Lesson 4: სიწმიდე გამოყოფაა (განცალკევებაა)

ამ გაკვეთილის ბოლოს სტუდენტმა უნდა:

(1) გააცნობიეროს ცოდვისგან განშორების მნიშვნელობა, თითოეული ქრისტიანისთვის

(2) დააფასოს ღმერთისთვის გამოყოფილობის პრივილეგია

(3) შეიმუშაოს გამოყოფის (განცალკევების) ბიბლიური გაგების პრაქტიკული პრინციპები

(4) დაიმახსოვროს 2 კორინთელთა 6:16-18.

როდესაც უდაბნოში ცხვრებს აძოვებდა, მოსემ დაინახა მაყვლოვანის ბუჩქი, რომელიც ცეცხლის ალში იყო, მაგრამ არ იწვოდა. როდესაც მოსე მიუახლოვდა ამ უცნაურ სანახაობას, მან გაიგონა ღმერთის მოწოდება: „მოსე, მოსე!“ მოსემ უპასუხა: აქა ვარ. ღმერთმა გააფრთხილა: „ნუ მოუახლოვდები; გაიხადე ფეხსამოსი ფეხთაგან, რადგან ეს ადგილი, რომელზეც დგახარ, წმიდა მიწაა” (გამოსვლის 3:5).

ძველ სამყაროში ფეხშიშველი სიარული მოკრძალებასა და მოწიწებას გამოხატავდა. არავის ჰქონდა უფლება ფარაონის თანდასწრებით სანდლები სცმოდა. მოსე ფარაონზე დიდის წინაშე იდგა. ის იდგა ყოვლისშემძლე ღმერთის წინაშე. მოსე წმიდა მიწაზე იდგა.

[1] რა იყო განსაკუთრებული იმ ადგილზე, სადაც მოსე იდგა? რა ხდიდა მას წმიდად? იქ შეღობილი ადგილი იყო წარწერით „წმიდა მიწა“? არა. ვინმემ ჩაატარა რელიგიური ცერემონია, რათა მიწას წმიდა დარქმეოდა? არა.

ეს მიწა მხოლოდ იმიტომ იყო წმიდა, რომ ღმერთს ეკუთვნოდა. ღმერთმა გამოყო ეს მიწის ნაკვეთი დანარჩენი უდაბნოდან და წმიდად გამოაცხადა; ღმერთმა „განწმიდა“ ეს მიწა. ეს ასახავს მნიშვნელოვან გაკვეთილს სიწმიდის შესახებ. ეს მიწა წმიდა იყო, რადგან ის ღმერთმა გამოყო. ის რაც წმიდაა ღმერთის მიერაა გამოყოფილი და გამოცალკევებული.

წლების შემდეგ ღმერთი მოსეს სინას მთაზე ისევ შეხვდა. და კვლავ გამოყო ღმერთმა მიწის ეს მონაკვეთი როგორც წმიდა. მოსემ ხალხს მოუწოდა, რომ მთას მოშორებოდნენ. მათ ეკრძალებოდათ მთაზე ასვლა და მის ირგვლივ რაიმე ადგილის შეხება, რადგან ის წმიდა იყო. ღვთის ყოფნა მთაზე იმდენად ძლიერი იყო, რომ მოსემ გააფრთხილა ხალხი, რომ ვინც მთას შეეხება, „უსათუოდ მოკვდება” (გამოსვლის 19:12). მთა ღმერთს ეკუთვნოდა. მოსე წმიდა მიწაზე იდგა.

სიწმიდე ღმერთის თვისებაა. წმიდა წერილში სიტყვა "წმიდა" ეხება ღმერთს ან ღმერთისას. მოსესა და ცეცხლმოკიდებული მაყვლოვანის ისტორიაში, მიწა წმიდა იყო მხოლოდ იმიტომ, რომ ღმერთს ეკუთვნოდა. იყო წმიდა ნიშნავს ღმერთისთვის იყო გამოყოფილი. ხუთწიგნეულის მრავალი მაგალითი გვიჩვენებს, რომ „წმიდა“ საგნები გამოირჩევიან საზოგადო სარგებლობისა და ჩვეულებრივისაგან.

წმიდა დღე

პირველად სიტყვა „წმიდა“ ბიბლიაში ჩნდება, ეს ეხება არა ადამიანს, არამედ დღეს. შექმნის ექვსი დღის ბოლოს ღმერთმა გამოარჩია მეშვიდე დღე დანარჩენი ექვსი დღისგან.

აკურთხა ღმერთმა მეშვიდე დღე და წმიდაჰყო იგი, რადგან ამ დღეს დაისვენა მან ყოველი საქმისაგან, რასაც აკეთებდა (დაბადების 2:3).

მეშვიდე დღე წმიდა იყო, რადგან ღვთისთვის იყო გამოყოფილი; ის აღარ იყო ჩვეულებრივი. ესაიამ თქვა, რომ შაბათი გამოყოფილი იყო ყველა სხვა დღეებისგან. ეს დღე არ იყო „საკუთარი გზებისთვის“ ან „საკუთარი თავის სიამისთვის“; ის ღმერთს ეკუთვნოდა (ესაიას 58:13). შაბათი ღმერთმა გამოყო თაყვანისცემისთვის.

შაბათისადმი ისრაელის ერთგულებამ გამოხატა მათი ერთგულება ღმერთის მიმართ. ღმერთმა, რომელმაც შაბათი გამოყო, გამოყო ისრაელიც.

უთხრა უფალმა მოსეს: "ასე უთხარი ისრაელის შვილებს: დაიცავით ჩემი შაბათები, ნიშანია იგი ჩემსა და თქვენ შორის თაობიდან თაობამდე, რათა იცოდეთ, რომ მე ვარ უფალი, თქვენი გამწმედელი’” (გამოსვლის 31:12-13).

იყო წმიდა ნიშნავს იყო ღმერთის მიერ და ღმერთისთვის გამოყოფილი. ღმერთმა განწმიდა შაბათი; ღმერთი განწმედს თავის ხალხს.

წმიდა საგნები

მიწის ნაკვეთი, რომელიც გამოყოფილი იყო სხვა მიწისგან, წმიდა იყო; ღმერთს ეკუთვნოდა. დღე, რომელიც გამოყოფილი იყო სხვა დღეებისგან, წმიდა იყო; ღმერთს ეკუთვნოდა. ღმერთისთვის გამოყოფილი ყველაფერი წმიდა იყო.

სამოსი, რომელიც მღვდლებს ეცვათ, წმიდა იყო (გამოსვლის 28:2). ის ღვთისგან სპეციალური მითითებით იყო შექმნილი და მას ეკუთვნოდა. შესაწირავი, რომელიც ხალხმა მიიტანა კარავში, წმიდა იყო; ის ღვთისთვის იყო გამოყოფილი (გამოსვლის 28:38). მღვდლები ღვთისმსახურებაში სპეციალურ ზეთს იყენებდნენ. ღმერთმა ბრძანა: „იქნება ეს ჩემთვის წმიდა საცხები ზეთი თაობიდან თაობამდე” (გამოსვლის 30:31). სხვა ვერავინ გამოიყენებდა ამ ზეთს; ის ღმერთის მიერ გამოსაყენებლად იყო გამოყოფილი.

კარვის მოსავლელად ღმერთმა ისრაელის ყველა კაცს მოსთხოვა გადაეხადა გადასახადი, რომელსაც „საწმიდრის შეკელი“ ეწოდება” (გამოსვლის 30:13, 24; 38:24-26; ლევიანთა 5:15; 27:3, 25; რიცხვთა 3:47, 50; 7:13). ეს ფული არ გამოიყენებოდა საერთო სარგებლობისთვის. ბევრი მეცნიერი თვლის, რომ ეს იყო სრულიად განსხვავებული მონეტა, ვიდრე ჩვეულებრივი შეკელი. ის წმიდა იყო; ის ღმერთს ეკუთვნოდა.

კარავში ავეჯი წმიდა იყო. ღმერთმა უბრძანა მოსეს გამოეყო ეს ავეჯი ყველა სხვა მასალისგან. „გაწმიდე ისინი და გახდება წმიდათა წმიდა; და ყოველივე, რაც შეეხება, წმიდა გახდება” (გამოსვლის 30:29).

ყოველი საგანი იყო ან წმიდა ან საერთო მოხმარების. საერთო მოხმარების არ ნიშნავდა ცოდვილს; ეს ნიშნავდა, რომ ნივთი არ იყო გამოყოფილი ღმერთის მიერ გამოსაყენებლად. ისრაელს ესმოდა სამი შესაძლებლობა ნებისმიერი ნივთისთვის:

1. ბინძური - ვერავინ გამოიყენებდა მას. ის „აკრძალული“ იყო ღვთის ხალხისთვის.

2. სუფთა - ეს იყო ჩვეულებრივი, საერთო გამოყენებისთვის.[1]

3. წმიდა - ის გამოყოფილი იყო ღვთის გამოსაყენებლად. მას მხოლოდ ღვთის მსახურებაში იყენებდნენ.

სანამ ისრაელი ქანაანში შევიდოდა, ღმერთმა ხეების დარგვის მითითებები მისცა.

1. პირველი სამი წლის განმავლობაში ნაყოფი „უნდა იყოს თქვენთვის წინადაუცვეთლად, არ უნდა შეიჭამოს“. ცერემონიულად უწმინდური იყო.

2. „მეოთხე წელს იყოს ყოველი მისი ნაყოფი წმიდა, უფლის საქებარ შესაწირად“. მეოთხე წლის ნაყოფი გამოიყო ღვთის გამოსაყენებლად. ის წმიდა იყო.

3. მეხუთე წლიდან დაწყებული, „ჭამეთ მისი ნაყოფი“. ხე ახლა სუფთა იყო და ხელმისაწვდომი იყო საერთო გამოყენებისთვის (ლევიანთა 19:23-25).

წმიდა ადგილები

კარავი წმიდა იყო, რადგან ღვთისთვის იყო გამოყოფილი. კარავში ყველაფერი გამოყოფილი იყო ღვთის გამოსაყენებლად. ადგილს, სადაც ღმერთი მღვდელმთავარს ხვდებოდა, უწმიდესი ადგილი (წმიდათაწმიდაი) ეწოდებოდა.

მოგვიანებით იერუსალიმის ტაძარი წმიდა იყო, რადგან ის ღვთის მსახურებისთვის იყო გამოყოფილი. ტაძარი წმიდა იყო მხოლოდ იმიტომ, რომ ღმერთს ეკუთვნოდა. ეზეკიელმა იხილა ხილვა, რომელშიც ღვთის დიდება ტაძარს ტოვებდა, ისრაელის ცოდვის გამო (ეზეკიელის 10).

ღვთის დიდების დატოვების შემდეგ, ტაძარი აღარ იყო წმიდა. ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 63 წელს რომაელი გენერალი პომპეუსი შევიდა წმიდათაწმიდაიში და ნახა, რომ ის ცარიელი იყო. იმის გამო, რომ ღმერთი იქ აღარ ცხოვრობდა, ტაძარი აღარ იყო წმიდა.

წმიდა ტომი

ლევის ტომი გამოყოფილ იქნა ღმერთისთვის. ისრაელის ეგვიპტის დატოვების წინა ღამეს, თითოეული ეგვიპტურ ოჯახში პირმშო იქნა მოკლული. ისრაელის პირმშოები გადარჩნენ, რადგან ისინი დაემორჩილნენ ღვთის ბრძანებას, რომ კრავის სისხლი ყოფილიყო წასმული ყოველი სახლის კარის წირთხლებზე.

ისრაელს ახსოვდა ეგვიპტიდან გათავისუფლება ორი გზით. პირველი, ყველა ებრაული ოჯახი ყოველწლიურად ჭამდა „პასექის ვახშამს“. ეს ტრაპეზი აღნიშნავდა ისრაელის ეგვიპტიდან გამოხსნას.

მეორე გზა, როგორ ახსოვდა ისრაელს ეგვიპტიდან გათავისუფლება, კიდევ უფრო დრამატული იყო. ისრაელისთვის რომ შეეხსენებინა მათი პირმშოების ხსნა, ღმერთმა უბრძანა:

გამომიყავი ისრაელის შვილთაგან ყოველი პირმშო, საშოს გამღები, კაციდან ვიდრე პირუტყვამდე, ჩემია იგი (გამოსვლის 13:2).

სიტყვა „მომიძღვენი“ (გამომიყავი) არის ებრაული სიტყვიდან, რომელიც ითარგმნება როგორც „გაწმედა“ ან „გამოყოფა“. ყოველი ოჯახის პირმშო ღმერთს ეკუთვნოდა. ღმერთმა აირჩია ლევის ტომი მთელი ისრაელის პირმშოს წარმომადგენლად. ეს ტომი მთელი ხალხის ნაცვლად მსახურობდა.

აჰა, ავიყვანე ლევიანნი ისრაელიანთაგან, ყოველი პირმშოს სანაცვლოდ, რომელიც საშოს გააპობს; ჩემები იქნებიან ისინი; ვინაიდან ჩემია ყველა პირველშობილი, რადგან იმ დღეს, როცა განვგმირე ყოველი ეგვიპტელი პირმშო, ჩემთვის განვიწმიდე ყველა პირველშობილი ისრაელიანთაგან; ადამიანიდან პირუტყვამდე ჩემები არიან, მე ვარ უფალი (რიცხვთა 3:12-13).

გამოსვლის 29-ე თავში ღმერთმა დანიშნა მღვდლების კურთხევის წესი. სიტყვა „წმიდა“ ამ თავში ცხრაჯერ არის გამოყენებული. ლევიანები იყვნენ მიძღვნილნი პირმშოების ნაცვლად; ტომი მთლიანად ღმერთს ეკუთვნოდა.

► რატომ იყო მნიშვნელოვანი ღვთისთვის ხაზგასმით აღენიშნა გზავნილი ისრაელის გამოყოფის შესახებ?

რატომ გაამახვილა ყურადღება პავლემ ამ გზავნილზე კორინთოს (2 კორინთელთა 6:14-7:1) და თესალონიკის (1 თესალონიკელთა 4-5) ეკლესიებისთვის? რატომ არის ეს გზავნილი მნიშვნელოვანი დღეს?

ეს მაგალითები (წმიდა დღე, წმიდა ადგილები და ა.შ.) გვიჩვენებს, რომ იყოს წმიდა ნიშნავს იყოს ღმერთისთვის გამოყოფილი. ეს გვეხმარება გავიგოთ წმიდად ცხოვრების მნიშვნელობა დღეს. წმიდა ადამიანი მთლიანად ღმერთს ეკუთვნის. ის გამოყოფილია ღვთის მიზნებისთვის. იყო წმიდა ნიშნავს იყო ცოდვისგან გამოყოფილი და ღმერთისთვის გამოყოფილი.

რადგან ღმერთი წმიდაა, მისი ხალხი წმიდა უნდა იყოს. ცოდვილ ადამიანს არ შეუძლია წმიდა ღმერთთან ურთიერთობა. წმიდა ადამიანები თავს არიდებენ ყველაფერს, რაც ღმერთს არ მოსწონს.

წმიდა ღმერთს სძულს ცოდვა

(1) ღმერთმა გამოავლინა თავისი სიწმიდე წარღვნის დროს.

ღვთის შექმნილი სამყარო იყო „ძალიან კარგი“, მაგრამ ცოდვამ გარყვნა მისი ქმნილება. როდესაც ღმერთმა შეხედა ადამიანს, მან დაინახა ბოროტება ადამიანის გულში.

და იხილა ღმერთმა, რომ იმატა ადამიანთა უკეთურებამ ქვეყანაზე, რომ მუდამჟამს უკეთური იყო მათი გულისთქმა. მაშინ შეწუხდა უფალი, ადამიანი რომ შექმნა ამქვეყნად და დანაღვლიანდა (დაბადების 6:5-6).

ნოე და მისი ოჯახი გადარჩნენ, რადგან ნოე წმიდა ცხოვრებით ცხოვრობდა. „მართალი, უმწიკვლო კაცი იყო ნოე თავის თაობაში; ღმერთის გზებით დადიოდა იგი” (დაბადების 6:9). ის ცოდვისგან განშორებული დარჩა.

(2) ღმერთმა გამოავლინა თავისი სიწმიდე ნადაბისა და აბიჰუს განკითხვისას.

აარონის უფროსი ვაჟები გამოარჩიეს ღვთის მსახურებისთვის. როდესაც მათ დაარღვიეს საკრებულო კარვის სიწმიდე, „გამოვიდა ცეცხლი უფლისგან, შთანთქა ისინი და დაიხოცნენ უფლის წინაშე” (ლევიანთა 10:2). ლევიანებში არ არის დეტალები ნადაბისა და აბიჰუს ცოდვის შესახებ, მაგრამ ღმერთმა თქვა: „წმიდად უნდა მომეპყრას ვინც მომიახლოვდება და განვდიდდები მთელი ხალხის წინაშე” (ლევიანთა 10:3). ღვთის მღვდლები მის კარავს წმიდად უნდა მოეპყრონ. ნადაბი და აბიჰუ ფიქრობდნენ, რომ შეეძლოთ წმიდასაც ისევე მოქცეოდნენ, როგორც ჩვეულებრივს.

(3) ღმერთმა აჩვენა თავისი სიწმიდე მოსესა და აჰარონის განკითხვისას.

უთხრა ღმერთმა მოსეს და აჰარონს, რომ ისინი ვერ შეიყვანდნენ ისრაელს აღთქმულ მიწაზე, რადგან „არ გამოავლინეთ ჩემი სიწმიდე ისრაელის ძეთა თვალწინ” (რიცხვთა 20:12). მას შემდეგ, რაც ღმერთმა უბრძანა მოსეს კლდესათვის ეთქვა, რათა წყალი წამოსულიყო იქიდან, მოსემ დაარტყა კლდეს. ღმერთმა გაასამართლა მოსე იმის გამო, რომ მან არ განადიდა ღმერთი ხალხის წინაშე.

ვინაიდან ღმერთი წმიდაა, მას არ შეუძლია ცოდვის იგნორირება. ხუთწიგნეულში ათჯერ არის მოხსენიებული ცოდვა, როგორც „სისაძაგლე უფლის წინაშე“, რაც ღმერთს სძულს. წმიდა ღმერთს სძულს ცოდვა.

წმიდა ხალხს სძულს ცოდვა

ღმერთი არის სიწმიდის ღმერთი და სიყვარულის ღმერთი. ადამიანის ცოდვამ წარმოშვა პრობლემა. როგორ შეეძლო წმიდა ღმერთს ცოდვილ ადამიანთან ურთიერთობის დამყარება? როგორ შეეძლო ღმერთს ეჩვენებინა თავისი სიყვარული ადამიანის მიმართ და ამავდროულად თავისი სიწმიდის ერთგული ყოფილიყო?

ღმერთმა მისცა თავისი რჯული, რათა დახმარებოდა თავის ხალხს, ეცხოვრათ წმიდად. რჯული არ ყოფილა მოცემული იმისთვის, რომ ცხოვრება გაგვრთულებოდა; ის მოგვეცა დასახმარებლად, რომ ღმერთთან სწორი ურთიერთობა დაგვემყარებინა. რჯულმა ღვთის ხალხს მისცა ცოდვისგან განშორების მოდელი. წმიდა ადამიანებს სძულთ ცოდვა ისევე, როგორც წმიდა ღმერთს სძულს ცოდვა.

[1] ახალი აღთქმის მწერლები ასწავლიდნენ, რომ ღმერთისთვის გამოყოფა მოითხოვს ცოდვისგან განშორებას. იაკობი კითხვას სვამს: „განა არ იცით, რომ წუთისოფლის მეგობრობა ღვთის მტრობაა? ასეა, ვისაც წუთისოფლის მეგობრობა სურს, იგი ღმერთის მტერი ხდება” (იაკობის 4:4). თქვენ ვერ იქნებით ერთდროულად ღმერთის და ცოდვის მეგობარი. არ შეიძლება ღმერთთან ერთადაც და ამავდროულად ცოდვაშიც სიარული. წმიდა ცხოვრება მოითხოვს ცოდვისგან გამოყოფას.

პავლემ მისწერა იმ ადამიანებს, რომლებიც ფიქრობდნენ, რომ ღვთის მადლი მათ საშუალებას აძლევდა გაეგრძელებინათ განზრახ ცოდვის ჩადენა. მათ ჰკითხეს: „მაშ, ახლა რა, ხომ არ ვცოდოთ, რაკი რჯულის ქვეშ კი არა, მადლის ქვეშ ვართ?” (რომაელთა 6:15). პავლეს პასუხი მტკიცე იყო. „არამც და არამც! ნუთუ არ იცით, რომ ვისაც გადასცემთ თქვენს თავებს, რათა იყოთ მისი მონა-მორჩილნი, მისი მონები ხართ?” არსებობს მხოლოდ ორი არჩევანი (რომაელთა 6:16):

1. თუ ცოდვას გადასცემთ თავს, დასასრული სიკვდილია.

2. თუ საკუთარ თავს ღმერთს დაუთმობთ, დასასრული სიმართლეა.

არ შეიძლება ორივეს ერთდოულად დაუთმოთ თავი, ცოდვასაც და ღმერთსაც. ქრისტიანებო „გათავისუფლდით რა ცოდვისაგან, სიმართლის მონები გახდით” (რომაელთა 6:18). როგორც ღვთის შვილები, ჩვენ ცოდვისგან განშორებულები უნდა ვიყოთ.

პავლემ ეს პრაქტიკული ტერმინებით გამოხატა, რომლებიც გამოხატავენ ჩვენს პასუხისმგებლობას, თავიდან ავიცილოთ განზრახ ცოდვა. „როგორც გადასცემდით თქვენს ასოებს მონებად უწმიდურებას და ურჯულოებას ურჯულოებისათვის, ახლა ასევე გადაეცით თქვენი ასოები მონებად სიმართლეს - განსაწმედად” (რომაელთა 6:19).

შეუძლებელია ცოდვასთან მეგობრობის შენარჩუნება ღვთისთვის ცხოვრებისას. ღმერთისთის გამოყოფა მოითხოვს ცოდვასთან განშორებას. ჩვენ ვერ შევძლებთ შევინარჩუნოთ ურთიერთობა ღმერთთანაც და ცოდვასთანაც. მას შემდეგ, რაც ადამმა და ევამ შესცოდეს, ისინი „დაემალნენ უფალ ღმერთს ბაღის ხეებს შორის” (დაბადების 3:8). ცოდვასთან კავშირმა განაპირობა ღმერთთან განშორება.

ხსნა არ გვათავისუფლებს იმისთვის, რომ ცოდვაში ვიცხოვროთ. ხსნა გვათავისუფლებს ცოდვისგან, რათა ვიყოთ წმიდები. ხსნის მიზანია ღვთის ხალხის სიწმიდემდე მიყვანა. ღმერთის მიზანია გვიხსნას ცოდვისგან და გამოგვყოს მასთან ურთიერთობისთვის.[2]

მე ვმოგზაურობდი ტაივანში მთაზე. გზის გვერდით იყო ციცაბო კლდე, რომელიც შორს ქვემოთ მდინარემდე ეშვებოდა. როგორ ფიქრობთ, ვთხოვე ავტობუსის მძღოლს, ეჩვენებინა, თუ რამდენად ახლოს შეეძლო კლდესთან გავლა? არა! მინდოდა რაც შეიძლება მოვშორებულიყავი კიდეს. ასევე წმიდა ადამიანი ცდილობს მოშორდეს ცოდვას. ცხოვრების ყველა სფეროში წმიდა ადამიანი გაურბის ცოდვილი ცხოვრების წესს. წმიდა ადამიანი ცდილობს რაც შეიძლება შორს იდგეს ცოდვისგან და რაც შეიძლება ახლოს ღმერთთან.

პეტრე მოციქულმა ასე თქვა: „თქვენ კი რჩეული მოდგმა ხართ, სამეფო სამღვდელოება, წმიდა ერი, წილხვედრი ხალხი.” როგორ შევძლებთ ამის გაკეთებას? წმიდად ცხოვრებით. „განეშორენით ხორციელ გულისთქმებს, რომლებიც თქვენი სულის წინააღმდეგ იბრძვიან. კეთილად მოიქეცით წარმართთა შორის” (1 პეტრეს 2:9-12). ღვთის ხალხის წმიდა ცხოვრება, მისი კუთვნილების ნიშანია. წმიდა ხალხი ცოდვას განრიდებულია, რადგან ისინი არიან „ხალხი მის საკუთრებაში“, ხალხი, რომელიც ღმერთს ეკუთვნის. წმიდა ადამიანს სურს მთლიანად ღმერთს ეკუთვნოდეს.

პავლემ შეახსენა კორინთელებს, რომ „უმართლო ვერ დაიმკვიდრებს ღვთის სამეფოს.” მან ჩამოთვალა ზოგიერთები, ვინც გამორიცხულ იქნება: „ვერც მეძავნი, ვერც კერპთაყვანისმცემელნი, ვერც მრუშნი, ვერც დადედლებულნი, ვერც მამათმავალნი, ვერც ქურდნი, ვერც ხარბნი, ვერც ლოთნი, ვერც მლანძღველნი, ვერც მტაცებელნი ვერ დაიმკვიდრებენ ღმერთის სამეფოს.” შემდეგ ის ახსენებს მათ, რომ: „ასეთი იყო ზოგიერთი თქვენგანი უწინ.” კორინთელი ქრისტიანები ბოროტ გარემოში გაიზარდნენ და ამ ცოდვებს სჩადიოდნენ.

მაგრამ პავლე უარს ამბობს ქრისტიანების ამ მდგომარეობაში დატოვებაზე. ის არ ამბობს: „ახლა თქვენ ხართ ქრისტიანები, რომლებიც სჩადიხართ უზნეობას, კერპთაყვანისმცემლობას, მრუშობას, ჰომოსექსუალობას, ქურდობას, სიხარბეს, სიმთვრალეს და ა.შ.” პირიქით, პავლე ამბობს: „მაგრამ განიბანეთ, მაგრამ წმიდა გახდით, მაგრამ გამართლდით ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს სახელით და ჩვენი ღვთის სულით” (1 კორინთელთა 6:9-11).

პავლე ხარობს: „აღარ ხარ ის, რაც იყავი! თქვენ აღარ ხართ დაკავშირებული იმ ცოდვებთან. თქვენ განშორდით ცოდვას და ახლა ღმერთს ეკუთვნით.” წმიდად ყოფნა ნიშნავს ცოდვისგან განშორებას, რათა გამოფოფილები და მიძღვნილები ვიყოთ ღმერთისთვის.

ყუზია კარგი მეფე იყო, ის „სწორად იქცეოდა უფლის თვალში... ეძიებდა ღმერთს... შეეწია ღმერთი ყუზიას ფილისტიმელების წინააღმდეგ” (2 ნეშტთა 26:4-7). ყუზიამ დიდ წარმატებას მიაღწია პოლიტიკურად. მან გააფართოვა იუდას ტერიტორია და დაიბრუნა მიწები, რომლებიც დაიკარგა სუსტი მეფეების მმართველობის დროს. „ეგვიპტემდე განითქვა მისი სახელი, რადგან დიდად გაძლიერდა იგი” (2 ნეშტთა 26:8).

ყუზია ძლიერი მეფე იყო, მაგრამ მის ამბავს სამწუხარო დასასრული აქვს. „როცა გაძლიერდა, გაუამაყდა გული თავის დასაღუპად, უღალატა უფალს, თავის ღმერთს” (2 ნეშტთაs 26:16).

რამ მოუტანა ღვთის სასჯელი ყუზიას? მეფე სამსხვერპლოზე საკმევად შევიდა უფლის ტაძარში. მან დაარღვია გამიჯვნა საყოველთაოსა და წმიდას შორის. შედეგად „სიკვდილის დღემდე კეთროვანი იყო მეფე ყუზია და კეთროვანისთვის გამოყოფილ სახლში იჯდა, რადგან მოკვეთილ იქნა უფლის სახლიდან” (2 ნეშტთაs 26:21).

მეფე ყუზიას არ მოუკლავს, არ მოუპარავს და არ უმრუშია. ის კერპებს არ სცემდა თაყვანს და არც ჯადოქრებისგან იღებდა კონსულტაციას. ყუზიამ შესცოდა, გამოყოფის შესახებ ღვთის კანონების დარღვევით. თავის სიამაყეში ყუზია წმიდა სამსხვერპლოს შეეხო. "გაუამაყდა გული... უღალატა უფალს, თავის ღმერთს.”

თავისი სიამაყეში მეფე ყუზიამ დაარღვია ტაძრის სიწმიდე. რჯული ასწავლიდა ღვთის ხალხს, რომ ისინი განშორებული უნდა იყვნენ ცოდვისგან, რათა შეეძლოთ ღმერთთან სრულყოფილი ურთიერთობა. წმინდა ცხოვრება არის ღმერთისთვის გამოყოფა.

ისტორიულ წიგნებში მოცემულია ადამიანებისა და საგნების მრავალი მაგალითი, რომლებიც ღმერთისთვის იყვნენ გამოყოფილნი. ისევე როგორც ცეცხლმოკიდებული მაყვლოვანის ბუჩქთან, ღმერთმა გამოყო მიწა, როგორც წმიდა ადგილი. „უთხრა იეშუას უფლის მხედრობის თავმა: "გაიხადე ფეხსამოსი, რადგან ადგილი, რომელზეც დგახარ, წმიდაა”. ასეც მოიქცა იეშუა’” (იესო ნავეს 5:15).

როდესაც ისრაელი თავს დაესხა იერიხოს, ღმერთმა უბრძანა მათ გაენადგურებინათ ყველაფერი: „უფლისთვის დარისხდება ქალაქი და ყველაფერი, რაც მასშია... მაგრამ მთელი ვერცხლი და ოქრო, სპილენძისა და რკინის ჭურჭელი წმიდაა უფლისთვის, უფლის საგანძურში უნდა შევიდეს” (იესო ნავეს 6:17, 19). იერიხოში ეს ჭურჭელი არ იყო წმიდა; ისინი წმიდანი გახდნენ მხოლოდ მაშინ, როცა ღმერთმა მოითხოვა ისინი თავისთვის.

უბრძანა დავითმა ლევიანებს: „განიწმიდენით თქვენ და თქვენი მოძმენი, რათა შეძლოთ უფლის, ისრაელის ღმერთის კიდობნის იმ ადგილზე მიტანა, მე რომ მოვუმზადე მას” (1 ნეშტთა 15:12). სანამ კიდობანს იერუსალიმში დააბრუნებდნენ, ლევიანებმა ღვთის მიზნებისთვის გამოყვეს თავი.

ცოდვისგან გამოყოფა არ არის წმიდა ადამიანების საბოლოო მიზანი. ისრაელი გამოეყო მის გარშემო მყოფი ცოდვილი ერებისგან, რათა ყოფილიყო ღმერთისთვის გამოყოფილი, როგორც მისი ძვირფასი საკუთრება (ლევიანთა 20:26 და გამოსვლის 19:5). ტაძრის კურთხევის დროს სოლომონი ლოცულობდა: „რადგან შენ გამოარჩიე ისინი დედამიწის ყველა ხალხთაგან შენთვის სამკვიდრებლად, როგორც შენი მსახურის, მოსეს მეშვეობით გაქვს ნათქვამი, ეგვიპტიდან ჩვენი მამების გამოყვანისას, ღმერთო, უფალო” (3 მეფეთა 8:53). ღმერთმა გამოყო ისრაელი ყველა სხვა ერისგან, რათა ის მას ეკუთვნოდეს. ისრაელს ხვდა პატივი, ყოფილიყო ღვთის „სამკვიდრებელი.”

აფრთხილებდა რა კორინთელებს, ურწმუნოებთან ურთიერთობის შესახებ, პავლემ ესაიას ციტირება მოახდინა: „ამიტომ გამოდით მათგან და გამოეყავით! - ამბობს უფალი - უწმიდურს ნუ მიეკარებით’” (2 კორინთელთა 6:17-18). როგორც ახალგაზრდა ქრისტიანს, მახსოვს ქადაგებები სიწმიდისა და გამოყოფის შესახებ, რომელიც ამ მუხლით სრულდებოდა. მქადაგებლები მოუწოდებდნენ ღვთის ხალხს, „გამოეყავით უწმიდურს.”

გამოყოფის შესახებ გზავნილი ხშირად ნეგატიური იყო. თუმცა მუხლი მშვენიერი დაპირებით გრძელდება! ჩვენ განშორებულნი ვართ ცოდვისგან, რათა გამოყოფილნი ვიყოთ ღმერთისთვის. პავლე აგრძელებს ამ დაპირებით: „მიგიღებთ თქვენ. ვიქნები თქვენთვის მამა, და თქვენ იქნებით ჩემთვის ძენი და ასულნი - ამბობს უფალი ყოვლისმპყრობელი.”

ყოველივე უწმინდურისაგან განშორება სიხარულს არ გვართმევს. პირიქით, ჩვენ განშორებულნი ვართ ცოდვისგან, რათა გვქონდეს ღმერთთან ერთად სიარულის სიხარული. ქრისტიანები განშორებულნი უნდა ვიყოთ ცოდვისგან, რათა სრულად ვეკუთვნოდეთ ღმერთს. წმიდა ადამიანები სიხარულით შორდებიან ცოდვას, რადგან იციან, რომ ცოდვისგან განშორება საშუალებას აძლევს მათ ზეციერ მამასთან უახლოვესი ურთიერთობა დაამყარონ.

ეს პრინციპი ჩანს რჯულში, საკვებსა და ტანსაცმელთან დაკავშირებით. რატომ თქვა ღმერთმა: „არ ჭამოთ გარკვეული საკვები“ ან „არ ატაროთ გარკვეული სახის მასალისგან შექმნილი ტანსაცმელი”? ეს წესები იყო ობიექტური გაკვეთილები, რათა ესწავლებინა ისრაელისთვის, რომ მას თავი ღმერთისთვის უნდა გამოეცალკევებინა. ეს წესები მიანიშნებდა, რომ ისრაელი ღვთის კუთვნილი ხალხია. უთხრა ღმერთმა ისრაელს: „ძვირფასნი ხართ ჩემს თვალში და ღირსეულნი, მე შეგიყვარეთ თქვენ” (ესაიას 43:4). რა ლამაზი ილუსტრაციაა! ისრაელი არ ყოფილა გამოყოფილი ღმერთისთვის დასასჯელად; ის გამორჩეული იყო პატივისა და სიყვარულისთვის. ის იყო ღვთის მიერ „გამორჩეული ყველა ხალხისგან, მის საკუთრებად” (გამოსვლის 19:5).

ეს აზრი ილუსტრირებულია კარავში. ისინი, ვინც რიტუალურად უწმინდურები იყვნენ, „ბანაკს გარეთ“ რჩებოდნენ. ისინი, ვინც რიტუალურად სუფთანი იყვნენ, რჩებოდნენ, „ბანაკს შიგნით.” ბანაკის შუაგულში მღვდლები სწირავდნენ მსხვერპლს „კარავში“. წმიდათაწმიდაიში მხოლოდ მღვდელმთავარი შედიოდა. ამ შეთანხმებამ ხალხს ვიზუალური შეხსენება მისცა, რომ ცოდვისგან განშორება საშუალებას გვაძლევს ვიყოთ გამოყოფილნი ღმერთისთვის. ამან ხალხს დაანახა, რას ნიშნავდა ღვთის წმიდა თანდასწრების სიახლოვეში ყოფნა.

1 = წმიდათაწმიდაი (მღვდელმთავარი)

[1]2 = კარავი (მღვდლები)

3 = ბანაკს შიგნით (სუფთა)

4 = ბანაკს გარეთ (უწმიდური)

როდესაც ხალხი მიჰყვა განშორების (გამოყოფის) წესებს, მათ გაიგეს, რომ ჩვენ უნდა ვიყოთ წმიდანი, ცხოვრების ყველა სფეროში. ღმერთს აქვს ძალაუფლება მთელს ცხოვრებაზე.

ლევიანთა 17-26-ს ეწოდება „წმიდა კოდექსი“. წმიდა კოდექსმა ასწავლა ისრაელს როგორ ეცხოვრა წმიდა ერად. უმცირესი დეტალებიდან უდიდეს პრინციპებამდე, რჯულის ეს წესები ღვთის სიწმიდით იყო შთაგონებული. მათ აჩვენეს ისრაელს, როგორ უნდა ყოფილიყვნენ წმიდანი, ამ ცოდვილ სამყაროში. მათ ასწავლეს ისრაელს ცოდვისგან გამოყოფა. რაც მთავარია, ისინი ასწავლიდნენ, რომ ისრაელი უნდა ყოფილიყო გამოყოფილი „უფალი, თქვენი ღმერთისათვის, რომელმაც გამოგიყვანათ ეგვიპტის ქვეყნიდან” (ლევიანთა 19:36).

ლევიანთა მე-20 თავში ღმერთმა თქვა: „იქნებით ჩემთვის წმიდა, რადგან წმიდა ვარ მე, უფალი და მე გამოგაცალკევეთ სხვა ხალხებისგან, რათა ჩემთვის ყოფილიყავით” (ლევიანთა 20:26). „მე გამოგაცალკევეთ სხვა ხალხებისგან“. რატომ? "რათა ჩემთვის ყოფილიყავით." ეს იყო ღმერთისთვის გამოოფა.

ლევიანთა 20:26-ში მოყვანილი ებრაული სიტყვა „განცალკევებული“ გამოყენებულია დაბადების 1:4-ში, როდესაც ღმერთმა „გაყო“ ან „განაშორა“ ნათელი ბნელისგან. სინათლესა და სიბნელეს ვერ გააერთიანებთ; ისინი საპირისპიროები არიან. ღმერთმა მოითხოვა ისრაელის სრული და მთლიანი გამოყოფა გარშემო მყოფი ცოდვილი ერებისგან.

ღმერთმა მოუწოდა თავის ხალხს სრულად გამოყოფოდნენ ცოდვას. რატომ? რათა ისინი სრულად და მთლიანად მისი კუთვნილება გამხდარიყვნენ. ეს წესები ცხადყოფს, რომ მთელი ცხოვრება ღმერთს ეკუთვნის. წმიდა ხალხისთვის მთელი ცხოვრება ღვთის ძალაუფლების ქვეშაა. იყო წმიდა ნიშნავს, იყო გამოყოფილი (მიძღვნილი) ღმერთისთვის ყველა სფეროში. ჩვენ გამოყოფილნი ვართ ცოდვისგან, რათა ღმერთს ვეკუთვნოდეთ.

► რომელი უფრო რთული ჩანს - ცოდვისგან გამოყოფა თუ ღმერთისთვის გამოყოფა? რატომ?

ბიბლიური დაყოფა იძლევა მსოფლიოს მოწმეს

იესო ლოცულობდა, რომ მისი მოწაფეები ყოფილიყვნენ ქვეყნიერებაზე, მაგრამ არა ქვეყნიერებისანი. დანიელმა უარი თქვა „თავი შეებილწა მეფის რჩეული ულუფით და მისი სასმელი ღვინით” (დანიელის 1:8). ისტორიის მანძილზე ღვთის ხალხი თავს განცალკევებით იყენებდა, მის გარშემო მყოფი საზოგადოების ცოდვებისგან. ამან ღვთის ხალხს საშუალება მისცა, ყოფილიყვნენ თავიანთი სამყაროს მოწმენი.

ისრაელი იყო მოწოდებული „მღვდლების ერად“, წმიდა ერად, რომელსაც მიჰყავდა ღმერთთან სხვა ერები (გამოსვლის 19:6). როდესაც ისრაელი ღმერთის ერთგული იყო, ის ასრულებდა ამ მისიას. რახაბმა თქვა: „თქვენდამი შიშმა მოგვიცვა...შედრკა ჩვენი გული, აღარავის შერჩა მხნეობა“. რატომ? იმიტომ რომ ისრაელი იყო ძლიერი ერი დიდი ჯარით? არა! რადგან: „უფალი, თქვენი ღმერთი, ღმერთია მაღლა ზეცაში და დაბლა დედამიწაზე” (იესო ნავეს 2:9-11). როდესაც ისრაელი ღმერთისთვის იყო გამოყოფილი, ის ყველა ერისთვის იყო მოწმობად.

ჩვენ ვხედავთ ამ პრინციპს იოსების ცხოვრებაში. იმის გამო, რომ იოსები თავს განცალკევებით იყენებდა ეგვიპტის ცოდვებისგან, ის გახდა მოწმედ ფარაონის წინაშე. „ნუთუ ვიპოვით ასეთ კაცს, რომელშიც ღვთის სულია?” (დაბადების 41:38). იოსებს ეგვიპტელებივით რომ ეცხოვრა, მას არასოდეს მიეცემოდა შესაძლებლობა, ყოფილიყო მოწმედ ფარაონის წინაშე.

იესო ლოცულობდა, რომ მისი მიმდევრები ყოფილიყვნენ ქვეყნიერებაზე, მაგრამ არა ქვეყნიერებისანი. ეს ფრაზა ზოგჯერ არასწორად არის გაგებული ქრისტიანების მიერ, რომლებსაც სურთ იცხოვრონ გულმოდგინედ, ღვთისმოსავი ცხოვრებით. ისინი შეცდომით ფიქრობენ, რომ „ქვეყნიერებაზე“ ყოფნა აუცილებელი ბოროტებაა, რომელიც ღვთის ხალხმა სამოთხისკენ მიმავალ გზაზე უნდა გადაიტანონ.

თუმცა, გახარებული, რომ მისი მიმდევრები „ქვეყნიერებისგან არ არიან“, იესო ლოცულობდა: „როგორც შენ მომავლინე ქვეყნიერებაზე, მეც ასევე მივავლინე ისინი ქვეყნიერებაზე” (იოანეს 17:16-18). იესო ლოცულობდა, რომ მის მიმდევრებს ეფექტურად ემსახურათ ქვეყნიერებაზე. იესო ლოცულობდა, რომ ჩვენ არ ვიყოთ „ქვეყნიერებისგან“, სანამ „ქვეყნიერებაზე“ ვართ წარგზავნილნი. ცოდვისგან განშორებულებმა შეგვიძლია შევასრულოთ ჩვენი მოწოდება, შევცვალოთ სამყარო. როგორც ღვთის შვილები, ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ მარილი და სინათლე ცოდვილი ქვეყნიერებისთვის.

მოციქულებმა იცოდნენ, რომ წმიდად ცხოვრება დამოწმებაა ქვეყნიერებისთვის. პეტრემ მოუწოდა მორწმუნეებს ეცხოვრათ ღვთისმოსაობით, როგორც მოწმეებს ურწმუნოთა წინაშე:

კეთილად მოიქეცით წარმართთა შორის, რათა რაშიც გაძაგებენ, როგორც ბოროტმოქმედებს, იმაში დაინახონ თქვენი კეთილი საქმეები და ადიდონ ღმერთი მონახულების დღეს (1 პეტრეს 2:12).

პავლემ მისწერა ტიტეს, კუნძულ კრეტას ეკლესიის წინამძღოლს. იქ მორწმუნეები გარშემორტყმული იყვნენ წარმართებით. პავლემ უთხრა ტიტეს, რომ ქრისტიანებმა უნდა იცხოვრონ „რათა ყოველნაირად შეამკონ ჩვენი მაცხოვარი ღვთის მოძღვრება” (ტიტეს 2:10). რადგან ქრისტიანები წმიდა ცხოვრებით ცხოვრობდნენ, მათი ქცევა სახარებას „ამშვენებდა“. წმიდა ადამიანების ქცევა, სახარებას მიმზიდველს გახდის ჩვენს სამყაროში.

პავლემ ფილიპეში მცხოვრებ ქრისტიანებს ღვთისმოსაობისკენ მოუწოდა. ისინი ცოდვისგან განშორებულები უნდა დარჩენილიყვნენ. ისინი უნდა ყოფილიყვნენ „უბიწონი და სუფთანი, ღვთის შეუბილწავი შვილები ჭირვეულ და უკუღმართ თაობაში, რომელშიც ისე ანათებენ, როგორც მნათობები სამყაროში” (ფილიპელთა 2:15).

როდესაც ღვთის ხალხი წმიდა ცხოვრებით ვცხოვრობთ, ჩვენ „ვანათებთ, როგორც მნათობები სამყაროში.” ღვთის შვილების ცხოვრება უნდა იყოს ნათელი მოწმობა ბნელ სამყაროში. ცოდვისგან განშორება არ არის რჯულისმიერი მცდელობა „ხსნის მოსაპოვებლად.” ცოდვისგან განშორება საშუალებას გვაძლევს შევასრულოთ იესოს მოწოდება, ვიყოთ „ქვეყნიერების სინათლე“ და „მიწის მარილი” (მათეს 5:13-14). წმიდა ხელები ძლიერი მოწმობაა ჩვენი სამყაროსთვის.

ბიბლიური გამოყოფის პრინციპები

ბევრი ადამიანისთვის „ქვეყნიერებისგან გამოყოფა“ არის იმის სია, თუ რისი გაკეთება შეიძლება და რისი არა. ხშირად განშორება (გამოყოფა) განისაზღვრება წესების ჩამონათვალით. ბევრი ადამიანი ამას განსაზღვრავს ტანსაცმლის ჩამონათვალით, რომელსაც არ ჩაიცვამს, ადგილებით, სადაც არ წავლენ და გართობებით, რომელში მონაწილეობასაც არ მიიღებენ.

რა თქმა უნდა, მართალია, რომ წმიდა ადამიანები არ ჩაიცვამენ გარკვეული სახის ტანსაცმელს და არ წავლენ გარკვეულ ადგილებში. წმიდა ადამიანს სურს ასიამოვნოს ღმერთს ცხოვრების ყველა სფეროში. თუმცა, ცოდვისგან გამოყოფა და ღმერთისთვის გამოყოფა უფრო მეტია, ვიდრე წესების ჩამონათვალი.

გამოყოფის მხოლოდ წესების სიით განსაზღვრის ერთ-ერთი პრობლემა იმაშია, რომ წესები იცვლება დროთა განმავლობაში, ხშირად მცირე ახსნა-განმარტებით. ერთი ეკლესია განსაზღვრავს გამოყოფას თავის წესების სიით; სხვა ეკლესია, თავისი წესებით. უკეთესი მიდგომაა, ამის განსაზღვრა ბიბლიური პრინციპებით, რომლებიც ჭეშმარიტია ნებისმიერ დროს და ყველა კულტურაში.

როგორც ქრისტიანები, ჩვენი ცხოვრების წესი უნდა ასახავდეს ღვთის სიტყვისადმი ჩვენს მორჩილებას და სულიწმიდის ხელმძღვანელობას. თუ ჩვენ ვცდილობთ ვიყოთ ადამიანები, რომლებიც გამოყოფილნი ვართ ღმერთისთვის, როგორც „წმიდა ერი, წილხვედრი ხალხი,” (1 პეტრეს 2:9). ჩვენ ნებით დავემორჩილებით მისი სიტყვის სწავლებას.

მიუხედავად იმისა, რომ ბიბლია პირდაპირ არ ეხება თანამედროვე ცხოვრების ბევრ ასპექტს, ის ადგენს პრინციპებს, რომლებიც გვიხელმძღვანელებს. რა პრინციპებით უნდა იმართებოდეს წმიდა ადამიანის ცხოვრების წესი?

(1) მოკრძალების პრინციპი

მოკრძალების პრინციპი ადასტურებს, რომ ჩვენმა ჩაცმულობამ და ქცევამ პატივი უნდა სცეს ღმერთს და თავიდან უნდა ავიცილოთ ყველაფერი, რაც სამარცხვინოა მის თვალში. ჩვენი ჩაცმულობა და ქცევა იმართება ჩვენი, ღმერთის განდიდების სურვილით.

მთელს ბიბლიაში სიშიშვლე იყო სამარცხვინო. მას შემდეგ, რაც შესცოდეს, ადამს და ევას შერცხვათ, რადგან „მიხვდნენ, რომ შიშვლები იყვნენ” (დაბადების 3:7). ასე რომ, მათ „გადააკერეს ლეღვის ფოთლები და არდაგები გაიკეთეს“. როდესაც ღმერთი მათ ბაღში შეხვდა, მან უფრო სრულყოფილი „გაუმზადა უფალმა ღმერთმა ადამსა და მის ცოლს ტყავის სამოსელი და შემოსა” (დაბადების 3:21).

წმიდა წერილის დანარჩენ ნაწილშიც სიშიშვლე სირცხვილის ნიშანია.[1] წინასწარმეტყველები იყენებდნენ სიშიშვლეს, როგორც ღვთის სასჯელის სიმბოლოს (ესაიას 20:1-4; ოსიას 2:3; ეზეკიელის 23:29). როგორც ღვთის ხალხი, ჩვენმა ჩაცმულობამ უნდა გამოხატოს, რომ პატივს ვცემთ მოკრძალების ღვთიურ ნორმებს. ჩვენც უნდა შეგვრცხვეს სიშიშვლის, რომელიც ღვთის წინასწარმეტყველთათვის სირცხვილის სიმბოლო იყო. ჩვენი ტანსაცმელი უნდა იყოს ისეთი, რომ წარმოაჩენდეს ღვთის წმიდა და სუფთა ხალხს.

მოკრძალება ბიბლიაში მოიცავდა განსხვავებას სქესებს შორის. მიუხედავად იმისა, რომ ბიბლია არ განსაზღვრავს ისრაელიანების ტანსაცმლის კონკრეტულ ფორმებს, ღმერთმა უბრძანა თავის ხალხს, შეენარჩუნებინათ გენდერული განსხვავება მათ ტანსაცმელს შორის (მეორე რჯულის 22:5).

ახალი აღთქმა გვასწავლის, რომ ჩვენმა მორთულობამ უნდა აჩვენოს, რომ ჩვენ ღვთის ხალხი ვართ. პავლემ დააპირისპირა ორი სახის მორთულობა:

ასევე დედაკაცებიც, შესაფერისი სამოსლით, მორცხვობით და თავშეკავებით შემკულნი; არა ნაწნავებითა და ოქროთი ან მარგალიტებითა და ძვირფასი ტანსაცმლით, არამედ კეთილი საქმეებით, როგორც შეჰფერით დედაკაცებს, რომლებმაც ღვთისმოსაობა ირჩიეს (1 ტიმოთეს 2:9-10).

პავლე კრძალავს, სამკაულებისა და ტანსაცმლის, ასევე თმის საჩვენებელი სტილით ექსტრავაგანტულ გაფორმებას. ამავე დროს, პავლე აფასებს „შესაფერისი სამოსლით“ მორთულობას, რომელიც „შეჰფერით დედაკაცებს, რომლებმაც ღვთისმოსაობა ირჩიეს.” ეს არის „კეთილი საქმეებით“ მორთულობა, რომელიც ქრისტიანებმა უნდა ეძიონ.

პავლეს სწავლება გვიჩვენებს დამოკიდებულებას გარეგნულ მორთულობასა და შინაგან სულს შორის. პავლეს ტიმოთესადმი მიწერილი წერილის ამ ნაწილში ის მოუწოდებს ეკლესიაში ლოცვისკენ. ის ეუბნება ტიმოთეს, თუ როგორ უნდა ილოცონ ქრისტიანებმა. ის თითოეული სქესის საკითხს ეხება.

პავლე წერს, რომ კაცები უნდა ლოცულობდნენ „რისხვისა და ეჭვის გარეშე.” ჩვენ არ უნდა შევიდეთ ღვთის თანდასწრებაში რისხვის სულით. პავლე წერს, რომ ქალებმა უნდა ილოცონ მოკრძალებისა და მორჩილების სულით; ეს აისახება თუნდაც ტანსაცმელსა და მორთულობაში. ჩვენ არ უნდა მივიდეთ ღმერთის წინაშე სიამაყითა და საკუთარი თავის დიდებით. წმიდა ადამიანებს აქვთ მოკრძალება, რომელიც აისახება მათი ცხოვრების ყველა სფეროში.

პეტრემ იგივე დამოკიდებულება გაგვაცნო გარეგნობასა და შინაგან სულს შორის.

ზედაპირული ნუ იქნება თქვენი მშვენება: თმის ნაწნავებში, ოქროს სამკაულებსა ან ჩაცმულობაში, არამედ შინაგან, დაფარულ კაცში, უხრწნელ სილამაზეში, ფაქიზ და მშვიდ სულში, რაც ესოდენ ძვირფასია ღმერთის წინაშე. ასე იმკობდნენ თავს წარსულში ღმერთის მოიმედე წმიდა ცოლები, ემორჩილებოდნენ რა თავიანთ ქმრებს… (1 პეტრეს 3:3-5).

პავლეს მსგავსად, პეტრეც გამოყოფს ორი სახის მორთულობას. ის კრძალავს დახვეწილი ვარცხნილობებით, სამკაულებით და ტანსაცმლით გარეგნულ მორთულობას. შემდეგ ის ბრძანებს შინაგანად შემკობას „ფაქიზ და მშვიდ სულში, რაც ესოდენ ძვირფასია ღმერთის წინაშე.” წმიდა ადამიანები უფრო მეტად ზრუნავენ იმაზე, რომ იყვნენ „ძვირფასები ღმერთის თვალში“, ვიდრე იყვნენ მოწონებულები ამ სამყაროს მიერ. „ასე იმკობდნენ თავს ღმერთის მოიმედე წმიდა ცოლები.”

როგორც ქრისტიანები, ჩვენი გართობა უნდა ასახავდეს, რომ ჩვენ გამოყოფილები (მიძღვნილები) ვართ ღმერთისთვის. პავლე გვარიგებს, რომ ქრისტიანებმა უნდა შევივსოთ გონება იმით, რაც უფრო მეტად დაგვამსგავსებს ქრისტეს.

და ბოლოს, ჩემო ძმებო, ყოველივე, რაც ჭეშმარიტია, რაც პატიოსანია, რაც მართალია, რაც უმანკოა, რაც საყვარელია, რაც სასახელოა, ყოველივე, რაც მოსაწონი და სანაქებოა, იმაზე იფიქრეთ (ფილიპელთა 4:8).

როგორც წმიდა ხალხი, ცხოვრების ყველა სფეროს ღმერთი უნდა აკონტროლებდეს. როდესაც ლევიანთა წიგნს ვკითხულობთ, ვხედავთ, რომ არაფერია ისეთი მცირე და უმნიშვნელო, რომ ღვთის ყურადღებას იმსახურებდეს. მისთვის ყველაფერი მნიშვნელოვანია! ეს არა იმის გამო, რომ ღმერთი ტირანია, რომელსაც სურს გააკონტროლოს ცხოვრების ყველა სფერო. ეს იმიტომ ხდება, რომ ღმერთი მოსიყვარულე მამაა, რომელიც ზრუნავს თავისი შვილების ცხოვრების ყველა ასპექტზე. ჩვენს ზეციერ მამას არ სურს, რომ მისმა შვილებმა ჩაიცვათ ტანსაცმელი, რომელიც შეურაცხყოფს იმ სხეულს, რომელიც მან სიყვარულით შექმნა. ჩვენს ზეციერ მამას არ სურს, რომ მისმა შვილებმა გონება აივსონ გართობით, რომელიც შთააგონებს ცოდვილ და სამარცხვინო აზრებს. ჩვენ ვართ „მისი სამკვიდრებელი ხალხი“ და ის ზრუნავს ჩვენი ცხოვრების ყველა ასპექტზე.

► გამოიყენეთ მოკრძალების პრინციპი, რომელიც თქვენს კულტურაშია მიღებული. რა სფეროებია (როგორც ჩაცმულობა, ასევე ცხოვრების წესი) გამოწვევა თქვენს სამყაროში მოკრძალების შესანარჩუნებლად?

(2) სახლმმართველობის პრინციპი

სახლმმართველობის პრინციპი ადასტურებს, რომ ყველაფერი რაც გვაქვს ღმერთს ეკუთვნის. როგორც ღვთის შვილები, ჩვენ ვიყენებთ ჩვენს ფულს და რესურსებს ისე, რომ პატივი მივაგოთ მას.

მეთვრამეტე საუკუნეში ზოგიერთი ქრისტიანი იცავდა ჩაცმულობის მკაცრ სტილს. მათ უარი თქვეს ტანსაცმლის ნებისმიერ მორთულობაზე. ტანსაცმელზე არ ატარებდნენ მბზინავ ღილებს; მამაკაცებს არ ეკეთათ ჰალსტუხი; ეცვათ მხოლოდ ნაცრისფერი ქსოვილისგან დამზადებული ტანსაცმელი. ეს აჩვენებდა, რომ ისინი ძალიან მოკრძალებულები იყვნენ.

თუმცა, ჯონ უესლიმ იქადაგა ჩაცმულობის შესახებ ქადაგება, რომელშიც ჩიოდა, რომ მოკრძალების ეს გამოვლინება მხოლოდ გარეგანი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ტანსაცმელი მარტივი ჩანდა, ზოგიერთმა ქრისტიანმა უგულებელყო სახლმმართველობის პრინციპი. ისინი ლონდონიდან პარიზში მიემგზავრებოდნენ, რათა თავიანთი ტანსაცმლისთვის ყველაზე ძვირადღირებული მასალები ეყიდათ. დიახ, ისინი ყიდულობდნენ მხოლოდ ნაცრისფერ ქსოვილს - მაგრამ ყიდულობდნენ ძვირადღირებულ ქსოვილს, თავიანთი სიმდიდრის წარმოსაჩენად. ისინი მოკრძალებულები იყვნენ, მაგრამ არ იყვნენ ღვთის ფულის კარგი მმართველები (ჯონ უესლი, "ჩაცმულობის შესახებ" ჯონ უესლის ნაშრომებიდან, (Grand Rapids: Baker Books, 1996)).

უესლი დაჟინებით ამტკიცებდა, რომ ქვეყნიერებისგან გამოყოფა ნიშნავს, იყო ფულის კარგი მმართველი, რომელსაც ღმერთი გვაძლევს. ის ქადაგებდა, რომ წმიდა ადამიანმა არ უნდა დახარჯოს ფული ექსტრავაგანტულ, გამომწვევ ტანსაცმელში. შესაძლებელია მოკრძალებული ტანსაცმელი ატაროთ, მაგრამ იყოთ მფლანგველი არჩევანში. პავლემ თქვა, რომ ჩვენი მორთულობა არ უნდა იყოს „ძვირფასი ტანსაცმელი” (1 ტიმოთეს 2:9).

სახლმმართველობის პრინციპი არ ნიშნავს ყოველთვის ყველაზე იაფი ნივთის ყიდვას. ხანდახან კარგი ხარისხის ტანსაცმელი, რომელიც უფრო ძვირია, გაცილებით დიდხანს გაძლებს. ზოგიერთი ეკლესია ზოგავს 100 დოლარს იაფი სანტექნიკის დაყენებით - და შემდეგ ხარჯავს ასობით დოლარს გაჟონვის გამოსასწორებლად! ეს არის ცუდი სახლმმართველობა.

სახლმმართველობის პრინციპი ამბობს: „ჩვენ ვართ იმ ფულის მმართველები, რომელიც ღმერთმა მოგვანდო. ის გონივრულად უნდა გამოვიყენოთ. ჩვენ ვართ განმკარგავნი იმ ტალანტებისა, რომელიც ღმერთმა მოგვცა. უნდა გამოვიყენოთ ის მისი დიდებისთვის. ყველაფრით, რასაც ვაკეთებთ, მას პატივს უნდა მივაგებდეთ.”

► გამოიყენეთ სახლმმართველობის პრინციპი, რომელიც თქვენს კულტურაშია მიღებული. როგორ შეიძლება თქვენი ეკლესიები იყვნენ ღვთის რესურსების კარგი მმართველები?

(3) ზომიერების პრინციპი

ზომიერების პრინციპი ადასტურებს, რომ ჩვენ არ მივცემთ უფლებას "რამეებს" (თუნდაც კარგ რამეებს) გააკონტროლონ ჩვენი ცხოვრება. ერთ-ერთი გამოწვევა იმისა, რომ ქვეყნიერებაზე ვიყოთ, მაგრამ არა ქვეყნიერნი არის ის, რომ ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყნიერებაზე! ჩვენს სამყაროში არის ბევრი რამ, რომლითაც შეგვიძლია და უნდა ვისარგებლოთ. წმიდა ცხოვრება მოითხოვს თავშეკავებას ან ზომიერებას კარგ რაღაცეებშიც კი.

მაგალითად ავიღოთ საჭმელი. შიმშილი ბუნებრივი გრძნობაა; ეს არ არის ცოდვილი გრძნობა. პავლემ დაწერა, რომ უნდა ვჭამდეთ „ღვთის სადიდებლად” (1 კორინთელთა 10:31). ჭამა ცოდვა არ არის. მაგრამ, თუ მე ვარ გაუმაძღარი, რომელსაც არ გააჩნია თვითკონტროლის უნარი, მე არ ვჭამ ღვთის სადიდებლად. ქვეყნიერება ჭამს საკუთარი თავის დაკმაყოფილებისთვის; თუ კვებით ჩვევებში თავშეუკავებელი ვარ, მე „ქვეყნიერებისგან“ ვარ. ამის ნაცვლად, მე უნდა ვჭამო „ღვთის სადიდებლად.” ეს ნიშნავს, რომ მე ვავლენ თვითკონტროლს და ვტკბები იმ კარგი საკვებით, რომელსაც ღმერთი მაძლევს.

კორინთელები ამტკიცებდნენ, რომ მათ შეეძლოთ სექსუალური უზნეობის ჩადენა, რადგან ისინი ღვთის სულიერი შვილები იყვნენ და სხეულს აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა. ისინი ამბობდნენ: „საჭმელი მუცლისთვისაა, ხოლო მუცელი საჭმლისთვის.” მათ თავიანთი კულტურიდან ჰქონდათ მოსაზრება, რომ სხეულს უფლება აქვს მიიღოს ყველაფერი, რაც სურს.

საპასუხოდ პავლემ კორინთელთა სწავლებების ციტირება მოახდინა და შემდეგ უარყო ცრუ იდეები, რომლებიც მათ სწავლებებს ემყარებოდა. „ყოველივე ნებადართულია ჩემთვის, მაგრამ მე არაფერს დავემონები. "საჭმელი მუცლისთვის, ხოლო მუცელი საჭმლისთვის; ღმერთი კი ერთსაც მოსპობს და მეორესაც” (1 კორინთელთა 6:12-20). ის აგრძელებს: „ნუთუ არ იცით, რომ თქვენი სხეულები ქრისტეს ასოები არიან?” პავლე ასკვნის: „თქვენს თავს არ ეკუთვნით, ვინაიდან ფასით ხართ ნაყიდნი. ამიტომ ადიდეთ ღმერთი თქვენს სხეულებში.”

პავლეს პრინციპი ასეთია - მართლზომიერმაც კი არ უნდა გაგვაკონტროლოს. ღმერთს აქვს ძალაუფლება ქრისტიანის ცხოვრების ყველა ასპექტზე, ჩვენს სხეულებზეც კი. ყოველივეთი, რასაც ვაკეთებთ, პატივი უნდა მივაგოთ ღმერთს. ეს მოითხოვს, რომ ვიცხოვროთ ზომიერებითა და თვითკონტროლით.

როგორ ვლინდება ეს ყოველდღიურ ცხოვრებაში? ეს ნიშნავს თვითკონტროლს იმაში თუ რას ვჭამთ და ვსვამთ. ეს ნიშნავს თვითკონტროლს გართობის დროს. მე, როგორც წმიდა პიროვნება, „არაფერს დავემონები.” სრულიად უდანაშაულო გართობაც კი არასწორია (ჩემთვის), თუ ჩემზე დომინირებს. ზომიერების პრინციპი ასწავლის თვითკონტროლს ყველა სფეროში.

ნება მომეცით, მოვიყვან პირად მაგალითს. უნდა გესმოდეთ, რომ ეს თქვენთვის წესი არ არის! მე ვიყენებ ამ მაგალითს იმის საჩვენებლად, თუ როგორ შეიძლება ეს პრინციპები იყოს დაკავშირებული პირად სისუსტეებთან და პიროვნულ თვისებებთან.

ვიყიდე ახალი კომპიუტერი, მასში იყო თამაში, რომელსაც "ტეტრისი" ჰქვია. თამაშში ცუდი არაფერია. ეს არ არის ძალადობრივი ან სექსუალური თამაში. ეს მარტივი თავსატეხია. თუმცა, მალევე მივხვდი, რომ ეს თამაში ჩემზე "დომინირებდა"! დავჯდებოდი სამუშაოდ - და მალევე ვიწყებდი თამაშს. ვიტყოდი: "შევისვენებ მუშაობისგან და ცოტას ვითამაშებ ტეტრისს". ოცდაათი წუთის შემდეგ ვიტყოდი: "კიდევ ერთ თამაშს დავასრულებ". ერთი საათის შემდეგ ისევ ვთამაშობდი. ბოლოს ღმერთმა შემახსენა ზომიერების პრინციპი. „ყოველივე ნებადართულია ჩემთვის, მაგრამ მე არაფერს დავემონები.”

ამის გამო გავიგე, რომ ტეტრისი უნდა წავშალო კომპიუტერიდან. არის თუ არა ეს ბიბლიური „წესი“? არა! ბიბლიაში არსადაა ნახსენები სიტყვა ტეტრისი! მაგრამ ჩემთვის ზომიერების პრინციპი ნიშნავს თამაშის თავიდან აცილებას, რომელსაც შეუძლია ჩემი კონტროლი.

პრინციპები უფრო ფართოა, ვიდრე წესები. არ არსებობს ბიბლიური სწავლება ტეტრისის წინააღმდეგ. თუ ტეტრისი თქვენი საყვარელი თამაშია, არ არის საჭირო ჩემს გამო მიატოვოთ. მაგრამ ჩემთვის, ჩემი სისუსტის გამო, ტეტრისი მახეა. თუ ჩვენ გვინდა ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით, ღმერთს ვკითხავთ: „როგორ ვიცხოვრო ისე, რომ შენ გაამო?”

► გამოიყენეთ ზომიერების პრინციპი რომელიც თქვენს კულტურაშია მიღებული. რა სფეროებია გამოწვევა თქვენს ცხოვრებაში ბიბლიური ბალანსის შესანარჩუნებლად?

(4) მართებულობის პრინციპი

როდესაც ტიმოთე, ბერძენი მამისა და ებრაელი დედის ვაჟი, შეუერთდა პავლეს და სილას მათი მისიონერული მოგზაურობისას, პავლემ მოითხოვა ტიმოთეს წინადაცვეთა ეფექტური მსახურების მიზნით (საქმეების 16:3). მანამდე, პავლემ უარი თქვა ახალმოქცეული ბერძენი ტიტეს წინადაცვეთაზე (გალატელთა 2:3). ამ სიტუაციებში პავლეს განსხვავებული მიდგომები გვასწავლის მსახურების მნიშვნელოვან პრინციპს.

ტიტეს შემთხვევაში, პავლე მხარს უჭერდა ჭეშმარიტებას, რომ ჩვენ რწმენის მეშვეობით, მადლით ვართ დახსნილნი. მოქცეული წარმართისგან ებრაული რჯულის დაცვა ძირს უთხრის ქრისტიანული თავისუფლების გზავნილს. პავლე მტკიცედ დაუპირისპირდა მათ, ვისაც სურდა მოეთხოვა ტიტეს წინადაცვეთა (გალატელთა 2:1-6). მოციქულთა საქმეების მე-15 თავში იერუსალიმის ეკლესიამ აღიარა, რომ წინადაცვეთა არ იყო საჭირო მოქცეული წარმართებისვის.

მოციქულთა საქმეების მე-16 თავში პავლემ ტიმოთეს სთხოვა წინადაცვეთა. რატომ? არა გადარჩენის მიზნით, არამედ სინაგოგებში ეფექტური მსახურების მიზნით.

► წაიკითხეთ 1 კორინთელთა 9:19-23.

პავლეს იგივე პრინციპი ილუსტრირებულია კორინთელთა მიმართ წერილში. სახარების გულისთვის პავლე მზად იყო გაეღო მსხვერპლი იმ სფეროებში, რომლებიც ბიბლიურ პრინციპებთან არ იყო დაკავშირებული. ის არ წასულა კომპრომისზე ბიბლიურ მრწამსთან, მაგრამ შესწირა თავისი თავისუფლებები მსახურების გულისთვის.

ეს მიუთითებს ქრისტიანებისთვის მნიშვნელოვან პრინციპზე. ზოგიერთი რამ შეიძლება იყოს შესაბამისი ერთ სიტუაციაში და არა მიზანშეწონილი მეორეში. ეფექტური მსახურების მიზნით, ლიდერმა შეიძლება დათმოს გარკვეული „თავისუფლებები“ ისეთ სფეროებში, რომლებიც არ შეურაცხყოფს მის საკუთარ რწმენას. ეს არ არის ბიბლიური სწავლების სფეროები, არამედ პირადი რწმენისა და კულტურული პრაქტიკის სფეროები.

გარი მისიონერია აფრიკაში. ის გრძელ წვერს იზრდის. მის ქვეყანაში წვერი ასაკისა და ავტორიტეტის სიმბოლოა. ტომის ბელადი ყოველთვის ატარებს გრძელ წვერს. გარის წვერი პატივისცემას იმსახურებს მათ შორის, ვისთანაც ის ცდილობს სახარების გავრცელებას. ის წვერს ატარებს მართებულობის პრინციპის გამო.

რიკი მისიონერია აზიაში. რიკის ქვეყანაში წვერი ასოცირდება უსუფთაობასთან და მოუწესრიგებელ გარეგნობასთან. ამ ქვეყანაში გადასვლისთანავე რიკმა დაინახა, რომ მისი წვერი შეზღუდავდა მის ეფექტურობას. მან წვერი მართებულობის პრინციპის გამო გაიპარსა.

წვერი სწორია თუ არასწორი? არცერთი! ორივემ ისწავლა მართებულობის პრინციპის დაცვა - რა არის საუკეთესო იმ სიტუაციისთვის, რომელშიც ღმერთი მაყენებს?

► იპოვეთ სფეროები, სადაც მართებულობის პრინციპი მოითხოვს, რომ გაწიროთ თქვენი პირადი თავისუფლებები, რათა მიაღწიოთ გარშემომყოფებს ქრისტესთვის?

(5) პასუხისმგებლობის პრინციპი: ვის წინაშე ვარ პასუხისმგებელი?

მე ხშირად ვეკითხები ჩემს კოლეჯის სტუდენტებს: „გირჩევნიათ წესები თუ პრინციპები თქვენი საერთო საცხოვრებლის სახელმძღვანელოსთვის?“ ისინი ჩვეულებრივ მპასუხობენ: „ჩვენ უპირატესობას ვანიჭებთ პრინციპებს!”

შემდეგ ვეკითხები: „რისი მორჩილება უფრო ადვილია: წესის, რომელიც ამბობს: „შუქი შუაღამისას უნდა ჩაქრეს“ თუ პრინციპის, რომელიც ამბობს: „თქვენ ემზადებით მსახურებისთვის“. დაიძინეთ საკმარისად ადრე, რომ კარგად დაისვენოთ და მზად იყოთ ყოველ დილით პირველ გაკვეთილამდე ყურადღება გაამახვილოთ კლასის სამუშაოზე”? სტუდენტები მალევე ხვდებიან, რომ პრინციპი მოითხოვს ჩვენგან ბევრად მეტს, ვიდრე მარტივი წესი!

პრინციპები შეიძლება რთული იყოს. ერთ-ერთი გასაღები არის იმის გაცნობიერება, რომ ჩვენ ვპასუხობთ ღმერთს გამოყოფის საკითხში. არ შეიძლება გქონდეთ წესი, რომელიც ამბობს: „_____ გრამი საკვები დღეში ზომიერია. ამაზე მეტი სიხარბეა და გაუმაძღრობა.” ეს შეუძლებელია! ამის ნაცვლად, უნდა გვახსოვდეს, რომ მე ვარ პასუხისმგებელი ღმერთის წინაშე თვითკონტროლის საკითხში.

ერთი ადამიანი შეასრულებს საოფისე სამუშაოს, რომელიც მოითხოვს კარგ კოსტუმებს; სხვა ადამიანი ცუდი მენეჯერი იქნება, თუ ფერმაში სამუშაოდ კარგ კოსტუმს იყიდის!

ღმერთმა შეიძლება განსხვავებული რწმენა მისცეს სხვადასხვა ადამიანს მათი მსახურების პირობების, მათი წარმომავლობისა და ცოდვების მიხედვითაც კი, რომლისკენაც მათ მიდრეკილება აქვთ. ჩვენ ყველა ერთნაირები არ ვართ; ჩვენ ყველა ერთმანეთს არ ვგავვართ. ჩვენს ძმებსა და დებს შეიძლება ჰქონდეთ განსხვავებული ცხოვრების წესი. სანამ განსხვავებები არ ეწინააღმდეგება წმიდა წერილის სწავლებებს, ეს განსხვავებები შეიძლება იყოს ბიბლიური თავისუფლების ნიშანი.

ამის გამო ორი რამ უნდა მახსოვდეს:

1. მე არ უნდა განვსაჯო სხვა ადამიანის გული. ისინი პასუხისმგებელნი არიან ღმერთთან ქვეყნიერებისგან მათი გამოყოფისთვის (რომაელთა 14:4).

2. გულდასმით უნდა განვსაჯო ჩემი გული. მე ვარ პასუხისმგებელი ღმერთთან ქვეყნიერებისგან ჩემი გამოყოფისთვის.

მეთვრამეტე საუკუნეში ქრისტიანთა ჯგუფი მორავიიდან, დევნისგან თავის დასაღწევად, გერმანიაში გაიქცა. ისინი დასახლდნენ გრაფი ნიკოლაუს ფონ ცინცენდორფის მამულში, რომელიც მათი ლიდერი გახდა. ჰერნჰუტში ამ მამულში, ცხოვრობდა 300-ზე მეტი მორავიელი, რამდენიმე წლის მანძილზე.[1]

მორავიელები ჭეშმარიტი სიწმიდის მიმდევრები იყვნენ. ისინი ცხოვრობდნენ უბრალო ცხოვრებით და ხელმძღვანელობდნენ წმიდა წერილის პრინციპებით. ისინი ცნობილნი იყვნენ ბიბლიის გულდასმით შესწავლითა და ლოცვისადმი ერთგულებით. 1727 წელს მორავიელებმა საფუძველი ჩაუყარეს ლოცვით შეხვედრას, რომელიც გრძელდებოდა ყოველდღე ოცდაოთხი საათის მანძილზე, ას წელზე მეტი ხნის განმავლობაში.

მორავიელები ცდილობდნენ მთლიანად ღმერთის კუთვნილებად ყოფილიყვნენ. რა შედეგი მოჰყვა გამოყოფილი (მიძღვნილი) ცხოვრებისადმი ამ ერთგულებას? ღმერთმა ისინი ძლიერად გამოიყენა.

მორავიელებმა დიდი გავლენა მოახდინეს სხვა ქრისტიანებზე. მორავიელმა მისიონერმა პეტერ ბელერმა მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა ჯონ და ჩარლზ უესლის მოქცევაში. რამდენიმე კვირის შემდეგ, რაც ჯონ უესლი დარწმუნდა, რომ მიიღო ხსნა მორავიის სამლოცველოში ოლდერსგეიტის ქუჩაზე, ის გაემგზავრა ჰერნჰუტში, რათა მეტი გაეგო ამ ერთგული მორწმუნეების სულიერი გამოცდილების შესახებ. უესლებიდან უილიამ კერიმდე, ერთგულ ქრისტიანებზე გავლენას ახდენდა, მორავიელების სიწმიდისკენ სწრაფვა.

მორავიელებს მიჰქონდათ მძლავრი ევანგელისტური მოწმობები მთელ მსოფლიოში. 1727 წლის ლოცვის შეხვედრის დაწყებიდან ექვს თვეში, ოცდაექვსმა ახალგაზრდა მორავიელმა მოხალისემ დაიწყო მისიონერული მსახურება - იმ დროს, როდესაც უცხოური მისიები თითქმის უცნობი იყო პროტესტანტულ ეკლესიებში. მეთვრამეტე საუკუნეში 300-ზე მეტი მისიონერი გაიგზავნა გამოყოფილი ქრისტიანების ამ მცირე ჯგუფიდან. ზოგიერთი პირველი პროტესტანტი მისიონერი მორავიელებმა გაგზავნეს. ქრისტიანები, რომლებიც გამოყოფილნი არიან ღმერთისთვის, შეიძლება გამოყენებული იყვნენ ღვთის მიერ, მათი სამყაროს გარდაქმნისთვის.

(1) იყო წმიდა ნიშნავს, იყო გამოფოფილი ან მიძღვნილი ღმერთისთვის. მაგალითები მოიცავს:

• წმიდა დღე

• წმიდა საგნები

• წმიდა ადგილები

• წმიდა ტომი

(2) იყო წმიდა ნიშნავს იყო ცოდვისგან განშორებული (გამოყოფილი). რადგან ღმერთს სძულს ცოდვა, ღვთის ხალხსაც სძულთ ცოდვა.

(3) იყო წმიდა ნიშნავს იყო ღმერთისთვის გამოყოფილი (მიძღვნილი). ცოდვისაგან განშორების მიზანი ღმერთისთვის გამოყოფაა.

(4) წმიდა ადამიანები ცოდვისგან თავს შორს იჭერენ. ღმერთთან ახლოს ცხოვრება ნიშნავს, ცოდვისგან შორს ცხოვრებას.

(5) წმიდა ცხოვრებამ მოამზადა ისრაელი მსოფლიოს მოწმედ. წმიდა ცხოვრება ქრისტიანებს შესაძლებლობას აძლევს მსოფლიოს დაუმოწმოს.

(6) ბიბლიური გამოყოფა იწყება გულიდან.

(7) ქვეყნიერებისგან გამოყოფის პრინციპები მოიცავს:

• მოკრძალების პრინციპი

• სახლმმართველობის პრინციპი

• ზომიერების პრინციპი

• მართებულობის პრინციპი

• პასუხისმგებლობის პრინციპი

(1) აირჩიეთ ერთი საკითხი, რომელშიც გამოყოფა რთულია თქვენი საზოგადოების ქრისტიანებისთვის. ამ თავში მოცემული პრინციპების გამოყენებით, დაწერეთ 1-2 გვერდიანი ნარკვევი, სადაც მიგვანიშნებთ, თუ როგორ შეიძლება ქრისტიანები გამოეყონ ცოდვას და მიუძღვნან თავი ღმერთს, თქვენს მიერ არჩეულ საკითხის მიხედვით.

(2) დაიწყეთ შემდეგი გაკვეთილი 2 კორინთელთა 6:16—18-ის წაკითხვით.