Lesson 4: नयाँ करारमा आराधना

रोमी १२:१-२ कण्ठ गर्नुहोस्।

[1]पास्टरहरू प्रकाश, आशिष, सञ्जय र सुमन पुरानो करारबाट आराधनाको बारेमा के सिकेका थिए भनेर छलफल गर्न फेरि भेटे।

परम्परागत आराधनालाई महत्व दिने प्रकाशले भने, "मलाई लाग्छ कि पुरानो करारले मेरो मण्डलीले आराधना सही गरिरहेको छ भनी प्रमाणित गर्छ। मन्दिरमा आराधना औपचारिक र व्यवस्थित थियो। हामीले गर्ने खोजेको प्रयास यही हो।"

आशिष हाँसे, "हो, तर के तिमीले अगमवक्ताहरूले भनेको कुरा पढ्यौ? मन्दिरको औपचारिक आराधनाको कुनै अर्थ थिएन! परमेश्वरलाई प्रसन्न तुल्याउने आराधना हृदयदेखिको आराधना हो। हामीले हाम्रो समकालीन आराधनामा गर्न खोजेको पनि यही हो; हामी नयाँ पुस्ताको मन छुदै छौँ।"

निराश हुँदै सञ्जयले भने, "हामीले आराधनाको अध्ययन सुरु गरेको अवस्था भन्दा बढी केही गरेका छैनौं। परमेश्वरले किन भन्नुहुन्न, 'तिमीले मेरो आराधना यसरी गर्नुपर्छ?"

सुमन बोले। "हामी हार नमानौँ। हामी नयाँ करारका ख्रीष्टियान हौं; हुनसक्छ नयाँ करारले हाम्रा प्रश्नहरूको जवाफ दिनेछ। नयाँ करारको आराधनाको अध्ययन गरौं र हेरौं कि यसले के भन्छ।"

► नयाँ करारमा आराधना कसरी परिवर्तन भयो त? भेट हुने पाल र मन्दिरको आराधनाभन्दा प्रारम्भिक मण्डलीको आराधना कसरी फरक थियो? नयाँ करारको आराधनाको बारेमा तपाईंलाई पहिले नै थाहा भएको कुरा संक्षेप गर्नुहोस्।

आराधना शब्दको नयाँ करारका आधा प्रयोगहरू सुसमाचारहरूमा पाइन्छन्। सुसमाचारहरूले देखाउँछन् कि येशु आराधनामा हाम्रो नमुना हुनुहुन्छ। तिनीहरूले यो पनि देखाउँछन् कि उहाँ हाम्रो आराधनाका योग्य हुनुहुन्छ।

उहाँको मानवीयतामा, येशु आराधनाको सर्वोच्च नमुना हुनुहुन्छ।

येशु साँचो आराधनाको नमुना प्रस्तुत भयो। येशुले सामरी स्त्रीलाई भन्नुभयो कि परमेश्वरले उहाँलाई आत्मा र सत्यतामा आराधना गर्नेहरूलाई खोज्दै हुनुहुन्छ (यूहन्ना ४:२४)। उहाँको आफ्नै आराधना अभ्यासहरूमा (बाइबल पढाइ, प्रार्थना, सभाघर र मन्दिरमा उपस्थिति), येशुले आत्मा र सत्यतामा साँचो आराधना गर्नु भनेको के हो भनेर देखाउनुभयो।

येशुले आराधना गर्ने ठाउँलाई प्रेम गर्नुभयो।

लूकाले आराधना गर्ने ठाउँप्रति येशुको प्रेम देखाउँछन्। बाल्यकालमा पनि, येशुले मन्दिरलाई आफ्नो पिताको घर भनेर चिन्नुभयो (लूका २:४१-४९)। उहाँमा मन्दिरको आराधनाको शुद्धताको लागि जोश थियो; उहाँले दुई पटक मन्दिरलाई दुरुपयोग गर्नेहरूलाई बाहिर निकाल्नुभयो।[1]

आफ्नो सार्वजनिक सेवकाईको सुरुमा, येशु आफ्नो चलन अनुसार शबाथको दिनमा नासरतको सभाघरमा जानुभयो (लूका ४:१६)। आफ्नो यस पृथ्वीको सेवकाईको दौरान येशु अक्सर सभाघरहरूमा जानुहुन्थ्यो।

येशुले परमेश्वर बाहेक अरू कसैको वा अरू थोकको आराधना गर्न इन्कार गर्नुभयो।

उजाडस्थानमा, येशुले झूटो आराधनाको परीक्षालाई अस्वीकार गर्नुभयो।

► मत्ती ४:९-१० पढ्नुहोस्।

सृष्टिकर्तालाई भन्दा सृष्टिको आराधना गर्ने परीक्षा पवित्रशास्त्रको निरन्तरको विषयवस्तु हो। यो पुरानो करारमा मूर्तिपूजाको जरा हो। प्रकाशको पुस्तकले अजिङ्गर र जनावरको आराधना र परमेश्वर र थुमाको आराधनाको बीचको भिन्नता देखाउँदछ। येशुले सृष्टिको आराधना गर्न इन्कार गर्नुभयो।[2]

येशुले बानी बसालेर प्रार्थना गर्नुभयो।

येशुको सेवकाइमा प्रार्थना महत्त्वपूर्ण थियो। पन्ध्र पटक, सुसमाचारको पुस्तकले येशुले प्रार्थना गर्नुभयो भनी बताउँदछ। यी मध्ये केही अवसरहरूमा, उहाँले आफ्नो पितासँग रातभर एक्लै समय बिताउनुभयो। बाह्र प्रेरितहरू छनोट गर्नु अघि, उहाँले प्रार्थना गरेर रात बिताउनुभयो (लूका ६:१२)। आफ्ना चेलाहरूसँगको अन्तिम घडीमा, येशुले चेलाहरू र पछि उहाँमाथि विश्वास गर्ने सबैका लागि प्रार्थना गर्नुभयो (यूहन्ना १७)। क्रूसको सामना गर्दै, उहाँ प्रार्थना गर्न गेतसमनी जानुभयो (मत्ती २६:३६-४२)। येशुको आराधनामा प्रार्थना महत्त्वपूर्ण थियो।

येशुले साँचो आराधनाको व्याख्या गर्नुभयो।

आफ्नै कार्यहरूद्वारा आराधनालाई चित्रण गर्नुका साथै, येशुले निरन्तर रूपमा आराधनाको बारेमा सिकाउनुभयो। उहाँले सामरी स्त्रीलाई साँचो आराधना बारेमा सिकाउनुभयो। येशुले चेलाहरूलाई प्रार्थना गर्ने नमूना सिकाउनुभयो र दृष्टान्तहरू मार्फत प्रार्थनाको बारेमा सिकाउनुभयो (लूका ११:५-८, लूका १८:१-१४)।

► लूका ११:१-४ लाई पढ्नुहोस्।

येशुको प्रार्थनाको नमुनाले देखाउँछ कि प्रार्थना आराधनाको हृदयबाट आउनुपर्छ। प्रार्थना यसरी सुरु हुन्छ, "तपाईंको नाउँ पवित्र गरिओस्।" पवित्र मान्नु भनेको पवित्रताका साथ आदर गर्नु हो। प्रार्थनामा, हामी परमेश्वरलाई पवित्र मान्दछौं।

येशुले झुटो आराधनाको निन्दा गर्नुभयो।

यदि साँचो आराधना आत्मा र सत्यताको आराधना गर्नु हो भने, झूटो आराधना भनेको यसको तहसम्म पुग्नबाट चुक्ने कुनै पनि कुरा हो। येशुले इन्कार गर्नुभयो:

