Lesson 12: Posible ba ang isang Buhay na Banal?

Sa pagtatapos ng araling ito, ang mag-aaral ay dapat:

(1) Kilalanin na ang utos ng Diyos para sa kabanalan ay natutupad sa kanyang pangako na gawing tayong banal.

(2) Ganap na sumuko sa tawag ng Diyos para sa kabanalan.

(3) Magtalaga ng sarili sa pang-araw-araw na paglago sa kabanalan.

(4) Isaulo ang1 Mga Taga Tesalonica 5:23-24.

Isipin ang isang pakikipag-usap kay Saul ng Tarsus noong A.D. 34. Itanong, “Ikaw ba ay taong banal?” Sasagot si Saul, “Oo, banal ako! Tinuli ako ayon sa batas. Ako ay isang Pariseo. Sinusunod ko ang bawat detalye ng kautusan. Ako ay matuwid.” Itinuring ni Saul na siya ay banal dahil sa kanyang maingat na pagsunod sa kautusan. Sinubukan niyang makamit ang pabor ng Diyos sa pamamagitan ng mabubuting gawa (Filipos 3:4-6).

Ngunit sa daan patungo sa Damasco, si Saul ay nakaharap sa muling nabuhay na Panginoon. Nalaman niya na ang kanyang katuwiran ay tulad ng maruming basahan (Isaias 64:6). Hindi isang maling guro ang tinutulan niya kundi ang totoong Mesiyas. Nabigo siyang sundin ang perpektong kautusan ng pagmamahal sa Diyos at pagmamahal sa kanyang kapwa. Sa daan patungo sa Damasco, natagpuan ni Saul ang isang bagong landas sa kabanalan: “…na walang sarili kong katuwiran na mula sa kautusan, kundi ang katuwiran sa pamamagitan ng pananampalataya kay Cristo, ang katuwirang buhat sa Diyos na batay sa pananampalataya” (Filipos 3:9).

Isipin ang isang pakikipag-usap kay Pablo noong A.D. 60. “Pablo, alam mo na ngayon na ang tanging paraan sa totoong katuwiran ay sa pamamagitan ng pananampalataya kay Kristo. Nangangahulugan ba ito na hindi ka maaaring maging banal? Nangangahulugan ba ito na ibibilang ka ni Kristobilang banal kahit na puno ka ng kasalanan?”

Si Pablo ay nagkaroon ng reaksyon sa pagkabigla. “Mali ito! Oo, ang katuwiran ay nagmumula lamang sa pamamagitan ng pananalig kay Kristo - ngunit hindi tayo iniwan ng Diyos sa makasalanang kalagayan kung saan niya tayo natagpuan. Basahin ang aking patotoo. Ang layunin ko ay ‘upang makilala ko siya, at ang kapangyarihan ng kanyang muling pagkabuhay at ang pakikisama sa kanyang mga kahirapan, na ako’y matulad sa kanya sa kanyang kamatayan’ Ang layunin ko ay maging katulad ni Kristo. Ang bunga ng kaligtasan sa pamamagitan ng pananampalataya ay hindi nagbibigay sa atin ng pahintulot upang mabuhay ng isang makasalanang buhay; ang kaligtasan sa pamamagitan ng pananampalataya ay nagbibigay sa atin ng kapangyarihan upang maging katulad ni Kristo. Ang mapagmahal na Diyos ay nagbibigay kakayahan sa kanyang mga anak upang mamuhay ng buhay na banal sa pamamagitan ng Espiritung nananahan!” (Filipos 3:10).

► Suriin kung ano ang iyong natutunan tungkol sa kabanalan. Mayroon ka bang larawan ng kagandahan ng kabanalan? Naniniwala ba kayo na ang buhay na banal na ito ay ipinangako ng Diyos sa kanyang bayan?

Sa kursong ito, nakita natin na iniuutos ng Diyos sa kanyang bayan ang kabanalan. Ngunit maraming mga tao na nagbabasa tungkol sa hangarin ng Diyos na lumikha ng isang banal na tao ay tumutugon, “Hindi iyon para sa akin. Hindi ako maaaring maging banal.” Dapat bang mamuhay ang mga Kristiyano sa buhay ng araw-araw na pagkatalo at pagkabigo sa pag-asa? Dapat ba nating ayusin ang pagkabigo ng hindi pagtagumpay na maabot ang pinakamagandang layunin Diyos para sa atin? O maaari nating tamasahin ang dakilang layunin ng Diyos para sa kanyang bayan?

Pinatototohanan ng Salita ng Diyos na posible ang isang buhay na banal.

Mula kay Enoc hanggang sa mga Gentil na nagbalik-loob sa Tesalonica, itinuturo ng Bibliya na posible ang isang banal na buhay.

Sa Levitico at muli sa 1 Pedro, iniutos ng Diyos, “Magpakabanal kayo, sapagkat ako ay banal” (Levitico 19:2; 1 Pedro 1:15-16). Wala namang ibinibigay na utos ang Diyos nang hindi nagbibigay ng mga probisyon para sa pagsunod. Ang Diyos ay isang mapagmahal na Ama na hindi pinahihirapan ang kanyang mga anak dahil sa mga imposibleng utos. Bagaman hindi natin masusunod ang kanyang mga utos sa ating sariling kakayanan, ang biyaya ng Diyos ay nagbibigay sa atin ng kapangyarihan upang sumunod sa mga utos ng Diyos.

Sinabi ni Propesor Bill Ury, “Ang isang utos ay larawan kung sino ang Diyos at isang pangako kung ano ang maaari nating maging.”[1] Ang utos, “Ikaw ay magiging banal, sapagkat ako ay banal” ay nagpapakita kung sino ang Diyos; siya ay isang banal na Diyos. Ipinakikita rin ng utos na ito kung ano ang maaari tayong maging; maaari tayong maging banal.

Ipinakita ng mga Kristiyano sa buong kasaysayan na posible ang isang buhay na banal.

Ipinakita ng mga Kristiyano sa bawat henerasyon na ang isang banal na buhay ay pribilehiyo ng mga anak ng Diyos. “Ang mga tao mula sa lahat ng antas ng pamumuhay ay natagpuan ang kagalakan ng pagpapahinga sa kapangyarihan ng Banal na Espiritu. Natagpuan nila ang kapayapaang nagmumula sa pagmamahal sa Diyos nang buong puso at pagmamahal sa kanilang kapwa gaya ng kanilang sarili.”

Ang ibinigay sa atin ng Diyos na pagkagutom para sa kabanalan ay nagpapatunay na posible ang isang buhay na banal.

