Lesson 10: სიწმიდე ქრისტეს მსგავსებაა

ამ გაკვეთილის ბოლოს სტუდენტმა უნდა:

(1) გააცნობიეროს სიწმიდის ცენტრალური როლი ეპისტოლეებში.

(2) ხარობდეს იმის გამო, რომ ღმერთმა იზრუნა, რათა თავისი ხალხი ქრისტეს მსგავსები გახადოს.

(3) შეიმეცნოს ბალანსი იმას შორის, რაც ღმერთმა უკვე გააკეთა, რათა გაგვხადოს წმიდები და იმას შორის, რის გაკეთებასაც ღმერთი აგრძელებს, როდესაც ჩვენ ვიზრდებით სიწმიდეში.

(4) დააფასოს განზრახ ცოდვაზე თანმიმდევრულად გამარჯვებული ცხოვრების შესაძლებლობა.

(5) დაიმახსოვროს ფილიპელთა 2:1-5.

[1]ეს არის კვირა დღის ადრეული დილა, იესოს ამაღლებიდან დაახლოებით ოცდაათი წლის შემდეგ. ფილიპეში, კერძო სახლში, ქრისტიანთა ჯგუფი იკრიბება თაყვანისცემისთვის. ისინი აღფრთოვანებულები არიან, რადგან მათ მიიღეს წერილი პავლესგან, მათი საყვარელი პასტორისაგან.

ლიდერი იწყებს პავლეს წერილის კითხვას. პავლეს სიტყვები სიხარულით სავსე გულიდანაა გამოღებული. მიუხედავად იმისა, რომ ის რომის ციხეშია, ის ხარობს ქრისტეში. პავლემ არ იცის, გაათავისუფლებენ თუ მოკლავენ, მაგრამ მას მშვიდობა აქვს. რატომ? „ჩემთვის სიცოცხლე ქრისტეა და სიკვდილი - მონაგები” (ფილიპელთა 1:21).

როგორც მათი სულიერი მამა, პავლე მოუწოდებს ფილიპელ ქრისტიანებს განაგრძონ თავიანთი ქრისტიანული რწმენის ზრდა. მას სურს იხილოს ეს მორწმუნეები ზრდასრულ ქრისტიანებად, წმიდა ხალხად, როგორებადაც ღმერთმა მათ მოუწოდა. პავლე წერს: „მოიქეცით ქრისტეს სახარების ღირსად” (ფილიპელთა 1:27). მოიქეცით ქრისტეს სახარების ღირსად? როგორ არის ეს შესაძლებელი?

პავლეს პასუხია: იცხოვრე ქრისტეს გონებით. „რამეთუ აზრები, რაც ქრისტეშია, იყოს თქვენ შორისაც” (ფილიპელთა 2:5). თუ ფილიპეში მცხოვრებ ქრისტიანებს ექნებათ ქრისტეს გონება, ისინი დაემსგავსებიან ქრისტეს. წმიდა ცხოვრების საიდუმლო არის ქრისტეს გონებით ცხოვრება. სიწმიდე არის ქრისტეს მსგავსება.

ეპისტოლეები ქრისტიანებს სიწმიდისკენ მოუწოდებდნენ

ყოველი ქრისტიანი მოწოდებულია იყოს წმიდა. ღმერთმა „ამოგვარჩია ჩვენ მასში [ქრისტეში] ქვეყნიერების შექმნის წინ, რათა წმიდანები და უბიწოები ვიყოთ მის წინაშე სიყვარულით” (ეფესელთა 1:4). ღვთის მარადიული მიზანი გადარჩენაში იყო, რომ ვექციეთ წმიდა ხალხად.

პირველი საუკუნის არც ერთ ებრაელ ქრისტიანს არ გაკვირვებია იმის წაკითხვა, რომ ქრისტიანები მოწოდებულნი არიან, იყვნენ წმიდები. ღმერთმა ბრძანა სიწმიდე ლევიანებში. ებრაელმა ქრისტიანებმა იცოდნენ, რომ ღმერთი მოელის, რომ თავისი ხალხი იყოს წმიდა.

თუმცა, წარმართები იზრდებოდნენ იმ გარემოში, სადაც თაყვანს სცემდნენ წარმართულ ღმერთებს, რომლებიც არ იყვნენ წმიდები. სიწმიდის შესახებ უწყება უცხო იყო წარმართებისთვის. პეტრემ მისწერა არაებრაულ ქრისტიანებს, რომლებიც სულ ახლახანს „იქენით გამოსყიდულნი, მამებისგან მემკვიდრეობით გადმოცემული ამაო გზიდან” (1 პეტრეს 1:18). ეს ხალხი წარმართები იყვნენ, რომელთაც არ ჰქონდათ ჭეშმარიტი სიმართლის ცნება, მაგრამ პეტრემ მათ წმიდა ცხოვრებისკენ მოუწოდა.

მოციქულები ასწავლიდნენ ახალმოქცეულ წარმართებს როგორ ეცხოვრათ წმიდა ცხოვრებით. მათ ეს გზავნილი დადებითი კუთხით გადასცეს: „ეს არის ის, რაც უნდა გააკეთოთ.” ასევე მათ ეს გზავნილი უარყოფითი კუთხით გადასცეს: „ეს არის ის, რაც არ უნდა გააკეთოთ.”

ორმოცჯერ არიან ეპისტოლეებში მორწმუნეები მოხსენიებულნი, როგორც „წმიდები.” ახალი აღთქმის წმიდანი არ არის ადამიანი, რომელიც დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა და გამოსახულია დიდი ევროპული ტაძრის ვიტრაჟზე. წმიდანი არის ის, ვინც ცხოვრობს ისე, როგორც ღმერთმა მოუწოდა თავის ხალხს, რომ იცხოვრონ. ყოველი ქრისტიანი მოწოდებულია, რომ იყოს წმიდა; ყოველი ქრისტიანი მოწოდებულია, რომ იყოს წმიდანი.

მოციქულებმა მოუწოდეს მორწმუნეებს სიწმიდისკენ სწრაფვა ზე

პავლემ შეახსენა კორინთელ მორწმუნეებს, რომ ისინი არიან „ცოცხალი ღვთის ტაძარი” (2 კორინთელთა 6:16). ტაძარი თაყვანისცემის წმიდა ადგილი იყო. რადგანაც ჩვენ ვართ ღვთის ტაძარი, „განვიწმიდოთ ხორცისა და სულის ყოველგვარი სიბილწისგან და ღვთის მოშიშებით აღვასრულოთ სიწმიდე” (2 კორინთელთა 7:1).

ღვთის ხალხი მოწოდებულია „განიშოროთ ძველი კაცის წინანდელი ცხოვრება, მაცდური გულისთქმებით რომ იხრწნება“ და „შეიმოსოთ ახალი კაცით” (ეფესელთა 4:22-24). პავლე წერდა, რომ ქრისტემ „თავი დასდო ჩვენთვის, რათა გამოვესყიდეთ ყოველგვარი ურჯულოებისგან და თავისთვის განეწმიდა რჩეული ხალხი, კეთილ საქმეებს მოწყურებული” (ტიტეს 2:14). ებრაელთა მიმართ წერილის ავტორმა თავის მკითხველს დაავალა: „ეცადეთ მშვიდობა და სიწმიდე იქონიოთ ყველასთან, ურომლისოდაც ვერავინ იხილავს უფალს” (ებრაელთა 12:14). ღვთის ხალხი მოწოდებულია, რომ იყოს წმიდა.

მოციქულები ლოცულობდნენ, რომ ქრისტიანები წმიდები გამხდარიყვნენ

პავლე ლოცულობდა, რომ ღვთის ხალხი წმიდა ყოფილიყო.

► წაიკითხეთ 1 თესალონიკელთა 1:2—10. აღწერეთ თესალონიკის ქრისტიანები პავლეს წერილის დასაწყისში.

ადამიანები, რომლებმაც მიიღეს პავლეს წერილი თესალონიკის ეკლესიისადმი, ნამდვილი ქრისტიანები იყვნენ. ისინი გამოირჩეოდნენ თავიანთი რწმენით, სიყვარულით და იმედის სიმტკიცით. ისინი იყვნენ „ღმერთისათვის საყვარელი ძმები.” სახარება მივიდა მათთან „არა მხოლოდ სიტყვით, არამედ ძალით და სულიწმიდით და სრული რწმენით.” მათ „მიიღეს სიტყვა მრავალ გასაჭირში სულიწმიდის სიხარულით.” ისინი იყვნენ „მაგალითი ყველა მორწმუნესთვის მაკედონიაში და აქაიაში.” მათ უარყვეს „კერპები, რათა ემსახურათ ცოცხალი და ჭეშმარიტი ღმერთისთვის.”

თუმცა, ამ ქრისტიანებს მაინც სჭირდებოდათ ღმერთთან უფრო ღრმა ურთიერთობების გამოცდილება. ისინი წმიდები იყვნენ. ხელახლა შობით ღმერთმა დაიწყო მათი განწმედა. თუმცა პავლე ლოცულობდა:

თავად მშვიდობის ღმერთმა კი წმიდაგყოთ სრულად და მთლიანად, რათა თქვენი სული, სამშვინველი და სხეული დაცულ იქნეს უბიწოდ ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს მოსვლისთვის (1 თესალონიკელთა 5:23).

ეს ლოცვა მნიშვნელოვანი იყო პავლესათვის. ის ლოცულობდა „დღედაღამ მხურვალედ ვლოცულობთ, რათა ვიხილოთ თქვენი სახე და შევავსოთ თქვენი რწმენის ნაკლულობა” (1 თესალონიკელთა 3:10). ეს ხალხი ჭეშმარიტი ქრისტიანები იყვნენ; მაგრამ პავლემ იცოდა, რომ რაღაც აკლდათ. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ისინი იყვნენ „ნაკლის მქონე“ ქრისტიანები; პავლემ უკვე შეაქო ისინი ქრისტიანული გამოცდილებისთვის.

მათ ქრისტიანულ გამოცდილებაში არაფერი იყო „მცდარი“, მაგრამ პავლემ იცოდა, რომ მათ შემდგომი ზრდა სჭირდებოდათ. ისინი განიწმიდნენ, მაგრამ ის ლოცულობდა, ღმერთმა „გაგწმიდოთ სრულიად.” ის ლოცულობდა, რომ ღმერთს ისინი წმიდად ექცია. ის ლოცულობდა, რომ ღმერთს განეწმიდა მათი „სული, სამშვინველი და სხეული.”

ეპისტოლეები გვპირდებიან, რომ ქრისტიანებს შეუძლიათ იყვნენ წმიდები

როდესაც ის ლოცულობდა, რომ ეფესელები „აღვსებულიყვნენ ღვთის მთელი სისავსით“, პავლე დარწმუნებული იყო, რომ ღმერთი უპასუხებდა მის ლოცვას, რადგან ის ლოცულობდა, „მას, ვისაც ჩვენში მოქმედი ძალით შეუძლია განუზომლად მეტის კეთება, ვიდრე ჩვენ ვთხოვთ ან ვფიქრობთ…” (ეფესელთა 3:20). ღვთის მოწოდება წმიდა გულისადმი შეუძლებელი მცნება არ არის. ღვთის მოწოდება ხელმისაწვდომია ყველა მორწმუნესთვის.

როდესაც ის ლოცულობდა თესალონიკელი ქრისტიანებისთვის, პავლე დარწმუნებული იყო, რომ ღმერთი უპასუხებდა მის ლოცვას. პავლე მიყვებოდა თავის ლოცვას: „თავად მშვიდობის ღმერთმა კი წმიდაგყოთ სრულად და მთლიანად“ ამ დაპირებით: „ერთგულია, ვინც მოგიწოდათ, რომელიც აღასრულებს კიდეც ამას” (1 თესალონიკელთა 5:24). ეპისტოლეები გვპირდებიან, რომ ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ წმიდები.

ძველ აღთქმაში ღმერთმა გამოავლინა უწყება წმიდა გულისა და წმიდა ხელების თაობაზე რჯულისა და წინასწარმეტყველების მეშვეობით. იესო ქრისტეს ცხოვრებაში ღმერთმა სრულყოფილი სიყვარულის მაგალითი მოგვცა. საქმეებში პირველმა ქრისტიანებმა აჩვენეს, რომ უბრალო მორწმუნეებს შეუძლიათ წმიდა ცხოვრებით იცხოვრონ სულიწმიდის ძალით. ეპისტოლეებში გზავნილი სიწმიდის შესახებ გამოიყენება მორწმუნის ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

სიწმიდე არის ქრისტეს მსგავსი გული და გონება

ეპისტოლეები გვასწავლიან, რომ სიწმიდე არის ქრისტეს მსგავსება. მორწმუნეები უნდა დაემსგავსონ ქრისტეს. იყო წმიდა უფრო მეტია, ვიდრე გარეგნული ქცევა; სიწმიდე იწყება გულიდან. იყო წმიდა ნიშნავს, იყო ქრისტეს მსგავსი ჩვენს გულებში და გონებაში.

პავლეს არ უთქვამს: „თქვენ უნდა მოიქცეთ იესო ქრისტეს მსგავსად“. ის მოითხოვს: „თქვენ უნდა იყოთ იესო ქრისტეს მსგავსები.” გარეგნულად ქრისტეს მიბაძვა არ არის საკმარისი; შინაგანად უნდა დავემსგავსოთ მას. ღმერთის მიზანია თავისი ხალხი ქრისტეს ხატად გარდაქმნას. „ვინც წინასწარ იცნო, მათ წინასწარვე განუსაზღვრა თავისი ძის ხატების მსგავსად ყოფნა” (რომაელთა 8:29). ღვთის მარადიული განზრახვაა, რომ ჩვენ ქრისტეს ხატებად გვაქციოს. აი რას ნიშნავს იყო წმიდა.

ამ იდეის ერთ-ერთი ყველაზე გასაოცარი მაგალითია პავლეს კორინთოსადმი მიწერილ წერილში. ეს ეკლესია სავსე იყო პრობლემებით, თუმცა პავლემ მათ მიმართა, როგორც „წმიდანებს“ და წმიდა ცხოვრებისკენ მოუწოდა. როგორ შეეძლო ამ უმწიფარ მორწმუნეთა ჯგუფს, რომელიც იბრძოდა თავისი წარმართული წარსულის დასაძლევად, ქონოდა იმედი, რომ გახდებოდა წმიდა? პავლემ გასცა ამას პასუხი: „ვინც ცოდვა არ იცოდა, ის გახადა [ღმერთმა] ცოდვად ჩვენს გამო, რათა ჩვენ გავხდეთ ღმერთის სიმართლე მასში” (2 კორინთელთა 5:21).

იმის გამო, რომ ქრისტე გახდა ცოდვად ჩვენს გამო, ჩვენ შეგვიძლია გავხდეთ „ღმერთის სიმართლე.” ძველ აღთქმაში ცოდვის მსხვერპლის სისხლი ფარავდა მათ ცოდვებს, ვინც ღმერთთან რწმენით მიდიოდა. დღეს ქრისტეს სისხლი ფარავს მათ ცოდვებს, ვინც ღმერთთან რწმენით მიდის. თუმცა პავლე უფრო მეტს გვპირდება, ვიდრე დაფარვას. ჩვენ არა მხოლოდ "დაფარული" ვართ; ჩვენ გარდაქმნილები ვართ. იმის გამო, რომ ჩვენ „შევურიგდით ღმერთს“, ჩვენ გავხდით „ღვთის სიმართლე.” პავლე წერს:

მაშასადამე, ის, ვინც ქრისტეშია, ახალი ქმნილებაა; ძველმა განვლო და ახლა ყოველივე ახალია. ყოველივე ღვთისგან არის, რომელმაც იესო ქრისტეს მეშვეობით შეგვირიგა და მოგვცა შერიგების მსახურება (2 კორინთელთა 5:17-18).

ქრისტე არ მომკვდარა, რათა დაფაროს ჩვენი მუდმივი ჯანყი ღმერთის წინააღმდეგ. ქრისტეს მეშვეობით ჩვენ ვართ ახალი ქმნილება. ჩვენ აღარ ვართ მეამბოხეები; ჩვენ ვართ ახალი ქმნილებები, რომლებიც შეურიგდნენ წმიდა ღმერთს.

ეს გარდაქმნა ბევრად უფრო ღრმაა, ვიდრე მხოლოდ გარეგანი ქცევა. პავლე ლოცულობდა თესალონიკელებისთვის:

თავად მშვიდობის ღმერთმა კი წმიდაგყოთ სრულად და მთლიანად, რათა თქვენი სული, სამშვინველი და სხეული დაცულ იქნეს უბიწოდ ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს მოსვლისთვის (1 თესალონიკელთა 5:23).

„სრულიად“ ატარებს იდეას, რომ წმიდები გახდნენ მათი ბუნების ყველა ასპექტში. ეს მუხლი შეიძლება ითარგმნოს: „წმიდაგყოთ სრულიად.” პავლე ლოცულობდა, რომ ეს მორწმუნეები გარდაქმნილიყვნენ სრულად „სული, სამშვინველი და სხეული.” ის დაპირდა: „ერთგულია, ვინც მოგიწოდათ, რომელიც აღასრულებს კიდეც ამას” (1 თესალონიკელთა 5:24).

ეს ტრანსფორმაცია გავლენას ახდენს ცხოვრების ყველა სფეროზე. ფილიპელებში პავლე წერს ახალი აზროვნების შესახებ. ის მას „ქრისტეს გონებას“ უწოდებს. პავლე აღწერს იესოს ნებაყოფლობით მორჩილებას მამის ნების მიმართ. იესომ „თავი დაიმდაბლა და მორჩილი გახდა სიკვდილამდე და თანაც ჯვარცმით სიკვდილამდე” (ფილიპელთა 2:8).

პავლეს არ უთქვამს: „ქრისტეს თავმდაბლობა ცხოვრების კარგი გზა იქნებოდა, მაგრამ, რა თქმა უნდა, შეუძლებელია მე და თქვენ გვქონდეს ასეთი დამოკიდებულება.” ამის ნაცვლად, ის ამბობს: „აზრები, რაც ქრისტეშია, იყოს თქვენ შორისაც” (ფილიპელთა 2:5). ეს აზრები შენია; შენ შეგიძლია იყო ქრისტეს მსგავსი!

ჩვენ შეგვიძლია გვქონდეს სიყვარულით მორჩილების იგივე სული, რომელიც ხელმძღვანელობდა იესოს მორჩილებას მამის ნებისადმი. ჩვენ შეგვიძლია გვქონდეს ქრისტეს გონება. ჩვენ შეგვიძლია შევხედოთ ცხოვრებას იესო ქრისტეს თვალით. ეს შესაძლებელი ხდება არა კარგი გადაწყვეტილებების, არამედ გარდაქმნილი გულების მეშვეობით. ჩვენ მოწოდებულნი ვართ ვიყოთ ქრისტეს მსგავსი არა მხოლოდ მოქმედებებით, არამედ გულიდან. ჩვენ მოწოდებულნი ვართ, გვქონდეს ქრისტეს გონება.

სიწმიდე არის ქრისტეს მსგავსი ქცევა

ზოგიერთმა შეიძლება თქვას: „ჩემი გული ქრისტეს მსგავსია, მაგრამ ჩემი მოქმედებები არა. შინაგანად ჩემი მოტივები კარგია, მაგრამ გარეგნულად არ ვცხოვრობ ქრისტეს მსგავსად.” მოციქულებმა ვერ მიიღეს ეს დაყოფა ჩვენს შინაგან და გარეგნულ ბუნებას შორის. ჩვენი შინაგანი ბუნება გამოჩნდება ჩვენს გარეგნულ ქმედებებში. იყო წმიდა ნიშნავს იყო ქრისტეს მსგავსი ჩვენს ქცევაში.

ეს გზავნილი ჩანს მთელ ეპისტოლეებში. პავლემ თქვა, რომ ქრისტემ თავი გაწირა ეკლესიისთვის „რათა განეწმიდა იგი.” ქრისტემ თავი გაწირა, რათა ექცია თავისი საპატარძლო წმიდად. ის ამზადებს საპატარძლოს „რომელსაც არა აქვს ლაქა, არც მანკი, ან რაიმე მსგავსი, არამედ პირიქით, წმიდა და უბიწოა” (ეფესელთა 5:26-27).

წარმოიდგინეთ მიწიერი პატარძალი, რომელიც ქმარს ეუბნება: „შენი ერთგული არ ვიქნები ჩემი სხეულით; მაგრამ ჩემი გული სუფთა იქნება”? რა თქმა უნდა არა! პავლეს ვერ წარმოუდგენია ქრისტეს საპატარძლო ამბობდეს: "ჩემი გული წმიდაა, ხოლო ჩემი საქმეები უწმიდური.” ეკლესია მოწოდებულია, რომ იყოს საპატარძლო „რომელსაც არა აქვს ლაქა, არც მანკი.”

პავლემ მისწერა თესალონიკელ ქრისტიანებს. ამ ეკლესიას წარმოადგენდნენ როგორც ებრაელი მორწმუნეები, ასევე თესალონიკას წარმართული კერპებისგან მოქცეულები. ებრაელმა მორწმუნეებმა იცოდნენ ძველი აღთქმის მცნებები წმიდად მოქცევის შესახებ, მაგრამ წარმართები ცხოვრობდნენ სექსუალური უზნეობის ატმოსფეროში.

პავლე ასწავლიდა ამ ახალმოქცეულ მორწმუნეებს, რას ნიშნავს წმიდად ცხოვრება. ის ლოცულობდა, რომ „განმტკიცდეს თქვენი გულები უბიწოდ სიწმიდეში, ჩვენი ღმერთისა და მამის წინაშე” (1 თესალონიკელთა 3:13). ეს ახალი მორწმუნეები უნდა ყოფილიყვნენ წმიდები თავიანთ გულებში და ასევე ისინი უნდა ყოფილიყვნენ წმიდები თავიანთი ქცევით. “ვინაიდან ღვთის ნებაა თქვენი განწმედა“. განწმედა მოქმედებს არა მხოლოდ მათ გულზე; ის განსაზღვრავს მათ ქცევას:

• „ვინაიდან ღვთის ნებაა თქვენი განწმედა: სიძვას განერიდეთ”

• „რათა თითოეულმა თქვენგანმა იცოდეს თავისი ჭურჭლის შენახვა სიწმიდით და პატივით და არა გარყვნილების ავხორცობით, წარმართების მსგავსად, რომლებიც ღმერთს არ იცნობენ”

• „რათა არავინ გადავიდეს ზღვარს და ანგარებით არ მიუდგეს თავის ძმას საქმეში” (1 თესალონიკელთა 4:3-6).

იყო წმიდა ნიშნავს გქონდეს ქრისტეს მსგავსი გული, რომელიც შთააგონებს ქრისტეს მსგავსად მოქცევას. იყო წმიდა ნიშნავს იყო ქრისტეს მსგავსი.

სიწმიდე არის ქრისტეს მსგავსად სიყვარული

სახარებები გვიჩვენებს, რომ სიწმიდე არის სიყვარული ღვთისა და სიყვარული მოყვასის მიმართ. პავლე აკავშირებს ქრისტეს მსგავს ქცევასა და ქრისტეს სიყვარულს. ის მოუწოდებს ეფესელ ქრისტიანებს, „მიბაძონ ღმერთს, როგორც საყვარელმა შვილებმა.” როგორ მიბაძავდნენ ისინი ღმერთს? ქრისტიანულ სიყვარულში ცხოვრებით. „იარეთ სიყვარულში ისევე, როგორც ქრისტემ შეგვიყვარა და თავისი თავი მისცა ჩვენთვის ღმერთს შესაწირად და მსხვერპლად, სასიამოვნო კეთილსურნელებად” (ეფესელთა 5:1-2).

როდესაც ქრისტიანები თავგანწირული სიყვარულით დადიან, ისინი ავლენენ ღვთის ხატებას. იყო წმიდა ნიშნავს გიყვარდეს ისე, როგორც ქრისტეს უყვარდა. რომაელთა მე-14 თავში პავლე ქრისტეს მსგავსი სიყვარულის პრაქტიკულ დემონსტრირებას ახდენს. ის მოუწოდებს მორწმუნეებს, მსხვერპლად გაიღონ სინდისის თავისუფლება უძლური ძმის გულისთვის. რატომ? რადგან „თუ საჭმლის გამო შეწუხდება შენი ძმა, უკვე აღარ იქცევი სიყვარულით” (რომაელთა 14:15). თუ ჩემი თავისუფლება ძმის დაბრკოლებას იწვევს, მე სიყვარულით არ ვიქცევი. ქრისტემ დათმო თავისი უფლებები ჩვენდამი სიყვარულის გამო; ჩვენ მოწოდებული ვართ დავთმოთ ჩვენი უფლებები სხვების სიყვარულის გამო. ეს არის ქრისტეს მსგავსი სიყვარული.

პავლეს ყველაზე ცნობილი გამოთქმა იმის შესახებ, თუ რას ნიშნავს სიყვარული ქრისტეს მსგავსად არის 1 კორინთელთა მე-13 თავში. ეკლესიას, რომელიც გამოირჩეოდა განხეთქილებით, ეგოისტური ქცევით, ეჭვიანობითა და სიამაყით, პავლე წერდა:

სიყვარული სულგრძელია, სიყვარული ქველმოქმედია; არ შურს, არ ყოყოჩობს, არ ამპარტავნობს, უწესოდ არ იქცევა, თავისას არ ეძიებს, არ რისხდება და ბოროტს არ განიზრახავს, არ ხარობს უმართლობით, არამედ ჭეშმარიტება ახარებს (1 კორინთელთა 13:4-6).

1 იოანეს წერილში მოციქულმა ყურადღება გაამახვილა ქრისტეს მსგავსად სიყვარულის პრაქტიკულ ასპექტებზე. 1 იოანეს წერილი გვიჩვენებს, როგორია ქრისტეს მსგავსი სიყვარული.

• სიყვარული მოითხოვს მორჩილებას. თუ ღმერთი გვიყვარს, მას ვემორჩილებით (1 იოანეს 2:5; 5:3). არ შეიძლება განვაცალკეოთ სიყვარული და მორჩილება.

• სიყვარული მოითხოვს ერთსულოვნებას. თუ ჩვენ გვიყვარს ღმერთი, ჩვენ არ შევიყვარებთ ქვეყნიერებას. „თუ ვინმეს ქვეყნიერება უყვარს, მასში არ არის მამის სიყვარული” (1 იოანეს 2:15). ჩვენ არ შეგვიძლია გვიყვარდეს ღმერთიც და ქვეყნიერებაც, რომელიც ღმერთს ეწინააღმდეგება. წმიდა ადამიანს ღმერთი განუყოფელი გულით უყვარს.

• სიყვარული ურთიერთობას მოითხოვს. თუ ჩვენ გვიყვარს ღმერთი, სხვა ქრისტიანებიც უნდა გვიყვარდეს. „ვისაც ღმერთი უყვარს, თავისი ძმაც უნდა უყვარდეს“. მართლაც, „თუ ვინმე ამბობს, ღმერთი მიყვარსო, თავისი ძმა კი ეჯავრება, იგი ცრუა” (1 იოანეს 4:20-21). იოანე ასწავლის, რომ შეუძლებელია გიყვარდეს ღმერთი მაშინ, როცა შენი ქრისტიანი ძმა გძულს.

რა არის ამ ქრისტეს მსგავსი სიყვარულის შედეგი? გაბედულება ღმერთის წინაშე. „თუ ერთმანეთი გვიყვარს, ღმერთი ჩვენში რჩება და მისი სრულყოფილი სიყვარული ჩვენშია” (1 იოანეს 4:12). ეს სრულყოფილი სიყვარული გვაძლევს „გაბედულებას განკითხვის დღეს“ და „განდევნის შიშს“ სასჯელის მიმართ (1 იოანეს 4:17-18).

როგორ ვიცხოვროთ ამ სრულყოფილი სიყვარულით? „რადგან ჩვენ ვიცით, რომ ჩვენი ცხოვრება ამქვეყნად არის მისი ცხოვრება ჩვენში” (1 იოანეს 4:17, ახალი სიცოცხლის ვერსია). ჩვენ შეგვიძლია ქრისტეს მსგავსი სიყვარულის მოდელირება მხოლოდ ჩვენში მცხოვრები ქრისტეს მეშვეობით.

ტომის ჰქონდა სურვილი გამხდარიყო წმიდა ადამიანი. სამწუხაროდ, ტომის გაგება სიწმიდის შესახებ უფრო მეტად ემყარებოდა ემოციებსა და გრძნობებს, ვიდრე წმიდა წერილს. ამის გამო ტომი ერთი უკიდურესი სწავლებიდან მეორეზე გადადიოდა.

გარკვეული პერიოდი ტომი ხშირად მარხულობდა, საათობით ლოცულობდა და ცდილობდა საკუთარი თავი სიწმიდეში აღეზარდა. ის დარწმუნებული იყო, რომ ჩვენ ვხდებით წმიდები ჩვენი თვითდისციპლინით.

ტომის მალევე იმედები გაუცრუვდა და უარი თქვა ამ ძალისხმევაზე. ის სულიერ დისციპლინებში დაუდევრად იქცეოდა და ცოდვისადმი დამორჩილება დაიწყო. როდესაც მას ვკითხე ცოდვის სფეროზე, ტომიმ მიპასუხა: „მე მადლით ვცხოვრობ და არ მჭირდება სასჯელი. ღმერთი განმწმედს, როცა ის მზად იქნება.”

სხვა დროს ტომი გულმოდგინედ ლოცულობდა დრამატული სულიერი საჩუქრისთვის. მან გადაწყვიტა, რომ სიწმიდე არის სულიერი საჩუქრები და გარეგნული ძალა.

ტომის მიერ სიწმიდის ძიება დაფუძნებული იყო ემოციებზე და არა წმიდა წერილის ყურადღებით წაკითხვაზე. მას არ შეუსწავლია ბიბლია იმის გასაგებად, თუ როგორ ეცხოვრა წმიდად ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

ეპისტოლეები გვასწავლიან მნიშვნელოვან ჭეშმარიტებებს წმინდა ცხოვრების შესახებ. თუ ჩვენ დავივიწყებთ ამ პრინციპებს, სიწმინდის შესახებ, ჩვენი გაგება არამდგრადი გახდება. მოციქულებმა მოგვწერეს ეპისტოლეები, რათა ეჩვენებინათ, როგორ უნდა ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით, რომლისკენაც ღმერთმა მოგვიწოდა.

თქვენ განიწმიდეთ; თქვენ აგრძელებთ განწმედას

როდესაც პავლე წერდა „წმიდებს“, ის ეუბნებოდა: „წმიდანი ხართ.” წმიდანები უკვე წმიდები არიან, მაგრამ პავლემ ამ წმიდანებს მისწერა: „წმიდა უნდა იყოთ.” თქვენ წმიდები ხართ; თქვენ უნდა განაგრძოთ ზრდა სიწმიდეში.

ეს ბალანსი არაერთხელაა ნაჩვენები ეპისტოლეებში. როგორც მორწმუნეები, ჩვენ უკვე წმიდები ვართ, მაგრამ ვაგრძელებთ სიწმიდეში ზრდას, როდესაც დავდივართ ღმერთისადმი მორჩილებაში.

ებრაელების წერილის ავტორი გვიჩვენებს, რომ ჩვენ განვიწმიდეთ ქრისტეს სიკვდილში. „სწორედ ამ ნებით ვართ ჩვენ განწმედილნი - იესო ქრისტეს სხეულის ერთგზის შეწირვით” (ებრაელთა 10:10). ჩვენ განწმედილი ვართ ქრისტეს სიკვდილით.

ავტორი განაგრძობს: „რადგან ერთი შეწირვით სამუდამოდ სრულყო განსაწმედელნი” (ებრაელთა 10:14). ეს წინადადება შეიცავს ორ სიტყვას, რომლებიც დაკავშირებულია სიწმიდის თემასთან. თავისი სიკვდილით ქრისტემ „სრულყო“ (ტელეიოს) ისინი, ვინც „განიწმიდება“ (ჰაგიაზო). ეს მუხლი ამას გვეუბნება:

ჩვენ განვიწმიდეთ: „ის სრულყოფილია ყველა დროში…”

ქრისტე მოკვდა, რათა ჩვენ გავთავისუფლდეთ ცოდვის ძალაუფლებისგან. იესო „იმისთვის, რომ ხალხი თავისი სისხლით განეწმიდა, კარიბჭის გარეთ იტანჯა” (ებრაელთა 13:12). ღვთის განზრახვა, განეწმიდა თავისი ხალხი, შესრულდა იესოს სიკვდილით. ჩვენ სრულყოფილები გავხდით.

ჩვენ წმიდები გავხდებით: „ვინც განიწმიდება”

ქრისტეს სიკვდილმა აღასრულა ღვთის განზრახვა განწმედაზე სამუდამოდ, მაგრამ ჩვენი სიწმიდის ზრდა გრძელდება მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში. ეს არის უწყვეტი პროცესი. ქრისტეს სიკვდილით ჩვენ ვართ წმიდები; ქრისტეს სიკვდილით ჩვენ ვაგრძელებთ განწმედას.

თავად პავლეს დამოწმება ასახავს ამ პრინციპს. ფილიპელთა მე-3 თავში პავლე წერს, რომ ის ჯერ კიდევ არ არის სრულყოფილი, მაგრამ რამდენიმე მუხლის შემდეგ ის თავის თავს მოიხსენიებს უკვე, როგორც სრულყოფილს („ვინც ჩვენს შორის სრულქმნილია”). თამამი სიტყვები შემდეგ ნაწყვეტში ორივე მომდინარეობს „ტელეიოს"-დან (teleios). ორივე სიტყვა შეიძლება ითარგმნოს, როგორც „სრულყოფილი.”

არა იმიტომ, რომ უკვე მივაღწიე ან სრულქმნილი (ტელეიოს) გავხდი, არამედ ვისწრაფი, რომ იქნებ მივაღწიო, როგორც ჩემამდე მოაღწია ქრისტე იესომ…. ამიტომ, ვინც ჩვენს შორის სრულქმნილია (ტელეიოს), ასე უნდა იაზროვნოს, და თუ სხვანაირად აზროვნებთ, ამასაც ღმერთი გამოგიცხადებთ (ფილიპელთა 3:12-15).

პავლე ამბობს: „მე ჯერ არ ვარ სრულყოფილი.” ის აგრძელებს: „ვინც ჩვენს შორის სრულქმნილია.” პავლეს მიზნისთვის ჯერ არ მიუღწევია; ის იზრდება სიწმიდეში. ამ თვალსაზრისით, ის ჯერ კიდევ არ არის სრულყოფილი. მაგრამ პავლე მიზნის მისაღწევად ყველა კუნთს ძაბავს. ის მიზნად ისახავს რბოლის დასრულებას. ამ თვალსაზრისით, პავლე უკვე სრულყოფილია. პავლეს შეუძლია თქვას „მე ჯერ არ ვარ სრულყოფილი“ და „სრულყოფილი ვარ“ იმავე აბზაცში.

სრულყოფილება არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ ავიარეთ იმ საქმეების კიბე, რომელიც სრულყოფილებს გვხდის. პირიქით, ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ სრულად დავენდეთ ღვთის მადლს ჩვენს ცხოვრებაში. ეს მყისიერია იმით, რომ არის დროში მომენტი, როდესაც ღმერთი ჩვენს გულებს თავისი მიმართულებით აბრუნებს. ეს არის პროცესი, რომელშიც ჩვენი მოძრაობა მისკენ სიცოცხლის ბოლომდე გაგრძელდება.[1]

წარმოიდგინეთ გოლფის მოთამაშე, რომელიც ურტყამს ბურთს და ხვრელში ათავსებს; ეს არის სრულყოფილი დარტყმა. დარტყმა არ ხდება სრულყოფილი მხოლოდ მაშინ, როდესაც ბურთი ხვრელში ჩავარდება. როდესაც ის ჰაერში მოძრაობს, ნასროლი უკვე სრულყოფილია; ის ხვრელისკენ მიმავალ გზაზეა. ის სრულყოფილია იმ მომენტიდან, როდესაც გოლფის მოთამაშე ურტყამს ბურთს.[2]

ანალოგიურად, პავლე საბოლოო მიზნისკენ მიიწევდა. მან თავისი გზა დაადგინა და მიზნისკენ მიიწევდა განუყოფელი გულით. ის ჯერ არ იყო მიზანთან, მაგრამ მიზნისკენ მიმავალ გზაზე იყო. ის ჯერ კიდევ არ იყო სრულყოფილი; ის უკვე სრულყოფილი იყო.

როგორც მორწმუნეები, ჩვენ ვართ წმიდა „წმინდანები“, რომლებიც მიგვიღო ღმერთმა ქრისტეს მეშვეობით, მაგრამ ჩვენ მოწოდებულნი ვართ მივცეთ თავი „ცოცხალ მსხვერპლად“, რომლებიც აგრძელებენ ზრდას ყოველდღიური მორჩილებითა და მიძღვნით (რომაელთა 12:1). ჩვენ უკვე წმიდანი ვართ; ჩვენ ვაგრძელებთ განწმედას.

თქვენ ხართ წმინდანები; თქვენ უნდა იცხოვროთ როგორც წმინდანებმა

პავლემ მისწერა „წმინდანებს“, რომლებიც კორინთოში ცხოვრობდნენ. 1 კორინთელებში მიმართვაა წმიდა ადამიანებისადმი, „ქრისტე იესოში განწმედილებს” (1 კორინთელთა 1:2). პავლე 2 კორინთელებში მიმართავს „ღმერთის ეკლესიას, რომელიც კორინთოშია, მთელ აქაიაში მყოფ ყველა წმინდანთან ერთად” (2 კორინთელთა 1:1). ისინი წმინდანები იყვნენ - მაგრამ მათ ბევრი რამ უნდა ესწავლათ წმინდანად ცხოვრების შესახებ.

არსებობს ორი გზა, რომლითაც ქრისტიანებს არასწორად ესმით ეს ჭეშმარიტება. პირველი, ზოგიერთი ქრისტიანი ამბობს: „მე ვიწოდები წმინდანად, რადგან ღმერთი ხედავს ქრისტეს სიმართლეს და არა ჩემს ცოდვას. ჩემი სიწმიდე არის "იურიდიული ფიქცია". მე არასოდეს ვიქნები წმიდა ამქვეყნად, მაგრამ ღმერთი მაინც მიწოდებს წმიდას.” რომაელთა მე-6 თავი ნათელს ხდის იმას, რომ პავლესთვის ეს პასუხი მიუღებელია. წმიდა ადამიანებმა უნდა იცხოვრონ წმიდა ცხოვრებით.

მეორე, სხვა ქრისტიანები ამბობენ: „მე ვარ წმინდანი. მე არასოდეს ჩამოვრჩები ღმერთის სრულყოფილების აბსოლუტურ სტანდარტს. არასოდეს ვინანიებ, რადგან არასდროს ვცდები. მე წმინდანი ვარ!” პავლე ამ შეცდომას ისევე მკაცრად უარყოფს, როგორც პირველ შეცდომას. პავლე წერდა, რომ ესწავლებინა „წმინდანებისთვის“ კორინთოში, ეცხოვრათ წმიდა ცხოვრებით. მათ აკლიათ ცოდნა და ზრდასრულობა, ამიტომ პავლე ასწავლის ამ წმინდანებს როგორ იცხოვრონ, როგორც წმინდანებმა. წმიდა ადამიანებმა უნდა იცხოვრონ წმიდა ცხოვრებით.

ქალაქი კორინთო სამარცხვინოდ იყო ცნობილი თავისი მოქალაქეების უღმერთო საქციელების გამო. პავლე ამ ბოროტ ქალაქში მცხოვრებ მორწმუნეებს წმიდა ქცევისკენ მოუწოდებს. ისინი უნდა მოერიდონ სექსუალურ უზნეობას, რადგან მათი „სხეულები ქრისტეს ასოები არიან” (1 კორინთელთა 6:15). პავლეს ჩამოთვლილი აქვს საქციელები, რომლებიც აკრძალულია ღვთის სამეფოში:

თავი არ მოიტყუოთ: ვერც მეძავნი, ვერც კერპთაყვანისმცემელნი, ვერც მრუშნი, ვერც დადედლებულნი, ვერც მამათმავალნი, ვერც ქურდნი, ვერც ხარბნი, ვერც ლოთნი, ვერც მლანძღველნი, ვერც მტაცებელნი ვერ დაიმკვიდრებენ ღმერთის სამეფოს (1 კორინთელთა 6:9-10).

ცოდვათა ამ ჩამონათვალის შემდეგ პავლე მიუთითებს: „ასეთი იყო ზოგიერთი თქვენგანი.” პავლე წერს აუდიტორიას, რომელიც ამ ცოდვებს ჩადიოდა. პავლე მოელის, რომ ისინი, როგორც მორწმუნეები მიატოვებენ ძველი ცხოვრების წესს. მათი ცოდვილი წარსულიდან გამომდინარე, როგორ შეუძლიათ ამ ადამიანებს წმიდა ცხოვრებით ცხოვრება? პავლე პასუხობს:

მაგრამ განიბანეთ, მაგრამ წმიდა გახდით, მაგრამ გამართლდით ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს სახელით და ჩვენი ღვთის სულით (1 კორინთელთა 6:11).

1 კორინთელთა 6:9-10-ის ცოდვები წაშლილია 1 კორინთელთა 6:11-ის გარდაქმნით. ეს გარდაქმნა არ არის მხოლოდ სამართლებრივი გარიგება; პავლე არსად ამბობს: „თქვენ გააგრძელებთ ამ ცოდვების ჩადენას, მაგრამ ღმერთი ჩაგთვლით თქვენ მართლად, მიუხედავად თქვენი ბოროტი საქციელისა.” არა! ის ამბობს: „ასეთი იყო ზოგიერთი თქვენგანი უწინ; მაგრამ განიბანეთ.” კორინთელი ქრისტიანები არასოდეს უნდა დაბრუნებოდნენ წარსულის ცოდვებს. პავლე ამბობს: „თქვენ ხართ წმინდანები; მოიქეცით ასევე!” ისინი განიბანნენ; ისინი განიწმინდნენ; ისინი წმინდად იქცნენ. ისინი წმინდანები არიან; მათ უნდა იცხოვრონ როგორც წმინდანებმა.

როდესაც ახალგაზრდა მამაკაცი მიდის ჯარში, მას აძლევენ ფორმას, რომელიც გამოარჩევს მას, როგორც ჯარისკაცს. ამავე დროს, მას ეძლევა სახელმძღვანელო, რომელშიც მოცემულია ჯარში ქცევის კოდექსი. მხოლოდ ფორმა არ არის საკმარისი; მან უნდა იცხოვროს ქცევის კოდექსის მიხედვით.

ქცევის კოდექსის შესწავლას გაცილებით მეტი დრო სჭირდება, ვიდრე ფორმის ჩაცმას. ახალმა ჯარისკაცმა უნდა ისწავლოს ცხოვრება ისე, როგორც მის ფორმას შეეფერება. ის ჯარისკაცად უნდა ჩამოყალიბდეს. ბევრჯერ მოუწევს ამ ახალგაზრდა ჯარისკაცს სამხედრო წესების შეხსენება. არის მისი მოქმედება სრულყოფილი? არა. მაგრამ, არის თუ არა მისი ვალდებულება, რომ იყოს ჯარისკაცი? დიახ. ჯარში პირველივე დღიდან ის ჯარისკაცია; მაგრამ მას ბევრი დღის გატარება მოუწევს, ჯარისკაცად ცხოვრების სასწავლად.

წარმოიდგინეთ ახალგაზრდა კაცი, რომელიც ამბობს: „მე მინდა დამიძახონ ჯარისკაცი, მაგრამ არ მინდა დავიცვა ქცევის კოდექსი.” სამხედრო ფორმას ყიდულობს, მაგრამ ქცევის კოდექსით არ ცხოვრობს. არის ის ნამდვილი ჯარისკაცი? არა. ის მხოლოდ წარმოაჩენს თავს ჯარისკაცად.

ეპისტოლეები დაიწერა მორწმუნეებისთვის, რომლებმაც „შეიმოსეს ქრისტე“. ახლა ისინი სწავლობენ წმიდა ცხოვრებით ცხოვრებას. ეფესელთა 4-6 თავებში ჩვენ ვიგებთ, თუ როგორ გამოიყურება წმიდა ცხოვრება ოჯახურ ურთიერთობებში, ეკლესიის შიგნით ურთიერთობებში და ბიზნეს ეთიკაში. გალატელთა მე-5 თავში ჩვენ ვსწავლობთ სულიწმიდის მიყოლით, ცხოვრების ნაყოფის შესახებ. 1 პეტრეს წერილში ჩვენ ვსწავლობთ როგორ ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით დევნის პირობებში. როდესაც იაკობის წერილს ვკითხულობთ, ვიგებთ, როგორ აკონტროლებს წმიდა ადამიანი ენას.

[3] პავლემ კოლასელ მორწმუნეებს მისწერა: „ვინაიდან თქვენ დაიხოცეთ და თქვენი სიცოცხლე დაფარულია ქრისტესთან ღმერთში.” ეს მორწმუნეები ცოდვისთვის მოკვდნენ; ისინი ცოცხლები არიან ქრისტესთვის. ისინი აღარ არიან ცოდვის ტყვეები; ისინი წმიდები არიან. მაგრამ პავლე აგრძელებს: „მაშ, მოაკვდინეთ თქვენი მიწიერი ასოები” (კოლასელთა 3:3, 5). თქვენ ცოდვისთვის დაიხოცეთ; მოაკვდინეთ ცოდვა. თქვენ წმინდანები ხართ; თქვენ უნდა იცხოვროთ როგორც წმინდანებმა.

პრინციპი აღწერილია ამ თავის დასაწყისში.

ამრიგად, თუ ქრისტესთან ერთად აღსდექით, ეძიეთ რაც მაღლაა, სადაც ქრისტე ზის ღმერთის მარჯვნივ. ზეციერზე იფიქრეთ და არა მიწიერზე (კოლასელთა 3:1-2).

პავლე ამბობს: „დღითი დღე ეძიეთ ზეციური. დღითი დღე, უნდა განაგრძოთ თქვენი გონების კონცენტრირება ღვთის საქმეებზე.” წმიდა ცხოვრების გასაღები იმაშია, რომ განაწყო შენი გონება ღმერთის საქმეების მიმართ. თქვენ განიწმიდეთ („ქრისტესთან ერთად აღსდექით“), ასე რომ, იყავით წმიდები („მომართეთ თქვენი გონება ზეციერზე”).

რა არის ამ წმიდა ცხოვრების შედეგი? „როცა გამოჩნდება ქრისტე, თქვენი სიცოცხლე, მაშინ თქვენც გამოჩნდებით მასთან ერთად დიდებით” (კოლასელთა 3:4). წმიდად ცხოვრება გამზადებს მარადისობის გასატარებლად წმიდა ღმერთთან. „ღმერთთან დადიოდა ენოქი და აღარსად იყო, რადგან ღმერთმა აიყვანა იგი” (დაბადების 5:24). ღმერთთან ერთად წმიდად სიარულმა ამ სამყაროში, მოამზადა ენოქი ღმერთთან მარადისობაში ყოფნისთვის. ღმერთთან ერთად წმიდად სიარული ამ სამყაროში გვამზადებს „ქრისტესთან ერთად დიდებით გამოსაჩენად.”

ეპისტოლეები დაიწერა წმინდანთა მიმართ. ჩვენ გავხდით წმინდანები იესო ქრისტეს სისხლით. ძველი კაცი უნდა გავიძროთ და ახლით შევიმოსოთ. ახლა ჩვენ ყოველდღიურად ვსწავლობთ რას ნიშნავს იყო წმიდა. ჩვენ დღითიდღე გარდავიქმნებით ღვთის ხატებაში. არის ჩვენი ეს ქმედება სრულყოფილი? არა. მაგრამ სრულია თუ არა ჩვენი ვალდებულება, ვიყოთ წმიდები? დიახ. ჩვენ ვართ წმინდანები; ჩვენ ვსწავლობთ, ვიცხოვროთ, როგორც წმინდანებმა.

ღმერთმა გაგხადათ წმიდად; თქვენ უნდა მისდევდეთ სიწმიდეს

ლევიანებში ღმერთმა თქვა: „მაშ, განიწმინდეთ თავი და იყავით წმინდები.” ეს იყო ბრძანება, რომელიც ხალხმა უნდა შეასრულოს. შემდეგ მუხლში ღმერთი დაპირდა: „მე ვარ უფალი, თქვენი გამწმედი” (ლევიანების 20:7-8). ეს იყო დაპირება იმისა, რასაც ღმერთი გააკეთებს. სიწმიდის გასაგებად, ჩვენ უნდა დავაბალანსოთ ორი ჭეშმარიტება:

1. სიწმიდე ღვთის საჩუქარია; ღმერთი გახდის თავის ხალხს წმიდად.

2. სიწმიდე არის ბრძანება ღვთისაგან; ღმერთი უბრძანებს თავის ხალხს „მიყვნენ სიწმიდეს.”

ფარისევლებს ახსოვდათ მხოლოდ ის, რომ „სიწმიდეს უნდა ესწრაფოთ.” მათ სჯეროდათ, რომ საკუთარი ძალისხმევით შეძლებდნენ წმიდები გამხდარიყვნენ. ეპისტოლეები პასუხობენ: „ღმერთი გაგწმედთ.”

ადრეული ეკლესიის ზოგიერთი ქრისტიანი საპირისპირო უკიდურესობამდე მივიდა. მათ სწამდათ: „თუ ღმერთს სურს, რომ წმიდები გაგვხადოს, ის ამას გააკეთებს. ჩვენ ამისთვის არაფერს ვაკეთებთ.” ეპისტოლეები პასუხობენ: „უნდა ესწრაფოდე სიწმიდეს.”

მინდობაც და მიყოლაც მნიშვნელოვანია განწმედაში. ღმერთი გვწმედს; ჩვენ უნდა მივყვეთ სიწმიდეს. ჩვენ ვემორჩილებით ღმერთს და ვაძლევთ უფლებას გარდაგვქმნას, მაგრამ ჩვენ ასევე, მივიწევთ წინ იმ მიზნისკენ, რომელიც ღმერთს აქვს ჩვენთვის (ფილიპელთა 3:13). პავლეს ესმოდა, რომ ღვთის დაპირებების ნდობა არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ აღარ უნდა ვისწრაფოდეთ მიზნისკენ. ჩვენ გვაქვს ძალა, მივყვეთ სიწმიდეს, რადგან ღმერთი გვწმედს ჩვენ.

როდესაც ჩემი შვილები პატარები იყვნენ, ისინი ხანდახან კითხულობდნენ წმიდა წერილს ჩვენი ოჯახური ლოცვების დროს. ერთ დღეს ჩვენი ქალიშვილი კითხულობდა ფილიპელთა 2:12-ს. დიდი მგზნებარებით შესძახა სტეისიმ: „შიშითა და ძრწოლით იღვაწეთ თქვენს სახსნელად!” მასზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ამ დავალებამ „იღვაწეთ თქვენს სახსნელად.” მაგრამ პავლე აგრძელებს: „რადგან ღმერთია, ვინც მოქმედებს თქვენში“. ჩვენი საქმე სრულდება ღვთის მოქმედების მეშვეობით.

ბევრი ქრისტიანის დარწმუნებისგან განსხვავებით, ღვთის საქმე სრულდება, როდესაც ჩვენ „ვმუშაობთ ჩვენს ხსნაზე.” ნიშნავს თუ არა ეს, რომ საქმეებით ვიმსახურებთ სიწმიდეს? რათქმა უნდა არა! პავლე აგრძელებს: "რადგან ღმერთი ბადებს თქვენში სურვილსაც და მოქმედებასაც მისი სათნოებისამებრ” (ფილიპელთა 2:13). ეს ღმერთია, ვინც იძლევა სურვილს („ნებას“); ღმერთი, რომელიც აძლიერებს მუშაობას. „ჩვენში მოქმედი ღმერთის“ გარეშე ჩვენი საქმე უნაყოფოა. ჩვენ არ შეგვიძლია საკუთარი თავი გავხადოთ წმიდა მაგრამ ღმერთი არ გაგვწმედს, თუ ჩვენ სიწმინდისაკენ ან ვისწრაფით.

პავლემ კორინთელებს შეახსენა ღვთის მშვენიერი დაპირება, რომ „თქვენ იქნებით ჩემთვის ძენი და ასულნი” (2 კორინთელთა 6:18). შემდეგ ის მოუწოდებს მათ იცხოვრონ წმიდა ცხოვრებით. „ამიტომ, ჩემო საყვარელნო, როცა ასეთი აღთქმანი გვაქვს, განვიწმიდოთ ხორცისა და სულის ყოველგვარი სიბილწისგან და ღვთის მოშიშებით აღვასრულოთ სიწმიდე” (2 კორინთელთა 7:1). ღვთის დაპირებების გამო, „განვიწმიდოთ ხორცისა და სულის ყოველგვარი სიბილწისგან.” ღვთის დაპირება, რომ გაგვწმედს, გვაძლევს თავდაჯერებულობას, ვესწრაფოთ სიწმინდეს.

თესალონიკის ქრისტიანებისადმი მიწერილ წერილში, პავლე ლოცულობდა: „რათა განმტკიცდეს თქვენი გულები უბიწოდ სიწმიდეში” (1 თესალონიკელთა 3:13). ეს არის ღვთის მოქმედება. შემდეგ პავლემ დაიწყო სწავლება „თუ როგორ გმართებთ სიარული ღმერთის საამებლად.” რატომ? „ვინაიდან ღვთის ნებაა თქვენი განწმედა” (1 თესალონიკელთა 4:1, 3). ღმერთმა თესალონიკელი ქრისტიანები წმიდები გახადა, ამიტომ ისინი წმინდა ცხოვრებას უნდა მიყვნენ.

გალატელების წერილი განკუთვნილი იყო მორწმუნეებისადმი, რომლებსაც ცდუნება ქონდათ დაბრუნებოდნენ ხსნას „რჯულის საქმეებით.” პავლე შეახსენებს მათ, რომ ადამიანი „გამართლდება არა რჯულის საქმეებით, არამედ იესო ქრისტეს რწმენით, ვინაიდან რჯულის საქმეებით ვერა ხორციელი ვერ გამართლდება” (გალატელთა 2:16). თუ რწმენით გამართლება სახარების დასასრულია, ეს იქნება შესანიშნავი წერილი პავლესთვის, რომ ეთქვა: „რწმენით ხართ გამართლებულნი. ახლა შეგიძლიათ იცხოვროთ ისე, როგორც გინდათ და მაინც სამოთხეში წახვალთ. თქვენი ადგილი სამოთხეში გარანტირებულია.” მაგრამ პავლე ამას არ ამბობს! სამაგიეროდ ამბობს:

ხოლო მათ, ვინც ქრისტესნი არიან, ჯვარს აცვეს თავიანთი ხორცი ვნებებთან და გულისთქმებთან ერთად. თუ სულით ვცოცხლობთ, სულითვე უნდა ვიაროთ (გალატელთა 5:24-25).

„სულითვე უნდა ვიაროთ“ ნიშნავს „ლიდერის მიყოლას.” ეს დისციპლინასა და თვითკონტროლს გულისხმობს. ეს გულისხმობს სულის ხელმძღვანელობით ცხოვრებას და არა ჩვენი სურვილების მიხედვით. ღმერთმა გალატელები წმიდებად გახადა, მაგრამ მათ უნდა განაგრძონ სიწმიდისკენ სწრაფვა.

ებრაელთა მიმართ წერილის ავტორი წერდა, რომ ღმერთი „ჩვენს სასიკეთოდ გვწვრთნის, რათა წილი გვქონდეს მის სიწმიდეში.” რა საოცარი ჭეშმარიტებაა! დაცემულ ადამიანს შეუძლია წილი ქონდეს ღმერთის სიწმიდეში. ეს არ არის რაიმე ტიპის მისტიკური კავშირი, როგორც წარმართულ კულტებშია. ეს არის ძალიან პრაქტიკული სწავლება სულიერი ვარჯიშის შესახებ. ის წერს „სიმართლის ნაყოფზე“, სხვებთან მშვიდობისა და ცოდვების შესახებ, როგორიცაა რისხვა და სიძვა (ებრაელთა 12:10-16). ეს არ არის მისტიკა; ეს ნორმალური ქრისტიანობაა. ღმერთი თავის შვილებს სიწმიდისკენ მოუწოდებს; ის ელის, რომ მისი შვილები გაიზიარებენ მის სიწმიდეს.

როგორ შეგვიძლია გავიზიაროთ ღვთის სიწმიდე? ჩვენ ვიზიარებთ ღვთის სიწმიდეს, როდესაც ვხდებით „ღვთაებრივი ბუნების თანამონაწილენი.”[4] პეტრე მიუთითებს როგორც ღმერთის ძალაზე, რომ დაგვამსგავსოს თავის თავს, ასევე ჩვენს მცდელობებზე, რომ გავიზარდოთ მის ხატებაში.

პირველი, პეტრე გვპირდება, რომ ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ ღვთის ბუნების თანამონაწილეები:

როგორც მისმა ღვთაებრივმა ძალამ მოგვანიჭა ყოველივე, რაც ცხოვრებისა და ღვთისმოსაობისთვის გვჭირდება, მისი შემეცნებით, ვინც თავისი დიდებისა და სათნოებისკენ მოგვიწოდა, რომელთა მიერაც მოგვეცა უაღრესად დიდი და ძვირფასი აღთქმანი, რათა მათი მეშვეობით გავხდეთ ღვთიური ბუნების ზიარნი, განვერიდებით რა გულისთქმით გამოწვეულ ხრწნილებას ამ ქვეყანაზე (2 პეტრეს 1:3-4).

ღმერთმა წმიდაგვყო. „მისმა ღვთაებრივმა ძალამ მოგვცა ყველაფერი“, რაც აუცილებელია სულიერი „სიცოცხლისა და ღვთისმოსაობისთვის.” ღვთისმოსაობა არ არის მიუღწეველი ოცნება; ღმერთმა „მოგვმადლა თავისი ძვირფასი და დიდი აღთქმები.” ერთ-ერთი ასეთი დაპირებაა ის, რომ ჩვენ „შეგვიძლია გავხდეთ ღვთაებრივი ბუნების თანაზიარნი.” დაპირება, რომ ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ ჩვენი ზეციერი მამის მსგავსები, არის ღვთის ყოველი შვილისთვის. ეს არ მიიღწევა ჩვენი ძალისხმევით; ღვთისმოსაობა არის ღვთის მადლის საჩუქარი. ღვთის ძალით ჩვენ შეგვიძლია ვიცხოვროთ ღვთის ხასიათთან ჰარმონიაში. ღმერთი გვწმედს.

შემდეგ პეტრე აგრძელებს:

ამიტომ ყოველი ღონე იხმარეთ, რომ შესძინოთ თქვენს რწმენას სათნოება, სათნოებას - შემეცნება, შემეცნებას - თავშეკავება, თავშეკავებას - მოთმინება, მოთმინებას - ღვთისმოსაობა, ღვთისმოსაობას - ძმათმოყვარეობა, ძმათმოყვარეობას კი - სიყვარული. ვინაიდან თუ ყოველივე ეს თქვენშია და მრავლდება, არ დარჩებით უქმად და უნაყოფოდ ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს შემეცნებაში (2 პეტრეს 1:5-8).

იმის გამო, რომ ღმერთის ღვთაებრივმა ძალამ ღვთაებრივი ბუნების თანაზიარი გაგვხადა, ჩვენ უნდა „ყოველი ღონე ვიხმაროთ“, რათა გავიზარდოთ სათნოებაში, ცოდნაში, თავშეკავებაში, მოთმინებაში, ღვთისმოსაობაში, ძმათმოყვარეობაში და სიყვარულში. იმის გამო, რაც ღმერთმა გააკეთა, ჩვენ უნდა მივყვეთ სიწმიდეს.

პეტრე არასოდეს მოგვიწოდებს, რომ ჩვენი თავი განვიწმიდოთ „ყოველი ღონის ხმარებით.” ის არ გვასწავლის ლეგალიზმს (მერჯულეობას). ჩვენ ვერ დავიმსახურებთ ღვთის კეთილგანწყობას ჩვენი ძალისხმევით. თუმცა, პეტრეს სურს, გავიგოთ, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით თვითდისციპლინის გარეშე.

ჩვენ მივყვებით სიწმიდეს ღვთის მადლის გამო. მისი მადლი აძლიერებს ჩვენს სწრაფვას წმიდა ცხოვრებისკენ. ღმერთის ღვთაებრივი ძალის გამო (მუხლები 3-4), ჩვენ „ყოველი ღონე ვიხმაროთ“, რომ გავიზარდოთ (მუხლები 5-8). ჩვენი სწრაფვა სიწმიდისკენ არ არის ლეგალიზმი; ეს გარდაქმნილი გულის ბუნებრივი სურვილია. თუ ჩვენ ნამდვილად ღვთის შვილები ვართ, გვენდომება გავიზარდოთ სიწმიდეში. თუ ჩვენ ნამდვილად ღვთის შვილები ვართ, გვენდომება ვიხილოთ ღვთის განზრახვის შესრულება ჩვენს ცხოვრებაში.

ფილიპიელ ქრისტიანებს პავლემ წერილში მიუთითა იესოზე, როგორც იმ დამოკიდებულების მაგალითზე, რომელიც მათ უნდა გამოეჩინათ. ქრისტემ „თავი დაიმდაბლა და მორჩილი გახდა სიკვდილამდე და თანაც ჯვარცმით სიკვდილამდე” (ფილიპელთა 2:8). პავლეს სურდა, რომ ამ მორწმუნეებს გაეგოთ, რომ გზა ღვთის შვილებისთვის თავმდაბლობის გზაა და არა თვითრეკლამისა. ჩვენ უნდა გვქონდეს „ქრისტეს გონება.”

ჩვენ შეიძლება გვქონდეს ცდუნება, ვუპასუხოთ: „რა თქმა უნდა, იესომ სრულყოფილი ცხოვრებით იცხოვრა. ის ღვთის ძე იყო. მაგრამ ეს არ მეხმარება. მე არ ვარ იესო!” როგორ შეგვიძლია მივყვეთ ქრისტეს მაგალითს? პავლე ასწავლიდა, რომ ქრისტეს სული ცხოვრობს მორწმუნეში.

პავლე ახალგაზრდა ქრისტიანებს სწერდა: „ხოლო თქვენ, ხორცში კი არ ხართ, არამედ სულში, თუ ღვთის სული ცხოვრობს თქვენში. ხოლო ვისაც ქრისტეს სული არა აქვს, ის მისი არ არის” (რომაელთა 8:9). ჩვენ ვცხოვრობთ წმინდა ცხოვრებით არა ჩვენი ძალებით, არამედ სულიწმიდის ძალით.

პავლეს პირადი მოწმობა აჩვენებს ამ გარდაქმნას. პავლე მიუთითებს მის ცხოვრებაზე, როგორც ფარისეველზე, რომელიც ცდილობს შეასრულოს რჯულის მოთხოვნები საკუთარი ძალით. მას ახსოვს დრო, როდესაც მას ჰქონდა სურვილი, მაგრამ არა უნარი მოქცეულიყო სწორად. ის ამბობს: „მე კი აღარ ვაკეთებ ამას, არამედ ცოდვა, რომელიც ჩემში იმყოფება” (რომაელთა 7:17). პავლეს ძალისხმევა ყოფილიყო მართალი საკუთარი ძალებით, განწირული იყო წარუმატებლობისთვის.

ქრისტესთან შეხვედრის შემდეგ პავლეს მოწმობა შეიცვალა „არა მე, არამედ ცოდვა“ - დან „არა მე, არამედ ქრისტე“ - მდე (გალატელთა 2:20). პავლეს შეეძლო ეცხოვრა გამარჯვებული ქრისტიანული ცხოვრებით, რადგან ქრისტე ახლა მასში ცხოვრობდა.

პავლე ამხნევებდა კორინთელებს: „საკუთარი თავი გამოარკვიეთ. ნუთუ არ იცნობთ საკუთარ თავს, რომ იესო ქრისტე თქვენშია?” (2 კორინთელთა 13:5). ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ ქრისტეს მსგავსი, რადგან ქრისტე ცხოვრობს ჩვენში. ლუთერანმა თეოლოგმა დიტრიხ ბონჰოფერმა ასე თქვა: იყო ქრისტიანი ნიშნავს იმას, რომ „ზუსტი ადგილი, რომელიც ოდესღაც ძველმა კაცმა დაიკავა, ახლა იესო ქრისტეს უკავია” (დიტრიხ ბონჰოფერი, ეთიკა (New York: Macmillan, 1965), 41).

ქრისტე ცხოვრობს ჩვენში, ან სხვაგვარად რომ ვთქვათ იგივე პრინციპი: „ჩვენ ვცხოვრობთ ქრისტეში.” პავლეს ერთ-ერთი ყველაზე დამახასიათებელი ფრაზაა „ქრისტეში.” პავლე თავის წერილებში 150-ზე მეტჯერ აქვს გამოყენებული ფრაზები „ქრისტეში“, „მასში“, „რომელშიც“ ან „ძეში. პავლე არაერთხელ მიუთითებს ჩვენს ადგილს ქრისტეში, როგორც ქრისტიანული ცხოვრების საიდუმლო. ყოველდღიური გამარჯვება მოდის იმიტომ, რომ ჩვენ ქრისტეში ვართ.

ჩვენი ძველი ცხოვრებით ვცხოვრობდით „ადამში“, ჩვენს დაცემულ ცოდვილ „მე"- ში. ჩვენი ახალი ცხოვრებით ვცხოვრობთ „ქრისტეში“, აღმდგარი უფლის ძალით, რომელიც გვაძლევს ყოველდღიურ გამარჯვებას ცოდვაზე.

• ადამში სიბნელეში დავდიოდით; ქრისტეში ჩვენ სინათლეში დავდივართ.

• ადამში ჩვენ ვიყავით ცოდვის მონები; ქრისტეში ჩვენ სიმართლის მონები ვართ.

• ადამში ხორციელი ცოდვები გვახარებდა; ქრისტეში ჩვენ „შემოსილნი ვართ ახლით, რომელიც განახლებულია შემეცნებით მისი შემოქმედის ხატისამებრ” (კოლასელთა 3:10).

ეს გაგება გადამწყვეტია გამარჯვებული ცხოვრებისათვის. როდესაც ჩვენ საკუთარ თავს ვხედავთ ადამში („ნაპატიები ცოდვილები“, რომლებიც ცოდვის მონობაში ცხოვრობენ), ჩვენ განუწყვეტლივ ჩავვარდებით განსაცდელში. როდესაც ჩვენ ვხედავთ საკუთარ თავს ქრისტეში („გარდაქმნილი წმინდანები“, რომლებსაც აქვთ ძალა ქრისტეს მეშვეობით), ჩვენ ვიცხოვრებთ ცოდვაზე გამარჯვებით. პავლემ კოლასელ ქრისტიანებს უთხრა წმიდა ცხოვრების საიდუმლო: „ამიტომ როგორც მიიღეთ ქრისტე იესო უფალი, ასევე იარეთ მასში” (კოლასელთა 2:6). როდესაც ქრისტეში დავდივართ, ჩვენ წმიდები ვხდებით.

ზოგიერთ ადამიანს წარმოუდგენია სიწმიდე, როგორც გრიპის აცრა, რომელსაც ექიმი გიკეთებთ ავადმყოფობის თავიდან ასაცილებლად. ისინი ფიქრობენ, რომ როდესაც ღმერთს ვთხოვთ, გაგვწმიდოს, ის გვიკეთებს „წმიდა ნევსს“, რომელიც ხელს გვიშლის ვიყოთ ცოდვილები. მათ მიაჩნიათ, რომ ღმერთის მიერ განწმედის შემდეგ, ჩვენ წმიდა ცხოვრებით ჩვენი ძალისხმევით ვცხოვრობთ.

[1] ბიბლიაში არსად არის ნაჩვენები მსგავსი სურათი. ამის ნაცვლად, ჩვენ ვცხოვრობთ „ქრისტეში.” ჩვენ წმიდები ვართ „ქრისტეში“. ჩვენ „განთავისუფლებულნი ვართ ქრისტე იესოში ცოდვისა და სიკვდილის რჯულისგან” (რომაელთა 8:2). ჩვენ „განწმედილები ვართ ქრისტე იესოში” (1 კორინთელთა 1:2). ჩვენ არ ვართ წმიდები ჩვენი სასოწარკვეთილი მცდელობებით, მივბაძოთ იესოს საკუთარი ძალებით. ჩვენ წმიდები გავხდით იესოსთვის, ჩვენში ცხოვრების ნების მიცემით. ასე რომ, „ვინც იკვეხნის, დაიკვეხნოს უფლით” (1 კორინთელთა 1:31).

პავლე მოწმობდა:

ქრისტესთან ერთად ვარ ჯვარცმული! მე უკვე აღარ ვცოცხლობ, არამედ ქრისტე ცოცხლობს ჩემში. ახლა რომ სხეულში ვცხოვრობ, რწმენით ვცოცხლობ, ღვთის ძეში, რომელმაც შემიყვარა და თავი მისცა ჩემთვის (გალატელთა 2:20).

პავლეს მოწმობა შეიძლება ასე ითარგმნოს: „ცხოვრება, რომელსაც ახლა ვცხოვრობ სხეულში, ვცხოვრობ ღვთის ძის რწმენით.” პავლეს არ დაუყოვნებია სიწმინდისკენ მოწოდება სიკვდილამდე. პავლე მოწმობს, რომ ის წმიდა ცხოვრებით ცხოვრობს „ახლა“. როგორ ცხოვრობს ის წმიდა ცხოვრებით? ღვთის ძის რწმენით. პავლე წმიდა ცხოვრებით ცხოვრობდა მხოლოდ იმიტომ, რომ „მე აღარ ვცოცხლობ, არამედ ქრისტე ცხოვრობს ჩემში.”

პავლეს გამონათქვამები იდენტურია იესოს სწავლებასთან, რომელიც იოანეს მე-15 თავშია მოცემული.

მე ვაზი ვარ, თქვენ კი - ლერწები. ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, იგი გამოიღებს ბევრ ნაყოფს, რადგან უჩემოდ არაფრის გაკეთება არ შეგიძლიათ (იოანეს 15:5).

სიწმიდე არ არის ობიექტი, რომლის მიღებაც შესაძლებელია ქრისტეში ჩვენი ცხოვრებისგან განცალკევებით; სიწმიდე არის ურთიერთობის შენარჩუნება. ჩვენ ცოცხლები ვართ, რადგან ვაზთან ვართ დაკავშირებულნი. ჩვენ წმიდა ცხოვრებით მხოლოდ ქრისტეში ვცხოვრობთ. წმიდა ღმერთი მკვიდრობს ჩვენში და ჩვენ წმიდები ვართ, როდესაც მასთან ერთად დავდივართ.

„ვინაიდან თქვენ დაიხოცეთ და თქვენი სიცოცხლე დაფარულია ქრისტესთან ღმერთში” (კოლასელთა 3:3). წმიდა ცხოვრება ჩვენი ძალებით არ მიიღწევა; წმიდა ცხოვრება „დაფარულია ქრისტესთან ღმერთში.” ჩვენ წმინდა ცხოვრებით ვცხოვრობთ, ყოველდღე ქრისტეს გონებით ცხოვრებით. როდესაც „ქრისტეში“ დავდივართ, ჩვენ გვაქვს ძალა ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით ცოდვილ სამყაროში. ჩვენ გვაქვს ძალა ვიყოთ წმიდები ყოველდღიურ ცხოვრებაში. აი რას ნიშნავს იყო წმიდა.

წმიდა ცხოვრების შესახებ გზავნილი მშვენიერია. თუმცა, მოძღვრებას, რომლითაც არ შეიძლება იცხოვრო ყოველდღიურ ცხოვრებაში, მცირე პრაქტიკული ღირებულება აქვს. შესაძლებელია იცხოვრო განზრახ ცოდვაზე გამარჯვებული ცხოვრებით, თუ წმიდა ცხოვრების შესახებ გზავნილი უბრალოდ ოცნებაა?

ცოდვაზე გამარჯვება შესაძლებელია?

პავლემ დაგვპირდა, რომ ჩვენ „ყოველივე ამას ვძლევთ ჩვენი მოყვარულის მეშვეობით” (რომაელთა 8:37). რა თქმა უნდა, ქრისტეში გამარჯვებული ცხოვრების ეს დაპირება მოიცავს ცოდვის ძალაზე გამარჯვებასაც. თუკი შესაძლებელია განზრახ ცოდვაზე ყოველდღიურ გამარჯვებაში ცხოვრება, რატომ ვერ ახერხებს ამდენი ქრისტიანი ამ გამარჯვებაში ცხოვრებას? რა არის სულიერი დამარცხების ზოგიერთი მიზეზი?

ჩვენ დამარცხებულები ვიქნებით, თუ არ გვწამს, რომ გამარჯვებით ცხოვრება შესაძლებელია

დარწმუნებული ვარ, რომ ზოგიერთი ქრისტიანი არ ცხოვრობს გამარჯვებული ცხოვრებით იმიტომ, რომ დარწმუნებულები არიან, რომ გამარჯვებული ცხოვრება შეუძლებელია. მათ მოისმინეს ქადაგებები, რომლებიც გვასწავლიან, რომ ჩვენ განუწყვეტლივ უნდა ჩავვარდეთ განზრახ ცოდვაში და მათ ხელი აქვთ ჩაქნეული, რომ ცოდვაზე რამენაირად გამარჯვებას მოიპოვებენ. თუ გვსურს ვიცხოვროთ ცოდვაზე გამარჯვებით, სერიოზულად უნდა მივიღოთ იოანეს მოწოდება: „ამას გწერთ იმისთვის, რომ არ შესცოდოთ” (1 იოანეს 2:1). იოანე ქრისტიანებს სწერდა დარწმუნებით, რომ მათთვის შესაძლებელი იყო გამარჯვებული ცხოვრება. ჩვენ უნდა მოვითხოვოთ ეს იმედი რწმენით, რათა გვქონდეს ნდობა ცდუნების წინაშე.

ჩვენ დავმარცხდებით, თუ დავეყრდნობით წარსულ სულიერ გამოცდილებას ან ეკლესიის სტატუსს

ზოგიერთი ადამიანი წმიდა ცხოვრებას განიხილავს, როგორც ერთჯერად გამოცდილებას, რომელიც არ საჭიროებს მუდმივ დისციპლინას ან ძალისხმევას. მათ მიაჩნიათ, რომ როგორც კი დაამოწმებენ: „ღმერთმა განწმიდა ჩემი გული რწმენით და გამხადა წმიდა“ სხვა არაფერია გასაკეთებელი. თუმცა, როგორც პავლემ აჩვენა, ჩვენ უნდა განვაგრძოთ „სწრაფვა მიზნისკენ.” ცოდვაზე გამარჯვება მოითხოვს დისციპლინაში მუდმივ ცხოვრებას. მე უნდა გავაგრძელო ცოდვაზე „არა“-ს თქმა, რათა ღმერთს „კი“ ვუთხრა.

იესოს ცდუნების შესახებ ზოგიერთი ქადაგება მთავრდება იესოს გამარჯვებით სატანის ცდუნებაზე. თუმცა, ლუკა ამბის თხრობას ამთავრებს მნიშვნელოვანი დასკვნითი განცხადებით: „როცა ყველა გამოცდა დაასრულა, დრომდე გაშორდა მას ეშმაკი” (ლუკას 4:13). ეს არ იყო უკანასკნელი შემთხვევა, როდესაც იესო განიცდიდა ცდუნებას. მიუხედავად იმისა, რომ სახარებებში არ არის ჩაწერილი შემდგომი ცდუნებების დეტალები, ლუკა ცხადყოფს, რომ სატანა კვლავაც განიზრახავდა იესოს ცდუნებას.

არასოდეს უნდა ვივარაუდოთ, რომ მივაღწიეთ სულიერი სიმწიფის წერტილს, საიდანაც ვერასოდეს ჩამოვარდებით. ამის ნაცვლად, ჩვენ უნდა გავაგრძელოთ ჩვენი სხეულის და გონების დაცვა. სატანას უყვარს თავდასხმა იმ მომენტში, როდესაც ჩვენ ვამცირებთ ჩვენს დაცვას. წმიდა ცხოვრება მოითხოვს ყურადღებას, სიფხიზლეს.

პასტორები და ეკლესიის წინამძღოლები შეიძლება ცდუნდნენ, დაეყრდნონ ჩვენს სოციალურ სტატუსს სულიერი გამარჯვებისთვის. ჩვენ შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ იმის გამო, რომ ვქადაგებთ ჭეშმარიტებას და ვგრძნობთ ღვთის ცხებულებას, არ შეიძლება დავეცეთ. თუმცა, შესაძლებელია კვირა დღეს ქადაგება და ორშაბათს სატანის ცდუნებაში ჩავარდნა. ჩვენ არასდროს უნდა დავეყრდნოთ ჩვენს წარსულ გამოცდილებას ან ჩვენს პოზიციას ეკლესიაში.

ჩვენ დავმარცხდებით, თუ ვეცდებით ვიცხოვროთ ქრისტიანული ცხოვრებით ჩვენი ძალით

გამარჯვებული ცხოვრება მოდის არა ჩვენი ძალით, არამედ სულიწმიდის ძალით. წმიდა ცხოვრება, ყოველდღიური ცხოვრებაა სულის უწყვეტი ძალით. ჩვენ ვერასოდეს მივაღწევთ იმ დონეს, როდესაც საკუთარი ძალებით შეგვეძლება დავძლიოთ სატანის ცდუნება. პეტრე ტრაბახობდა: „თუნდაც ყველანი ცდუნდნენ, მე მაინც არა... თუნდაც მოვკვდე შენთან ერთად, მაინც არ უარგყოფ” (მარკოზის 14:29-31). მას სჯეროდა, რომ შეეძლო სატანის თავდასხმების საკუთარი ძალით შეწინააღმდეგება. ის მალევე დამარცხდა.

თუმცა, როდესაც ჩვენ სულის ძალით ვცხოვრობთ, ის გვაძლევს გამარჯვებას ცდუნებაზე. ისევე, როგორც იესომ დაძლია ცდუნება სულის ძალით, ჩვენც შეგვიძლია გავუმკლავდეთ ცდუნებას სულის ძალით.

და ისევ, პასტორებს და ეკლესიის ლიდერებს შეიძლება გაუჩნდეთ ცდუნება, დაეყრდნონ საკუთარ ძალისხმევას. საზოგადოებრივი ლოცვის გაძღოლის შემთხვევაში, ჩვენ შეიძლება ვეღარ დავუთმოთ დრო ღმერთთან პირად ურთიერთობას. როდესაც ვსწავლობთ ღვთის სიტყვის საჯაროდ გამოცხადებას, შეიძლება დაგვვავიწყეს დროის დათმობა, რომ მოვისმინოთ ღმერთის ხმა, მისი სიტყვის მეშვეობით. ჩვენ არ უნდა დავუშვათ, რომ ჩვენი მსახურების ძალისხმევამ შეამციროს ჩვენი დამოკიდებულება ღმერთთან ერთად პირად სიარულსა და მისი სულის ძალაზე, სულიერი გამარჯვებებისთვის.

თუ დავეცით

იოანემ მორწმუნეებს ცოდვაზე გამარჯვებისკენ მოუწოდა. „შვილებო! ამას გწერთ იმისთვის, რომ არ შესცოდოთ” (1 იოანეს 2:1). შესაძლებელია სულიერი დაცემის გარეშე ცხოვრება. თუმცა, იოანემ ცოდვაში ჩავარდნილთათვის იზრუნა: „ხოლო თუ ვინმე შესცოდავს, გვყავს შუამდგომელი მამის წინაშე - მართალი იესო ქრისტე” (იქვე.). ეს ბალანსი მნიშვნელოვანია და ხშირად იგნორირებული.

ერთ მხარეს არიან ისეთებიც, რომლებიც ხაზს უსვამენ ამ მუხლის მხოლოდ პირველ ნაწილს: „ამას გწერთ იმისთვის, რომ არ შესცოდოთ.” ისინი ქადაგებენ, რომ ჩვენ შეგვიძლია და უნდა ვიცხოვროთ განზრახ ცოდვის გარეშე. თუმცა, მათ არ აქვთ გზავნილი მათთვის, ვინც სისუსტის მომენტში მარცხდება.

მეორეს მხრივ, ბევრია, ვინც ხაზს უსვამს ამ მუხლის მხოლოდ ბოლო ნაწილს: „ხოლო თუ ვინმე შესცოდავს, გვყავს შუამდგომელი მამის წინაშე - მართალი იესო ქრისტე.” ისინი გულისხმობენ, რომ გამარჯვებული ცხოვრება შეუძლებელია და ამიტომ ჩვენ მუდმივად უნდა ჩავარდეთ ცოდვაში.

იოანე უზრუნველყოფს სათანადო ბალანსს. ჯერ ერთი, გამარჯვებული ცხოვრება შესაძლებელია; მე არ უნდა დავემორჩილო სატანის ცდუნებას. მაგრამ მეორეს მხრივ, თუ სისუსტის მომენტში ჩავარდები, მყავს შუამდგომელი. მე არ უნდა მივატოვო ჩემი ქრისტიანული გზა. არ მჭირდება სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნა. დიახ, ღმერთი დამსჯის. მაგრამ ის დამსჯის, როგორც მოსიყვარულე მამა სჯის შვილს, რათა მან „შემდგომში მშვიდობიანი ნაყოფი გამოვიღო.” ის გვწვრთნის „ჩვენი სარგებლობისთვის, რათა წილი გვქონდეს მის სიწმიდეში” (ებრაელთა 12:10, 11).

სატანას სურს ქრისტიანები დაგვარწმუნოს, დავეყრდნოთ ჩვენს ქმედებებს, როგორც საშუალებას ვასიამოვნოთ ღმერთს. მას სურს დაგვავიწყოს, რომ ჩვენ შევურიგდით ღმერთს და ახლა მისი შვილები ვართ. როდესაც ცოდვილები ვიყავით, „მისი ძის სიკვდილით შევურიგდით ღმერთს.” ყურადღება მიაქციეთ შემდეგს: „მითუმეტეს შერიგებულნი, გადავრჩებით მისი სიცოცხლით” (რომაელთა 5:10).

როგორც ცოდვილებმა, ჩვენ არ დავიმსახურეთ ღვთის კეთილგანწყობა; მან შეგვირიგა თავისთან თავისი ძის სიკვდილით. ახლა, პავლე ამბობს, „მითუმეტეს შერიგებულნი, გადავრჩებით მისი სიცოცხლით!” ზოგიერთ ქრისტიანს, როგორც ჩანს, სჯერა, რომ „მე მადლით ვარ გადარჩენილი რწმენის მეშვეობით, მაგრამ ვინარჩუნებ ხსნას იმით, რომ საკმარისად კარგი ვარ, რომ დავიმსახურო ღვთის სიყვარული.”

ეს იგივეა, მშობელმა რომ თქვას: „დიახ, მე იმდენად მიყვარდი, რომ ამქვეყანაზე მოგავლიანე, მაგრამ ახლა ჩემი სიყვარული ყოველდღიური საქმეებით უნდა დაიმსახურო.” ასეთი არ არის მოსიყვარულე მშობელი! და ასეთი არ არის ჩვენი მოსიყვარულე ზეციერი მამა.

პირიქით, როგორც ღვთის მადლს ვეყრდნობოდი, რომელმაც თავიდან სულიერ ცხოვრებაში მომიყვანა, ასევე ვეყრდნობი მადლს, რომ სულიერად ვიცხოვრო. და თუ დავეცემი, ისევ ღვთის მადლს უნდა დავეყრდნო, რომ სულიერი ჯანმრთელობა დამიბრუნოს.

თანამედროვე ეპოქის ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი მისიონერი იყო ჰადსონ ტეილორი, ჩინეთის შიდა მისიის დამფუძნებელი. ტეილორი მოქცეულ იქნა 17 წლის ასაკში, მისი მეთოდისტი დედის ლოცვების შედეგად. ის მედიცინას სწავლობდა და მისიონერად ჩინეთში 21 წლის ასაკში გაემგზავრა.[1]

როდესაც ის 28 წლის იყო, ჰეპატიტის გამო ინგლისში დაბრუნდა. მომდევნო ხუთი წლის განმავლობაში ის ეძებდა ღვთის ხელმძღვანელობას და მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ღმერთს სურდა, რომ მას მისიონერები შეეკრიბა, რათა ისინი არაევანგელიზებულ შიდა ჩინეთში გამგზავრებულიყვნენ. 34 წლის ასაკში ჰადსონ ტეილორი, მის მეუღლე მარიასთან, შვილებთან და თექვსმეტი სხვა მისიონერისგან შემგარ ჯგუფთან ერთად გაემგზავრნენ ჩინეთში.

ჰადსონ ტეილორის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი გამონათქვამია: „ღმერთის გზებით შესრულებულ მის საქმეს არასოდეს მოაკლდება ღვთისგან მომარაგება.” ჩვენ ამას ხშირად განვმარტავთ, როგორც განცხადებას ფულის შესახებ, მაგრამ ტეილორისთვის ეს ბევრად მეტი იყო. მას სჯეროდა, რომ ღმერთი მისცემდა ფულსაც, გარანტიასაც, რწმენასაც, მშვიდობასაც, ძალასაც და ყველაფერს, რაც საჭიროა მისი ნების შესასრულებლად. ხუთი ათწლეულის განმავლობაში, ჩინეთის შიდა მისიის ლიდერმა - ჰადსონ ტეილორმა ეს დაპირება არაერთხელ ნახა შესრულებული.

1869 წელს ტეილორმა დიდი კრიზისი განიცადა მის სულიერ ცხოვრებაში. ის ებრძოდა ცდუნებებს და წარუმატებლობას. მან დედას მისწერა: „არასდროს მეგონა, რომ ასეთი ცუდი გული მქონდა.” მაგრამ მან ასევე დაწერა: „ვიცი, რომ მიყვარს ღმერთი და მიყვარს მისი საქმე და მინდა მხოლოდ მას ვემსახურო ყველაფერში. დაე დამეხმაროს ღმერთი, რომ უფრო მეტად მიყვარდეს ის და უკეთ ვემსახურო.”

1869 წლის 4 სექტემბერს ჰადსონ ტეილორმა დაამოწმა, რომ ღმერთმა თავისი სული ახალი გზით გადმოღვარა მის ცხოვრებაში. ტეილორმა მისწერა კოლეგას: „ღმერთმა ახალ კაცად მაქცია!” ტეილორის ახალი დარწმუნების გასაღები მის ცხოვრებაში ღმერთის არსებობის შესახებ იყო წინადადება თანამემამულე მისიონერის, ჯონ მაკკარტის წერილში. ტეილორი თავისი ძალისხმევით ცდილობდა მიეღო უფრო ღრმა რწმენა და ღმერთის თანდასწრების გარანტია. მაკარტი წერდა: „როგორ გავაძლიეროთ ჩვენი რწმენა? არა რწმენისკენ სწრაფვით, არამედ ერთგულზე დაყრდნობით.”

ტეილორმა თავის დას მისწერა,

როდესაც წავიკითხე, ყველაფერი დავინახე! "თუ ჩვენ არ გვჯერა, ის მაინც ერთგული რჩება." შევხედე იესოს და დავინახე (და როდესაც დავინახე, ოჰ, როგორ მოედინებოდა სიხარული)! რაც მან თქვა: „არასოდეს მიგატოვებ.”

„ეჰ, აი ეს არის დასვენება! ” ვიფიქრე. „ამაოდ ვცდილობდი მასში დასვენებას. აღარ ვეცდები მეტს. განა არ დამპირდა, რომ დარჩებოდა ჩემთან, არასოდეს მიმატოვებდა, არასოდეს დამტოვებდა? და, ძვირფასო, ის არასოდეს გააკეთებს ამას.

მე დავინახე არა მხოლოდ ის, რომ იესო არასოდეს მიმატოვებს, არამედ რომ მე ვარ მისი სხეულის, მისი ხორცისა და მისი ძვლების ნაწილი. ვაზი არ არის მხოლოდ ფესვი, არამედ ყველაფერი - ფესვი, ღერო, განშტოებები, ტოტები, ფოთლები, ყვავილები, ნაყოფი და იესო მარტო არ არის - ის არის მიწა და მზე, ჰაერი და წვიმები და ათიათასჯერ მეტი ვიდრე ოდესმე გვიოცნებია, გვინდოდა ან გვჭირდებოდა. ო, რაოდენ დიდია ამ ჭეშმარიტების ხილვის სიხარული! მე ვლოცულობ, რომ შენი გონების თვალებიც აგეხილოს, რომ შეიმეცნო და ისარგებლო ქრისტეში უსასყიდლოდ მონიჭებული სიმდიდრით.

ამ მომენტში ტეილორმა გააცნობიერა, რომ ქრისტეს მსგავსება მოდის არა ძალისხმევით, არამედ ვაზთან შეერთებით, რომელიც სიცოცხლეს იძლევა. ეს ხდება ქრისტესთან გაიგივების გზით. მოგვიანებით მისმა ვაჟმა დაწერა: „მან დიდი ხანია იცოდა მიძღვნა, მაგრამ ეს უფრო მეტი იყო; ეს იყო ახალი მორჩილება, სიხარულით, უპირობოდ გადაცემა საკუთარი თავის და ყველაფრისა, მისთვის.”

ეს არ იყო დროებითი ემოციური გამოცდილება. ოცდაათი წლის შემდეგ, ტეილორმა უკან მიიხედა და დაწერა: „არასდროს დავივიწყებთ კურთხევას, რომელიც მივიღეთ იოანეს 4:14-ში მოცემული სიტყვებით: „ვინც იმ წყალს დალევს, რომელსაც მე მივცემ, საუკუნოდ აღარ მოსწყურდება.’ როდესაც მივხვდით, რომ ქრისტე სიტყვასიტყვით გულისხმობდა იმას, რაც მან თქვა - რომ "საუკუნოდ" ნიშნავდა, საუკუნოდ, "აღარ" ნიშნავდა აღარ და "მოსწყურდება" ნიშნავდა მოსწყურდებას - ჩვენი გული სიხარულით აივსო, როდესაც ჩვენ მივიღეთ ეს საჩუქარი.” ყურადღება მიაქციეთ ფრაზას: „როდესაც ჩვენ მივიღეთ ეს საჩუქარი.” ტეილორს ესმოდა, რომ ღვთის მიერ ჩვენი განწმედის მადლი არის საჩუქარი, რომელიც უნდა მიიღოთ და არა მიაღწიოთ.

ღვთის მადლის ამ განცდამ არ გაუადვილა ტეილორს დარჩენილი ცხოვრება. შემდეგი წელი მის ცხოვრებაში ერთ-ერთი ყველაზე რთული წელი იყო. ამ წელს მარია 33 წლის ასაკში და მისი ორი შვილი გარდაიცვალნენ. მოგვიანებით, ტეილორი ხელმძღვანელობდა ჩინეთის შიდა მისიას, იჰეტუანის აჯანყების ტერორის პირობებში. მისიის სამოცდაცხრამეტი წევრი იქნა მოკლული იმ საშინელი დღეების განმავლობაში.

მაგრამ ამ ყველაფრის მიღმაც კი ტეილორი დარწმუნებული იყო თავის რწმენაში, რომ ღმერთი უზრუნველყოფდა ყველაფრით, რაც საჭირო იქნებოდა. საეპისკოპოსო მღვდელმა, რომელიც ეწვია ტეილორს რთულ დროს, წერდა: „ის იყო თითქმის სამოცი წლის კაცი, რომელმაც უზარმაზარი ტვირთი იტვირთა, მაგრამ სრულიად მშვიდი და აუღელვებელი.” რატომ? იმიტომ, რომ ტეილორი ერთიანი იყო ვაზთან და ის მოსვენებული იყო ქრისტეში. ის იყო, ვინც „ემსახურება, ღვთის მიერ მინიჭებული ძალით, რათა ღმერთი განდიდდეს ყველაფერში იესო ქრისტეს მიერ” (1 პეტრეს 4:11).

ეს გამოცდილება ტეილორისთვის სულიერი ზრდის დასასრული არ ყოფილა. მისი „ქრისტეში მოსვენება “ არც იმას ნიშნავდა, რომ არანაირი ძალისხმევა არ ყოფილა. ყოველ დილით, მსახურების ზეწოლის მიუხედავად, ტეილორი ორ საათს ატარებდა ლოცვასა და ბიბლიის შესწავლაში, სანამ სამუშაოს დაიწყებდა. მას პავლესთან ერთად ესმოდა, რომ ჩვენ უნდა „ვისწრაფოდეთ მიზნისკენ.” მაგრამ ეს იყო ძალისხმევა, რომელიც ეყრდნობოდა ღვთის ძალას და არა ჰადსონ ტეილორის ძალას. ახლა ტეილორმა იცოდა, რომ ბიბლიის შესწავლის დასაწყებად საწოლიდან ადგომაც კი იყო ღვთის მადლი, რომელიც ძალას ანიჭებდა. მას შეეძლო ქრისტეს მსგავსი ყოფილიყო, რადგან ის იყო „ქრისტეში.“

ტეილორის ვაჟს გაახსენდა მისი ლოცვითი ცხოვრება და სიტყვა. ქრისტეში მოსვენება არ ნიშნავს იმას, რომ ტეილორმა უგულებელყო სულიერი დისციპლინის აუცილებლობა.

მისთვის გამარჯვების საიდუმლო ღმერთთან ყოველდღიურ, საათობრივ ზიარებაში იყო; და ეს, მან აღმოაჩინა, რომ შეიძლებოდა მხოლოდ ფარული ლოცვითა და სიტყვით საზრდოობით შენარჩუნებულიყო, რომლის მეშვეობითაც ის უცხადებს თავის თავს მომლოდინე სულს. მის ცვალებად ცხოვრებაში ბატონი ტეილორისთვის არ იყო მარტივი ლოცვისა და ბიბლიის შესწავლისთვის დროის გამონახვა, მაგრამ მან იცოდა, რომ ეს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.

ხშირად განკარგულებაში მხოლოდ ერთი დიდი ოთახი ჰქონდათ, რომელშიც კუთხეს მამისთვის რაღაც ფარდებით ფარავდნენ და მეორე ნახევარს თავისთვის იყენებდნენ; და მას შემდეგ, რაც ძილი საბოლოოდ სიჩუმეს მოიტანდა, მათ ესმოდათ ასანთის გაკვრის ხმა და ხედავდნენ სანთლის ციმციმს, რაც იმას ნიშნავდა, რომ ბატონი ტეილორი, როგორი დაღლილიც არ უნდა ყოფილიყო, ათვალიერებდა პატარა ბიბლიას ორ ტომად, რომელიც ყოველთვის ხელთ ქონდა. ღამის ორიდან ოთხამდე იყო დრო, რომელსაც ჩვეულებრივ ლოცვას უთმობდა; დრო, როდესაც ის ყველაზე მეტად დარწმუნებული იყო, რომ არავინ შეაწუხებდა ღმერთის მოლოდინში... ბატონმა ტეილორმა აღმოაჩინა, რომ მისიონერული კარიერის ყველაზე რთული ნაწილი არის ბიბლიის რეგულარული შესწავლა და ლოცვითი ცხოვრება. „სატანა ყოველთვის იპოვის რაღაცას, რომ დაგაკავოსო, - იტყოდა ის, - როდესაც ლოცვითა და წმიდა წერილით უნდა იყო დაკავებული“.

დღესდღეისობით 1600 მისიონერი მუშაობს OMF International-ში, რომელიც არის ჩინეთის შიდა მისიის მემკვიდრე. მილიონობით ჩინელი მორწმუნე იქნა მიყვანილი ქრისტესთან ამ მისიის მსახურების მეშვეობით. ეს არის იმ კაცის ნაყოფი, რომელიც ცხოვრობდა ქრისტესთან ერთობაში.[2]

(1) მოციქულები ყოველ ქრისტიანს სიწმიდისკენ მოუწოდებდნენ.

(2) იყო წმიდა ნიშნავს იყო ქრისტეს მსგავსი.

• იყო წმიდა ნიშნავს გქონდეს წმიდა გული: ქრისტეს მსგავსი გული და გონება.

• იყო წმიდა ნიშნავს გქონდეს წმიდა ხელები: ქრისტეს მსგავსი ქცევა.

• იყო წმიდა ნიშნავს გქონდეს ქრისტეს მსგავსი სიყვარული.

(3) ეპისტოლეები გვიჩვენებს, თუ როგორი იქნება სიწმინდე ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

• თქვენ განიწმიდეთ; თქვენ აგრძელებთ განწმედას.

• თქვენ წმინდანები ხართ; თქვენ უნდა იცხოვროთ როგორც წმინდანებმა.

• ღმერთი გხდით წმიდას; თქვენ უნდა მისდიოთ სიწმიდეს.

(4) ჩვენ გვაქვს ძალაუფლება ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით ჩვენში მცხოვრები ქრისტეს სულის მეშვეობით.

(5) ჩვენ ვცხოვრობთ წმიდა ცხოვრებით „ქრისტეში“. ჩვენი ძველი სიცოცხლე „ადამში“ ცხოვრობდა. ჩვენი ახალი სიცოცხლე ცხოვრობს „ქრისტეში.”

(6) წმიდა ცხოვრება ეფუძნება ვაზთან მუდმივ ურთიერთობას.

(1) მოამზადეთ ქადაგება თემაზე „ქრისტეს მსგავსი ცხოვრება.” შეადარეთ ცხოვრების ორი გზა: ჩვენი ძველი ცხოვრება ადამში და ჩვენი ახალი ცხოვრება ქრისტეში. გამოხატეთ, როგორ გვაძლევს „ქრისტეში“ ყოფნა ცოდვაზე გამარჯვების ძალას.

(2) დაიწყეთ შემდეგი გაკვეთილი ფილიპელთა 2:1–5-ის წაკითხვით.