Lesson 16: Pag-unawa sa Adventismo ng Ikapitong Araw

Nagtataka si Bianca nang makitang maraming tao sa kanyang kalye na nagsisimba tuwing Sabado. Tinanong niya ang kanyang mga kapitbahay tungkol dito, at sinabi nila sa kanya na ang Sabado ang tamang araw para sa pahinga at pagsamba. Ipinaliwanag nila na kapag Sabado ay hindi sila nagnenegosyo o namimili o maraming paglilibang. Naisip ni Bianca na mayroon silang relihiyon na ibang-iba sa ibang mga simbahan, ngunit tila sila ay naniniwala sa parehong mga bagay tungkol sa Diyos at kaligtasan.

► Basahin nang malakas ang 1 Timoteo 1 nang sabay-sabay. Dapat magsulat ang bawat mag-aaral ng isang talata na nagbubuod sa talata ng banal na kasulatan na ito. Ano ang sinasabi ng talatang ito tungkol sa pagtuturo ng doktrina? Ang bawat mag-aaral ay dapat magsulat ng isang listahan ng mga pahayag. Bilang isang pangkat, talakayin kung ano ang iyong isinulat.

Pinagmulan ng Adventismo ng Ikapitong Araw

Noong 1830s, si William Miller,[1] isang mangangaral ng Baptist, ay nagsimulang mangaral na malapit nang magbalik si Jesus. Ang kanyang mga tagasunod ay tinawag na Millerites sa loob ng maraming taon. Noong 1844, hinulaan ng mga Millerites ang pagbabalik ni Kristo noong Oktubre 22, 1844. Libu-libong tao ang naniwala. Marami sa mga Millerites ang umalis sa kilusan pagkatapos na hindi makita si Jesus. Sinabi ni Hiram Edson na nakatanggap siya ng isang paghahayag na sa petsang iyon ay nagsimula si Jesus ng isang bagong ministeryo sa makalangit na santuwaryo. Ang mga nanatili sa kilusan ay naging Iglesiang Ikapitong-araw na Adventista (Seventh-Day Adventist Church).

May iba pang mga simbahan na nagbibigay-diin na ang Sabado ay ang tamang araw para sa Kristiyanong pagsamba. Mayroon ding iba pa bago ang organisasyong ito na nagturo ng doktrinang iyon, ngunit ang Ikapitong-araw na Adventista ang pinakamalaki at pinakamaimpluwensiya.

Kasalukuyang Impluwensya

Noong Disyembre 2020, sinabi ng mga Ikapitong-araw na Adventista na mayroon silang mahigit 92,000 na simbahan at mahigit 21 milyong miyembro. Nagtrabaho sila sa 212 bansa at nagministeryo sa 535 na wika. Mayroon silang 229 na ospital at 9,400 na paaralan.[2]

Ang Doktrina ng mga Adventista ng Ikapitong Araw

Naniniwala ang mga Adventista sa mga pangunahing doktrinang Kristiyano tungkol sa Diyos tulad ng Trinidad, ang pagka-Diyos ni Kristo at ang Banal na Espiritu. Naniniwala rin sila sa pangwakas na awtoridad ng Bibliya, at kaligtasan sa pamamagitan ng biyaya sa pamamagitan ng pananampalataya.

Sinasabi ng mga Adventista na naniniwala sila na ang isang tao ay hindi naligtas sa pamamagitan ng mabubuting gawa, ngunit ang isang tunay na Kristiyano ay mamumuhay ng isang buhay ng pagsunod sa Diyos pagkatapos ng pagbabago. Naniniwala sila na ang batas ng Diyos ay nagpapakita sa mga Kristiyano kung paano sila mamuhay, at ang isang Kristiyano ay dapat mamuhay sa tagumpay laban sa kasalanan. Naniniwala sila na mawawalan ng kaligtasan ang isang tao kung hindi siya patuloy na mabubuhay para sa Diyos.

Tama ang mga Adventista na sinisira ng kasalanan ang ating kaugnayan sa Diyos. Sinabi ni Jesus na nananatili tayo sa isang relasyon ng pag-ibig sa kanya sa pamamagitan ng pagsunod sa kanyang mga utos, tingnan ang Juan 15:10.

