Lesson 17: Mga Personal na Usapin: Pera, Oras, at Pananamit

Ang Prinsipyo ng Pananagutan

► Dapat basahin ng isang mag-aaral ang Mateo 25:14-30 para sa pangkat. Ano ang sinasabi sa atin ng talatang ito tungkol sa pangangasiwa sa pera?

Ang pera ay isang mahalagang pagmamay-ari para sa ministeryo. Dapat pangasiwaan ng mga namumuno ang pera upang makuha ang pinakamahusay na mga resulta. Mayroon tayong pananagutan sa Dios para sa mga pagmamay-aring ibinigay niya sa atin upang pangasiwaan.

Natatandaan nyo ba ang kwento tungkol sa Samaritano na tumulong sa sugatang manlalakbay (Lukas 10:30-35)? Ang layunin ng kwento ay upang ilarawan kung ano ang kahulugan kung paano mahalin ang mga taong nakakasalamuha mo. Gayunpaman, makakagawa tayo ng isa pang punto sa pamamagitan ng pagmamasid sa ilang mga detalye, bagaman ang puntong ito ay hindi talagang ipinahayag ng manunulat.

Ang isang Samaritano ay may isang asno, at mayroon siyang pera upang mabayaran ang pangangalaga sa lalaki. Paano kung sinayang niya ang kanyang mga pagmamay-ari bago niya makilala ang sugatang lalaki? Maaaring hindi niya ito gaanong natulungan. Maraming tao ang nagsasabing nakikiramay sila sa pagdurusa ng iba at ang pangangailangan para sa pagbabahagi ng ebanghelyo, ngunit hindi nila pinangangasiwaan ang kanilang mga ari-arian upang makatugon sila sa mga pangangailangan. Hindi nila kailanman nagawang makatulong sa iba.

Ang pera ay maaaring gamitin sa mga bagay na nauubos at mawawala, o maaari itong gamitin para sa mga bagay na may pangmatagalang halaga sa mundong ito at hanggang sa walang hanggan. Kinakailangan nating gumamit ng pera para sa ating mga pangangailangan; ngunit hangga’t maaari, kailangan nating mamuhunan para sa hinaharap.

Maraming tao ang hindi kailanman namumuhunan sapagkat sa palagay nila ay wala silang sapat na pera. Ngunit kung ang isang tao ay mag-iipon at mamumuhunan ng maliit, regular na halaga, magkakaroon ito ng malaking resulta. Ang isang magsasaka, kahit gaano man siya kahirap, napagtatanto niya na dapat siyang magtipid ng sapat upang makapagtanim muli. Kailangan nating humanap ng mga paraan upang makatipid at ipuhunan ang ating mga pag-aari.

► Ano ang ilang paraan upang makatipid at mamuhunan ng maliit na halaga?

Ang Prinsipyo ng Pananampalataya

Nagbigay ng malaking pangako si Apostol Pablo sa iglesia sa Filipos.Nagsakripisyo sila upang suportahan ang ministeryo. Pinangakuan niya sila na ibibigay ng Dios ang kanilang mga pangangailangan (Filipos 4:19).

Sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad na hindi sila dapat mamuhay sa pagkabalisa, ngunit magtiwala sa Dios na magkakaloob ng kanilang pangangailangan (Mateo 6:25-34). Ang kaharian ng Dios ang kanilang dapat unahin, bago ang kanilang mga pangunahing pangangailangan.

Ang pananampalataya ay hindi nangangahulugang hindi natin responsibilidad na tugunan ang ating sariling pangangailangan at mga taong umaasa sa atin. Dapat tayong magtrabaho upang matugunan ang ating mga pangangailangan (Efeso 4:28). Kung hindi tinutugunan ng isang tao ang pangangailangan ng kanyang pamilya, hindi siya isang magandang halimbawa ng isang mananampalataya (1 Timoteo 5:8).

Hindi dapat nakaupo at walang ginagawa ang isang tao habang hinihintay lamang na magkaloob ang Dios. Idinisenyo ng Dios na tayo ay kumita sa pamamagitan ng pagtatrabaho at sa pamamagitan ng paggawa ng isang bagay na may halaga.

Ang ibig sabihin ng pananampalataya ay mapagtanto natin na hindi tayo mabubuhay ng wala ang pagpapala ng Dios. Ang ating lakas at pagkakataong magtrabaho ay nagmula sa Dios, at ibinibigay rin niya bilang pagpapala ang mga bagay na hindi nagmula sa ating gawain. Dahil umaasa tayo sa Dios, dapat tayong manalangin ayon sa itinuro ni Jesus, “Bigyan mo kami ng kakanin sa araw-araw.”

Dapat tayong maging mapagbigay sa iba dahil

• Alam natin na ang Dios ang siyang nagkakaloob ng ating pangangailangan.

• Hindi ang ating trabaho ang pinagmulan ng lahat ng mayroon tayo.

