปกติของคริสตจักรเพราะพระเยซูสัญญาว่าพระวิญญาณบริสุทธิ์จะให้ฤทธิ์เดชแก่พันธกิจของบรรดาผู้ติดตามของพระองค์ (กิจการ 1:8) ถ้าเราล้มเหลวในการประกาศข่าวประเสริฐหรือในการสำแดงฤทธิ์เดชของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในพันธกิจของเรา เราก็ไม่ได้ใช้ชีวิตตามแบบจำลองของพระธรรมกิจการ เรื่องราวเหล่านี้เป็นตัวอย่างสำหรับคริสตจักร

กิจการบอกเราว่าคริสเตียนเอาสิ่งของทุกสิ่งมารวมกันและนมัสการพระเจ้าร่วมกันในบ้านส่วนตัว นี่เป็นคำสั่งในพระคัมภีร์ไหม? ไม่ใช่ การกระทำที่เป็นการแบ่งปันข้าวของนั้นเป็นการอาสาเต็มใจ ไม่ใช่ข้อกำหนด เหมือนอย่างที่เปโตรได้บอกกับอานาเนีย (กิจการ 5:3-4) ในทำนองเดียวกันพระคัมภีร์ไม่ได้สั่งให้เรานมัสการในบ้านส่วนตัว[1]

เนื่องจากพระคัมภีร์ไม่ได้สั่งให้ปฏิบัติเช่นนี้ เราจึงสรุปได้ว่าการปฏิบัติเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์คริสตจักร แต่ไม่จำเป็นต้องเป็นตัวอย่างให้ปฏิบัติตาม กิจการกำลังบรรยายช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งในประวัติศาสตร์ ไม่ได้กำหนดให้ปฏิบัติเช่นนี้ตลอดเวลา

(4) มีหลักการอะไรที่สอนไว้ในบันทึกทางประวัติศาสตร์นี้?

ตามที่เปาโลกล่าวไว้ ประวัติศาสตร์พระคัมภีร์มีไว้เพื่อสั่งสอนเรา (1 โครินธ์ 10:11) ประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่าพระเจ้ากระทำการอย่างไรในประวัติศาสตร์มนุษย์ และสิ่งใดที่ทำให้พระเจ้าพอใจหรือไม่พอใจ ในฐานะผู้อ่าน เราต้องค้นหาหลักการจากบันทึกทางประวัติศาสตร์

เรื่องราวมักจะไม่เล่าว่า “ชาวอิสราเอลบ่นต่อว่าพระเจ้าและถูกลงโทษ พวกคุณไม่ควรบ่นต่อว่าพระเจ้า” ตรงกันข้าม เราได้รับการบอกกล่าวว่าชาวอิสราเอลบ่นต่อว่าพระเจ้า เราเห็นผลที่ตามมาจากบาปของพวกเขาและเราควรเข้าใจหลักการที่สอน ประวัติศาสตร์ไม่ได้มีคำสั่งโดยตรงแต่ให้ตัวอย่างเชิงบวกให้ทำตามและตัวอย่างเชิงลบที่ควรหลีกเลี่ยง ในพระธรรมโยชูวา เราเห็นว่าการเชื่อฟังพระเจ้านำมาซึ่งชัยชนะ ในพระธรรมผู้วินิจฉัย เราเห็นว่าการไม่เชื่อฟังนำมาซึ่งความโกลาหล

พระธรรมกิจการ

พระธรรมกิจการจัดเตรียมบันทึกทางประวัติศาสตร์ของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากการมีชีวิตของพระเยซูบนโลกนี้ สำหรับผู้อ่านพันธสัญญาใหม่ กิจการให้บริบทของจดหมายต่างๆ ที่ถูกเขียนถึงคริสตจักรทั้งหลาย

พระธรรมกิจการแสดงให้เห็นว่าคริสตจักรได้รับฤทธิ์เดชจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ จึงไม่สามารถถูกหยุดยั้งในการทำพันธกิจเผยแพร่ข่าวประเสริฐได้ คริสตจักรเผชิญหน้ากับปัญหาเรื่องหลักคำสอน การแตกแยกภายใน ผู้สอนหลักคำสอนเท็จ ปัญหาเกี่ยวกับการบริหารจัดการ ความหน้าซื่อใจคด การต่อต้านของเหล่ามาร การข่มเหงจากสังคมและรัฐบาล และภัยพิบัติในช่วงการเดินทาง แต่คริสตจักรก็รุดไปข้างหน้าด้วยความชื่นชมยินดีและมีชัยชนะ เนื่องจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ให้ฤทธิ์เดชแก่คริสตจักร ผู้คนแต่ละคนและชุมชนจึงได้รับการเปลี่ยนแปลงโดยข่าวประเสริฐ

วัตถุประสงค์ของลูกาในการเขียนกิจการคือเพื่อให้ความมั่นใจแก่คริสตจักรในการดำเนินต่อไปเพื่อทำให้พันธกิจการเข้าถึงโลกนี้ด้วยข่าวประเสริฐสำเร็จ วัตถุประสงค์ของเขาเห็นได้ผ่านทางพระธรรมนี้ด้วยประเด็นต่างๆ ดังต่อไปนี้ ประเด็นอื่นๆ ที่เหมือนกันสามารถเพิ่มเข้ามาได้

• พระเยซูตรัสว่าพวกสาวกของพระองค์จะนำข่าวประเสริฐไปยังจุดที่ไกลที่สุดบนแผ่นดินโลกนี้ (กิจการ 1:8).

• พระวิญญาณให้ฤทธิ์เดชแก่พวกสาวกเพื่อเทศนาข่าวประเสริฐในวันเพ็นเทคอส และมีคนมาเชื่อ 3,000 คน (กิจการ 2:41)

• ผู้คนถูกเพิ่มเข้ามาในคริสตจักรทุกวัน (กิจการ 2:47)

• กามาลิเอลซึ่งเป็นผู้นำชาวยิวพูดว่า งานของพระเจ้าไม่สามารถถูกหยุดยั้งได้ (กิจการ 5:39)

• พวกผู้เชื่อที่ถูกข่มเหงได้ออกจากเยรูซาเล็มและเผยแพร่ข่าวประเสริฐ (กิจการ 8:1, 4)

• ผู้นำการข่มเหงได้กลับใจมาเชื่อและกลายเป็นผู้ประกาศข่าวประเสริฐที่ยิ่งใหญ่ที่สุด (กิจการ 9:13-22)

• เปาโลกับคนอื่นๆ ได้เดินทางเป็นมิชชันนารีไปจนทั่วโลกซึ่งรู้จักในเวลานั้น (กิจการ 13-21)

• เปาโลเทศนาให้กับผู้มีอำนาจปกครองทั้งหลาย (กิจการ 24-26)

• เปาโลเทศนาในกรุงโรม เมืองหลวงของจักรวรรดิ (กิจการ 28)

การประยุกต์ใช้พระธรรมกิจการ

บางครั้งผู้อ่านคิดเอาเองว่าพระธรรมกิจการบอกให้เรารู้ถึงวิธีการทำพันธกิจ ให้บัพติศมา บริหารคริสตจักร และมีประสบการณ์กับพระวิญญาณบริสุทธิ์ จริงอยู่ที่กิจการบันทึกประวัติศาสตร์เกี่ยวกับวิธีการที่คริสตจักรยุคแรกทำสิ่งเหล่านั้น แต่ผู้เขียนไม่ได้มุ่งหมายให้กิจการเป็นคู่มือสำหรับการทำพันธกิจคริสตจักร

เราไม่ควรคิดเอาเองว่าเราควรทำทุกสิ่งด้วยวิธีเดียวกันกับคริสตจักรในพระธรรมกิจการ แต่เราสามารถเรียนรู้ได้มากมายจากการเห็นว่าคริสตจักรต้องเผชิญกับความท้าทายอย่างไรบ้าง

กิจการแสดงให้เราเห็นว่าคริสตจักรควรขยายพื้นที่การเข้าถึงด้วยข่าวประเสริฐให้กว้างไกลขึ้นเรื่อยๆ รุดหน้าและเผชิญกับปัญหาทุกอย่างด้วยฤทธิ์เดชและด้วยสติปัญญาของพระวิญญาณบริสุทธิ์ พัฒนาระบบโครงสร้างต่างๆ ตามที่จำเป็นเพื่อแก้ไขปัญหาในเชิงปฏิบัติ

คุณค่าของกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิม

คริสเตียนบางคนคิดว่าพันธสัญญาเดิมมีประโยชน์เพียงเล็กน้อยสำหรับผู้เชื่อในทุกวันนี้ ยกเว้นแต่ว่าส่วนที่เป็นภาพทางประวัติศาสตร์จะแสดงให้เห็นหลักการต่างๆ ของคริสเตียน พวกเขาคิดว่ากฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมนำมาประยุกต์ใช้กับผู้เชื่อในปัจจุบันไม่ได้

อัครทูตเปาโลเขียนหลายครั้งเกี่ยวกับการใช้กฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมที่เปลี่ยนไปสำหรับผู้เชื่อ เขากล่าวว่าความตายของพระคริสต์ได้ลบล้างการลงโทษของกฎบัญญัติแล้ว ดังนั้นเราจึงไม่ควรตัดสินผู้เชื่อที่ไม่ทำตามพิธีกรรมของกฎบัญญัติ (โคโลสี 2:14-17) เขากล่าวว่าอัครทูตไม่ได้มีชีวิตอยู่ภายใต้ข้อกำหนดของชาวยิวอีกต่อไป (กาลาเทีย 2:14-16) เขาปฏิเสธที่จะเรียกร้องให้ศิษยาภิบาลคนต่างชาติต้องเข้าสุหนัต (กาลาเทีย 2:3) เขากล่าวว่าแต่ละคนควรทำตามจิตสำนึกเกี่ยวกับการอดอาหารของชาวยิวและการถือวันพิเศษต่างๆ และกล่าวว่าผู้เชื่อไม่ควรตัดสินกันเองเกี่ยวกับข้อกำหนดเหล่านั้น (โรม 14) เขากล่าวว่าผู้เชื่อ ตายต่อกฎบัญญัติแล้วและเรารับใช้พระเจ้าด้วยการทำให้ความประสงค์ของกฎบัญญัติบรรลุผล ไม่ใช่ตาม ข้อกำหนดที่เจาะจงของกฎบัญญัติ (โรม 7:4, 6) สิ่งสำคัญที่สุด คือเขากล่าวว่า ไม่มีใครเป็นผู้ชอบธรรมได้ โดยการกระทำตามกฎบัญญัติ (โรม 3:20)

พระคัมภีร์ยังกล่าวถึงกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมซึ่งแสดงให้เราเห็นว่ากฎบัญญัตินั้นยังคงมีความสำคัญต่อผู้เชื่อ เนื่องจากกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมเป็นการแสดงออกถึงธรรมชาติของพระเจ้า ผู้ที่รักพระเจ้าก็รักกฎบัญญัติของพระองค์ (ดูใน สดุดี 1:2, สดุดี 119:7, 16, 70) เปาโลกล่าวว่ากฎบัญญัติ นั้นบริสุทธิ์ ชอบธรรม และประเสริฐ (โรม 7:12) เขายังกล่าวอีกด้วยว่า “พระคัมภีร์ทุกตอนได้รับการดลใจจากพระเจ้า และเป็นประโยชน์ในการสอน การตักเตือนว่ากล่าว การแก้ไขสิ่งผิด และการอบรมในความชอบธรรม” (2 ทิโมธี 3:16) ตอนที่เขากล่าวถ้อยคำเหล่านั้น คำว่า พระคัมภีร์ หมายถึงพันธสัญญา เดิม เปาโลบอกกับทิโมธีว่าพระคัมภีร์จะให้ปัญญาแก่เขาในเรื่องความรอด (2 ทิโมธี 3:15) คำกล่าวเหล่านี้บอกกับเราว่า ในฐานะผู้เชื่อเราไม่ควรละทิ้งส่วนใดของพันธสัญญาเดิม ถึงแม้ว่าเราไม่ได้รับความรอดโดยการถือรักษากฎบัญญัติของพระเจ้า แต่เราจำเป็นต้องเข้าใจพระประสงค์ของพระองค์สำหรับเรา เพื่อเราจะทำให้พระองค์พอพระทัยได้ (2 โครินธ์ 5:9-10)

