[1]► อ่าน 1 โครินธ์ 15:1-8

ยี่สิบปีหลังจากพระเยซูถูกรับขึ้นสู่สวรรค์ เปาโลก่อตั้งคริสตจักรในเมืองโครินธ์ คริสตจักรนี้ถูกสร้างขึ้นจากคนที่กลับใจมาเชื่อซึ่งมาจากหลากหลายพื้นภูมิ คริสตจักรจึงประกอบไปด้วยทั้งคนยิวที่รู้พระคัมภีร์ฮีบรูกับคนต่างชาติที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพระเจ้าเที่ยงแท้

คริสตจักรที่โครินธ์ถูกทำลายด้วยความขัดแย้งและถูกคุกคามจากคำสอนเท็จ ในการตอบสนองต่อปัญหาเหล่านี้ เปาโลเตือนชาวโครินธ์ให้คิดถึงคำสอนที่เขาเทศนาตั้งแต่แรก คำสอนแรกของเปาโลในเมืองใหญ่ของคนนอกศาสนานั้นจดจ่อที่สี่เหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ต่อไปนี้

พระคริสต์ตายเพื่อบาปของเรา
พระองค์ถูกฝัง
พระองค์ฟื้นขึ้นจากตายในวันที่สาม
พระองค์ปรากฏตัวต่อสาธารณชนคือ ต่อเคฟาส ต่อสาวกสิบสองคน ต่อพี่น้อง 500 คนในคราวเดียวกัน ต่อยากอบ ต่ออัครทูตทั้งหมด และสุดท้ายต่อเปาโล

ส่วนแรกของคำสอนของเปาโลที่โครินธ์นั้นเกี่ยวกับไม้กางเขน “พระคริสต์ตายเพื่อบาปของเรา” คำสอนเรื่องไม้กางเขนเป็นศูนย์กลางของความเชื่อคริสเตียน

ในพันธสัญญาเดิม คนที่นำลูกแกะมาถวายเป็นเครื่องบูชาจะวางมือบนหัวของลูกแกะนั้นเพื่อระบุว่าเป็นการตายเป็นเครื่องบูชา โดยการวางมือบนหัวของลูกแกะ ผู้นมัสการจะพูดว่า “ลูกแกะนี้ตายแทนข้าพเจ้า ข้าพเจ้าสมควรตายเพราะความบาปของฉัน” ในทำนองเดียวกันเราสมควรตายเพราะบาปของเรา แต่พระคริสต์ตายแทนเรา เราสมควรตาย แต่พระองค์ตายเพื่อเราจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

การจับกุม

► อ่าน มัทธิว 26:1-5, 14-56

ในวันพุธของสัปดาห์ปัสกา พระเยซูพยากรณ์ถึงการตายของพระองค์ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนั้นสองวัน สภาแซนเฮดริน วางแผนจับกุมพระเยซูหลังจากฝูงชนที่มางานปัสกาออกไปจากกรุง อย่างน้อยก็เป็นเวลาเก้าวันหลังจากการพยากรณ์นี้ อย่างไรก็ตามเมื่อยูดาสยื่นข้อเสนอที่จะทรยศพระอาจารย์ของเขา พวกเขาตัดสินใจจับกุมพระเยซูขณะที่พวกเขาร่วมมือกันกับหนึ่งในสาวกของพระองค์

[2]ทำไมพวกหัวหน้าปุโรหิตจึงต้องการยูดาส? พวกเขาต้องการจับกุมพระเยซูเมื่อพระองค์ออกห่างจากฝูงชน เนื่องจากความชื่อเสียงของพระองค์ ย่อมจะเกิดการปฏิวัติได้ถ้าหากพวกเขาจับพระองค์ต่อหน้าทุกคน

หลังจากร่วมมื้อปัสกากับสาวกของพระองค์แล้ว พระเยซูไปที่สวนเกทเสมนีเพื่ออธิษฐาน ในการเผชิญหน้ากับความทรมานกายบนไม้กางเขนและการคร่ำครวญฝ่ายวิญญาณที่ต้องแยกขาดจากพระบิดา พระเยซูอธิษฐานว่า “โอพระบิดาของข้าพระองค์ ถ้าเป็นได้ขอให้ถ้วยนี้เลื่อนพ้นไปจากข้าพระองค์เถิด แต่อย่างไรก็ดี อย่าให้เป็นไปตามใจปรารถนาของข้าพระองค์ แต่ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” (มัทธิว 26:39) แม้ในการทดสอบครั้งใหญ่นี้ พระเยซูก็ยอมจำนนต่อความประสงค์ของพระบิดา