• Hindi tayo karapat-dapat sa mga pagpapala ng Dios.

• Ipinapakita natin ang pag-ibig ng Dios sa pamamagitan ng pagbibigay.

Hindi tayo dapat maging tulad ng isang makasariling bata na kumukuha ng pinakamalaking piraso ng cake o itinatago ang kanyang kendi dahil alam niyang hindi siya makakakuha ng higit pa. Ang Dios ay may kasaganahan at hindi natin kinakailangang maging sakim o mapaglihim, na parang hindi na niya tayo bibigyan pa.

Ang isang namumuno sa ministeryo ay nangangasiwa hindi lamang ng kanyang sariling pera, kundi pati ang mga pagmamay-ari ng ministeryo. Tinutugunan ng Dios ang mga pangangailangan ng isang ministeryo na sumusunod sa kanyang kalooban. Gayunpaman, ang kanyang kalooban ay tila hindi natin palaging nakikita. Minsan ang mga tao ay nakatuon sa pagpapanatili ng isang institusyon, at pinababayaan nila ang paghanap sa malinaw na direksyon mula sa Dios. Minsan naman ay sinusubukan ng mga tao na gumawa ng isang mabuting bagay, ngunit hindi nila ito ginagawa sa paraang nais ng Dios. Hindi tayo palaging magkakaroon ng perpektong pagkilala sa mga bagay na ito, ngunit ang kawalan ng pananalapi para sa ministeryo ay dapat magbigay sa atin ng motibasyon na humingi ng isang mas mahusay na pag-unawa sa kalooban ng Dios.

Ang Prinsipyo ng Katapatan

Ang prinsipyo ng pananampalataya ay humahantong sa prinsipyo ng katapatan. Hindi natin dapat gawin ang isang bagay na hindi kasiya-siya sa Dios, sapagkat nais nating bigyang-kasiyahan ang Dios at nais nating pagpalain niya tayo.

Kung ikaw ay umaasa at nagtitiwala sa Dios, tatanggihan mo ang mga pagkakataong makamit ang isang bagay sa pamamagitan ng pagiging hindi tapat. Kapag dumating ang isang pagkakataon, dapat mong isaalang-alang ang katanungang ito, “Magkakaloob ba ang Dios sa ganitong paraan?” Kung ang pagkakataon ay upang makamit ang isang bagay sa pamamagitan ng pagiging hindi tapat, alam nating hindi ito ang paraan ng pagkakaloob ng Dios. Ang isang tao na gumagawa ng bagay na mali para kumita ay hindi nagtitiwala sa Dios para sa kanyang mga pangangailangan.

Ang isang taong nasa ministeryo ay kadalasang namamahala ng mga ari-ariang hindi sa kanya. Mahalaga para sa kanya na makitang magkabukod ang pera ng ministeryo mula sa kanyang sariling pera. Sa ilang kultura,hindi madaling maunawaan ng mga tao ang panuntunang ito. Gayunpaman, maging sa ministeryo, gobyerno, o negosyo, ay hindi binibigyan ang isang tao ng posisyon ng awtoridad maliban kung iniisip ng mga tao na kaya nitong gawin ang pagbubukod na ito. Kung ginamit ng isang tao ang pera ng institusyon bilang kanyang sariling pera, sinisira niya ang pagtitiwala sa kanya (1 Corinto 4:2).

Ang isang tagapanguna sa ministeryo ay dapat magtaguyod ng mga patakaran na magpapanatili ng maingat na pananagutan sa pera ng institusyon. Hindi niya dapat kolektahin at pangasiwaan ang pera nang mag-isa. Dapat kabahagi ang ilang tao sa pag-iingat ng mga talaan at paggastos.

Ang Prinsipyo ng Suporta sa Ministeryo

Idinisenyo ng Dios na ang ministeryo ay dapat sinusuportahan sa pananalapi. Gayunman, madalas na ang isang tagapanguna sa ministeryo ay nalalagay sa mga sitwasyon kung saan hindi lubos na nasusuportahan ang kanyang ministeryo.

Para sa isang Kristiyanong pinuno ang pera ay hindi dapat maging dahilan upang tanggapin niya ang isang posisyon sa pamumuno o ang dahilan upang ibigay niya ang kanyang pinakamahusay na pagsisikap. Ang motibasyon para sa ministeryo ay ang obligasyong sumunod sa Dios, paghahangad na bigyang-lugod ang Dios, at pagmamahal sa mga taong kanyang pinaglilingkuran (1 Pedro 5:2, 1 Corinto 9:16, Juan 21:15-17).

Nang suguin ni Jesus ang kanyang mga alagad upang magministeryo, sinabi niya, “Natanggap ninyo ito nang walang bayad, kaya’t magbigay rin kayo nang walang kabayaran” (Mateo 10:8). Maling maglagay ng presyo sa isang ministeryo. Ang isa sa pinakamahigpit na pagsaway sa Biblia ay ibinigay sa isang tao na nag-alok na magbayad para sa isang espiritual na kapangyarihan upang makagawa siya ng pagkakaperahan mula dito (Gawa 8:18-23).

