Lesson 7: Ang Nahatulang Makasalanan

Marami sa mga kautusan sa Lumang Tipan ang tila hindi na nailalapat sa mga tao sa ngayon. Narito ang ilan sa mga halimbawa:

• Huwag ninyong hayaang mabuhay ang isang mangkukulam (Exodo 22:18).

• Patawarin ang lahat ng pagkakautang sa ikapitong taon (Deuteronomio 15:1-2).

• Ipagdiwang ang Paskuwa sa loob ng pitong araw sa Jerusalem (Deuteronomio 16:1-6).

Hinati-hati ng ilang mga iskolar ang mga kautusan ng Lumang Tipan sa tatlong kategorya: mga batas sa seremonya, mga batas sa sibil, at mga batas na pangmoral.

Ang mga batas sa seremonya ay tungkol sa mga handog, ang disenyo ng lugar para sa pagsamba, ang mga gawain para sa pagsamba. Hindi ito sinusunod ngayon ng mga Kristiyano dahil ang sistemang iyon ay ginawang walang halaga dahil sa ginawa ni Kristo (Colosas 2:17, Hebreo 10:1).

Ang mga batas na sibil ay para sa Israel bilang isang bansa. Nagsilbi ang mga ito na regulasyon sa mga negosyo, nagprotekta sa mga karapatang pantao, nagbigay ng mga patakaran sa pagpapatupad ng batas, at binigyang proteksiyon ang pangrelihiyong pagkakakilanlan ng Israel. Hindi posibleng sundin ang mga ito ng Kristiyano sa kasalukuyan dahil ang mga batas na ito ay hindi ang mga batas ng kanilang bansa. Halimbawa, sa panahon ng Lumang Tipan, kapag ang isang tao ay dapat patayin dahil sa pagsamba sa diyos-diyosan, hindi iyon ginagawa sa sariling pagpapasya ng isang tao. Kailangang dinggin muna ng isang hukom ang kaso, at ang anumang aksiyon ay dapat suportahan ng mga tao (Deuteronomio 17:6-12).

► Bakit hindi posible para sa isang Kristiyano na sundin ang mga batas na sibil ng lumang Israel ayon sa orihinal na paraan?

Ang mga batas na pangmoral ay tumukoy sa ilang gawain bilang tama o mali sa lahat ng panahon. Halimbawa, ang Sampung Utos ay nag babawal ng pagsamba sa diyos-diyosan, paglapastangan sa Diyos, pangangalunya, at pagnanakaw (Exodo 20:5, 7, 14, 15).

Hindi ginagawa ng mga Kristiyano ang orihinal, tiyak na mga gawain na iniutos ng mga batas na pangseremonya at mga batas na sibil. Gayunpaman, ang mga batas na iyon ay mahalaga pa rin dahil inihahayag nila ang kalikasan ng Diyos, na hindi nagbabago. Bagaman hindi natin pinapatay ang mga sumasamba sa Diyos-Diyosan at mga nangangalunya, ipinapakita ng mga batas na iyon na ang mga kasalanang iyon ay kasuklam-suklam sa Diyos. Bagaman hindi tayo nag-iiwan ng mga butil sa bukid para sa mahihirap, alam natin na dapat nating kalingain ang mahihirap sa mga praktikal na pamamaraan. Bagaman hindi tayo nagdadala ng mga hayop sa lugar ng pagsamba bago patayin at ihandog ang mga ito, alam natin na lahat ng bagay ay pag-aari ng Diyos, at dapat tayong magbigay ng mga handog para sa mga bagay na tinatangkilik natin. Kaya’t hindi man natin isinasagawa ang mga orihinal na gawain, dapat tayong makakita ng mga bagong gawain na tumutupad sa mga prinsipyong iyon.

Isa pang dahilan na ang mga batas na sibil at pangseremonya ay mahalaga, dahil ang mga ito ay nagbibigay ang mga ito ng mga prinsipyo ng moralidad na ilalapat sa mga tiyak na paraan. Ang pagtanggi sa mga prinsipyong iyon ay katumbas na rin ng pagtanggi sa mga batas na pangmoral. Halimbawa, hindi natin kailangan ng harang sa paligid ng bubong ng ating bahay kung ang ating bahay ay hindi naman nakadisenyo na mayroong mga tao sa bubong (Deuteronomio 22:8). Subali’t ang sinaunang batas na ito ay nagsasabi sa atin na dapat nating gawing ligtas ang ating mga bahay at lupain para sa mga tao.

► Ano ang isang modernong gawain na dapat nating gawin upang matupad ang prinsipyo sa Deuteronomio 22:8?

Kaya’t ano nga ang batas ng Diyos na binabanggit ni Pablo sa aklat ng mga taga-Roma? Ito ang kalooban ng Diyos para sa tao, na ipinahayag sa kanyang mga kautusan (Lumang Tipan at Bagong Tipan). Bagaman ang ilan sa mga kautusan ay hindi matutupad sa orihinal na paraan, sa pangkalahatan ay iisa ang kalooban ng Diyos para sa tao. Ang paglabag sa kautusan ng Diyos ay kasalanan (1 Juan 3:4).