Ang bawat mananampalataya ay nagugutom para sa isang mas malapit na kaugnay kasama ng Diyos. Ang mga tunay na Kristiyano ay nagnanais na maging katulad ni Kristo. Ang Diyos ay nagtanim sa puso ng kanyang mga anak ng isang pagkagutom para sa isang mas malalim na relasyon sa kanyang sarili. Makatitiyak tayo na ang isang mapagmahal na Ama sa langit ay hindi ibibigay ang kagutuman nang hindi nagbibigay ng paraan upang masiyahan ang gutom na ito. Ang kabanalan ay ang masayang pribilehiyo ng bawat mananampalataya.

Maraming taon na ang nakalilipas, mayroong isang mahirap na nangangarap na tumawid sa karagatan sa pamamagitan ng barko. Inipon niya ang kanyang pera sa loob ng maraming taon hanggang sa nakabili siya ng isang tiket. Matapos magbayad para sa tiket, kakaunting pera ang natira sa kanya. Narinig niya ang tungkol sa masasarap na pagkain na inihahain sa mga barko sa karagatan, ngunit alam niya na ang mga pagkain ay magiging mahal. Upang makatipid ng pera, nagdala ang taong ito ng tinapay at keso sa kanyang maleta.

Araw-araw kapag pumupunta ang mga pasahero sa hapag kainan, ang taong ito ay pumupunta sa kanyang silid at kumain ng tinapay at keso. Masaya siyang sumakay sa barko, ngunit madalas niyang nais na masiyahan sa masarap na pagkain sa silid-kainan. Sa huling araw ng paglalakbay, nagpasya ang lalaki na kumain ng isang pagkain sa hapag-kainan. Kinuha niya ang bawat sentimos na mayroon siya, inaasahan na sapat na upang bumili ng isang pagkain. Sa kanyang pagkagulat, tinanong siya ng katiwala, “Nasaan ka? Inihanda namin ang iyong lugar sa hapag kainan sa buong linggo! Ang presyo ng mga pagkain ay kasama sa presyo ng iyong tiket. Nabayaran mo na ang halaga ng pagkain.”[1]

Maraming mga Kristiyano ay tulad ng taong mahirap na ito. Ang kagalakan ng isang buhay na banal, ang kapayapaan ng pamumuhay nang buong pagsuko sa Diyos, at ang tagumpay ng pamumuhay sa kapangyarihan ng Banal na Espiritu - lahat ay ibinigay ng kamatayan ni Kristo sa krus. Binayaran ni Kristo ang buong presyo, ngunit nabubuhay tayo na hindi nararanasan ang ating mga pribilehiyo.

Kung ang isang banal na puso ay possible sa bawat mananampalataya, bakit kailangang mabigo ang sinumang Kristiyano na tamasahin ang pribilehiyong ito? Madalas nating pinahihintulutan si Satanas na linlangin tayo upang hindi maunawaan ang turo ng Biblia. Ang mga kasinungalingan ni Satanas ay pumipigil sa atin na tamasahin ang pribilehiyo na nais ng Diyos para sa kanyang mga anak.

“Ang Pusong Banal ay Hindi Posible”

Ipinapalagay ng maraming Kristiyano na imposibleng magkaroon ng isang banal na puso. Nabasa nila ang mga utos at pangako ng banal na Kasulatan, ngunit sa palagay nila, “Iyan ay puwede kay Abraham, ngunit hindi ako maaaring maging isang ‘kaibigan ng Diyos.’”

Ang ilan sa nagsasabing, “Ang isang banal na puso ay imposible” ay nagsasalita mula sa masakit na karanasan. Sinubukan nilang mamuhay ng isang buhay na banal - at nabigo. Marahil ay sumunod sila sa mga panlabas na patakaran na nauugnay sa kabanalan; marahil sinubukan nilang kontrolin ang makasalanang mga saloobin at kilos sa pamamagitan ng mahigpit na disiplina sa sarili; marahil ay nagpatotoo pa sila sa isang dalisay na puso. Ngayon, napagpasyahan nila na imposible na maging banal dahil banal ang ating Panginoong Diyos.

Isipin ang isang tao na natutong gumaya ng mga huni ng ibon. Nagsanay siya hanggang sa maaari siyang humuni tulad ng isang ibon. Napakahusay niya na ang isang makaririnig sa kanya ay mag-iisip na may isang ibong kumakanta. Ngunit ang taong ito ay hindi isang ibon! Maaari niyang gayahin ang mga tunog o huni, ngunit hindi niya alam kung ano ang ibig sabihin ng mga tunog. Maaari niyang gayahin ang isang ibon, ngunit hindi niya alam kung ano ang nararamdaman ng isang ibon kapag kumakanta ito. Mayroon siyang mga panlabas na pagkilos; hindi niya naiintindihan ang panloob na katotohanan.

Maraming mga Kristiyano ang natutunan ang wika at maging ang mga aksyon ng isang taong banal. Sinasabi nila ang mga salita, ngunit wala silang karanasan sa kanilang puso. Ipinalit nila ang mga panlabas na pagkilos para sa panloob na katotohanan. Ito ay humantong sa pagkabigo at pagkalito.

Ano ang sagot sa kasinungalingan ni Satanas, “imposible ang isang banal na puso”? Dapat tayong magkaroon ng pananalig sa mga pangako ng Diyos. Dapat tayong maniwala na bibigyan tayo ng ating mapagmahal na Ama ng kakayanang sundin ang kanyang utos.

Oo, ikaw at ako ay mga nilalang na mahuhulog sa kasalanan na hindi kailanman makakamit ang banal na pagiging perpekto ng Diyos. Ngunit inutusan tayo ng Diyos, “Maging banal.” Sa kabila ng ating likas na pagkamakasalanan, mapagkakatiwalaan natin ang isang mabuting Diyos na magbibigay ng biyaya at kapangyarihan na nagbibigay-kakayahan sa atin upang sundin ang kanyang utos.

“Hindi ako gutom para sa isang pusong banal”

Nakalulungkot, ang ilang mga nag-aangking Kristiyano ay hindi nagugutom sa kabanalan. Sinasabi nila na Kristiyano sila, ngunit mayroon silang kaunti o walang pagnanais na lumago sa larawan ni Kristo.

Si Jesse ay nagsasabing siya’y isang Kristiyano, ngunit kaunti lamang ang interes na ipinapakita niya para sa isang buhay na banal. Patuloy siyang nagsasagawa ng mga sinasadyang kasalanan; nabubuhay siya tulad ng pamumuhay bago siya nakakilala kay Kristo. Sa aming pagbisita, binanggit ni Jesse ang ilang mga tao na mas maingat tungkol sa kung paano sila nabubuhay. Ang kanilang mga saloobin ay mapagmahal; ang kanilang mga aksyon ay nagpapakita ng kanilang pagnanais na kalugdan sila ng Diyos. Mayroon silang mga banal na puso at banal na kamay.