[1]Ang ministeryo ay hindi nagbubunga ng pera katulad ng ibang uri ng trabaho, sapagkat hindi ito nagbibigay ng isang produkto o serbisyo na maibebenta. Ang ministeryo ay sinusuportahan lamang ng mga tao na may iba pang trabaho na nagpapasiya na dapat itong suportahan.

Maaaring hikayatin ng isang tagapanguna sa ministeryo ang mga tao na suportahan ang ministeryo sa pamamagitan ng pagpapahayag ng kahalagahan ng ministeryo, at ng kanyang pangako ng pakikiisa para dito. Karaniwan ay hindi siya maaaring maghintay para sa suporta bago simulan ang ministeryo. Ang pag-uulat tungkol sa kanyang ministeryo ay dapat na regular, makatotohanan, at ganap na matapat.

Madalas na nagiging tagasuporta ang mga tao dahil nakikita nila ang halaga ng ministeryo, hindi dahil nangangailangan ng suporta ang manggagawa. Ang tagapanguna ng ministeryo ay hindi dapat subukang palakihin ang suporta sa pamamagitan ng pagpapahayag ng kanyang mga pangangailangan, kundi sa pamamagitan ng paggawa ng mga resulta sa ministeryo at pagpapaliwanag ng kanyang pangarap/pangitain sa ministeryo. Mahalaga rin na bumuo ng mga pakikipag-ugnayan sa mga taong kanyang pinaglilingkuran upang makita nila ang kanyang pangako at pahalagahan ang kanyang serbisyo sa kanila.

May mga tao na maaaring nais na personal na suportahan ang pinuno sa halip na magbigay sa organisasyon. Dapat maging maingat ang pinuno sa pagbuo ng kanyang sariling suporta sa halip na itaguyod ang organisasyon. Ang kanyang trabaho ay upang itaguyod ang organisasyon.

Dapat iwasan ng tagapanguna ang pag-utang. Ang pangungutang ng pera ay ang paggastos ng pera mula sa hinaharap. Inaalis ng utang ang kalayaan upang gumawa ng mga desisyon sa hinaharap. Nangangahulugan ang utang na gumagawa ka ng mga desisyon tungkol sa hinaharap bago ka mapunta sa sitwasyong iyon. Ang pag-utang ay paggastos ng mga posibleng pera para sa hinaharap habang ang mga pangangailangan ng hinaharap ay hindi pa rin nalalaman.

Dapat maiwasan ng pinuno ang personal na utang, sapagkat nalilimitahan nito ang kanyang mga desisyon sa hinaharap para sa ministeryo. Dapat iwasan ng tagapanguna na pangunahan na magkautang ang organisasyon. Gamitin lamang ang perang ibinigay ng Dios. Huwag mangutang, at huwag isiping magbibigay ang Dios ng paraan upang bayaran ang utang. Kung nais ng Dios na magkaloob para sa isang tiyak na pangangailangan, magagawa niya ito bago ka mangutang, sa halip na pagkatapos. Inaalis ng pangungutang ang isa sa mga paraan upang matukoy ang kalooban ng Dios, sapagkat nangangahulugang hindi ka naghihintay upang makita kung ano ang ipagkakaloob ng Dios.

Pahintulutan ang ilang mag-aaral na ibahagi kung paano nila inaasahan na baguhin ng prinsipyo tungkol sa pera ang kanilang mga layunin o aksyon.

Ang Biblikal na Halaga ng Oras

► Dapat basahin ng isang mag-aaral ang Awit 90:9-12 para sa pangkat. Ano ang ilang mga pahayag tungkol sa buhay mula sa talatang ito?

Sinasabi sa atin ng Biblia na ang oras ay mahalaga sapagkat ang buhay ay sinusukat sa pamamagitan ng oras. Sinasabi sa atin ng talatang ito na dapat nating bigyan ng pagpapahalaga ang ating araw-araw na buhay sapagkat ang buhay ay mabilis na lumilipas. Napakahalaga ng oras dahil mahalaga ang buhay.

Binanggit ng Biblia ang oras bilang isang limitadong mapagkukunan. Sinabi ni Jesus na nagtatrabaho siya nang hindi nag-aaksaya ng oras, dahil ang oras para sa pagtatrabaho ay limitado (Juan 9:4).

Inihambing ni Jesus ang ministeryo sa gawain kapag nag-aanihan (Mateo 9:37-38). Ang pag-aani ay palaging ginagawa nang may pagmamadali, dahil dapat itong anihin bago masira ang aanihin. Ang kakulangan sa mga manggagawa ay nagdudulot ng krisis dahil limitado lamang ang oras. Ipinahayag ni Jesus ang punto na ang ministeryo ay napakahalaga, at ito ay higit na nangangailangan ng pagmamadali dahil sa kakulangan ng mga manggagawa.