Ang pangunahing organisasyon ng mga Adventista ay hindi naniniwala sa kaligtasan sa pamamagitan ng mga gawa. Gayunpaman, may mga indibidwal at grupo ng mga Adventista na labis na nagbigay-diin sa batas na tila sinasabi nila na ang pagsunod sa batas ay ang paraan ng kaligtasan. Kung ang isang tao ay umaasa na tatanggapin siya ng Diyos dahil sa kanyang mga gawa, hindi niya inilalagay ang kanyang pananampalataya sa biyayang ibinigay ni Cristo (Efeso 2:8-9).

► Ano ang tamang pagtingin sa mga gawa? Paano natin ipaliliwanag na tayo ay naligtas sa pamamagitan ng biyaya kahit na ito ay kinakailangan upang mamuhay sa pagsunod sa Diyos?

Naniniwala ang mga Adventista na ang tao ay hindi likas na immortal. Sa kamatayan ang mga tao ay napupunta sa isang walang malay na kalagayan hanggang sa sila ay mabuhay na mag-uli. Sa muling pagkabuhay, ang mga maliligtas ay tatanggap ng buhay na walang hanggan. Yaong mga hindi maliligtas ay bubuhaying muli para sa paghuhukom pagkatapos ay pupuksain sa lawa ng apoy. Naniniwala sila na si Satanas at ang iba pang mga demonyo ay ganap ding pupuksain. Walang kaparusahan sa walang hanggan.

Sinabi ni Jesus na magkakaroon ng walang hanggang kaparusahan, tingnan ang Mateo 25:46, Apocalipsis 20:10, 15.

Naniniwala ang mga Adventista na dapat sundin ng mga Kristiyano ang ilang tuntunin sa Lumang Tipan para sa diyeta. Naniniwala sila na ang mga panuntunan sa pagkain ay para sa kapakanan ng kalusugan. Sinasabi nila na ang mga Adventista ay may posibilidad na mabuhay nang mas mahaba kaysa sa ibang mga tao.

Ang lahat ng karne ay pinahihintulutan para sa Kristiyano, ayon sa 1 Timoteo 4:4.

Ang mga Adventista ay higit na kilala sa kanilang doktrina ng Sabbath. Naniniwala sila na ang Sabado, ang ikapitong araw ng linggo, ay ang tamang araw para sa pamamahinga at pagsamba ng mga Kristiyano. Naniniwala sila na ang mga simbahan na sumasamba sa Linggo ay sumusunod sa isang paganong kaugalian.

Saloobin sa Iba pang mga Simbahan

Naniniwala ang mga Adventista na sila ang tapat na "nalalabi," ang mga taong sumusunod pa rin sa mga utos ng Diyos sa isang mundo ng nakompromisong Kristiyanismo. Naniniwala sila na ang Babylon sa hula sa Bibliya ay tumutukoy sa mga tumalikod na relihiyosong organisasyon at sa kanilang mga kaalyado sa sistema ng mundo.

Naniniwala sila na may mga tunay na Kristiyano sa iba't ibang denominasyong Kristiyano na sumusunod sa Diyos sa abot ng kanilang pagkaunawa, ngunit hindi nauunawaan ang lahat ng hinihiling niya. Sa mga huling araw bago ang pagdating ng Panginoon, ang lahat ay darating sa isang krisis at kailangang tumanggap ng liwanag at lakaran ito o mapahamak sa paghatol ng Diyos. Ang mga sumasamba sa araw ng Linggo na hindi tumatanggap sa katotohanan ay tatanggap kalaunan nang “tanda ng halimaw.”

Kinikilala ng mga Adventista na ang iba't ibang tao sa kasaysayan ng simbahan ay mga tunay na Kristiyano at ginamit ng Diyos, tulad ng mga pinuno ng Repormasyon. Sila rin ay nagbabasa at sumipi mula sa mga theologian at biblical scholars na hindi Adventista.

[3]► Paano mo ilalarawan ang saloobin ng Adventista sa ibang mga simbahan?

Ang Kahalagahan ng Propesiya

Naniniwala ang mga Adventista na ang propesiya ay isang kaloob para sa simbahan, na kailangan para sa patuloy na paggabay. Ang kanilang pinakamahalagang propeta ay si Ellen White. Nagsimula siyang manghula noong 1844. Sumulat siya ng higit sa 2,000 pangitain. Ang kanyang mga pangitain at iba pang mga sinulat ay binubuo ng 80 mga libro. Hinihikayat ng mga Adventista ang kanilang mga miyembro na basahin nang regular ang kanyang mga isinulat.