Kinomento ni Jesse ang tungkol sa kanilang pagkagutom sa kabanalan at pagkatapos ay sinabi, “Wala akong pakialam sa pagiging banal. Sinabi sa akin ng aking pastor na kung nagsisi ako para sa aking mga kasalanan at naniwala kay Hesus bilang aking Tagapagligtas, pupunta ako sa langit. Ang pagpunta sa langit ang aking pinapahalagahan. Hindi ko na kailangan ng higit pa doon!”

Ano ang problema ni Jesse? Wala siyang kagutuman para sa kabanalan. Mukhang kaunti lamang ang pagkaunawa ni Jesse sa kahulugan ng pagiging isang Kristiyano. Ang isang taong ipinanganak na muli ay dapat magnais na maging katulad ni Kristo. Ang isang tunay na Kristiyano ay dapat magutom para sa isang banal na puso.

Ano ang sagot kung hindi ka gutom para sa isang banal na puso? Marahil ay totoong isinilang kang muli, ngunit nabigo ka sa mga nakaraang karanasan, nainis ng mga mapagkunwari na nagsasabing banal, o hindi pa nakakita ng mensahe ng isang banal na puso sa Banal na Kasulatan. Kung gayon, hilingin sa Diyos na bigyan ka ng pagkagutom para sa isang banal na puso.

“Sapat ang aking pagiging banal”

Marahil ang pinaka-mapanganib na kasinungalingan na masasabi natin sa ating sarili ay, “Sapat ang aking kabanalan.” May mga tao na naniniwala na banal sila dahil sa paraan ng pananamit, pagiging miyembro ng isang iglesya, o isang espirituwal na kaloob na taglay nila. Sa sandali na paniwalaan natin na “Sapat na ang ating kabanalan,” wala nang karagdagang paglago sa kabanalan.

Ang isang hindi maikakailang tanda ng isang taong banal ay ang pagnanais na lumago sa kabanalan. Wala akong nakitang mga halimbawa sa Banal na Kasulatan o kasaysayan ng iglesya ng isang banal na nagsasabing, “Sapat na ang aking kabanalan.” Mas malalim ang paglago ng isang tao sa pagiging katulad ni Kristo, mas lalo siyang nagugutom para sa higit na paglago.

Ang mga taong lumalakad nang malapit sa Diyos ay nagsasabi, “Masaya ako sa aking paglakad kasama ng Diyos, ngunit nais kong lumakad nang mas malapit na kasama niya!” Ang taong banal ay nagagalak sa pakikisama sa Diyos, ngunit naghahanap pa siya ng higit pang masmalapit na kaugnayan sa Diyos. Nagsasaya sila sa kanilang paglago sa pagiging katulad ng imahen ni Cristo. Ipinanalangin din nila na patuloy silang gawin ng Diyos na higit pang katulad ni Kristo.

Ano ang sagot sa isang mababaw na pagpapahayag ng kabanalan? Kung niloloko mo ang iyong sarili sa isang maling kasiyahan, ang sagot ay ang pagpapakumbaba sa harap ng perpektong kabanalan ng Diyos. Kung nakikita mo ang kanyang perpektong kabanalan, hindi ka makukuntento sa isang mababaw lamang na pagpapahayag ng kabanalan. Nang makita ni Isaias ang Panginoon na nakaupo sa isang trono, itinaas sa pinakamataas at kataastaasan nakita niya ang kanyang sariling pangangailangan sa kabanalan:

Kahabag-habag ako! Ako’y napahamak sapagkat ako’y lalaking may maruruming labi, at ako’y naninirahan sa gitna ng bayan na may maruruming labi; sapagkat nakita ng aking mga mata ang Hari, ang Panginoon ng mga hukbo! (Isaias 6:1, 5).

Nang makita ni Isaias ang perpektong kabanalan ng Diyos, nalaman niya ang kanyang sariling pangangailangan para sa kabanalan. Ang lunas para sa mababaw na pagpapahayg ng kabanalan ay isang mas malalim na pagka-unawa sa Diyos. Kapag nakikita natin ang Diyos, nagkakaroon tayo ng higit na kagutuman para sa isang banal na puso. Kung mas nakikita natin ang Diyos, mas gugustuhin nating maging katulad niya.

Paano tayo magiging katulad ni Kristo? Bilang isang mananampalataya na nagnanais na mapuno ng buong kapuspusan ng Diyos, paano mo matatanggap ang napakagandang regalo na ito? Ano ang landas sa isang banal na puso?

Hindi natin kailangang magpakahirap upang mahanap ang landas sa kabanalan sa ating sarili. Ang Salita ng Diyos ay nagpapakita ng landas tungo sa isang buhay na banal.

Paunang Pagpapabanal

Mula sa sandali ng iyong bagong kapanganakan, ang Banal na Espiritu ay naninirahan na sa iyo (Mga Taga-Roma 8:1-2, 9-11). Sa isang iglap, lumipat ka mula sa kadiliman patungo sa liwanag. Mula sa puntong iyon, inilarawan ka ng Bagong Tipan bilang isang santo o isang “taong pinabanal.”

Kahit na maaari ka pa ring makibaka sa tukso, binibigyan ka ng Banal na Espiritu araw-araw ng tagumpay laban sa sinasadyang kasalanan. Nakikita ng mga tao sa paligid mo ang pagbabagong-anyo habang nabubuhay ka sa iyong bagong buhay kay Kristo. Magalak ka sa ginawa ng Diyos!

Paglago sa Pagpapabanal

Sa pagsunod mo kay Kristo, binabago ng Banal na Espiritu ang iyong panloob na espiritu. Habang ikaw ay lumalakad sa pamamagitan ng Espiritu, hindi mo na binibigyang-kasiyahan ang mga hinahangad ng laman (Galacia 5:16). Ang mga dating tukso ay nawalan ng hawak sa iyo. Ang pagsunod sa Diyos ay nagdudulot sa iyo ng pangmatagalang kagalakan.

Gayunpaman, nakikita mo ang mga lugar ng pakikibaka. Sinusunod mo ang Diyos, ngunit kung minsan ay may pakikibaka sa pagitan ng mga utos ng Diyos at ng iyong panloob na mga hangarin. May isang pakikibaka sa pagitan ng iniuutos ng Diyos at ng iyong makasariling kalooban. Nahihirapan kang mahalin ang Diyos nang lubusan at mahalin ang iyong kapwa. Nalalaman mo na mayroon kang isang “nahahating puso.”