ต่อมาในเย็นวันนั้น ยูดาสมาพร้อมกับคนกลุ่มใหญ่เพื่อมาจับกุมพระเยซู[3] หลังจากยูดาสชี้ตัวพระเยซูด้วยรอยจูบ พระเยซูพูดกับพวกทหารว่า “เราเป็นผู้นั้น” เขาก็ถอยหลังและล้มลงที่ดิน” (ยอห์น 18:6) ทหารกลุ่มใหญ่นี้กลัวผู้ชายคนหนึ่งที่มีฤทธิ์อำนาจเหนือความตาย เป็นพระเยซูที่ควบคุมสถานการณ์ ไม่ใช่ศัตรูของพระองค์ ออคตาเวียส วินสโลว์ ผู้เทศนาแห่งศตวรรษที่ 19 ได้เขียนไว้ว่า “ใครที่มอบพระเยซูไว้แก่ความตาย? ไม่ใช่ยูดาสที่ทำเพื่อเงิน ไม่ใช่ปีลาตที่ทำด้วยความกลัว ไม่ใช่พวกยิวที่อิจฉา แต่คือพระบิดาที่ทำด้วยความรัก!”[4]

การพิจารณาคดี

► อ่าน มัทธิว 26:57-27:26, ลูกา 22:54-23:25, ยอห์น 18:12-19:16

การพิจารณาคดีของพระเยซูประกอบไปด้วยการพิจารณาคดีของชาวยิวและการพิจารณาคดีของโรมัน กฎหมายยิวเป็นระบบกฎหมายที่มีมนุษยธรรมมากที่สุดในสมัยโบราณ กฎหมายของชาวยิวทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิต กฎหมายโรมันเป็นที่รู้จักในเรื่องกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดและครอบคลุม นี่เป็นระบบกฎหมายที่ดีที่สุดสองระบบของโลกยุคโบราณ แต่ทั้งสองกฎหมายนี้กลับไม่ได้ป้องกันคนบาปจากการสังหารพระบุตรของพระเจ้า

ในช่วงเวลาหลายชั่วโมงหลังการจับกุม พระเยซูถูกไต่สวนหรือพิจารณาคดีทางกฎหมายหกครั้ง ซึ่งรวมถึงการพิจารณาคดีทางศาสนาของชาวยิวและการพิจารณาคดีทางแพ่งของโรมัน นักประวัติศาสตร์ได้แสดงให้เห็นว่าการพิจารณาคดีของชาวยิวนั้นไม่ถูกต้องตามกฎหมายของชาวยิว สภาแซนเฮดริน รีบเร่งที่จะตัดสินลงโทษพระเยซูโดยกระทำสิ่งต่อไปนี้

จัดการพิจารณาคดีตอนกลางคืน (ผิดกฎหมาย)
ไม่ได้ตั้งข้อกล่าวหาอย่างเป็นทางการก่อนที่จะจับกุมพระเยซู (ผิดกฎหมาย)
ไม่อนุญาตให้พระเยซูเรียกพยานมาแก้ต่าง (ผิดกฎหมาย)
รีบพิจารณาคดีเร็วกว่าที่กฎหมายยิวอนุญาต (ผิดกฎหมาย)

น่าแปลกที่ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพื่อที่พวกเขาจะได้ตรึงพระเยซูที่กางเขนและนำพระศพของพระองค์ออกไปก่อนเทศกาลปัสกา พวกเขาฆ่าลูกแกะของพระเจ้าเพื่อจะกินลูกแกะปัสกาตามกำหนดเวลา!

ลำดับการพิจารณาคดี

(1) พวกยิวพิจารณาคดีต่อหน้าอันนาส (ยอห์น 18:12-14, 19-23)

อันนาสได้รับการแต่งตั้งให้เป็นมหาปุโรหิตตลอดชีวิต แม้หลังจากโรมันได้เอาคายาฟาสลูกเขยของอันนาสมาแทนที่เขาก็ตาม คนยิวส่วนใหญ่ยังคงเรียกอันนาสโดยตำแหน่งว่า “มหาปุโรหิต” การพิจารณาคดีต่อหน้าอันนาสไม่ได้เป็นแบบทางการ ไม่รวมข้อกล่าวหาหรือพยาน