Ang isang pamilyang magsasaka ay mapapahiya dahil sa isang anak na nag-aaksaya ng oras sa panahon ng anihan (Kawikaan 10:5). At higit pa rito, dapat mahiya ang isang Kristiyano sa pag-aaksaya ng oras sa halip na gawin ang lahat ng makakaya niya upang makatulong na matapos ang misyon ng iglesia bago maubos ang oras.

Sinasabi sa atin ng Biblia na dapat nating gamitin sa pinakamahusay na paraan ang ating oras (Efeso 5:16, Colosas 4:5). Karamihan sa mga pagkakataon ay may mga limitasyon sa oras. Hinahayaang lumipas ng isang taong tamad ang mga pagkakataon sapagkat hindi siya nagsisikap na kumilos.

► Dapat basahin ng isang mag-aaral ang Kawikaan 6:6-11 para sa pangkat. Ano ang sinasabi ng talatang ito tungkol sa oras at pagkakataon?

Itinuro ni Apostol Pablo na ang ministeryo ay dapat sinusuportahan sa pananalapi (1 Corinto 9:4-14, 1 Timoteo 5:17-18). Gayunman, madalas siyang nagtatrabaho upang suportahan ang kanyang sarili dahil nais niyang maipangaral ang ebanghelyo nang hindi humihingi ng anuman (1 Corinto 9:18). Sa isang lugar, nagtrabaho siya araw at gabi (1 Tesalonica 2:9). Kung minsan ay sinusuportahan niya ang kayang sarili at ang iba pang kasama sa pangkat ng mga misyonero (Gawa 20:33-34).

Kahit na ang ministeryo ni Pablo ay nararapat na suportahan, hindi siya naghintay para sa suportang pinansyal bago magpatuloy sa ministeryo. Handa siyang pangasiwaan ang kanyang oras upang magawa niya ang lahat ng kinakailangan.

Ang Paggamit ng Oras na may Hangarin

May mga taong walang mga pangmatagalang layunin. Ginagawa lamang nila ang mga gawain ngayon nang hindi iniisip ang hinaharap. Matapos nilang tapusin ang mga kinakailangang gawain para sa bawat araw, pinababayaan nilang lumipas ang natitirang araw nang hindi gumagawa ng anumang makabuluhang bagay.

Ang isang tao na mayroong mga layunin ay hindi nag-aaksaya ng oras, dahil tinatanaw niya ang mangyayari sa hinaharap. Alam niya kung ano ang kanyang nais magawa sa loob ng ilang taon. Hindi lamang niya simpleng ginagawa kung ano ang dapat niyang gawain sa ngayon, ngunit ginagawa ang mga bagay na makakatulong sa kanya upang makamit ang pangmatagalang layunin. Palagi siyang maraming kailangang gawin kumpara sa oras na mayroon lamang siya. Kailanman siya magkaroon ng sobrang oras pagkatapos gawin ang mga kinakailangang trabaho, pinipili niya ang mga paraan upang gamitin ang natitirang oras para makagawa ng mga bagay na may halaga.

Ang isang tao na nais magtrabaho sa isang mataas, propesyonal na antas ng kalidad ay hindi nag-aaksaya ng oras dahil patuloy siyang nagpapaunlad ng kanyang sarili. Naghahanap siya ng mga paraan upang magawa ang kanyang trabaho nang mas mahusay. Ginagamit niya ang kanyang oras upang matuto mula sa ibang tao. Nagbabasa siya at nag-aaral. Palagi siyang may ginagawa.

Ang isang pinuno na malaki ang iniunlad ay hindi nag-aaksaya ng oras sa pag-upo at naghihintay para sa mga utos mula sa iba. Hindi niya ipinagpapalagay na walang kailangang gawin kapag hindi sa kanya sinabi na gawain ang isang bagay. Alam niya na may mga bagay na maaari niyang gawin upang isulong ang mga gawain – mga taong kailangang kausapin,o isang bagay na dapat ayusin, obserbahan, o siyasatin. Hindi siya nag-aaksaya ng oras dahil lamang natutugunan niya ang kanyang mga kinakailangan sa trabaho.

Maraming tao ang umuubos ng maraming oras sa pagpapahinga dahil sa palagay nila ay walang dapat gawin. Ang isang tao na maraming oras sa pag-upo at walang ginagawa ay hindi isang taong may mga pangmatagalang layunin, o isang taong nais na magtrabaho sa isang mataas na antas ng propesyonal, o isang pinuno na malaki ang iniuunlad.

Isipin na ang isang tao ay nag-alok sa iyo ng isang espesyal na kasunduan. Sa loob ng tatlumpung araw, makakatanggap ka ng $1,000 kada araw. Maaari mo itong gamitin sa kahit anumang paraan na nais mo. Sa pagtatapos ng bawat araw ay maaari mong itabi ang iyong binili, ngunit kailangan mong ibalik ang anumang perang natira.