Kadalisayan ng Puso

Habang inilalantad ng Diyos ang mga bahagi ng buhay mo na nangangailangan ng mas malalim na paglilinis, magsisimula kang magkaroon ng kagutuman para sa pangako ng1 Mga Taga Tesalonica 5:23. Sisikapin mong maunawaan ang katotohanan ng panalangin ni Pablo, “Pakabanalin nawa kayong lubos mismo ng Diyos ng kapayapaan” Magsisimula kang magtanong sa Diyos, “Mayroon pa po ba kayong nais gawin sa aking buhay? Maaari ba akong maging dalisay? Ang akin bang mga nasasaloob na mga pagnanais ay maaarig mabago hanggang sa hindi na ako nahihirapang sumunod sa Panginoon ng lubusan?”

Ang mga Kristiano sa buong kasaysayan ay nananalangin na bigyan sila ng Diyos ng isang pusong dalisay. Batay sa 1 Mga Taga Tesalonica 5:23, ang ilang mga tao ay gumamagamit din ng salitang “buong pagpapakabanal” para sa mga karanasan.[1] Ang iba naman ay tinatawag itong “mas malalim na buhay.” Ang ilan ay tinukoy ito bilang ang kapuspusan ng Espiritu. Ginamit ni John Wesley ang salitang “perpektong pagmamahal.” Anuman ang salitang ginagamit, ito ang likas na pagkauhaw ng isang anak ng Diyos na nagnanais na lumago sa pagkakatulad kay Kristo.

Habang idinadalangin mo ang mas malalim na kaugnayang ito, maaari mong makita ang tatlong bahagi kung saan ka aakayin ng Diyos. Hindi ito ang condemnation na naranasan mo noong hindi ka pa mananampalataya; anak ka na ng Diyos! Sa halip ito ang mga bahagi kung saan tinatawag ka ng Diyos upang magkaroon ng banal na puso.

Tatawagin ka ng Diyos sa lubos na pagsunod

May mga mananampalataya na nakikibaka na magkaroon ng banal na puso dahil patuloy pa silang nakikibaka sa ilang bahagi patungkol sa pagsunod. Hindi tayo makalalakad sa malapit na relasyon sa Diyos kung hindi tayo lalakad nang may pagsunod.

Walang tunay na Kristiyano ang namumuhay sa sinasadyang pagrerebelde laban sa mgautos ng Diyos. Gayunman, maraming Kristiyano ang nakakita ng paraan o dahilan o ikaila (maging sa kanilang sarili) ang ilang bahagi ng kawalang-ingat. Hindi nila kailanman sasabihin, “Diyos, hindi kita susundin,” subali’t sinasabi nila, “Diyos, iniisip ko na hindi ito ganoon kahalaga upang pag-isipan.” Basta hindi na lang nila pinapansin ang ilang bahagi ng pagsuway. Kung nais nating maging bayang banal ayon sa pagkatawag ng Diyos sa kanyang bayan, dapat natin siyang sundin sa lahat ng bahagi ng ating buhay.

Bilang mga taong nahulog sa kasalanan, nililinlang natin maging ang ating sarili tungkol sa lalim ng ating mga kasalanan. Dahil dito, nanalangin ang sumulat ng Mga Awit:

Siyasatin mo ako, O Diyos, at alamin mo ang aking puso;

subukin mo ako, at alamin mo ang mga pag-iisip ko!

At tingnan mo kung may anumang lakad ng kasamaan sa akin,

at patnubayan mo ako sa daang walang hanggan. (Mga Awit 139:23-24).

Ipinanalangin ng Salmista na siyasatin ng Diyos ang kanyang puso at ipakita ang kalagayan ng kanyang puso. Nalaman niyang hindi natin lubusang kayang unawain ang nilalaman ng ating sariling puso. Ngunit habang tayo ay nagnanais na “mapuspos ng buong kapuspusan ng Diyos,” ipapanalangin nating ipakita ng Diyos ang bawat aspeto ng ating buhay na nanatiling marumi.

Ipinanalangin ni David, “Patawarin mo ako sa mga pagkakamaling di nalalaman.” (Mga Awit 19:12). Alam niyang maaari nating itago ang katotohanan ng kasalanan maging sa ating sarili. Ngunit ang Diyos lamang ang maaaring maglagay ng liwanag sa lihim ng ating mga puso.

Habang hinahangad mong magkaroon ng malinis na puso, matutuklasan mong ipapakita sa iyo ng Diyos ang mga aspeto kung saan ang iyong mga pag-uugali at pagkilos ay hindi sumasalamin sa Kanyang larawan. Dahil nais mong maging katulad ni Cristo, kusang-loob mong aaminin ang mga aspetong ito at susundin ang tawag ng Diyos sa ganap na pagsunod.

Tatawagin ka ng Diyos sa isang Pusong Isinuko

Habang hinahanap mo ang isang dalisay na puso, tinatawag ka ng Diyos na isuko ang bawat aspeto ng iyong buhay sa kanya. Ito ay higit pa sa pagsasabi ng “Hindi” sa panlabas na tukso. Ito ay isang buong paglalaan ng iyong sarili sa Diyos. Ito ay isang buong pagsuko ng iyong kalooban sa kalooban ng Diyos.

Tinawag ni Pablo ang mga Kristiyano sa Mga Taga-Roma upang ibigay ang kanilang sarili bilang isang buhay na handog, banal at katanggap-tanggap sa Diyos (Mga Taga-Roma 12:1). Ito ang mga Kristiyanong namumuhay sa pagsunod sa Diyos, ngunit tinawag sila ni Pablo sa mas malalim na pagsuko sa Diyos. Hinikayat sila ni Pablo na sabihin ang walang hanggang oo sa Diyos. Hinikayat niya sila sa lubos na pagsuko.

Ipinakita ni Oswald Chambers ang kahalagahan ng lubusang pagsuko sa layunin ng Diyos.

[2]Upang maging kaisa ni HesuKristo, ang isang tao ay dapat na maging handa hindi lamang isuko ang kasalanan, kundi pati na rin isuko ang kanyang buong paraan ng pagtingin sa mga bagay. Ang pagiging isinilang na muli ng Espiritu ng Diyos ay nangangahulugan na handa tayong bitiwan ang isang bagay bago natin mahawakan ang ibang bagay?…

Kasama ng bawat hakbang ng prosesong ito, kailangan naming isuko ang ating mga pag-aangkin sa ating mga pansariling karapatan. Handa ba nating isuko ang ating paghawak sa lahat ng ating tinataglay, ating mga hangarin, at lahat ng iba pa sa ating buhay? Handa na ba tayong makilala sa pagkamatay ni HesuKristo?

