Lesson 9: ทิ้งมรดกไว้

เมื่อจบบทเรียน นักศึกษาควรบรรลุวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้

(1) เข้าใจมรดกสุดท้ายของพระเยซูที่ทิ้งไว้ให้กับพวกสาวกและคริสตจักร

(2) เห็นคุณค่าความสำคัญของมิชชันในมรดกของพระเยซู

(3) ยอมรับผลกระทบอย่างต่อเนื่องของพันธกิจของพระเยซูผ่านทางสาวกของพระองค์ในพระธรรมกิจการ

(4) พัฒนาขั้นตอนในเชิงปฏิบัติสำหรับการทิ้งพันธกิจของพระองค์ไว้เป็นมรดก

บททดสอบของพันธกิจของเราคือ เราทิ้งอะไรไว้เมื่อเราจากไป

ทิโมธีใกล้จะเกษียณแล้วหลังจากเป็นศิษยาภิบาลที่ได้รับความนับถือมาหลายปี มีคนถามเขาว่า “คุณกำลังเตรียมคริสตจักรสำหรับการเกษียณอายุของคุณอย่างไร? วิสัยทัศน์ของคริสตจักรในอีก 10 ปีข้างหน้าคืออะไร” ทิมตอบว่า “ผมจะไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้นผมไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมจากไป” ศิษยาภิบาลคนนี้ไม่เข้าใจหลักการสำคัญสำหรับการทำพันธกิจ บททดสอบขั้นสุดท้ายของการทำพันธกิจของเราคือ มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากเราไม่อยู่

เปรียบเทียบศิษยาภิบาลคนนี้กับนาธาน นาธานเสียชีวิตกระทันหันหลังจากทำงานรับใช้มา 25 ปี ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นาธานเป็นผู้นำพันธกิจต่างๆ ในคริสตจักรท้องถิ่นของเขา เขาได้พัฒนาพันธกิจเพื่อคนไร้บ้าน โครงการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยา และการเข้าถึงเพื่อประกาศกับผู้นำทางธุรกิจ ในงานศพของนาธาน หัวหน้าพันธกิจการฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดกล่าวว่า “เมื่อเดือนที่แล้ว ผมกับนาธานได้พบกันเพื่อหารือเกี่ยวกับงบประมาณในปีหน้า” ผู้นำพันธกิจคนไร้บ้านเปิดเผยภาพร่างของอาคารหลังใหม่เพื่อจัดหาที่พักชั่วคราวให้ครอบครัวต่าง ๆ นาธานวางแผนอย่างรอบคอบสำหรับอนาคตของพันธกิจ เขาทิ้งมรดกไว้

ในบทสุดท้ายนี้ เราจะศึกษาคำสอนสุดท้ายของพระเยซูสำหรับพวกสาวก พระมหาบัญชาสุดท้ายของพระองค์ต่อพวกสาวก และการทำพันธกิจของสาวกหลังจากพระเยซูถูกรับขึ้นสู่สวรรค์ เราจะเรียนรู้บทเรียนเกี่ยวกับการทิ้งมรดกไว้

► ถ้าคุณต้องตายคืนนี้ มรดกอะไรที่คุณจะทิ้งไว้?

• อะไรคือมรดกสำหรับครอบครัวของคุณ?

• อะไรคือมรดกสำหรับชุมชนของคุณ?

• อะไรคือมรดกสำหรับพันธกิจของคุณ?

ยอห์น 13-16 อาจเปรียบเทียบกับ “คำอำลา” ในพันธสัญญาเดิมของยาโคบ โมเสส โยชูวา และดาวิด[1] “คำกล่าวอำลา” ของพระเยซูให้คำสอนที่ลึกซึ้งที่สุดและสนิทสนมที่สุด

ยอห์น 13:1 ให้พื้นฐานของคำสอนที่เป็นคำอำลานี้ไว้ว่า “พระเยซูทรงทราบว่าถึงเวลาแล้วที่พระองค์จะทรงจากโลกนี้ไปหาพระบิดา” ถ้าหากคุณรู้ว่าคุณจะตายภายใน 48 ชั่วโมง คุณจะพูดอะไรกับคนที่จะสานต่อพันธกิจของคุณ? คำพูดเหล่านั้นจะแทนถึงสิ่งที่คุณเชื่อว่าสำคัญที่สุดสำหรับผู้ติดตามของคุณ

ที่อาหารมื้อสุดท้าย พระเยซูแสดงให้เห็นความรักที่สมบูรณ์ของพระองค์ต่อพวกสาวก ทั้งโดยผ่านการกระทำ (การล้างเท้าของพวกเขา) และด้วยคำพูดของพระองค์ พระเยซู “รักบรรดาคนของพระองค์ที่อยู่ในโลกนี้” พระองค์รักพวกเขาจนถึงที่สุด (ยอห์น 13:1) “จนถึงที่สุด” ประกอบไปด้วยสองแนวคิดต่อไปนี้

1. หมายความว่าพระเยซูรักพวกเขาจนถึงเวลาสุดท้ายที่อยู่กับพวกเขา

2. หมายความว่าพระเยซูรักพวกเขาอย่างที่สุด คือรักพวกเขาอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน

► อ่าน ยอห์น 13:31-14:31

คำสั่งและคำสัญญาในคำกล่าวอำลาของพระเยซู

คำสั่ง: จงรักกันและกัน (ยอห์น 13:34)

“เราให้บัญญัติใหม่ไว้กับพวกท่าน คือให้รักซึ่งกันและกัน เรารักพวกท่านมาแล้วอย่างไร ท่านก็จงรักกันและกันด้วยอย่างนั้น” สำหรับสาวกกลุ่มหนึ่งที่รู้จักการทะเลาะวิวาทมากกว่าความรัก นี่เป็นคำสั่งที่ยาก

นี่เป็นคำสั่งใหม่อย่างไร? แม้คำสั่งในพันธสัญญาเดิมคนของพระเจ้าต้อง “รักเพื่อนบ้าน” มีสองแง่มุมที่เป็นเรื่องใหม่ในคำสอนของพระเยซูเรื่องความรัก[2]

แง่มุมแรก พระเยซูจัดเตรียมแบบอย่างของความรักตามที่พระองค์สั่ง พวกเขาจะต้องรักเหมือนที่พระองค์รัก หลังจากล้างเท้าพวกเขาด้วยความถ่อมใจแล้ว พระเยซูตรัสว่า “เรารักพวกท่านมาแล้วอย่างไร ท่านก็จงรักกันและกันด้วยอย่างนั้น” พระเยซูให้กำเนิดความรักที่แสดงออกเป็นการรับใช้ด้วยความถ่อมใจ สาวกทั้งในอดีตและปัจจุบันต้องรักเหมือนที่พระเยซูรัก รักนี้ยอมเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ ความรักนี้รับใช้แม้แต่กับคนที่ทรยศ รักนี้ยืนหยัดไปจนวันตาย

แง่มุมที่สอง ความรักระหว่างคริสเตียนคือการเป็นพยานที่เป็นเอกลักษณ์ถึงความจริงในคำสอนของพระเยซู “ถ้าท่านรักกันและกัน ดังนี้แหละทุกคนก็จะรู้ว่าท่านเป็นสาวกของเรา” (ยอห์น 13:35) ต่อมา พระเยซูอธิษฐานว่า “เพื่อพวกเขาจะได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอย่างสมบูรณ์ เพื่อโลกจะได้รู้ว่าพระองค์ทรงใช้ข้าพระองค์มา” (ยอห์น 17:23) ความรักและความเป็นหนึ่งเดียวกันของคริสตจักรคือการเป็นพยานถึงข่าวสารของพระเยซู