(१) ढोंगी आराधना

डाँडाको उपदेशमा, येशुले गलत अभिप्रायको लागि सही कामहरू गर्न सम्भव छ भनी चेतावनी दिनुभयो। गरिबलाई दान गर्नु, प्रार्थना गर्नु, उपवास बस्नु सबै आराधनाका पक्षहरू हुन्। अरूलाई प्रभावित पार्न यी कार्यहरू गर्नेहरूलाई येशुले चेतावनी दिनुभयो; तिनीहरू ढोंगीहरू हुन् (मत्ती ६:१-१८)। साँचो आराधकहरूले परमेश्वरलाई आराधना गर्ने इच्छाले यी कार्यहरू गर्छन्।

मत्ती २३ मा, येशुले धार्मिक अगुवाहरूलाई निन्दा गर्नुभयो जसले आराधनाको बारेमा सही कुराहरू सिकाउँछन्, तर जसका हृदयहरू परमेश्वरबाट टाढा छन्। येशुले भन्नुभयो कि तिनीहरूको शिक्षा सही थियो, तर तिनीहरूको हृदय गलत थियो; तिनीहरू ढोंगी हुन्।

(२) व्यवस्थावादी आराधना

एउटा खतरा ढोंगी आराधना हो; यो आधाराधन परमेश्वरलाई खुशी पार्नुको सट्टा अरूहरूलाई प्रभावित पार्नमा लक्षित हुन्छ। अर्को खतरा भनेको व्यवस्थावाद हो; यो आराधनाले निश्चित आवश्यकताहरू पूरा गरेर परमेश्वरको निगाह कमाउने उद्देश्य राख्दछ। जब हामी हाम्रो आराधनाका कार्यहरूद्वारा परमेश्वरको निगाह प्राप्त गर्न खोज्छौं, हामीले साँचो आराधनाको वास्तविकता गुमाउँछौं। आराधना काम बन्छ जसद्वारा परमेश्वरले हामीप्रति गर्नुभएको भलाइको निम्ति आनन्दित हुनुको सट्टा परमेश्वरको स्वीकृति प्राप्त गर्ने कुरा बन्छ।

येशुले इस्राएलका धार्मिक अगुवाहरूलाई तिनीहरूका परम्परा तोड्नुभएर चिढाउनुभयो।[3] येशुले व्यवस्था वा आत्माको व्यवस्थालाई पनि उल्लङ्घन गर्नुभएन;उहाँले मानव परम्पराहरू उल्लङ्घन गर्नुभयो जुन वर्षौंदेखिको फरिसी व्यवस्थावाद माध्यमबाट हुर्किएको थियो। फरिसीहरूका लागि यी परम्पराहरू व्यवस्था जत्तिकै महत्त्वपूर्ण थिए। व्यवस्थाको पालनाले परमेश्वरको निगाह प्राप्त गर्छ भनी तिनीहरू विश्वास गर्थे। यसले व्यवस्थावाद: आवश्यकताहरू पूरा गरेर परमेश्वरको निगाह कमाउने प्रयासलाई परिभाषित गर्छ। येशुले ढोंगीपना लाई अस्वीकार गर्नुभए जस्तै कानुनवादलाई पनि कडा रूपमा अस्वीकार गर्नुभयो।

उहाँको ईश्वरत्वमा, येशुको आराधना गरिन्छ

उहाँको मृत्यु र पुनरुत्थानपछि, येशु पिताको दाहिने हातपट्टि बस्नु हुन्छ र उचित रूपमा आराधना ग्रहण गर्नुहुन्छ (प्रकाश ५:१२-१४)। पावलले फिलिप्पी २ मा यस परिवर्तनको बारेमा लेखेका थिए। येशुको स्वैच्छिक नम्रताको कारणले गर्दा, उहाँलाई अब उच्च पारिएर आराधना गरिएको छ।

त्‍यसैकारण परमेश्‍वरले उहाँलाई अति उच्‍च पार्नुभयो, र उहाँलाई त्‍यो नाउँ प्रदान गर्नुभयो, जो हरेक नाउँभन्‍दा उच्‍च छ, कि स्‍वर्गमा, पृथ्‍वीमाथि र पृथ्‍वीमुनि भएको हरेक प्राणीले येशूको नाउँमा घुँड़ा टेक्‍नुपर्छ, र हरेक जिब्रोले परमेश्‍वर पिताका महिमाको निम्‍ति येशू ख्रीष्‍टलाई प्रभु भनी स्‍वीकार गर्नुपर्छ (फिलिप्पी २:९-११)।

मत्ती १८:२० मा, येशुले गवाही दिनुभयो कि उहाँ आराधनाको योग्य हुनुहुन्छ। यहूदी परम्परा अनुसार, प्रार्थना र आराधनाको लागि सभाघरमा भेला हुन अघि १० जना पुरुष सदस्यहरू आवश्यक पर्थ्यो। येशुले आफ्ना चेलाहरूलाई भन्नुभयो, "किनकि जहाँ दुई कि तीन जना मेरो नाउँमा भेला हुन्‍छन्, त्‍यहाँ म तिनीहरूका माझमा हुनेछु।" मण्डलीमा, येशुको उपस्थितिले आराधनालाई निर्धारण गर्दछ तर व्यक्तिहरूको उपस्थित सङ्ख्याले होइन।

उहाँका चमत्कारहरू अवलोकन गर्ने भीडमा आफ्नो प्रभावद्वारा, येशुले उहाँ आराधनाको योग्य हुनुहुन्छ भनी देखाउनुहुन्छ। जब तिनीहरूले उहाँका अचम्मका कामहरू देखे, मानिसहरूले परमेश्वरको महिमा गरे, एउटा आराधनाको कार्य। उहाँको निको पार्ने कार्यलाई देख्ने मानिसहरू सबै छक्क परे (मर्कूस १:२३-२७)।

आफ्नो अन्तिम रात चेलाहरूसँग, येशुले निस्तार चाडको भोजन खानुभयो। यो खानाले यहूदीहरूको निस्तार चाडको परम्परागत ढाँचालाई पछ्याउँदा येशुले यसलाई नयाँ अर्थ दिनुभयो जब उहाँले आफ्ना चेलाहरूलाई रोटी "तिमीहरूका निम्ति दिइएको यो मेरो शरीर हो" र कचौरा "मेरो रगतमा स्थापित गरिने नयाँ करार हो" भन्नुभयो (लूका २२:१९-२०)।

► लूका २२:१३-२० लाई पढ्नुहोस्।

उहाँले तिनीहरूलाई उहाँको सम्झनाको निम्ति यो गर्न आज्ञा दिनुभयो। प्रभु भोज ख्रीष्टमा केन्द्रित छ र यो निस्तार चाडको पूर्ण परिपूर्ति हो।

झूटो आराधनाप्रति येशुको हप्की र साँचो आराधनाको आफ्नै उदाहरणले हाम्रो आराधना निष्कपट हुनुपर्छ, अरूलाई प्रभावित पार्नको लागि होइन भनेर देखाउँछ। साँचो आराधना अरूलाई खुशी पार्न होइन, पितालाई खुशी पार्नमा लक्षित हुनुपर्छ।

यो मण्डलीका अगुवाहरूको लागि निरन्तर परीक्षा हो। प्रचार र आराधनाको अगुवाइ सार्वजनिक रूपमा गरिएको हुनाले, हामी आराधनाको सट्टा प्रदर्शन गर्ने परीक्षामा पर्न सक्छौं। जब हामी परमेश्वरको सम्मान गर्नुको सट्टा दर्शकलाई खुशी पार्नमा ध्यान केन्द्रित गर्छौं, हामी आराधना गर्नुको सट्टा प्रदर्शन गर्छौं।

अगुवाको लागि झूटो आराधना गर्ने परिक्षा के हो?