Naniniwala ang mga Adventista na ang Bibliya ang pangwakas na awtoridad, at ang lahat ng propesiya ay dapat na masuri sa pamamagitan ng kasulatan. Si Ellen White mismo ang nagsabi na ang kanyang aklat na pinamagatang Mga Patotoo ay hindi kakailanganin kung susundin ng mga tao nang husto ang banal na kasulatan. Sinabi niya na ang kanyang mga isinulat ay hindi nilayon na magbunyag ng anumang bagay na hindi ipinahiwatig sa Bibliya.[4]

Ang mga Adventista ay naglalathala at namamahagi pa rin ng mga aklat ni Ellen White bilang pinakamahusay na paliwanag ng kanilang doktrina. Patuloy nila siyang sinisipi sa kanilang mga publikasyon. Hindi nila sinasabing ang kaniyang pagsulat ay isang awtoridad na maihahambing sa Bibliya.

Karamihan sa mga isinulat ni Ellen White ay nagpapahayag ng mga opinyon na wala sa Bibliya, at nagbibigay ng paliwanag sa banal na kasulatan na nakadepende sa bagong paghahayag sa halip na normal na interpretasyon. May panganib ito dahil ang mga Adventista ay nagbibigay ng labis na awtoridad sa mga sulatin maliban sa Bibliya, at hindi hinahayaan na ang Bibliya ang magkaroon ng pinakamataas na awtoridad.

► Ano ang wastong gamit ng mga sinulat ng mga pastor at guro?

Ang pagtutuon ng pansin ng mga Adventista sa hula sa katapusan ng panahon ay ipinapakita sa pangalan ng kanilang simbahan, na tumutukoy sa pagdating ng Panginoon. Binibigyang-diin nila ang detalyadong interpretasyon ng hula sa bibliya sa pagtatapos ng panahon, kabilang ang maraming hindi malinaw na mga sipi ng banal na kasulatan. Binibigyang-diin ng mga Adventista ang papel ng mga pangitain at mga himala sa kanilang modernong ministeryo.

Ang Isyu ng Ikapitong Araw

Sinisimulan ng mga Adventista ang kanilang Sabbath ng Biyernes ng gabi sa paglubog ng araw at tinatapos ito ng Sabado sa paglubog ng araw, tulad ng ginagawa ng mga Hudyo.

Naniniwala ang mga Ikapitong-araw na Adventista na ang pagsamba sa Linggo sa halip na Sabado ay ang tanda ng halimaw na inilarawan sa aklat ng Apocalipsis.

Ang tanda ng halimaw sa aklat ng Apocalipsis ay tila hindi naman para sa pagsamba sa isang partikular na araw, tingnan ang Apocalipsis 13:16-17.

Naniniwala sila na darating ang panahon na susubukan ng mundo na magpatupad ng pagsamba sa Linggo at uusigin ang mga nagsisikap na panatilihin ang pangingilin ng Sabado bilang Sabbath. Naniniwala sila na sa ngayon ay may mga tunay na Kristiyano na nasa mga simbahan na sumasamba sa araw ng Linggo, ngunit sa darating na panahon ay kailangan nilang magbago sa katotohanan ng Sabadong Sabbath o mawawala ang kanilang mga kaligtasan dahil sa paglaban sa katotohanan. Naniniwala sila na kapag dumating ang krisis ang lahat ng tunay na Kristiyano ay magiging tapat sa Sabado ng Sabbath kahit na ito ay nangangahulugan ng kamatayan, at sinumang nagpapanatili ng Linggo bilang Araw ng Panginoon ay hindi isang Kristiyano.

Walang indikasyon sa aklat ng Apocalipsis na ang araw sa isang linggo ang isyu. Sa halip, ang isyu ay ang pagsamba sa isang taong hindi Diyos.

Isaalang-alang ang mga implikasyon ng mga paniniwala ng Adventista. Kung tama sila, halos lahat ng simbahang Kristiyano ay mali mula pa noong unang siglo. Halos wala sa milyun-milyong makadiyos, espirituwal na mga Kristiyano na nabuhay kailanman ang nakaalam na sila ay sumusunod sa “tanda ng halimaw,” at maliwanag na hindi ito ipinakita ng Diyos sa kanila. Hindi ito maliit na doktrina na nawala, ngunit isang napakahalaga na ayon sa mga Adventista, sa mga huling araw ay mawawalan ng kaligtasan ang isang tao kung siya ay mali.