คริสเตียนหลายคนค้นพบว่าการรักเพื่อนบ้านที่ไม่เชื่อพระเจ้านั้นง่ายกว่าการรักพี่น้องคริสเตียนที่เต็มไปด้วยข้อบกพร่องทางบุคลิกภาพ แต่ในฐานะคริสเตียน เราได้รับคำสั่งให้รักกัน ห้าสิบปีต่อมา ยอห์นเตือนคริสตจักรถึงคำสั่งนี้

ถ้าใครกล่าวว่า “ข้าพเจ้ารักพระเจ้า” แต่ใจยังเกลียดชังพี่น้องของตน เขาเป็นคนพูดมุสา เพราะว่าผู้ที่ไม่รักพี่น้องของตนที่มองเห็นแล้ว จะรักพระเจ้าที่มองไม่เห็นไม่ได้ พระบัญญัตินี้เราได้มาจากพระองค์ คือให้คนที่รักพระเจ้านั้นรักพี่น้องของตนด้วย (1 ยอห์น 4:20-21)

พระเยซูเริ่มต้นคำอำลาของพระองค์ด้วยคำสั่งให้รักกันและกัน คำสั่งนี้เป็นรากฐานของทุกสิ่งอื่นที่พระองค์ประกาศในข้อความนี้

คำสั่ง: อย่าให้ใจของพวกท่านเป็นทุกข์เลย พวกท่านวางใจในพระเจ้า (ยอห์น 14:1)

อย่างที่ทำบ่อย ๆ เปโตรขัดจังหวะพระเยซูโดยการถามว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์จะไปที่ไหน?” พระเยซูตอบโดยการพยากรณ์ถึงการปฏิเสธของเปโตร จากนั้นพระเยซูให้คำสอนต่อไปกับเปโตร กับสาวกที่เหลือ และกับเราในวันนี้ว่า “อย่าให้ใจของพวกท่านเป็นทุกข์เลย”

เนื่องจากมีบทคั่นกลางหลังจากยอห์น 13:38 เรามักอ่านยอห์น 14:1 ว่าเป็นการเริ่มต้นเรื่องใหม่ ยอห์น 14:1 เป็นส่วนหนึ่งของคำตอบให้กับเปโตร อ่านตามนี้ว่า...

เปโตร เจ้าจะปฏิเสธเราสามครั้ง เจ้าอ่อนแอมากกว่าที่เจ้าคิด แต่อย่าท้อแท้ เรามีถ้อยคำแห่งความหวังให้เจ้าเปโตร และให้กับเจ้าทุกคนผู้ที่ในอีกไม่ช้าจะวิ่งหนีไปด้วยความกลัวเมื่อเราถูกจับกุม อย่าให้ใจของเจ้าเป็นทุกข์เลย จงวางใจในเรา

เปโตรจำเป็นต้องรู้ว่าแม้เขาจะล้มเหลว แต่พระเยซูก็ยังมีข่าวสารแห่งความหวัง พวกสาวกจำเป็นต้องรู้ว่าแม้พวกเขาจะกลัว พระเยซูมีข่าวสารแห่งความหวัง “อย่าให้ใจของท่านเป็นทุกข์เลย” อยู่ในรูปแบบปัจจุบันกาล เมื่อได้รับคำเตือนของพระเยซูและการต่อต้านจากพวกผู้นำศาสนา พวกสาวกก็กลัวอยู่แล้ว พระเยซูพูดว่า “อย่าให้ใจของพวกท่านเป็นทุกข์เลย พวกท่านวางใจในพระเจ้า จงวางใจในเราด้วย”

วิธีเดียวที่เราจะหลีกเลี่ยงการเป็นทุกข์เพราะความเครียดจากการทำพันธกิจคือการเชื่อวางใจ ในทุกวันจันทร์ จะมีศิษยาภิบาลทั่วโลกที่ท้อแท้ เมื่อวานนี้คุณเทศนาอย่างซื่อสัตย์และสมาชิกคนหนึ่งของคุณโกรธ คุณเทศนาข่าวสารเรื่องการกลับใจและไม่มีใครตอบสนอง คุณเชิญคนที่ไม่เชื่อและไม่มีใครมา

ในบางประเทศ คริสตจักรถูกคุกคามจากการต่อต้านของรัฐบาล ในบางประเทศ คริสตจักรถูกคุกคามโดยกลุ่มติดอาวุธอิสลาม ในบางประเทศ คริสตจักรถูกคุกคามจากความไม่แยแสทางสังคม ไม่มีใครใส่ใจ พระเยซูพูดว่า “อย่าให้ใจของพวกท่านเป็นทุกข์เลย พวกท่านวางใจในพระเจ้า จงวางใจในเราด้วย”

พระสัญญา: เราเป็นทางนั้น (ยอห์น 14:6)

พระเยซูหนุนใจพวกสาวกว่าพระองค์ไปเตรียมที่ให้กับพวกเขา ตอนนี้โธมัสขัดจังหวะพูดว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า พวกข้าพระองค์ไม่ทราบว่าพระองค์จะเสด็จไปที่ไหน พวกข้าพระองค์จะรู้จักทางนั้นได้อย่างไร?”

การตอบสนองของพระเยซูสอนหลักการสำคัญสำหรับชีวิตคริสเตียน พระเยซูไม่ได้พูดว่า “เราจะไปที่นี่” แต่พระองค์พูดว่า “เราเป็นทางนั้น” พระเยซูไม่ได้ชี้ทางหรือให้ทิศทาง พระองค์ชี้มาที่พระองค์เอง ไม่มีตอนไหนในพระคัมภีร์ที่ชัดเจนกว่านี้แล้วกับการที่บอกว่าทางเดียวไปถึงพระบิดาคือผ่านทางพระคริสต์ เมื่อเปรียบเทียบกับศาสนศาสตร์ของพวกเสรีนิยม พระเยซูกล่าวชัดเจนว่าพระองค์เป็นทางเดียวที่ไปถึงพระเจ้า

พระสัญญา: ท่านจะทำกิจที่ยิ่งใหญ่กว่า (ยอห์น 14:12-14)

พระเยซูสัญญาว่า “คนที่วางใจในเราจะทำกิจการที่เราทำนั้นด้วย และเขาจะทำกิจที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นอีก เพราะว่าเราจะไปหาพระบิดาของเรา” งานเหล่านี้จะยิ่งใหญ่ขึ้นไม่ใช่เพราะน่าทึ่งกว่า แต่เพราะเข้าถึงได้กว้างกว่า ระหว่างการทำพันธกิจบนแผ่นดินโลก งานของพระเยซูถูกจำกัดไว้เพียงพื้นที่เดียว ตอนนี้เนื่องจากพระเยซูกำลังส่งพระวิญญาณมา งานที่คริสตจักรทำจึงเข้าถึงโลกนี้

พระเยซูพูดต่อว่า “สิ่งใดที่พวกท่านขอในนามของเรา เราจะทำสิ่งนั้น เพื่อว่าพระบิดาจะทรงได้รับเกียรติอันยิ่งใหญ่ทางพระบุตร” มีเงื่อนไขสองประการอยู่ในพระสัญญานี้

(1) “ขอในนามของเรา”

นี่ไม่ใช่แค่การเพิ่มคำว่า “ในนามพระเยซู” ต่อท้ายคำอธิษฐาน ไม่ใช่วลีวิเศษที่ผลักดันให้พระเยซูทำตามคำขอของเรา ตลอดทั้งพระคัมภีร์ พระนามของพระเจ้าแทนถึงพระลักษณะของพระองค์ การ “อธิษฐานในนามพระเยซู” หมายถึงการอธิษฐานให้ตรงกับคุณลักษณะของพระเยซูและตรงกับความประสงค์ของพระองค์