Sa araling ito ay magpapatuloy tayo sa Bahagi 4 ng aklat ng Roma. Sa huling aralin ay pinag-aralan natin ang Roma 6, tungkol sa tagumpay laban sa kasalanan.

Sa araling ito, pag-aaralan natin ang Roma 7, ang tungkol sa nahatulang makasalanan. Inilarawan ng Roma 6 at 8 ang matagumpay na buhay ng mananampalataya. Nagbibigay ang Roma 7 ng malaking paghahambing, ipinapakita ang buhay ng makasalanan na nakaaalam na siya ay may kasalanan subali’t hindi kayang baguhin ang sarili.

Pangunahing Punto ng Kabanata 7

Ang isang taong nakakaalam sa kautusan ng Diyos subali’t hindi pa nababago ng biyaya ay walang kakayahang tumakas sa kapangyarihan ng kasalanan at sa paghatol ng kautusan.

Buod ng Kabanata 7

Ang kabanatang ito ay naglalarawan ng kundisyon ng isang taong nasa ilalim ng kautusan. Kapag nasa ilalim ng kautusan ay nangangahulugan na nakatayo sa harapan ng Diyos at naghihintay na hatulan batay sa pagsunod ng taong ito sa kautusan. Dahil ang lahat ay nagkasala, ang pagiging nasa ilalim ng kautusan ay nangangahulugan na nasa ilalim ng paghatol. Ang taong nasa ilalim ng kautusan ay hindi pa tumatanggap ng pagpapawalang-sala.

Ipinapaliwanag ng 7:1-6 kung paanong ang isang mananampalataya ay patay na sa kautusan. Ang huling bahagi ng kabanata ay nagpapakita kung bakit ito ay kinakailangan (tingnan ang “sapagkat nang…” sa 7:5 at ang “subali’t ngayon…” sa 7:6). Ipinapakita ng 7:7-13 kung paanong ang kautusan ay mabuti subali’t lalong nagpapasama sa kasalanan. Ipinapakita ng 7:14-25 ang kawalang-kakayahan ng isang hinatulan, at hindi pa nagbabagong-buhay na makasalanan.

► Dapat basahin ng isang mag-aaral ang Roma 7 para sa grupo.

Mga Tala Bersikulo-Bersikulo

(7:1-3) Ang tatlong talatang ito ay isang ilustrasyon na naghahanda para sa punto na ginawa sa susunod na tatlong talata. Ang pag-aasawa ay nagpapakita ng orihinal na pagkagapos sa kautusan. Ang isang asawang babae ay hindi pinahihintulutang iwan ang kanyang asawang lalaki at mag-asawa ng iba, subali’t kung mamatay ang asawang lalaki, ang babae ay malaya na mula sa awtoridad ng lalaki. Ang tungkuling ito sa kautusan ay hindi lamang para sa mga Hudyo na nasa ilalim ng kautusan ni Moises, kundi sa bawat tao, dahil tayong lahat ay hahatulan batay sa kautusan ng Diyos kung tayo ay hindi naligtas dahil sa biyaya.

Ang pangunahing punto ng ilustrasyon ni Pablo ng pag-aasawa ay: ang kamatayan ay nakakaapekto na mabago ang relasyon. Namatay tayo sa ating lumang buhay nang tayo ay makipag-isa kay Kristo. Ang Kautusan ay hindi inalisan ng halaga o nabura. Gayunman, ang hinihingi ng Kautusan sa atin bilang isang sumuway sa kautusan ay binayaran na nang lubos ng pagbabayad-sala na ginawa ni Hesus. Tayo ngayon ay “ikinasal” na kay Kristo. Hindi tayo ginagawa nitong walang kautusan. Wala tayong karapatang maging isang taong lumalabag sa kautusan na ngayong tayo’y mga Kristiyano na. Sa halip, tayo ay binigyang kapangyarihan, sa pamamagitan ng Banal na Espiritu, upang mabuhay sa espiritu ng Kautusan.[1]

(7:4) Ang paglabag sa kautusan ay may parusang kamatayan. Namatay na si Kristo para sa ating lugar. Tayo ay kinikilala sa kanya, upang maaaring sabihin na tayo ay namatay na sa kautusan sa pamamagitan ng katawan ni Kristo. Dahil ang hinihingi ng kautusan ay natupad na, tayo ay malaya na sa pagkabihag dito. Hindi na natin kailangang tuparin ang kautusan dahil sa takot sa parusa. Ang ibig sabihin ng pagiging patay sa kautusan ay hindi natin kailangang tuparin ito bilang isang paraan ng pagbibigay-katwiran, dahil tayo ay inaring-ganap sa pamamagitan ng biyaya.

(7:5) Ang kasalanan ay sanhi ng kautusan sa diwa na ang kautusan ay nagsusulat ng talaan ng kasalanan at sa diwa na kapag nalaman ng isang tao ang kautusan at naghimagsik laban dito, siya ay nagiging mas makasalanan.

► Hanapin ang mga sanggunian sa seksyong ito, upang maunawaan mo ang mga konsepto...