Kung nahaharap ka sa tanong kung susuko ka ba o hindi, tiyaking magpatuloy sa krisis, isuko ang lahat ng mayroon ka at ang buong ikaw sa kanya. At bibigyan ka ng Diyos ng kakayahang gawin ang lahat ng hinihiling niya sa iyo.[3]

Si George Matheson ay isang pastor na Scottish Presbyterian na natagpuan sa kanyang puso ang pagtutol sa kalooban ng Diyos. Gutom siya para sa isang di-nahahating puso na sumuko sa Diyos. Kaya’t ipinanalangin niya ang panalanging ito ng pagsuko:

Gawin mo akong bihag, Panginoon, At ako’y magiging malaya. Pilitin mo akong iwan ang aking espada, At ako’y magiging manlulupig. Ako’y lumulubog sa mga hamon ng buhay Kapag sa pagtayo ako’y nag-iisa; Ikulong mo ako sa iyong mga bisig, At magiging malakas ang aking mga kamay.[4]

Naunawaan ni Matheson na sa lubos na pagsuko, matatagpuan natin ang tagumpay. Kapag ibinigay natin ang ating sarili bilang isang bihag sa Diyos, pinalalaya niya tayo mula sa pagkaalipin sa kasalanan. Kapag mahina tayo na dapat tayong humawak sa mga bisig ng Diyos, pinalalakas niya tayo. Natatagpuan natin ang ating pinakamalaking tagumpay kapag naabot namin ang punto ng buong pagsuko sa Diyos.

Tatawagin ka ng Diyos upang magtiwala sa kanya sa pananampalataya

Kung sumuko ka nang ganap sa Diyos, mapagkakatiwalaan mo siya na gawin kang banal sa pamamagitan ng biyaya sa pamamagitan ng pananampalataya (Mga Gawa 15:9).

Bilang isang makasalanan, lumapit ka kay Kristo na walang kahit ano. Itinapon mo ang iyong sarili sa kanyang awa. Sa pamamagitan ng pananampalataya, tinanggap mo ang kanyang libreng alok ng kaligtasan, at ginawa ka niyang isang bagong nilalang.

Sa parehong paraan, habang nagugutom ka para sa isang banal na puso, dapat kang lumapit kay Kristo nang may pananampalataya. Ang Diyos na tumawag sa iyo sa kabanalan ay gagawin kang banal. Maaari kang maniwala na ang pangako niya ay para sa iyo. Ang panalangin ni Paul, “Pakabanalin nawa kayong lubos mismo ng Diyos ng kapayapaan” ay maaaring maging katotohanan sa iyong buhay. Maaari mong pagtiwalaan ang mga pangako ng Diyos. “Tapat ang sa inyo’y tumatawag, na gagawa rin naman nito” (1 Tesalonica 5:23-24).

Isaias 6 –Isang Kuwento ng paglilinis

“Banal, banal, banal” ang sigaw ng mga anghel, habang si Isaias ay nanginginig! Kailangang makita ni Isaias ang kanyang sarili bilang “marumi” bago ipagkatiwala sa kanya ng isang banal na Diyos ang kaluluwa ng buong bansa.

Nang makita ni Isaias ang kanyang sariling puso, siya ay umiyak, “Kahabag-habag ako! Ako’y napahamak sapagkat ako’y lalaking may maruruming labi” Nakita niya ang lalim ng kanyang pagiging makasalanan. Subali’t hindi siya iniwan ng Diyos sa nakakikilabot na kalagayang ito.

Nang magkagayo’y lumipad papalapit sa akin ang isa sa mga serafin na may baga sa kanyang kamay na kanyang kinuha ng mga sipit mula sa dambana. Inilapat niya ito sa aking bibig, at nagsabi, “Ngayong lumapat ito sa iyong mga labi, ang iyong kasamaan ay naalis na, at ang iyong kasalanan ay pinatawad na.” (Isaias 6:6-7)

Ang paglilinis ay madalas na masakit. Naririnig mo ba ang sakit habang idinidikit ng anghel sa mga labi ni Isaias ang nagniningas na baga? Ito ay hindi murang biyaya; ang paglilinis ay may kasamang sakit.

Gayunman, ang kwentong ito ay nagtuturo ng isang kamangha-mangha at nakakalakas ng loob na katotohanan. Kung hahayaan natin siya, gagawin tayong banal ng Diyos. Ang layunin ng Diyos ay hindi pahirapan si Isaias; ang layunin ng Diyos ay linisin si Isaias. Ang layunin ng Diyos para sa kanyang bayan ay maaaring maganap. Maaari tayong maging malinis.

Patuloy na Paglago sa Kabanalan

Nanalangin si Pablo, “Pakabanalin nawa kayong lubos mismo ng Diyos ng kapayapaan” Patuloy pa niya, “At ang inyong espiritu at kaluluwa at katawan ay ingatang buo, na walang kapintasan sa pagdating ng ating Panginoong Jesu-Cristo.” (1 Tesalonica 5:23). Ang inyong paglago sa pagiging kawangis ni Kristo ay magpapatuloy hanggang sa pagdating ng ating Panginoong Hesu-Kristo. Habang ikaw ay lumalakad kasama ng Diyos, ikaw ay magpapatuloy na nababago tungo sa imahen ng Diyos (2 Mga Taga-Corinto 3:18). Ikaw ay lalago sa kabanalan. Magpapatuloy ka sa masayang pagsuko sa kalooban ng Diyos. Lalakad ka sa patuloy at sinasadyang pagsuko sa Diyos.

Isipin ang araw ng iyong kasal. Sa iyong pag-aasawa, gumawa ka ng panghabambuhay na pangako. Hindi mo itinatanong bawat umaga, “Kasal pa ba ako ngayon? May bisa pa ba ang tipan ng kasal?” Ginawa mo ang isang minsanang panghabangbuhay na pangako. Ang tanging paraan na masisira mo ang tipan ay sa pamamagitan ng pagtalikod sa mga panata na ginawa mo sa iyong kasal.

Sa bawat araw ng inyong pagiging mag-asawa, nabubuhay ka ayon sa pangako na ginawa mo sa iyong kasal. Kapag nahaharap sa isang desisyon, pipiliin mong kumilos nang may pagmamahal sa iyong asawa. Ang minsanang pangako ng pagtatalaga ay ipiinamumuhay sa pang-araw-araw na buhay.

Sa parehong paraan, ang iyong pagsuko sa Diyos ay isang panghabangbuhay na pagtatalaga ng sarili. Hindi mo kailangang magtanong sa bawat araw, “Nakasuko pa ba ako sa Diyos?” Sa halip, sa bawat araw ay nabubuhay ka ayon sa pangako na ginawa mo nang sumuko ka nang lubusan sa Diyos.