การแบ่งประเภทของกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิม

เพื่อให้เราเข้าใจว่าในปัจจุบันผู้เชื่อควรใช้กฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมอย่างไร เราจึงสังเกตถึงการแบ่งประเภทของกฎบัญญัติดังนี้

กฎบัญญัติเกี่ยวกับพิธีกรรม เกี่ยวข้องกับการถวายเครื่องบูชา พิธีกรรมต่างๆ การถืออดอาหาร และการถือรักษาวันพิเศษ เปาโลกล่าวว่ากฎบัญญัติเหล่านี้ พระคริสต์ได้ทำให้บรรลุผลสำเร็จแล้ว (โคโลสี 2:16-17) พระธรรมฮีบรูให้การประยุกต์ใช้มากมายเกี่ยวกับความหมายของพิธีต่างๆ ในพันธสัญญาเดิม ยกตัวอย่างเช่น สิ่งต่างๆ ในพระวิหาร ได้รับการชำระ ด้วยโลหิต ซึ่งเป็นสัญลักษณ์เล็งถึงพระโลหิตของพระคริสต์ที่จะชำระล้างผู้เชื่อทั้งหลาย (ฮีบรู 9:14, 21-24)

กฎบัญญัติเกี่ยวกับการเป็นพลเมือง มีไว้ให้อิสราเอลในฐานะที่เป็นชนชาติหนึ่ง กฎหมายในการเป็นพลเมืองไม่ได้ถูกบังคับใช้โดยพลเมืองรายบุคคล แต่โดยผู้มีอำนาจที่ได้รับการแต่งตั้ง ยกตัวอย่างเช่น ประชาชนที่ใช้ไสยศาสตร์เวทมนตร์จะต้องถูกประหารชีวิต (อพยพ 22:18) แต่การพิจารณาคดีและประหารชีวิตจะทำโดยผู้มีอำนาจที่ได้รับการแต่งตั้ง ไม่ใช่โดยพลเมืองรายบุคคล เฉลยธรรมบัญญัติ 17:2-12 บรรยายถึงกระบวนการที่รัฐบาลท้องถิ่นไต่สวนพยานและให้ความยุติธรรม โดยมีศาลชั้นสูงไว้รองรับคดีที่ยากขึ้น

กฎบัญญัติประจำชาติอาจแตกต่างไปในทุกวันนี้ และผู้เชื่อแต่ละคนไม่ควรต้องรับผิดชอบส่วนตัวต่อการบังคับใช้กฎบัญญัติของอิสราเอลโบราณ อย่างไรก็ตาม กฎบัญญัติเหล่านั้นสอนเราเกี่ยวกับความชอบธรรมของพระเจ้าและความชอบธรรมที่พระองค์คาดหวังจากประชากรของพระองค์ ยกตัวอย่างเช่น กฎบัญญัติที่ให้ไว้ใน อพยพ 22:18 ที่บอกเราว่าเป็นความผิดที่บุคคลใดใช้ไสยศาสตร์เวทย์มนต์ กฎหมายเกี่ยวกับการเป็นพลเมืองข้ออื่นๆ บอกเราว่าพระเจ้าต้องการให้ชนชาติปกป้องคนยากจนและป้องกันไม่ให้มีความอยุติธรรมต่อผู้คนทุกประเภท (เฉลยธรรมบัญญัติ 24:14-15, 17-22)

ผู้ตีความพระคัมภีร์พยายามทำความเข้าใจหลักการของกฎบัญญัติเกี่ยวกับการเป็นพลเมืองในพันธสัญญาเดิมก่อน จากนั้นจึงพิจารณาว่าผู้เชื่อคนหนึ่งควรประยุกต์ใช้หลักการนั้นอย่างไรในปัจจุบัน เราควรถามว่า “ความห่วงใยของพระเจ้าคืออะไร? วัตถุประสงค์ของพระเจ้าคืออะไร? กฎบัญญัติข้อนี้เปิดเผยถึงสิ่งใดที่พระเจ้าให้คุณค่า?” จากนั้นเราจึงพิจารณาถึงสิ่งที่จะนำมาประยุกต์ใช้ในปัจจุบันเพื่อให้พระเจ้าพอพระทัย

กฎบัญญัติเกี่ยวกับศีลธรรม ระบุถึงข้อกำหนดที่เป็นถาวรของพระเจ้าสำหรับการดำเนินชีวิตที่ชอบธรรม กฎบัญญัติเกี่ยวกับศีลธรรมกล่าวถึงความซื่อสัตย์ ความสัมพันธ์ทางเพศ การบูชารูปเคารพ และประเด็นอื่นๆ (อพยพ 20:4-5, 13-16) กฎบัญญัติเกี่ยวกับศีลธรรมมากมายได้รับการกล่าวซ้ำในพันธสัญญาใหม่ กฎบัญญัติทางศีลธรรมเป็นรากฐานของกฎบัญญัติเกี่ยวกับการเป็นพลเมืองของประเทศต่างๆ ในปัจจุบัน ถึงแม้ว่ากฎบัญญัติประจำชาติต่างๆ ไม่ได้ทำตามกฎบัญญัติของพระเจ้าอย่างสมบูรณ์หรืออย่างต่อเนื่องก็ตาม กฎบัญญัติของพระเจ้าสำหรับประชากรของพระองค์นั้นสูงกว่าข้อกำหนดที่มีในสังคม

การแบ่งประเภทของกฎบัญญัติยังไม่สมบูรณ์แบบ บางครั้งพระคัมภีร์ตอนต่างๆ ในพันธสัญญาเดิมก็ประกอบไปด้วยกฎบัญญัติทั้งสามประเภทและกฎบัญญัติที่ไม่ง่ายในการแบ่งประเภทได้ แม้ว่าการแบ่งประเภทกฎบัญญัติจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่ระบบการแบ่งประเภทนี้ช่วยให้เราเข้าใจว่าจะนำกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมมาใช้กับผู้เชื่อในพันธสัญญาใหม่ได้อย่างไร

การตีความกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิม[1]

เมื่อคุณกำลังศึกษากฎบัญญัติของพันธสัญญาเดิม ขอให้พิจารณาถึงบริบทที่กว้างกว่าของกฎบัญญัติที่คุณกำลังศึกษา สังเกตเรื่องเล่าที่อยู่แวดล้อมข้อนั้น กฎบัญญัติข้อนั้นเกี่ยวข้องกับบริบทโดยตรงอย่างไร?

จากนั้นจึงถามว่า...

(1) ข้อความนี้มีความหมายอะไรต่อผู้ฟังดั้งเดิม?

เพื่อจะเข้าใจวิธีการตีความกฎบัญญัติของคนอิสราเอล ขอให้ถามคำถามต่อไปนี้

• มีการเชื่อมโยงอะไรระหว่างกฎบัญญัติกับข้อพระคัมภีร์ที่อยู่แวดล้อม?

• กฎบัญญัตินั้นตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เจาะจงซึ่งเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์อิสราเอลหรือไม่?

• กฎบัญญัตินั้นเกี่ยวข้องกับระบบการถวายเครื่องบูชาในพันธสัญญาเดิมหรือไม่?

(2) มีความแตกต่างอะไรระหว่างผู้ฟังในพระคัมภีร์กับผู้ฟังในโลกของเรา?

มีความแตกต่างระหว่างโลกของเรากับโลกในพันธสัญญาเดิมมากกว่าความแตกต่างระหว่างโลกของเรากับโลกในพันธสัญญาใหม่ ยกตัวอย่างเช่น

• เราไม่ได้ไปที่พระวิหารที่เป็นศูนย์กลางแห่งเดียวอีกแล้ว เพราะพระวิญญาณบริสุทธิ์ประทับอยู่ในผู้เชื่อทุกคน

• เราไม่ได้เข้าหาพระเจ้าผ่านการถวายเครื่องบูชา เพราะพระคริสต์ได้เป็นเครื่องบูชาเพียงครั้งเดียวสำหรับตลอดไปแล้ว (ฮีบรู 10:10)

• พระวจนะของพระเจ้าไม่ใช่กฎบัญญัติสำหรับประเทศชาติของเรา เราใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ระบบการปกครองในทางโลก

(3) มีหลักการอะไรที่สอนไว้ในข้อความนี้?

การกระทำที่เจาะจงซึ่งกำหนดไว้โดยกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมอาจไม่ได้เป็นข้อกำหนดสำหรับปัจจุบัน เราควรมองหาหลักการถาวรที่กฎบัญญัติได้สอนเอาไว้ นี่คือสะพานเชื่อมต่อที่เคลื่อนข้อพระคัมภีร์จากยุคโบราณมายังโลกปัจจุบัน หลักการนี้จะเกี่ยวข้องกับทั้งผู้ฟังในพันธสัญญาเดิมและผู้ฟังในยุคปัจจุบัน

ระบุหลักการ 1-2 ประโยค เพื่อยืนยันว่าหลักการนั้นเป็นไปตามพระคัมภีร์อย่างแท้จริง ขอให้ถามคำถามเหล่านี้

• หลักการนี้ได้มีการแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนในกฎบัญญัติหรือไม่?

• หลักการนี้สามารถนำมาใช้กับผู้คนในทุกยุคทุกสมัยและในทุกที่ไหม?

• หลักการนี้สอดคล้องกับพระคัมภีร์ส่วนที่เหลือไหม?

(4) พันธสัญญาใหม่นำหลักการนี้มาปรับใช้ในทางใดทางหนึ่งหรือไม่?