Tinutukoy ng Kasulatan ang iba’t-ibang tao bilang “nasa laman.” Ang pagiging nasa laman ay maaaring magkaroon ng dalawang magkaibang kahulugan, depende sa konteksto.

Ang isang simpleng kahulugan ay ang simpleng pagiging isang tao, mortal na anyo. Sa kahulugang ito, si Hesus ay nasa laman (1 Timoteo 3:16, 1 Pedro 3:18). Kahit ang isang tao na nabubuhay ng may kabanalan ay maaaring sabihin na nasa laman sa kahulugang ito (2 Corinto 10:3; Galacia 2:20; Filipos 1:22, 24). Ang laman ay itinuturing na morally neutral o walang kinikilingan sa moralidad kapag ang salita ay ginagamit sa ganitong paraan, tulad nang sabihin ni Pablo sa mga taga-Galacia na hindi nila magagawa sa pamamagitan ng laman (pagsisikap ng tao) na gawing perpekto ang sinimulan na ng biyaya.

Ang ikalawang kahulugan na ang isang tao ay nasa laman ay ang pagiging kontrolado ng isang nahulog at makasalanang kalikasan. Ang kundisyong ito ay karaniwan sa isang taong hindi pa ipinapanganak na muli (Efeso 2:3). Ang mga natural na gawain ng makasalanang kalikasan ay nakalista sa Galacia 5:19-21. Sa Roma 8:1-13, ang namumuhay sa laman ay kabaligtaran ng pagiging ligtas. Ang pagiging nasa laman ay kamatayan (8:6) at pagsuway laban sa Diyos (8:7). Ang taong nasa laman ay hindi makapag-bibigay-lugod sa Diyos (8:8) at mamamatay (8:13). Ang paglalarawan ng laman dito ay ang parehong kundisyon na inilarawan sa Roma 7 (tingnan ang 7:5, 14,18, 25). Ang taong nasa laman sa kahulugang ito ay gumagawa ng mga gawang makasalanan kung saan siya ay tatanggap ng parusa ng espirituwal at walang hanggang kamatayan (Roma 7:5). Hindi pa siya ligtas.

Ang isang tao ay maaari pa ring maimpluwensiyahan ng nahulog na kalikasan maging matapos ang pagbabalik-loob, bagaman hindi kontrolado nito. Ang mga taga-Corinto ay tinawag na karnal pagkatapos ng kanilang muling kapanganakan (1 Corinto 3:1). Ipinahihiwatig ni Pablo sa 3:1 na ang pagiging karnal ay karaniwang sa mga sanggol kay Kristo, subali’t ang isang mananampalataya ay hindi dapat manatili sa kalagayang ito. Pinuna niya ang mga taga-Corinto sa pananatiling mga sanggol.

Mga Tala Bersikulo-Bersikulo (Patuloy)

(7:6) Dahil namatay na tayo sa kautusan dahil kay Kristo, gayun din patay ang kautusan sa atin. Ang kalayaan ay hindi nangangahulugan na hindi na tayo maglilingkod; ngunit ngayon ay naglilingkod tayo sa ating espiritu, sa halip na sinisikap na tuparin ang mga hinihingi nang hindi tinutupad ang kanilang intensiyon.

(7:7) Sa una ay sinabi ni Pablo na ang kautusan ay nagpaparami sa kasalanan (5:20). Sa sipi na ito sinabi niya na ang kasalanan na ginawa ayon sa kautusan ay nagdadala ng kamatayan (7:5). Samakatuwid, natural lamang na itatanong natin, “Kasalanan ba ang kautusan?” Ipinapakita niya na ang kautusan ay hindi kasalanan sa pagpapakita na ang kautusan ay siyang humahatol sa kasalanan.

(7:8) Ang kautusan ng Diyos ay nagpapakita sa makasalanan na ang kanyang mga aksyon ay hinahatulan. Sa isang diwa, pinalala ng kautusan ang kasalanan. Kapag nalaman ng makasalanan na siya ay nagkasala, ang kanyang patuloy na kasalanan (paglabag sa kautusan ng Diyos) ay nagiging mulat na paghihimagsik.

(7:9) Bago niya malaman kung ano ang hinihingi ng kautusan, hindi niya nalalaman na siya ay hinatulan na ng kamatayan. Subali’t ang kasalanan ay tunay na nagbubunga ng kamatayan maging para sa mga nagkakasala nang hindi nalalaman ang detalye ng kautusan ng Diyos (tingnanang 2:12 at 5:14).