• एउटा वचनको पाठ छानिएको छ किनभने हामीलाई थाहा छ यो श्रोताहरूमाझ लोकप्रिय हुनेछ

• एउटा प्रार्थना जसले परमेश्वरसँग भन्दा बढी श्रोताहरूसँग कुरा गर्छ

• दिनेको ध्यान खिच्ने तरिकामा दिइएको भेटी

• संगीत जसले परमेश्वरलाई भन्दा कलाकारलाई महिमा दिन्छ

येशुको शिक्षा र उदाहरणले हामीलाई सम्झाउँछ कि साँचो आराधना केवल परमेश्वरको मात्र हो। आराधना उहाँको बारेमा हो, हाम्रो बारेमा होइन।

जाँच

आफैलाई सोध्नुहोस्, "मैले गरेको आराधनाको अगुवाइले को सम्मानित भएको छ? के म परमेश्वरको महिमाको लागि, वा मेरो आफ्नै पहिचानको लागि प्रचार गर्छु, गाउँछु, प्रार्थना गर्छु र दिन्छु? के म साँच्चै आराधना गर्दैछु?"

आराधनाको सुसमाचार सँग नजिकको सम्बन्ध छ। अविश्वासीहरू सुसमाचार सुन्दा र त्यसमा प्रतिक्रिया दिँदा आराधक बन्छन्। प्रेरितको पुस्तकले आराधना र सुसमाचारको बीचको सम्बन्धलाई देखाउँछ।

यशैया ६:८ ले देखाउँछ कि आराधनाको प्रतिफल सुसमाचार प्रचार हो; आराधनाको लागि यशैयाको प्रतिक्रिया यस्तो थियो "म हाजिर छु। मलाई पठाउनुहोस्!" जब हामी साँच्चै आराधना गर्छौं, हामी सुसमाचारको लागि जोश प्राप्त गर्छौं। आराधनामा, हामी परमेश्वरलाई देख्छौं र हामी हाम्रो संसारको आवश्यकताहरू परमेश्वरको आँखाबाट देख्छौं। आराधनाले प्रचारकहरू सिर्जना गर्छ।

आराधनाले मण्डलीलाई सुसमाचार प्रचार गर्न अभिप्रेरित गर्छ। जसै मण्डलीले अविश्वासीहरूलाई ख्रीष्टतिर डोर्याउँछ, नयाँ विश्वासीहरू आराधक बन्छन्। यी नयाँ आराधकहरू त्यसपछि सुसमाचार प्रचार गर्न अभिप्रेरित हुन्छन्।

प्रेरितले यो प्रक्रियालाई कार्यमा देखाउँछ। पावलले एफिससमा प्रचार गरेपछि, मानिसहरू साँचो परमेश्वरको आराधना गर्नको लागि भनेर डायना र हातले बनाएका अरू देवताहरूको आराधना गर्नबाट टाढा भए (प्रेरित १९:२६-२७)। जब हामी ख्रीष्टको प्रचार गर्छौं, नयाँ विश्वासीहरू राज्यमा आकर्षित हुन्छन्; तिनीहरू आराधकहरू बन्छन्। सुसमाचार प्रचारले आराधकहरू सिर्जना गर्दछ।

साँचो आराधनाले सुसमाचार प्रचारलाई उत्प्रेरित गर्छ

प्रेरितको पुस्तक चेलाहरूले आराधना गरेपछि सुरु हुन्छ; तिनीहरू एकसाथ प्रार्थनामा समर्पित थिए (प्रेरित १:१४)। पावलले रोममा सुसमाचार प्रचार गरेपछि प्रेरितको पुस्तक समाप्त हुन्छन्; उनले "तिनले खुल्लमखुल्ला र विनारोकटोक परमेश्वरका राज्यको प्रचार गर्थे, र प्रभु येशु ख्रीष्टको बारेमा शिक्षा दिन्थे" (प्रेरित २८:३१)।

प्रारम्भिक ख्रीष्टियनहरूको आराधनाले सुसमाचार प्रचारको नेतृत्व गर्‍यो। पावल र बारनाबासको बोलावट आराधनाको परिवेशमा भएको थियो।

तिनीहरूले प्रभुको आराधना गरिरहेका र उपवास बसिरहेका बेला पवित्र आत्‍माले भन्‍नुभयो, “मेरो निम्‍ति बारनाबास र शाऊललाई त्‍यस कामको लागि अलग्‍ग गर, जुन कामको निम्‍ति मैले तिनीहरूलाई बोलाएको छु। तब उपवास र प्रार्थना गरेर तिनीहरूले उनीहरूमाथि आफ्‍ना हात राखेर उनीहरूलाई बिदा दिए (प्रेरित १३:२-३)।

साँचो आराधनाले सुसमाचार प्रचारलाई प्रेरित गर्छ।

प्रभावकारी सुसमाचार प्रचारले आराधकहरू सिर्जना गर्दछ

प्रेरितको पुस्तक भरि, चेलाहरू आराधनामा लागि रहेका थिए। पेन्तिकोसमा, ३,००० मानिसहरूलाई बचाइएका थिए। यी नयाँ विश्वासीहरू आराधक भए; तिनीहरूले आफूलाई प्रेरितहरूको शिक्षा र सङ्गतिमा, रोटी भाँच्न र प्रार्थनामा समर्पित गरे (प्रेरित २:४२)।

► प्रारम्भिक मण्डलीमा आराधनाको चित्रको लागि प्रेरित २:४२-४६ लाई पढ्नुहोस्।

यहूदी ख्रीष्टियानहरूले मन्दिरमा आराधना गर्न जारी राखे।[1] यसको अतिरिक्त, यहूदी ख्रीष्टियान र अन्यजाति धर्म परिवर्तन गर्नेहरू आराधनाको लागि सभाघरमा भेला भए। धेरैजसो सहरहरूमा, येशु नै पुरानो करारका प्रतिज्ञाहरूको परिपर्ति हुनुहुन्छ भन्ने कुरा देखाउँदै पावलले आफ्नो सेवकाइ सभाघरमा सुरु गरे।[2] निजी घरहरूमा पनि आराधना हुन्थ्यो। विश्वासीहरू सङ्गति र आराधनाको लागि घर-घरमा गए (प्रेरित २:४६)। पावलका पत्रहरूमा घरहरूमा भेला हुने मण्डलीहरूलाई गरिएको अभिवादनहरू समावेश छन्।[3] प्रारम्भिक मण्डलीको सुसमाचार प्रचारले आराधकहरूको नयाँ शरीर सिर्जना गर्यो।

मार्स हिलमा भएको सुसमाचार प्रचार

मार्स हिलमा, पावलको सन्देश सुसमाचार र आराधना बीचको सम्बन्ध देखाउने उत्कृष्ट पाठ हो (प्रेरित १७:१६-३४।)। एथेन्समा, पावलले मूर्तिपूजाले भरिएको संस्कृतिको सामना गरे। पावलले मूर्तिहरूको झूटो आराधना र यहोवाको साँचो आराधना बीचको भिन्नतालाई देखाए।