► Paano mo gagastusin ang perang iyon?

[1]Kung ikaw ay matalino, susubukan mong bumili ng mga bagay na magiging mahalaga para sa iyo kapag natapos ang tatlumpung araw. Hindi mo gagastusin ang karamihan ng perang iyon para sa mga libangan at mamahaling pagkain. Malamang na titiyakin mong hindi matatapos ang bawat araw na maraming pera ang kailangang ibalik.

Ang oras ay tulad niyan. Maaari mong gamitin ang iyong oras para sa mga bagay na mawawalan ng kabuluhan sa paglipas ng oras, o maaari mo itong ipuhunan sa mga bagay na magiging mahalaga. Sa pagtatapos ng bawat araw, anumang oras na hindi ginamit ay mistulang nawala. Hindi mo ito maitatago para sa kinabukasan.

Maaari mo ring ilapat ang ilustrasyong ito sa buhay at sa buhay na walang hanggan. Sa panahon ng iyong buhay ay maaari kang mamuhunan para sa buhay na walang hanggan. Sa pagtatapos ng iyong buhay, anumang hindi naipuhunan para sa buhay na walang hanggan ay mawawala.

Pamumuhunan ng Oras

Sa leksiyon tungkol sa mga prayoridad, nakita natin ang diagram ng mga aktibidad mula sa mahalaga hanggang sa hindi mahalaga at mula sa kinakailangan hanggang sa hindi kinakailangan agad. Ang isang aktibidad ay maaaring hindi kinakailangan agad, ngunit napakahalaga para sa hinaharap. Halimbawa, ang personal na pag-aaral at pagsasanay ng iba ay karaniwang mahalaga ngunit hindi kinakailangang gawin agad.

Huwag lamang gamitin ang oras sa kung ano ang kinakailangan ngayon. Mamuhunan ng oras para sa hinaharap. Subukang mamuhunan ng oras araw-araw sa mga bagay na magkakaroon ng halaga sa maraming taon sa iyong hinaharap.

Maging tulad ng isang taong nagtatanim ng mga puno. Alam niya na ang isang puno ay walang halaga hanggang sa lumaki ito ng ilang taon. Hindi niya ito ginagawa dahil sa kung ano ang kailangan niya ngayon. Ginagawa niya ito para sa hinaharap.

Mga Pagkagambala at Pagkaantala

Dapat nating tandaan na may lubos na kapangyarihan ang Dios sa ating mga plano (Santiago 4:13-17). Kung minsan nagbabago ang mga pangyayari upang maantala ang ating plano.

Minsan ginagambala ng Dios ang ating plano upang magawa ang ibang layunin. Dapat maging handa tayong iwan ang ating plano at tumugon sa mga sitwasyong kinakailangang tugunan at kinakailangan ng iba. Hindi tayo dapat makaramdam na sinasayang lang natin ang ating oras dahil alam ng Dios ang higit na makakabuti para sa atin at siya ang may kontrol nito.

Kung minsan ang ating trabaho ay naaantala sapagkat kailangan nating maghintay para matapos ng iba ang isang bagay. Huwag sayangin ang oras o araw sa paghihintay; humanap ng isang bagay na mahalaga upang may magawa ka habang naghihintay.

Sa karamihan ng mga bansa, maraming oras ang ginagamit sa paglalakbay o paghihintay sa mga pila. Planuhin ang paggamit ng oras na iyon. Dapat ay palagi kang mayroong materyal para sa pagbabasa at pagsusulat upang hindi masayang ang oras. Karamihan sa mga tao ay nagsasabing hindi sila nag-aral dahil kulang sila sa oras, ngunit inuubos naman nila ang maraming oras sa mga bus o sa paghihintay sa silid at wala silang ginagawa habang sila ay nakaupo doon.

May isang batang lalaki na ang pangalan ay Abe na kinailangang magtrabaho ng husto upang matulungan ang kanyang pamilya. Nagtayo siya ng mga bakod mula sa mga puno na pinutol niya gamit ang isang palakol. Naglaan siya ng mahabang araw sa pag-aararo ng lupa. Kung minsan ay may hawak siyang libro sa hawakan ng pang-araro at binabasa iyon. Kung minsan sa kalagitnaan ng gabi ay nagbabasa siya gamit ang ilaw mula sa apoy. Nang siya ay tumanda,nag-aral siya at naging abugado. Sa kalaunan ay nahalal siya sa mga posisyon sa gobyerno at sa wakas ay naging pangulo ng Estados Unidos. (Siya si Abraham Lincoln.)