คำถามหลักสามข้อข้างต้นมีประโยชน์สำหรับการตีความข้อพระคัมภีร์ใดๆ คำถามประการสุดท้ายนี้ควรเพิ่มลงในกระบวนการตีความเมื่อเราศึกษาข้อความในพันธสัญญาเดิม หากคุณพบหลักการสากลในข้อความพันธสัญญาเดิม หลักการนั้นก็ยังคงมีผลบังคับใช้ในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม พันธสัญญาใหม่อาจแสดงให้เห็นว่าการประยุกต์ใช้นั้นแตกต่างจากสมัยพันธสัญญาเดิม

ยกตัวอย่างเช่น อพยพ 20:14 สั่งว่า “ห้ามล่วงประเวณีผัวเมียเขา ” ในคำเทศนาบนภูเขา พระเยซูได้ขยายความเรื่องนี้ให้ใช้กับความคิด ไม่ใช่เฉพาะการกระทำเท่านั้น (มัทธิว 5:28) คำสอนของพระเยซูไม่ได้ยกเลิกหลักการของ อพยพ 20:14 แต่ทำให้การประยุกต์ใช้มีความลึกซึ้งยิ่งขึ้น

พระคัมภีร์มีบทกวีมากมาย โยบ สดุดี สุภาษิต และ เพลงซาโลมอน เกือบทั้งหมดอยู่ในรูปแบบบทกวี และปัญญาจารย์ประกอบไปด้วยบทกวีบางส่วน นอกจากนี้ยังมีบทกวีจำนวนมากในพระธรรมหมวดผู้เผยพระวจนะ บทกวีคือรูปแบบการเขียนที่ใช้เพื่อสื่อถึงอารมณ์แบบรุนแรง ซึ่งไม่ได้ออกแบบมาเพื่อสื่อสารรายละเอียดของบันทึกทางประวัติศาสตร์หรือสร้างข้อโต้แย้งเชิงตรรกะ ในบทกวีนั้น เราฟังเสียงหัวใจของกวี เรามีความไวเป็นพิเศษต่ออารมณ์ความรู้สึกที่แสดงออกในบทกวี

บทกวีมักจะใช้คำที่เป็นภาพเปรียบเทียบ และคำอธิบายของคำเหล่านี้ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นไปตามตัวอักษร

นี่เป็นตัวอย่างของคำกล่าวที่เป็นบทกวีจากสดุดี “[พระเจ้า] จะทรงเล็งธนูไปตรงหน้าเขาทีเดียว” (สดุดี 21:12) เราตระหนักว่าพระเจ้าไม่ได้มีธนูจริงๆ ที่จะยิงลูกธนูตามที่กล่าวไว้ตามตัวอักษร ผู้เขียนกำลังกล่าวว่าพระเจ้าสามารถทำให้ใครก็ตามที่เลือกเป็นศัตรูของพระองค์ต้องพ่ายแพ้ ผู้เขียนกำลังบอกผู้เชื่อทั้งหลายให้มีความมั่นใจในชัยชนะของพระเจ้า

บทกวีมักใช้เพื่อถ่ายทอดความจริงในลักษณะของจินตนาการซึ่งในตอนอื่นของพระคัมภีร์จะมีความชัดเจนมากกว่า อย่าพัฒนาหลักคำสอนหรือแนวทางปฏิบัติจากตอนใดของบทกวีถ้าหากไม่ได้มีสอนไว้ในพระคัมภีร์ตอนอื่นที่ชัดเจนกว่า

บทกวีภาษาฮีบรูบางครั้งใช้รูปแบบของเสียงแต่ไม่คล้องจองเหมือนบทกวีภาษาอังกฤษแบบดั้งเดิม การทำความเข้าใจลักษณะเฉพาะของบทกวีภาษาฮีบรูอาจช่วยให้คุณชื่นชมความงามของบทกวีได้ดีขึ้น

ลักษณะของบทกวีฮีบรู

ข้อความคู่ขนาน

บทกวีฮีบรูมักอยู่ในลักษณะของคู่ขนาน มีการใช้ข้อความคู่ขนานสองข้อความร่วมกัน ข้อความที่สองเพิ่มความหมายบางอย่างให้กับข้อความแรก แต่ก็ไม่ได้มีประเด็นเพิ่มเติมเสมอไป

มีข้อความคู่ขนานอยู่สามประเภทดังนี้

• ข้อพระคัมภีร์ที่กล่าวถึงสิ่งเดียวกันในสองลักษณะ (สดุดี 25:4, สดุดี 103:10, สุภาษิต 12:28)

• ข้อพระคัมภีร์ที่แสดงให้เห็นว่าสิ่งของสองสิ่งแตกต่างกันอย่างไร (สดุดี 37:21, สุภาษิต 10:1, 7)

• ข้อพระคัมภีร์ที่มีข้อความหนึ่งแล้วจึงเพิ่มรายละเอียดด้วยอีกข้อความหนึ่งถัดไป (สดุดี 14:2, สดุดี 23:1, สุภาษิต 4:23)

เมื่อจะตีความข้อความคู่ขนาน ให้ถามว่าบรรทัดที่สองเพิ่มเติมสิ่งใดจากบรรทัดแรก เป็นการสนับสนุนบรรทัดแรกไหม หรือเป็นการเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่างจากบรรทัดแรก หรือมีข้อมูลใหม่ๆ เพิ่มเข้ามา?

ภาษาภาพพจน์

แม้ว่าพระธรรมทั้งหมดในพระคัมภีร์จะมีภาษาภาพพจน์ แต่ภาษาเหล่านี้มีความสำคัญอย่างยิ่งในบทกวี ภาษาภาพพจน์ที่พบในบทกวีฮีบรู ได้แก่...

1. การเปรียบเทียบระหว่างสองสิ่งที่เหมือนกันในบางด้าน “พระยาห์เวห์ทรงเลี้ยงดูข้าพเจ้าดุจเลี้ยงแกะ” (สดุดี 23:1)

2. การใช้คำพูดเกินจริงเพื่อเน้นย้ำประเด็นหนึ่ง ดาวิดอธิบายถึงความโศกเศร้าของเขาในทำนองนี้ว่า “ข้าพระองค์...หลั่งน้ำตาท่วมที่นอนทุกคืน” (สดุดี 6:6)

3. การพูดคุยเกี่ยวกับบางสิ่งเหมือนกับสิ่งนั้นเป็นมนุษย์ “ปัญญาร้องเสียงดังอยู่ที่ถนน เธอเปล่งเสียงของเธอที่ลานเมือง” (สุภาษิต 1:20)

4. การอธิบายถึงพระเจ้าโดยการใช้ลักษณะของมนุษย์ “เนตรของพระองค์มองและทดสอบมนุษย์ทั้งหลาย” (สดุดี 11:4)

เมื่อตีความบทกวีที่เป็นภาษาภาพพจน์ ขอให้ถามว่ามีภาษานั้นแสดงให้เห็นอะไรซึ่งเราไม่เข้าใจหากพูดเป็นประโยคธรรมดาๆ ยกตัวอย่างเช่น “พระยาห์เวห์ทรงเลี้ยงดูข้าพเจ้าดุจเลี้ยงแกะ” มีความหมายมากกว่าการที่ “พระเจ้าทรงดูแลข้าพเจ้า” จริงที่ประโยคนี้พูดถึงการดูแลของพระองค์ แต่ก็พูดถึงความรัก การนำ การปกป้องจากศัตรู และการฝึกวินัยของพระองค์ในยามที่เราหลงเจิ่นไปจากการดูแลของพระองค์ด้วย

พระธรรมสดุดี

ประเภทของสดุดี

มีประเภทของสดุดีอยู่หลายประเภท สดุดีแห่งการสรรเสริญนั้นยกย่องให้เกียรติพระเจ้าเกี่ยวกับพระลักษณะ พระพรต่างๆ และการแทรกแซงของพระองค์ (สดุดี 23, 29) สดุดีเกี่ยวกับกฎบัญญัติของพระเจ้านั้นสรรเสริญถึงปัญญาและความชอบธรรมของพระเจ้า (สดุดี 119) สดุดีแห่งความเศร้าโศกนั้นแสดงความรู้สึกต่อพระเจ้า ขอความช่วยเหลือจากพระองค์ และยอมจำนนต่อความประสงค์ของพระองค์ (สดุดี 3, 13, 22) สดุดีเกี่ยวกับกษัตริย์พรรณนาถึงพระพรที่มายังชนชาติผ่านทางกษัตริย์ที่ถวายเกียรติพระเจ้า และสดุดีเหล่านี้ยังชี้ไปยังอาณาจักรของพระเมสสิยาห์ในอนาคต (สดุดี 21, 72) สดุดีแห่งความโกรธเกรี้ยวซึ่งร้องเรียกให้พระเจ้าพิพากษาคนอธรรมและปกป้องผู้รับใช้ของพระองค์ (สดุดี 69:21-28, สดุดี 59) ยังมีประเภทอื่นๆ ของสดุดีอีกมากมาย

การประยุกต์ใช้สดุดี

ในพันธสัญญาใหม่บอกถึงวิธีประยุกต์ใช้สดุดีบางวิธี ใช้สดุดีเพื่อแสดงออกถึงการนมัสการของเราต่อพระเจ้า (เอเฟซัส 5:19) นอกจากนี้สดุดียังใช้ประโยชน์ได้เพื่อเป็นหลักคำสอนและการหนุนใจด้วย (โคโลสี 3:16)

ไม่ใช่ทุกท่าทีที่มีในสดุดีจะเป็นแบบอย่างท่าทีที่เราควรมี อย่างไรก็ตาม เราเรียนรู้จากสดุดีว่าทุกท่าทีควรยอมจำนนต่อพระเจ้า ในการอธิษฐานนั้น คุณสามารถแสดงความรู้สึกที่คุณมีต่อพระเจ้าได้ สดุดีแสดงให้เราเห็นว่าพระเจ้าสามารถรื้อฟื้นความเชื่อของผู้เชื่อที่กำลังประสบกับความท้อแท้ ความกลัว หรือความโกรธได้

โยบ สุภาษิต ปัญญาจารย์ และบางส่วนของสดุดี และ ยากอบ ถือเป็นวรรณกรรมประเภทที่เรียกว่า วรรณกรรมทางปัญญา ในพระธรรมสุภาษิต และ ปัญญาจารย์ เป็นคำสั่งสอนที่ให้ไว้กับผู้อ่านที่เป็นคนหนุ่มสาวผู้ซึ่งกำลังเรียนรู้หลักการของชีวิต

พระธรรมโยบ

เนื้อหาที่ยาวในพระธรรมโยบนั้นประกอบไปด้วยคำพูดของผู้พูดที่เป็นมนุษย์หลายคนซึ่งรวมถึงตัวโยบเองด้วย ผู้พูดแสดงความคิดเห็นหลากหลาย ผู้ตีความพระคัมภีร์ไม่ควรเอาคำกล่าวของมนุษย์คนหนึ่งมาสอนว่าเป็นหลักการของพระคัมภีร์ พระธรรมโยบวิเคราะห์ข้อความเหล่านั้นอย่างมีวิจารณญาณด้วยพระวจนะและมุมมองของพระเจ้า ใน โยบ 38-42 พระเจ้าตอบสนองต่อคำกล่าวทั้งหลาย และ โยบ 1-2 แสดงให้เห็นถึงมุมมองของพระเจ้า

รูปแบบวรรณกรรม: สุภาษิต

สุภาษิตเป็นข้อเตือนใจสั้นๆ และชัดเจนเกี่ยวกับชีวิต กล่าวถึงสิ่งที่โดยปกติแล้วจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีข้อยกเว้น

ดูผิวเผินแล้ว สุภาษิตอาจตีความได้ง่าย อย่างไรก็ตาม รูปแบบวรรณกรรมนี้มีความท้าทายเป็นพิเศษ สุภาษิตกล่าวถึงหลักการทั่วไปเกี่ยวกับชีวิต แต่ไม่สามารถนำมาใช้ได้กับทุกสถานการณ์ ยกตัวอย่างเช่น สุภาษิต 21:17 กล่าวว่า...

คนที่รักความบันเทิงจะเป็นคนจน คนที่รักเหล้าองุ่นและน้ำมันจะไม่มั่งคั่ง

โดยกฎทั่วไป คนที่รักสนุกมากกว่าการทำงานก็มีแนวโน้มยากจนอยู่แล้ว กฎทั่วไปนี้เป็นความจริง แต่ก็มีข้อยกเว้นมากมาย คนรวยบางคนมีมรดกอย่างมั่งคั่งจนไม่ต้องทำงาน พวกเขาใช้ชีวิตทุกวันไปกับการดื่มและเล่นสนุกสนาน แต่พวกเขาก็ยังรวยอยู่ มีบางคนที่ทำงานหนักแต่ก็ยังยากจน สุภาษิตสอนหลักการทั่วไป แต่ไม่ใช่กฎสากล

มีสุภาษิตมากมายในพระคัมภีร์ ไม่เพียงแค่ในพระธรรมสุภาษิต มีตัวอย่างของสุภาษิตที่พระเยซูได้ตรัสไว้ “…พวกที่ใช้ดาบจะต้องพินาศเพราะดาบ” (มัทธิว 26:52) มีพวกคนที่ใช้ความรุนแรงแต่ไม่ได้ตายเนื่องจากความรุนแรง กล่าวอีกครั้งว่าสุภาษิตเป็นความจริงในฐานะที่เป็นข้อเตือนใจทั่วไป แต่ก็มีข้อยกเว้นได้

เราควรถามคำถามเหล่านี้เมื่อตีความสุภาษิต

(1) มีหลักการทั่วไปอะไรที่สอนไว้ในพระคัมภีร์ข้อนี้?