एथेन्सका मानिसहरू धेरै धार्मिक थिए (प्रेरित १७:२२)

एथेन्सका मानिसहरू आराधक थिए तर तिनीहरूले साँचो परमेश्वरको आराधना गर्दैन थिए। तिनीहरूको आराधना झूटो थियो। आराधना आफैमा पर्याप्त छैन; आराधना सही वस्तुमा केन्द्रित हुनुपर्छ।

एथेन्सका मानिसहरूले अज्ञानतापूर्वक आराधना गर्थे (प्रेरित १७:२३)।

तिनीहरूले कसको आराधना गर्थे थाहा थिएन। पावलले प्रभुको प्रचार गरे जसलाई तिनीहरूले खोजिरहेका थिए। उनले तिनीहरूलाई भने कि तिनीहरूले परमेश्‍वरलाई खोजून्, शायद तिनीहरूले छामछुम गरेर उहाँलाई भेट्टाउलान्‌ कि भन्‍ने आशामा यसो गरियो। यो एक वाक्यांश हो जसले कसैलाई अन्धकारमा हिंडिरहेको सुझाव दिन्छ। परमेश्वरको लागि मानिसको भोकले सुसमाचारको लागि ढोका खुल्ला गर्यो।

एथेन्सका मानिसहरूले अयोग्य देवताको आराधना गर्थे।

यहोवालाई कुनै पनि कुराको खाँचो भएजस्तै मानिसहरूको हातद्वारा आराधना गरिँदैन। उहाँ नै हुनुहुन्छ जसले सबै मानिसहरूलाई जीवन, सास र सबै थोक दिनुहुन्छ (प्रेरित १७:२५)। एथेनियनहरूको आराधना झूटो थियो किनभने तिनीहरूको देवता अपूर्ण थियो। साँचो परमेश्वरले सबैलाई जीवन दिनुहुन्छ; उहाँलाई केही चाहिदैन। हामी परमेश्वरको आराधना गर्छौं किनभने उहाँ हाम्रो आराधनाको योग्य हुनुहुन्छ, उहाँलाई हाम्रो आराधना आवश्यक छ भनेर होइन।

पावलले मूर्तिहरूलाई साँचो परमेश्वरसँग तुलना गरे।

१. परमेश्वर सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ। उहाँले संसार र यसमा भएका सबै थोक बनाउनुभयो... उहाँ स्वर्ग र पृथ्वीका प्रभु हुनुहुन्छ (प्रेरित १७:२४)। मानिसहरूको हातले बनाइएका मूर्तिहरू भन्दा फरक, परमेश्वरले मानिसलाई बनाउनुभयो। उहाँ विदेशी देवता होइन; (प्रेरित १७:१८) उहाँ सारा संसारको सृष्टिकर्ता हुनुहुन्छ।

२. परमेश्वर नजिकै हुनुहुन्छ। उहाँ हामी प्रत्येकबाट टाढा हुनुहुन्न (प्रेरित १७:२७)। यद्यपि परमेश्वर सर्वोच्च हुनुहुन्छ, उहाँ हाम्रो संसारमा प्रवेश गर्नुभएको छ र हरेक आराधकको नजिक हुनुहुन्छ।

३. पश्चात्ताप गर्न अस्वीकार गर्नेहरूलाई परमेश्वरले न्याय गर्नुहुनेछ (प्रेरित १७:३०-३१)। सत्यता गरिएको आराधनाले स्वीकार गर्छ कि परमेश्वर एक धार्मीक न्यायकर्ता हुनुहुन्छ जसले विद्रोहलाई सहनु हुनेछैन। हाम्रो आराधनामा, हामी आफूलाई उहाँको सार्वभौमिकतामा समर्पण गर्छौं।

४. येशु आराधनाको योग्य हुनुहुन्छ भनी देखाउँदै, परमेश्वरले येशुलाई मृतकबाट जीवित पार्नुभयो (प्रेरित १७:३१)। येशुले स्वेच्छाले मृत्युको सामु आफूलाई नम्र बनाउनुभयो; उहाँलाई अब पिताद्वारा उच्च पारिएको छ, "कि स्‍वर्गमा, पृथ्‍वीमाथि र पृथ्‍वीमुनि भएको हरेक प्राणीले येशूको नाउँमा घुँड़ा टेक्‍नुपर्छ, र हरेक जिब्रोले परमेश्‍वर पिताका महिमाको निम्‍ति येशू ख्रीष्‍टलाई प्रभु भनी स्‍वीकार गर्नुपर्छ" (फिलिप्पी २:१०-११)।

एथेन्समा पावलको सन्देशले मूर्तिहरूको झूटो आराधनालाई यहोवाको साँचो आराधनाको सुसमाचारले सामना गर्यो। प्रभावकारी सुसमाचार प्रचारले आराधकहरूको सिर्जना गर्दछ।

धेरै मण्डलीहरूले आराधनालाई मिशन र सुसमाचारबाट अलग गर्छन्। केही मण्डलीहरू भन्छन्, "हामी सुसमाचार प्रचार गर्न प्रतिबद्ध छौं। हाम्रो इच्छा हराएकाहरूका माझमा पुग्नु हो।" यी मण्डलीहरूले आराधनालाई थोरै ध्यान दिन्छन्। तिनीहरूले आफूलाई सुसमाचारवादी मण्डलीहरूको रूपमा हेर्छन्। अन्य मण्डलीहरू भन्छन्, "हामी विश्वास गर्छौं कि मण्डलीको मुख्य उद्देश्य आराधना हो। अरू मानिसहरूले सुसमाचार प्रचार गर्न सक्छन्; हाम्रो लक्ष्य आराधना हो।"

दुवै आराधना र सुसमाचार प्रचारमा मण्डली समर्पित हुनुपर्छ भनेर प्रेरितको पुस्तकले देखाउँछ। साँचो आराधनाले हामीलाई सुसमाचारको लागि जोश दिन्छ। प्रभावकारी सुसमाचार प्रचारले नयाँ आराधकहरू सिर्जना गर्दछ।

हामीले आराधनालाई सुसमाचार प्रचारबाट अलग गर्नु हुँदैन। सुसमाचार प्रचारलाई प्रेरित नगर्ने आराधना स्वयं-केन्द्रित आराधना हुन सक्छ जुन मुख्य रूपमा हाम्रो आफ्नै प्रेरणाको लागि गरिन्छ। आराधनाको लागि नडोर्याउँने सुसमाचार प्रचारले परमेश्वरलाई साँच्चै देख्न असफल हुने खोक्रो ख्रीष्टियानहरूलाई खडा गर्नेछ।

बाइबलीय आराधनामा, हामी सुसमाचारको लागि नयाँ जोश प्राप्त गर्छौं। यशैयाजस्तै, परमेश्वरप्रतिको हाम्रो दृष्टिकोण पनि खाँचोमा परेको संसारको दृष्टिकोणसँगै हुनेछ। यशैयाजस्तै, परमेश्वरप्रतिको हाम्रो आराधनापूर्ण प्रतिबद्धताले हामीलाई यसो भन्न अगुवाइ गर्नेछ, "म हाजिर छु। मलाई पठाउनुहोस्‌!"

जाँच

आफैलाई सोध्नुहोस्, "के आराधनाले मलाई अविश्वासीहरूसँग सुसमाचार बाँड्न उत्प्रेरित गर्छ? के ममा नयाँ आराधकहरूलाई परमेश्वरमा ल्याउने जोश छ?"