Ang Linggo ay ang araw ng pagsamba para sa mga Kristiyano sa bawat bansa sa mundo. Milyun-milyong Kristiyano sa buong mundo ang nagtitipon upang sambahin ang Diyos at makinig sa kaniyang Salita. Sila ay nagpapatotoo sa kanyang pagmamahal at biyaya at nangangako na paglingkuran siya. Milyun-milyon sa kanila ang dumaranas ng matinding pag-uusig dahil sa kanilang pangako sa Diyos. Maaari ba talaga tayong maniwala na sila ay sumusunod sa isang Satanikong doktrina at balang araw ay mawawala ang kanilang mga kaligtasan kung hindi sila kumbinsido sa Sabado ng Sabbath?

► Isipin ang lahat ng maka-Diyos na halimbawa na naging pagpapala sa iyong buhay. Posible bang maniwala na lahat sila ay mawawala maliban kung magbago ang kanilang isip sa isyung ito?

Sinasabi ng mga Adventista na ang pagsamba sa Linggo ay nagsimula sa Konseho ng Nicea noong A.D. 325. Ang katotohanan ay ang mga desisyon ng konseho ay hindi lumikha ng anumang bagong doktrina. Itinatag nila ang mga doktrina na pinaniniwalaan nilang mula sa mga apostol.

[5]Sinimulan ng mga Kristiyano na panatilihin ang Linggo bilang Araw ng Panginoon nang matagal ng panahon kaya hindi natin mahanap ang petsa ng pagsisimula. Ang Didache ay isinulat sa simula ng ikalawang siglo ng simbahan ngunit kumakatawan sa mga tradisyon at turo ng unang siglo. Ito ay buod ng turo ng mga apostol. Ginamit ito sa mga simbahan sa lahat ng dako. Sinasabi ng Didache na ang mga Kristiyano ay dapat magpulong sa Araw ng Panginoon para sa komunyon. Ang pagsulat na ito ay hindi nagsisikap na magturo ng anumang bagay na bago, ngunit repasuhin ang itinatag na doktrina, na nangangahulugan na ang gawaing ito ay karaniwan na, at alam na ng karamihan sa mga Kristiyano na ito ay doktrina ng mga apostol.

Ang Sulat ni Bernabe ay isinulat malapit sa katapusan ng unang siglo. Ito ay hindi banal na kasulatan, ngunit ginamit bilang debosyonal na materyal sa mga simbahan. Tinatawag nito ang Linggo na “ika-walong araw,” ang araw kung kailan nabuhay si Jesus mula sa mga patay. Sinasabi nito na ipinagdiriwang ng mga Kristiyano ang ikawalong araw.

Wala tayong mahahanap sa Bibliya kung saan ipinaliwanag na ang Sabbath ay inililipat sa Linggo. Sa halip ay makikita natin ang mga utos na ang isang tao ay hindi dapat hatulan tungkol sa pangingilin ng Sabbath (Colosas 2:16-17, Roma 14:5-6). Nalaman din natin na ang mga Kristiyano sa Bagong Tipan ay dapat magbigay ng mga handog sa Linggo (1 Corinto 16:1-2), nagpupulong sila para sa mga pagsamba sa Linggo (Gawa 20:7), at tinawag nila ang Linggo bilang Araw ng Panginoon (Apocalipsis 1:10).

Ang Sabbath ng mga Hudyo ay hindi kinakailangan nang mga Kristiyano, ngunit ang prinsipyo ng araw ng kapahingahan ay isang prinsipyo ng paglikha para sa lahat ng panahon. Samakatuwid, ang isang Kristiyano ay dapat magsikap na umiwas sa trabaho o negosyo sa Linggo at sa halip ay dapat magpahinga at sumamba sa Diyos.

Buod ng Isyu ng Ikapitong Araw

1. Walang indikasyon sa aklat ng Apocalipsis na ang “tanda ng halimaw” ay tumutukoy sa isyu kung aling araw ng linggo ang para sa pagsamba.

2. Hindi makatotohanang paniwalaan na halos lahat ng mga Kristiyano sa lahat ng panahon at lahat ng lugar ay nagkamali sa isang doktrina na maaaring maging sanhi ng pagkawala ng kanilang mga kaligtasan.

3. Sinasabi sa atin ng Bibliya na huwag husgahan ang iba tungkol sa pangingilin ng Sabbath.

4. Ang pagsamba sa Linggo ay naitatag na noong unang siglo bilang doktrina ng mga apostol.

5. Nagpulong ang mga Kristiyano sa Bagong Tipan nang Linggo at tinawag itong Araw ng Panginoon.

► Ngayon bumalik at basahin ang naka-bold at naka-italic na teksto at bawat kasulatan.