(2) พวกยิวพิจารณาคดีต่อหน้าสภาแซนเฮดริน (มัทธิว 26:57-68)

การพิจารณาคดีครั้งแรกต่อหน้าสภาแซนเฮดริน ทั้งหมดอาจจัดขึ้นตอนเวลาประมาณตีสอง แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถพิจารณาคดีทางกฎหมายได้ก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น แต่ผู้นำชาวยิวก็อยากจะทำเรื่องนี้ให้เร็ว ๆ แม้การพิจารณาคดีในตอนกลางคืนแบบเป็นทางการจะผิดกฎหมาย แต่สภาแซนเฮดริน ก็จัดพิจารณาคดีขึ้นแบบไม่เป็นทางการซึ่งเป็นการลงโทษพระเยซูสำหรับการดูหมิ่นพระเจ้าและตัดสินว่าพระองค์ต้องโทษถึงตาย

(3) การพิจารณาคดีอย่างเป็นทางการต่อหน้าสภาแซนเฮดริน (ลูกา 22:66-71)

เมื่อวันนั้นมาถึง สภาแซนเฮดริน จัดการพิจารณาคดีอย่างเป็นทางการ ในการพิจารณาคดีนี้ สภาแซนเฮดริน ตัดสินอย่างเป็นทางการเพื่อลงโทษพระเยซูในข้อหาดูหมิ่นพระเจ้า

(4) การพิจารณาคดีของโรมันครั้งแรกต่อหน้าปีลาต (ลูกา 23:1-5, ยอห์น 18:28-38)

โรมไม่ได้ให้สิทธิอำนาจแก่สภาแซนเฮดริน เพื่อประหารชีวิตอาชญากร (ยอห์น 18:31) เพื่อให้ปีลาตตัดสินประหารชีวิตได้ พวกผู้นำยิวจึงเปลี่ยนข้อกล่าวหาจากดูหมิ่นศาสนาไปเป็นข้อหากบฏทางการเมือง พวกเขากล่าวหาพระเยซูว่า “เราพบว่าคนนี้กำลังทำให้ชนชาติของเราไขว้เขวและไม่ให้ส่งส่วยแก่ซีซาร์ และบอกว่าตัวเองเป็นพระคริสต์กษัตริย์องค์หนึ่ง” (ลูกา 23:2)

ในช่วงระหว่างเทศกาลปัสกา พวกคนยิสจะไม่เข้าไปในอาคารของโรมันเนื่องจากกลัววว่าจะเป็นมลทินและทำให้ไม่สามารถกินอาหารปัสกาได้ เนื่องจากพวกเขาจะไม่เข้าไปในวัง ปีลาตจึงจัดการพิจารณาคดีที่บนทางเท้านอกประตูพระราชวัง

(5) การพิจารณาคดีของโรมันต่อหน้า เฮโรด แอนติพาส (ลูกา 23:6-12)

ปีลาตรู้ว่าพระเยซูไม่มีความผิดอะไร แต่เขาไม่ต้องการทำให้ผู้นำชาวยิวโกรธ เมื่อเขาได้ยินว่าพระเยซู “ยุยงประชาชนให้วุ่นวายและสั่งสอนไปทั่วยูเดีย ตั้งแต่กาลิลีจนถึงที่นี่” (ลูกา 23:5) ปีลาตตัดสินใจว่าจะหลีกหนีจากปัญหาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเขา ในช่วงสัปดาห์ปัสกา เฮโรด แอนติพาส ผู้ปกครองแคว้นกาลิลีอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม[5] เนื่องจากพระเยซูมาจากแคว้นกาลิลี ปีลาตจึงหวังว่าเฮโรดจะทำหน้าที่เป็นผู้พิพากษาในคดีนี้ ปีลาตจึงส่งพระเยซูไปหาเฮโรด แต่เฮโรดปฏิเสธที่จะเข้าไปแทรกแซง

(6) การพิจารณาคดีครั้งสุดท้ายของโรมันต่อหน้าปีลาต (มัทธิว 27:15-26, ลูกา 23:13-25, ยอห์น 18:39-19:16)

เมื่อพระเยซูกลับมาที่ศาลของปีลาต ปีลาตมองหาทางออกอีกทาง ปีลาตรู้ว่าพระเยซูไม่มีความผิดอะไรเลย “นี่แน่ะ เราไต่สวนต่อหน้าพวกท่านแล้ว และไม่เห็นว่าคนนี้มีความผิดในข้อที่ท่านกล่าวหาเขา” (ลูกา 23:14) ปีลาตไม่ต้องการลงโทษพระเยซู ชายผู้ไม่มีความผิดนี้