Isang mahusay na mangangaral ng Scottish na si Horatius Bonar, ang sumulat tungkol sa patuloy na paglago bilang isang taong banal.

Ang isang buhay na banal ay binubuo ng maraming maliliit na bagay. Mga maliliit na salita, hindi mabubulaklak na pananalita o pangaral; ang maliliit na gawa, hindi mga himala, o mga labanan, o ang isang dakilang kilos ng kabayanihan o makapangyarihang pagkamartir, ang bumubuo sa tunay na buhay Kristiyano. Ang isang dakilang buhay ay binubuo ng maliliit ng bagay.[5]

Ito ang pang-araw-araw na buhay ng kabanalan. Namumuhay ka ng isang buhay na banal hindi sa iyong sariling kapangyarihan, ngunit sa kapuspusan ng Banal na Espiritu. Ang isang buhay na banal ay tungkol sa isang relasyon ng hindi nahahating pag-ibig sa Diyos. Ito ay tungkol sa isang pagnanasa sa kanya. Ito ay nagnanais sa kanya nang higit sa lahat. Ang pagnanasang ito ay mag-aakay sa iyo sa isang patuloy na pagpapalalim ng relasyon sa Diyos.

Sa buong kasaysayan ng tao, sinubukan ng tao na mabuhay nang hiwalay at di-umaasa sa Diyos. Tinukso ni Satanas si Eba gamit ang pangakong, “Kayo’y magiging kagaya ng Diyos” (Genesis 3:5). Sa Babel, ang mga tao ay nagpasya na magtayo para sa kanilang sarili ng isang lungsod at isang tore na may tuktok sa kalangitan, at para gumawa ng pangalan para sa kanilang sarili (Genesis 11:4). Sa kanyang pagkamakasarili, nais ng tao na mamuhay nang hiwalay sa Diyos. Sa kabaligtaran, ang isang buhay na banal ay pamumuhay nang may buong pag-asa sa Diyos.

Ang kabanalan ay pag-aari ng Diyos; ikaw at ako ay banal lamang habang tayo ay nabubuhay sa patuloy na pakikipag-ugnay sa kanya. Hindi ka makakaabot sa puntong masasabi mo, “Ako ay banal sa aking sariling lakas.” Sa halip, dapat mong sabihin, “Sa araw na ito, binibigyan ako ng Banal na Espiritu ng lakas upang mamuhay ng isang buhay na banal. Ngayon, binabago ako ayon sa kanyang larawan. Ngayon, sinusunod ko ang Diyos ng pusong lubos na nagmamahal sa kanya. Ngayon, minamahal ko ang aking kapwa sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos. Ngayon, ginagawa ako ng Banal na Espiritu kung ano ang pagkatawag sa akin ng Diyos. Ngayon, tinutupad ng Diyos ang kanyang layunin sa akin.” Ito ang buhay ng kabanalan.

Ang isang di-nagbabago, at mabungang buhay na may kabanalan ay nangangailangan ng habambuhay na pagpapalago at pangangalaga.[1] Ang paglilinis ng puso ay hindi ang wakas ng ating pagsisikap para sa kabanalan. Tayo ay katulad ng mga piloto na naiayon na ang eroplano sa lalapagan ng eroplano, subali’t kakailanganin pa ring gumawa ng maraming pagtutuwid bago pa tuluyang mailapag ang eroplano.

Ang espirituwal na kamatayan sa sarili ng isang Kristiyano ay isang kamatayang nakabubuhay—nagpapatuloy na kamatayan. Ang ating sakripisyo ay isang buhay na sakripisyo—nagpapatuloy na sakripisyo. Ang mga salitang naglalarawan tulad ng “mamatay sa sarili” ay nakaukol lamang sa pagtuturo sa atin ng katotohanang espirituwal, subalit dapat tayong maging maingat na hindi tayo lalayo mula sa Salita ng Diyos. Ang isang dalisay na puso ay hindi siyang dulo ng ating pagsisikap sa kabanalan. Ang pusong dalisay at isang kaloobang isinuko ay magbibigay sa atin ng mas mabuting kakayahan para sa paglalakbay na ito, subali’t mayroon tayong buong buhay na lalakbayin!

Ang buhay na puspos ng Espiritu ay isang buhay ng paglago at tuloy-tuloy na pagpapaging-banal. Sa pamamagitan ng Banal na Espiritu, tayo ay patuloy na binabago mula sa kaluwalhatian hanggang sa kaluwalhatian (2 Mga Taga-Corinto 3:18). Narito ang praktikal na payo sa mga nagnanais ng lumalalim na buhay na may kabanalan (1 Mga Taga-Corinto 6:11).

(1) Manatiling wasak ang iyong espiritu

Ang isang tunay na buhay na may kabanalan ay may nagpapatuloy na pagsisisi (Mateo 6:12) habang nagpapatuloy ang Diyos sa pagsasaayos ng ating mga pangit sa kaanyuan at itumpak iyon sa atin para sa perpektong imahen ni Kristo. Ang paraan upang mapanatili ang ngiti ng Diyos sa ating mga buhay ay ang mabilis na pag-amin sa ating mga kakulangan at lumakad sa liwanag na ibinibigay ng Diyos para sa atin (1 Juan 1:7).

(2) Tanggapin ang pagtutuwid ng Diyos.

Nilinaw ng sumulat ng aklat ng Hebreo na ang pagtanggap, sa halip na pagtanggi, sa pagtutuwid ng ating Ama sa Langit ang magbibigay sa atin ng pagkakataon na “makibahagi sa kanyang kaluwalhatian (Hebreo 12:10). Walang sinumang natutuwa sa banal pagsaway mula sa Diyos lalo na karaniwan itong nanggagaling o dumadaan sa pamamagitan ng mga ordinaryong tao na sila mismo ay may mga sariling pagkukulang na kailangang ituwid. Ang bawat isa sa atin ay may tendency na isaisantabi ang mga masasakit na pagtutuwid, laluna kung ito’y nagmumula sa isang makasalanang asawa o makasalanang lider espirituwal na inilagay ng Diyos bilang awtoridad na mamamahala sa atin. Subali’t ang pagdisiplina ang isa sa pinakamalakas na kasangkapan ng Diyos upang alisin, baguhin at kinisin ang magagaspang na bahagi ngating pagkatao upang mahubog tayo sa imahen ni Kristo.

Kapag dumating tayo sa sandaling hindi na matanggap ang pagtutuwid, maging ito’y mula sa mga taong mas mababaw pa ang kalagayang espirituwal, umalis na tayo sa pataas na landas ng kabanalan.