Mga Kaugnayan

Ang mga pagkikipag-ugnayan ay nangangailangan ng panahon, at ang mga relasyon ay mahalaga sa isang Kristiyano. Ang kanyang kaugnayan sa Dios ay nangangailangan ng panahon–hindi lamang sa pagtratrabaho para sa Dios, kundi sa paggamit ng iyong oras sa pananalangin nang mag-isa. Ang bawat isa ay nasa kaugnayan sa pamilya o kaibigan na dapat paglaanan ng oras, hindi lamang upang matugunan ang obligasyon, kundi upang ipakita ang halaga sa mga tao.

Dapat tayong mamuhunan ng oras hindi lamang sa paggawa ng nasusukat na mga resulta, kundi pati na rin sa mga ugnayan. Nakakakuha tayo ng tulong at mga mapagkukunan mula sa mga relasyon, ngunit ang mga ugnayan ay mahalaga dahil ang mga tao ay mahalaga.

► Kumusta ang mga oras na inilalaan mo sa pakikipag-usap sa iyong mga kaibigan? Paano ka makakapagpasya kung ang oras ay naipuhunan nang maayos at kung kailan ito nasayang?

Ang oras na ginamit sa pakikipag-usap ay maaaring maging mahalaga sa maraming paraan: maaari itong humubog ng mga opinyon at mga pagpapahalaga; maaari itong magbigay kaalaman; maaari itong magpakita ng pagmamahal; o maaaring makapagbigay kalakasan o kaaliwan; o maaari itong makapagpabago at magpatatag sa espirituwal ng isang tao. Gayunman, maraming tao ang hinahayaang lumipas ang oras nang hindi nakakatupad ng anumang layunin.

Pahintulutan ang ilang mag-aaral na ibahagi kung paano nila inaasahan na baguhin ng prinsipyo tungkol sa oras ang kanilang mga layunin o aksyon.

Ang pananamit ay malinaw na isang mahalagang aspeto ng buhay ng tao. Ang bawat tao ay gumagawa ng mga pagpili tungkol sa kanyang damit kung mayroon siyang mga pagpipilian na higit sa kanyang pangunahing kinakailangan.

Ang damit ay ang unang pagpapakita ng sarili ng isang tao. Samakatuwid, ipinapakita ng damit ng isang tao kung ano ang iniisip niya tungkol sa kanyang sarili at kung ano ang nais niyang isipin ng ibang tao tungkol sa kanya. Ang pananamit ay hindi totoong walang kaugnayan sa ugali ng isang tao; ito ay isang sadyang paglalahad ng katauhan.

Mga Biblikal na Pagsasaalang-alang

Nagbigay ang Biblia ng maraming implikasyon tungkol sa pananamit ng isang Kristiyano.

Sinasabi sa atin ng 1 Timoteo 5:2 na ang mga tagapanguna ay dapat makipag-ugnayan sa ibang kasarian (lalaki sa babae; babae sa lalaki) nang may kumpletong kadalisayan. Bahagi ng dalisay na pag-uugali para sa isang tagapanguna, lalaki man o babae, ay magbihis sa paraang hindi magdudulot ng mga maling kaisipan o pagnanasang pisikal.

Sinasabi sa atin ng 1 Pedro 5:5 na magbihis ng kababaang-loob. Hindi ang partikular na damit ang tinutukoy ng apostol, ngunit sinasabi sa atin sa pamamagitan ng pagsasalarawan na ang kababaang-loob ay dapat na ating isuot. Gayunpaman, nagpapahiwatig din ito na hindi tayo dapat magsuot ng isang bagay na taliwas sa kababaang-loob.

Pinipiling magsuot ng ilang tao ng mga bagay na gagawin silang tila mas nakakahigit sa ibang tao. Katulad ito ng mga relo, mga palamuti, o iba’t ibang kagamitan sa pananamit na maaaring idisenyo upang magmukhang mahal. Nais ipakita ng ilang tao na sila ay nasa isang mataas na antas ng tagumpay. Nais nilang magmukhang nakakahigit sa ibang tao. Hindi ito ang ugali ng isang lingkod. Ang pagnanais na maging tila nakakahigit sa iba ay isang makamundong hangarin na dapat tanggihan ng isang Kristiyano.

Ang isang tagapanguna o pastor ay maaaring magbihis nang mas pormal kaysa sa mga taong pinamumunuan niya. Iyon ay hindi upang gawing mas mataas ang kanyang sarili, kundi upang igalang ang mga taong pinaglilingkuran niya. Maayos ang kanyang pananamit upang maipakita na nais niyang maglingkod nang maayos. Halimbawa, sa isang mamahaling restawran, ang tagapagsilbi ay maaaring nakabihis ng mas maayos kaysa sa mga customer. Iyon ay hindi upang ipakita na tila mas nakakahigit sila sa customer, kundi upang igalang ang mga customer sa pamamagitan ng kanilang serbisyo. Ang isang tao na tumatanggi na magbihis nang maayos sa isang okasyon kung saan dapat siyang nakabihis nang maayos ay nagpapakita ng kawalan ng respeto sa ibang mga kabahagi nito.