เมื่อพวกผู้นำขู่ว่าจะรายงานต่อซีซาร์สำหรับเรื่องความไม่ภักดีของปีลาต ปีลาตก็ทำตามคำเรียกร้องของพวกเขาทุกอย่าง ปีลาตเป็นผู้ปกครองบ้านเมืองที่อ่อนแอ เมื่อมีความขัดแย้งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ปีลาตยอมให้พวกทหารถือรูปจักรพรรดิเข้าไปในเยรูซาเล็ม ฝูงชนชาวยิวประท้วงอยู่ด้านนอกวังของปีลาตเป็นเวลาห้าวัน เมื่อปีลาตขู่ว่าจะฆ่าผู้ประท้วง พวกคนยิวประกาศว่าจะยอมตายดีกว่าทนรับรูปของซีซาร์ไว้ในเมืองอันบริสุทธิ์ ปีลาตถูกบังคับให้ถอนกลับไป

เนื่องจากประสบการณ์นี้ ปีลาตจึงกลัวประชาชนยิว นอกจากนั้น เซจานุส นายทหารที่สูงกว่าของเขาในกรุงโรมไม่วางใจในความสามารถของปีลาตในการควบคุมคนในแคว้นยูเดีย เมื่อพวกผู้นำขู่ว่าจะร้องต่อซีซาร์หากปีลาตปล่อยพระเยซูไป ปีลาตจึงมอบพระองค์ให้พวกเขาไปตรึงที่กางเขน (ยอห์น 19:16) ปีลาตตัดสินประหารชีวิตพระเยซูไม่ใช่เพราะเขาเชื่อว่าพระองค์มีความผิด แต่เพราะความอ่อนแอของเขาเอง

ในช่วงการพิจารณาคดี เปโตรปฏิเสธพระเยซู

ในช่วงระหว่างมื้อปัสกา พระเยซูได้เตือนเปโตรว่า “เราบอกความจริงกับท่านว่า ก่อนไก่ขัน ท่านจะปฏิเสธเราสามครั้ง” (ยอห์น 13:38) ตอนนี้ในช่วงการพิจารณาคดีของพระเยซู เปโตรปฏิเสธพระเยซูสามครั้ง

เมื่อเราอ่านความล้มเหลวอันน่าละอายของเปโตร เราควรระลึกว่าไม่มีเปโตรคนเดียวที่ทำให้พระเยซูผิดหวังในคืนนั้น มีเปโตรกับยอห์นไปร่วมในการพิจารณาคดีนี้ สาวกคนอื่น ๆ กลัวและหนีไปหมด

เห็นชัดเจนว่า เปโตรรักพระเยซู แล้วทำไมเขาถึงล้มเหลว? ก่อนหน้านี้เราศึกษาเรื่องการทดลองของพระเยซูเพื่อรับบทเรียนเกี่ยวกับการเผชิญหน้าการทดลอง จากความล้มเหลวของเปโตร เราเห็นคำเตือนที่ช่วยเราเมื่อเราถูกทดลอง อย่างน้อยมีอย่างน้อยสองคุณลักษณะที่ทำให้เปโตรล้มเหลว

(1) มั่นใจมากเกินไป

เมื่อพระเยซูเตือนให้ระวังการโจมตีของซาตาน เปโตรอวดว่า “ถึงแม้ข้าพระองค์จะต้องตายกับพระองค์ ข้าพระองค์ก็จะไม่ปฏิเสธพระองค์เลย” (มัทธิว 26:35) เมื่อเรามีความมั่นใจมากเกินไป เราก็ตกอยู่ในอันตรายของความล้มเหลว เราดำเนินชีวิตคริสเตียนที่มีชัยชนะได้โดยทางฤทธิ์อำนาจของพระวิญญาณบริสุทธิ์เท่านั้น การมั่นใจมากเกินไปเป็นก้าวแรกที่ทำให้ล้มเหลวในฝ่ายวิญญาณ

(2) อธิษฐานน้อยไป

ในสวนนั้น พระเยซูเตือนพวกสาวกว่า “จงอธิษฐานเพื่อจะได้ไม่ตกอยู่ในการทดลอง” (ลูกา 22:40) แทนที่จะอธิษฐานขอกำลังเพื่อเผชิญกับการทดสอบที่จะมาถึง เปโตรกลับนอนหลับ