Sa Roma 7:7-25 ipinapahayag ni Pablo ang kanyang karanasan bilang isang Pariseo na hindi ligtas at ipinapaliwag kung paanong sa wakas ay nakita niya ang kanyang pangangailangan kay Kristo. Sa Roma 7 ikinukuwento niya sa atin na bago binuksan ng Banal na Espiritu ang kanyang mga mata sa pagkainggit na taglay niya sa kanyang puso, ang akala niya perpekto niyang nasusunod ang kautusan. Tingnan ang kanyang patotoo sa Filipos 3:6 nang sinasabi niyang, “ayon sa katuwirang nasa kautusan ay walang kapintasan.” Tulad ng sinabi niya sa Filipos 3:9, bilang isang Pariseo akala niya mayroon siyang katuwiran na nakuha niya mula sa kautusan. Pagkatapos buksan ng Banal na Espiritu ang kanyang mga mata sa pagiging mapag-imbot ng kanyang puso, sinabi niya na ang pakiramdam niya ay namatay siya sa espirituwal (Roma 7:9). Ito ay malinaw na pangungusap ng paghahambing: noon ang akala niya siya ay espirituwal na buhay sa pagsunod sa kautusan; nang makita niya na siya ay nagkasala ng pag-iimbot at hindi sinusunod ang kautusan, napagtanto niya na siya nga ay tunay na patay. Nagpatuloy si Pablo sa pagkukuwento ng kanyang sariling kasaysayan sa Roma 7:14-25. Matindi niyang pinagsumikapan na tigilan ang pagiging mapag-imbot, subali’t hindi niya magawa. Ang buong testimonya ay isang paghahayag ng pagkatalo at pagiging alipin ng kasalanan. Sinasabi nya sa atin sa Roma 7:25 na ang pagliligtas ay nagmumula lamang sa pamamagitan ni Kristo Hesus.[1]

(10) Ang kautusan ay nakalaang ipakita ang paraan ng pamumuhay. Ang kautusan ay hindi kailanman para maging paraan ng kaligtasan, kundi ito ang dapat direksiyon sa pamumuhay para sa mga nakakikilala sa Diyos. Subali’t dahil sa pagkakahulog sa kasalanan, ang isang tao ay hindi makasusunod dito, ito ay nagiging isang paraan ng kamatayan sa halip na maging direksiyon sa buhay.

(7:11) Nanlilinlang ang kasalanan dahil ito ay tila nakakabuti, nakakapagpasaya at tila hindi makasasama. Kapag ang isang tao ay nagpatangay sa tukso ng kasalanan, siya ay hinahatulan, kahit pa nagtatagumpay siyang limitahan ang resulta ng kanyang kasalanan; dahil ang paghatol ng Diyos ay batay sa kautusan, hindi ayon sa resulta ng kasalanan.[2]

(7:12) Ipinapahayag ng kautusan ang likas ng Diyos – ang kautusan ay banal, matuwid, at mabuti, kung paanong siya ay ganun din.

(7:13) Hindi masama ang kautusan, subali’t dumarating ang masamang resulta kapag ang kasalanan ay tumutugon laban sa kautusan. Ginagamit ng kasalanan ang kautusan upang ilagay ang bawat tao sa ilalim ng parusa ng kamatayan. Sa pamamagitan ng kautusan ang kasalanan ay ipinapakita na tunay na masama.

Maraming tao ang nag-iisip na ang Roma 7:14-25 ay naglalarawan ng isang normal na mananampalataya, subali’t pag-isipan ninyo ang paglalarawan.

Siya ay ipinagbili sa ilalim ng kasalanan, tulad ng isang alipin, na ang kahulugan ay hindi siya tinubos (7:14). Alam niya kung ano ang tama subasli’t hindi niya ito magawa (7:18). Siya ay isang bilanggo hindi malaya (7:23). Siya ay kahabag-habag at umiiyak para sa kalayaan (7:24).

Sa 7:5-24 (simula sa pahayag na “nang tayo'y nasa laman pa” (7:5) at nagtatapos sa tanong na “sino ang magliligtas sa akin” (7:24) ), walang anumang pagtukoy kay Kristo, sa Banal na Espiritu, biyaya, buhay o tagumpay; subali’t mayroong 52 reperensiya sa unang panauhan (ako, akin, sa akin), 16 na reperensiya sa kautusan, at 15 sa kasalanan.

Hindi maaaring ito ang tao na nagtataglay ng kalayaan na inilarawan sa Roma 6. Ang kabanatang iyon ay paulit-ulit na nagsasabi na ang isang mananampalataya ay hindi na isang alipin ng kasalanan. Ang taong inilalarawan ni Pablo sa Roma 7 ay nasa ilalim ng kautusan, na ipinakilala sa simula ng kabanatang ito (7:1, 5-6). Ang 7:14 ay ang koneksiyon na nagpapakita na ang natitirapang bahagi ng kabanata ay naglalarawan sa parehong kundisyon sa talata 7:1 at 5-6.

Sinasabi sa Roma 8:1 na ang taong hindi hinatulan ay ang taong na kay Hesu-Kristo. Ang 8:4-5 ay nagsasabi na ang taong ito ay hindi sumusunod sa laman. Ang taong sumusunod sa laman (tulad ng sa 7:25 at 7:5) ay hinahatulan. Ang taong hinatulan ay hindi tunay na mananampalataya. Ang taong inilarawan sa Roma 7 ay walang kakayanan at kinokontrol siya ng kanyang laman.

Sinasabi ng 8:3 na ang kundisyon ng kahinaan sa ilalim ng kautusan ay natapos na; samakatuwid, ang walang kakayahang kundisyon na inilarawan sa Roma 7 ay hindi maaaring ang kalagayan ng isang mananampalataya.