หลักการที่พบได้ใน สุภาษิต 21:17 คือคุณค่าของการทำงานหนักและการมีวินัย สุภาษิตส่วนใหญ่สรุปหลักการที่สามารถพัฒนาได้ในหนึ่งย่อหน้า

(2) มีอะไรบ้างที่เป็นข้อยกเว้นสำหรับหลักการนี้?

ในกรณีของ สุภาษิต 21:17 เราเห็นข้อยกเว้นในชีวิตประจำวัน ซึ่งไม่ได้ขัดแย้งกับหลักการ แต่แสดงให้เห็นว่าคนฉลาดต้องตระหนักว่าหลักการทั่วไปก็มีข้อยกเว้น

(3) มีบุคคลใดในพระคัมภีร์ที่เป็นแบบอย่างของหลักการนี้?

เมื่อตีความสุภาษิต จะเป็นประโยชน์มากหากค้นพบตัวละครในพระคัมภีร์ที่เป็นแบบอย่างของหลักการจากสุภาษิต ยกตัวอย่างเช่น สุภาษิต กล่าวว่า “เมื่อความโอหังมาถึง ความอัปยศก็มาด้วย แต่ปัญญาอยู่กับคนถ่อมตัว” (สุภาษิต 11:2) ความหยิ่งของซาอูลกับความถ่อมใจของดาวิดในการสารภาพบาปแสดงให้เห็นว่าสุภาษิตข้อนี้เป็นอย่างไรในชีวิตจริง

พระธรรมสุภาษิต

พระธรรมสุภาษิตส่วนใหญ่เขียนโดยซาโลมอน ข้อความจุดประสงค์ของพระธรรมนี้คือเพื่อช่วยให้คนที่ยังไม่มีวุฒิภาวะได้สติปัญญาและเพื่อช่วยให้คนที่มีปัญญากลายเป็นคนมีปัญญามากขึ้น (สุภาษิต 1:4-5)

พระธรรมสุภาษิตพูดเกี่ยวกับผู้คนสามรูปแบบคือ คนรู้น้อยที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ยังขาดประสบการณ์และขาดความเข้าใจในชีวิต บุคคลธรรมดาจำเป็นต้องมีสติปัญญาและหลีกเลี่ยงการทำผิดพลาดซึ่งจะทำลายชีวิตเขา

คนมีปัญญาคือคนที่เข้าใจว่าจะดำเนินชีวิตให้สอดคล้องกับหลักการของพระเจ้าได้อย่างไร ผู้คนต้องยำเกรงพระเจ้าหากพวกเขาต้องการเป็นคนมีปัญญา (สุภาษิต 9:10) คนมีปัญญาย่อมเรียนรู้อยู่เสมอ

คนโง่ปฏิเสธปัญญา (หลักการของพระเจ้า) และปฏิเสธการฟัง เขาแสดงอุปนิสัยที่ไม่ดีและลำบากเดือดร้อนเพราะการตัดสินใจผิด คนโง่ไม่ขาดเชาว์ปัญญาแต่เขาไม่เข้าใจชีวิต เพราะเขาปฏิเสธคำแนะนำของพระเจ้า

แนวคิดสำคัญที่พบบ่อยในพระธรรมสุภาษิตคือ (1) อันตรายขอความขี้เกียจและคุณค่าของการทำงาน (2) หายนะที่เป็นผลลัพธ์จากความบาปทางเพศ และ (3) จริยธรรมในความสัมพันธ์รูปแบบต่างๆ

พระธรรมปัญญาจารย์

พระธรรมปัญญาจารย์เขียนโดยซาโลมอน (ปัญญาจารย์ 1:1)

ข่าวสารของปัญญาจารย์คือ หากชีวิตมีเพียงแค่ชีวิตนี้ ความยุติธรรมและจุดมุ่งหมายก็ไม่ได้มีค่าอะไรในชีวิตหรือในการบรรลุความสำเร็จยิ่งใหญ่ใดๆ

ปัญญาจารย์ อธิบายว่าทำไมชีวิตบนโลกนี้จึงไม่สามารถให้ความอิ่มใจสูงสุดหรือจุดประสงค์แก่ผู้คนได้ เพราะในชีวิตนี้...

• ความยุติธรรมถูกเพิกเฉย

• ทุกคนจะตายไปและถูกลืม

• คนอธรรมจะรุ่งเรือง

• สติปัญญาแข็งแกร่งที่สุดแต่กลับถูกดูหมิ่น

• สติปัญญาและความรู้ทำให้เกิดความเศร้าโศกมากยิ่งขึ้น

ปัญญาจารย์แสดงให้เราเห็นว่าบุคคลผู้ดำเนินชีวิตด้วยมุมมองนิรันดร์จะ...

• มีความชื่นชมยินดีแต่จริงจังกับเรื่องของชีวิต

• ระลึกว่าความตายกำลังมาถึง

• มีความสุขกับสิ่งดีทั้งหลายและเพลิดเพลิน แต่ก็สำนึกว่าต้องรายงานตนกับพระเจ้า

• ไม่ปล่อยให้เป้าหมายใดๆ ทางโลกมาเป็นสิ่งสำคัญสูงสุด

ซาโลมอนมาถึงจุดสรุปนี้ว่า เนื่องจากมีการพิพากษา จงรับใช้พระเจ้าและรักษาพระบัญญัติของพระองค์ตั้งแต่วัยเยาว์

พระธรรมหมวดผู้เผยพระวจนะในพันธสัญญาเดิมเป็นการรวบรวมถ้อยคำที่ได้รับการเทศนาไว้เป็นลายลักษณ์อักษร ผู้เผยพระวจนะ 16 คนมีถ้อยคำที่ได้รับการบันทึกไว้ในพระคัมภีร์ มีเพียงเยเรมีย์เท่านั้นที่มีสองพระธรรม ผู้เผยพระวจนะบางคนเขียนหนังสือที่ไม่ได้อยู่ในพระคัมภีร์ (1 พงศาวดาร 29:29) เท่าที่เราทราบมา มีผู้เผยพระวจนะหลายร้อยคนที่ไม่ได้เขียนอะไรเลย

ผู้เผยพระวจนะ 16 คนที่เขียนถ้อยคำนั้นรับใช้อยู่ในช่วงระหว่างปี 760-460 กคศ. (อิสราเอลล่มสลายในปี 722 ยูดาห์ล่มสลายในปี 587) ในช่วงเวลานี้ของประวัติศาสตร์ ความรุ่งเรืองและล่มสลายของหลายจักรวรรดิ์ในโลกมีผลกระทบต่ออิสราเอลในด้านการเมือง เศรษฐกิจ และศาสนา ในบางครั้ง คนส่วนใหญ่ในประเทศอิสราเอลและยูดาห์ได้หักล้างพันธสัญญากับพระเจ้า แต่ปรนนิบัติพวกรูปเคารพ

พวกผู้เผยพระวจนะเป็นผู้แก้ต่างให้กับพันธสัญญาของพระเจ้า พวกเขาเตือนประชาชนให้ระลึกถึงข้อกำหนดของพระเจ้า หลายปีก่อนหน้า พระเจ้าได้สัญญาว่าอิสราเอลจะรับพระพรหรือรับคำแช่งสาปก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาจะเชื่อฟังหรือไม่เชื่อฟังพระองค์ (เลวีนิติ 26, เฉลยธรรมบัญญัติ 28-32) พวกผู้เผยพระวจนะพยากรณ์ถึงพระสัญญาเหล่านั้นที่จะเป็นจริง พระพรที่สัญญาไว้สำหรับการเชื่อฟังรวมถึงชีวิต สุขภาพดี ความรุ่งเรือง ความอุดมสมบูรณ์ทางการเกษตร อิสรภาพ และความปลอดภัย คำแช่งสาปสำหรับการไม่เชื่อฟังรวมถึงความตาย โรคภัย ความแห้งแล้ง การกันดารอาหาร การทำลายครัวเรือนและเมืองต่างๆ การพ่ายแพ้ต่อสงคราม การถูกเนรเทศจากบ้านเกิด การสูญเสียอิสรภาพ ความยากจน และความอับอายขายหน้า

คำเผยพระวจนะเป็นการสื่อสารถ้อยคำจากพระเจ้า คำเผยพระวจนะคือคำเทศนาที่กล่าวถึงสิ่งที่เป็นความกังวลในปัจจุบันและเรียกให้ตอบสนองทันที ถ้อยคำของพวกผู้เผยพระวจนะมักจะมีคำพยากรณ์ อย่างไรก็ตาม ผู้เผยพระวจนะคือผู้เทศนา ถ้อยคำของพวกเขาเป็นการเผยพระวจนะไม่ว่าจะมีคำพยากรณ์หรือไม่ก็ตาม

ในหลายกรณี เราไม่รู้ว่าคำพยากรณ์หนึ่งๆ จะสำเร็จเมื่อใดหรือสำเร็จอย่างไร ความรู้นั้นไม่จำเป็นต่อการเรียนรู้ของเราจากพระธรรมตอนเหล่านั้น บ่อยครั้งที่ความสำเร็จไม่ได้เกิดขึ้นในช่วงชีวิตของผู้เผยพระวจนะกับผู้ฟังโดยตรงของเขา แต่ถ้อยคำของเขาได้รับการเทศนาเพื่อการประยุกต์ใช้และตอบสนองทันที ผู้เผยพระวจนะชี้ไปที่อาณาจักรของพระเจ้าในอนาคตให้เป็นดั่งเหตุผลที่ประชาชนควรกลับใจและเชื่อฟังพระเจ้าในเวลาปัจจุบันนั้น (ฮาบากุก 2:14)

วิธีการสื่อสารและอธิบายภาพของผู้เผยพระวจนะมักไม่ธรรมดาและน่าตื่นเต้น ถ้อยคำของพวกเขาใช้ภาพพจน์เปรียบเทียบและบางครั้งมีการแสดงให้เห็นทางกายภาพ อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่เทศนาว่าประชาชนควรทำสิ่งใหม่และไม่ธรรมดา แต่เทศนาว่าพวกเขาควรเชื่อฟังกฎบัญญัติที่ได้รับการเปิดเผยแล้วของพระเจ้า

คำเทศนาของพวกผู้เผยพระวจนะที่ดึงผู้คนให้กลับมาอยู่ในเงื่อนไขของพันธสัญญา (ความสัมพันธ์ของพวกเขากับพระเจ้า) ปัจจุบันก็ยังสามารถเป็นคำเทศนาที่ดึงดูดผู้คนให้กลับมาสู่เงื่อนไขความสัมพันธ์ของเรากับพระเจ้าได้อีกด้วย

คำพยากรณ์ (แม้เป็นเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันไกลโพ้น) มีวัตถุประสงค์เพื่อให้มีผลบังคับใช้ในทันที ผู้คนถูกเรียกร้องให้กลับใจและเชื่อฟังพระเจ้า จุดประสงค์นี้คล้ายคลึงกับจุดประสงค์ของการเทศนาในปัจจุบัน

คำพยากรณ์บางอย่างมีเงื่อนไข ผู้ฟังหลีกเลี่ยงการพิพากษาที่พยากรณ์ไว้ได้โดยการกลับใจใหม่ (เยเรมีย์ 18:7-11, เยเรมีย์ 26:13-19) ผู้ฟังของโยนาห์ในเมืองนีนะเวห์รอดพ้นจากหายนะแม้ว่าถ้อยคำของโยนาห์ไม่ได้หยิบยื่นความเมตตาให้ก็ตาม (โยนาห์ 3:4-5, 9-10)