การอธิษฐานน้อยไปย่อมนำไปสู่ความล้มเหลวในฝ่ายวิญญาณ เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาชีวิตคริสเตียนที่มีชัยชนะเอาไว้โดยไม่มีชีวิตที่อธิษฐานอย่างมีชีวิตชีวา ซาตานพยายามให้คริสเตียนทำกิจกรรมมากมายจนกระทั่งไม่มีเวลาอธิษฐาน มันรู้ว่าถ้าหากเรายุ่งมากจนไม่มีเวลาอธิษฐาน ไม่ช้านานเราจะล้มลง

► มองย้อนกลับไปยังชีวิตคริสเตียนและพันธกิจของคุณ คิดถึงถานที่ที่คุณล้มลงในการทดลอง หรือที่ที่คุณเข้าใกล้การล้มลง อะไรคือปัจจัยที่นำไปสู่การล้มลงนั้น? การประสบความสำเร็จในงานพันธกิจทำให้คุณมั่นใจมากเกินไปหรือเปล่า? คุณยุ่งเป็นปกติและล้มเหลวในการใช้เวลามากพอในการอธิษฐานไหม? มีปัจจัยอื่น ๆ ที่เป็นสัญญาณเตือนสำหรับอนาคตไหม?

ช่วงระหว่างการพิจารณาคดี ยูดาสฆ่าตัวตาย

ทันทีทันใดหลังจากรายงานเรื่องการปฏิเสธของเปโตร มัทธิวก็เล่าเรื่องการฆ่าตัวตายของยูดาส เมื่อได้เห็นผลลัพธ์ของการทรยศของตน ยูดาสเปลี่ยนใจและเอาเงิน 30 เหรียญมาคืนให้กับพวกหัวหน้าปุโรหิตและพวกผู้อาวุโสพร้อมกับพูดว่า “าพเจ้าทำบาปที่ทรยศคนบริสุทธิ์ถึงตาย” (มัทธิว 27:3-4) ยูดาสทิ้งเงินนั้นที่จ่ายเป็นค่าทรยศของเขาและออกไปผูกคอตาย (มัทธิว 27:5) ยูดาสเลือกฆ่าตัวตายมากกว่าจะอยู่อย่างมีความผิดไปตลอดชีวิต

มัทธิวรายงานเรื่องการกลับใจใหม่ของเปโตรควบคู่กับการสำนึกผิดของยูดาส ทั้งเปโตรและยูดาสเสียใจกับการกระทำของตน อย่างไรก็ตาม สำหรับยูดาสนั้น มัทธิวใช้คำที่แสดงออกถึงการเปลี่ยนใจ แต่ไม่ใช่คำที่ใช้กับการกลับใจใหม่อย่างแท้จริง ความแตกต่างนี้สำคัญต่อความเข้าใจถึงการตอบสนองของผู้คนในการสำนึกบาป

เปาโลเขียนเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างการสำนึกผิด (เสียใจสำหรับผลของบาป) กับการกลับใจใหม่ (เสียใจสำหรับความบาปและเปลี่ยนทิศทาง) อัครทูตเขียนว่า “เพราะว่าความเสียใจตามพระประสงค์ของพระเจ้า ทำให้เกิดการกลับใจ ซึ่งจะนำไปสู่ความรอดและจะไม่ทำให้เสียใจ แต่ความเสียใจอย่างโลกนั้นย่อมนำสู่ความตาย” (2 โครินธ์ 7:10)

ความเสียใจในทางของพระเจ้านำมาซึ่งการกลับใจใหม่อย่างแท้จริง ซึ่งนำไปสู่ความรอดและชีวิต การเสียใจแบบทางโลกนำมาซึ่งการสำนึกผิด ซึ่งนำไปสู่ความรู้สึกผิดและความตาย ทั้งเปโตรและยูดาสเสียใจ แต่มีเพียงเปโตรเท่านั้นที่กลับใจใหม่อย่างแท้จริง

ยูดาสมองเห็นผลลัพธ์ของการทรยศของเขาและเลือกที่จะตายแทนที่จะต้องอับอายและรู้สึกผิด เขารู้สึกสำนึกผิดแต่ไม่ได้กลับใจใหม่ เปโตรมองเห็นผลลัพธ์จากความล้มเหลวของเขาและเลือกที่จะกลับใจใหม่อย่างแท้จริง ผลลัพธ์ของการสำนึกผิดของยูดาสคือความตาย ผลลัพธ์ของการกลับใจใหม่ของเปโตรคืองานพันธกิจที่เกิดผลไปตลอดชีวิต

► คุณเคยเห็นคนที่รู้สึกสำนึกผิดแต่ไม่กลับใจใหม่อย่างแท้จริงไหม? อะไรคือผลที่ตามมา? ในคำเทศนาของเรา เราจะนำให้คนมาถึงการกลับใจใหม่อย่างแท้จริงได้อย่างไร?