Sinasabi ng 8:6-7 na ang pagtataglay ng kaisipang makalaman ay nagdudulot ng kamatayan, at ang makalaman na isipan ay kaaway ng Diyos. Subali’t ang 7:14 ay nagsisimula sa paglalarawan ng karnal na tao. Ang carnal na tao, tulad ng kahulugan sa kontekstong ito, ay hindi tunay na tagasunod ni Hesus.[1]

Sagayun bakit inilalagay ni Pablo ang kanyang sarili sa ganitong paglalarawan? Mula 7:7 at mga kasunod, inilalarawan niya ang isang makasalanan na nalalagay sa ilalim ng paghatol ng kautusan. Ang ibang bahagi ng kabanata ay naglalarawan ng kanyang nakalipas na karanasan— ang kanyang tunay na pakikibaka upang bigyang lugod ang Diyos sa pamamagitan ng pagsunod sa kautusan. Hindi ito nagbigay sa kanya ng buhay na walang hanggan at hindi ito nagbigay sa kanya ng anumang uri ng kasiyahan. Sa Roma 8 sinimulan niyang ilarawan ang buhay na matagumpay. Imposible na ang taong inilarawan sa 8:1-4 ay manatili pa rin sa kundisyon na binanggit sa Roma 7.

Samakatuwid, malinaw na ang Roma 7 ay naglalarawan sa isang taong hindi pa ipinapanganak na muli na nakakaalam na siya ay nahatulan na ng kautusan ng Diyos, subali’t walang kakayahang mamuhay nang may pagsunod dito.

► Sa iyong sariling salita ibuod kung ano ang ipinaliwanag sa bahaging ito ng aralin. Hindi kinakailangan na lubusang pagdebatihan ang usapin sa panahong ito dahil masmaraming ebidensiya ang ibibigay sa araling ito.

Mga Tala Bersikulo-Bersikulo (Patuloy)

(7:15) Karamihan sa mga tao ay nagnanais na mas mabuti ang kanilang ginagawa. Ang pagnanais na iyon ay hindi nangangahulugan na sila ay mga Kristiyano. Ang pagnanais na walang katotohanan ay nagpapakita na hindi pa rin sila naliligtas mula sa kapangyarihan ng kasalanan.

(7:16) Ang kanilang naisin na sana ay mas mabuti ang kanilang ginagawa ay nagpapakita na alam nila na ang kautusan ay mabuti, kahit na hindi nila ito sinusunod.

(7:17-23) Ang kasalanan ay pinag-uusapan na tila ba ito ay isang bagay na laging nangingibabaw sa kalooban ng tao. Ang taong nahulog sa kasalanan ay hindi natural na nagtataglay ng malayang kalooban na orihinal na nillikha ng Diyos sa tao. Ang kalooban ng tao ay sobrang pinahina, na ang isang makasalanan ay hindi pipiliin ang Diyos maliban kung tulungan siya ng Diyos, sa pamamagitan ng Kanyang biyaya, na magpapanumbalik sa kanyang kalooban.

Ang prevenient na biyaya ay ang ginawa ng Diyos na pag-abot sa mga taong hindi pa tumutugon sa kanya. Kasama sa biyayang ipinagkakaloob sa bawat tao ay ang pagpapanumbalik ng malayang kalooban at pagnanais para sa Diyos, upang ang bawat tao ay tunay na makapipili kung siya ay maliligtas o hindi.

Sinisimulan ng Diyos ang gawain ng pagliligtas para sa bawat tao (Juan 6:44; Efeso 2:4-5, 12-13, 17; Tito 2:11, Tito 3:3-5), subali’t ang isang tao ay hindi maliligtas malibang siya’y tumugon sa Diyos.

(7:24) Ito ay isang pag-iyak ng panlulumo at kawalang-pag-asa na dumarating matapos makita ng isang tao ang kanyang lubos na kawalang kakayahan upang iligtas ang kanyang sarili. Hindi ito ang pag-iyak ng isang taong ligtas.

(7:25) Isang pangungusap ng pagpupuri ang isinama dito bilang ilaw sa kadiliman ng buhay ng isang nalulumbay na makasalanan.

Pagkatapos dumating ang isang pangungusap na nagbibigay buod sa sipi. Ang isang taong hindi pa mananampalataya ay nagbibigay ng pangkaisipang pagsang-ayon na ang kautusan ay tama, at nagkukunwari siyang masmabuti kaysa sa tunay niyang kalagayan; subali’t ang kanyang makasalanang mga kagustuhan ay nagpapanatili sa kanya sa kasalanan. Ang isang tao ay hinahatulan para sa paglilingkod sa kasalanan gamit ang kanyang isip at katawan (7:5, 8:3).

Sa talatang ito binanggit ni Pablo ang kapangyarihan ng minanang kasamaan (ang batas ng kasalanan) sa buhay ng isang hindi mananampalataya. Si Pablo, noong siya ay namulat sa kanyang kasalanan, ay nagkaroon ng pagsasalungatan sa kanyang kalooban. [1]

Ang batas ng kasalanan sa katauhan ni Pablo ay nagbunga ng mga sumusunod na resulta:

• Ginagawa niya ang kinamumuhian niya (7:15).