การบรรลุวัตถุประสงค์สูงสุดของพระเจ้าไม่ได้มีเงื่อนไข ยกตัวอย่างเช่น ใน อิสยาห์ 43:5-6 พระเจ้าสัญญาว่าพระองค์จะนำพวกเชลยกลับมายังอิสราเอลโดยฤทธานุภาพของพระองค์เอง แต่พระธรรมตอนนี้ไม่ได้ให้ข้อกำหนดที่อิสราเอลต้องทำให้สำเร็จ อย่างไรก็ตาม แต่ละคนจะอยู่ที่ไหนในเหตุการณ์เหล่านี้ก็ขึ้นอยู่กับการเลือกของแต่ละคน

พระธรรมหมวดผู้เผยพระวจนะมีเนื้อหาเป็นเรื่องเล่าทางประวัติศาสตร์ แต่ถ้อยคำกล่าวมักอยู่ในรูปแบบบทกวี ไม่ใช่เรื่องยากที่จะแยกแยะระหว่างเรื่องเล่าทางประวัติศาสตร์ว่าควรตีความตามตัวอักษรหรือตามบทกวีที่มีภาพสัญลักษณ์ต่างๆ

คำศัพท์และแนวคิดที่สำคัญในพระธรรมหมวดผู้เผยพระวจนะ

รูปเคารพ: การละเมิดพันธสัญญาประการที่สำคัญที่สุด

การล่วงประเวณี: ความบาปที่มักเกิดขึ้นควบคู่กับการบูชารูปเคารพและใช้เป็นภาพเปรียบเทียบถึงการบูชารูปเคารพ

บรรดาชนชาติ: กล่าวถึงโลกที่ไม่ได้อยู่ในพันธสัญญาแห่งความสัมพันธ์กับพระเจ้า มีสองแนวคิดภายใต้คำนี้คือ...

1. บรรดาชนชาติที่มักเป็นศัตรูกับอิสราเอล

2. พระเจ้าประสงค์ให้อิสราเอลถวายเกียรติพระองค์ท่ามกลางชนชาติทั้งหลาย

พระวิหาร: ศูนย์กลางแห่งการทรงสถิตของพระเจ้า มีสองแนวคิดภายใต้คำนี้คือ...

1. การนมัสการที่เสแสร้งอันเป็นการดูหมิ่นพระเจ้า

2. การรุกรานพระวิหารโดยศัตรูแสดงให้เห็นถึงความพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงของอิสราเอลและสูญเสียการทรงสถิตของพระเจ้า

ดินแดน/มรดก: สถานที่พิเศษซึ่งพระเจ้าวางอิสราเอลไว้เพื่อให้ได้รับพระพร

การตกเป็นเชลย: การถูกขับไล่ออกจากสถานที่ที่พระเจ้ามอบให้ และไปเป็นทาสของชนชาติอื่นๆ การตกเป็นเชลยหมายถึงอิสราเอลได้สูญเสียพระพรของพระเจ้าแล้ว

ฝน (และคำที่เกี่ยวข้อง): สัญญาณถึงพระพรอันต่อเนื่องของพระเจ้าในดินแดนที่พระเจ้ามอบให้อิสราเอล การขาดแคลนฝนบ่งบอกถึงการไม่เป็นที่ยอมรับต่อพระเจ้า

การเก็บเกี่ยว (และคำที่เกี่ยวข้อง): พระพรของพระเจ้าเกี่ยวข้องกับแนวคิดเรื่องฝนและดินแดน

วันขององค์พระผู้เป็นเจ้า: การพิพากษาอย่างฉับพลันของพระเจ้าในอนาคตซึ่งจะทำลายคนอธรรม อิสราเอลคิดว่าการพิพากษามีไว้สำหรับชนชาติอื่นๆ และต้องขวัญกระเจิงเมื่อได้ยินว่าพวกเขาก็จะถูกพิพากษาด้วย

ม้าทั้งหลาย: แทนถึงกองกำลังทหาร

การช่วยกู้จากอียิปต์: เหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ที่ทำให้อิสราเอลเป็นชนชาติหนึ่งและให้พระเจ้าเป็นกษัตริย์ของพวกเขา การบูชารูปเคารพเป็นการดูหมิ่นพันธสัญญาที่ตั้งไว้หลังจากการช่วยกู้ครั้งนั้น

การตีความรูปแบบวรรณกรรมที่เป็นคำเผยพระวจนะ

คำเผยพระวจนะคือหนึ่งในรูปแบบวรรณกรรมที่ยากที่สุดในการตีความ เพื่อจะตีความคำเผยพระวจนะได้อย่างมีประสิทธิภาพ ขอให้ถามคำถามต่อไปนี้

(1) ผู้เผยพระวจนะกล่าวสิ่งใดต่อโลกในยุคของเขา?

ในทางตรงกันข้ามกับความคิดเห็นทั่วไป วรรณกรรมที่เป็นคำเผยพระวจนะไม่ได้เป็นเพียงการพยากรณ์ถึงอนาคตเท่านั้น ผู้เผยพระวจนะพูดกับโลกในยุคของเขาเองก่อน

ยกตัวอย่างเช่น อาโมสเขียนถึงชนชาติอิสราเอลซึ่งไม่เชื่อฟังพระเจ้า ผู้คนมีความเจริญรุ่งเรืองและคิดเอาเองว่าพวกเขาสามารถเพิกเฉยต่อกฎบัญญัติของพระเจ้าได้โดยไม่ต้องรับผลอะไร อาโมสประกาศถ้อยคำแห่งการพิพากษาว่า อิสราเอลจะต้องถูกพิพากษาเพราะเธอได้ทอดทิ้งความยุติธรรมและความชอบธรรม (อาโมส 5:7)

(2) อะไรคือการตอบสนองของผู้คนต่อถ้อยคำของเขา?

การตอบสนองของอิสราเอลต่อถ้อยคำของอาโมสเห็นได้จากการตอบสนองของอามาซิยาห์ ปุโรหิตแห่งเบธเอล เขาสั่งให้อาโมสกลับไปยังยูดาห์และไม่ต้องเทศนาในอาณาจักรเหนืออีกต่อไป (อาโมส 7:10-13)

(3) มีหลักการอะไรจากถ้อยคำของผู้เผยพระวจนะที่พูดกับเราในโลกปัจจุบันนี้?

ในขณะที่ความยุติธรรมและความชอบธรรมเป็นมาตรฐานของพระเจ้าสำหรับประชาชนของพระองค์ในอิสราเอลโบราณ พระเจ้าก็ต้องการความยุติธรรมและความชอบธรรมจากประชาชนของพระองค์ในทุกวันนี้เช่นกัน เราไม่สามารถนมัสการที่บ้านของพระเจ้าและขณะเดียวกันก็เพิกเฉยต่อเสียงเรียกของพระองค์เพื่อให้เราดำเนินชีวิตอย่างชอบธรรมได้ (อาโมส 5:22-24)

คำถามเหล่านี้นำความจริงของคำเผยพระวจนะจากโลกของผู้เผยพระวจนะมายังโลกของเรา โดยการมองดูที่โลกของผู้เผยพระวจนะ เราแน่ใจได้ว่าการตีความของเราสำหรับปัจจุบันก็มีรากฐานอยู่ในข้อความดั้งเดิม

ข้อพระคัมภีร์ที่พูดถึงอวสานของโลกได้แก่ ดาเนียล เศคาริยาห์ โยเอล วิวรณ์ และเนื้อหาบางตอนในพระธรรมอื่นๆ ในพระคัมภีร์

ผู้เขียนพระธรรมที่เกี่ยวข้องกับอวสานของโลกนั้นได้รับถ้อยคำเป็นนิมิตและความฝันซึ่งถ้อยคำดังกล่าวเป็นเชิงสัญลักษณ์โดยแท้จริง ปกติมักจะใช้สัตว์หรือสิ่งทรงสร้างประหลาดๆ เป็นสัญลักษณ์

แทนที่จะบรรยายเหตุการณ์ตามลำดับเวลา งานเขียนอาจพูดถึงเหตุการณ์/เรื่องราวเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเปิดเผยรายละเอียดที่แตกต่างกันในแต่ละครั้งที่เล่า

วิธีทั่วไปในการตีความพระคัมภีร์คือการเข้าใจรายละเอียดตามตัวอักษร เว้นแต่จะเห็นได้ชัดว่าผู้เขียนตั้งใจให้คำอธิบายเป็นภาษาภาพพจน์ ในกรณีของวรรณกรรมเกี่ยวกับอวสานของโลก ผู้ตีความควรตระหนักว่าผู้เขียนตั้งใจให้รายละเอียดหลายอย่างเป็นภาษาภาพพจน์ ตัวอย่างของคำอธิบายที่เห็นได้ชัดว่าเป็นภาษาภาพพจน์ เช่น บรรดาสัตว์และสัตว์ที่แปลกประหลาดในนิมิตของดาเนียล

• ตัวอย่างสัญลักษณ์ที่เป็นสัตว์ เช่น ดาเนียล 7:3-7, วิวรณ์ 12:3, วิวรณ์ 16:13, และ เศคาริยาห์ 6:1-3

การเขียนเกี่ยวกับอวสานของโลกมักจะเกี่ยวข้องกับความท้าทายในการรักษาความเชื่อ แม้จะเกิดความชั่วร้ายและความอยุติธรรมในโลกปัจจุบัน โดยบรรยายถึงสงครามอันดุเดือดในจักรวาล

งานเขียนในพระคัมภีร์เรื่องอวสานของโลกแสดงให้เห็นถึงชัยชนะอันสูงสุดของพระเจ้าผู้ลงโทษความชั่วร้ายและให้รางวัลความดี จุดเน้นอยู่ที่พระเจ้าองค์อธิปไตยผู้เสด็จมาเพื่อช่วยเหลือประชากรของพระองค์

ข้อความหลักของงานเขียนเรื่องอวสานของโลกสามารถเข้าใจได้แม้ไม่เข้าใจเกี่ยวกับสัญลักษณ์ทั้งหมด และแม้ว่าผู้ตีความไม่สามารถสร้างไทม์ไลน์ของเหตุการณ์ที่พยากรณ์เอาไว้ก็ตาม

• ตัวอย่างพระคัมภีร์ตอนที่อธิบายถึงสงครามสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ เช่น โยเอล 2:9-11, วิวรณ์ 19:11-21, และ วิวรณ์ 20:7-9

• ตัวอย่างพระคัมภีร์ตอนที่สอนถึงชัยชนะสุดท้ายและอาณาจักรนิรันดร์ของพระเจ้า เช่น ดาเนียล 7:14, 27 และ เศคาริยาห์ 14:9

นอกจากพระธรรมที่เกี่ยวกับอวสานของโลกแล้ว พระคัมภีร์ตอนอื่นๆ อาจถือได้ว่าเป็นงานเขียนเกี่ยวกับอวสานของโลก เนื่องจากกล่าวถึงการแทรกแซงอย่างฉับพลันของพระเจ้าเมื่อพระองค์พิพากษาอำนาจชั่วร้ายและช่วยกู้ผู้ชอบธรรม ข้อพระคัมภีร์เหล่านี้ไม่ได้มีลักษณะอื่นๆ ของงานเขียนเกี่ยวกับอวสานของโลก เช่น นิมิตหรือสัญลักษณ์ที่เป็นสัตว์ (ตัวอย่างได้แก่ เอเสเคียล 37-39, อิสยาห์ 24-27, มัทธิว 24, มาระโก 13, ลูกา 21, 2 เธสะโลนิกา 2, และ 2 เปโตร 3)