पुरानो करारको विपरीत यहूदी आराधनाको लागि यसको विशिष्ट निर्देशनहरू छन्, नयाँ करारले मण्डलीमा आराधनाको लागि केही निर्देशनहरू दिन्छ।[1] नयाँ करारमा आराधना सेवाको कुनै पूर्ण विवरण छैन, तर पत्रहरूले प्रारम्भिक ख्रीष्टियान आराधनाका केही भागहरू देखाउँछन्।

पवित्रशास्त्र पढाइ

प्रारम्भिक ख्रीष्टियान आराधनामा पवित्रशास्त्र पढाइ महत्त्वपूर्ण थियो। कलस्सी ४:१६ र १ थेसलोनिकी ५:२७ ले मण्डलीहरूलाई पावलका पत्रहरू सार्वजनिक रूपमा पढ्न निर्देशन दिन्छ। १ तिमोथी ४:१३ मा, पावलले तिमोथीलाई पवित्रशास्त्रको सार्वजनिक पढाइमा ध्यान दिन सम्झाउँछन्।

पवित्रशास्त्रको पढाइको महत्त्व कलस्सी ३:१६ मा सुझाव दिइएको छ, "ख्रीष्‍टको वचन तिमीहरूमा प्रशस्‍ततासँग वास गरोस्‌। पूरा बुद्धिमानीसाथ...।" भजनरचयिताले धन्य भएका मानिसको वर्णन गरे; त्यो प्रभुको व्यवस्थामा रमाउँछ र मनन गर्छ (भजनसंग्रह १:२)। हाम्रो सार्वजनिक आराधनाले हामीले पवित्रशास्त्रमा राखेको मूल्यलाई देखाउँछ।

वचन प्रचार

पवित्रशास्त्रको पढाइको साथसाथै, एक अगुवालाई वचन प्रचार गर्ने जिम्मेवारी थियो (२ तिमोथी ४:१-४, तीतस २:१५)। एज्राको समयदेखि, शास्त्रीहरूले मानिसहरूको लागि पवित्रशास्त्रको व्याख्या गरे। एज्रा र उनका सहकर्मीहरूले पुस्तकबाट, परमेश्वरको व्यवस्थाबाट, स्पष्ट रूपमा पढे, र तिनीहरूले अर्थ दिए, ताकि मानिसहरूले पढेको बुझे (नहेम्याह ८:८)। नयाँ करारको युगमा यहूदी सभाघरहरूले यो अभ्यास जारी राखे (प्रेरित १३:१४-१५)। पवित्रशास्त्रको अर्थ दिनु प्रारम्भिक ख्रीष्टियान प्रचारको आधार हो।

प्रेरितमा रहेको प्रवचनहरूले प्रारम्भिक ख्रीष्टियान प्रचारको सामग्री देखाउँदछ।[2] यी प्रवचनहरूमा महत्त्वपूर्ण विषयवस्तुहरू समावेश छन्:

• येशु पुरानो करारका भविष्यवाणीहरूको पूर्ति हुनुहुन्थ्यो।

• येशुले परमेश्वरको शक्तिद्वारा शक्तिशाली कामहरू गर्नुभयो।

• येशु क्रूसमा टाँगिनुभयो र त्यसपछि मृत्युबाट बौरी उठनुभयो।

• येशु अब उच्च पारिनु भएको र प्रभु बनाइनु भएको छ।

• सुन्ने सबैले पश्चात्ताप गर्नुपर्छ र बप्तिस्मा गर्नुपर्छ।

सार्वजनिक प्रार्थना

प्रारम्भिक ख्रीष्टियान आराधनामा सार्वजनिक प्रार्थना महत्त्वपूर्ण थियो (१ तिमोथी २:१-३)। पावलका पत्रहरूमा समावेश गरिएका प्रार्थनाहरू सार्वजनिक आराधनामा प्रयोग गरिन्थ्यो भनी धेरै विद्वानहरूले विश्वास गर्छन्। मण्डलीले भनेको "आमेन" ले प्रार्थनाको साथ उनीहरूको सहमतिलाई संकेत गर्यो।[3]

गायन

मन्दिरमा गायन महत्त्वपूर्ण थियो र प्रारम्भिक ख्रीष्टियान आराधनामा यसले भूमिका खेल्न जारी राख्यो। ख्रीष्टियानहरूले आफ्नो यहूदी आराधनाबाट ल्याएका भजनहरूसँगै, नयाँ भजनहरूले येशुलाई मसीहको रूपमा प्रशंसा गरे। यो एफिसी ५:१९ र कलस्सी ३:१६ द्वारा सुझाव गरिएको छ। धेरै बाइबल विद्वानहरूले विश्वास गर्छन् कि फिलिप्पी २:५-११ प्रारम्भिक ख्रीष्टियान भजन थियो। साथै, लूका १:४६-५५ मा मरियमको गीत र लूका २:२९-३२ मा शिमोनको प्रार्थना आराधना सेवाहरूमा गाइएको हुन सक्छ।

भेटीहरू

केही अवसरहरूमा, भेटी सार्वजनिक आराधनाको एउटा भाग थियो। १ कोरिन्थी १६:२ र २ कोरिन्थी ९:६-१३ ले कोरिन्थको मण्डलीलाई यरूशलेमका पीडामा परेका ख्रीष्टियनहरूको लागि भेटी सङ्कलन गर्न निर्देशन दिन्छ।

बप्तिस्मा र प्रभु भोज

बप्तिस्मा र प्रभु भोजको नियमहरू आराधनाको भाग थिए। पावलले कोरिन्थीहरूको प्रभु भोजको उत्सवमा दुर्व्यवहारहरू सच्याउनलाई लेखे। ख्रीष्टको बलिदानको सम्झनाको सट्टा, यो एक भोज बन्यो। पावलले प्रभु भोजको गम्भीरताबारे चेतावनी दिए। ख्रीष्टियानको लागि सबैभन्दा पवित्र घटनालाई प्रभु भोजले सम्झन्छ; यसलाई हल्का रूपमा लिनु हुँदैन।[4]

आराधना सेवाका भागहरूका यी सङ्केतहरूबाहेक, हामीलाई प्रारम्भिक ख्रीष्टियान आराधनाको बारेमा थोरै थाहा छ। पत्रहरूले आराधना, आराधनाको व्यवस्थापन, वा प्रारम्भिक मण्डलीमा सार्वजनिक आराधना सम्बन्धी अन्य विवरणहरूका लागि कुनै विशेष क्रम निर्धारण गर्दैनन्। प्रारम्भिक मण्डलीमा प्रतिनिधित्व गर्ने विभिन्न धार्मिक र सांस्कृतिक पृष्ठभूमिहरूको कारणले गर्दा, यो सम्भव छ कि सार्वजनिक आराधना ठाउँ अनुसार धेरै फरक देखिन्थ्यो। यहूदी ख्रीष्टियानहरूले सम्भवतः सभाघरको आराधना जस्तै समान रूपमा आराधना गर्न जारी राखेका थिए। अन्यजाति ख्रीष्टियानहरू यहूदी प्रथाहरूसँग परिचित नहुने थिए र फरक तरिकामा आराधना गरेका हुन सक्छ। तथापि, यो स्पष्ट छ कि प्रारम्भिक मण्डलीले पवित्रशास्त्र र परमेश्वरको वचनको प्रचार र शिक्षामा ठूलो जोड दिएको थियो।

धेरै मण्डलीहरूमा, पवित्रशास्त्रको सार्वजनिक पढाइ दुर्लभ भएको छ। सेवाको क्रममा पवित्रशास्त्रका केही पदहरू मात्र पढ्ने इभान्जेलिकल मण्डलीहरू हेर्नु असामान्य छैन। हाम्रो आराधनामा पवित्रशास्त्रलाई प्राथमिकता दिनुपर्छ। पवित्रशास्त्रमा आधारित गीतहरू, बाइबल पढाइहरू, वा वचनको सेवामा पवित्रशास्त्रको सावधानीपूर्वक प्रदर्शनी मार्फत, हामी "पुस्तकका मानिसहरू" भनेर चिनिनुपर्छ। बाइबलले हाम्रो आराधनामा केन्द्रीय स्थान राख्नुपर्छ।

जाँच

आफैलाई सोध्नुहोस्, "के मेरो आराधनाले प्रारम्भिक मण्डलीको आराधनाको भाग भएका प्रत्येक पक्षहरूलाई समावेश गर्दछ?"

आराधना प्रकाशको सन्देशको केन्द्रबिन्दु हो।

• प्रभुको दिनमा यूहन्‍ना आत्मामा थिए जब उनले अल्फा र ओमेगाको आवाज सुने (प्रकाश १:१०)।

• प्रकाशको केन्द्रीय विषयवस्तुहरूमध्ये एउटा भनेको यहोवाको सिंहासनमा बसेर उहाँको आराधना गर्नेहरू र जनावरको आराधना गर्नेहरूबीचको भिन्नता हो।

• प्रकाशले प्रतिज्ञा गर्दछ कि परमेश्वरले आफ्ना शत्रुहरूलाई परास्त गर्नुहुनेछ, र सबै जातिहरू आएर उहाँको सामु आराधना गर्नेछन् (प्रकाश १५:४)।

[1]प्रकाशको आराधना बुझ्नको लागि, यो पुस्तकको लागि ऐतिहासिक मिलनको समीक्षा गर्न उपयोगी हुन्छ। प्रथम शताब्दीका ख्रीष्टियानहरूले दुई प्रतिस्पर्धी दावीहरूको सामना गरे। एकातिर, तिनीहरूले येशु ख्रीष्ट प्रभु हुनुहुन्छ भनी जान्दथे (फिलिप्पी २:११)। ख्रीष्टमा विश्वासको लागि येशु ख्रीष्टको अख्तियार र प्रभुत्वप्रति प्रतिबद्धता चाहिन्छ। अर्कोतर्फ, रोमले साम्राज्यको अख्तियार अन्तर्गतका सबैलाई कैसर आफ्नो मालिक र देवता भएको प्रमाणित गर्न आवश्यक थियो।

ख्रीष्टियानहरूका लागि परमेश्वर बाहेक अरू कसैलाई अन्तिम निष्ठा दिन असम्भव थियो। रोम र प्रथम शताब्दीका ख्रीष्टियानहरू बीचको द्वन्द्वको जरा थियो, "हाम्रो आराधनाको योग्य को छ?" यस स्तिथिमा, प्रकाशले भन्छ, "येशु प्रभु हुनुहुन्छ।" उहाँको अधिकारलाई नचिन्ने संसारमा पनि येशु प्रभु हुनुहुन्छ। उहाँ आराधनाको योग्य हुनुहुन्छ। प्रकाशले साँचो आराधनाको चित्र दिन्छ।

स्वर्गीय आराधना असफल आराधनासँगको भिन्नता

एसिया माइनरका सात मण्डलीहरूलाई दिइएको सन्देशहरूबाट प्रकाशको पुस्तक सुरु हुन्छ। एशिया माइनर सम्राटको आराधनाको सबैभन्दा बलियो केन्द्र थियो। प्रकाशमा सम्बोधन गरिएका प्रत्येक शहरहरूमा शाही मन्दिरहरू थिए। सम्राटको आराधना यस प्रान्तमा लगभग विश्वव्यापी थियो।

सात मण्डलीहरूलाई दिइएको सन्देशहरूले धेरै मण्डलीहरू आराधनामा असफल भएको देखाउँछ। जब सबै सात मण्डलीहरूले परमेश्वरको आराधना गर्छन्, पाँचवटा मण्डलीहरूलाई आलोचना गरिन्छ। ती मण्डलीहरूले स्वीकार्य रूपमा परमेश्वरको आराधना गर्न सकेनन् भनी यी आलोचनाहरूले देखाउँछन्।

१. प्रेमको कमीले साँचो आराधनामा बाधा पुर्याउँछ। एफिससले धेरै कुराहरू राम्ररी गरे, तर तिनीहरूले आफ्नो पहिलो प्रेम छोडेका थिए। आराधनामा शून्यताको महशुसले हामीले आराधना गर्ने परमेश्वरप्रतिको हाम्रो प्रेम गुमाएको संकेत हुन सक्छ।

२. झूटो शिक्षाले साँचो आराधनामा बाधा पुर्याउँछ। पर्गामम र थिआटीरा दुवैले झूटो शिक्षालाई सहे। यो खतरा मण्डलीहरूमा देख्न सकिन्छ जसले बाइबलीय सत्यताको लागि चिन्हहरू र चमत्कारहरू प्रतिस्थापन गर्दछ।

३. मृत कामहरूले साँचो आराधनामा बाधा पुर्याउँछ। सार्डिस शहर दुई पटक पराजित भएको थियो जब सुतिरहेका पहरेदारहरूले नजिक आउँदै गरेको शत्रुलाई देख्न सकेनन्।[2] यूहन्नाले चेतावनी दिए कि सार्डिसको मण्डली सुतिरहेको थियो किनभने उसले आफ्नो राम्रो काममा भरोसा गरेको। आराधनामा परमेश्वरसँगको भेटले सार्डिसलाई उसको सुस्तीबाट जगाउने थियो।

४. जोशको कमीले साँचो आराधनामा बाधा पुर्याउँछ। लाउडिकियाको मण्डलीले प्रायः समृद्धिको समयमा देखिने मनतातो विश्वास भएको आत्मालाई देखायो। लाउडिकियनहरूको जोशको कमीलाई तिनीहरूको सम्पत्ति र आत्मनिर्भरताले प्रोत्साहित गरेको थियो। साँचो आराधनाले हामीलाई परमेश्वरमा हाम्रो निर्भरताको सम्झना गराउँछ।

स्वर्गीय आराधना परमेश्वरमा केन्द्रित हुन्छ

प्रकाश ४-५ ले स्वर्गीय आराधना परमेश्वर र उहाँको महिमामा केन्द्रित छ भनी देखाउँछ। स्वर्गीय आराधकहरू अनन्त राजा र मृत्युबाट बौरी उठ्नु भएको थुमाको आराधना गर्छन्।

के तपाईं कल्पना गर्न सक्नुहुन्छ कि एउटा स्वर्गदूतले यूहन्नालाई यसो भन्दै गरेको, "तिमीलाई आराधनामा अझ सहज बनाउन हामीले केही परिवर्तन गर्न सक्छौं?" पक्कै होइन! आराधना मेरो बारेमा होइन, परमेश्वरको बारेमा हो। आराधनाले आराधकलाई आशिष दिन्छ तर यो आराधनाको मुख्य उद्देश्य होइन। आराधनाको उद्देश्य परमेश्वरको सम्मान गर्नु हो। परमेश्वरको सिंहासन वरपरका आराधकहरूले परमेश्वरको प्रशंसाको भजन गाउँछन्:

हे परमप्रभु परमेश्‍वर सर्वशक्तिमान्, तपाईंका कार्य महान्‌ र आश्‍चर्यपूर्ण छन्, युग-युगका महाराजा, तपाईंका मार्ग धार्मिक र सत्‍य छन्‌। हे परमप्रभु, तपाईंको डर कसले मान्‍दैन? र तपाईंका नाउँको महिमा कसले गर्दैन? किनकि तपाईं मात्र पवित्र हुनुहुन्‍छ। सबै जातिले आएर तपाईंलाई दण्‍डवत्‌ गर्नेछन्, किनभने तपाईंका धार्मिक कार्यहरू प्रकट भएका छन्‌ (प्रकाश १५:३-४)।

स्वर्गीय आराधना परमेश्वरको उपस्थितिमा हुन्छ। आदम र हव्वालाई बगैंचाबाट धपाएको समयदेखि मानिसलाई परमेश्वरबाट अलग गरिएको छ। स्वर्गमा, कुनै पनि दुष्टको प्रभाव बिना परमेश्वरको उपस्थितिमा फेरि आराधना हुनेछ।

हेर, परमेश्‍वरको वास मानिसहरूसँग भएको छ। उहाँ तिनीहरूसँग वास गर्नुहुनेछ, र तिनीहरू उहाँका प्रजा हुनेछन्, र परमेश्‍वर आफै तिनीहरूका परमेश्‍वर भएर तिनीहरूसँग रहनुहुनेछ (प्रकाश २१:३)।

स्वर्गीय आराधनाले साँचो वास्तविकतालाई देखाउँछ

उनले प्रकाशको पुस्तकलाई लेख्दा खेरी, यूहन्ना पतमोस टापुमा निर्वासनमा थिए। रोमी साम्राज्यभरि ख्रीष्टियानहरूले सतावट भोगिरहेका थिए। संसारको दृष्टिकोणबाट, भविष्य अन्धकार थियो। यद्यपि, प्रकाशले संसारको घटनाहरूमा स्वर्गीय परिप्रेक्ष्य देखाउँछ।[3]

पृथ्वीमा, हामी इतिहासको एक मात्र पक्ष देख्छौं। हाम्रो वरपरको संसार परम वास्तविकता हो भनेर सोच्न हामी लालायित हुन्छौं। आराधना र स्वर्ग वास्तविक संसारको संघर्षबाट टाढा देखिन्छ। प्रकाश ४, ५ र १५ मा देखिएका स्वर्गीय आराधनाको झलकले हामीलाई वास्तविक संसारको चित्र देखाउँछ।

ख्रीष्टियान कामदारहरूका लागि, प्रकाशको पुस्तक यो संसारको सङ्घर्षहरू अस्थायी हुन् भनी महत्त्वपूर्ण सम्झना हो। आराधना वास्तविकताबाट साप्ताहिक भाग्ने होइन; बरु, आराधनाले परमेश्वरको दृष्टिकोणबाट वास्तविकतालाई देखाउँछ-र यसले हाम्रो संसारप्रतिको हाम्रो दृष्टिकोणलाई परिवर्तन गर्छ। प्रकाशको पुस्तकमा, परमेश्वरले भन्नुहुन्छ, "वस्तुहरू जस्तो देखिन्छन् त्यस्तै हुँदैनन्। केही चीजहरू पनि नियन्त्रण भन्दा बाहिर छैनन्, शैतानले जितेको छैन, दुष्टले जितेको छैन। ढोकाबाट हेर्नुहोस् र वास्तविकताको झलक पाउनुहोस्। परमेश्वर आफ्नो सिंहासनमा हुनुहुन्छ।"[4]

"उहाँ बौरिउनुभयो!" "उहाँ प्रभु हुनुहुन्छ!" यी घोषणाहरू आराधनाको केन्द्रबिन्दु हुन्। यो पुनरुत्थान थियो जसले येशुलाई प्रभुको रूपमा घोषणा गर्यो (रोमी १:४)।

प्रारम्भिक मण्डलीले प्रत्येक आइतवारलाई पुनरुत्थानको उत्सवको रूपमा मान्यता दियो; हरेक आइतबार इस्टर थियो। ख्रीष्टियानहरूले आइतवार उपवास गरेनन्; आइतबार उत्सवको दिन थियो।

आज हाम्रो आराधना उत्सवको समय हुनुपर्छ। हो, त्यहाँ सर्वोच्चको उपस्थितिमा प्रवेश गर्नको लागि एक गम्भिरता सम्बन्धित छ, तर त्यहाँ हामीलाई बौरिउठ्नुभएको प्रभुको उत्सव मनाउँदा आनन्द पनि छ। हाम्रो आराधनामा उत्सवको अवसरहरू समावेश हुनुपर्छ।

आराधनाले सदस्यहरूको जीवनमा प्रशंसाका गीतहरू र परमेश्वरको अनुग्रहको गवाहीहरू समावेश गर्दछ। नाइजेरियाको मण्डलीले भेटी दिंदा उत्सव मनाउँछन्। भेटी जम्मा भएपछि सदस्यहरू मण्डलीको वरिपरि मार्च गर्छन्। यी आराधकहरूलाई पुनरुत्थानको आनन्द थाहा छ। आराधनामा मृत्युमाथि ख्रीष्टको विजयद्वारा हामीले प्राप्त गरेको विजयलाई मनाउने अवसरहरू समावेश गर्नुपर्छ।

जाँच

आफैलाई सोध्नुहोस्, "मेरो आराधना उत्सव हो कि केवल कर्तव्य हो? के म आराधनामा प्रवेश गर्न पाउँदा रमाउँछु, वा म ख्रीष्टियानको रूपमा मेरो दायित्व भएकोले मात्र आराधनामा उपस्थित हुन्छु?"

(१) हामीले आराधना गर्ने परमेश्वरलाई मनन गर्न समय निकाल्नुहोस्। पवित्रशास्त्रले उहाँको बारेमा के बताउँछ विचार गर्नुहोस्।

"मेरो नाम यूहन्ना हो। आराधनाले मेरो जीवन परिवर्तन गरेको छ। नासरतका येशुलाई पहिलो पटक भेटेदेखि नै म एक आराधक भएको हुँ।

"म त्यहाँ रूपान्तरणको पहाडमा थिएँ। हामीले स्वर्गबाट आवाज सुन्यौं, हामीले उहाँको महिमा देख्यौं, र हामी (हाम्रो) अनुहार घोप्टो पारि लड्यौं, र भयभीत भयौं (मत्ती १७:६)। हामीले असिद्ध रूपमा आराधना गर्यौँ। दुःख कष्टको हप्ताको समयमा हाम्रा कार्यहरूले देखाए कि हामीले डाडामा देखेका कुराहरूलाई बुझेनौं।

"पुनरुत्थान पछि येशु देखा पर्नु हुँदा म गालीलको डाँडामा थिएँ। हामीले उहाँलाई दण्डवत् गर्यौ, यद्यपि कतिपयले शंका गरे (मत्ती २८:१७)। हामीले असिद्ध रूपमा आराधना गर्यौँ। हामीलाई उहाँ बौरिउठ्नु भएको थियो भनी थाह थियो, तर हामीले यसको अर्थ बुझेका थिएनौं।