• Ginagawa niya kung alin ang ayaw niyang gawin (7:16).

• Nagnanais siyang gawin kung ano ang tama, subalit wala siyang kapangyarihang gawin iyon (7:18).

• Ang batas ng kasalanan ay tumatanggi sa batas ng kanyang pag-iisip (7:23).

• Siya ay bilanggo ng batas ng kasalanan (7:23).

• Nahahati ang kanyang pagkatao: ang kanyang isip ay naglilingkod sa Diyos, subali’t ang kanyang katawan ay naglilingkod sa batas ng kasalanan (7:25).

Ang isang tao ay hindi maaaring maglingkod sa dalawang panginoon. Ang isang tao ay hindi maaaring malaya sa kasalanan at alipin ng kasalanan. Ang isang tao ay hindi maaaring alipin ng Diyos at alipin ng kasalanan. Ang lengguwahe ng Roma 7:14-25 ay direktang salungat sa mga pangungusap ng Roma 6 tungkol sa pagkakaligtas ng isang mananampalataya mula sa pagkaalipin sa kasalanan. Samakatuwid, 7:14-25 ay karugtong ng paglalarawan ng relasyon sa kasalanan ng isang taong hindi pa isang mananampalataya at ng batas ay nag simula noong 7:1-13.

Ipinapaliwanag ng Roma 6 ang relasyon ng mananampalataya sa kasalanan na ibinunga ng kanyang pagkapako at muling pagkabuhay kasama ni Kristo. Ang Roma 7 ay nagsisilbing paglalarawan ng:

• Ang relasyon ng isang makasalanan sa kautusan

• Ang interaksiyon ng nananahang kasalanan at ng kautusan

• Ang paghihirap ng isang makasalanan na nagising na sa mga kahilingan ng kautusan ng Diyos, subali’t walang kakayanang gawin sa kanyang sariling kakayanan kung ano ang hinihingi ng kautusan dahil sa kanyang pagkaalipin sa nananatiling kasalanan.

Ang Interpretasyon ng Roma 7:14-25 ay iba-iba

Pananaw 1: May ilang skolar ang sumulat na inilalarawan ni Pablo ang normal na buhay Krsitiyano. Itinuturo nila na ang panahon ay sa kasalukuyan, hindi sa nakaraan; at ipinipilit nila na sa pananaw ni Pablo, ang buhay Kristiyano ay may mga usaping hindi pa nalulutas.

Pananaw 2: Maraming iskolar ang naniniwala na inilalarawan ni Pablo ang kundisyon ng isang tao bago siya magbalik-loob dahil ang mga salita tulad ng “naibenta sa ilalim ng kasalanan” at “O kawawang tao nga ako” ay hindi tugma sa paglalarawan sa isang mananampalataya sa Roma 6 at Roma 8. Ayon sa Roma 6, ang isang mananampalataya ay patay na sa kasalanan, pinalaya na sa kasalanan, at ang pag-angkin sa pamamagitan ng pananampalataya at ganap na pagsuko sa Diyos ang kalayaang makukuha kay Kristo para sa tagumpay laban sa kasalanan. Ayon sa Roma 8, ang taong lumalakad ayon sa laman ay hindi maaaring magbigay lugod sa Diyos at hindi taglay ang Espiritu ni Kristo na nananahan sa kanya.

Opinyon ng mga manunulat ng kurikulum na ito na ang pangalawang pananaw ay umaangkop sa daloy ng argumento ni Pablo sa Roma at pinakanaka-ayon sa kanyang pangkalahatang pagtuturo.

Mga Tanong na Madalas Itinatanong Tungkol sa taong tinutukoy sa Roma 7:14-25.

Narito ang ilan sa mga tanong na madalas na nanggagaling sa mga taong nag-iisip na inilalarawan ni Pablo ang kanyang sariling buhay Kristiyano sa Roma 7:14-25.

Tanong 1: Paano naman ang mga pahayag ni Pablo na siya ay nasisiyahan sa kautusan ng Diyos sa kanyang panloob na pagkatao (Roma 7:22)? Maaari bang ang isang hindi naniniwalang Pariseo ay masiyahan sa kautusan ng Diyos?

Sagot: Ang sinumang Pariseo ay maaaring magsabi na siya’y nasisiyahan sa kautusan ng Diyos sa kanyang puso. Iniukol na nila ang kanilang buhay sa pag-aaral ng Kautusan ng Diyos at nag-uukol araw-araw ng maraming oras sa pag-aaral nito. Inilaan ni Pablo ang kanyang sarili sa Kautusan at sinsero sa kanyang pagnanais na sundin ito. Subali’t nang ipakita ng Banal na Espiritu kay Pablo ang makasariling kalikasan ng kanyang puso, ginising siya nito sa kanyang tunay na kundisyong espirituwal. Nakita ni Pablo na nagpapatuloy siya sa paggawa ng mali sa kabila ng pagnanais na kaloob ng biyaya sa kanyang isipan na gawin ang tama. Ipinakita ng Kautusan kay Pablo kung paano mabuhay, subali’t hindi nito ibinigay sa kanya ang kakayahang isa-buhay iyon.

