Lesson 10: Ang Kabanalan ay Pagiging Katulad Ni Kristo

Sa pagtatapos ng araling ito, ang mag-aaral ay dapat:

(1) Makita ang sentralidad ng kabanalan sa mga sulat.

(2) Magalak sa mga kaloob ng Diyos upang gawin ang kangyang bayan na maging katulad ni Kristo.

(3) Maunawaan ang balanse sa pagitan ng kung ano na ang ginawa ng Diyos upang gawin tayong banal at kung ano ang patuloy na ginagawa ng Diyos habang nagpapatuloy tayo sa paglago sa kabanalan.

(4) Mapahalagan ang posibilidad ng isang buhay na patuloy na nagtatagumpay laban sa sinasadyang kasalanan.

(5) Isaulo ang Filipos 2:1-5.

[1]Isang Linggo ng umaga mga 30 taon pagkatapos ng pag-akyat ni Hesus. Isang pangkat ng mga Kristiyano ang nagtitipon para sa pagsamba sa isang pribadong tahanan sa Filipos. Nagagalak sila dahil natanggap nila ang isang liham mula kay Pablo, ang kanilang minamahal na pastor.

Nagsisimulang basahin ng lider ang sulat ni Pablo. Sumulat si Pablo mula sa puso na umaapaw sa kagalakan. Bagaman nasa bilangguan siya sa Mga Taga-Roma, nagagalak siya kay Kristo. Hindi alam ni Pablo kung siya ay palalayain o papatayin, ngunit mayroon siyang kapayapaan. Bakit? “Sapagkat sa ganang akin ang mabuhay ay si Cristo, at ang mamatay ay pakinabang.” (Filipos 1:21).

Bilang kanilang espirituwal na ama, pinapalakas ni Pablo ang loob ng mga Kristiyanong taga-Filipos na magpatuloy sa kanilang paglago sa pananampalatayang Kristiyano. Nais niyang makita ang mga mananampalataya na nagiging ganap sila bilang mga banal na tao na tinawag ng Diyos. Sinulat si Pablo, “Ang inyo lamang pamumuhay ay maging karapat-dapat sa ebanghelyo ni Cristo” (Filipos 1:27). Mamuhay sa isang paraang karapat-dapat sa ebanghelyo? Pano ito magiging posible?

Ang sagot ni Pablo ay: Mamuhay kayo ng may kaisipan ni Kristo. “Magkaroon kayo sa inyo ng ganitong pag-iisip na na kay Cristo Hesus din naman” (Filipos 2:5). Kung ang mga Kristiyano sa Filipos ay may pag-iisip ni Kristo, sila ay magiging katulad ni Kristo. Ang lihim sa isang banal na buhay ay ang pamumuhay na may kaisipan ni Kristo. Ang kabanalan ay pagiging katulad ni Kristo.

Tinatawag ng Mga Sulat ang mga Kristiyano sa pagiging Banal

Ang bawat Kristiyano ay tinatawag na maging banal. “Pinili tayo ng Diyos kay Kristo bago ang pagkakatatag ng pundasyon ng mundo upang tayo ay maging banal at walang kapintasan sa harapan niya” (Efeso 1:4). Ang walang hanggang layunin ng Diyos sa kaligtasan ay upang gawing tayong banal na bayan. Ito ang layunin para sa lahat ng tagasunod ni Hesus.

Walang Hudyong Kristiyano noong unang siglo ang nagulat na basahin na ang mga Kristiyano ay tinatawag na maging banal. Inuutos ng Diyos ang kabanalan sa Levitico (Levitico 19:2, Levitico 20:7). Alam ng mga Hudyong Kristiyano na inaasahan ng Diyos na maging banal ang kanyang mga mamamayan.

Gayunpaman, lumaki ang mga Hentil na sumasamba sa mga diyos ng pagano na hindi banal. Ang mensahe ng kabanalan ay dayuhan sa mga Hentil. Isinulat ni Pedro sa mga Kristiyanong Hentil na kamakailan lang tinubos mula sa mga walang kabuluhang paraan na minana mula sa kanilang mga ninuno (1 Pedro 1:18). Ang mga taong ito ay mga pagano na walang konsepto ng tunay na katuwiran, ngunit tinawag sila ni Pedro sa isang banal na pamumuhay.

Itinuro ng mga apostol sa mga Hentil na nagbalik-loob kung paano mamuhay ng isang buhay na banal. Positibo nilang itinuro ang mensaheng ito: “Ito ang dapat ninyong gawin.” Negatibo nilang itinuro ang mensaheng ito: “Ito ang hindi ninyo dapat gawin.”

Apatnapung beses, tinutukoy ng Mga Sulat ang mga mananampalataya bilang “mga banal” na nangangahulugan na “mga binanal.” Ang isang pinabanal ay sinuman na nabubuhay katulad ng pagkakatawag ng Diyos sa paraang dapat ipamuhay ng kanyang mga mamamayan. Ang bawat Kristiyano ay tinawag upang maging banal; ang bawat Kristiyano ay tinatawag na isang pinabanal.

Inutusan ng mga apostol ang mga mananampalataya na ipagpatuloy ang kabanalan.

Pinaalalahanan ni Pablo ang mga mananampalataya sa Corinto na sila ay “templo ng Diyos na buhay” (2 Mga Taga-Corinto 6:16). Ang Templo ay isang banal na lugar ng pagsamba. Dahil tayo ay templo ng Diyos, “Yamang taglay natin ang mga pangakong ito, linisin natin ang ating mga sarili mula sa bawat karumihan ng laman at espiritu, na ginagawang sakdal ang kabanalan sa pagkatakot sa Diyos.” (2 Mga Taga-Corinto 7:1).

Tinatawag ng Diyos ang kanyang bayan upang hubarin na ang lumang pagkatao, na naaayon sa kanilang dating paraan ng pamumuhay at masamang paraan at isuot ang bagong pagkatao (Efeso 4:22-24). Isinulat ni Pablo na si Cristo “Nagbigay ng kanyang sarili alang-alang sa atin, upang tayo’y matubos niya sa lahat ng mga kasamaan, at pakalinisin para sa kanyang sarili ang sambayanang pag-aari niya na masigasig sa mabubuting gawa.” (Tito 2:14). Ang sumulat ng Hebreo ay nagturo sa kanyang mga mambabasa na pagsikapan ninyong mamuhay nang may mabuting relasyon sa lahat ng tao, at magpakabanal kayo sapagkat kung hindi banal ang pamumuhay ninyo,hindi ninyo makikita ang Panginoon (Hebreo 12:14). Ang bayan ng Diyos ay tinawag upang maging banal.

Ang mga Kristiyano ay ipinanalangin ng mga apostol na maging banal.

Ipinanalangin ni Pablo na ang bayan ng Diyos ay maging banal.

► Basahin ang1 Mga Taga Tesalonica 1:2-10. Ilarawan ang mga Kristiyano sa Tesalonica sa simula ng sulat ni Pablo:

Ang mga taong tumanggap ng sulat ni Pablo sa iglesya sa Tesalonica ay tunay na mga Kristiyano. Sila ay kilala sa kanilang pananampalataya, pagmamahal, at pagtataguyod ng kanilang pag-asa. Sila ay mga kapatid na minamahal ng Diyos. Ang ebanghelyo ay dumating sa kanila hindi lamang sa salita, kundi maging sa kapangyarihan at sa Banal na Espiritu at may ganap na pananalig. Natanggap nila ang salita na may labis na kagalakan ng Banal na Espiritu. Sila ay isang halimbawa para sa lahat ng mga mananampalataya sa Macedonia at sa Acaya. Sila ay tumalikod mula sa mga diyos-diyosan upang maglingkod sa tunay at buhay na Diyos.

Sa bagong kapanganakan, sinimulan ng Diyos na gawing banal ang mga ito. Gayunpaman, nanalangin si Pablo:

Pakabanalin nawa kayong lubos mismo ng Diyos ng kapayapaan; at ang inyong espiritu at kaluluwa at katawan ay ingatang buo, na walang kapintasan sa pagdating ng ating Panginoong Jesu-Cristo. (1 Tesalonica 5:23).

Ang panalanging ito ay mahalaga kay Pablo. Ipinapanalangin niya nang taimtim sa araw at gabi, na makasama ulit kayo para maturuan kayo at mapunan namin ang anumang kakulangan sa kanilang pananampalataya (1 Tesalonica 3:10). Ang mga taong ito ay mga tunay na Kristiyano; ngunit alam ni Pablo na ang kabanalan sa kanilang kalooban ay maaari pang umunlad. Hindi ito nangangahulugan na sila ay maling mga Kristiyano; sila ay pinuri na ni Pablo dahil sa kanilang karanasan bilang Kristiyano.

Walang pagkakamali sa kanilang karanasan bilang Kristiyano, ngunit nalalaman ni Pablo na kailangan nila ng patuloy na paglago. Sila ay pinapaging-banal, nguni’t ipinanalangin niya sa Diyos na lubusan silang gawing banal. Ipinanalangin niyang gawin silang banal ng Diyos sa lahat ng aspeto. Idinalangin niya na dalisayin ng Diyos ang kanilang espiritu at kaluluwa at katawan.

Ipinangako ng Mga Sulat na Maaaring Maging Banal ang mga Kristiyano

Nang ipinalangin niya na ang mga taga-Efeso ay maging ganap sa inyo ang katangian ng Diyos, si Pablo ay may pagtitiwala sa Diyos na sasagutin niya ang kanyang panalangin sapagkat siya ay nananalangin “sa kanya na makakagawa ng higit na sagana kaysa lahat ng ating hinihingi o iniisip, ayon sa kapangyarihang gumagawa sa atin…” (Efeso 3:20). Madalas nating binabanggit ang kasulatang ito kapag nananalangin para sa pisikal o pinanasiyal na pangangailangan, ngunit ang pangungusap sa katunayan ay ibinigay na may kaugnayan sa pinakamataas na espirituwal na layunin na binanggit sa Biblia: ang mapuspos ng lahat ng kapuspusan ng Dios. Ang pagkatawag ng Diyos sa isang banal na puso ay hindi isang imposibleng utos. Ang pagkatawag ng Diyos ay para sa bawat mananampalataya.

Nang manalangin siya para sa mga Kristiyano sa Tesalonica, may panananalig si Pablo na sasagutin ng Diyos ang kanyang panalangin. Sinunod ni Pablo ang kanyang panalangin, “Pakabanalin nawa kayong lubos mismo ng Diyos ng kapayapaan” sa pangakong ito, “Tapat ang sa inyo’y tumatawag, na gagawa rin naman nito.” (1 Tesalonica 5:23-24). Ipinapangako ng Mga Sulat na tayo ay maaaring maging banal.

Sa Lumang Tipan, ipinahayag ng Diyos ang mensahe ng isang banal na puso at banal na kamay sa pamamagitan ng Mga Utos at mga propeta. Sa buhay ni Hesu-Kristo, nagbigay ang Diyos ng isang perpektong modelo ng pag-ibig. Sa Mga Gawa, ipinakita ng mga unang Kristiyano na posible para sa mga ordinaryong mananampalataya na mamuhay ng isang buhay na banal sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu. Sa Mga Sulat, ang mensahe ng kabanalan ay inilalapat sa pang-araw-araw na buhay ng mananampalataya.

Ang Kabanalan ay pagiging katulad ni Kristo sa Puso at Isip

Ang Mga Sulat ay nagtuturo na ang kabanalan ay Pagiging Katulad ni Kristo. Ang mga mananampalataya ay dapat maging katulad ni Kristo. Ang pagiging banal ay higit pa sa panlabas na pag-uugali; ang kabanalan ay nagsisimula sa puso. Upang maging banal ay pagiging katulad ni Kristo sa ating mga puso at isipan.

Hindi sinasabi ni Pablo, “Dapat kang kumilos tulad ni KristoHesus.” Idinagdag pa niya, “Dapat kang maging katulad ni KristoHesus.” Hindi sapat na gayahin si Kristo sa panglabas; dapat tayong maging katulad niya sa ating pangloob. Ang layunin ng Diyos ay baguhin ang kanyang mga mamamayan sa larawan ni Kristo. “Sapagkat ang mga nakilala niya nang una pa ay itinalaga naman niya na maging katulad sa larawan ng kanyang Anak” (Mga Taga-Roma 8:29). Ang walang hanggang layunin ng Diyos ay upang gawin tayong kalarawan ni Kristo. Ito ang kahulugan ng pagiging banal.

Ang isa sa mga nakapagtatakang halimbawa ng ideyang ito ay matatagpuan sa sulat ni Pablo sa mga taga-Corinto. Ang iglesya na ito ay puno ng mga problema, ngunit tinawag sila ni Pablo bilang “mga banal” at tinawag silang mamuhay ng isang buhay na banal. Paano kaya ang grupong ito ng mga di-tapat na mananampalataya, na hihirapang talikuran ang kanilang mga nakaraan bilang mga pagano, ay umaasa na maging banal? Sumagot si Pablo, “Kailanma’y hindi nagkasala si Kristo, ngunit alang-alang sa atin, itinuring siyang makasalanan para sa pamamagitan niya’y maituring tayong matuwid ng Diyos” (2 Corinto 5:21).

Sapagkat si Kristo ay itinuring na makasalanan para sa atin, maaari tayong ituring na “matuwid sa harapan ng Diyos.” Sa Lumang Tipan, ang dugo ng mga handog para sa kasalanan ay tinatakpan ang kasalanan ng mga lumalapit sa Diyos ng may pananampalataya. Ngayon, ang dugo ni Kristo ang tumatakip sa mga kasalanan ng mga lumalapit sa Diyos ng may pananampalataya. Ngunit si Pablo ay nangako ng higit pa kaysa sa pagtakip. Hindi lamang tayo “tinakpan;” tayo ay binabago. Sapagkat tayo ay “ipinagkasundo sa Diyos,” tayo ay naging “matuwid sa harapan ng Diyos.” Isinulat ni Pablo:

Kaya’t kung ang sinuman ay na kay Cristo, siya’y bagong nilalang; ang mga lumang bagay ay lumipas na, tingnan ninyo, ang lahat ay naging bago. Lahat ng ito ay mula sa Diyos, na tayo’y pinagkasundo niya sa kanyang sarili sa pamamagitan ni Cristo (2 Mga Taga-Corinto 5:17-18).

Si Kristo ay hindi namatay upang takpan ang patuloy nating paghihimagsik laban sa Diyos. Sa pamamagitan ni Kristo, tayo ay isang bagong nilalang. Hindi na tayo mga rebelde; tayo ay mga bagong nilalang na nakipagkasundo sa isang banal na Diyos.

Ang pagbabagong ito ay mas lalong malalim kaysa sa pag-uugali lamang. Nanalangin si Pablo para sa mga taga-Tesalonica:

Pakabanalin nawa kayong lubos mismo ng Diyos ng kapayapaan; at ang inyong espiritu at kaluluwa at katawan ay ingatang buo, na walang kapintasan sa pagdating ng ating Panginoong Jesu-Cristo. (1 Tesalonica 5:23).

Ang “Lubos” ay may daladalang ideya ng pagiging banal sa lahat ng aspeto ng kanilang katangian. Ang talatang ito ay maaaring isinalin na “gawing kayong ganap na banal.” Ipinalangin ni Pablo na ang mga mananampalataya ay mabago sa kanilang “buong espiritu at kaluluwa at katawan.” Ipinangako Niya, “Tapat ang sa inyo’y tumatawag, na gagawa rin naman nito.” (1 Tesalonica 5:24).

Nakakaapekto ang pagbabagong ito sa lahat ng bahagi ng buhay. Sa Mga Taga Filipos, si Pablo ay nagsulat tungkol sa isang bagong paraan ng pag-iisip. Tinatawag niya itong “pag-iisip ni Kristo.” Inilarawan ni Pablo ang kusang pagsuko ni Hesus ng kanyang sarili sa kalooban ng Ama. Si Hesus ay “nagpakumbaba siya at naging masunurin sa Diyos hanggang sa kamatayan, maging sa kamatayan sa krus” (Filipos 2:8).

Hindi sinasabi ni Pablo, “Ang kapakumbabaan ni Kristo ay magiging isang mabuting paraan upang mabuhay, ngunit siyempre iyon ay imposible para sa iyo at sa akin na magkaroon ng ganitong saloobin.” Sa halip ay sinabi niya, “Magkaroon kayo sa inyo ng ganitong pag-iisip na na kay Cristo Hesus din naman” (Filipos 2:5). Ang kaisipan ito ay sa iyo; maaari kang maging katulad ni Kristo!

Maaari tayong magkaroon ng kaparehong diwa ng mapagmahal na pagpapasakop na ginagabayan ng pagpapasakop ni Hesus sa kalooban ng Ama. Maaari tayong magkaroon ng isip ni Kristo. Maaari nating tingnan ang buhay sa pamamagitan ng mga mata ni KristoHesus. Hindi ito nangyayari sa pamamagitan ng magagandang resolusyon, kundi sa pamamagitan ng mga nabagong puso. Tayo ay tinawag upang maging katulad ni Kristo hindi sa mga aksyon lamang kundi mula sa puso. Tayo ay tinawag upang magkaroon ng isip katulad ni Kristo.

Ang kabanalan ay pagiging katulad ni Kristo sa Pag-uugali

Ang ilang mga tao ay maaaring tumugon, “Ang aking puso ay katulad ni Kristo, ngunit ang aking mga aksyon ay hindi. Sa loob, ang aking mga motibo ay mabuti ngunit sa labas ay hindi ako namumuhay katulad ni Kristo.” Hindi matatanggap ng mga apostol ang pagkakahati sa pagitan ng ating panloob at panlabas na katangian. Ang ating katangiang panloob ay makikita sa ating panlabas na mga pagkilos. Ang pagiging banal ay nangangahulugang maging katulad ni Kristo sa ating pag-uugali.

Ang mensaheng ito ay nakikita sa kabuuan ng Mga Sulat. Sinabi ni Pablo na ibinigay ni Kristo ang kanyang sarili para sa iglesya upang mapabanal niya siya. Ibinigay ni Kristo ang kanyang sarili upang gawing banal ang kanyang iglesya. Inihahanda niya ang iglesya na maluwalhati “na walang anumang bahid o dungis, upang maging banal at walang kapintasan” (Efeso 5:26-27).

Maaari mo bang isipin ang isang nobya dito sa lupa na nagsasabi sa kanyang asawang lalaki, “Hindi ako magiging tapat sa iyo sa aking katawan; ngunit ang aking puso ay magiging dalisay”? Syempre hindi! Hindi rin maisip ni Pablo ang bride ni Kristo na nagsasabi, “Ang aking puso ay banal, ngunit ang aking mga ginagawa ay hindi banal.” Ang iglesya ay tinawag na maging isang bride na “na walang anumang bahid ng dungis o kulubot.”

Sinulatan ni Pablo ang mga Kristiyano sa Tesalonica. Kasama sa iglesyang ito ang parehong mga Hudyong mananampalataya at mga nagbalikloob mula sa paganong kulto ng Tesalonica. Alam ng mga Hudyong mananampalataya ang Lumang Tipan na nag-uutos na maging banal sa pag-uugali, ngunit ang mga pagano ay nanirahan sa isang kapaligiran na ang sekswal na imoralidad ay normal.

Tinuruan ni Pablo ang mga bagong mananampalataya kung ano ang ibig sabihin ng pamumuhay ng isang buhay na banal. Nanalangin siya na itatag nawa ng Diyos na banal at walang kapintasan ang kanilang puso sa harap ng ating Diyos at Ama (1 Tesalonica 3:13). Ang mga bagong mananampalataya ay dapat maging banal sa kanilang puso at dapat silang maging banal sa kanilang pag-uugali. “Ito ang kalooban ng Diyos, ang iyong pagpapakabanal.” Ang pagpapakabanal ay nakakaapekto hindi lamang sa kanilang puso; tinutukoy nito ang kanilang pag-uugali (1 Tesalonica 4:3-6):

• “Na umiwas ka sa seksuwal na imoralidad”

• “Na ang bawat isa sa inyo ay alam kung paano kontrolin ang kanyang sariling katawan sa kabanalan at karangalan, hindi sa pagnanasa ng pita tulad ng mga Hentil na hindi nakakakilala sa Diyos”

• “Nang walang sinumang makalabag at magkamali sa kanyang kapatid.”

Ang pagiging banal ay pagkaroon ng isang pusong katulad ng kay Kristo na nagbibigay inspirasyon sa pagkakaroon ng pag-uugali na katulad ng kay Kristo. Ang pagiging banal ay pagiging katulad ni Kristo.

Ang kabanalan ay Pagkakaroon ng Pagmamahal na katulad ng kay Kristo

Ipinapakita ng mga Ebanghelyo na ang kabanalan ay pagmamahal sa Diyos at pagmamahal sa ating kapwa. Ini-ugnay ni Pablo ang pag-uugali na katulad ni Kristo at pagmamahal na katulad ni Kristo. Hinahamon niya ang mga Kristiyano sa Efeso na “tularan ninyo ang Diyos, bilang mga minamahal niyang anak.” Paano nila tutularan ang Diyos? Sa pamamagitan ng pamumuhay sa pagmamahal na katulad ni Kristo. “At lumakad kayo sa pag-ibig, gaya ng pag-ibig ni Cristo sa atin at ibinigay ang kanyang sarili para sa atin bilang handog at alay sa Diyos upang maging samyo ng masarap na amoy” (Efeso 5:1-2).

Habang lumalakad sila sa pagmamahal na inaalay ang sarili para sa iba, ipinapakita ng mga Kristiyano ang larawan ng Diyos. Ang pagiging banal ay ang pagmamahal katulad ng pagmamahal ni Kristo. Sa Mga Taga-Roma 14, nagbigay si Pablo ng isang praktikal na pagpapakita ng ganitong pagmamahal na katulad ng kay Kristo. Tinatawag niya ang mga mananampalataya na isakripisyo ang kanilang kalayaan ng budhi para sa kapakanan ng isang mahinang kapatid. Bakit? “Kung dahil sa pagkain ay nasasaktan ang kalooban ng iyong kapatid, hindi ka na lumalakad ayon sa pag-ibig.” (Mga Taga-Roma 14:15). Kung ang aking kalayaan ay magpapatisod sa isang kapatid, hindi ako lumalakad sa pagmamahal. Isinuko ni Kristo ang kanyang mga karapatan dahil sa kanyang pagmamahal sa atin; tayo ay tinawag upang isuko ang ating mga karapatan dahil sa pagmamahal sa iba. Ito ang pagmamahal na katulad ng kay Kristo.

Ang pinakasikat na paglalahad ni Pablo kung ano ang ibig sabihin ng pagmamahal katulad ng kay Kristo ay ang 1 Mga Taga-Corinto 13. Sa isang iglesya na minarkahan ng dibisyon, makasariling pag-uugaling, paninibugho, at pagmamataas, isinulat ni Pablo:

Ang pag-ibig ay matiisin at magandang-loob; ang pag-ibig ay hindi maiinggitin, o mapagmalaki o hambog; hindi magaspang ang kilos. Hindi nito ipinipilit ang sariling kagustuhan, hindi mayayamutin, hindi nagtatala ng mga pagkakamali. Hindi ito natutuwa sa masamang gawa, kundi natutuwa sa katotohanan. (1 Mga Taga-Corinto 13:4-6).

Sa 1 Juan, binigyang diin ng apostol ang mga praktikal na aspeto ng pagmamahal na katulad ng kay Kristo. Ipinapakita sa 1 Juan kung ano ang hitsura ng pagmamahal na katulad ng kay Kristo.

• Ang pagmamahal ay nangangailangan ng pagsunod. Kung minamahal natin ang Diyos, sinusunod natin Siya (1 Juan 2:5; 1 Juan 5:3). Hindi natin maaaring paghiwalayin ang pagmamahal at pagsunod.

• Ang pagmamahal ay nangangailangan ng di pabago-bagong isip. Kung minamahal natin ang Diyos, hindi natin mamahalin ang mundo. “Ang pag-ibig ng Ama ay wala sa sinumang umiibig sa sanlibutan.” (1 Juan 2:15). Hindi natin maaaring mahalin ng pareho ang Diyos at ang isang mundo na sumasalungat sa Diyos. Ang isang taong banal na may pusong hindi nag-aalinlangan ay mahal na mahal ang Diyos.

• Ang pagmamahal ay nangangailangan ng pakikipag-ugnayan. Kung minamahal natin ang Diyos, mamahalin natin ang ibang mga Kristiyano. “Na ang umiibig sa Diyos ay dapat ding umibig sa kanyang kapatid.” Sa katunayan, “Kung sinasabi ng sinuman, ‘Iniibig ko ang Diyos,’ at napopoot sa kanyang kapatid, siya ay sinungaling” (1 Juan 4:20-21). Itinuro ni Juan na imposibleng mahalin ang Diyos habang kinapootan ang iyong kapatid na Kristiyano.

Ano ang bunga ng ganitong pagmamahal na katulad ng kay Kristo? Kumpiyansa sa harap ng Diyos. “Kung tayo’y nag-iibigan sa isa’t isa, ang Diyos ay nananatili sa atin, at ang kanyang pag-ibig ay nagiging sakdal sa atin” (1 Juan 4:12). Ang perpektong pagmamahal na ito ay nagbibigay sa atin ng kumpiyansa sa araw ng paghuhukom at nag-aalis ng takot sa kaparusahan. (1 Juan 4:17-18).

Paano natin isasabuhay ang perpektong pagmamahal na ito? “Dito'y naging ganap ang pag-ibig sa atin upang tayo'y magkaroon ng lubos na pagtitiwala sa araw ng paghuhukom; sapagkat kung ano siya, ay gayundin naman tayo sa sanlibutang ito.” (1 Juan 4:17). Maaari nating ipakita sa pamamagitan ng ating sarili ang pagmamahal na katulad ng kay Kristo sa pamamagitan lamang ni Kristo na nananahan sa atin.

Si Jonathan ay may pagnanais na maging isang taong banal. Sa kasamaang palad, ang pagkaka-unawa ni Jonathan tungkol sa kabanalan ay mas nakabatay sa emosyon at damdamin kaysa sa Banal na Kasulatan. Dahil dito, nagpunta si Jonathan mula sa isang matinding pagtuturo patungo sa iba pang katuruan.

Sa nakaraan, si Jonathan ay madalas na nag-ayuno, nanalangin ng napakahabang oras, at sinubukang disiplinahin ang kanyang sarili sa kabanalan. Sigurado siya na nagiging banal tayo sa pamamagitan ng ating disiplina sa sarili.

Hindi nagtagal ay nawalan ng pag-asa at sumuko si Jonathan. Naging pabaya siya sa mga espirituwal na disiplina at nagsimula nang gumawa ng kasalanan. Nang may magtanong sa kanya tungkol sa isang kasalanan, sumagot si Jonathan, “Namumuhay ako sa biyaya at hindi na kailangan ang disiplina. Gagawin akong banal ng Diyos kapag handa na siya.”

Sa ibang pagkakataon, taimtim na nanalangin si Jonathan para sa isang dramatikong espirituwal na regalo. Siya ay nagpasya na ang kabanalan ay tungkol sa mga regalong espirituwal at panlabas na kapangyarihan.

Ang paghahanap ni Jonathan para sa kabanalan ay batay sa emosyon sa halip na sa maingat na pagbasa ng Banal na Kasulatan. Hindi niya pinag-aaralan ang Biblia upang maunawaan kung paano isinasabuhay ang kabanalan sa pang-araw-araw na buhay.

Ang Mga Sulat ay nagtuturo ng mga mahahalagang katotohanan tungkol sa isang buhay na banal. Kapag nakalimutan natin ang mga alituntuning ito, hindi tayo magiging balanse sa ating pagkaunawa sa kabanalan. Ang mga apostol ay sumulat upang ipakita sa atin kung paano isabuhay ang isang buhay na banal kung saan tayo tinawag ng Diyos.

Ikaw ay Ginawang Banal; Ikaw ay Patuloy na Pinapagiging Banal

Nang sumulat si Pablo sa “mga banal,” sinasabi niya, “Kayo ay banal.” Ang isang pinabanal ay banal na, ngunit sumulat si Pablo sa mga pinabanal, “Kayo ay dapat magpakabanal.” Kayo ay banal; ikaw ay dapat magpatuloy na lumago sa kabanalan.

Ang balanseng ito ay makikitang paulit-ulit sa Mga Sulat. Bilang mga mananampalataya, tayo ay banal na, ngunit patuloy tayong lumalago sa kabanalan habang tayo ay lumalakad sa pagsunod sa Diyos.

Ipinakikita ng manunulat ng Hebreo na tayo ay ginawang banal sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo. “At sa pamamagitan ng kalooban niya tayo’y ginawang banal sa pamamagitan ng pag-aalay ng katawan ni Cristo minsan magpakailanman.” (Hebreo 10:10). Tayo ay nilinis sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo.

Ang manunulat ay nagpatuloy, “Sapagkat sa pamamagitan ng isang pag-aalay ay kanyang pinasakdal para sa lahat ng panahon ang mga pinababanal.” (Hebreo 10:14). Kabilang sa pangungusap na ito ang dalawang salita na may kaugnayan sa tema ng kabanalan. Sa pamamagitan ng kanyang kamatayan, ginawang sakdal (teleios) ni Kristo (teleios) ang mga pinabanal (hagiazo). Sinasabi sa atin ng talatang ito na:

Tayo ay ginawang banal: “Ay kanyang pinasakdal para sa lahat ng panahon …”

Si Kristo ay namatay upang tayo ay mapalaya mula sa kapangyarihan ng kasalanan. Si Hesus ay “pinatay sa labas ng bayan upang malinis niya ang mga tao sa mga kasalanan nila sa pamamagitan ng kanyang sariling dugo” (Hebreo 13:12). Ang layunin ng Diyos na gawing banal ang kanyang bayan ay natupad sa pamamagitan ng kamatayan ni Hesus. Tayo ay ginawang sakdal.

Tayo ay pinagiging banal: “Ang mga patuloy na pinagiging banal.”

Natupad ng kamatayan ni Kristo ang layunin ng Diyos sa pagpapabanal sa lahat ng panahon, ngunit ang paglago natin sa kabanalan ay nagpapatuloy sa buong buhay natin. Ito ay isang patuloy na proseso. Sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo, tayo ay banal; sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo, tayo ay patuloy na pinagiging banal.

Ang sariling patotoo ni Pablo ay nagpapakita ng prinsipyong ito. Sa Filipos 3, isinulat ni Pablo na hindi pa siya sakdal, ngunit ilang mga sumunod na talata, tinutukoy niya ang kanyang sarili bilang isa nang sakdal (“sa atin na mga malago na sa pananampalataya.”). Ang mga naka-bold na salita sa sumusunod na talata ay parehong nagmula sa teleios. Ang parehong mga salita ay maaaring isinalin na “ganap.”

Hindi sa ito’y aking nakamit na, o ako’y sakdal na; kundi nagpapatuloy ako upang iyon ay aking maabot, kung paanong ako ay inabot din ni Cristo Hesus. .... Kaya nga, tayong nasa hustong gulang ay magkaroon ng parehong kaisipan; at kung iba ang inyong iniisip tungkol sa anumang bagay, ito rin ay ipahahayag sa inyo ng Diyos. (Filipos 3:12-15).

Sinabi ni Pablo, “Hindi pa ako sakdal.” Ipinagpatuloy Niya, “Para sa atin na inaring sakdal.” Hindi pa dumating si Pablo sa layunin; Siya ay patuloy na lumalago sa kabanalan. Sa ganitong diwa, hindi pa siya sakdal. Subalit, ibinubuhos ni Pablo ang kanyang buong lakas patungo sa layunin. Itinalaga niya ang kanyan sarili upang tapusin ang takbuhin. Sa ganitong diwa, si Pablo ay inaring sakdal. Maaaring sabihin ni Pablo na “hindi pa ako sakdal” at “ako ay inaaring sakdal” sa parehong pangungusap.

Upang maging sakdal ay hindi nangangahulugang tayo ay dapat umakyat sa isang hagdan ng mga gawa na makakagawa sa ating sakdal. Sa halip, ito ay nangangahulugang lubos nating sinusuko ang ating buhay sa biyaya ng Diyos. Ito ay tuloy-tuloy na proseso at dahil dito ay may mga panahon na kung saan ay itatama ng Diyos ang ating mga puso patungo sa kanyang direksyon. Ito ay isang proseso na ang ating pagkilos patungo sa kanya ay magpapatuloy sa natitirang bahagi ng ating buhay.[1]

Isipin mo ang isang manlalaro ng football na wasto ang pagsipa ng bola patungo sa goal; ito ay isang perpektong pagsipa. Ang pagsipa ay hindi nagiging sakdal lamang kapag nakarating ito sa butas. Tulad ng pagkilos sa hangin, ang pagsipa ay sakdal na; ito ay nasa landas patungo sa goal. Ito ay sakdal mula sa sandaling sinipa ng manlalaro ang bola.[2]

Sa katulad na paraan, si Pablo ay patungo sa pangwakas na layunin. Itinakda niya ang kanyang landas at kumikilos patungo sa layunin na may hindi nag-aalinlangang puso. Wala pa siya sa layunin, ngunit nasa landas siya patungo sa layunin. Hindi pa siya sakdal; siya ay inaaring sakdal.

Bilang mga mananampalataya, tayo ay banal na mga pinabanal na tinanggap ng Diyos sa pamamagitan ni Kristo, ngunit tayo ay tinawag upang ialay ang ating sarili bilang mga buhay na handog na nagpapatuloy sa paglago sa pamamagitan ng araw-araw na pagsunod at pagsuko (Mga Taga-Roma 12:1). Tayo ay ginawa nang banal; tayo ay patuloy na pinagiging banal.

Kayo ay mga Banal; Kailangang Mamuhay Ka Bilang Banal

Sumulat si Pablo sa mga banal na naninirahan sa Corinto. Ang 1 Mga Taga-Corinto ay naka-address sa mga taong banal, “sa mga ginawang banal kay Cristo Hesus” (1 Mga Taga-Corinto 1:2). Ang 2 Mga Taga-Corinto ay naka-address “sa iglesya ng Diyos na nasa Corinto, kasama ng lahat ng mga banal na nasa buong Acaia” (2 Mga Taga-Corinto1:1). Sila ay mga banal - ngunit marami pa silang dapat na matutunan tungkol sa pamumuhay bilang mga banal.

Mayroong dalawang paraan kung saan ang mga Kristiyano ay nagkakamali sa pagkaka-unawa sa katotohanang ito. Una, sinasabi ng ilang mga Kristiyano, “Ako ay tinawag bilang isang banal sapagkat nakita ng Diyos ang katuwiran ni Kristo sa halip na ang aking kasalanan. Ang kabanalan ko ay isang ‘legal na katha.’ Hindi ako magiging banal sa mundong ito, ngunit tinawag naman na ako ng Diyos na banal.” Nilinaw ng Mga Taga-Roma 6 na ang sagot na ito ay hindi katanggap-tanggap kay Pablo. Ang mga taong banal ay dapat mamuhay ng isang buhay na banal.

Ikalawa, sinasabi ng ibang mga Kristiyano, “Ako ay isang banal. Hindi ko nagkulang sa ganap na pamantayan ng Diyos. Hindi ako nagsisisi dahil hindi ako nagkakamali. Ako ay isang banal!” Matatag na tinatanggihan ni Pablo ang pagkakamaling ito katulad ng pag tanggi niya sa na-unang pagkakamali. Sumulat si Pablo upang turuan ang “mga banal” sa Corinto na mamuhay ng isang buhay na banal. Sila ay kulang sa kaalaman at paglago sa pananampalataya, kaya tinuturuan ni Pablo ang mga banal kung paano mamuhay bilang mga banal. Ang mga taong banal ay dapat mabuhay ng isang buhay na banal.

Ang lungsod ng Corinto ay kilala sa hindi-maka Diyos na pag-uugali ng mga mamamayan nito. Tinatawag ni Pablo ang mga mananampalataya na naninirahan sa masamang lunsod na ito tungo sa isang banal na pag-uugali. Dapat nilang iwasan ang sekswal na imoralidad dahil ang kanilang mga katawan ay bahagi ni Kristo (1 Mga Taga-Corinto 6:15). Inililista ni Pablo ang mga pag-uugali na ipinagbabawal sa kaharian ng Diyos:

Huwag kayong padaya! Ang mga mapakiapid, mga sumasamba sa diyus-diyosan, mga mangangalunya, mga binabae, mga nakikiapid sa kapwa lalaki, mga magnanakaw, masasakim, mga maglalasing, mga mapagmura, o ang mga manggagantso ay hindi magmamana ng kaharian ng Diyos. (1 Mga Taga-Corinto 6:9-10).

Pagkatapos ng listahang ito ng mga kasalanan, nagpahayag si Pablo, “At ganyan ang mga ilan sa inyo noon.” Si Pablo ay sumusulat sa mga tagapakinig na nagsasagawa ng mga kasalanang ito. Bilang mga mananampalataya, inaasahan ni Pablo na tatalikuran nila ang kanilang dating pamumuhay. Dahil sa kanilang makasalanang nakaraan, paano mamumuhay ang mga taong ito ng isang dalisay na buhay? Ibinigay ni Pablo ang sagot:

Subalit nahugasan na kayo, ginawa na kayong banal, at inaring-ganap na kayo sa pangalan ng Panginoong Jesu-Cristo, at sa Espiritu ng ating Diyos. (1 Mga Taga-Corinto 6:11).

Ang kasalanan sa 1 Mga Taga-Corinto 6:9-10 ay napawalangsala dahil sa pagbabago sa 1 Corinthians 6:11. Ang pagbabagong ito ay hindi lamang isang legal na transaksyon; Hindi iminumungkahi ni Pablo, “ipagpapatuloy ninyo ang kasalanang ito, ngunit ibibilang kayong matuwid ng Diyos kahit na kayo’y nananatiling gumagawa ng masama.” Hindi! Sinabi niya, “Ganyan ang ilan sa inyo noon, subalit kayo’y nilinis na sa inyong mga kasalanan.” Ang mga Kristiano sa Corinto ay hindi na dapat bumalik sa nakaraan nilang kasalanan. Sinabi ni Pablo, “Kayo’y mga Pinabanal; Kumilos kayo bilang mga pinabanal!” Sila ay hinugasan; sila ay kasamang ipinako; sila ay pinabanal. Sila ay mga pinabanal; sila ay dapat mamuhay bilang pinabanal.

Kapag ang isang kabataang lalaki ay sumali sa hukbong militar, bibigyan siya ng uniporme na nagmamarka sa kanya bilang isang sundalo. Kasabay nito, bibigyan siya ng isang manwal na nagbibigay ng Code ng Pag-uugali ng Hukbong Militar. Ang uniporme lamang ay hindi sapat; dapat siyang mamuhay ayon sa Code ng Pag-uugali.

Mas matagal na panahon ang kinakailangan upang matutunan ang Code ng Pag-uugali kaysa sa pagsusuot ng uniporme. Ang bagong sundalo ay dapat matutunang mamuhay sa isang pag-uugaling nababagay sa kanyang uniporme. Dapat siyang maging mature bilang isang sundalo. Ang kabataang ito ay kailangang paalalahanan ng maraming beses tungkol sa mga patakaran ng militar. Perpekto ba ang kanyang pagganap? Hindi. Pero, buo ba ang kanyang pangako sa pagiging isang sundalo? Oo. Sa unang araw niya sa hukbong militar, siya ay naging isang sundalo; ngunit siya ay gugugol ng maraming araw upang matutunang mamuhay bilang isang sundalo.

Isipin ang isang kabataang lalaki na nagsasabing, “Gusto kong tawaging isang sundalo, ngunit ayaw kong sundin ang Code ng Pag-uugali.” Bumili siya ng isang uniporme ng hukbong militar, ngunit hindi niya ipinamuhay ang Code ng Pag-uugali. Siya ba ay isang tunay na sundalo? Hindi. Nagpapanggap lamang siya bilang isang sundalo.

Ang Mga Sulat ay isinulat para sa mga mananampalataya na isinuot na si Kristo. Ngayon ay natututunan nilang mamuhay ng isang buhay na banal. Sa Efeso 4-6, natututunan natin kung ano ang katulad na itsura ng isang buhay na banal sa mga relasyon ng pamilya, sa mga relasyon sa loob ng iglesya, at sa etika sa negosyo. Sa Galacia 5, natututuhan natin ang bunga ng isang pamumuhay sa gabay ng Banal na Espiritu. Sa 1 Pedro, natututunan natin kung paano mamuhay nang isang buhay na banal sa harap ng pag-uusig. Kapag binabasa natin si Santiago, matututuhan natin kung paano kontrolin ng isang taong banal ang kanyang dila.

[3]Isinulat ni Pablo sa mga mananampalataya sa Colossas, “Sapagkat kayo’y namatay na, at ang inyong buhay ay natatagong kasama ni Cristo sa Diyos.” Ang mga mananampalataya ay namatay sa kasalanan; sila ay buhay kay Kristo. Hindi na sila mga bilanggo ng kasalanan; silay ay mga banal. Ngunit itinuloy ni Pablo, “Patayin ninyo ang anumang makalupa na nasa inyo” (Colosas 3:3, 5). Kayo ay patay na sa kasalanan; patayin na ninyo ang kasalanan. Kayo ay mga banal; dapat kayong mamuhay bilang mga banal.

Ang prinsipyo ay ipinahayag sa simula ng kabanata.

Kung kayo nga’y muling binuhay na kasama ni Cristo, ay hanapin ninyo ang mga bagay na nasa itaas, na kinaroroonan ni Cristo, na nakaupo sa kanan ng Diyos. Ituon ninyo ang inyong pag-iisip sa mga bagay na nasa itaas, hindi sa mga bagay na nasa ibabaw ng lupa (Colosas 3:1-2).

Sinabi ni Pablo, “Araw-araw, patuloy mo dapat na hanapin ang mga bagay sa langit. Araw-araw, dapat mong ipagpatuloy ang pagtutuon ng iyong isip sa mga bagay patungkol sa Diyos.” Ang susi sa isang buhay na banal ay upang ituon ang iyong isip sa mga bagay patungkol sa Diyos. Kayo ay ginawang banal (“binuhay kayong muli kasama ni Kristo”), kaya maging banal (“ituon ang iyong isip sa mga bagay na maka langit”).

Ano ang bunga nitong buhay na banal? “Kapag si Cristo na inyong buhay ay nahayag, ay mahahayag nga rin kayo na kasama niya sa kaluwalhatian.” (Colosas 3:4). Ang isang buhay na banal ay naghahanda sa iyo na gugulin ang walang hanggang buhay kasama ng Diyos na banal. Si Enoch ay lumakad ng kasama ng Diyos, at siya ay nawala, dahil kinuha siya ng Diyos (Genesis 5:24). Ang banal na lakad kasama ng Diyos sa mundong ito ang naghanda kay Enoch para sa walang-hanggang buhay kasama ng Diyos. Ang isang banal na lakad kasama ng Diyos sa mundong ito ay naghahanda sa atin na lumitaw na kasama si Kristo sa kaluwalhatian.

Ang Mga Sulat ay isinulat sa mga banal. Tayo ay ginawang mga banal sa pamamagitan ng dugo ni KristoHesus. Inalis na natin ang dating pagka-tao at isinusuot ang bagong pag-katao. Ngayon, araw-araw natututo tayo kung ano ang ibig sabihin ng maging banal. Tayo ay binabago araw-araw na maging kalarawan ng Diyos. Perpekto ba ang ating pagganap? Hindi. Ganap ba ang ating pangako sa pagiging banal? Oo. Tayo ay mga banal; natututo tayong mamuhay bilang mga banal.

Ginawa ka ng Diyos na Banal; Kailangan mong Ipagpatuloy ang Kabanalan

Sa Levitico, sinabi ng Diyos, “Italaga ninyo ang inyong mga sarili at kayo’y maging banal” Ito ay isang utos na dapat sundin ng mga tao. Sa sumunod na talata, ipinangako ng Diyos, “Ako ang Panginoon na nagpapabanal sa inyo” (Levitico 20:7-8). Ito ay isang pangako kung ano ang gagawin ng Diyos. Upang maunawaan ang kabanalan, kailangan nating balansehin ang dalawang katotohanan:

1. Ang kabanalan ay regalo mula sa Diyos; Pinagiging banal ng Diyos ang kanyang bayan.

2. Ang kabanalan ay isang utos mula sa Diyos; Inutusan ng Diyos ang kanyang bayan na “ipagpatuloy ang kabanalan.”

Ang naaalala lamang ng mga Pariseo, “Dapat mong ipagatuloy ang kabanalan.” Naniniwala sila na maaari silang maging banal sa pamamagitan ng kanilang sariling mga pagsisikap. Tumugon ang Mga Sulat, “Ginagawa kang banal ng Diyos.”

Ang ilang mga Kristiyano sa sinaunang iglesya ay nagiging malalang kabaligtaran. Naniniwala sila, “Kung nais ng Diyos na gawin tayong banal, gagawin niya ito. Wala kaming gagawin.” Tumugon ang Mga Sulat, “Dapat mong ipagpatuloy ang kabanalan.”

Ang parehong pagsuko at pagpapatuloy ay mahalaga sa pagpapakabanal. Ginagawa tayong banal ng Diyos; Dapat nating i-pusue ang kabanalan. Sumusuko tayo sa Diyos at pinahihintulutan siyang baguhin tayo, ngunit pinagsisikapan nating makamtan ang nasa hinaharap na nilaan ng Diyos para sa atin (Filipos 3:13). Nauunawaan ni Pablo na ang pagtitiwala sa mga pangako ng Diyos ay hindi nangangahulugan na hindi na tayo magpapatuloy patungo sa dulo. Pinagkalooban tayo ng kapangyarihan upang ipagpatuloy ang kabanalan dahil ginagawa tayong banal ng Diyos.

Noong bata pa ang mga anak ni Stephen , minsan ay binabasa nila nang malakas ang Banal na Kasulatan sa kanilang pagdedebosyon bilang pamilya. Isang araw, ang anak na babae ni Stephen ay dumating sa Filipos 2:12 nang siya na ang babasa. May malaking kasigasigan, isinigaw ni Ruth, “isagawa ninyo ang inyong sariling kaligtasan na may takot at panginginig!” Siya ‘y nalugod sa utos na ito “isagawa ninyo ang inyong sariling kaligtasan.” Ngunit ang sumunod na talata ay nagsasabi, “Sapagkat Diyos ang gumagawa sa inyo…” Ang ating pagkilos ay nagaganap dahil sa pagkilos ng Diyos.

Taliwas sa paniniwala ng maraming mga Kristiyano, ang pagkilos ng Diyos ay naisasakatuparan habang “isinasagawa ninyo ann inyong sariling kaligtasan.” Nangangahulugan ba itong nagkakamit tayo ng kabanalan sa pamamagitan ng mga gawa? Talagang hindi! Nagpapatuloy si Pablo, “Diyos ang gumagawa sa inyo maging sa pagnanais at sa paggawa, para sa kanyang mabuting kalooban” (Filipos 2:13). Ang Diyos ang siyang nagbibigay ng pagnanais (“upang maghangad”); ang Diyos ang siyang nagbibigay lakas sa pagkilos. Kung wala ang Diyos na kumikilos sa atin, ang ating pagkilos ay walang magiging bunga. Hindi natin maaaring gawing banal ang ating sarili, ngunit hindi tayo gagawing banal ng Diyos nang hiwalay sa ating sariling pagsisikap na magkaroon ng kabanalan.

Pinaalalahanan ni Pablo ang mga taga-Corinto ng kamangha-manghang pangako ng Diyos na “at kayo’y magiging aking mga anak na lalaki at babae” (2 Mga Taga-Corinto 6:18). Pagkatapos ay inutusan niya silang mamuhay ng isang buhay na banal. “Mga minamahal, yamang taglay natin ang mga pangakong ito, linisin natin ang ating mga sarili mula sa bawat karumihan ng laman at espiritu, na ginagawang sakdal ang kabanalan sa pagkatakot sa Diyos.” (2 Mga Taga-Corinto 7:1). Dahil sa mga pangako ng Diyos, nililinis natin ang ating sarili mula sa lahat ng karumihan. Ang pangako ng Diyos na gagawin tayong banal ay nagbibigay sa atin ng tiwala upang ipagpatuloy ang kabanalan.

Sa kanyang sulat sa mga Kristiyano sa Tesalonica, ipinanalangin ni Pablo na ang Diyos nawa ang magpapatibay sa kanilang “mga puso sa kabanalan upang maging walang kapintasan” (1 Tesalonica 3:13). Ito ay pagkilos ng Diyos. Pagkatapos, sinimulang ituro ni Pablo ang kung paano sila dapat lumakad at magbigay-lugod sa Diyos. Bakit? “Sapagkat ito ang kalooban ng Diyos, ang inyong pagpapakabanal” (1 Tesalonica 4:1, 3). Ang mga Kristiyano sa Tesalonica ay pinagiging banal ng Diyos, kaya dapat nilang ipagpatuloy ang isang buhay na banal.

Ang Galacia ay isinulat sa mga mananampalataya na tinutukso upang bumalik sa kaligtasan sa pamamagitan ng pagsunod sa mga kautusan. Ipinaalaala sa kanila ni Pablo na sila ay inaaring-ganap, sa pamamagitan ng pananampalataya kay Kristo at hindi sa pamamagitan ng pagsunod sa kautusan, sapagkat walang sinuman ang maituturing na matuwid sa pamamagitan ng pagsunod sa kautusan (Galacia 2:16). Kung ang pagbibigay-katwiran sa pamamagitan ng pananampalataya ay ang wakas ng ebanghelyo, ito ang maaaring perpektong sulat na sabihin ni Pablo, “Kayo ay nabigyang-katwiran sa pamamagitan ng pananampalataya. Ngayon ay maaari kang mabuhay kung ano ang gusto mo at ikaw ay pupunta sa langit. Ang iyong lugar sa langit ay sigurado.” Ngunit hindi sinasabi ni Pablo iyon! Sa halip, sabi niya:

At ipinako sa krus ng mga na kay Cristo Hesus ang laman na kasama ang masasamang pagnanasa at mga kahalayan nito. Kung tayo’y nabubuhay sa pamamagitan ng Espiritu, lumakad din tayo sa patnubay ng Espiritu. (Galacia 5:24‑25).

Ang “magpatuloy sa patnubay” ay nangangahulugang “lumakad ng naaayon sa likod ng isang pinuno.” Iminumungkahi ito ng disiplina at pagpipigil sa sarili. Nagmumungkahi ito ng pamumuhay sa pamamagitan ng patnubay ng Espiritu, hindi sa ating sariling mga pagnanasa. Ang mga taga-Galacia ay ginawang banal ng Diyos, ngunit dapat silang magpatuloy na ipagpatuloy ang kabanalan.

Isinulat ng may-akda ng Hebreo na dinidisiplina tayo ng Diyos para sa ating kabutihan, upang makabahagi tayo sa kanyang kabanalan. Napakagandang katotohanan! Ang taong nahulog sa kasalanan ay maaaring makibahagi sa kabanalan ng Diyos. Ito ay hindi isang uri ng mistikal na pakikipag-isa tulad ng paganong kulto. Ito ay isang napaka praktikal na katuruan tungkol sa espirituwal na disiplina. Nagsulat siya tungkol sa “bunga ng pagiging matuwid,” tungkol sa mabuting relasyon sa lahat ng tao, at tungkol sa mga kasalanan tulad ng pagkakagalit at sekswal na imoralidad (Hebreo 12:10-16). Hindi ito mysticism; ito ay normal na Kristiyanismo. Tinawag ng Diyos ang kanyang mga anak na maging banal; Inaasahan niya ang kanyang mga anak na makibahagi sa kanyang kabanalan.

Paano tayo makikibahagi sa kabanalan ng Diyos? Nakikibahagi tayo sa kabanalan ng Diyos kapag tayo ay naging “nakikibahagi sa makalangit na katangian”[4] Itinuturo ni Pedro ang parehong kapangyarihan ng Diyos upang gawing tayong katulad niya at sa ating pagsisikap na lumago sa kanyang larawan.

Una, ipinangako ni Pedro na maaari tayong makibahagi sa kabanalan ng Diyos:

Ipinagkaloob sa atin ng kanyang banal na kapangyarihan ang lahat ng mga bagay na kailangan sa buhay at pagiging maka-Diyos, sa pamamagitan ng pagkakilala sa kanya na tumawag sa atin sa kanyang sariling kaluwalhatian at kabutihan. Gayon niya ipinagkaloob sa atin ang kanyang mahahalaga at mga dakilang pangako upang sa pamamagitan ng mga ito ay makatakas kayo sa kabulukang nasa sanlibutan dahil sa masamang pagnanasa, at maging kabahagi kayo sa likas ng Diyos. (2 Pedro 1:3‑4).

Ginagawa tayong banal ng Diyos. “Ang Kanyang banal na kapangyarihan ay nagbigay sa atin ng lahat ng bagay” na kailangan para sa espirituwal na “buhay at kabanalan.” Ang kabanalan ay hindi isang imposibleng panaginip; Ang Diyos “ay nagbigay sa atin ng kanyang mahalaga at dakilang mga pangako.” Ang isa sa mga pangakong ito ay ang “tayo ay makikibahagi sa banal na na katangian ng Diyos.” Ang pangako na tayo ay maaaring maging katulad ng ating Amang nasa langit ay para sa bawat anak ng Diyos. Hindi ito nagagawa sa pamamagitan ng ating mga pagsisikap; Ang kabanalan ay ang kaloob ng biyaya ng Diyos. Sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Diyos, maaari tayong mamuhay nang naaayon sa karakter ng Diyos. Ginagawa tayong banal ng Diyos.

Pagkatapos, nagpatuloy si Pedro:

At dahil dito, gawin ninyo ang lahat ng inyong makakaya na tustusan ang inyong pananampalataya ng kabutihan; ang kabutihan ng kaalaman; ang kaalaman ng pagpipigil; ang pagpipigil ng pagtitiis; ang pagtitiis ng pagiging maka-Diyos; at ang pagiging maka-Diyos ng pagmamahal sa kapatid; at ang pagmamahal sa kapatid ng pag-ibig. Sapagkat kung ang mga bagay na ito ay nasa inyo at dumarami, hindi kayo magiging mga walang saysay o mga walang bunga sa pagkakilala sa ating Panginoong Jesu-Cristo. (2 Pedro 1:5-8).

Dahil ang banal na kapangyarihan ng Diyos ay ginawa tayong kabahagi sa banal na katangian niya, kailangan nating “gumawa ng lahat ng pagsisikap” upang lumago sa kabutihan, kaalaman, pagpipigil sa sarili, katatagan, kabanalan, pagmamahal sa kapatid, at pagmamahal. Dahil sa ginawa ng Diyos, dapat nating ipagpatuloy ang kabanalan.

Hindi iminumungkahi ni Pedro na ginagawa nating banal ang ating sarili sa pamamagitan ng ating sariling pagsisikap. Hindi siya nagtuturo ng ligalismo. Hindi tayo nagkakamit ng pabor ng Diyos sa pamamagitan ng ating mga pagsisikap. Gayunpaman, nais ni Pedro na ating maunawaan na hindi tayo maaaring mamuhay nang isang buhay na banal nang walang disiplina sa sarili.

Patuloy nating ipagpatuloy ang kabanalan dahil sa biyaya ng Diyos. Ang biyaya niya ang nagbibigay kapangyarihan sa ating ipagpatuloy ng buhay na banal. Dahil sa banal na kapangyarihan ng Diyos (mga talata 3-4), “ginagawa natin ang lahat ng pagsisikap” upang lumago (mga talata 5-8). Ang ating pag-pursue sa kabanalan ay hindi ligalismo; ito ay ang natural na pagnanais ng isang nabagong puso. Kung tayo ay tunay na mga anak ng Diyos, gugustuhin nating lumago sa kabanalan. Kung tayo ay tunay na mga anak ng Diyos, nanaisin nating makita ang layunin ng Diyos na matupad sa ating buhay.

Sa Mga Sulat sa mga Kristiyano sa Filipos, itinuro ni Pablo si Hesus bilang isang halimbawa ng pag-uugali na dapat nilang ipakita. Si Kristo ay “nagpakumbaba siya at naging masunurin sa Diyos hanggang sa kamatayan, maging sa kamatayan sa krus” (Filipos 2:8). Nais ni Pablo na maunawaan ng mga mananampalataya na ang landas para sa mga anak ng Diyos ay ang landas ng kababaang-loob, hindi ang landas ng pagtataas sa sarili. Dapat tayong magkaroon ng pag-iisip ni Kristo.

Gayunpaman, tayo ay maaaring matukso na tumugon, “Siyempre, nabuhay si Hesus ng perpektong buhay. Siya ang Anak ng Diyos. Ngunit hindi iyon nakakatulong sa akin. Hindi ako si Hesus!” Paano natin masusundan ang halimbawa ni Kristo? Itinuro ni Pablo na ang Espiritu ni Kristo ay namumuhay sa mga mananampalataya.

Isinulat ni Pablo sa mga batang Kristiyano, “Ngunit kayo’y wala sa laman, kundi nasa Espiritu, yamang nananatili sa inyo ang Espiritu ng Diyos. Subalit kung ang sinuma’y walang Espiritu ni Cristo, siya’y hindi sa kanya.” (Mga Taga-Roma 8:9). Mamuhay tayo ng isang buhay na banal hindi sa ating sariling lakas kundi sa kapangyarihan ng Banal na Espiritu.

Ang sariling patotoo ni Pablo ay nagpapakita ng pagbabago. Itinuro ni Pablo ang kanyang buhay bilang isang Pariseo na sinusubukanang matupad ang kinakailangan sa mga kautusan sa pamamagitan ng kanyang sariling kakayanan. Naaalaala niya ang oras kung kailan mayroon siyang pagnanais ngunit wala siyang kakayahang gumawa ng tama. Sinasabi niya, “Ngayo’y hindi na ako ang gumagawa nito, kundi ang kasalanang nananatili sa akin” (Mga Taga-Roma 7:17). Ang mga pagsisikap ni Pablo na maging matuwid sa pamamagitan ng kanyang sariling lakas ay tiyak na mabibigo.

Pagkatapos makilala si Kristo, ang patotoo ni Pablo ay nagbago mula sa “hindi ako, kundi ang kasalanan” sa “hindi ako, kundi si Kristo” (Galacia 2:20). Si Pablo ay maaaring mabuhay ng isang matagumpay na buhay Kristiyano sapagkat si Kristo ay naninirahan sa kanya.

Hinikayat ni Pablo ang mga taga-Corinto, “Hindi ba ninyo nalalaman na si Jesu-Cristo ay nasa inyo?” (2 Mga Taga-Corinto 13:5). Maaari tayong maging katulad ni Kristo dahil si Kristo ay nabubuhay sa atin. Ang Lutheran theologian na si Dietrich Bonhoeffer ay nagpahayag ng ganito: ang isang Kristiyano ay nangangahulugan na “ang eksaktong espasyo na dating inookupahan ng matandang pagkatao ay sinasakop ngayon ni HesusKristo.”[1]

Si Kristo ay nabubuhay sa atin, o ipahayag ang parehong prinsipyo sa ibang paraan, “Nabubuhay tayo kay Kristo.” Isa sa pinakakilalang pananalita ni Pablo ay “kay Kristo.” Si Pablo ay gumagamit ng ilang salin ng “kay Kristo,” “sa kanya,” “para kanino,” o “sa Anak” nang higit sa 150 beses sa kanyang mga sulat. Paulit-ulit na itinuturo ni Pablo ang ating lugar kay Kristo bilang lihim sa buhay Kristiyano. Ang pang-araw-araw na tagumpay ay dahil tayo ay kay Kristo.

Ang ating lumang buhay ay namuhay ng katulad “kay Adan,” sa ating nahulog at makasalanang sarili. Ang ating bagong buhay ay namuhay ng katulad “kay Kristo,” sa kapangyarihan ng nabuhay na Panginoon na nagbibigay sa atin ng pang-araw-araw na tagumpay laban sa kasalanan.

• Kay Adan, lumakad tayo sakadiliman; kay Kristo, lumalakad tayo sa liwanag.

• Kay Adan, tayo ay mga alipin ng kasalanan; kay Kristo, tayo ay mga alipin ng katuwiran.

• Kay Adan, nalulugod tayo sa mga kasalanan ng laman; kay Kristo, “kayo’y nagbihis na ng bagong pagkatao, na binabago sa kaalaman ayon sa larawan ng lumalang sa kanya” (Colosas 3:10).

Ang pang-unawang ito ay napakahalaga sa matagumpay na buhay. Kapag nakikita natin ang ating sarili kay Adan (“pinatawad na mga makasalanan” na nabubuhay sa pagkaalipin sa kasalanan), patuloy tayong mahuhulog sa tukso. Kapag nakita natin ang ating sarili kay Kristo (“binagong mga banal” na may kapangyarihan sa pamamagitan ni Kristo), mabubuhay tayo sa tagumpay sa kasalanan. Sinabi ni Pablo sa mga Kristiyano sa Colosas ang lihim sa isang banal na buhay: “Kaya’t kung paanong tinanggap ninyo si Cristo Hesus na Panginoon, ay lumakad kayong gayon sa kanya” (Colosas 2:6). Sa paglakad natin kay Kristo, tayo ay ginagawang banal.

Iniisip ng ilang mga tao na ang pagpapakabanal tulad ng isang bakuna para sa trangkaso na ibinibigay sa iyo ng doktor upang maiwasan ang pagkakasakit. Iniisip nila na kapag hiniling natin sa Diyos na gawin tayong banal, binibigyan niya tayo ng “banal na bakuna” na pumipigil sa atin na maging makasalanan. Naniniwala sila na pagkatapos ng pagpabanal sa atin ng Diyos, mabubuhay tayo ng isang buhay na banal sa ating sariling lakas.

[2]Hindi ibinigay ng Biblia ang larawang iyon. Sa halip, namumuhay tayo kay Kristo. Tayo ay banal dahil kay Kristo. Tayo ay naligtas dahil kay KristoHesus mula sa batas ng kasalanan at kamatayan (Mga Taga-Roma 8:2). Tayo ay pinagiging banal kay KristoHesus (1 Mga Taga-Corinto 1:2). Hindi tayo ginagawang banal sa pamamagitan ng ating desperadong pagsubok na tularan si Hesus sa ating sariling lakas. Ginagawa tayong banal sa pamamagitan ng pagpapasakop ng ating buhay kay Hesus. Kaya’t ang Panginoon ang dapat ipagmalaki ng may ibig magmalaki (1 Mga Taga-Corinto 1:31).

Ipinatotoo ni Pablo:

Ako’y ipinakong kasama ni Cristo at hindi na ako ang nabubuhay, kundi si Cristo ang nabubuhay sa akin, at ang buhay na ikinabubuhay ko ngayon sa laman ay ikinabubuhay ko sa pamamagitan ng pananampalataya sa Anak ng Diyos na sa akin ay nagmahal, at nagbigay ng kanyang sarili dahil sa akin. (Galacia 2:20).

Ang patotoo ni Pablo ay maaaring isalin katulad nito: “Ang buhay na aking ipinapamuhay ngayon sa katawan ay ipinamumuhay ko sa pamamagitan ng pananampalataya sa Anak ng Diyos.” Hindi ipinagpaliban ni Pablo ang tawag sa kabanalan hanggang kamatayan. Nagpapatotoo si Pablo na nabubuhay siya sa banal na buhay “ngayon.” Paano siya namuhay ng isang buhay na banal? Sa pamamagitan ng pananampalataya sa Anak ng Diyos. Nakapamuhay si Pablo ng isang buhay na banal dahil lamang “hindi na ako ang namumuhay, kundi si Kristo na namumuhay sa akin.”

Ang mga pananalita ni Pablo ay umaayon sa itinuro ni Hesus sa Juan 15.

Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin at ako’y sa kanya ay siyang nagbubunga ng marami. Sapagkat kung kayo’y hiwalay sa akin ay wala kayong magagawa. (Juan 15:5).

Ang kabanalan ay hindi isang bagay na natatanggap na hiwalay sa ating buhay kay Kristo; Ang kabanalan ay isang pakikipag-ugnayang dapat mapanatili. Tayo ay buhay habang tayo ay nananatiling konektado sa puno ng ubas. Namumuhay tayo ng isang buhay na banal sa pamamagitan lamang ng ating buhay kay Kristo. Ang isang banal na Diyos ay nananahan sa atin at tayo ay banal habang tayo ay lumalakad kasama niya.

“Sapagkat kayo’y namatay na, at ang inyong buhay ay natatagong kasama ni Cristo sa Diyos.” (Colosas 3:3). Ang isang buhay na banal ay hindi nakakamit sa ating sariling lakas; ang isang buhay na banal ay nakatago sa Diyos kasama ni Kristo. Namumuhay tayo ng isang buhay na banal sa pamamagitan ng pamumuhay bawat araw na may pag-iisip ni Kristo. Habang tayo ay naglalakad kay Kristo, may kapangyarihan tayong mamuhay ng isang buhay na banal sa isang makasalanang mundo. Mayroon tayong kapangyarihan na maging banal sa pang-araw-araw na buhay. Ito ang kahulugan ng pagiging banal

Ang mensahe ng isang buhay na banal ay isang magandang mensahe. Gayunpaman, ang isang doktrina na hindi maaaring mamuhay sa pang-araw-araw ay may maliit na praktikal na halaga. Posible bang mamuhay ng isang buhay na tagumpay laban sa sinasadyang kasalanan o ang mensahe ng isang buhay na banal ay isang panaginip lamang?

Possible ba ang Tagumpay Laban sa Kasalanan?

Ipinangako ni Pablo na kayang-kaya nating pagtagumpayan ito sa tulong ni Kristo na nagmahal sa atin (Mga Taga-Roma 8:37). Tunay na kabilang sa pangakong ito ng isang matagumpay na buhay kay Kristo ay kabilang ang pagtatagumpay sa kapangyarihan ng kasalanan. Kung posible na mamuhay araw-araw ng matagumpay laban sa sinasadyang kasalanan, bakit napakaraming mga Kristiyano ang nabibigo na mamuhay nang matagumpay? Ano ang ilang dahilan ng pagkatalo sa espirituwal?

Tayo ay matatalo kung hindi tayo naniniwala na ang buhay na matagumpay ay posible

May mga Kristiyano ay hindi namumuhay sa isang matagumpay na buhay dahil sila ay kumbinsido na ang isang matagumpay na pamumuhay ay imposible. Narinig nila ang mga pangaral na nagtuturo na dapat tayong patuloy na mahulog sa sinasadyang kasalanan - at sila ay nawalan ng pag-asa sa anumang tagumpay laban sa kasalanan. Kung gusto nating mabuhay ng matagumpay laban sa kasalanan, kailangan nating seryosohin ang panawagan ni Juan: “Ang mga bagay na ito ay isinusulat ko sa inyo, upang kayo’y huwag magkasala.” (1 Juan 2:1). Sinulatan ni Juan nang may kumpiyansa ang mga Kristiyano na posible para sa kanila na mamuhay ng isang matagumpay na buhay. Dapat nating tanggapin ang pag-asa na ito ng may pananampalataya upang bigyan tayo ng kumpiyansa sa pagharap sa mga tukso.

Tayo ay matatalo kung magtitiwala tayo sa nakaraang espirituwal na karanasan o katatayuan sa iglesya

Tinitingnan ng ilang mga tao ang buhay na banal bilang isang-beses na karanasan na hindi nangangailangan ng pagpapatuloy ng disiplina o pagsisikap. Naniniwala sila na sa sandaling pinatototohanan nila, “Nililinis ng Diyos ang aking puso sa pamamagitan ng pananampalataya at ginawa akong dalisay” wala nang dapat pang gawin. Gayunpaman, tulad ng ipinakita ni Pablo, dapat tayong patuloy na “magsikap hanggang wakas.” Ang tagumpay laban sa kasalanan ay nangangailangan ng patuloy na disiplina. Dapat kong ipagpatuloy na sabihin ang “hindi” sa kasalanan upang maaari kong sabihin “oo” sa Diyos.

Ang ilang mga pangaral tungkol sa pagtukso kay Hesus ay nagtatapos sa pagtatagumpay ni Hesus sa tukso ni Satanas. Gayunpaman, tinapos ni Lucas ang kuwento sa isang mahalagang pahayag, “Nang matapos na ng diyablo ang lahat ng panunukso, lumayo siya sa kanya hanggang sa isa pang pagkakataon.” (Lucas 4:13). Hindi ito ang huling pagkakataon na tinukso si Hesus. Kahit na ang Mga Ebanghelyo ay hindi nagtatala ng mga detalye ng mga tukso sa hinaharap, tinukoy ni Lucas na nagplano si Satanas na muling tutuksuhin si Hesus.

Hindi natin dapat ipagpalagay na matatag tayo sa isang espirituwal na kalagayan kung saan hindi tayo kailanman mahuhulog sa kasalanan. Sa halip, dapat tayong patuloy na magbantay sa ating mga katawan at isipan. Gusto ni Satanas ang pag-atake sa bawat sandaling napapabayaan natin ang ating pagbabantay. Ang buhay na banal ay nangangailangan ng maingat na pagbabantay

Ang mga pastor at pinuno ng iglesya ay maaaring matukso na umasa sa ating pampublikong katayuan para sa espirituwal na tagumpay. Maaari nating isipin na dahil nangangaral tayo ng katotohanan at nadarama ang pag-iingat ng Diyos na hindi tayo maaaring mahulog. Gayunpaman, posible na mangaral sa Linggo at mahulog sa tukso ni Satanas sa Lunes. Hindi tayo dapat magpahinga sa ating mga nakaraang karanasan o sa ating posisyon sa iglesya.

Tayo ay matatalo kung susubukan natin na ipamuhay ang buhay Kristiyano sa ating sariling lakas

Ang isang buhay na matagumpay ay hindi sa ating sariling kapangyarihan kundi sa kapangyarihan ng Banal na Espiritu. Ang buhay na banal ay namumuhay araw-araw sa patuloy na kapangyarihan ng Espiritu. Hindi natin maabot ang punto kung saan tayo, sa ating sariling lakas, ay maaaring talunin ang mga tukso ni Satanas. Ipinagmamalaki ni Pedro, “Kahit tumalikod man ang lahat, ako’y hindi… ung kinakailangang mamatay akong kasama mo, hindi kita ipagkakaila.” (Marcos 14:29-31). Naniniwala siyang makakaharap siya sa pag-atake ni Satanas sa kanyang sariling lakas. Agad siyang nabigo.

Gayunpaman, habang nabubuhay tayo sa kapangyarihan ng Espiritu, binibigyan niya tayo ng tagumpay sa tukso. Sa parehong paraan na hinarap ni Hesus ang tukso sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu, maaari tayong makaharap sa tukso sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu.

Muli, ang mga pastor at pinuno ng iglesya ay maaaring matukso na magtiwala sa ating sariling pagsisikap. Sa pangunguna natin sa pampublikong panalangin, maaari tayong mabigo na maglaan ng oras na mag-isa kasama ang Diyos. Habang pinag-aaralan nating ipahayag ang Salita ng Diyos sa publiko, nalilimutan nating gumugol ng oras sa pakikinig sa Diyos na personal na nakikipag-usap sa atin sa pamamagitan ng kanyang Salita. Hindi natin dapat pahintulutan ang ating mga pagsisikap sa ministeryo na mabawasan ang ating pag-asa sa isang personal na paglakad kasama ng Diyos at ang kapangyarihan ng kanyang Espiritu para sa espirituwal na tagumpay.

Kung Mahuhulog Tayo sa Kasalanan

Tinawag ni Juan ang mga mananampalataya sa isang buhay na matagumpay sa kasalanan. “Mga munti kong anak, ang mga bagay na ito ay isinusulat ko sa inyo, upang kayo’y huwag magkasala.” (1 Juan 2:1). Posible ang pamumuhay ng walang pagkabigo sa espiritual na buhay. Gayunpaman, si Juan ay nagbigay ng pag-asa sa mga taong nagkakasala, “Ngunit kung may magkasala man, mayroon tayong tagapamagitan sa Ama, siya ay si Hesup-Kristo, ang Matuwid” (1 Juan 2:1). Mahalaga ang balanse na ito - at madalas na hindi pinapansin.

Sa isang panig, may mga binibigyang diin lamang ang unang bahagi ng talatang ito: “ Ang mga bagay na ito ay isinusulat ko sa inyo, upang kayo’y huwag magkasala.” Ipinangangaral nila na maaari at dapat tayong mabuhay nang walang sinasadyang kasalanan. Gayunpaman, wala silang mensahe para sa mga nabigo sa isang sandaling kahinaan.

Sa kabilang dako, maraming nagbibigay diin lamang sa huling bahagi ng talatang ito: “Ngunit kung ang sinuman ay magkasala, tayo ay may Tagapagtanggol sa harap ng Ama, si Jesu-Cristo na siyang matuwid.” Ipinapahiwatig nila na ang isang matagumpay na buhay ay imposible at kaya dapat tayong patuloy na mahulog sa kasalanan.

Nagbibigay si Juan ng wastong balanse. Una, posible ang isang matagumpay na buhay; Hindi ko kailangang sumuko sa tukso ni Satanas. Ngunit pangalawa, kung mahulog ako sa isang sandali ng kahinaan, mayroon akong tagapagtaguyod. Hindi ko kailangang iwanan ang aking paglakad bilang Kristiyano. Hindi ko kailangang mawalan ng pag-asa. Oo, didisiplinahin ako ng Diyos. Ngunit dinidisiplina niya ako bilang isang mapagmahal na Ama na nagdidisiplina sa isang anak - upang “upang tayo’y makabahagi sa kangyang kabanalan. Subalit sa hinaharap ay magdudulot ng mapayapang bunga ng katwiran sa mga nasanay sa pamamagitan nito” (Hebreo 12:10, 11).

Nais ni Satanas na kumbinsihin ang mga Kristiyano na umasa sa ating pagsisikap bilang paraan ng kasiyahan ng Diyos. Nais niyang kalimutan nating nakipagkasundo tayo sa Diyos at ngayon ay kanyang mga anak. Kapag tayo ay mga makasalanan, “tayo ay nakipagkasundo sa Diyos sa pamamagitan ng pagkamatay ng kanyang Anak.” Isaalang-alang kung gayon, kung gaanong higit pa, ngayon na mayroon na tayong magandang relasyon sa Diyos, tiyak na ililigtas niya tayo sa kaparusahan sa pamamagitan ng buhay ni Kristo (Mga Taga-Roma 5:10).

Bilang mga makasalanan, hindi tayo nagkakamit ng pabor ng Diyos; ipinagkasundo niya tayo sa kanyang sarili sa pagkamatay ng kanyang Anak. Ngayon, sinabi ni Pablo, “tiyak na ililigtas niya tayo sa kaparusahan sa pamamagitan ng buhay ni Kristo!” Ang ilang mga Kristiyano ay tila naniniwala na “Niligtas ako ng biyaya sa pamamagitan ng pananampalataya, ngunit nananatili akong ligtas sa pamamagitan ng pagiging mabuti upang maging karapat-dapat sa pag-ibig ng Diyos.”

Ito ay katulad ng isang magulang na nagsasabing, “Oo, mahal na mahal kita upang iluwal ka sa mundo - ngunit ngayon kailangan mong makuha ang aking pag-ibig sa pamamagitan ng pang-araw-araw na pagsisikap.” Hindi ito isang mapagmahal na magulang! At hindi ito ang ating mapagmahal na Ama sa langit.

Sa halip, tulad ng pag-asa ko sa biyaya ng Diyos noong unang kong dinala sa espirituwal na buhay, umaasa ako sa biyaya upang mapanatili ang aking espiritwal na buhay. At, kung ako ay mahulog sa kasalanan, kailangan kong muling umasa sa biyaya ng Diyos upang maibalik ako sa espirituwal na kalusugan.

Ang isa sa mga pinaka-impluwensyang misyonero sa modernong panahon ay si Hudson Taylor, ang nagtatag ng China Inland Mission.[1] Si Taylor ay nagbalik-loob sa edad na 17 sa pamamagitan ng mga panalangin ng kanyang ina. Nag-aral siya ng medisina at naglayag sa China bilang isang misyonero sa edad na 21.

Nang siya ay 28 taong gulang, bumalik siya sa Inglatera dahil sa hepatitis. Sa sumunod na limang taon, hinanap niya ang pangunguna ng Diyos at naniniwala na nais ng Diyos na kumuha siya ng mga misyonero upang pumunta sa mga hindi pa nababahaginan ng ebanghelyo sa lupain ng China sa lupain. Sa edad na 34, sina Hudson at Maria Taylor kasama ang kanilang mga anak ay naglayag kasama ang isang pangkat ng 16 na iba pang mga misyonero, ang unang pangkat ng mga misyonero mula sa China Inland Missionary.

Ang isa sa mga pinakatanyag na kasabihan ni Hudson Taylor ay, “Ang gawain ng Diyos na ginawa sa paraan ng Diyos ay hindi kailanman kukulangin ng supply ng Diyos.” Madalas nating binibigyang kahulugan ito bilang Apocalipsis tungkol sa pera, ngunit para kay Taylor ito ay higit pa. Naniniwala siya na magbibigay ang Diyos ng pera, katiyakan, pananampalataya, kapayapaan, lakas, at lahat ng kailangan upang maisakatuparan ang kanyang kalooban. Sa loob ng limang dekada bilang pinuno ng China Inland Mission, nakita ni Hudson Taylor ang pangakong ito na naganap ng maraming beses.

Noong 1869, dumating si Taylor sa malaking krisis ng kanyang espirituwal na buhay. Nakipaglaban siya sa mga tukso at pagkabigo. Sumulat siya sa kanyang ina, “Hindi ko alam kung gaano kasamang ang aking puso.” Ngunit sumulat din siya, “Alam ko na mahal ko ang Diyos at mahal ko ang Kanyang gawain, at nais kong sa Kanya lamang maglingkod at sa lahat ng bagay. Nawa’y tulungan ako ng Diyos na mahalin ko pa Siya at mapaglingkuran Siya nang mas mabuti.”