(3) Iharap ang iyong sarili bilang pang-araw-araw na handog sa Diyos

Ipinaaalala ni Pablo sa atin na dapat nating ihandog an gating mga katawan, kabilang ang lahat nitong mga kagustuhan at naisin, sa Diyos bilang buhay na sakripisyo (Mga Taga-Roma 12:1).. Ang ating mga katawan na sa simula’y naging “mga instrumento para sa kawalang-katwiran” ngayon ay nababago sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos tungo sa pagiging instrumento para sa katuwiran (Mga Taga-Roma 6:13).

Ipinakita ni Pablo ang nagpapatuloy na prosesong ito sa pamamagitan ng tuloy-tuloy na pagpapasakop sa Diyos sa isang graphic na larawan ng buhay Kristiyano. Sinabi niya, “Sapagkat kayo’y namatay na, at ang inyong buhay ay natatagong kasama ni Cristo sa Diyos.” Nagpatuloy siya sa pag-uutos na “Patayin ninyo ang anumang makalupa na nasa inyo “ (Colosas 3:3,5). Gawin ninyo ito at kayo’y makakaranas ng higit at higit pang biyaya.

(4) Pagbulayan ang Kasulatan araw-araw

Ang pagpapaging-banal, at katauhang katulad ni Kristo ay hindi bunga ng isang sandali lamang kundi ito’y bunga ng habambuhay na pagbubulay at pagsunod sa Salita ng Diyos. Sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad na sila’y nilinis sa pamamagitan ng Salita. “Kayo’y malilinis na sa pamamagitan ng salita na aking sinabi sa inyo.” (Juan 15:3). Pagkatapos ipinanalangin ni Hesus na sila’y patuloy na pinapagiging-banal sa pamamagitan ng Salita. “Pabanalin mo sila sa katotohanan; ang salita mo ay katotohanan.” (Juan 17:17). Tinutupad ng Diyos ang kanyang dumadalisay at naglilinis na gawwin sa pamamagitan ng Kanyang Salita na patuloy na sinusunod.

(5) Ibihis ninyo araw-araw si Hesus.

Ang banal na buhay ay tinatanggap sa pamamagitan ng pagbibihis sa ating sarili ng mga ugali at kabutihan ni Kristo. “Kundi isuot ninyo ang Panginoong Jesu-Cristo” (Mga Taga-Roma 13:14). Ang phrase na “isuot” ay nangangahulugang mag-isip tulad ni Hesus, na gayahin ang kanyang espiritu at kumilos nang katulad niya. Araw-araw dapat piliin ng mga mananampalataya na maging katulad ni Hesus sa kanyang banal na pag-ibig, tuwa, kapayapaan, pagpapatawad, kahinahunan, katiyagaan, kabaitan, kabutihan, at pagpipigil sa sarili.

(6) Huwag gumawa ng daan para sa laman

Pagkatapos ibihis si Hesus dapat tayong maging maingat na “huwag gumawa ng daan para sa laman, upang bigyang kasiyahan ang mga pagnanasa nito” (Mga Taga-Roma 13:14). Posible bang muling manaig ang interes na pansarili sa isang pusong puspos ng Banal na Espiritu? Kung hindi ito possible, hindi sana ibinigay ni Pablo ang paalalang ito. Habang tayo ay nabubuhay, dapat nating piliin ang kababaang-loob. Ang bawat lalaki at babaeng kontrolado ng Espiritu ay nakakaalam na ang pagiging maka-Diyos ay napananatili lamang sa pamamagitan ng maingat na paglilinang, patuloy na pagtuon ng atensiyon, at mapagbantay na pananalangin. Kung ang laman ay hindi mananatiling nakapako sa krus, ito’y muling babangon at magbubunga ng pagkatalong espirituwal, tulad ng lalaki mula sa Africa na hindi mapigil ang mga aso sa pagkagat sa kanyang mga binti dahil lumalakad siya nang may karne sa kanyang bulsa!

(7) Baguhin ang iyong isipan araw-araw.

Ang iyong isipan ang sentrong pinagmumulan ng iyong buhay at ang sekreto ng kanyang pagbabago. Napakalaki ng awtoridad ng iyong isipan sa iyong buhay kaya’t ikaw ay mahuhubog ng anumang bagay na pinipili mong pagtuunan ng iyong isipan. Itinuro ni Pablo, “Huwag ninyong tularan ang sanlibutang ito; kundi magbago kayo sa pamamagitan ng pagbabago ng inyong pag-iisip, upang mapatunayan ninyo kung alin ang mabuti, kasiya-siya, at lubos na kalooban ng Diyos.” (Mga Taga-Roma 12:2).

(8) Isuot ninyo ang buong baluti ng Diyos

Ang perpektong plano ng Diyos para sa bawat mananampalataya ay ang tayo’y tumayo laban sa mga schemes ng diablo (Efeso 6:11). Magagawa natin ito sa araw-araw na pagsusuot ng baluti ng Diyos—katotohanan, katwiran, kahandaan, pananampalataya, katiyakan ng kaligtasan, at ang Salita ng Diyos. Panatilihin mong nakasuot ang baluti dahil hindi natin kayang talunin ang kaaway kung sa sarili lamang natin!

(9) Magkaroon ng nagpapatuloy na kamalayan sa Banal na Espiritu

Kung nais mong maging banal, kailangan mong anyayahan ang Banal na Espiritu upang puspusin ka at linisin ang bawat bahagi ng iyong buhay: ang iyong sala (ang silid ng iyong buhay panlipunan at paglilibang), ang iyong silid-tulugan (ang silid ng iyong buhay moral at seksuwalidad), ang iyong kusina (ang silid ng iyong mga kagustuhan at mga pagnanasa), ang iyong opisina (ang silid ng iyong mga pagpapasyang pampinansiyal at pangnegosyo). Maraming beses, tayo’y nahihirapang magpakabanal dahil nabibigo tayong malinangang kamalayan sa Banal na sa bawat sandali at buong katapatang hilingin ang “pangako ng Ama”, na ikinalulugod na ipagkaloob ni Hesus. Marahil ang pagkatakot ay bahagi ng ating pag-aatubili na humingi. Hindi tayo dapat matakot. Ibinigay ni Hesus ang kamangha-manghang pangakong ito: “Kung kayo nga na masasama ay marunong magbigay ng mabubuting kaloob sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong Ama sa langit na magbibigay ng Espiritu Santo sa mga humihingi sa kanya?” (Lucas 11:13).