Tanong 2: Paano naman ang mga pangkasalukuyan sa Roma 7:14-25? Isinulat ni Pablo, “Sapagkat nalalaman natin na ang kautusan ay espirituwal, ngunit ako'y makalaman, na ipinagbili sa ilalim ng kasalanan” (Roma 7:14).

Sagot: Ang pagbabago sa pamanahon mula sa pangnakaraan sa Roma 7:7-13 patungo sa pangkasalukuyan sa Roma 7:14-25 ay hindi nakakaapekto sa anumang paraan sa awtobiograpikal na karakter ng kanyang patotoo. Gayundin ang mga pangkasalukuyang pamanahon sa 7:14-24 ay hindi nagsasabing ang pangkasalukuyang karanasan ni Pablo sa oras na isinusulat niya ang aklat ng Roma bilang ang matatag na Kristiyanong apostol at misyonero. Ang “pangkasaysayan” o “dramatiko” pangkasalukuyang pamanahon ay isang popular na paraan ng paggamit ng pangkasalukuyang pamanahon sa Griego kapag ang sumusulat ay nagnanais na gawing masmalinaw ang isang pangyayari o karanasan sa nakaraan sa kanyang mga mambabasa. Samakatuwid, ang paggamit ng pangkasalukuyang pamanahon upang gawing malinaw ang isang bagay na totoo sa nakaraan ni Pablo bago siya nagbalik-loob ay hindi kinakailangan ang interpretasyon na si Pablo ay patuloy pa ring nakikipaglaban sa pagkaalipin sa kasalanan hanggang sa kasalukuyan. Malinaw na inihayag ni Pablo sa Roma 6 at Roma 8 na ang isang Kristiyano ay hindi na “nakabenta sa pagkaalipin sa kasalanan” (Roma 7:14).

Tanong 3: Ano naman ang tungkol sa pagkakatulad ng talatang ito sa pakikibaka na nararanasan ng maraming Kristiyano sa kanilang buhay?

Sagot: Ang pakikibaka ng isang mananampalataya ay ibang-iba sa pakikibaka ng isang kahabag-habag na tao. Ang kahabag-habag na tao sa Roma 7:14-25 ay hindi maaaring tumigil sa pagkakasala. Siya ay alipin ng kasalanan. Hindi ito ang kaso ng isang tunay na mananampalataya. Ang isang Kristiyano ay maaaring magkaroon ng paminsan-minsan pakikibaka at kabiguan, ngunit ang kanyang buhay ay wala sa ilalim ng pagkaalipin sa batas ng kasalanan at kamatayan. Ang Kristiyano ay kaisa ni Kristo at pinalaya na mula sa kapangyarihan ng nananahan na kasalanan (Roma 6:1-10).

Konklusyon: Ang kahabag-habag na tao na binanggit sa Roma 7:14-25 ay tila isang sinserong Pariseo na nahihirapang bigyang lugod and Diyos. Ang isang tao ay hindi maaaring malaya sa kasalanan habang siya ay alipin pa rin ng kasalanan. Ang isang tao ay hindi maaaring alipin ng Diyos at alipin ng kasalanan, dahil tulad ng sinabi ni Hesus, “Walang makapaglilingkod sa dalawang panginoon” (Mateo 6:24, Lucas 16:13). Ang Roma 7:14-25 ay pagpapatuloy ng paglalarawan sa relasyon sa kasalanan ng isang taong hindi pa ipinapanganak na muli at sa kautusan ni Moises na sinimulan sa Roma 7:7-13.

► Talakayin ang usapin ng pagkakakilanlan ng isang taong tinutukoy sa Roma 7, maingat na isa-alang-alang ang mga detalye at paliwanag na kasama nito.

Sinasabi ng apostol sa atin sa Roma 7:7 na inilalantad ng kautusan ang kasalanan. Ang kautusan ay kapaki-pakinabang para sa ebanghelismo dahil nakikita ng isang tao ang kanyang pangangailangan ng kaligtasan kapag napagtanto niya na siya ay hinatulan ng kautusan ng Diyos. Sa kasaysayan ng simbahan, ang pinakamabisang mga ebanghelista ay gumamit ng kautusan ng Diyos upang dulot sa mga hindi mananampalataya ng hangarin na magkaroon ng kaligtasan.

Ang sumusunod na mga salita ay nagpapakita kung ano ang sinabi ng mga ebanghelista tungkol sa paggamit ng kautusan.

► Maaaring magsalit-salit sa pagbasa ng mga quotations at ipaliwanag ang mga iyon nang may tulong mula sa ibang miyembro ng grupo.

Mula kay Charles Spurgeon[1]

Kapag inalis mo ang kautusan inaalis mo rin ang kasalanan, dahil ang kasalanan ay ang paglabag sa kautusan; at kung saan walang kautusan, walang paglabag. Kapag inalis mo na ang kasalanan, mas mabuti pang alisin mo na rin ang Tagapagligtas at ang kaligtasan, dahil hindi na kakailanganin ang mga ito. Kapag winalang-halaga mo na ang kasalanan, ano pa ang pangangailangan sa dakila at maluwalhating kaligtasan na siyang dahilan ng pagdating ni Kristo Hesus sa sanlibutan?