Ano ang iisipin mo sa isang tao na dumating sa kasalan na nakasuot ng maruming damit na gamit nya sa trabaho? Gayundin naman, ano ang iisipin mo tungkol sa isang pinuno na pinangungunahan ang isang mahalagang aktibidad nang hindi inihanda ang kanyang itsura? Ang kanyang hitsura ay magpapakita ng kawalang galang.

► Paano mo makikita ang kaibahan ng mga bagay na idinisenyo upang magmukhang nakakahigit ang isang tao, at ng pananamit na nagpapakita ng pangako sa serbisyo? Anong mga bagay ang maaaring isuot sa alinmang layunin, depende sa motibo ng tao?

Sinasabi sa atin ng Roma 12:10 na dapat nating igalang ang iba sa halip na subukang itaas ang ating sarili ng higit sa iba. Hindi sinasabi ng talatang ito ang partikular na pananamit, ngunit ipinapahiwatig nito na huwag nating subukang gawing tila mas mataas ang ating sarili sa ibang tao sa pamamagitan ng ating pananamit.

Ang pananamit ng isang Kristiyano ay dapat nagpapakita na mayroon siyang katangiang nais ng Dios na magkaroon siya. Ang panloob na katangian ng isang tao ay mas mahalaga kaysa sa kanyang panlabas na hitsura, ngunit ang kanyang hitsura ay dapat na nagpapakita ng kanyang pagkatao.

Panlipunan at Praktikal na Pagsasaalang-alang

Ang isang tagapanguna ay dapat na maayos at malinis sa kanyang hitsura. Hindi siya dapat magkaroon ng isang hitsura na nakakahiya sa kanyang mga kaibigan at mga taong pinamumunuan niya.

► Ano ang ilang detalye ng personal na kalinisan at maayos na pananamit?

Ang isang tagapanguna ay dapat magbihis sa paraang naaangkop sa aktibidad na kinasasangkutan niya. Halimbawa, habang tumutulong sa isang proyekto sa konstruksyon, hindi niya kinakailangang magbihis ng katulad kapag nasa sambahan siya.

Mga Propesyonal na Pagsasaalang-alang

Ang ilang trabaho ay may natatanging pananamit. Ang ilan ay nagsusuot din ng uniporme, tulad ng mga sundalo at pulis. Kapag ang isang pulis ay naka uniporme, mas mabilis siyang nakakakuha ng kooperasyon dahil nakikilala agad siya bilang isang pulis. Kung ang isang pulis ay hindi nakasuot ng uniporme, ang kanyang trabaho ay mas magiging mahirap sapagkat patuloy niyang dpapat patunayan ang kanyang awtoridad bago gawin ang kanyang trabaho.

Ang isang doktor ay nagsusuot ng natatanging damit habang nagtratrabaho sa isang ospital. Nais niyang mas madaling makilala bilang isang doktor.

Isipin na pumunta ka sa isang ospital. Inilagay ka ng tauhan sa isang silid upang maghintay para sa pagsusuri. Isang lalaki ang pumasok at nakasuot ng isang t-shirt na may larawan ng isang rock music group at nakasuot ng marumi at punit-punit na pantalon. Ang kanyang buhok ay mahaba at gusot, at mayroon siyang tattoo sa kanyang leeg. Sa una ay maari mong isipin na ang tauhan ay nagpapasok ng isa pang pasyente sa silid. Pagkatapos ay nagsalita ang lalaki at sinabi, “Kumusta, ako ang doktor.” Ano ang iyong magiging reaksyon?

► Sa kwento sa itaas, bakit magdududa ang pasyente na ang lalaki talaga ang doktor?

Ang mga tao ay may mga inaasahan tungkol sa pananamit ng isang propesyonal. Kung ang isang tao ay nakabihis ng kakaiba mula sa inaasahan nila, mas magiging mahirap para sa kanya na makuha ang kanilang kumpiyansa. Nalalapat ito sa maraming posisyon, kabilang ang mga pastor at guro.

Ang pananamit ay isang paraan upang maipakita na seryoso ka sa iyong ginagawa. Kung nagbihis ka para sa pamumuno ng parehong damit mo para sa paglalaro ng sports, pagpapahinga sa bahay, o paggawa ng pisikal na gawain, maaaring ipalagay ng mga tao na hindi mo isinasaalang-alang na mahalaga ang iyong pamumuno.

Ang pamumuno ay impluwensya. Kung ang isang tao ay nag-aalinlangan sa iyong kakayahan dahil sa iyong hitsura, ang iyong impluwensya ay mas kakaunti. Ito ay isang napakasimpleng alituntunin na dapat maipakita ng isang tao kung ano siya. Nakatatagpo ka ng ilang bagong tao araw-araw. Marami sa kanila ay mabilis magpasya kung nais nilang magpa-impluwensya sa iyo. Dahil ang iyong pananamit ang kanilang unang bagay na nakikita, hindi ka dapat magbihis sa paraang nakakabawas sa iyong impluwensya.