"म माथिल्लो कोठामा थिएँ जब हामीले एकसाथ प्रार्थनामा आफूलाई समर्पित गरि राखेका थियौँ (प्रेरित १:१४)। हामीले आराधना गर्दा, पवित्र आत्मा हामीमा आउनुभयो। आराधना सुसमाचार प्रचारको लागि उत्प्रेरक बन्यो; हामीले सुसमाचारलाई यरूशलेम, यहूदिया र सामरिया र पृथ्वीको पल्लो छेउसम्म लग्यौँ।

"पतमोसमा निर्वासनमा हुँदा, प्रभुको दिनमा म आत्मामा थिएँ जब मैले तुरहीको जस्तो ठूलो स्वर सुनें। यो अल्फा र ओमेगाको आवाज थियो, पहिलो र अन्तिम (प्रकाश १:१०-११)।

"म त्यहाँ थिएँ जब परमेश्वरले स्वर्गको ढोका खोलिदिनुभयो र मलाई परमेश्वरको सिंहासन वरिपरि आराधना हेर्न अनुमति दिनुभयो।

"म नयाँ यरूशलेममा सधैंभरि हुनेछु, जुन परमेश्वरबाट स्वर्गदेखि तल आउँदैछ (प्रकाश २१:२)। त्यो सहरमा, हाम्रो आराधना अन्ततः सिद्ध हुनेछ किनभने हामी जसको आराधना गर्छौँ उहाँको अनुहारलाई त्यतिखेर देख्नेछौं। स्वर्गमा, 'परमेश्वरको वास मानिसहरूसँग भएको छ। उहाँ तिनीहरूसँग वास गर्नुहुनेछ, र तिनीहरू उहाँका प्रजा हुनेछन्, र परमेश्वर आफै तिनीहरूका परमेश्वर भएर तिनीहरूसँग रहनुहुनेछ'। (प्रकाश २१:३)

"म यूहन्ना हुँ। र म मेरो परमेश्वर र उद्धारकर्ताको आराधनामा अनन्तकाल बिताउनेछु!"

यो पाठ छोड्नु अघि, आराधना गर्न समय लिनुहोस्। प्रकाश ४, ५, र १५ वा भजनसंग्रह १९ को गीतहरू पढ्नुहोस्। परमेश्वरको प्रशंसा गर्ने गीत गाउनुहोस्। आराधनाको प्रार्थना गर्नुहोस्। जसै परमेश्वरले तपाईसँग बोल्नुहुन्छ सुन्नुहोस्। परमेश्वरको साँचो आराधना गर्न समय निकाल्नुहोस्।

► यस पाठको व्यावहारिक प्रयोगको लागि, निम्न छलफल गर्नुहोस्:

दीपक एउटा मण्डलीमा पास्टरको रूपमा काम गर्नुहुन्छ जो सुसमाचारको बारेमा जोशीलो हुनुहुन्छ। नयाँ विश्वासीहरूले हरेक महिना बप्तिस्मा लिइरहेका छन्। यो मण्डलीमा एक रोमाञ्चक समय हो।

यद्यपि, मण्डलीले वास्तवमा आराधना गरिरहेको छैन भनेर दीपक चिन्तित छन्। धेरै जसो प्रचार अविश्वासीहरू र नयाँ विश्वासीहरूको लागि भएको छ। ठूला भजनहरू प्रयोग गर्न गाह्रो छ किनभने नयाँ मानिसहरूले गीतहरू जान्दैनन्। दीपकलाई डर छ कि उनको मण्डली आकारमा ठूलो छ तर आत्मिक गहिराइमा भने खोक्रो छ। उनी आराधनामा बढी ध्यान दिन चाहन्छन्। मण्डलीको आराधनालाई अझ गहिरो बनाउँदै सुसमाचार प्रचारमा जोड दिन दीपकले के गर्न सक्छन् भनेर छलफल गर्नुहोस्।

(१) सुसमाचारका पुस्तकहरूले देखाउँछन् कि येशुले पिताको आराधना गर्नुभयो र उहाँ स्वयं परमेश्वरको रूपमा आराधना गर्नुभयो।

• येशुले आराधनाको लागि एउटा नमुना प्रदान गर्नुभयो।

• येशुले झूटो आराधनाको परिक्षालाई अस्वीकार गर्नुभयो।

• येशुले प्रार्थनाको महत्त्वलाई मूर्त रूप दिनुभयो।

• येशुलाई अनन्तकाल सम्म आराधना गरिनेछ।

(२) प्रेरितको पुस्तकले आराधना र सुसमाचार प्रचारको बीचको सम्बन्धलाई देखाउँछ।

• साँचो आराधनाले सुसमाचार प्रचारलाई प्रेरित गर्छ।

• प्रभावकारी सुसमाचार प्रचारले आराधकहरू सिर्जना गर्दछ।

• सुसमाचार प्रचार तर्फ नडोर्याउने आराधना आत्मकेन्द्रित हुनेछ।

(३) पत्रहरूले प्रारम्भिक मण्डलीमा आराधनाका महत्त्वपूर्ण भागहरू देखाउँछन्। प्रारम्भिक मण्डलीमा आराधनामा समावेश गरिएका भागहरू:

• पवित्रशास्त्र पढाइ

• वचन प्रचार

• सार्वजनिक प्रार्थना

• गायन

• भेटीहरू

• बप्तिस्मा

• प्रभु भोज

(४) आराधना भनेको परमेश्वरको बढाइ गर्नु हो भनी प्रकाशको पुस्तकले देखाउँछ।

• आराधनाले आराधकलाई आशिष दिन्छ, तर यो आराधनाको मुख्य उद्देश्य होइन।

• आराधनाको मुख्य उद्देश्य परमेश्वरको सम्मान हो।

• स्वर्गीय आराधनाले हामीलाई सम्झाउँछ कि हामीले देखेको यो संसार अन्तिम वास्तविकता होइन।

(१) यस पाठबाट आराधनाका तीन सिद्धान्तहरू सूचीबद्ध गर्नुहोस्। प्रत्येक सिद्धान्तको लागि, तपाईंको मण्डलीमा सिद्धान्त लागू गर्ने व्यावहारिक तरिकाहरू छलफल गर्ने एउटा अनुच्छेद लेख्नुहोस्।

(२) अर्को पाठको सुरुमा, तपाईंले यस पाठमा आधारित परीक्षा दिनुहुनेछ। तयारी गर्दा खेरी परीक्षाका प्रश्नहरूलाई सावधानीपूर्वक अध्ययन गर्नुहोस्।

(१) येशुले साँचो आराधनाको नमुना बनाउनुभएका तीनवटा तरिकाहरूलाई सूचीबद्ध गर्नुहोस्।

(२) येशुको शिक्षा र उदाहरणले हामीलाई साँचो आराधनाको बारेमा के स्मरण गराउँछ?

(३) कुन दुई भनाइहरूले आराधना र सुसमाचार प्रचार बीचको सम्बन्धलाई संक्षेपमा देखाउँछन्?

(४) एथेन्सको झूटो आराधनालाई प्रेरित १७ मा कसरी वर्णन गरिएको छ?

(५) प्रेरित १७ मा साँचो परमेश्वरलाई कसरी वर्णन गरिएको छ?

(६) नयाँ करारको पत्रहरूमा सुरुको ख्रीष्टियान आराधनाको पाँचवटा भागहरूलाई सूचीबद्ध गर्नुहोस्।

(७) एसिया माइनरका मण्डलीहरूका बीचमा पाइने आराधनाका बाधाहरूका दुई उदाहरणहरूलाई सूचीबद्ध गर्नुहोस्।

(८) आफूले कण्ठ गरेको रोमी १२:१-२ लेख्नुहोस्।