Hindi nila kailanman tatanggapin ang biyaya hangga’t hindi sila nanginginig sa harapan ng isang makatwiran at banal na kautusan; samakatuwid, ang kautusan ay nagsisilbi ng pinakakailangan at pinagpalang layunin.[2]

Mula kay Charles Finney[3]

Ang isang tao ay hindi makakahingi o makatatanggap ng pagpapatawad nang may katalinuhan at taos-puso hangga’t hindi niya nakikita at nadarama ang katotohanan at katuwiran ng kanyang kahatulan.

Ang pagiging espirituwal ng kautusan ay dapat walang hadlang na ilapat sa budhi hanggang ang sariling pagiging matuwid ng isang makasalanan ay napatay na, at siya’y nakatayong walang masasabi at nahatulan na sa kanyang sarili sa harap ng isang banal na Diyos.

Magpakailanman ang batas ay dapat maghanda ng daan para sa ebanghelyo. Ang hindi pagpansin dito sa pagtuturo sa mga kaluluwa ay halos tiyak na magreresulta sa huwad na pag-asa, ang pagpapakilala ng isang huwad na pamantayan ng karanasang Kristiyano, at punuin ang iglesia ng mga hindi tunay na nagbabalik-loob.[4]

Mula kay Martin Luther[5]

Subali’t si Satanas... na nagtayo ng isang sekta na ang itinuturo ay ang pag-aalis ng Sampung Utos sa iglesya, at ang mga tao ay hindi dapat masindak sa kautusan, kundi malumanay na hikayatin sa pamamagitan ng pangangaral ng biyaya ni Kristo.[6]

Mula kay John Bunyan[7]

Hangga’t ang mga tao ay walang kaalaman sa kalikasan ng kautusan at sa kanilang pagkakasailalim nito – na sila ay nasa ilalim ng sumpa at humahatol na kapangyarihan nito, dahil sa kanilang kasalanan laban dito – hangga’t sila’y nagiging walang ingat, at nakakaligtaan ang pagtatanong tungkol sa tunay na kaalaman tungkol sa Ebanghelyo.

Ang taong hindi nakakaalam ng kautusan ay hindi nakakaalam sa kanyang mga ikinikilos at sa katotohanan na siya ay isang makasalanan, ay hindi nakakaalam na sa kaligtasan ay mayroong isang Tagapagligtas.[8]

Mula kay Jonathan Edwards[9]

Ang tanging paraan upang malaman natin kung tayo ay nagkakasala ay ang malaman ang kanyang mga moral nakautusan. [10]

Mula sa awit na “At Calvary” ni William Newell[11]

Sa Salita ng Diyos ngayon nalaman ko ang aking kasalanan; at ako’y nanginig sa kautusang aking nilabag, hanggang ang aking makasalanang kaluluwa ay nagmamakaawa na bumaling sa Kalbaryo.

Mula kay John Wesley[12]

Upang patayin ang makasalanan, sagayun, ang unang gamit ng kautusan; upang wasakin ang buhay at kalakasang kanyang pinagtitiwalaan, at kumbinsihin siya na hindi lamang siya nasa ilalim ng hatol ng kamatayan, kundi sa katotohanan ay patay siya sa Diyos, wala siyang taglay na buhay espirituwal, patay dahil sa mga pagsalansang at mga kasalanan (Efeso 2:1). Ang ikalawang gamit nito ay upang muli siyang buhayin, kay Kristo, upang siya ay mabuhay.

Huwag kailanman mag-isip o magsalita ng walang halaga tungkol dito (sa kautusan) ang pinagpalang instrumento ng biyaya ng Diyos. Sa halip, mahalin ito at pahalagahan alang-alang sa kanya na siyang pinagmulan nito at para sa kanya na siyang patutunguhan nito.[13]

► Anong suliranin ang magiging resulta kung ang mga mangangaral ay nangungusap lamang tungkol sa pag-ibig at pagpapatawad ng Diyos sa mga taong hindi iniisip na seryoso ang kanilang mga kasalanan?

(1) Magbigay ng dalawang dahilan kung bakit mahalaga pa rin ang mga ceremonial na batas at mga batas sibil ng Lumang Tipan.

(2) Ano ang ibigsabihin ng mamatay na sa kautusan?

(3) Ano ang dalawang paraan ng paggamit sa salitang nasa laman?

(4) Paano higit na pinasasama ng kautusan ang kasalanan?

(5) Bakit kapaki-pakinabang ang kautusan para sa ebanghelismo?

Magbigay ng mga halimbawa ng kautusan sa Lumang Tipan bukod pa sa mga nabanggit sa araling ito. Ipaliwanag kung ito ba ay kautusang pangseremonya, sibil, o moral; ipaliwanag kung paano isasabuhay ito ng Kristiyano sa kasalukuyan.