การประยุกต์ใช้ทั่วไปสำหรับพระคัมภีร์ที่เกี่ยวกับอวสานของโลก

แนวทางแก้ไขปัญหาโลกขั้นสุดท้ายไม่ใช่การพัฒนาทางวัฒนธรรมหรือสังคม ไม่ใช่การปฏิรูปหรือปฏิวัติทางการเมือง แนวทางแก้ไขปัญหาอยู่ที่การแทรกแซงของพระเจ้า ในปัจจุบันพระองค์ให้ความเชื่อ กำลัง และความเมตตาแก่ประชากรของพระองค์ ในอนาคตพระองค์จะเสด็จมาเปลี่ยนแปลงโลกอย่างฉับพลันและอย่างสมบูรณ์

บรรดาผู้เชื่อควรอดทนโดยความเชื่อ ไม่จำเป็นต้องเข้าใจแผนการของพระเจ้าหรือเหตุการณ์ต่างๆ ในโลกปัจจุบันนี้อย่างถ่องแท้ การมีความเชื่อไม่ได้หมายความว่าผู้คนสามารถพยากรณ์ผลลัพธ์ที่แน่นอนได้ในทันที ในทางกลับกัน ผู้คนที่มีความเชื่อแท้จะเชื่อฟังพระเจ้าในทุกสถานการณ์เพราะพวกเขารู้ว่าสุดท้ายแล้วการเชื่อฟังจะคุ้มค่า

อุปมาเป็นอุปกรณ์ในการสอนโดยใช้การเปรียบเทียบระหว่างความจริงฝ่ายวิญญาณกับสิ่งที่มีอยู่ในธรรมชาติหรือสถานการณ์ในชีวิต การแสดงให้เห็นถึงความคล้ายคลึงกันระหว่างความจริงฝ่ายวิญญาณกับความจริงในฝ่ายธรรมชาตินั้นก็เพื่อให้เราสามารถเข้าใจความจริงฝ่ายวิญญาณมากขึ้น

การเล่าเรื่องอุปมาเป็นวิธีการสอนอย่างหนึ่งที่พระเยซูชอบใช้ (มัทธิว 13:34) พระองค์เล่าอุปมา 30 เรื่องและใช้ภาษาภาพพจน์อื่นๆ อีกมากมายในการเปรียบเทียบ

พระเยซูสอนเรื่องการอธิษฐานผ่านทางอุปมา (พวกฟาริสีกับคนเก็บภาษีในพระวิหาร ลูกา 18:9-14) สอนเรื่องการรักเพื่อนบ้าน (ชาวสะมาเรียใจดี ลูกา 10:29-37) ธรรมชาติของอาณาจักรของพระเจ้า (อุปมาต่างๆ ใน มัทธิว 13) และพระเมตตาของพระเจ้าต่อคนบาป (บุตรน้อยหลงหาย ลูกา 15:11-32)

อุปมาช่วยให้พระเยซูสามารถตำหนิผู้ฟังได้โดยไม่ต้องเผชิญหน้าโดยตรง เนื่องจากอุปมาเหล่านี้มีความน่าสนใจ จึงทำให้ผู้ฟังของพระเยซูได้ยินคำตรัสของพระองค์ จนกระทั่งทันใดนั้น พวกเขาก็ประหลาดใจที่รู้ว่า “พระองค์กำลังพูดถึงฉัน” นาธานผู้เผยพระวจนะก็ทำเช่นเดียวกัน เมื่อเขาเล่าอุปมาเกี่ยวกับแกะของคนจนให้ดาวิดฟัง (2 ซามูเอล 12:1-10) จนกระทั่งนาธานกล่าวว่า “ฝ่าพระบาทนั่นแหละคือชายคนนั้น” ดาวิดจึงตระหนักว่าอุปมานั้นพูดถึงตัวเขาเอง

การตีความอุปมา

ผู้ตีความควรสังเกตสิ่งต่อไปนี้

• มีการแนะนำอุปมาเรื่องนี้อย่างไร?

• บทสรุปของอุปมาเรื่องนี้คืออะไร?

• อุปมาเรื่องนี้เรียกร้องให้มีการตอบสนองหรือเปลี่ยนแปลงท่าทีอะไรบ้าง?

• ผู้ฟังดั้งเดิมมีปฏิกิริยาอย่างไร?

(1) มีการแนะนำอุปมาเรื่องนี้อย่างไร?

พระเยซูมักจะเล่าเรื่องอุปมาเป็นการตอบสนองต่อคำถามหรือท่าทีบางอย่าง การรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่กล่าวถึงในอุปมาจะช่วยให้ผู้ตีความเข้าใจเนื้อหาของอุปมานั้นได้

หากการตีความอุปมาของเราไม่เกี่ยวข้องกับการสนทนาหรือสถานการณ์ที่นำไปสู่การที่พระเยซูเล่าเรื่องนั้นโดยตรง เราอาจพลาดประเด็นสำคัญไป

อุปมาที่เป็นการตอบสนองต่อคำถาม ในช่วงระหว่างการสนทนา ธรรมาจารย์คนหนึ่งถามพระเยซูว่า “ใครเป็นเพื่อนบ้านของข้าพเจ้า?” พระเยซูสามารถให้คำตอบว่า “คนยากจนที่ผ่านเข้ามาในวิถีของท่านคือเพื่อนบ้านของท่าน และเป็นความรับผิดชอบของท่าน” แต่พระเยซูกลับให้คำตอบอย่างเดียวกันที่ไม่ได้ตอบตรงๆ พระองค์เล่าอุปมาเรื่องชาวสะมาเรียใจดี

ออกัสตินตีความอุปมาเรื่องนี้ผิด เพราะเขาเพิกเฉยต่อคำถามที่อุปมาตอบไว้ การตีความของออกัสตินคือ พระเยซู (ชาวสะมาเรีย) ช่วยอาดัม (ชายคนนั้น) จากซาตาน (โจร) และพาเขาไปที่โบสถ์ (โรงแรม) เพื่อความปลอดภัย พระเยซูจ่ายเงินให้เปาโล (เจ้าของโรงแรม) สองเดนาริอัน (คำสัญญาของชีวิตนี้และชีวิตที่จะมาถึง) เพื่อพันแผลจากบาป (บาดแผล) การตีความของออกัสตินไม่ถูกต้อง เพราะไม่เกี่ยวข้องกับบทสนทนาระหว่างพระเยซูกับธรรมาจารย์คนนั้น

อุปมาเพื่อตอบสนองต่อท่าที ลูกา 15:1-3 กล่าวว่า “ในเวลานั้นบรรดาคนเก็บภาษีและพวกคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อจะฟังพระองค์ พวกฟาริสีและพวกธรรมาจารย์ก็บ่นว่า ‘คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินด้วยกันกับเขา’ พระเยซูจึงตรัสอุปมาต่อไปนี้ให้พวกเขาฟังว่า...”

• ผู้เลี้ยงมีแกะตัวหนึ่งที่หลงหายไป มองดูความชื่นชมยินดีของเขาเมื่อพบแกะตัวนั้น!

• ผู้หญิงมีเหรียญหนึ่งเหรียญที่หายไป มองดูความชื่นชมยินดีของเธอเมื่อพบเหรียญนั้น!

• บิดามีบุตรคนหนึ่งที่หลงหายไป มองดูความชื่นชมยินดีของเขาเมื่อพบบุตรคนนั้น!

โดยทางอุปมาทั้งสามเรื่องนี้ พระเยซูบอกเป็นนัยว่า “ท่านไม่ควรตกใจที่เห็นเรากินอาหารร่วมกับคนบาป มองดูความชื่นชมยินดีในสวรรค์เมื่อคนบาปคนหนึ่งกลับใจสิ!”

สำคัญอย่างยิ่งที่จะระลึกไว้ว่าบทเรียนพื้นฐานของอุปมาเรื่องหนึ่งจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับคำถามหรือสถานการณ์ซึ่งเป็นที่มาของอุปมานั้น

(2) บทสรุปของอุปมาเรื่องนี้คืออะไร? อุปมาเรื่องนี้เรียกร้องให้มีการตอบสนองหรือเปลี่ยนแปลงท่าทีอะไรบ้าง?

โดยปกติแล้ว อุปมาจะให้หนึ่งประเด็นหลัก แม้ว่าจะมีการประยุกต์ใช้ได้หลายแบบก็ตาม ตัวละครหลักแต่ละบุคคลในอุปมาอาจอธิบายให้เห็นภาพของบทเรียนอย่างหนึ่งก็ได้

เราได้เห็นบทเรียนสำคัญของอุปมาเรื่องบุตรน้อยหลงหาย นั่นคือมีความยินดีอย่างยิ่งใหญ่ในสวรรค์เมื่อคนบาปคนหนึ่งกลับใจใหม่ ประเด็นหลักนี้ตอบคำถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เป็นแรงบันดาลใจให้พระเยซูกล่าวอุปมา นั่นคือพวกฟาริสีไม่เต็มใจที่จะให้อภัยคนบาป ตัวละครทั้งสามยังสอนบทเรียนหนึ่งที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับประเด็นหลักของอุปมาเรื่องนี้ด้วย

พระเยซูเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่างระหว่างการไม่ยอมให้อภัยของพี่ชายกับการให้อภัยของบิดา พระเยซูประสงค์ที่จะตำหนิการไม่ยอมให้อภัยของพวกฟาริสี พระองค์ต้องการให้พวกเขากลับใจจากท่าทีที่ผิดของพวกเขา

ผู้ที่เทศนาจากอุปมาเรื่องนี้สามารถเน้นย้ำถึงความรักและการให้อภัยของบิดาเพื่อจุดประสงค์ในการส่งเสริมให้คนบาปกลับใจ หรือเขาอาจเทศนาว่าผู้เชื่อควรมีท่าทีของพระเจ้าในการให้อภัยผู้ไม่เชื่อ

(3) ผู้ฟังดั้งเดิมมีปฏิกิริยาอย่างไร?

หากต้องการเข้าใจว่าอุปมาจะส่งผลต่อผู้ฟังกลุ่มแรกอย่างไร เราต้องเข้าใจวัฒนธรรมของพวกเขา อุปมาของพระเยซูมักจะขัดต่อบรรทัดฐานที่เป็นความคาดหวังในวัฒนธรรมของพระองค์ สิ่งนี้ทำให้อุปมาเหล่านั้นทำให้พวกเขาประหลาดใจ

ตัวอย่างเช่น ลองพิจารณาอุปมาเรื่องบุตรน้อยหลงหายอีกครั้ง ผู้ฟังของพระเยซูจะเห็นว่าการที่บุตรขอมรดกก่อนกำหนดเป็นการไม่ให้เกียรติอย่างยิ่ง จากนั้นบุตรได้ผลาญมรดกจนหมด ผู้ฟังคิดว่าเมื่อบุตรกลับมา บิดาจะปฏิเสธเขา ไม่ยอมพบเขา และบางทีอาจถึงขั้นตีและขับไล่เขาออกไป ลองนึกดูว่าผู้ฟังจะประหลาดใจเพียงใดเมื่อบิดาวิ่งไปต้อนรับบุตรของตน!

ในอุปมาเรื่องชาวสะมาเรียใจดี ผู้ฟังไม่แปลกใจเลยที่ปุโรหิตและเลวีจะเดินผ่านชายที่บาดเจ็บไปโดยไม่ช่วยเขา เพราะพวกเขามองว่าผู้นำในพระวิหารเป็นคนฉ้อฉลและหน้าซื่อใจคด พวกเขาเคารพพวกฟาริสี และคิดว่าคนที่สามที่ช่วยชายคนนั้นจะเป็นฟาริสี ลองนึกภาพความประหลาดใจของพวกเขา เมื่อคนที่สามเป็นชาวสะมาเรีย ซึ่งเป็นคนที่พวกเขาเหยียดหยามเนื่องจากเชื้อชาติและการไม่มีสถานะทางศาสนาของเขา!