Pahintulutan ang ilang mag-aaral na ibahagi kung paano nila inaasahan na baguhin ng prinsipyo tungkol sa pananamit ang kanilang mga layunin o aksyon.

Tapusin ang huling leksiyon nang may panghihikayat at hamon para sa mga mag-aaral upang patuloy nilang paunlarin at pag-aralan kung paano nila mailalapat ang mga prinsipyong kanilang natutunan. Paalalahanan sila na dapat silang pangunahing kumilos para sa pagpapalawak ng gawain ng Dios at para sa kaluwalhatian ng Dios at pangwalang-hanggang gantimpala.

Ang mga sumusunod na pahayag ay maaaring magamit upang hikayatin ang mga mag-aaral na patuloy na gawin ang kanilang makakaya.

Hindi ang kritiko ang mahalaga; hindi ang tao na nagtuturo kung paanong nadadapa ang malakas na tao, o kung sa paanong paraan mas mahusay na magagawa ng isang tao ang mabuting gawa. Ang kredito ay pagmamay-ari ng tao na talagang nasa gitna ng laban, na ang mukha ay napinsala ng alikabok at pawis at dugo; na buong tapang na nagsikap; na siyang nagkamali, na paulit-ulit na nagkulang, sapagkat walang pagsisikap na walang pagkakamali at pagkukulang; Kundi, kung sino ang talagang nagsusumikap na gawin ang mga gawain; na kilalang mayroong malaking pagsisigasig, may malaking debosyon; na ginagamit ang kanyang sarili para sa isang karapat-dapat na hangarin; na siyang may pinakamahusay na kaalaman at sa dulo ay may malaking tagumpay, at kung sino sa pinakamahirap na pagkakataon, kung siya ay mabigo, mas mabuti na siya ay nabigo habang humaharap nang may katapangan, upang ang kanyang lugar ay hindi kailanman makakasama sa mga malamig at walang imik na mga kaluluwa na hindi alam ang tagumpay o ang pagkatalo.”[1]

Ang mga sumusunod na pahayag ay kaisipang mula sa mga sulat ng isang pastor sa Zimbabwe, na natagpuan pagkatapos na siya ay patayin dahil sa kanyang pananampalataya.

Ako ay kabilang sa samahan ng mga hindi natatakot. Ang kamatayan ay inihatol na. Humakbang na ako sa labas ng linya. Napagpasyahan na. Ako ay alagad niya at hindi na ako lilingon, magpapabaya, magbabagal, tatalikod, o mananahimik.

Ang aking nakaraan ay tinubos na. Nagkaroon ng kabuluhan ang aking kasalukuyan. Ang aking hinaharap ay may kasiguraduhan. Nakatapos na ako at natapos ko ito nang may mababang pamumuhay, pinagmamasdan ang nilalakaran, maliiit na pagpaplano, makinis na tuhod, walang kulay na mga pangarap, matamlay na pangitain, pangkaraniwang pakikipag-usap, mababang pamumuhay, at sobrang liit na hangarin.

Hindi ko na kailangan ang pagiging mataas, kaunlaran, posisyon, promosyon, maging kahanga-hanga o kasikatan. Hindi ko kailangang maging tama, nauuna, o nasa itaas, o makilala, o mapuri, o magantimpalaan. Nabubuhay ako sa pamamagitan ng pananampalataya, nakasalalay sa kanyang presensya, lumalakad sa pamamagitan ng pagtitiyaga, itinataas sa pamamagitan ng panalangin, at gumagawa sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu.

Ang aking dangal ay nakatakda na. Ang aking paglakad ay mabilis. Ang aking layunin ay makamtan ang langit. Maaaring ang aking daraanan ay makitid, maaaring mahirap ang aking daraanan, kakaunti ang aking kasama, ngunit ang aking gabay ay maaasahan at ang aking misyon ay malinaw.

Hindi ako mabibili, makokompromiso, mapapalayo, maaakit palayo, tatalikod, madadaya o maaantala.

Hindi ako uurong sa harap ng pagsasakripisyo o magdadalawang-isip sa harapan ng kalaban. Hindi ako makikipag-ayos sa talahanayan ng kalaban, magbubulay-bulay sa pakikibahagi sa kasikatan, o magpapagala-gala sa kalituhan sa mga bagay na walang kabuluhan.

Hindi ako susuko, tatahimik, o magpapabaya hanggang ako ay nananatiling gising, mag-iimbak, mananalangin, at mangangaral para sa layunin ni Cristo.

Ako ay alagad ni Jesus. Susuko lamang ako hanggang sa ako ay bumagsak, mangangaral hanggang sa malaman ito ng lahat, at magtatrabaho hanggang sa siya ay dumating. At kapag dumating siya para sa kanyang pagmamay-ari, wala siyang magiging problema na makilala ako. Malinaw ang aking magiging kulay!

Paggawa ng Pangarap: