Lesson 7: სიწმიდე ღვთის სიყვარულია

ამ გაკვეთილის ბოლოს სტუდენტმა უნდა:

(1) დააფასოს ღმერთთან სიყვარულით სავსე ურთიერთობის მშვენიერება.

(2) მიჰყვეს იესოს მაგალითს, როგორც მას, ვისაც სრულყოფილად უყვარდა მამა.

(3) გააცნობიეროს, რომ ამქვეყნიურობა და რჯულის ზედმიწევნით დაცვა, ორივე ერთი და იგივე ძირეული მიზეზის სიმპტომებია.

(4) დაიმახსოვროს მარკოზის 12:29-31.

იობმა ყველაფერი დაკარგა. მისი სიმდიდრე გაქრა. მისი შვილები ქარიშხალს შეეწირნენ. მისი ჯანმრთელობა განადგურდა. ის იჯდა ნაცრის გროვაზე და თიხის ჭურჭლის ნატეხით იფხეკდა ღია წყლულებს. მისი ცოლი ეუბნებოდა, რომ დაეგმო ღმერთი და მომკვდარიყო. მისმა მეგობრებმა საშინელ ცოდვებში დაადანაშაულეს. ისინი, ვინც წარსულში მას პატივს სცემდნენ, ახლა დასცინოდნენ.

ტანჯვის დროს იობი არ ლოცულობს: „ღმერთო, დამიბრუნე სიმდიდრე“ ან თუნდაც „ღმერთო, განკურნე ჩემი სხეული.” ამის ნაცვლად, ის შესძახის: „ო, ნეტავ ვიცოდე, სად ვიპოვო იგი და მის სამყოფლამდე მივიდოდი!” (იობის 23:3). იობი მოთქვამს, რადგან ვერ პოულობს ღმერთს, რომელსაც ასე ახლოს იცნობდა. „აჰა, წინ მივდივარ და არ არის იგი, უკან და - ვერ ვპოვებ მას; ჩემს მარცხნივ თუ იქმს რასმე - ვერ ვამჩნევ, მარჯვნივაა შეფარული და ვერ ვხედავ მას” (იობის 23:8-9).

იობს ახსოვს დღეები „როცა ღვთის მეგობრობა იცავდა ჩემს კარავს” (იობის 29:4). მაგრამ ახლა:

ლაფში მისროლა და დავემსგავსე მტვერსა და ნაცარს. შემოგღაღადებ და პასუხს არ მცემ; ვდგავარ და არაფრად მაგდებ. სასტიკი გახდი ჩემ მიმართ; მდევნი შენი ხელის ძლიერებით (იობის 30:19-21).

ეს არის ძახილი კაცის, რომელიც გრძნობს მისი უახლოესი მეგობრისგან ღალატს. ეს არის ძახილი კაცისა, რომელსაც უყვარდა ღმერთი.

იობის ამბავი სასოწარკვეთილებით არ მთავრდება. მას შემდეგ, რაც ღმერთი ქარიშხალიდან დაელაპარაკა, იობმა უპასუხა: „ყურმოკვრით გიცნობდი; ახლა კი გხედავენ ჩემი თვალები” (იობის 42:5). იობს ანუგეშებდა არა ქონების, ჯანმრთელობის ან თუნდაც ოჯახის დაბრუნება, არამედ ღვთის თანდასწრების დაბრუნება. იობმა ინუგეშა, როდესაც ღმერთი იხილა. ის წმიდა კაცი იყო; იობს უყვარდა ღმერთი.

► რას ნიშნავს გიყვარდეს ღმერთი? როგორ იმოქმედებს ღვთისადმი გულწრფელი სიყვარული თქვენს პრიორიტეტებზე დროსა და ფულთან მიმართებაში? როგორ იმოქმედებს ღვთისადმი სიყვარული შენს დამოკიდებულებაზე მის მცნებებთან?

იობის წიგნი და ფსალმუნები იმეორებს იმ გზავნილს, რომელიც ვიხილეთ ხუთწიგნეულში: სიწმიდე არის ღმერთთან ურთიერთობა. ჩვენ ვართ წმიდები მხოლოდ მაშინ, როდესაც ღმერთთან ურთიერთობაში ვცხოვრობთ. იყო წმიდა ნიშნავს გიყვარდეს ღმერთი სრულიად.

ენოქი, ნოე და აბრაამი წმიდები იყვნენ, რადგან ღმერთთან ერთად დადიოდნენ. ასევე, იობი და დავითი წმიდები იყვნენ, რადგან ღმერთთან ერთად დადიოდნენ. იობის წიგნი მოგვითხრობს ადამიანის შესახებ, რომელსაც უზომოდ უყვარდა ღმერთი. ფსალმუნების წიგნი შეიცავს ადამიანის ლოცვებსა და სიმღერებს, რომლის ყველაზე დიდი სიხარული ღმერთთან ახლო ურთიერთობა იყო.

[1]წმიდა ხალხი ხარობს ღმერთში

წმიდა ხალხი ხარობს ღმერთში; ისინი მასში ყველაზე ღრმა სიხარულს პოულობენ. წმიდა ადამიანის მაკონტროლებელი სურვილია, აამოს ღმერთს.

მათ, ვინც სიწმიდეს ზომავს სიით თუ რისი გაკეთება შეიძლება და რისი არა, ეს ზედმეტად გამარტივებად მიაჩნიათ. ბევრ ადამიანს მიაჩნია, რომ სიწმიდე მხოლოდ მოვალეობაა და არა სიამოვნება. წმიდა წერილი გვიჩვენებს, რომ წმიდა ადამიანები ტკბებიან ღმერთით. იობს სხვა არაფერი სურდა, თუ არა ღმერთთან ურთიერთობის აღდგენა. დავითი ამოწმებდა ღმერთთან მისი ახლო ურთიერთობით გამოწვეული სიხარულის შესახებ. მან თავისი ღრმა სიხარული ღმერთში იპოვა.

მე ვასწავლიდი ქალაქში, სადაც სასმელი წყალი არ იყო უსაფრთხო. ერთ ცხელ დღეს დამავიწყდა წყლის ფილტრის წაღება. გაკვეთილების დასრულებისას მხოლოდ ერთი აზრი მქონდა: „წყალი მჭირდება!” თქვენ რომ შემოგეთავაზებინათ არჩევანი 100$ ან ჭიქა სუფთა წყალი, მე ავირჩევდი წყალს. როცა მართლა მწყუროდა, წყალი ყველაფერზე მნიშვნელოვანი იყო.

იმ საღამოს საკუთარ თავს დავუსვი კითხვა: „ღმერთიც ისე მწყურია, როგორც დღეს წყალი მწყუროდა? ნიშნავს ის ჩემთვის უფრო მეტს, ვიდრე ნებისმიერი რამ ამქვეყნად?”

დავითს სწყუროდა ღმერთი. „როგორც ირემი მიილტვის წყლის ნაკადებისკენ, ისე მიილტვის ჩემი სული შენკენ ღმერთო! ღმერთი, ცოცხალი ღმერთი სწყურია ჩემს სულს” (ფსალმუნის 41:1-2). დავითმა ღვთისადმი ლტოლვა მორბენალი ირმის წყურვილს შეადარა. მწყურვალი ირმის ყველაზე დიდი სურვილი წყალია; წმიდა ადამიანის ყველაზე დიდი სურვილი ღმერთთან სიახლოვეა. წმიდა ადამიანები არიან „სიმართლეს მოშიებულ-მოწყურებულნი” (მათეს 5:6).

ფსალმუნები ცოდვილთა სიამოვნებას უპირისპირებს წმიდა ადამიანის სიამოვნებას. ცოდვილები არიან ომის მოსურნენი; სიცრუე სიამოვნებთ; უყვართ წყევლა (ფსალმუნის 67:30; 61:4; 108:17). ამის საპირისპიროდ, წმიდა ხალხი პოულობს „სიხარულის სისავსეს“ ღმერთის წინაშე; მათ უყვართ ღვთის „სახლის სამყოფელი და შენი დიდების სამკვიდრებელი ადგილი” (ფსალმუნის 15:11; 25:8). მეფსალმუნემ მტკიცედ განაცხადა: „შენს გარდა არაფერი მსურს დედამიწაზე” (ფსალმუნის 72:25). წმიდა ადამიანები უდიდეს სიამოვნებას იღებენ ღმერთში.

62-ე ფსალმუნი გვიჩვენებს ღმერთზე ფიქრის მშვენიერებას. დავითი გაურბოდა საულს. მის სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრებოდა. ასეთ სიტუაციაში რას იფიქრებდით? მე საშიშროებაზე „მედიტაციის“ ცდუნება გამიჩნდებოდა. დავითი ამბობს: „როცა გიხსენებ ჩემს სარეცელზე, მთელი ღამეები ვფიქრობ შენზე.” საფრთხის წინაშეც კი დავითის ფიქრები ღმერთზე იყო. მას ეს ფიქრები ისეთივე დამაკმაყოფილებლად მიაჩნდა, როგორც „ცხიმით და სიმსუქნით დანაყრება” (ფსალმუნის 62:5-6).

ფსალმუნის მგალობელი ღმერთით აღტაცებული იყო; ის შეყვარებული იყო ღმერთზე. წმიდა ხალხი ხარობს ღმერთში. დაფიქრდით ერთი წუთით: რა გწყურდებათ? იღებთ სიამოვნებას ღმერთში?

წმიდა ხალხი ხარობს ღვთის რჯულით

წმიდა ადამიანს სიამოვნებს ღვთის რჯული. ფსალმუნები აჩვენებს, რომ ღვთის რჯული საფრთხეს არ წარმოადგენს მისი ხალხისთვის; წმიდა ადამიანებს უყვართ ღვთის რჯული. თქვა დავითმა: „შენი ნების აღსრულება მწადია ღმერთო და რჯული შენი ჩემს გულშია” (ფსალმუნის 39:8). ის არ იბრძოდა ღვთისადმი დასამორჩილებლად; მას სიამოვნებდა ღმერთის მორჩილება.

ღვთის რჯულით აღფრთოვანება მთელ ფსალმუნებს მოიცავს. 118-ე ფსალმუნის თემა არის ღვთის სიტყვა. მოუსმინეთ დავითის სიხარულს:

• ამიხილე თვალები, რომ დავინახო შენი რჯულის საოცრებები (ფსალმუნის 118:18).

• უმჯობესია ჩემთვის რჯული შენი ბაგისა, ვიდრე ათასი ოქრო და ვერცხლი (ფსალმუნის 118:72).

• წყალობა მიყავი, რათა ვიცოცხლო, რადგან მიყვარს შენი რჯული (ფსალმუნის 118:77).

• როგორ მიყვარს შენი რჯული, მასზე ვფიქრობ მთელი დღე (ფსალმუნის 118:97).

• შენმიერ ხსნას ვნატრობ ღმერთო, შენი რჯული საამურია ჩემთვის (ფსალმუნის 118:174).

ღვთის რჯული ავლენს ღვთის სიყვარულს

„შენი წყალობით, უფალო, სავსეა ქვეყნიერება; მასწავლე შენი წესდებანი” (ფსალმუნის 118:64). ღმერთი ავლენს თავის სიყვარულს მისი რჯულის მეშვეობით: „წყალობით მოეკიდე შენს მსახურს და შენი წესები მასწავლე” (ფსალმუნის 118:124). წმიდა ადამიანებს სიამოვნებთ ღვთის რჯული, რადგან იციან, რომ ის ავლენს ღვთის სიყვარულს.

მოსემ თქვა, რომ ისრაელის მიერ ღვთის რჯულისადმი მორჩილება გამოიწვევდა შურს სხვა ერებში, მათი სიბრძნის მიმართ!

დაიცავით და აღასრულეთ, რადგან თქვენი სიბრძნე და გონიერებაა ის ხალხთა თვალში, რომლებიც მოისმენენ ამ წესებს და იტყვიან: მხოლოდ ეს ხალხია ბრძენი და გონიერი, დიდი ერია ეს” (მეორე რჯულის 4:6).

ჰკითხა მოსემ: „რომელი ერია ისე დიდი, რომელსაც იმ რჯულის მსგავსი წესები და სამართლიანი სამართალი აქვს, როგორსაც დღეს გაძლევთ?” (მეორე რჯულის 4:8). ღვთის რჯულმა ისრაელი არ დაიმონა; ღვთის რჯულმა აკურთხა ისრაელი.

[2]დღეს ხშირად გვესმის მქადაგებლების სწავლება, რომ ღვთის რჯული იყო მძიმე ტვირთი, რომლის დაცვაც შეუძლებელი იყო. ზოგიერთი ქრისტიანი ამბობს, რომ ღვთის რჯული არის „მიზანი“, რომელსაც ვერავინ მიაღწევს. თუმცა, მოსე, დავითი და ძველი აღთქმის სხვა წმიდანები ხარობდნენ ღვთის რჯულით. მათ სჯეროდათ, რომ სიხარული იყო ღვთის სახელისა და ღვთის შაბათის პატივისცემა. მათ არ სურდათ ცრუ კერპების თაყვანისცემა.

მათ არ მიაჩნდათ, რომ უფრო ბედნიერები იქნებოდნენ, თუ შეურაცხყოფდნენ მშობლებს, ჩაიდენდნენ მკვლელობას და იმრუშებდნენ ან მოიპარავდნენ და მოიტყუებოდნენ. მათ იცოდნენ, რომ სჯობს დავკმაყოფილდეთ იმით, რაც გვაქვს, ვიდრე გვინდოდეს ის, რაც ჩვენს მეზობელს ეკუთვნის. ღვთის რჯული არ იყო ტვირთი. ღმერთმა თავისი რჯული მოსიყვარულე გულიდან მისცა. რჯული უძღვებოდა წმიდა ადამიანებს წმიდა ღმერთთან ურთიერთობაში. ღვთის რჯული სიამოვნებდა მის ხალხს.[3]

ღვთის რჯული ავლენს ღვთის ხასიათს

თუ ღმერთი გვიყვარს, მისი რჯულიც გვეყვარება. მეფსალმუნემ განაცხადა: „საოცარია შენი მოწმობები; ამიტომ ინახავს მათ ჩემი სული” (ფსალმუნის 118:129). დავითს არ უთქვამს: „ძნელია შენი რჯულის დაცვა, მაგრამ ვეცდები დავემორჩილო“. არა; მან თქვა: „საოცარია ღვთის რჯული!”

წმიდა ხალხს სიამოვნებთ ღვთის რჯული. მეფსალმუნეს უყვარდა ღვთის რჯული, რადგან იცოდა, რომ ის წესების ჩამონათვალზე მეტია; ღვთის რჯული ავლენს ღმერთის ხასიათს.

წაიკითხეთ 110 და 111 ფსალმუნები.

110 და 111 ფსალმუნები თანხლები ფსალმუნებია. ერთად ისინი აჩვენებენ ღვთის რჯულის მნიშვნელობას წმიდა ადამიანისთვის. 110-ე ფსალმუნი აღწერს ღვთის ხასიათს: ღმერთი მართალი, მოწყალე და შემბრალეა.

111-ე ფსალმუნი იწყება: „ნეტარია კაცი მოშიში უფლისა, რომელიც დიდად ნეტარებს მის მცნებებში!” ის, ვინც სიამოვნებას ღვთის მცნებებით იღებს, კურთხეული იქნება. როგორ? ის ღმერთის მსგავსი გახდება. ის იქნება „მოწყალე, შემბრალე და მართალი.” ეს არის იგივე მახასიათებლები, რომლებიც აღწერს ღმერთს 110-ე ფსალმუნში. როცა ღვთის რჯულით ვტკბებით, უფრო და უფრო ვემსგავსებით ღმერთს.

ხუთწიგნეული გვასწავლის, რომ წმიდა ადამიანი ირეკლავს ღვთის ხატებას. 110 და 111 ფსალმუნები გვიჩვენებს, რომ ადამიანი, რომელსაც სიამოვნებს ღვთის რჯული, გარდაიქმნება ღვთის ხატად. ადამიანი, რომელსაც სიამოვნებს ღვთის რჯული, უფრო ემსგავსება ღმერთს.

თუ ჩვენ ნამდვილად გვიყვარს ღმერთი, ჩვენ დავიცავთ ღვთის რჯულს. დავითმა იკითხა: ვინ ავა უფლის მთაზე ან ვინ დადგება მის წმიდა ადგილზე? ვის შეუძლია ღვთის თანდასწრებაში იცხოვროს? ვისაც ხელები სუფთა აქვს და გული სპეტაკი” (ფსალმუნის 23:3-4). ღვთის თანდასწრებაში ცხოვრება მოითხოვს ღვთის რჯულის მორჩილებას. პოეტური წიგნები ცხადყოფს, რომ ღმერთი მოითხოვს მორჩილებას მათგან, ვინც აცხადებს, რომ უყვარს ის.

პოეტური წიგნები ასევე ცხადყოფს, რომ ღმერთი შესაძლებელს ხდის ერთგულ მორჩილებას. ეს არის ღმერთის დაპირება მათთვის, ვისაც უყვარს ის.

იობის ისტორია ასე იწყება: „იყო კაცი ვინმე ყუცის ქვეყანაში, სახელად იობი. უბიწო, წრფელი, ღვთისმოშიში და ბოროტებას განრიდებული იყო ეს კაცი” (იობის 1:1). როდესაც ელიფაზმა დაადანაშაულა იობი ცოდვაში, იობმა უპასუხა:

მტკიცედ მისდევს ჩემი ტერფი მის ნაფეხურებს, მის გზას ვიცავდი და გვერდზე არ გადამიხვევია; მის ბაგეთა მცნება არ მიმიტოვებია და საკუთარ საზრდოზე მეტად ვიცავდი მისი პირის სიტყვებს (იობის 23:11-12).

შეიძლება ვინმემ იკითხოს: „როგორ შეუძლია იობს თქვას, რომ მან არ დაარღვია ღვთის მცნებები? ყველა ყოველდღე სცოდავს“. იობი პასუხობს: „მე მიყვარს ღმერთი და მახარებს მისდამი გულმოდგინე მორჩილება.” იობი ღმერთთან სიახლოვეში დადიოდა. ის ასრულებდა „მის ბაგეთა მცნებას.” წმიდად ცხოვრება შესაძლებელია? იობი პასუხობს: „დიახ“. იობმა იცოდა, რომ ღმერთი შესაძლებელს ხდის ერთგულ მორჩილებას მათთვის, ვისაც ის უყვარს.

წმიდა ცხოვრება არ არის დაფუძნებული ჩვენს ძალებზე; ის ღმერთზე ყოველდღიური დამოკიდებულებიდან მოდის. იობი უმწიკვლო იყო არა იმიტომ, რომ უჩვეულოდ მოწესრიგებული იყო. ის უმწიკვლო იყო ღმერთთან ახლოს სიარულის გამო. იობმა გააცნობიერა, რომ ღმერთი მოითხოვს ერთგულ მორჩილებას და რომ ღმერთი შესაძლებელს ხდის ერთგულ მორჩილებას.

ეს ჭეშმარიტება ძლიერ გავლენას ახდენს მორწმუნის ყოველდღიურ ცხოვრებაზე. ღმერთი მოითხოვს, რომ მისი ხალხი იყოს წმიდა და ღმერთი ხდის თავის ხალხს წმიდას. სწორედ მისი მეშვეობით ვხდებით წმიდანი და სპეტაკნი. ღმერთი მოითხოვს სიწმიდეს და ღმერთი უზრუნველყოფს სიწმიდეს. ღმერთი უზრუნველყოფს ყველაფერს, რასაც მისი სიტყვა მოითხოვს.

ისინი, ვინც ხარობს ღმერთით, იღებენ თავიანთი გულის სასურველს

36-ე ფსალმუნი გვიჩვენებს ღმერთში ტკბობის შედეგს. „ისიამოვნე უფლის მიერ და ის აგისრულებს გულის საწადელს” (ფსალმუნის 36:4).

ზოგიერთი მკითხველი ფიქრობს, რომ ფსალმუნის 36:4 გვასწავლის: „თუ ღმერთს ვემსახურები, ის მომცემს ყველაფერს, რასაც ვითხოვ. ის გამამდიდრებს.” დავითი არ ქადაგებს აყვავების სახარებას, რომელიც ამბობს: „ღმერთს სურს, რომ მისი შვილები მდიდრები იყვნენ.” დავითი უფრო მნიშვნელოვან რამეს ამბობს: „თუ შენი ყველაზე ღრმა სურვილი ღმერთია, ღმერთი მოგცემს თავს“. თუ ღმერთი გსურს, მიიღებ ღმერთს.

თუ მიჰყვებით ღმერთს, რათა მიიღოთ ჯანმრთელობა, სიმდიდრე და დიდება, იმედგაცრუებული დარჩებით ფსალმუნის 36:4-ის გზავნილით. თუ ღმერთს მიჰყვებით მატერიალური კურთხევისთვის, იმედგაცრუებული დარჩებით, როდესაც აღმოაჩენთ, რომ თქვენი საზღაური არის…. ღმერთი!

საკუთარ თავზე ორიენტირებული ადამიანისთვის ღმერთის მიღება არ არის დიდი საზღაური. საკუთარ თავზე ორიენტირებულ ადამიანს ღმერთი არ სურს. მაგრამ ადამიანისთვის, ვისაც ღმერთი სურს, ფსალმუნის 36:4 დიდი დაპირებაა. წმიდა ადამიანისთვის ღმერთი ყველაზე დიდი საჩუქარია, რაც კი შეიძლება არსებობდეს.

მათ, ვისაც ღმერთი სურს, ის ანიჭებს უახლოეს ურთიერთობას თავისთან. ღმერთში სიხარულს ყოველთვის არ მოაქვს ფინანსური კურთხევა ან ტანჯვისგან განთავისუფლება. ადამიანები, რომლებიც ხარობენ ღმერთში, შეიძლება მოძულებულნი იყვნენ მტრისგან. წმიდა ხალხი ხშირად იტანჯება, მაგრამ დავითმა და იობმა აღმოაჩინეს, რომ ტანჯვის დროსაც კი ღმერთი პატივს სცემს მათ, ვინც მასში ხარობს.

სიწმიდე არის ღმერთის სიყვარული. წმიდა ხალხი ხარობს ღმერთში; თავის მხრივ, ღმერთი თავისუფლად უძღვნის მათ საკუთარ თავს, ვინც მასაა მოწყურებული.

ერთმა რჯულის მცოდნე მწიგნობარმა ჰკითხა იესოს: „რა უნდა გავაკეთო მოძღვარო, რომ საუკუნო სიცოცხლე დავიმკვიდრო?” იესომ მიუთითა მოსეს რჯულზე. „რჯულში როგორ წერია? შენ როგორ კითხულობ?”

მწიგნობარმა მეორე რჯულის 6:5-ს და ლევიანთა 19:18-ს ციტირება მოახდინა. ეს წმიდა წერილები აჯამებს რჯულს. „შეიყვარე უფალი ღმერთი შენი, ყოვლითა გულითა შენითა, და ყოვლითა სულითა შენითა, და ყოვლითა ძალითა შენითა, და ყოვლითა გონებითა შენითა და მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი.” იესომ მიუგო: „სწორად მიპასუხე. ეგრე მოიქეცი და იცოცხლებ” (ლუკას 10:25-28). სიწმიდე არის სრულყოფილი სიყვარული.

რამდენიმე თვის შემდეგ იესო იერუსალიმში იმყოფებოდა. მწიგნობარმა ჰკითხა: „რომელია უპირველესი მცნება?” (მარკოზის 12:28). ფარისევლებმა ჩამოთვალეს 613 კანონი ძველი აღთქმიდან. ისინი ხშირად კამათობდნენ იმაზე, თუ რომელი კანონი იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი. იესომ უპასუხა:

პირველი არის ‘ისმინე, ისრაელო! უფალი, ღმერთი ჩვენი, ერთი უფალია. შეიყვარე უფალი, ღმერთი შენი მთელი შენი გულით, მთელი შენი სულით, მთელი შენი გონებით, მთელი შენი შეძლებით.’ ეს არის პირველი მცნება. მეორე არის: ‘შეიყვარე მოყვასი შენი, როგორც თავი შენი.’ ამათზე დიდი მცნება არ არსებობს (მარკოზის 12:29-31).

იესომ სიწმიდე განსაზღვრა, როგორც სიყვარული ღმერთისადმი და სიყვარული სხვების მიმართ. ჭეშმარიტი სიწმიდე გამოიხატება სიყვარულის მეშვეობით. ჩვენ ვიზრდებით სიწმიდეში, როდესაც ვიზრდებით ქრისტეს სიყვარულში. იყო წმიდა ნიშნავს გიყვარდეს ისე, როგორც იესოს უყვარდა; ეს არის სრულყოფილი სიყვარული.

მე-5 გაკვეთილში ჩვენ ვნახეთ, რომ ძველი აღთქმის მწერლები იყენებდნენ სიტყვას „სრულყოფილი“ განუყოფელი გულის გამოსახატად. სრულყოფილება ნიშნავს ღმერთისადმი განუყოფლად ერთგულებას. ახალი აღთქმის მწერლები სიტყვა „სრულყოფილს“ ანალოგიურად იყენებენ. იესომ თავის მიმდევრებს უბრძანა: „იყავით სრულყოფილნი” (მათეს 5:48). სახარებებში ჩვენ ვხედავთ, რომ სრულყოფილება ნიშნავს, გქონდეს ღვთისა და მოყვასისადმი განუყოფელი სიყვარული. იყო სრულყოფილი ნიშნავს გიყვარდეს დათქმის გარეშე. ეს არის სრულყოფილი სიყვარული.

სრულყოფილ სიყვარულზე გზავნილი არ იყო ახალი სახარებებში. იესომ შეახსენა ისრაელს, რომ ღმერთი ყოველთვის მოითხოვდა სიყვარულს, ღმერთისა და მოყვასისადმი. მეორე რჯულის მე-6 თავი აჩვენებს, რომ სიყვარულია რჯულის საფუძველი. მორჩილება სიყვარულის გარეშე იწვევს ლეგალიზმს (რჯულის სიტყვასიტყვით დაცვას). იესო ასწავლიდა, რომ სიწმიდე არის ღვთის სიყვარული. თუ ღმერთი გვიყვარს, მას დავემორჩილებით. სიწმიდე არის ღმერთის სიყვარული მთელი გულით.

ღმერთის სიყვარული ემოციაზე მეტია. ჯონ უესლიმ განსაზღვრა ღვთის სიყვარული:

…. დავტკბეთ მისით, ვიხაროთ მისი ნებით, გვსურდეს განუწყვეტლივ ვასიამოვნოთ მას, ვეძიოთ და ვიპოვოთ მასში ჩვენი ბედნიერება და გვწყუროდეს დღედაღამ უფრო სრულფასოვანი სიამოვნება მივიღოთ მასში.[1]

ღვთის სიყვარული ცვლის ჩვენი ცხოვრების მთელ მიმართულებას. ღმერთის სიამოვნება ხდება ჩვენი უმაღლესი ამბიცია და ჩვენი უდიდესი სიხარული. იესომ აჩვენა, თუ რას ნიშნავს ღმერთის სრულყოფილად სიყვარული. იესოში ჩვენ ვხედავთ წმიდა სიყვარულს, რომელიც ღმერთს სურს ყველა ქრისტიანისთვის.

იესომ გამოავლინა ღმერთისადმი სრულყოფილი სიყვარული თავის ცხოვრებაში

იესომ გამოავლინა სრულყოფილი სიყვარული მამის მიმართ. იესო სიხარულით ემორჩილებოდა მამის ნებას. ეს არ იყო მონის იძულებითი მორჩილება; ეს იყო ძის სიყვარულით გამოწვეული მორჩილება.

ცდუნება ავლენს იესოს სიყვარულს მამის მიმართ

საჯარო მსახურების დაწყებამდე იესო უდაბნოში ცდუნების წინაშე აღმოჩნდა. ყოველი ცდუნება მიმართული იყო მამისა და ძის ურთიერთობის დასანგრევად.

სატანა აცდუნებდა იესოს, რომ გვერდი აევლო მამისთვის და თავისი თავი პურით უზრუნველეყო. სატანა აცდუნებდა იესოს, მიეტოვებინა მამის თაყვანისცემა, რათა მოეპოვებინა ძალაუფლება მსოფლიოს სამეფოებზე. სატანა აცდუნებდა იესოს, რომ გამოეცადა მამა ტაძრის მწვერვალიდან გადახტომით (ლუკას 4:1-12). თითოეული ცდუნება იყო მამისადმი იესოს სიყვარულის გამოცდა. იესომ უპასუხა მისი ზეციერი მამისადმი სრული ნდობის გამოვლენით.

იმის ნაცვლად, რომ ქვა პურად გადაექცია, იესომ მეორე რჯულის 8:3-ს ციტირება მოახდინა: „არა მხოლოდ პურითა ერთითა ცოცხლობს კაცი.“ მოსემ შეახსენა ისრაელს, რომ ღმერთმა უდაბნოში მანნა მისცა; ისრაელს შეეძლო დანდობოდა მამის მოსიყვარულე ზრუნვას. სწორედ ასე, იესოც ენდობოდა მამის მოსიყვარულე მზრუნველობას.

სატანისთვის თაყვანისცემის ნაცვლად, იესომ მეორე რჯულის 6:13-ს ციტირება მოახდინა; „უფალს, შენს ღმერთს ეცი თაყვანი და მხოლოდ მას ემსახურე.” რადგან იესოს სრულყოფილად უყვარდა ღმერთი, მან უარი თქვა სატანის წინაშე თაყვანისცემაზე.

იმის ნაცვლად, რომ გამოეცადა მამა ტაძრის მწვერვალიდან გადმოხტომით, იესომ მეორე რჯულის 6:16-ს ციტირება მოახდინა „არ გამოსცადო უფალი, შენი ღმერთი.“ იმის გამო, რომ მას სრულყოფილად უყვარდა ღმერთი, იესომ უარი თქვა გამოეცადა მამის დაპირება მფარველობაზე.

ტაძრის განწმენდა აჩვენებს იესოს სიყვარულს მამის მიმართ

ჯერ კიდევ ბავშვობაში იესოს უყვარდა თავისი „მამის სახლი” (ლუკას 2:49). მას უყვარდა მამა, ამიტომ უყვარდა მამის სახლი.

როდესაც იესომ ტაძარში უპატიოსნო ვაჭრები ნახა, მისი რეაქცია სამართლიანი რისხვა იყო.

საბლისგან შოლტი გააკეთა და გამორეკა ტაძრიდან ყველა, ასევე ხარები და ცხვრები; ფულის გადამცვლელებს ფული დაუბნია და მაგიდები აუყირავა (იოანეს 2:15).

რატომ გაბრაზდა იესო? რადგან ეს ვაჭრები შეურაცხყოფდნენ მისი მამის სახლს: „მამაჩემის სახლს სავაჭრო სახლად ნუ გადააქცევთ” (იოანეს 2:16). იესოს უყვარდა მამა და გაბრაზებული პასუხობდა მამის სახლის უპატივცემულობას.

იესოს ნორმალური ადამიანური ემოციები ჰქონდა. ბოროტების წინაშე ის განრისხდა - მაგრამ არ შეუცოდავს (მარკოზის 3:5; ეფესელთა 4:26). სიწმიდე არ გამორიცხავდა იესოს ემოციებს. პირიქით, რადგან ის წმიდა იყო, იესოს ემოციები ასახავდა მისი მამის ემოციებს. იესო გაბრაზდა იმის გამო, რამაც მისი მამა გააბრაზა.

იესოს მორჩილება გამოხატავს მის სიყვარულს მამის მიმართ

გამოსამშვიდობებელ გზავნილში იესომ მიუთითა მის მორჩილებაზე, როგორც მამისადმი მისი სიყვარულის მოწმობაზე. „რათა გაიგოს ქვეყნიერებამ, რომ მიყვარს მამა და, როგორც მამამ მამცნო, ისე ვაკეთებ” (იოანეს 14:31). იესომ გამოავლინა თავისი სიყვარული მამის მიმართ მამის ნებისადმი ნებით დამორჩილებით. ეს არის სრულყოფილი სიყვარული.

საბოლოო გამოცდაშიც კი იესო დაემორჩილა მამის ნებას. იესომ იცოდა, რომ გადაიტანდა სამარცხვინო განსაცდელს, რომელსაც მოჰყვებოდა ჯვრის წარმოუდგენელი ტკივილი. ის დაშორდებოდა მამას ადამიანის ცოდვის გამო. იესო ლოცულობდა: „მამაო! თუ გნებავს, ამაცდინე ეს სასმისი..” (ლუკას 22:42). იესო ნაზარეველი მამისადმი მორჩილების საბოლოო გამოცდის წინაშე დადგა.

თავისი ადამიანურობით იესო ითხოვდა ხსნას. მაგრამ თავისი ადამიანურობითვე იესომ აჩვენა მისი, ნებით მორჩილება მამისადმი. „მაგრამ იყოს არა ჩემი ნება, არამედ შენი.” იესომ მამისადმი სრულყოფილი სიყვარული გამოავლინა მამის ნებისადმი დამორჩილებით.

იესოს ცხოვრება იძლევა სრულყოფილი სიყვარულის მაგალითს. სიწმიდე არის გიყვარდეს ღმერთი, როგორც იესოს უყვარდა თავისი მამა.

იესო თავის მიმდევრებს ასწავლიდა ღმერთის სრულყოფილად სიყვარულს

ღმერთის სიყვარული ემოციაზე მეტია. ეს არის გრძელვადიანი ვალდებულება, რომელიც ცვლის ჩვენი ცხოვრების საბოლოო პრიორიტეტებს. იესომ სიყვარული ასე განსაზღვრა:

თუ ვინმე მოდის ჩემთან და არ მოიძულებს თავის მამას და დედას, ცოლსა და შვილებს, ძმებსა და დებს, საკუთარ თავსაც კი, იგი ვერ გახდება ჩემი მოწაფე. ვინც თავის ჯვარს არ იტვირთავს და ისე არ გამომყვება, ჩემი მოწაფე ვერ გახდება (ლუკას 14:26-27).

ებრაელი მასწავლებლებისთვის სიტყვა „სიძულვილი“ ნიშნავდა „გიყვარდეს სხვა რამეზე ნაკლებად.” იესოს მიმდევარს ის ყველა სხვაზე, თუნდაც საკუთარ თავზე მეტად უნდა უყვარდეს. სწორედ ამას ნიშნავს გიყვარდეს ღმერთი - გიყვარდეს ღმერთი ყველაფერზე მეტად.

იესომ თქვა: „არც ერთ მსახურს არ შეუძლია ორ ბატონს ემსახუროს: ან ერთი უნდა სძულდეს და მეორე უყვარდეს; ან იმ ერთს შეეთვისოს და მეორე მოიძულოს” (ლუკას 16:13). სიყვარული მომთხოვნია. თუ ღმერთი გიყვარს, ის ცხოვრებაში პირველ ადგილს უნდა იკავებდეს, ყველაფერზე მაღლა.

იესო ასწავლიდა, რომ ერთგული და ნებაყოფლობითი მორჩილება სიყვარულს გამოხატავს. „ვისაც ჩემი მცნებები აქვს და იცავს მათ, ის არის ჩემი მოყვარული.” ამ სიყვარულით სავსე მორჩილების ჯილდო, ღმერთთან ძალიან ახლო ურთიერთობაა. „ჩემს მოყვარულს კი მამაჩემიც შეიყვარებს; მეც შევიყვარებ მას და მე თვითონ გამოვეცხადები” (იოანეს 14:21).

მრავალი წლის შემდეგ იოანეს გაახსენდა იესოს სიტყვები ზედა ოთახში. იოანე წერდა: „ხოლო ვინც მის სიტყვას იცავს, მასშია ჭეშმარიტად აღსრულებული ღვთის სიყვარული” (1 იოანეს 2:5). სიწმიდე არის სრულყოფილი სიყვარული ღმერთის მიმართ. წმიდა ხალხი ნებით ემორჩილება მამის ნებას. წმიდა ხალხი მიჰყვება იესოს მორჩილების ნიმუშს.

როდესაც სრულყოფილად გვიყვარს ღმერთი, სიამოვნებით ვემორჩილებით მის ნებას. როდესაც სრულყოფილად გვიყვარს ღმერთი, ჩვენ ნებაყოფლობით ვემორჩილებით ჩვენი მამის ნებას. როდესაც ღმერთი სრულყოფილად გვიყვარს, დავითთან ერთად ვლოცულობთ:

გამომიკვლიე უფალო და შეიცანი ჩემი გული; შემამოწმე და გაიგე ჩემი აზრები. ნახე, ზიანის მომტან გზაზე ხომ არ ვდგავარ და მარადიულ გზაზე წამიძეხი! (ფსალმუნის 138:23-24).

სრულყოფილი სიყვარული გვაძლევს ძლიერ სურვილს ვასიამოვნოთ ჩვენს ზეციერ მამას. ჩვენ უარს ვამბობთ ყველაფერზე, რაც ხელს შეუშლის ჩვენს ურთიერთობას მასთან. სიწმიდე არის სრულყოფილი სიყვარული ღმერთის მიმართ.

იესოსა და მამას შორის ურთიერთობა არის ნიმუში ქრისტიანისთვის

► წაიკითხეთ იოანეს მე - 17 თავი.

იესომ თავის მღვდელმთავრულ ლოცვაში სიწმიდის სურათი გადმოსცა. იოანეს მე - 17 თავში იესო ლოცულობდა თავისთვის, მოწაფეებისთვის და შემდეგ ყველა მორწმუნესთვის. იესომ გვაჩვენა, რომ მისი ახლო ურთიერთობა მამასთან არის მაგალითი ურთიერთობის, ქრისტიანებსა და ჩვენს მამას შორის.

იესო ლოცულობდა თავისთვის (იოანეს 17:1-5)

სიკვდილის წინაშე მყოფ იესოს უხაროდა, რომ მან დაასრულა საქმე, რომელიც მამამ დაავალა: „მე განგადიდე დედამიწაზე, აღვასრულე საქმე, რომელიც მომეცი გასაკეთებლად.”

მოგვიანებით ამ ლოცვაში იესომ თქვა: „ჩემს თავს განვწმედ“. ბერძნული სიტყვა hagiazo, რომელიც ითარგმნა, როგორც „განწმედა“ არის სიტყვა, რომელიც ითარგმნება, ასევე როგორც „მიძღვნა“ მოგვიანებით იმავე მუხლში, იესო ლოცულობდა:

განწმიდე (hagiazo) ისინი ჭეშმარიტებით; შენი სიტყვაა ჭეშმარიტება. როგორც შენ მომავლინე ქვეყნიერებაზე, მეც ასევე მივავლინე ისინი ქვეყნიერებაზე. ჩემს თავს განვწმედ (hagiazo) მათთვის, რათა ისინიც განწმედილნი (hagiazo) იყვნენ ჭეშმარიტებით (იოანეს 17:19).

Hagiazo შეიძლება ნიშნავდეს ასევე „განწმედას“ ან „მიძღვნას და გამოყოფას.” იმის გამო, რომ იესოს არ ჰქონდა ცოდვა, მას არ სჭირდებოდა განწმედა. ამ ლოცვაში „განწმედა“ ნიშნავს „მიძღვნას ან გამოყოფას.” იესომ თავი გამოყო იმ საქმის შესასრულებლად, რომელიც მამამ მისცა. იესომ თავი მიუძღვნა იმ დავალებას, რომელიც მამამ მისცა.

იესო ლოცულობდა თავისი მოწაფეებისთვის (იოანეს 17:6-19)

იესო ლოცულობდა, რომ მოწაფეები ჭეშმარიტებით განწმედილიყვნენ. „ჩემს თავს განვწმედ მათთვის, რათა ისინიც განწმედილნი იყვნენ ჭეშმარიტებით.” ისევე, როგორც იესო იყო გამოყოფილი მსახურებისთვის დედამიწაზე, ის ლოცულობდა, რომ მოწაფეებიც ყოფილიყვნენ გამოყოფილნი მსახურებისთვის. ძესა და მამას შორის ურთიერთობა, მოწაფეებსა და მამას შორის ურთიერთობის ნიმუში იყო. რადგან მოწაფეები მიჰყვებოდნენ იესოს მაგალითს, ისინი გამორჩეულ იქნენ, რათა სამყაროსთვის გაეზიარებინათ მისი ჭეშმარიტება.

იესო ლოცულობდა ყველა მორწმუნესთვის (იოანეს 17:20-26)

შემდეგ იესო ლოცულობდა ყველასთვის „ვინც მათი სიტყვით მირწმუნებს“. ის ლოცულობდა, რომ ყველა ქრისტიანმა გაიზიაროს ის ერთობა, რომელიც მას ჰქონდა მამასთან. იესო ლოცულობდა, რომ მოწაფეები „სრულყოფილნი იყვნენ ერთობაში.” ეს იგივე სიტყვაა, რომელიც გამოიყენება მათეს 5:48-ში: „იყავით სრულყოფილნი, როგორც თქვენი ზეციერი მამაა სრულყოფილი.” ეს სიტყვა მიუთითებს მიზნის მიღწევაზე. მიზანი არის სრულყოფილი სიყვარული, სიყვარული, რომელიც ჩანს სამებაში.

ჩვენ, როგორც მორწმუნეები, მოწვეულნი ვართ გავიზიაროთ მამისა და ძის ღვთაებრივი სიყვარული. იესო ლოცულობდა: „რათა სიყვარული, რომლითაც შემიყვარე, მათშიც იყოს და მეც ვიყო მათში.” სიყვარული იესოსა და მამას შორის არის ნიმუში ყველა მორწმუნესთვის. აი რას ნიშნავს იყო წმიდა: გქონდეს იესოს მიერ ნიმუშად მოცემული სრულყოფილი სიყვარული.

ჯორჯს ჰქონდა შეკითხვა თავის პასტორთან. „პასტორ, მინდა ვიყო წმიდა. აბრაამის მსგავსად, მინდა ვიყო ღმერთის მეგობარი. მაგრამ არსებობს ერთი პრობლემა. მე ვაკეთებ რაღაცეებს, რაც ვიცი, რომ არასწორია. მე მიყვარს ღმერთი, მაგრამ არ მინდა დავემორჩილო მას. შემიძლია ვიყო ღმერთის მეგობარი, თუ მას არ ვემორჩილები?”

იესომ უპასუხა ჯორჯის კითხვას 2000 წელზე მეტი ხნის წინ. „თუ მე გიყვარვართ, დაიცავთ ჩემს მცნებებს” (იოანეს 14:15). ღმერთი არსად ამბობს: „თუ გიყვარვარ, შეგიძლია განაგრძო ცხოვრება განზრახ ცოდვაში.” პირიქით, იესომ თქვა: „თუ მე გიყვარვართ, დაიცავთ ჩემს მცნებებს“. იესომ განაგრძო: „ვისაც არ ვუყვარვარ, არ იცავს ჩემს სიტყვებს” (იოანეს 14:24).

ზოგიერთები, ვინც თავს ქრისტიანებად აცხადებენ, საუბრობენ მათ ღვთისადმი სიყვარულზე, იმ დროს, როდესაც განაგრძობენ განზრახ ცოდვაში ცხოვრებას. ამ ადამიანებისთვის ღმერთის სიყვარული უბრალოდ ემოციაა. ისინი აცხადებენ, რომ უყვართ ღმერთი, მაგრამ ამან არ შეცვალა მათი ცხოვრება. თუმცა, ღმერთის სიყვარული უფრო მეტია, ვიდრე ემოცია ან გრძნობა. ღმერთის სიყვარული მოითხოვს მისი მცნებებისადმი ნებაყოფლობით მორჩილებას.

სალის ჰქონდა შეკითხვა თავის პასტორთან. „პასტორ, მინდა ვიყო წმიდა. იობის მსგავსად, მინდა ვიყო უმწიკვლო და მართალი. მე ყურადღებით ვიცავ ყველა მცნებას. მაგრამ არსებობს ერთი პრობლემა. სინამდვილეში არ მიყვარს ღმერთი. მე მას ვემორჩილები შიშის გამო, თუ არ დავემორჩილები, გაბრაზდება. ღმერთს ვემორჩილები, მაგრამ არ მიყვარს. შემიძლია ვიყო წმიდა, თუ ღმერთი არ მიყვარს?”

იესომ უპასუხა სალის კითხვას 2000 წელზე მეტი ხნის წინ. იესომ მისცა გზავნილი ეფესოს ეკლესიას. მან შეაქო მათი კარგი საქმეები და მოციქულებრივი მოძღვრება. მან შეაქო ისინი მათი ერთგულებისთვის დევნის წინაშე. მაგრამ მან თქვა: „მაგრამ შენს საწინააღმდეგოდ ის მაქვს, რომ მიატოვე შენი პირველი სიყვარული.” იესომ იმდენად სერიოზულად მიიღო სიყვარულის ნაკლებობა, რომ გააფრთხილა „გადავწევ შენს სალამპრეს თავისი ადგილიდან“, თუ არ მოინანიებდნენ და არ დაუბრუნდებოდნენ პირველ სიყვარულს (გამოცხადების 2:2-5).

ზოგიერთი ქრისტიანი თვლის, რომ მათ შეუძლიათ ღვთის კეთილგანწყობა მოიპოვონ მორჩილებით, მაგრამ მათ მორჩილებას სიყვარული არ ახლავს. მათ მიაჩნიათ, რომ სიწმიდე არის წესების სიის მორჩილება. მათ დაავიწყდათ, რომ სიწმიდის საფუძველი ღვთისადმი სიყვარულია.

გულის სიღრმეში ჯორჯსა და სალის ერთი და იგივე ძირითადი პრობლემა აქვთ; არცერთ მათგანს არ უყვარს ღმერთი. ჯორჯის ღვთისადმი სიყვარულის ნაკლებობა ამქვეყნიურობაში ჩანს. ამქვეყნიურობა ამბობს: „მე მიყვარს ეს სამყარო იმაზე მეტად, ვიდრე ღმერთი.”

სალის ღმერთისადმი სიყვარულის ნაკლებობა ლეგალიზმში ჩანს. ლეგალიზმი ამბობს: „მე ვემორჩილები ღმერთს არა სიყვარულით, არამედ ღვთის კეთილგანწყობის მოპოვების სურვილით.” არცერთი მათგანი არ არის მოტივირებული ღვთისადმი სიყვარულით. პასუხი ამქვეყნიურობაზეც და ლეგალიზმზეც ერთია - ღმერთის სიყვარული.

პასუხი ამქვეყნიურობაზე: ღმერთის სიყვარული

რას ნიშნავს იყო ამქვეყნიური? ბევრჯერ ჩვენ განვსაზღვრავთ ამქვეყნიურობას ჩაცმის სტილით, გართობის ტიპით, საზოგადოების მოწონების სურვილით, გამორჩეულობით ან სხვა გარეგნული ნიშნით. ეს შეიძლება იყოს ამქვეყნიურობის სიმპტომები, მაგრამ ამქვეყნიურობა ბევრად უფრო ღრმაა. ეს არის ის კითხვა, რომელიც უნდა დავსვათ ამქვეყნიურობის განსაზღვრებისთვის: „რას მოაქვს ჩემთვის ჭეშმარიტი სიამოვნება?”

„ამქვეყნიურობა“ ნიშნავს ქვეყნიერებისგან იღებდე სიამოვნებას. ამქვეყნიური ადამიანი ეძებს საბოლოო კმაყოფილებას ამ სამყაროსგან. ამქვეყნიურობა ნიშნავს ქვეყნიური ღირებულებების ღვთისაზე მაღლა დაყენებას.

ლოტმა „აღაპყრო თვალები და დაინახა, რომ იორდანეს მთელი ტაფობი კარგად ირწყვებოდა“. მან აირჩია ხეობა, რომელიც ესიამოვნა მის თვალებს (დაბადების 13:10-11). ლოტი ამქვეყნიური იყო; მას ახარებდა ამქვეყნიური სიამოვნებები.

დემასმა მიატოვა მსახურება, რადგან ქვეყნიერებაში იპოვა სიამოვნება. პავლე წერდა: „ვინაიდან დემასმა შეიყვარა ეს ქვეყნიერება, მიმატოვა და წავიდა თესალონიკეს," აყვავებულ ქალაქში (2 ტიმოთეს 4:10). დემასი ამქვეყნიური იყო; მას უყვარდა ქვეყნიერება.

ღვთისმოსავი ადამიანი ყველაზე დიდ სიამოვნებას იღებს ღმერთში. მეფსალმუნე წერდა: „და შენ გარდა არაფერი მსურს დედამიწაზე” (ფსალმუნის 72:25). მეფსალმუნე ღვთისმოსავი იყო; მას უყვარდა ღმერთი.

ამქვეყნიურობაზე პასუხი არ არის წესების კრებული. ამქვეყნიურობაზე პასუხი არის ღმერთის სიყვარული. მე-19 საუკუნის შოტლანდიელი პასტორი, თომას ჩალმერსი ქადაგებდა თემას: „ახალი სიყვარულის განდევნის ძალა.” პასტორმა ჩალმერსმა თქვა, რომ ორი რამ უნდა გავაკეთოთ, თუ გვინდა შევწყვიტოთ ქვეყნიერების სიყვარული.

1. ჩვენ რაღაც უნდა გადავდოთ. უნდა ვაღიაროთ ამ სამყაროს სიცარიელე. როდესაც ვხედავთ ამქვეყნიური ნივთების ამაოებას, ჩვენი სიყვარული ქვეყნიერების მიმართ სუსტდება. მაგრამ ეს თავისთავად საკმარისი არ არის.

2. ჩვენ რაღაცით უნდა შევიმოსოთ. უნდა შევცვალოთ ქვეყნიერების სიყვარული რაღაც უფრო ლამაზით. როდესაც ჩვენ გვიყვარდება ღმერთი, ჩვენი ახალი სიყვარული განდევნის ძველ სიყვარულს ქვეყნიერების მიმართ.

ქვეყნიერების სიყვარულის საწინააღმდეგო წამალი, ღმერთის შეყვარებაა. იესომ თქვა იგავი ვაჭარზე, რომელმაც გაყიდა ყველაფერი, რაც ჰქონდა ერთი ძვირფასი მარგალიტის შესაძენად.

კიდევ, ცათა სამეფო წააგავს ვაჭარს, რომელიც ლამაზ მარგალიტებს ეძიებს; როგორც კი ძვირფას მარგალიტს იპოვის, წავა, გაყიდის ყოველივეს, რაც აბადია და მას იყიდის (მათეს 13:45-46).

წარმოიდგინეთ, ამ ვაჭრისთვის რომ გეთქვათ: „ძალიან ვწუხვარ იმის გამო, რომ ამდენი ქონების გაყიდვა მოგიწიათ.” ვაჭარი ალბათ დაგცინებდათ! ის იტყოდა: „მსხვერპლი? მე არ გამიღია მსხვერპლი; მე ვიყიდე მარგალიტი დიდ ფასად. რაც გავყიდე არაფერია ამ ლამაზ მარგალიტთან შედარებით.” ვაჭარმა ახალი სიყვარული იპოვა. მას ისეთი რამ შეუყვარდა, რამაც მისი ძველი სიყვარული განდევნა.

ამქვეყნიურობაზე პასუხი ღმერთის შეყვარებაა. ღმერთისადმი სიყვარული განდევნის ჩვენს სიყვარულს ფულის, აპლოდისმენტების, სანახაობისა და ყველაფრის მიმართ, რასაც ქვეყნიერება იყენებს ღვთის ხალხის საცდუნებლად. წმიდა ადამიანებს უყვართ ღმერთი - და ეს სიყვარული განდევნის სიყვარულს ქვეყნიერების მიმართ.

პასუხი ლეგალიზმზე: ღმერთის სიყვარული[1]

როდესაც ჩვენ გულწრფელად გვსურს ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით, შეიძლება გვქონდეს ცდუნება, გავცდეთ „ქრისტიანული სრულყოფილების“ ბიბლიურ პრინციპს და დავექვემდებაროთ რჯულის დაცვიდან გამომდინარე „პერფექციონიზმს.”

ბიბლიური „ქრისტიანული სრულყოფილება“ არის ღმერთისადმი განუყოფელი სიყვარულის გული. ქრისტიანული სრულყოფილება აჩვენებს გულს, რომელიც ცდილობს ღმერთს ასიამოვნოს ყველა სფეროში. ის აცნობიერებს, რომ გულწრფელი მოსიყვარულე გულიც კი ვერ მიგვიყვანს სრულყოფილი შესრულების დონემდე. ჩვენ შეზღუდული ვართ ჩვენი ადამიანური სისუსტით. წმიდა ადამიანი ნებაყოფლობით არ დაარღვევს ღვთის რჯულს, მაგრამ უწმიდესი ადამიანი აგრძელებს ღვთის მადლის იმედად ყოფნას იმ სფეროებში, სადაც ჩვენ უნებლიეთ არ ვასრულებთ ღვთის აბსოლუტურ სტანდარტებს სწორისა და არასწორის შესახებ.

მეორეს მხრივ, "პერფექციონიზმი" მაიძულებს ველოდო სრულყოფილ შესრულებას, ცხოვრების ყველა სფეროში. პერფექციონიზმი ყურადღებას ამახვილებს ჩემზე და ჩემს შესრულებაზე, როგორც წმიდა ადამიანზე, ნაცვლად იმისა, რომ ყურადღება გაამახვილოს იესოზე და მის ძალაზე ჩემს ცხოვრებაში.

პერფექციონიზმს ხშირად მივყავართ ლეგალისტურ მცდელობამდე, რათა „მოვიპოვოთ“ ღმერთის კეთილგანწყობა განცალკევების გზით. ის ხშირად ზომავს სიწმიდეს იმ რაღაცეების ჩამონათვალით, რასაც მე არ ვაკეთებ (არ ვეწევი, არ ვსვავ ალკოჰოლურ სასმელებს, არ ვიცვამ უხამს ტანსაცმელს) ან იმით, რასაც ვაკეთებ (ვმარხულობ, ვლოცულობ, ვწირავ ეკლესიას.)

როგორც მე-4 გაკვეთილში ვნახეთ, წმიდა ადამიანს სურს გამოეყოს ყველაფერს, რაც ღმერთს არ მოსწონს. იმის თქმა, „მე მიყვარს ღმერთი მთელი გულით“ და შემდეგ იცხოვრო ისეთი ცხოვრებით, რომელიც ცდილობს ამქვეყნიური სურვილების დაკმაყოფილებას, არასწორია..

თუმცა, ჩვენ არასოდეს უნდა მივცეთ საშუალება გამოყოფილ გულს და გამოყოფილ ცხოვრებას, მიგვიყვანოს იქამდე, რომ გვჯეროდეს, რომ შეგვიძლია შევაფასოთ ჩვენი ურთიერთობა ღმერთთან სიით „რის გაკეთება შეიძლება და რისი არა“. სიწმიდე უპირველეს ყოვლისა გულის საქმეა და ღმერთთან სიყვარულით სავსე ურთიერთობაა. ეს ურთიერთობა შთააგონებს ჩვენს სურვილს ვიცხოვროთ წმიდა, გამოყოფილი ცხოვრებით. საპირისპირო არასოდეს იმუშავებს: განცალკევებული ცხოვრება თავისთავად არასოდეს შთააგონებს ღვთისადმი სიყვარულს.

ჩვენ უნდა ვეცადოთ ვიყოთ სრულყოფილები, როგორც ღმერთი ბრძანებს. ჩვენ არ უნდა ვესწრაფოდეთ ღვთის კეთილგანწყობის მოპოვებას პერფექციონიზმის გზით. სრულყოფილი გული არის გული, რომელსაც ღმერთი მთლიანად უყვარს.

► რომელი უფრო დიდი ცდუნებაა თქვენს ეკლესიაში, ამქვეყნიურობა თუ ლეგალიზმი? იმსჯელეთ, როგორ შეუძლია ღმერთისადმი გაღრმავებულმა სიყვარულმა უზრუნველყოს სწორი პასუხი რომელიმე ამ პრობლემაზე. განიხილეთ პრაქტიკული ნაბიჯები ღვთისადმი სიყვარულის გაღვივებისთვის იმ ადამიანებში, რომლებსაც ემსახურებით.

გასაღები წმიდა ცხოვრებისთვის: ღმერთის სიყვარული

ჩვენ გვიყვარს ღმერთი მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მას სრულად ვემორჩილებით. ჩვენ სრულად ვემორჩილებით ღმერთს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ის ნამდვილად გვიყვარს. როგორც ღვთის შვილებს, ჩვენ შეგვიძლია მოვალეობის მოხდის მიზნით ღვთისადმი მსახურების ჩარჩოებს მიღმა გავიდეთ. ჩვენ შეგვიძლია მივაღწიოთ იმ დონეს, სადაც სიამოვნებით ვემსახურებით მას. ეს სიამოვნება მხოლოდ სიყვარულით მოვა. ბავშვი, რომელიც მშობლებს მხოლოდ შიშით ან მოვალეობის გამო ემორჩილება, ვერასოდეს იპოვის სიხარულს მორჩილებაში. ბავშვი, რომელიც სიყვარულით ემორჩილება, მორჩილებას სიხარულად თვლის.

როდესაც პატარა ბავშვი სწავლობს ვიოლინოზე დაკვრას, მან ყოველდღიურად უნდა იმეცადინოს. თავიდან, მეცადინეობა შეიძლება იყოს მოვალეობა და არა სიხარული. მაგრამ თუ ბავშვი ოდესმე გახდება შესანიშნავი მევიოლინე, მან უნდა მიაღწიოს იქამდე, რომ ვიოლინოზე დაკვრა მოვალეობაზე მეტი იყოს. ეს უნდა გახდეს სიამოვნება. მოვალეობაა, როდესაც ბავშვი მეცადინეობს, რადგან დედა ეუბნება: „უნდა იმეცადინო.” სიხარულია, როდესაც ბავშვი უკრავს, რადგან სიამოვნებას იღებს ამით. ნამდვილი მევიოლინე მეცადინეობის მოვალეობაშიც სიამოვნებას იღებს.

იგივე ეხება ჩვენს სულიერ ცხოვრებასაც. წმიდა ადამიანი კითხულობს ღვთის სიტყვას, როგორც სულიერ დისციპლინას, მაგრამ ის ასევე სიამოვნებას იღებს ღვთის სიტყვით. ღმერთისადმი მორჩილება მოვალეობაცაა და სიამოვნებაც.

დაფიქრდით განსხვავებაზე, როდესაც ღმერთს სიამოვნებით ვემსახურებით და არა მოვალეობის გამო. მორჩილება ხდება სიხარული და არა ტვირთი. ლოცვა, ღვთის სიტყვა და ქრისტიანული ცხოვრების წეს-ჩვეულებები ხდება სიხარული. აი რას ნიშნავს ღმერთის მიმართ სიყვარული. წმიდა ხალხი სიხარულით ემორჩილება, რადგან უყვართ ღმერთი.

ჯონ სუნგი იყო მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი უდიდესი მახარებელი. ის იყო ჩინეთის ფუჯიანის პროვინციაში მეთოდისტი პასტორის ვაჟი და გახდა ქრისტიანი ცხრა წლის ასაკში.

სუნგი შეერთებულ შტატებში სასწავლებლად ცხრამეტი წლის ასაკში ჩავიდა. ბრწყინვალე სტუდენტმა ჯონ სუნგმა მიიღო ბაკალავრის, მაგისტრის და დოქტორის ხარისხი ქიმიაში სულ რაღაც ექვს წელიწადში. სამწუხაროდ, ამ პერიოდის განმავლობაში, სუნგმა დაიწყო ეჭვის შეტანა ბიბლიურ სწავლებებში, რომლებიც მან მამისგან მოისმინა.

სუნგმა გადაწყვიტა ერთი წელი გაეტარებინა გაერთიანებულ სასულიერო სემინარიაში თავის კითხვებზე პასუხების მოსაძებნად. პასუხების გაცემის ნაცვლად, გაერთიანების ლიბერალმა პროფესორებმა კიდევ უფრო შეარყიეს სუნგის რწმენა.

1926 წელს ჯონ სუნგი დაესწრო ღვთისმსახურებას ჰარლემში. იმ საღამოს, თხუთმეტი წლის გოგონა ამოწმებდა იმ გარდაქმნების შესახებ, რომელიც ღმერთმა მოახდინა მის ცხოვრებაში. სუნგმა ღმერთთან განახლებული ურთიერთობის ძიება დაიწყო. სემინარიის პროფესორებმა დაასკვნეს, რომ ჯონ სუნგი ფსიქიკურად დაავადებული იყო და პრეზიდენტმა ჰენრი სლოან ქოფინმა, ის გიჟების თავშესაფარში გაამწესა. თავშესაფარში ყოფნის 193 დღის განმავლობაში ჯონ სუნგმა ორმოცჯერ წაიკითხა მთელი ბიბლია.

გათავისუფლების შემდეგ ჯონ სუნგი ჩინეთში დაბრუნდა. დოქტორმა სუნგმა იცოდა, რომ მას შეეძლო დაეკავებინა მასწავლებლის პოზიცია ჩინეთის ნებისმიერ პრესტიჟულ უნივერსიტეტში. თუმცა, გემზე ყოფნისას სუნგს ღმერთმა მოუწოდა სიცოცხლის უფრო სიღრმისეულად მიძღვნისკენ. ერთ დღეს, როგორც მისი მიძღვნის სიმბოლო და როგორც გზა მასწავლებლობის კარიერასთან ყოველგვარი კავშირის გაწყვეტისა. დოქტორმა სუნგმა შეკრიბა თავისი დიპლომები და აკადემიური ჯილდოები და გადაყარა ისინი ზღვაში.

ჯონ სუნგი ჩინეთში ჩავიდა არა როგორც "დოქტორი ჯონ სენგი, ქიმიის პროფესორი“, არამედ როგორც „ჯონ სუნგი, ღვთის მსახური.” სუნგმა დაიწყო ქადაგება და ჰქონდა ძლიერი მახარებლური მსახურება. ისტორიკოსების შეფასებით, 1927 წლიდან, მისი ჩინეთში დაბრუნებისა და 1944 წელს, ორმოცდაერთი წლის ასაკში მის გარდაცვალებამდე პერიოდში, ჯონ სუნგის მსახურებების დროს ასი ათასზე მეტი ადამიანი მოექცა.

ჯონ სუნგის ცხოვრება გვიჩვენებს, რომ ღმერთის სიყვარული ემოციაზე მეტია. ღმერთისადმი სიყვარულის გამო დოქტორმა სუნგმა უარი თქვა პრესტიჟულ მასწავლებლობაზე ჩინეთის უნივერსიტეტში და უპასუხა ღვთის მოწოდებას ქადაგების შესახებ. ღმერთისადმი სიყვარულის გამო ჯონ სუნგმა მიატოვა კარგი ანაზღაურებადი თანამდებობა და უბრალო ცხოვრებით ცხოვრობდა, იღებდა გლეხურ საკვებს. ღვთისადმი სიყვარულის გამო ჯონ სუნგი ყოველდღე საათებს ატარებდა ლოცვასა და ბიბლიის შესწავლაში. მისი სიცოცხლე ღვთისადმი სიყვარულმა მოიცვა და ამ სიყვარულის გამო ღმერთმა გამოიყენა ჯონ სუნგი, რათა ათასობით ადამიანი მიეყვანა ქრისტემდე.

(1) იყო წმიდა ნიშნავს, გიყვარდეს ღმერთი.

(2) წმიდა ადამიანები უდიდეს სიამოვნებას იღებენ ღმერთში.

(3) ვინაიდან იციან რა, რომ ღვთის რჯული ასახავს მის სიყვარულს, წმიდა ხალხი სიამოვნებას იღებს ღვთის რჯულით.

(4) ისინი, ვინც სიამოვნებას იღებენ ღმერთში, აღმოაჩენენ, რომ ღმერთი მათ უცხადებს თავის თავს.

(5) იესომ შექმნა სრულყოფილი მაგალითი იმისა, თუ რას ნიშნავს ღმერთის სიყვარული.

(6) ამქვეყნიურობის პასუხი არის ღმერთისადმი ღრმა სიყვარული.

(7) ლეგალიზმზე პასუხი ღმერთისადმი ღრმა სიყვარულია.

(1) წარმოიდგინეთ, რომ ახალმოქცეულმა ქრისტიანმა გითხრათ: „მინდა ღმერთთან უფრო ღრმა ურთიერთობა მქონდეს. მე მიყვარს ღმერთი, მაგრამ მიჭირს იმის გარკვევა, როგორ გავიზარდო მასთან ურთიერთობაში. ვერ ვხედავ ღმერთს და ამიტომ ის შორეული ჩანს. როგორ მოვიქცე?” დაწერეთ 1-2 გვერდიანი წერილი, რომელშიც დაეხმარებით ამ მორწმუნეს გაიგოს, როგორ გაიზარდოს ღმერთთან ურთიერთობაში. დაამატეთ წმიდა წერილის წაკითხვის, ლოცვითი ცხოვრების განვითარებისა და თქვენი რწმენის გაზიარების პრაქტიკული ნაბიჯები. მომდევნო გაკვეთილზე თითოეულმა სტუდენტმა უნდა წაიკითხოს თავისი პასუხი და დაუთმეთ დრო ამ პასუხების განხილვას.

(2) დაიწყეთ შემდეგი გაკვეთილი მარკოზის 12:29-31-ის წაკითხვით.