ยิ่งเราเข้าใจวัฒนธรรมในอุปมามากเท่าใด เราก็จะยิ่งมองเห็นเนื้อหาชัดเจนมากยิ่งขึ้น

รายละเอียดและสัญลักษณ์ในอุปมา

นักเทศน์บางคนเข้าใจผิดว่ารายละเอียดทุกอย่างในอุปมาทุกเรื่องล้วนเป็นสัญลักษณ์ ตัวอย่างเช่น ในอุปมาเรื่องชาวสะมาเรียใจดี บางคนกล่าวว่าเมื่อผู้เดินทางลงจากเยรูซาเล็มไปยังเมืองเยรีโค เขากำลังตัดสินใจผิดเพราะเขาจะไปที่เมืองที่พระเจ้าสาปแช่ง การตีความอุปมาเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง เพราะจุดประสงค์ของอุปมาเรื่องนี้คือการอธิบายว่าคนๆ หนึ่งแสดงความรักต่อเพื่อนบ้านอย่างไร รายละเอียดเหล่านี้ไม่ได้เป็นสัญลักษณ์ของสิ่งใดเลย

อุปมาใน มาระโก 4:30-32 ผู้เทศนาได้จินตนาการว่านกบนต้นไม้เป็นสัญลักษณ์ถึงอะไร แต่การกล่าวถึงนกนั้นเพียงเพื่อแสดงให้เห็นว่าเมล็ดพืชเล็กๆ ได้เติบโตเป็นสิ่งที่ใหญ่โตมากจนมีนกมาเกาะบนกิ่งไม้ได้

ในอุปมาเรื่องบุตรน้อยหลงหายนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะพยายามหาความหมายเชิงสัญลักษณ์ในรายละเอียด ตัวอย่างเช่น สุกรไม่ได้เป็นสัญลักษณ์ การกล่าวถึงสุกรเพื่อแสดงให้เห็นสภาพที่ย่ำแย่ของบุตรชายคนนั้น โดยปกติแล้วเด็กชายชาวยิวจะไม่เข้าใกล้สุกร

มีน้อยมากที่รายละเอียดของอุปมาจะเป็นเชิงสัญลักษณ์ ตัวอย่างรายละเอียดเชิงสัญลักษณ์ในอุปมาคืออุปมาเรื่องข้าวสาลีกับข้าวละมาน (มัทธิว 13:38-39) เรารู้ว่ารายละเอียดในอุปมานี้เป็นสัญลักษณ์เพราะพระเยซูกล่าวอย่างเจาะจงว่าเป็นเช่นนั้น

การเทศนาเรื่องอุปมา

ผู้เทศนาอาจปรับเปลี่ยนอุปมาเรื่องหนึ่งให้เป็นสถานการณ์ที่คุ้นเคยในวัฒนธรรมของเขาเอง อย่างไรก็ตาม เขาควรใช้เวลาเพื่อจะทำความเข้าใจว่าอุปมานั้นหมายถึงอะไรต่อผู้ฟังกลุ่มแรก ไม่เช่นนั้น เขาจะไม่ได้สื่อสารเนื้อหาอย่างเดียวกันต่อผู้ฟังของเขา

ผู้ตีความไม่ควรใช้อุปมาเป็นพื้นฐานของหลักคำสอนหรือการประยุกต์ใช้ที่ไม่มีการสนับสนุนจากพระคัมภีร์ที่ชัดเจนตอนอื่น ๆ

ลักษณะของจดหมาย[1]

พระธรรมในพันธสัญญาใหม่หลายเล่มเป็นจดหมายจากเปาโล ยากอบ เปโตร ยอห์น และยูดา แม้ว่าจะมีความแตกต่างกันระหว่างจดหมายเหล่านี้ แต่จดหมายเหล่านี้ก็มีลักษณะร่วมกันบางประการ จดหมายในพันธสัญญาใหม่มีลักษณะดังนี้

1. มีสิทธิอำนาจ จดหมายในพันธสัญญาใหม่ใช้แทนการปรากฏตัวของผู้เขียน จดหมายเป็นตัวแทนสิทธิอำนาจของผู้เขียน สิทธิอำนาจนี้มักระบุไว้ในข้อเริ่มต้นของจดหมาย[2]

2. เกี่ยวกับสถานการณ์ จดหมายในพันธสัญญามักระบุถึงสถานการณ์หรือปัญหาที่เจาะจง ยกตัวอย่างเช่น กาลาเทียถูกเขียนขึ้นถึงคริสตจักรที่คิดว่าความรอดได้มาโดยการทำตามข้อกำหนดของชาวยิว เปาโลเน้นเรื่องเสรีภาพของเราในพระคริสต์ ในทางตรงกันข้าม คริสตจักรที่เมืองโครินธ์กลับใช้เสรีภาพแบบสุดโต่งคือ ยอมให้มีพฤติกรรมผิดศีลธรรมทางเพศ ใน 1 โครินธ์ เปาโลเน้นถึงความรับผิดชอบในการเชื่อฟังของพวกเรา

3. เขียนถึงผู้เชื่อ จดหมายเขียนถึงคริสตจักรในแคว้นต่างๆ (โรม) หรือเขียนถึงผู้เชื่อรายบุคคล (ฟีเลโมน) หรือเขียนถึงผู้เชื่อทั่วไป (ยูดา) ไม่ใช่ผู้รับจดหมายทุกคนที่ดำเนินชีวิตในความสัมพันธ์อันดีกับพระเจ้า เปาโลเรียกให้ผู้เชื่อชาวโครินธ์กลับใจใหม่จากการกระทำของพวกเขา เขาเรียกให้ชาวกาลาเทียหันกลับมาหาข่าวประเสริฐ และยากอบบอกให้เศรษฐีผู้ไม่มีความยุติธรรมให้คาดหวังการพิพากษา อย่างไรก็ตาม จดหมายเขียนขึ้นในบริบทของครอบครัวแห่งความเชื่อของคริสเตียน

การตีความจดหมาย

เมื่อคุณได้รับจดหมายจากเพื่อน คุณนั่งลงและอ่านจดหมายทั้งฉบับ ขอให้อ่านจดหมายจากพันธสัญญาใหม่ด้วยวิธีเดียวกัน อ่านจดหมายทั้งฉบับเพื่อให้เข้าใจข้อความโดยรวมของผู้เขียน ขณะที่คุณอ่าน ขอให้ทำรายการสิ่งที่สังเกตเห็น ยิ่งคุณสังเกตรายละเอียดมากเท่าไร คุณก็จะยิ่งพร้อมที่จะตีความจดหมายนั้นมากขึ้นเท่านั้น

มีคำถามบางประการที่ควรถามเมื่อเราอ่านจดหมายในพระคัมภีร์

(1) ใครคือผู้รับจดหมายนี้?

ยิ่งเรารู้ว่าคริสตจักรใดหรือบุคคลใดที่เป็นผู้รับจดหมาย เราจะยิ่งเข้าใจจดหมายนั้นได้มากขึน เมื่อเราศึกษาจดหมายของเปาโล จะเป็นประโยชน์หากเราเริ่มต้นการศึกษาด้วยการอ่านอ้างอิงในกิจการเกี่ยวกับคริสตจักรที่เป็นผู้รับจดหมาย นี่จะยิ่งทำให้เราเข้าใจจดหมายมากขึ้นอีก ยกตัวอย่างเช่น...

• คริสตจักรที่เมืองฟีลิปปีถือกำเนิดขึ้นในขณะมีการข่มเหง (กิจการ 16:12-40) สิ่งนี้เน้นย้ำคำสั่งของเปาโลที่ว่าพวกเขาต้องชื่นชมยินดีแม้ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

• เอเฟซัส (เหมือนกับจดหมายของเปาโลฉบับอื่นๆ) เขียนถึงบรรดาผู้เชื่อ เมื่อเปาโลอธิษฐานว่าผู้เชื่อชาวเอเฟซัสจะได้รับความบริบูรณ์ของพระเจ้าอย่างเต็มเปี่ยม (เอเฟซัส 3:19) เขากำลังอธิษฐานว่าบรรดาลูกของพระเจ้าจะรับความไพบูลย์ของพระเจ้ามากยิ่งขึ้น เขากำลังอธิษฐานว่าคริสเตียนจะได้รับการทำให้ “บริสุทธิ์และปราศจากตำหนิในสายพระเนตรของพระองค์” (เอเฟซัส 1:4)

(2) ใครคือผู้เขียน? เขามีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับผู้รับ?

เมื่อคุณรับจดหมายฉบับหนึ่ง คุณอยากรู้ว่า “ใครเขียนจดหมายฉบับนี้?” ยิ่งคุณรู้จักผู้เขียนมากเท่าใด ความสนใจที่มีต่อจดหมายฉบับนั้นก็จะมีมากขึ้น ในทำนองเดียวกัน ยิ่งเรารู้เกี่ยวกับผู้เขียนจดหมายในพระคัมภีร์มากเท่าใด เราก็จะยิ่งเข้าใจถ้อยคำของเขามากขึ้นเท่านั้น

อัครทูตยอห์นเน้นเรื่องความรักในจดหมายของเขา ก่อนหน้านี้ยอห์นเป็นที่รู้จักดีว่าเป็นหนึ่งคนใน “ลูกฟ้าร้อง” (มาระโก 3:17) ครั้งนั้น เขาและพี่ชายของเขาได้ขออนุญาตพระเยซูเพื่อจะเรียกไฟลงมาจากสวรรค์ (ลูกา 9:54) จดหมายของยอห์นที่เขียนขึ้นในเวลาต่อมา แสดงให้เราเห็นว่าเขาได้รับการพลิกฟื้นชีวิตโดยการเติมเต็มของพระวิญญาณบริสุทธิ์ในวันเพ็นเทคอส

เปโตรเขียนจดหมายของเขาเพื่อหนุนใจคริสเตียนที่กำลังทนทุกข์ เขายืนยันกับคนเหล่านั้นว่าพวกเขาสามารถเผชิญหน้าการโจมตีของซาตานด้วยใจกล้าหาญได้ (1 เปโตร 5:8-9) ก่อนหน้านั้นในชีวิตของเปโตร เขาเคยปฏิเสธว่ารู้จักพระเยซูเพราะความกลัว (มาระโก 14:66-72) จดหมายของเปโตรแสดงให้เราเห็นถึงการพลิกฟื้นชีวิตที่เกิดขึ้นกับเขา

บ่อยครั้งที่การรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างผู้เขียนกับผู้รับจดหมายเป็นประโยชน์ต่อการอ่านจดหมาย ความสัมพันธ์อันแสนอบอุ่นระหว่างเปาโลกับคริสตจักรฟีลิปปีเห็นได้ตลอดทั่วจดหมายแห่งความยินดีของเขา ในทางตรงกันข้าม ความขัดแย้งระหว่างเปาโลกับสมาชิกที่กบฎในโครินธ์นำไปสู่การว่ากล่าวตักเตือนอย่างรุนแรงใน 1 และ 2 โครินธ์

(3) สถานการณ์อะไรที่เป็นที่มาของจดหมาย?