Noong Setyembre 4, 1869, nagpatotoo si Hudson Taylor na ibinuhos ng Diyos ang kanyang Espiritu sa isang bagong paraan sa buhay ni Taylor. Sumulat si Taylor sa isang kasamahan, “Ginawa ako ng Diyos na isang bagong tao!” Ang susi sa bagong katiyakan ni Taylor sa pagkakaroon ng Diyos sa kanyang buhay ay isang pangungusap sa isang liham mula sa isang kapwa misyonero, si John McCarthy. Naghanap si Taylor sa pamamagitan ng kanyang pagsisikap upang makakuha ng mas malalim na pananampalataya at katiyakan ng pagkakaroon ng Diyos. Sumulat si McCarthy, “Paano natin mapapalakas ang ating pananampalataya? Hindi sa pagsusumikap sa pananampalataya, kundi sa pamamagitan ng pag-asa sa Isang Tapat.”

Sumulat si Taylor sa kanyang kapatid na babae,

Habang binabasa ko, nakita ko ang lahat! “Kung hindi tayo naniniwala, nananatili siyang matapat.” Tumingin ako kay Hesus at nakita (at nang nakita ko, oh, gaano kalakas ang daloy ng kagalakan)! na sinabi Niya, “Hindi kita iiwan.”

“Ah, may kapahinga!” Naisip ko. “Walang kabuluhan ang pagsusumikap koupang magnatili sa Kanya. Hindi na ako magpupumilit. Sapagkat hindi ba Niya ipinangako na manatili sa kanya? hindi niya ako kailanman iiwan, hindi niya ako pababayaan?” At, mahal, hindi Niya tayo kailanman iiwan ni pababayaan.

Nakita kong hindi lamang na hindi ako iiwan ni Hesus, ngunit ako ay isang miyembro ng Kanyang katawan, ng Kanyang laman at ng Kanyang mga buto. Ang puno ng ubas ay hindi lamang ugat, ngunit lahat ? ugat, tangkay, sanga, sanga, dahon, bulaklak, prutas. At si Hesus ay hindi lamang nag-iisa - Siya ay lupa at sikat ng araw, hangin at shower, at sampung libong beses na higit pa kaysa sa ating pinangarap, nais o kailangan. Oh, ang kagalakan ng makita ang katotohanan na ito! Ipinagdarasal ko na ang mga mata ng iyong pang-unawa ay maging maliwanagan, upang malaman mo at tamasahin ang mga kayamanan na malayang ibinigay sa atin sa pamamagitan ni Kristo.

Sa sandaling ito, naiintindihan ni Taylor na ang pagiging Kristiyano ay hindi sa pamamagitan ng pagsisikap kundi sa pamamagitan ng pagkakaisa sa Puno ng ubas na nagbibigay buhay. Dumarating ito sa pamamagitan ng pagkilala kay Kristo. Sumulat ang kanyang anak na lalaki, “matagal na niyang alam ang pagsuko, ngunit ito ay higit pa; ito ay isang bagong pagbubunga, isang maligaya, walang hanggang pagbibigay ng ating sarili at lahat sa Kanya.”

Hindi ito pansamantalang emosyonal na karanasan. Pagkatapos ng tatlumpung taon, lumingon si Taylor at sumulat, “Hindi namin malilimutan ang pagpapala na natanggap namin sa pamamagitan ng mga salita, sa Juan 4:14, ‘Sinumang umiinom ng tubig na ibibigay ko sa kanya ay hindi na mauuhaw.’ Tulad ng natanto natin na Literal na ibig sabihin ni Kristo kung ano ang sinabi Niya - na ‘dapat’ ibig sabihin ay dapat, at ‘hindi kailanman’ ibig sabihin ay hindi kailanman, at ang ‘uhaw’ ay nangangahulugang uhaw - ang ating puso ay napuno ng kagalakan habang tinanggap natin ang regalo.” Pansinin ang talatang ito, “habang tinanggap natin ang regalo.” Naiintindihan ni Taylor na ang pagpapakabanal na biyaya ng Diyos ay isang regalo na matatanggap, hindi isang tagumpay na makukuha.

Ang karanasang ito ng biyaya ng Diyos ay hindi naging madali sa natitirang bahagi ng buhay ni Taylor. Ang sumunod na taon ay isa sa mga pinakamahirap na taon ng kanyang buhay. Sa taong iyon, dalawa sa kanyang mga anak ang namatay at si Maria ay namatay sa edad na 33. Nang maglaon, pinangunahan ni Taylor ang China Inland Mission sa pamamagitan ng mga kilabot ng Boksingerong Paghihimagsik (Boxer Rebellion). Pitumpu’t siyam na miyembro ng Misyon ang papatayin sa mga kakila-kilabot na araw.

Ngunit sa lahat ng ito, Si Taylor ay nanatiling tiwala na ibibigay ng Diyos ang lahat ng kailangan. Ang isang pari ng Episcopal na dumalaw kay Taylor sa isang mahirap na panahon ay sumulat, “Narito ang isang tao na halos 60 taong gulang, may dalang matitinding pasanin, ngunit lubos na kalmado at walang pag-aalinlangan.” Bakit? Dahil si Taylor ay isa parte ng Puno ng ubas at siya ay nagtitiwala kay Kristo. Siya ay “Ay tulad sa naglilingkod mula sa kalakasang ibinibigay ng Diyos, upang ang Diyos ay maluwalhati sa lahat ng mga bagay sa pamamagitan ni Jesu-Cristo.” (1 Pedro 4:11).

Ang karanasang ito ay hindi ang wakas ng espirituwal na paglago para kay Taylor. Ni ang kanyang “pahinga kay Kristo” ay nangangahulugang walang pagsisikap na kasangkot. Tuwing umaga, hindi alintana ang mga panggigipit sa ministeryo, gumugol si Taylor ng dalawang oras sa pagdarasal at pag-aaral ng Biblia bago niya simulan ang gawain sa araw na iyon. Naunawaan niya, kasama ni Pablo, na dapat nating ‘magsikap hanggang wakas.’ ‘Ngunit ito ay pagsisikap na umasa sa lakas ng Diyos, hindi sa lakas ni Hudson Taylor. Alam ni Taylor na kahit ang kapangyarihang bumangon ngayon mula sa kama upang simulan ang kanyang pag-aaral sa Biblia ay regalo ng biyaya ng Diyos. Maaari siyang maging katulad ni Kristodahil siya ay ‘na kay Kristo.’

Naalala ng anak ni Taylor ang buhay ng panalangin at ang Salita niya. Ang pagpapahinga kay Kristo ay hindi nangangahulugang hindi pinansin ni Taylor ang pangangailangan ng espiritwal na disiplina.

Para sa kanya, ang lihim ng pagtatagumpay ay nakasalalay sa sa araw-araw, oras-oras na pakikisama sa Diyos; at ito’y, natagpuan niya, at mapapanatili lamang sa pamamagitan ng lihim na pagdarasal at pagpapakain sa Salita kung saan ipinakikita niya ang Kanyang sarili sa naghihintay na kaluluwa. Hindi madali para kay Mr. Taylor, sa kanyang mabagong buhay, na maglaan ng oras para sa panalangin at pag-aaral ng Biblia, ngunit alam niya na mahalaga ito.

Kadalasan sa isa lamang na malaking, susubukan nilang manalangin sa isang sulok para sa kanilang ama at isa para sa kanilang sarili, na may mga kurtina; at pagkatapos, pagkatapos ng pagtulog sa wakas ay nagdala ng isang katahimikan, makakarinig sila ng isang pagsisindi ng posporo at makita ang kisap ng kandila na nagsabi na si Mr. Taylor, subalit pagod, ay tumutulo sa maliit na Bibliang dalawang volume na palaging nasa kamay. Mula sa 2 a.m. hanggang 4 a.m. ay ang oras na karaniwang ibinibigay niya para sa pananalangin; ang oras na maaari niyang maging sigurado na hindi naiistorbo sa paghihintay sa Diyos… Ang pinakamahirap na bahagi ng isang karera ng misyonero, natagpuan ni Mr. Taylor, ay ang pagpapanatili ng regular, pananalangin at pag-aaral ng Biblia. “Lagingnakakahanap si Satanas ng isang bagay na ipapagawa sayo,” ang sasabihin niya, “kapag ikaw ay dapat abala” sa panalangin at Banal na Kasulatan.

Ngayon, 1,600 na misyonero ang nagtatrabaho para sa OMF International, ang kahalili ng China Inland Mission. Milyun-milyong mga mananampalataya na Tsino ang pinangunahan kay Kristo sa pamamagitan ng ministeryo ng Misyon na ito. Ito ang bunga ng isang taong nabuhay na kaisa kay Kristo.[2]

Banal na pagmamahal, nakahihigit sa lahat ng pagmamahal,
Galak ng langit sa lupa bumaba;

Itayo mo sa amin ang aba mong tahanan;
Lahat ng iyong tapat na mga awa ay ikorona!

Hesus, Ikaw ay lubos na maawain,
Dalisay, walang hangganan ang Iyong pagmamahal;

Bisitahin mo kami ng iyong Pagliligtas;
Pasukin mo ang bawat pusong may pagkatakot.

Tapusin mo, gayun, ang bago Mong likha;
Dalisay at walang kapintasan maging sana kami.

Hayaan makita naming ang dakila Mong pagliligtas
Ganap na ganap na naibalik sa Iyo;

Nabago mula kaluwalhatian sa kaluwalhatian,
Hanggang sa langit makmit an gaming lugar,

Hanggang ibaba naming an gaming mga korona sa iyong harapan,
Maligaw sa mangha, pagmamahal, at pagpuri.

(1) Tinawag ng mga apostol ang bawat Kristiyano upang maging banal.

(2) Ang maging banal ay pagiging katulad ni Kristo.

• Ang pagiging banal ay ang pagkakaroon ng isang banal na puso: isang pusong katulad ng kay Kristo.

• Ang pagiging banal ay ang pagkakaroon ng mga banal na kamay: kagaya ng kay Kristo.

• Ang pagiging banal ay ang pagkakaroon ng pagmamahal na katulad ng kay Kristo.

(3) Ipinapakita ng Mga Sulat kung ano ang magiging hitsura ng kabanalan sa pang-araw-araw na buhay.

• Ikaw ay naging banal; ikaw ay ginagawang banal.

• Kayo ay mga banal; dapat kang mamuhay bilang banal.

• Pinapaging banal ka ng Diyos; dapat mong ipagpatuloy ang kabanalan.

(4) Binibigyan tayo ng kapangyarihan upang mamuhay ng isang buhay na banal sa pamamagitan ng Espiritu ni Kristo na naninirahan sa atin.

(5) Namumuhay tayo ng isang buhay na banal “kay Kristo.” Ang ating dating buhay ay namumuhay katulad ng “kay Adan.” Ang ating bagong buhay ay namumuhay katulad ng “kay Kristo.”

(6) Ang buhay ng banal ay nakasalalay sa patuloy na pakikipag-ugnayan sa Puno ng ubas.

(1) Maghanda ng isang pangaral tungkol sa “Ang buhay na katulad ng kay Kristo.” Paghahambingin ang dalawang paraan upang mabuhay: ang ating dating buhay kay Adan at ang ating bagong buhay kay Kristo. Ipakita kung paano tayo binibigyan ng pagiging “kay Kristo” para sa tagumpay natin sa kasalanan.

(2) Simulan ang susunod na sesyon ng klase sa pamamagitan ng talata sa Filipos 2:1-5.