(10) Mamuhay sa biyaya

Sinabi ni Hesus, “Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin at ako’y sa kanya ay siyang nagbubunga ng marami. Sapagkat kung kayo’y hiwalay sa akin ay wala kayong magagawa.” (Juan 15:5). Tayo ay pinagiging-banal dahil tayo ay sa puno ng ubas. Ang puno ng ubas ang siyang nagbubunga. Tayo ay nagiging mas higit na mabunga hindi sa pamamagitan ng pagsisikap na maging mabuti kundi sa pamamagitan ng pagkapit kay Hesus.

Maraming Kristiyano ang nagtitiis ng matinding pag-aalala patungkol sa kanilang paglakad kasama ng Diyos. Ang ilan, na tinuruan na ng pagsasagawa ng malalim na pagsasaliksik sa kaluluwa, ay masyadong nag-aalala at nag-iisip sa sarili. Anuman ang kanilang antas ng espirituwal na paglago, sila’y natatakot na sila’y patuloy na nabibigo na “makatugon” sa mga hinihingi ng Diyos.

Ang ibang Kristiyano ay naturuan na asahan ang isang espesyal na karanasang emosyonal matapos linisin ng Diyos ang kanilang puso at sila’y pabanalin. Nakatuon sila sa kanilang sarili at sa kanilang sariling emosyon sa halip na sa Diyos. Gayunman, ang Biblia ay nagtuturo na ang kabanalan ay ang bunga ng pananatili kay Kristo. Sa ating paglakad sa Espiritu, sa pananalangin, pagbasa ng Salita, pakikilahok sa Kristiyanong pagsamba at pagsasama-sama, ipinapahayag ang ating mga pagkakamali, at lumalakad sa liwanag, hinuhubog tayo ng Diyos sa imahen ni Kristo. Maaaring hindi natin makita ang malaking pagbabago tulad ng ating inaasahan sa loob ng isang linggo o buwan, subali’t kung tayo’y magbabalik-tanaw sa kinalalagyan natin noong isang taon o sa limang taong nakalipas, tiyak na may makikita tayong pagbabago!

Hinihikayat ni Pablo ang bawat mananampalataya na alamin na ang parehong Diyos na nagsimula ng pagpapaging-banal sa atin ay lulubusin ang gawaing ito: “Ako’y panatag sa bagay na ito, na ang nagpasimula sa inyo ng mabuting gawa ay siyang magtatapos nito hanggang sa araw ni Jesu-Cristo.” (Filipos 1:6).

Ang kabanalan ng puso at buhay ay isang paglalakbay. Ang 10 prinsipyong Biblikal na ito ang siyang mag-iingat sa inyo sa malalakas na bagyo ng pagsubok at tukso at magpapanatili sa ating nakaayon sa ating makalangit na tahanan.

Sa bawat kabanata ng librong ito, ipinakilala ko ang isang tao mula sa kasaysayan na naging modelo ng isang banal na puso. Ang ilan ay mga kilalang Kristiyano. Ang ilan ay mga hindi gaanong kilalang tao na tahimik na namuhay ng isang buhay na banal.

Ngayon ang iyong oras. Nagugutom ka ba para sa isang banal na puso? Nais mo ba ang pakikipag-ugnayan sa Diyos? Nais mo bang magig kamukha ng iyong Ama sa langit? Maaari kang maging banal.

Nagugutom ka ba sa kapuspusan ng Espiritu? Nais mo bang paglingkuran ang Diyos nang hindi nahahati ang puso? Maaari kang maging ‘perpekto tulad ng iyong Ama sa langit ay perpekto.’ Maaari mong mahalin ang Diyos at ang iyong kapwa sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu sa iyong buhay.

Ikaw ang pipili! Isusuko mo ba ang iyong sarili nang lubusan sa Diyos? Kung gayon, makakatagpo ka ng masaganang katuparan habang lumalapit ka sa kanya. Malalaman mo ang kagalakan habang hinuhubog ka ng Diyos sa kanyang larawan. Malalaman mo ang kapayapaan ng isang pusong buo para sa Diyos. Maglalakad ka sa pang-araw-araw na tagumpay sa pamamagitan ng kabuuan ng Banal na Espiritu. Sa biyaya ng Diyos, mabubuhay ka ng isang buhay na banal.

(1) Ang isang buhay na banal ay posible para sa bawat tunay na anak ng Diyos.

• Itinuturo ng Salita ng Diyos na posible ang isang buhay na banal.

• Ang mga Kristiyano sa buong kasaysayan ay nagpapakita na posible ang isang buhay na banal.

• Ipinapatotoo ng ating pagkauhaw sa kabanalan na ibinigay ng Diyos na ang isang buhay na banal ay posible.

(2) Ipinapakita ng Salita ng Diyos ang landas patungo sa isang buhay na banal.

• Sa sandali ng bagong pagsilang, nagsisimula ang Diyos na gawin tayong banal. Tinatawag natin itong paunang pagpapabanal.

• Habang sinusunod natin si Kristo, lumalago tayo sa pagpapakabanal.

• Gusto ng Diyos na bigyan tayo ng pusong dalisay. Ang pagkakatawag para sa isang dalisay na puso ay may kasamang:

  • Panawagan para sa lubos na pagsunod

  • Panawagan para sa pusong sumusuko

  • Panawagan para sa lubos na pagtitiwala

• Matapos ang karanasan ng buong pagpapakabanal, patuloy tayong lumalago sa imahen ni Kristo.

(3) Ilang paraan na tayo ay maaaring magpatuloy na lumago sa kabanalan sa pang-araw-araw na buhay:

• Manatiling wasak sa espiritu

• Tanggapin ang pagtutuwid ng Diyos

• Iharap sa Diyos araw-araw ang iyong sarili bilang handog

• Magbulayan ang Salita ng Diyos araw-araw

• Ibihis mo araw-araw si Hesus

• Baguhin ang isipan araw-araw

• Isuot ang buong baluti ng Diyos

• Panatilihin ang nagpapatuloy na kamalayan sa Banal na Espiritu

• Mabuhay sa Biyaya

(1) Bigkasin ang 1 Mga Taga Tesalonica 5:23-24.

(2) Sa bawat aralin, nagdasal tayo ng isang panalangin para sa kabanalan. Sa pagtatapos ng araling ito, isulat ang iyong sariling panalangin para sa kabanalan. Isulat ang iyong panalangin na humihiling sa Diyos na gabayan ka sa patuloy na paglago sa kanyang larawan. Isuko mo ang iyong sarili nang lubusan sa kanyang kontrol at sa kanyang kalooban sa iyong buhay. Manalangin nang may pananampalataya na ang Diyos na nagligtas sa iyo ay siyang kukumpleto ng kanyang layunin upang mahubog ka sa kanyang larawan.