Hindi natin dapat sabihin na ang isang tao ay hindi isang Kristiyano dahil siya ay isang Ikapitong-araw na Adventista. Posibleng naligtas ang isang tao na naniniwala sa lahat ng mga doktrina ng Adventista. Ang problema sa pakikisama sa ilang Adventista ay hindi ang pagtanggi natin sa kanila kundi ang pagtanggi nila sa atin.

Sumasang-ayon tayo sa mga Adventista na ang isang Kristiyano ay nabubuhay sa pagsunod sa Diyos. Hindi tayo sang-ayon sa mga simbahan na nagtuturo na dahil tayo ay naligtas sa pamamagitan ng biyaya ay hindi mahalaga na mamuhay sa tagumpay laban sa kasalanan.

Ang ilang mga Adventista ay tila naniniwala na ang isang tao ay naligtas sa pamamagitan ng mga gawa kaysa sa biyaya. Ang ilan ay tila naniniwala na kung ang isang tao ay hindi tumutupad sa mga kinakailangan sa Lumang Tipan ay hindi siya maliligtas, kahit na siya ay tapat na sumusunod sa Bibliya ayon sa pagkakaunawa niya dito. Hindi naiintindihan ng mga Adventista na iyon ang ebanghelyo ng banal na kasulatan. Para sa mga Adventista na iyon, gamitin ang mga sumusunod na punto mula sa Manwal ng Doktrina:

(9) Ang kaligtasan ay sa pamamagitan lamang ng pagtubos ni Kristo.

(11) Tumatanggap tayo ng kaligtasan sa pamamagitan ng pananampalataya.

(12) Maaari tayong magkaroon ng personal na katiyakan ng kaligtasan.

Maaari kang tumugon sa isyu ng Sabbath gamit ang mga bahagi sa araling ito tungkol sa “Ang Isyu ng Ikapitong-Araw na Adventista.”

Kung ang isang Adventista ay tunay na naniniwala na ang mga turo ng Bibliya ay sapat para sa kaligtasan ng walang anumang iba pang paghahayag, mabuti iyon. Kung ang isang Adventista ay tila iniisip na ang ibang mga paghahayag, tulad ng kay Ellen White, ay kailangan, dapat mong ipakita sa kanya ang mga banal na kasulatan na binanggit sa Manwal ng Doktrina, sa seksyon

(1) Ang Bibliya ay sapat na para sa doktrina.

Si Gabriel ay miyembro ng Ikapitong-araw na Adventista sa loob ng 12 taon. Pinag-aralan niya ang kanilang mga doktrina at binasa ang mga sinulat ni Ellen White. Ang pangunahing pag-aalala niya ay ang malaman kung paano maliligtas at mapabanal ang isang tao. Sinabi niya na ang doktrina ng Adventista ay nagtuturo na tayo ay naligtas sa pamamagitan ng pagsunod sa mga utos. Binasa niya ang Galacia 5:4, na nagsasabing kung tayo ay nagsisikap na maging matuwid sa pamamagitan ng kautusan ay wala sa atin si Kristo. Sinabi niya na ang mga Adventista ay tila sinasabi rin na ang ebanghelyo ay magbabago sa mga huling araw, at ang mga taong hindi tumutupad sa tamang Sabbath ay hindi maliligtas, kahit na ang mga taos-pusong tao ay naligtas nang hindi sinusunod ang Sabbath noon. Naniniwala pa rin si Gabriel na dapat nating sundin ang Diyos, ngunit iniwan niya ang mga Adventista dahil naniniwala siyang mayroon silang ebanghelyo ng mga gawa.

► Ngayon basahin muli ang 1 Timoteo 1. Ang bawat mag-aaral ay dapat magsulat ng isang talata na nagpapaliwanag sa mensahe ng talatang ito para sa tagasunod ng Adventismo ng Ikapitong Araw. Maaaring ibahagi ng ilang mag-aaral ang kanilang isinulat.

Tandaan na humanap ng pagkakataong ipahayag ang ebanghelyo sa isang tao mula sa relihiyosong grupong ito. Maghandang ibahagi sa iyong mga kamag-aral ang tungkol sa pag-uusap na mayroon kayo. Isulat ang iyong 2-pahinang nakasulat na ulat at ibigay ito sa iyong pinuno ng klase.