เรารู้ถึงสถานการณ์ที่เป็นที่มาของจดหมายหลายฉบับของเปาโล 1 และ 2 โครินธ์ ถูกเขียนขึ้นเพื่อตอบสนองต่อปัญหาและคำถามต่างๆ ในโครินธ์ ฟีเลโมนถูกเขียนขึ้นเพื่ออุทธรณ์แทนทาสคนหนึ่งที่หนีไปซึ่งชื่อว่าโอเนสิมัส

จดหมายถึงชาวกาลาเทียแสดงถึงคุณค่าของความเข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ในจดหมาย มีบางข้อในกาลาเทียที่คุณอาจถามว่า “มีอะไรผิดปกติในกาลาเทียหรือ?” เปาโลเริ่มต้นจดหมายว่า “ข้าพเจ้ารู้สึกประหลาดใจที่พวกท่านด่วนละทิ้งพระองค์ผู้ซึ่งทรงเรียกท่านมาโดยพระคุณของพระคริสต์ และหันไปหาข่าวประเสริฐอื่นเสีย” (กาลาเทีย 1:6) ไม่ช้านานก็มีความชัดเจนว่าผู้เชื่อใหม่เหล่านี้กำลังละทิ้งข่าวประเสริฐเรื่องการเป็นผู้ชอบธรรมโดยพระคุณผ่านทางความเชื่อ พวกเขาหันไปเชื่อคำสอนเรื่องการเป็นคนชอบธรรมโดยการประพฤติแทน ถ้อยคำอันรุนแรงของเปาโลมาจากความรักของเขาที่มีต่อผู้เชื่อใหม่เหล่านี้ เขาอุทิศชีวิตของตนเพื่อประกาศข่าวสารเรื่องการชำระบาปโดยความเชื่อเท่านั้น เขาประหลาดใจที่ชาวกาลาเทียละทิ้งความจริงและยอมรับข่าวประเสริฐเท็จ

รูปแบบวรรณกรรม: การอรรถาธิบาย

การอรรถาธิบายเป็นคำสอนที่มีระเบียบแบบแผน ดยดำเนินไปอย่างมีตรรกะจากข้อ 1 ไปยังข้อ 2 รูปแบบวรรณกรรมนี้พบได้ทั่วไปในจดหมายของพันธสัญญาใหม่ โดยเฉพาะจดหมายของเปาโล ในจดหมายเหล่านี้ เปาโลนำเสนอความจริงด้วยลักษณะของผู้สอนที่ดีอย่างชัดเจน

การอรรถาธิบายใช้คำเชื่อมอย่างเช่น เพราะฉะนั้น และ หรือ แต่ ปกติมักจะประกอบไปด้วยคำถามและคำตอบ การอรรถาธิบายเป็นการนำเสนอความจริงอย่างมีเหตุผล

ในโคโลสี เปาโลนำเสนอการอรรถาธิบายเรื่องธรรมชาติของพระคริสต์ เปาโลสอนว่าพระคริสต์ทรงเหนือกว่าปรัชญาและประเพณีทั้งปวงของมนุษย์ เปาโลเรียงตามแบบแผนอย่างมีเหตุผลดังต่อไปนี้

1. เปาโลให้หลักฐานสำหรับความเหนือกว่าของพระคริสต์ (โคโลสี 1:15-23)

• พระองค์เป็นบุตรหัวปีเหนือทุกสิ่งที่ทรงสร้าง

• โดยพระองค์ทุกสิ่งได้รับการทรงสร้างขึ้น

• พระองค์เป็นศีรษะของกายคือคริสตจักร

• โดยพระองค์ พระเจ้าให้ทุกสิ่งคืนดีกับพระองค์เอง

2. เปาโลเตือนผู้อ่านถึงจุดประสงค์ของเขาในการเขียน ข่าวสารของพระคริสต์ผู้สูงส่งได้มอบไว้กับเปาโลเพื่อนำมามอบให้กับคนต่างชาติทั้งหลาย (โคโลสี 1:24–2:5)

3. เปาโลเตือนเกี่ยวกับคำสอนที่ปฏิเสธความเหนือกว่าของพระคริสต์ (โคโลสี 2:6-23)

• คำสอนว่าผู้คนได้รับความรอดโดยการถือรักษาตามกฎบัญญัติของพระเจ้า

• การปฏิบัติที่อันตรายด้วยการมีปฏิสัมพันธ์กับวิญญาณต่างๆ

• การเน้นที่ผิดด้วยการฝึกวินัยทางกายเพื่อผลลัพธ์ทางฝ่ายวิญญาณ

4. เพราะฉะนั้น เนื่องจากความเหนือกว่าของพระคริสต์ พวกท่านจึงควรดำเนินชีวิตดังนี้
(โคโลสี 3-4)

• การยอมจำนนต่อพระคริสต์จะส่งผลต่อการประพฤติทางศีลธรรมของเรา

  • เราจะไม่ประพฤติผิดศีลธรรมอีกต่อไป (โคโลสี 3:1-11)

  • เราจะดำเนินชีวิตในสันติสุขและในการขอบพระคุณ (โคโลสี 3:12-17)

• การยอมจำนนต่อพระคริสต์จะส่งผลต่อความสัมพันธ์ของเรากับผู้อื่น (โคโลสี 3:18-4:6)

5. คำอำลาปิดท้ายเตือนผู้อ่านถึงความกังวลส่วนตัวของเปาโลที่มีต่อผู้เชื่อในโคโลสี (โคโลสี 4:7-18)

จดหมายของเปาโลเป็นการอรรถาธิบายหลักคำสอนเรื่องความเป็นเจ้านายของพระคริสต์ สอนเกี่ยวกับธรรมชาติของพระคริสต์และผลกระทบของความจริงนี้ต่อชีวิตของเราในฐานะผู้เชื่อ

ไฟล์ PDF ของประเด็นสำคัญของทุกบทเรียน

(1) การตีความอย่างถูกต้องเรียกร้องให้เราต้องเข้าใจรูปแบบวรรณกรรมของพระคัมภีร์ตอนที่เรากำลังศึกษา

(2) รูปแบบวรรณกรรมที่สำคัญที่พบได้ในพระคัมภีร์ ได้แก่รูปแบบต่อไปนี้

• ประวัติศาสตร์: บันทึกทางประวัติศาสตร์ที่ถูกต้องเกี่ยวกับผู้คนที่มีอยู่จริงและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง
  เมื่อตีความประวัติศาสตร์ให้ถามว่า...

  • เรื่องราวคืออะไร

  • ใครคือผู้คนที่อยู่ในเรื่องนี้?

  • การบันทึกทางประวัติศาสตร์ให้ตัวอย่างเพื่อทำตามไหม?

  • มีหลักการอะไรที่สอนไว้ในบันทึกทางประวัติศาสตร์นี้?

• กฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิม
  กฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมมีความสำคัญต่อผู้เชื่อในพันธสัญญาใหม่เพราะ...

  • แสดงออกถึงธรรมชาติของพระเจ้า

  • ทำให้เราฉลาดในเรื่องความรอด

  • ช่วยให้เรารู้ถึงความประสงค์ของพระเจ้า

• กฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิม
  การคิดถึงกฎบัญญัติสามประเภทในพันธสัญญาเดิมนั้นมีประโยชน์

  • กฎบัญญัติเกี่ยวกับพิธีกรรม

  • กฎบัญญัติเกี่ยวกับการเป็นพลเมือง

  • กฎบัญญัติเกี่ยวกับศีลธรรม

• กฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิม
  ​​​​​​​เมื่อตีความกฎบัญญัติในพันธสัญญาเดิมควรถามว่า...

  • ข้อความนี้มีความหมายอะไรต่อผู้ฟังดั้งเดิม?

  • มีความแตกต่างอะไรระหว่างผู้ฟังในพระคัมภีร์กับผู้ฟังในโลกของเรา?

  • มีหลักการอะไรที่สอนไว้ในข้อความนี้?

  • พันธสัญญาใหม่นำหลักการนี้มาปรับใช้ในทางใดทางหนึ่งหรือไม่?

• บทกวี
  ​​​​​​​ลักษณะของบทกวีฮีบรู:

  • ข้อความคู่ขนาน

  • ภาษาภาพพจน์

• วรรณกรรมทางปัญญา: สอนเกี่ยวกับชีวิต

• สุภาษิต: การสังเกตทั่วไปเกี่ยวกับชีวิตโดยใช้คำกล่าวสั้นๆ แต่ชัดเจน
  ​​​​​​​เมื่อตีความสุภาษิตควรถามว่า...

  • มีหลักการทั่วไปอะไรที่สอนไว้ในพระคัมภีร์ข้อนี้?

  • มีอะไรบ้างที่เป็นข้อยกเว้นสำหรับหลักการนี้?

  • มีบุคคลใดในพระคัมภีร์ที่เป็นแบบอย่างของหลักการนี้?

• คำเผยพระวจนะในพันธสัญญาเดิม: การสื่อสารถ้อยคำจากพระเจ้า
  ​​​​​​​เมื่อตีความคำเผยพระวจนะในพันธสัญญาเดิมควรถามว่า...

  • ผู้เผยพระวจนะกล่าวสิ่งใดต่อโลกในยุคของเขา?

  • อะไรคือการตอบสนองของผู้คนต่อถ้อยคำของเขา?

  • มีหลักการอะไรจากถ้อยคำของผู้เผยพระวจนะที่พูดกับเราในโลกปัจจุบันนี้?

• วรรณกรรมเกี่ยวกับอวสานของโลก
  ​​​​​​​เมื่อตีความวรรณกรรมเกี่ยวกับอวสานของโลกควรระลึกไว้ว่าวรรณกรรมนี้...

  • เป็นเชิงสัญลักษณ์อย่างมาก

  • ไม่จำเป็นต้องอธิบายเหตุการณ์ต่างๆ ตามลำดับเวลา

  • อาจอธิบายถึงเหตุการณ์เดียวกันซ้ำๆ และให้รายละเอียดที่แตกต่างออกไป

• วรรณกรรมเกี่ยวกับอวสานของโลก
  แนวคิดสำคัญที่สุดของวรรณกรรมที่เกี่ยวกับอวสานของโลกคือ...
  • ความท้าทายในการรักษาความเชื่อในโลกปัจจุบันที่ชั่วร้าย
  • พระเจ้าองค์อธิปไตยผู้ช่วยเหลือประชากรของพระองค์

• อุปมา: คำสอนที่เปรียบเทียบความจริงฝ่ายวิญญาณกับสิ่งที่อยู่ในธรรมชาติหรือในสถานการณ์ของชีวิต อุปมาส่วนใหญ่มักบอกเล่าเพื่อตอบสนองต่อคำถามหรือท่าที
  ​​​​​​​เมื่อตีความอุปมาควรถามว่า...

  • มีการแนะนำอุปมาเรื่องนี้อย่างไร?

  • บทสรุปของอุปมาเรื่องนี้คืออะไร?

  • อุปมาเรื่องนี้เรียกร้องให้มีการตอบสนองหรือเปลี่ยนแปลงท่าทีอะไรบ้าง?

  • ผู้ฟังดั้งเดิมมีปฏิกิริยาอย่างไร?

• จดหมาย
  ​​​​​​​จดหมายในพันธสัญญาใหม่...

  • มีสิทธิอำนาจ

  • เกี่ยวกับสถานการณ์

  • เขียนถึงผู้เชื่อ

• จดหมาย
  เมื่อตีความจดหมายควรถามว่า...
  • ใครคือผู้รับจดหมายนี้?
  • ใครคือผู้เขียน? เขามีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับผู้รับ?
  • สถานการณ์อะไรที่เป็นที่มาของจดหมาย?

• การอรรถาธิบาย: คำสอนที่มีระเบียบแบบแผน

ในบทที่ 1 คุณเลือกพระคัมภีร์ตอนหนึ่งเพื่อศึกษาตลอดหลักสูตรนี้ อะไรคือรูปแบบวรรณกรรมของพระคัมภีร์ตอนที่คุณเลือก? ใช้ข้อมูลในบทเรียนนี้เพื่อช่วยคุณให้เข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับพระธรรมตอนนั้น ตอบคำถามที่ใช้ในการตีความซึ่งเกี่ยวข้องกับรูปแบบวรรณกรรมที่เจาะจงนี้