การอธิษฐานในนามพระเยซูอาจหมายถึงการมาหาพระบิดาโดยสิทธิอำนาจของพระบุตร เมื่อโมเสสเข้าเฝ้าฟาโรห์เพื่อกล่าวในนามขององค์พระผู้เป็นเจ้า (อพยพ 5:23) เขามาด้วยสิทธิอำนาจของพระเจ้าผู้ส่งเขามา การอธิษฐานในนามพระเยซูหมายถึงการอธิษฐานโดยได้รับอนุญาตและมีสิทธิอำนาจจากพระองค์ เราเข้าใกล้พระบิดาผ่านการอธิษฐานวิงวอนของพระบุตรผู้ “ทรงพระชนม์อยู่ทุกเวลา เพื่อทูลขอ” เพื่อเรา (ฮีบรู 7:25)

(2) “…เพื่อว่าพระบิดาจะทรงได้รับเกียรติอันยิ่งใหญ่ทางพระบุตร”

คำอธิษฐานของเราต้องถวายเกียรติแด่พระเจ้า ยากอบเตือนคนที่ “ขอและไม่ได้รับเพราะขอผิด หวังจะเอาไปสนองความปรารถนาชั่วของตนเอง” (ยากอบ 4:3) เมื่อเราอ้างพระสัญญาของพระเยซู เราต้องแน่ใจว่าเราอธิษฐานเพื่อให้พระเจ้าได้รับเกียรติ ไม่ใช่เพื่อจุดประสงค์ส่วนตัว

คำสั่ง: ท่านก็จะประพฤติตามบัญญัติของเรา (ยอห์น 14:15)

พระเยซูให้มาตรฐานที่ใช้วัดความรักที่เรามีต่อพระองค์ “ถ้าพวกท่านรักเรา ท่านก็จะประพฤติตามบัญญัติของเรา” ยอห์นจำข้อความนี้ได้เมื่อเขาเขียนจดหมายฝากฉบับแรกว่า “แต่ผู้ที่ประพฤติตามพระวจนะของพระองค์ ความรักของพระเจ้าก็บริบูรณ์อยู่ในผู้นั้นอย่างแท้จริง” (1 ยอห์น 2:5) ตรงกันข้ามกับคำสอนของนักเทศน์สมัยใหม่บางคน พระเยซูไม่เคยสอนว่าสาวกของพระองค์สามารถดำเนินชีวิตโดยจงใจไม่เชื่อฟังคำสั่งของพระองค์ ความรักเห็นได้จากการเต็มใจเชื่อฟัง

พระสัญญา: พระองค์จะประทานผู้ช่วยอีกผู้หนึ่งให้กับพวกท่าน (ยอห์น 14:16)

คำที่แปลว่า “ผู้ช่วย” ในยอห์น 14:16 หมายถึงผู้สนับสนุนที่มาแก้ต่าง หมายถึงผู้ช่วยเหลือหรือผู้ปลอบประโลมใจในยามลำบาก

พระเยซูพูดว่าพระบิดา “จะประทานผู้ช่วยอีกผู้หนึ่งให้กับพวกท่าน เพื่อจะอยู่กับท่านตลอดไป” สิ่งนี้บ่งชี้ว่าการทำพันธกิจของพระวิญญาณบริสุทธิ์จะเหมือนกับการทำพันธกิจของพระเยซู พระวิญญาณไม่ได้มาในฐานะพลังที่ไม่มีตัวตน แต่มาในฐานะบุคคล เช่นเดียวกับที่พระเยซูเป็นบุคคล

พระผู้ช่วยคือพระวิญญาณบริสุทธิ์แห่งความจริง ซึ่งจะสถิตอยู่ “กับท่านและประทับอยู่ท่ามกลางท่าน” (ยอห์น 14:17) พระองค์ “จะทรงสอนพวกท่านทุกสิ่ง...ที่เรากล่าวกับท่านแล้ว” (ยอห์น 14:26) การทำพันธกิจของพระองค์จะทรงพลังมากจนพระเยซูกล่าวว่า “การที่เราจากไปนั้นก็เพื่อประโยชน์ของท่าน เพราะถ้าเราไม่ไป องค์ผู้ช่วยก็จะไม่เสด็จมาหาพวกท่าน” (ยอห์น 16:7)

การที่พระเยซูจากไป จะเป็นประโยชน์แก่พวกสาวกอย่างไร? โรเบิร์ต เคลแมน อธิบายว่า...

ขณะที่พระองค์อยู่กับพวกเขาในรูปกาย [พวกสาวก] เห็นว่าไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพระวิญญาณมากนัก ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่ได้รู้ลึกลงไปถึงความจริงอันลึกซึ้งในชีวิตของพระองค์ อย่างไรก็ตาม เมื่อพระองค์ไม่อยู่ พวกเขาไม่มีการสนับสนุนที่มองเห็นได้ เพื่อความอยู่รอด พวกเขาต้องเรียนรู้ความลับของการสัมพันธ์สนิทภายในกับพระบิดา ด้วยความจำเป็น พวกเขาจะมีประสบการณ์สามัคคีธรรมกับพระคริสต์มากกว่าที่พวกเขาเคยรู้จักมาก่อน[3]

ชีวิตในเถาองุ่น

► อ่าน ยอห์น 15:1-16:37

พระเยซูกล่าวต่อไปโดยให้ภาพอันทรงพลังที่สุดคือ “เราเป็นเถาองุ่นแท้ และพระบิดาของเราทรงเป็นผู้ดูแลรักษา” พันธสัญญาเดิมกล่าวบ่อยครั้งว่าอิสราเอลเป็นดั่งเถาองุ่น[4] อย่างไรก็ตามเนื่องจากความบาปของอิสราเอล อิสราเอลจึงไม่มีวันบรรลุความประสงค์ของพระเจ้าสำหรับการเป็นเถาองุ่นที่สวยงามที่พระองค์ปลูก แต่เมื่ออิสราเอลรุ่งเรืองทางด้านวัตถุ เธอกลับสร้างแท่นบูชาของพระเทียมเท็จ (โฮเชยา 10:2) แทนที่จะเกิดผลที่อวยพรชนชาติอื่น ๆ อิสราเอลกลับเป็นองุ่นป่า[5] (อิสยาห์ 5:2) อิสราเอลเต็มไปด้วยความบาปจนทำให้พระเจ้าไม่สามารถทำสิ่งใดกับเถาองุ่นนี้ได้นอกจากเผาเป็นเชื้อเพลิง (เอเสเคียล 15:1-6)

พระเยซูมาในฐานะเถาองุ่นแท้ พระองค์มาเพื่อทำให้สิ่งที่ชนชาติอิสราเอลล้มเหลวให้สำเร็จ พระองค์มาเพื่อทำให้การทรงเรียกอิสราเอลให้เป็นพรแก่ชนชาติอื่น ๆ สำเร็จ

พระเยซูบอกกับพวกสาวกว่าพระองค์เป็นเถาองุ่นและพวกเขาเป็นแขนง คำสอนของพระเยซูชัดเจน การเกิดผลนั้นขึ้นอยู่กับความเต็มใจยอมติดสนิทกับพระองค์อย่างสิ้นเชิง

เราเป็นเถาองุ่น พวกท่านเป็นแขนง คนที่ติดสนิทอยู่กับเราและเราติดสนิทอยู่กับเขา คนนั้นจะเกิดผลมาก เพราะว่าถ้าแยกจากเราแล้วพวกท่านจะทำสิ่งใดไม่ได้เลย (ยอห์น 15:5)

ถ้าแยกออกจากเถาองุ่น พวกสาวกก็ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าแยกออกจากเถาองุ่น เราก็ทำอะไรไม่ได้เลยในวันนี้ เมื่อเราพยายามทำพันธกิจด้วยกำลังของเราเอง เราก็จะถูกกำหนดให้สิ้นหวังและไร้กำลัง เพราะอะไรหรือ? เพราะเราไม่มีวันตั้งใจให้ออกผลได้ด้วยตัวเราเอง

ชีวิตฝ่ายวิญญาณของเราเกิดขึ้นจากความสัมพันธ์อย่างต่อเนื่องของเรากับเถาองุ่น ถ้าใครไม่ติดอยู่กับเถาองุ่น “คนนั้นก็ต้องถูกตัดทิ้งเสียเหมือนแขนง แล้วก็เหี่ยวแห้งไป และถูกเก็บเอาไปเผาไฟ” (ยอห์น 15:6) แม้ว่าข้อนี้จะเป็นคำเตือน แต่ก็เป็นคำหนุนใจที่ดีมากเช่นกัน ถ้าแยกจากเถาองุ่นแล้ว พวกเราก็ไร้ประโยชน์และไร้ค่า แต่ถ้าเราคงอยู่ในเถาองุ่นต่อไป เราก็มีชีวิตและเกิดผล ชีวิตฝ่ายวิญญาณของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับกำลังของเราเอง เราใช้ชีวิตอยู่ “ในเถาองุ่น”

แนวคิดนี้มีให้เห็นอีกครั้งในภาษาฮีบรู พระเยซูมหาปุโรหิตผู้ยิ่งใหญ่ของเรา “ทรงพระชนม์อยู่ทุกเวลา เพื่อทูลขอ” สำหรับคนที่เข้าใกล้พระเจ้า (ฮีบรู 7:25) ฮาวเวิร์ด เฮนดริคส์ หนุนใจศิษยาภิบาลที่รู้สึกโดดเดี่ยวว่า “ถ้าคุณไม่มีใครอธิษฐานเผื่อคุณ อย่าลืมว่าพระคริสต์กำลังอธิษฐานเผื่อคุณ” พระองค์เป็นผู้อธิษฐานวิงวอนเพื่อเรา พระองค์เป็นแหล่งชีวิตฝ่ายวิญญาณของเรา

พระเยซูเตือนพวกสาวกระลึกได้ว่าพวกเขาต้องติดสนิทกับเถาองุ่น สิ่งนี้ยังคงเป็นจริงในปัจจุบัน ในฐานะศิษยาภิบาลและผู้นำคริสตจักร คุณไม่ได้ทำพันธกิจด้วยกำลังของตนเอง คุณอาศัยอยู่ในฤทธิ์อำนาจของเถาองุ่นและด้วยฤทธิ์อำนาจของมหาปุโรหิตผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งวิงวอนขอเพื่อคุณในยามที่คุณไร้กำลังที่จะวิงวอนเพื่อตัวของคุณเอง

ตลอดคำกล่าวอำลาส่วนที่เหลือของพระเยซู พระองค์สอนสาวกอีกครั้งว่าพวกเขาต้องรักกันและกัน พระองค์เตรียมพวกเขาให้พร้อมเผชิญกับความเกลียดชังของโลกนี้ โลกเกลียดชังพระเยซู โลกจะเกลียดผู้ติดตามที่แท้จริงของพระเยซู

จากนั้นพระเยซูอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับการทำงานของพระวิญญาณบริสุทธิ์ ก่อนหน้านี้ในคำกล่าวอำลา พระเยซูสัญญาว่าจะประทานพระวิญญาณ ตอนนี้พระองค์สอนพวกเขามากขึ้นเกี่ยวกับการทำงานของพระวิญญาณบริสุทธิ์ พระวิญญาณจะทำให้โลกสำนึกผิด พระองค์จะนำพวกสาวกไปสู่ความจริงทั้งมวล พระองค์จะถวายเกียรติแด่พระบุตร

พระเยซูอธิบายให้พวกเขาฟังอีกครั้งเกี่ยวกับการจากไปของพระองค์ในเพียงชั่วครู่ และพระองค์พูดกับพวกเขาอีกครั้งถึงความสงบสุขท่ามกลางปัญหา ในช่วงต้นของคำกล่าวนี้ พระเยซูสั่งว่า “อย่าให้ใจของพวกท่านเป็นทุกข์เลย พวกท่านวางใจในพระเจ้า จงวางใจในเราด้วย” (ยอห์น 14:1) พระองค์จบคำกล่าวอำลายด้วยการหนุนใจแบบให้ภาพคู่ขนานกันว่า “ในโลกนี้ท่านจะประสบความทุกข์ยาก แต่จงมีใจกล้าเถิด เพราะว่าเราชนะโลกแล้ว” (ยอห์น 16:33)

สังเกตว่าในทั้งสองกรณี ความหวังของเราอยู่ในพระคริสต์เท่านั้น เราไม่ต้องเป็นทุกข์หากเราเชื่อในพระคริสต์ แต่เราต้องมีใจกล้าเพราะพระคริสต์ชนะโลกแล้ว! ชีวิตที่ติดอยู่กับเถาองุ่นเป็นชีวิตสุขสงบได้ด้วยความมั่นใจ ความมั่นใจของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ทางโลก ความมั่นใจของเราขึ้นอยู่กับพระคริสต์และชัยชนะของพระองค์เหนือโลก

มิชนาห์ (Mishnah) เป็นบันทึกเกี่ยวกับประเพณียิวโบราณ ตอนหนึ่งของ มิชนาห์ แสดงให้เห็นว่าคนยิวถือรักษาการกินมื้ออาหารปัสกา[1]อย่างไร ในการกินอาหารมื้อสุดท้าย พระเยซูกับพวกสาวกอาจดำเนินตามรูปแบบนี้ซึ่งยังคงดำเนินต่อไปอีก 2,000 ปีต่อมา

ไวน์ผสมน้ำแก้วแรกถูกเสิร์ฟ กล่าวคำอวยพรเหนือถ้วยนั้นรวมถึงพระสัญญาจากพระธรรมอพยพที่ว่า “เราจะนำเจ้าออกมา”

ไวน์แก้วที่สองผสมแล้ว แต่ยังไม่ได้เสิร์ฟ ลูกชายคนเล็กถามว่า “ทำไมคืนนี้จึงแตกต่างจากคืนอื่นๆ” ผู้เป็นพ่อตอบด้วยเรื่องราวการช่วยกู้อิสราเอลออกจากอียิปต์

หลังจากเล่าเรื่องราว ครอบครัวก็ร้องเพลงปัสกาฮาเล (Passover Hallel) ครั้งแรกจากพระธรรมสดุดี 113-114 พวกเขาดื่มถ้วยที่สองพร้อมกับพระสัญญาที่ว่า “เราจะปลดปล่อยพวกเจ้าจากการเป็นทาสของพวกเขา”

หลังจากการอวยพร อาหารมื้อนั้นก็ถูกเสิร์ฟ อาหารประกอบไปด้วยสมุนไพรรสขม ขนมปังไร้เชื้อ เนื้อแกะ และซอสผลไม้ปรุงรสด้วยเครื่องเทศและน้ำส้มสายชู ผู้เป็นพ่อล้างมือ หักขนมปังและขอพระพร เขาหยิบขนมปังห่อด้วยสมุนไพรที่มีรสขม จุ่มในซอส แล้วกิน จากนั้นเขาก็ขอบคุณพระเจ้าและกินเนื้อแกะชิ้นหนึ่ง สมาชิกในครอบครัวแต่ละคนจึงรับประทานอาหาร

ถ้วยที่สามได้รับการอวยพรจากพระสัญญาแห่งปัสกาที่ว่า “เราจะไถ่เจ้า”

ถ้วยที่สี่ได้รับการอวยพรด้วยพระสัญญาแห่งปัสกาที่ว่า “เราจะยอมรับเจ้าเป็นชนชาติหนึ่ง”

ครอบครัวร้องเพลงปัสกาฮาเลครั้งสุดท้ายจากพระธรรมสดุดี 115-118[2]

ในมื้ออาหารปัสกา คนยิวระลึกถึงการที่พระเจ้าปลดปล่อยอิสราเอลจากการเป็นทาส ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น พวกเขาตั้งตารอพระสัญญาของพระเจ้าสำเร็จเป็นจริงเมื่อพระเมสสิยาห์จะปลดปล่อยพวกเขาจากการเป็นทาสอย่างทันทีและตลอดไป

วันรุ่งขึ้นหลังจากกินอาหารมื้อสุดท้าย พระเยซูจะต้องตายในฐานะลูกแกะปัสกาที่สมบูรณ์แบบ บนไม้กางเขนนั้น พระสัญญาแห่งการช่วยกู้สำเร็จเป็นจริงแล้ว

► อ่าน ยอห์น 17

คำอธิษฐานครั้งสุดท้ายของพระเยซูกับพวกสาวกมีความสำคัญต่อการทำความเข้าใจเรื่องมรดกของพระองค์สำหรับสาวกและคริสตจักรในปัจจุบัน คำอธิษฐานนี้เรียกว่า "คำอธิษฐานอันบริสุทธิ์ที่สุดของพระเยซู" นี่เป็นคำอธิษฐานที่แสดงความสนิทสนมมากที่สุดของพระองค์

พระเยซูอธิษฐานเผื่อพระองค์เอง (ยอห์น 17:1-5)

พระเยซูอธิษฐานต่อพระบิดาว่า “ขอโปรดให้พระบุตรของพระองค์ได้รับเกียรติ เพื่อพระบุตรจะได้ถวายพระเกียรติแด่พระองค์” ในขณะที่พวกสาวกไม่เข้าใจคำอธิษฐานนี้ อีกไม่นานพวกเขาก็จะเรียนรู้ถึงความจริงที่น่าตกใจสุดขีดว่า คำอธิษฐานนี้จะได้รับคำตอบที่บนไม้กางเขนของโรมัน

ในวันจันทร์ของสัปดาห์แห่งการทนทุกข์ พระเยซูพูดว่า “เมื่อเราถูกยกขึ้นจากแผ่นดินโลกแล้ว เราจะชักนำทุกคนให้มาหาเรา” ยอห์นอธิบายว่า “พระองค์ตรัสอย่างนั้นเพื่อแสดงว่าพระองค์จะสิ้นพระชนม์อย่างไร” (ยอห์น 12:32-33) พระเยซูได้รับเกียรติไม่ใช่เพราะชัยชนะ แต่ผ่านความพ่ายแพ้ที่เห็นได้ชัดเจน พระเยซูได้รับเกียรติผ่านทางไม้กางเขน

พระเยซูอธิษฐานเผื่อสาวกของพระองค์ (ยอห์น 17:6-19)

พระเยซูอธิษฐานเผื่อสามสิ่งสำหรับสาวกของพระองค์ พระองค์อธิษฐานว่าพระบิดาจะพิทักษ์รักษาพวกเขาไว้โดยพระนามของพระองค์ พระเยซูอธิษฐานว่าพวกเขาจะได้รับการปกป้องจากมาร และพระองค์อธิษฐานว่าพระบิดาจะแยกพวกเขาให้บริสุทธิ์ด้วยความจริง

พระเยซูอธิษฐานเผื่อผู้เชื่อทั้งหมด (ยอห์น 17:20-26)

พระเยซูอธิษฐานเผื่อคนทั้งหมดที่จะมาเชื่อพระองค์ในอนาคต พระองค์อธิษฐานว่าพวกเขาจะเป็นหนึ่งเดียวกัน ความเป็นหนึ่งเดียวกันนี้เป็นคำพยานต่อโลกคือ “เพื่อโลกจะได้รู้ว่าพระองค์ทรงใช้ข้าพระองค์มา”

พระเยซูไม่ได้อธิษฐานเผื่อโลกนี้ “ข้าพระองค์ไม่ได้อธิษฐานเพื่อโลก แต่เพื่อคนเหล่านั้นที่พระองค์ประทานแก่ข้าพระองค์” (ยอห์น 17:9) แต่พระองค์อธิษฐานเผื่อคริสเตียนทั้งหลาย เพื่อว่าโลกจะเชื่อ ในคำอธิษฐานสุดท้ายเผื่อคริสตจักร พระเยซูอธิษฐานว่าเราจะเป็นพยานให้กับโลกนี้ผ่านทางความเป็นหนึ่งเดียวกันและความสัตย์ซื่อ

มรดกของพระเยซูคือกลุ่มผู้เชื่อที่จะบรรลุวัตถุประสงค์ของพระองค์ในโลกนี้ ในพันธสัญญาเดิม อิสราเอลได้รับการอวยพรจากพระเจ้าเพื่อให้เป็นพาหนะที่นำการอวยพรไปยังทุกชนชาติ (ปฐมกาล 12:1-3) ในพันธสัญญาใหม่ คริสตจักรได้รับการอวยพรจากพระเจ้าเพื่อให้เป็นพาหนะที่นำการอวยพรไปให้กับมนุษย์ทุกคน พระเยซูอธิษฐานว่าเราจะทำให้ภารกิจของเราสำเร็จโดยการเป็นพระพรให้กับทุกคน

► อ่าน มัทธิว 28:16-20, มาระโก 16:15, ลูกา 24:44-49, และกิจการ 1:6-11

อิทธิพลที่ยั่งยืนของผู้นำนั้น โดยส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขาในการแบ่งปันนิมิตให้กับผู้อื่น พระเยซูให้แบบอย่างสำหรับการอธิบายถึงนิมิตโดยใช้วิธีสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้ติดตามที่อุทิศตัว เนื่องจากนิมิตของพระองค์ พวกสาวกจึงอุทิศชีวิตเพื่อเผยแพร่คำสอนเรื่องอาณาจักรของพระเจ้าไปทั่วจักรวรรดิ์โรมัน

พระกิตติคุณมีคำกล่าวสามประการเกี่ยวกับงานมอบหมายของพระเยซู แต่ละคำกล่าวมุ่งเน้นไปที่แง่มุมต่างๆ ของการมอบหมายนั้น มัทธิวเน้นย้ำถึงสิทธิอำนาจที่จำเป็นสำหรับมิชชัน มาระโกกล่าวถึงการที่งานมอบหมายจะขยาย “ไปทั่วโลก” ลูกาสรุปเนื้อหาของคำสอนที่อัครทูตจะเทศนา

คำกล่าวที่สมบูรณ์ที่สุดของการมอบหมายครั้งสุดท้ายของพระเยซูนั้นอยู่ในมัทธิว 28:18-20

สิทธิอำนาจทั้งหมดในสวรรค์ก็ดี ในแผ่นดินโลกก็ดีทรงมอบไว้แก่เราแล้ว เพราะฉะนั้น ท่านทั้งหลายจงออกไปและนำชนทุกชาติมาเป็นสาวกของเรา จงบัพติศมาพวกเขาในพระนามของพระบิดา พระบุตร และพระวิญญาณบริสุทธิ์ และสอนพวกเขาให้ถือรักษาสิ่งสารพัดที่เราสั่งพวกท่านไว้ และนี่แน่ะ เราจะอยู่กับท่านทั้งหลายเสมอไป จนกว่าจะสิ้นยุค

คำสั่งหลักในการมอบหมายครั้งนี้คือ "สร้างสาวก" การที่จะบรรลุคำสั่งนี้ได้เราจำเป็นต้องออกไป ให้บัพติศมาคนที่กลับใจมาเชื่อ และสอนผู้เชื่อใหม่ กิจกรรมเหล่านี้สนับสนุนคำสั่งหลักคือ “สร้างสาวก” การประกาศข่าวประเสริฐ งานสังคมสงเคราะห์ การศึกษา และด้านอื่นๆ ของพันธกิจได้รับการชี้นำโดยลำดับความสำคัญที่เป็นศูนย์กลางนี้คือ เราได้รับมอบหมายให้สร้างสาวก

วัตถุประสงค์ของการอภิบาล

เอ็ด มาร์คควาร์ต ศิษยาภิบาลชาวอเมริกาได้กินอาหารค่ำกับ ริชาร์ด เวิร์มแบรนด์ ศิษยาภิบาลชาวโรมาเนียผู้ใช้เวลาหลายปีในคุกของคอมมิวนิสต์ ในช่วงระหว่างกินอาหารค่ำ เวิร์มแบรนด์หันไปหาสมาชิกของมาร์คควาร์ตและถามว่า “ศิษยาภิบาลของคุณเป็นศิษยาภิบาลที่ดีไหม?” สมาชิกตอบว่า “ใช่”

เวิร์มแบรนด์ถามว่า “ทำไมเขาเป็นศิษยาภิบาลที่ดี?” สมาชิกตอบว่า “เพราะเขาเทศนาดี”

เวิร์มแบรนด์ถามอีกว่า “แต่เขาสร้างสาวกไหม?” ศิษยาภิบาลมาร์ควาร์ตพูดว่าคำถามนี้เปลี่ยนทิศทางการทำพันธกิจของเขาทั้งหมด เขาพูดว่า...

ความประสงค์ของพระเจ้าสำหรับศิษยาภิบาลทุกคน… คือการสร้างสาวกของพระเยซูคริสต์ คนที่รักพระเยซูคริสต์ ผู้ติดตามพระเยซูคริสต์ ผู้ซึ่งเรียกพระเยซูคริสต์ว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าของพวกเขา นั่นคือสิ่งที่เราถูกเรียกให้เป็น คือสร้างสาวกของพระเยซูคริสต์ ไม่ใช่สร้างสมาชิกคริสตจักร ไม่ใช่สร้างชั้นระวีศึกษา ไม่ใช่สร้างอาคาร…. เราต้องสร้างสาวกของพระเยซูคริสต์ นั่นคือทั้งหมดที่เราต้องทำ[1]

เหตุการณ์ในการทำพันธกิจสัปดาห์สุดท้ายของพระเยซูแสดงให้เห็นมิชชันของพระองค์ในการสร้างอาณาจักรที่ประกอบด้วยทุกชนชาติ ทุกเชื้อชาติ และทุกเผ่าพันธุ ฉากการทำพันธกิจสัปดาห์สุดท้ายของพระเยซูแสดงให้เห็นมิชชันของพระองค์ต่อทุกชนชาติ

• พระเยซูเข้ากรุงโดยนั่งบนหลังลูกลา มัทธิวและยอห์นอ้างอิงจากคำเผยพระวจนะของเศคาริยาห์ “แน่ะ กษัตริย์ของท่านกำลังเสด็จมา ด้วยความสุภาพอ่อนโยน พระองค์ทรงลา” เศคาริยาห์อธิบายถึงการปกครองของกษัตริย์องค์นี้ว่า “พระองค์จะทรงบัญชาสันติภาพให้มีแก่ประชาชาติทั้งหลาย อาณาจักรของพระองค์จะตั้งอยู่จากทะเลนี้ไปถึงทะเลโน้น” (มัทธิว 21:5, เศคาริยาห์ 9:9-10)

• เมื่อพระองค์ชำระลานวิหารสำหรับคนต่างชาติ พระเยซูอ้างถึงอิสยาห์ว่า “มีพระวจนะเขียนไว้ไม่ใช่หรือว่า ‘นิเวศของเราจะได้ชื่อว่านิเวศอธิษฐานสำหรับประชาชาติทั้งหลาย’?” (มาระโก 11:17, อ้างอิงจากอิสยาห์ 56:7) พวกผู้นำชาวยิวได้เปลี่ยนลานวิหารที่พวกคนต่างชาติมาชุมนุมกันเพื่ออธิษฐานให้กลายเป็นตลาดสำหรับแลกเงินและขายนกพิราบ

• เมื่อพวกสาวกตัดสินมารีย์เรื่องการทำให้น้ำมันหอมเสียเปล่า พระเยซูตอบสนองว่า “เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า สิ่งที่หญิงคนนี้ทำจะถูกกล่าวขวัญถึงไปทุกหนแห่งทั่วโลกที่มีการประกาศข่าวประเสริฐเพื่อเป็นการระลึกถึงนาง” (มาระโก 14:9)

• ในคำเทศนาเรื่องวาระสุดท้าย พระเยซูเผยพระวจนะถึงวันหนึ่งที่เมื่อ “ข่าวประเสริฐเรื่องแผ่นดินของพระเจ้านี้จะถูกประกาศไปทั่วโลก ให้เป็นคำพยานแก่บรรดาประชาชาติ แล้วที่สุดปลายจะมาถึง” (มัทธิว 24:14) ต่อสาวกที่เป็นคนยิวเหล่านี้ที่ถูกสอนมาว่าอาณาจักรเป็นของคนที่เลือกสรรไว้เท่านั้น พระเยซูสอนว่าข่าวประเสริฐจะประกาศไปยังทุกคนทั่วโลก

ผู้เผยพระวจนะในพันธสัญญาเดิมได้แสดงให้เห็นว่าพระเมสสิยาห์จะมาเพื่อชนทุกชาติ ในสัปดาห์สุดท้ายของการทำพันธกิจต่อสาธารณชน พระเยซูสอนสาวกของพระองค์ว่าอาณาจักรของพระเจ้าจะรวมผู้คนจากทุกชาติเข้าไว้ด้วยกัน พระสัญญาผ่านทางผู้เผยพระวจนะจะต้องสำเร็จเป็นจริงโดยทางคริสตจักร

หนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับชีวิตของพระคริสต์จบลงที่พระเยซูถูกรับขึ้นสู่สวรรค์ อย่างไรก็ตาม การทำพันธกิจของพระเยซูไม่เพียงนำไปสู่ไม้กางเขนหรือแม้แต่อุโมงค์ว่างเปล่าเท่านั้น พันธกิจของพระองค์นำไปสู่วันเพ็นเทคอส พระเยซูสัญญาว่าจะส่งผู้ช่วยอีกผู้หนึ่งมาอยู่กับพวกเขาตลอดไป (ยอห์น 14:16) พระสัญญานี้เป็นจริงในพระธรรมกิจการ ฉากสองฉากในกิจการแสดงถึงมรดกของพระเยซูที่สำเร็จเป็นจริง

คริสตจักรในวันเพ็นเทคอส

► อ่าน กิจการ 1:4-11 และกิจการ 2:1-41

ก่อนพระเยซูถูกรับขึ้นสู่สวรรค์ พวกสาวกถามว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์จะทรงตั้งราชอาณาจักรขึ้นใหม่ ให้ชนชาติอิสราเอลในครั้งนี้หรือ?” พวกเขาคาดหวังให้พระเยซูตั้งอาณาจักรทางการเมืองบนโลกนี้ ในความคิดของพวกเขา การฟื้นขึ้นจากความตายเป็นการส่งเสริมความเป็นไปได้ในการมีอาณาจักรทางโลก พวกเขาคิดว่าทั้งหมดที่พระเยซูต้องทำคือ ใช้ฤทธิ์อำนาจของพระองค์คว่ำโรมัน พระเยซูตอบว่า...

ไม่ใช่ธุระของพวกท่านที่จะรู้เวลาและวาระที่พระบิดาทรงกำหนดไว้โดยสิทธิอำนาจของพระองค์ แต่พวกท่านจะได้รับพระราชทานฤทธานุภาพ เมื่อพระวิญญาณบริสุทธิ์เสด็จมาเหนือท่าน และท่านทั้งหลายจะเป็นสักขีพยานของเราในกรุงเยรูซาเล็ม ทั่วแคว้นยูเดีย ทั่วแคว้นสะมาเรีย และจนถึงที่สุดปลายแผ่นดินโลก (กิจการ 1:7-8)

“ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเจ้าเกี่ยวกับเวลาสำหรับอาณาจักร” พระเยซูหมายความว่า “แต่เจ้าต้องทำมิชชันที่เรามอบไว้แก่เจ้าให้สำเร็จ คือรับใช้ในฐานะพยานของเราไปจนถึงที่สุดปลายแผ่นดินโลก แต่ก่อนที่พวกเจ้าจะไป เจ้าต้องรอคอยก่อน” ในลูกา พระเยซูตรัสว่า “แต่ท่านทั้งหลายจงคอยอยู่ในกรุง จนกว่าท่านจะสวมด้วยฤทธิ์เดชที่มาจากเบื้องบน” (ลูกา 24:49)

ห้าสิบวันหลังจากเทศกาลปัสกา ขณะที่สาวก 120 คนมารวมกันในห้องชั้นบน พระสัญญาเกี่ยวกับพระวิญญาณบริสุทธิ์ก็สำเร็จ พวกเขาเริ่มพูดภาษาของผู้คนที่มารวมตัวกันจากชาติอื่น ๆ ในเทศกาลเพ็นเทคอสต์ของชาวยิว (กิจการ 2:4, 6-11) สิ่งนี้เป็นสัญลักษณ์ของการบรรลุผลสำเร็จตามแผนการของพระคริสต์ในการสร้างคริสตจักรของพระองค์จากทุกชนชาติ

รายชื่อชนชาติต่าง ๆ ในกิจการบทที่ 2 ทำให้เรานึกถึงรายชื่อชนชาติในปฐมกาลบทที่ 10 ในปฐมกาลบทที่ 11 พระเจ้าพิพากษาความพยายามที่จะจัดตั้งอาณาจักรสากลที่บาเบลด้วยการทำให้ภาษาของพวกเขาสับสน ในกิจการบทที่ 2 พระเจ้าเริ่มสร้างอาณาจักรของพระองค์โดยทำให้ความสับสนของภาษาเป็นไปในทางตรงกันข้าม

เทศกาลเพ็นเทคอสต์เป็นจุดเริ่มต้นของ “กิจที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นอีก” ตามที่พระเยซูสัญญาไว้ (ยอห์น 14:12) การบรรลุผลสำเร็จเกี่ยวกับมรดกของพระเยซูได้เริ่มขึ้นแล้ว พระวิญญาณบริสุทธิ์ตามพระสัญญากำลังทำงานอย่างแข็งขันในพันธกิจของเหล่าอัครทูต จากเวลานี้ไป คริสตจักรจะเริ่มบรรลุความประสงค์อันยิ่งใหญ่ของพระเจ้าในการสร้างอาณาจักรของพระองค์ เมื่อคำเทศนาของเปโตรชัดเจน บัดนี้พระสัญญาในพันธสัญญาเดิมกำลังถูกทำให้สำเร็จเป็นจริงผ่านทางคริสตจักร

จอห์น สตอท อธิบายถึงสี่แง่มุมของวันเพ็นเทคอส[1]

• วันเพ็นเทคอสเป็นกิจแห่งการช่วยให้รอดของพระเยซูครั้งสุดท้ายบนโลกนี้

• วันเพ็นเทคอสเสริมสร้างอัครทูตสำหรับพระมหาบัญชา

• วันเพ็นเทคอสเริ่มต้นยุคใหม่ของพระวิญญาณ ตลอดพันธสัญญาเดิม พระวิญญาณบริสุทธิ์ให้ฤทธิ์เดชแก่ผู้รับใช้ของพระเจ้าในช่วงเวลาพิเศษในพันธกิจ หลังจากเพ็นเทคอส คริสเตียนทั้งหลายในทุกยุคสมัยและในทุกที่ได้รับผลประโยชน์จากพันธกิจของพระองค์

• การฟื้นฟูครั้งแรกของคริสเตียนเริ่มต้นที่วันเพ็นเทคอส

ผลกระทบของเพ็นเทคอสต์มีให้เห็นตลอดทั้งเล่มที่เหลือของกิจการ หมายสำคัญในวันเพ็นเทคอสต์นั้นพิเศษ ความชื่นชมยินดี การสามัคคีธรรมของผู้เชื่อ เสรีภาพในการนมัสการ ความกล้าหาญในการเป็นพยาน และฤทธิ์อำนาจในการทำพันธกิจจะต้องเป็นหลักฐานที่เห็นเป็นปกติของการทำพันธกิจด้วยฤทธิ์อำนาจของพระวิญญาณบริสุทธิ์

ชีวิตประจำวันในคริสตจักรยุคแรก

► อ่าน กิจการ 2:42-47

ฉากที่สองแสดงให้เห็นมรดกของพระเยซูที่สำเร็จเป็นจริงก็คือตอนจบของกิจการบทที่ 2 ฉากนี้แสดงให้เห็นถึงชีวิตประจำวันของคริสตจักรยุคแรก

ในคำอธิษฐานของพระเยซูผู้เป็นมหาปุโรหิต พระองค์อธิษฐานขอความเป็นหนึ่งเดียวกันให้เกิดขึ้นกับผู้ติดตามของพระองค์ พระองค์อธิษฐานว่า “เพื่อพวกเขาจะได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ดังเช่นพระองค์กับข้าพระองค์” (ยอห์น 17:22) คำตอบของคำอธิษฐานนี้เริ่มต้นในกิจการบทที่ 2 “คนทั้งหมดที่เชื่อมารวมตัวกัน” พวกเขา “อุทิศตัวอยู่ด้วยกันในพระวิหารและหักขนมปังตามบ้าน” พระเจ้า “โปรดให้คนทั้งหลายที่กำลังจะรอด เพิ่มจำนวนเข้ามามากยิ่งขึ้นทุกๆ วัน”

ในกิจการ คำว่า “หนึ่งเดียว” แสดงถึงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของคริสตจักรยุคแรก แม้จะมีความยากลำบากในการสร้างคริสตจักรของทั้งชาวยิวและคนต่างชาติ การข่มเหงจากผู้นำชาวยิว และความขัดแย้งส่วนตัวระหว่างอัครทูต คริสตจักรยังคงเป็นหนึ่งเดียว คำอธิษฐานของพระเยซู “ขอให้พวกเขาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน” สำเร็จเป็นจริงและอยู่เหนือทุกสิ่ง

► ภาพของคริสตจักรในกิจการ 2:42-47 คล้ายกับคริสตจักรของคุณไหม? คุณกำลังรับใช้ด้วยฤทธิ์อำนาจของพระวิญญาณไหม? ถ้าหากไม่ อะไรคือสิ่งขวางกั้นการงานของพระวิญญาณในพันธกิจและผ่านพันธกิจของคุณ? เป็นการไม่เชื่อฟังไหม? หรืออธิษฐานน้อยไป? ขาดความเชื่อไหม? หรือขาดความเป็นหนึ่งเดียวกัน? คุณจะมองเห็นการงานใหม่ของพระวิญญาณหลั่งไหลในพันธกิจของคุณได้อย่างไร?

ผู้นำพันธกิจที่เกษียณอายุแล้วได้แบ่งปันประเด็นต่าง ๆ เกี่ยวกับมรดกของพวกเขา การเตรียมตัวเพื่อปล่อยมือจากการเป็นผู้นำ และบทเรียนต่าง ๆ สำหรับการถ่ายโอน[1]

(1) ผู้นำที่ทิ้งมรดกไว้ย่อมวางแผนสำหรับอนาคต

ลองนึกภาพการถามผู้สร้างว่า “คุณกำลังสร้างอะไร” คุณจะตกใจสุดขีดถ้าผู้สร้างตอบว่า “ฉันยังไม่รู้ ฉันกำลังรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ก่อนที่เขาจะเริ่มสร้าง ผู้สร้างวางแผนสำหรับผลิตผลขั้นสุดท้าย ผู้นำที่ทิ้งมรดกรู้ดีว่าพวกเขาต้องการทิ้งอะไรไว้ให้คนข้างหลัง

ผู้นำที่จบดีย่อมรู้ถึงมรดกที่พวกเขาต้องการทิ้งไว้ให้คนข้างหลัง พวกเขาไม่เดินผ่านพันธกิจไปอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ผู้นำเหล่านี้เชื่อว่า “นี่คือสิ่งที่พระเจ้าเรียกฉันทำให้สำเร็จในงานรับใช้ที่เป็นเวทีของฉัน”

มรดกของพระเยซูคือกลุ่มสาวกที่ถูกเตรียมให้นำคริสตจักร ตั้งแต่เริ่มต้นพันธกิจ พระเยซูได้ให้เวลาและพลังงานอย่างเพียงพอเพื่อเตรียมคนเหล่านี้ให้เป็นมรดกของ[2]พระองค์

หากคุณต้องการทิ้งมรดกไว้ คุณต้องวางแผนสำหรับอนาคต น่าเศร้าที่หลายคนสร้างชีวิตโดยไม่สนใจเป้าหมาย หากคุณถามพวกเขาในวัย 30, 50 หรือแม้แต่ 70 ปีว่า “คุณกำลังสร้างอะไรให้กับชีวิตของคุณ” คำตอบก็คือ “ฉันไม่รู้ ฉันกำลังรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

(2) ผู้นำที่ทิ้งมรดกไว้ย่อมเอาใจใส่เตรียมสำหรับการถ่ายโอน

ลองนึกภาพว่าไปพบช่างก่อสร้างที่ใกล้จะสิ้นสุดโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ ผนังเสร็จแล้ว หลังคาเสร็จสมบูรณ์ ใกล้จะถึงเวลาที่คนจะเข้าพักอาศัยแล้ว คุณถามว่า “เหลือขั้นตอนอะไรอีกบ้างก่อนที่จะสร้างเสร็จ”

คุณจะตกใจสุดขีดถ้าเขาตอบว่า “ฉันไม่รู้! ฉันไม่ได้ใช้เวลาคิดเกี่ยวกับขั้นตอนสุดท้ายเหล่านั้น” ไม่ใช่แบบนั้น! คนที่สร้างอาคารย่อมกำลังทิ้งบางสิ่งที่จะอยู่ได้นานกว่าตัวเขาเองไว้ เขาวางแผนอย่างรอบคอบในแต่ละขั้นตอน เขาสามารถบอกคุณได้ว่า “นี่คือวันที่เราจะสร้างอาคารให้เสร็จ นี่คือเวลาที่เจ้าของจะย้ายเข้ามาอยู่” ทุกสิ่งมีการวางแผนไว้สำหรับการถ่ายโอน

ผู้นำที่ทิ้งมรดกไว้ย่อมเตรียมตัวอย่างรอบคอบสำหรับการถ่ายโอน เมื่อเป็นไปได้ พวกเขาวางแผนการลาออกล่วงหน้า เพื่อให้องค์กรสามารถเลือกผู้สืบทอดตำแหน่ง และให้ผู้ที่สืบทอดตำแหน่งเตรียมการสำหรับความรับผิดชอบใหม่ ในบางกรณี ผู้นำที่กำลังจะเข้ามาและผู้นำที่กำลังจะออกจากตำแหน่งจะมีช่วงเวลาที่ผู้นำคนใหม่เริ่มตัดสินใจในขณะที่ผู้นำคนก่อนพร้อมให้คำปรึกษาและคำแนะนำ

ผู้นำที่ทิ้งมรดกไว้เตรียมพันธกิจที่พวกเขาเป็นผู้นำสำหรับการถ่ายโอน ผู้นำที่กำลังจะออกไปที่มีประสิทธิภาพย่อมสื่อสารถึงความมั่นใจในการจัดเตรียมของพระเจ้าสำหรับอนาคต พวกเขาเตรียมคนให้ทำงานได้ดีภายใต้ผู้นำคนต่อไป พวกเขาจะตรวจสอบให้แน่ใจว่าคนในองค์กรรู้สึกปลอดภัยในการเปลี่ยนแปลง ผู้นำคนหนึ่งเขียนว่า “เป้าหมายของฉันคือทำให้ราบรื่นที่สุดจนกระทั่งพนักงานไม่ได้รู้สึกถึงการจากไปของฉัน”

(3) ผู้นำที่ทิ้งมรดกไว้ย่อมรู้เวลาที่จะจากไป

ผู้นำต้องเต็มใจที่จะมอบความรับผิดชอบให้กับผู้สืบทอดตำแหน่งและเดินจากไปโดยไม่เสียใจ อดีตผู้นำควรพร้อมให้คำปรึกษาเฉพาะเมื่อผู้สืบทอดตำแหน่งขอเท่านั้น

ในวิชานี้ เราได้เห็นวิธีที่พระเยซูเตรียมสาวกให้เป็นผู้นำคริสตจักร ในช่วงแรก พระองค์เอาใจใส่ในการฝึกฝนพวกเขา ต่อมาพระองค์ส่งพวกเขาออกไปทำพันธกิจแล้วกลับมารับการประเมิน ในการกินอาหารมื้อสุดท้าย พระองค์ให้คำสั่งสุดท้ายแก่พวกเขาเพื่อทำพันธกิจ ก่อนพระองค์ถูกรับขึ้นสู่สวรรค์ พระองค์เตือนพวกเขาเป็นครั้งสุดท้ายถึงงานมอบหมายยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขา พระเยซูเตรียมการอย่างรอบคอบสำหรับการถ่ายโอน

น่าเศร้าที่ผู้นำคริสเตียนหลายคนให้ความสนใจเพียงเล็กน้อยต่อการถ่ายโอน พวกเขาคิดเอาเองว่า “ฉันจะทำงานของฉันจนกว่าฉันจะถูกแทนที่ หลังจากนั้นก็เป็นปัญหาของคนอื่น” แน่นอน มีหลายครั้งที่มีความเจ็บป่วยกะทันหัน การเสียชีวิต หรือการเปลี่ยนแปลงพันธกิจหลัก ๆ ซึ่งทำให้ไม่สามารถเตรียมตัวได้เพียงพอสำหรับการเปลี่ยนแปลง แต่เมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ เราควรวางแผนอย่างรอบคอบสำหรับการถ่ายโอนให้กับผู้นำคนต่อไป นี่เป็นหนึ่งในขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการสงวนมรดกไว้สำหรับอนาคต

เขียนรายงาน 3-5 หน้าตามคำสั่งต่อไปนี้

(1) คิดถึงผู้นำพันธกิจหรือสมาชิกในครอบครัวที่ทิ้งมรดกไว้ซึ่งมีอิทธิพลต่อชีวิตคริสเตียนและพันธกิจของคุณ ขอให้เขียนสรุปอิทธิพลของพวกเขาในชีวิตของคุณโดยมีความยาวหนึ่งหน้ากระดาษ ขอให้ตอบคำถามสองข้อต่อไปนี้

• อะไรคืออิทธิพลของพวกเขาในชีวิตของคุณ?

• พวกเขาทำอะไรหรือพูดอะไรที่เป็นผลกระทบที่สำคัญ?

(2) มรดกอะไรที่คุณอยากทิ้งไว้ให้กับคนข้างหลังเมื่อคุณตาย? ขอให้ตอบอย่างเจาะจง เขียนคำตอบความยาว 1-2 หน้ากระดาษ

• มรดกอะไรที่คุณต้องการทิ้งไว้ให้กับครอบครัวของคุณ?

• มรดกอะไรที่คุณต้องการทิ้งไว้ให้กับชุมชนของคุณ?

• มรดกอะไรที่คุณต้องการทิ้งไว้ให้กับพันธกิจของคุณ?

(3) สำหรับคำตอบแต่ละอย่างในข้อที่ 2 ขอให้คุณระบุอย่างเจาะจงว่ามีการปฏิบัติอะไรที่คุณต้องทำตอนนี้เพื่อจะทิ้งสิ่งที่คุณปรารถนาไว้เป็นมรดกได้ ขอให้เขียนคำตอบความยาว 1-2 หน้ากระดาษ

ขอให้เก็บกระดาษคำตอบนี้ไว้และทบทวนทุกสัปดาห์เป็นเวลาหกเดือน ใช้สิ่งนี้เพื่อเริ่มต้นวางแผนมรดกของคุณที่จะมอบให้คนรุ่นต่อไป