การตรึงกางเขน

► อ่าน มัทธิว 27:27-54

ยูเดียเป็นพื้นที่ที่น่ากลัวสำหรับทหารโรมัน ประชาชนที่นั่นเกลียดทหารโรมัน และพวกหัวรุนแรงก็วางแผนที่จะลอบสังหารพวกทหาร ในช่วงเทศกาลปัสกา กองทัพต้องเฝ้าระวังสำหรับการจลาจล ไม่มีการมอบหมายงานใดที่จะแย่ไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับทหาร เมื่อนักโทษชาวยิวถูกตัดสินประหารชีวิต พวกทหารก็แสดงความเกลียดชังต่อคนที่ถูกลงโทษนั้น

การปฏิบัติต่อพระเยซู ไม่ว่าจะเป็นการเฆี่ยนตี การเยาะเย้ย มงกุฎหนาม เป็นการแสดงให้เห็นถึงความโหดร้ายของพวกทหารที่เกลียดงานมอบหมายนี้ เกลียดผู้คนรอบข้างพวกเขา และดีใจที่ใครบางคนไม่สามารถสู้กลับได้ พระเยซูทนทุกข์ทุกสิ่งเหล่านี้โดยไม่สักคำที่พูดด้วยความโกรธต่อพวกทหารเหล่านี้

นักเขียนจำนวนมากได้ศึกษาเกี่ยวกับการตรึงกางเขนโดยพิจารณาที่คำกล่าวเจ็ดประโยคของพระเยซูบนไม้กางเขน คำสุดท้ายที่คนนั้นกล่าวย่อมเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับคนนั้น เมื่อเผชิญกับความตาย พระเยซูพูดว่าอะไร?

คำยกโทษ

ขณะที่พวกเขาเอาตะปูตอกพระองค์เพื่อตรึงกับไม้กางเขน พระเยซูอธิษฐานว่า “พระบิดาเจ้าข้า ขอทรงยกโทษพวกเขาเพราะเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร” (ลูกา 23:34) พระองค์สำแดงถึงความรักและการยกโทษจนสิ้นลมหายใจ

ต่อขโมยคนหนึ่งที่สมควรตาย พระเยซูสัญญาว่า “เราบอกความจริงกับท่านว่า วันนี้ท่านจะอยู่กับเราในเมืองบรมสุขเกษม” (ลูกา 23:43)

คำแห่งความเมตตาสงสาร

พระเยซูมอบหมายให้ยอห์นดูแลแม่ของพระองค์เมื่อพระองค์พูดว่า “หญิงเอ๋ย นี่คือบุตรของท่าน” และกล่าวกับยอห์นว่า “นี่คือมารดาของท่าน” (ยอห์น 19:26-27) ก่อนหน้านี้พระเยซูสอนว่าสายใยที่ลึกซึ้งที่สุดของครอบครัวคือสายใยฝ่ายวิญญาณ “นี่เป็นมารดาและพี่น้องของเรา เพราะว่าใครก็ตามที่ทำตามพระทัยพระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์ ผู้นั้นแหละเป็นพี่น้องชายหญิงและมารดาของเรา” (มัทธิว 12:49-50)

เมื่อเวลาที่พระเยซูสิ้นพระชนม์ พี่น้องร่วมมารดาของพระองค์ยังไม่เชื่อ พวกเขายังไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวฝ่ายวิญญาณของพระองค์ ดังนั้นพระเยซูจึงฝากแม่ไว้ในการดูแลของพี่น้องฝ่ายวิญญาณ คือยอห์นผู้เป็นที่รัก

คำแห่งการทรมานทางกาย

การเป็นพระบุตรของพระเจ้าไม่ได้สงวนพระเยซูไว้จากการทรมานทางกายที่บนไม้กางเขน พระองค์ทุกข์ทรมานทางกายจากการลงโทษอย่างโหดร้าย หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงโดยไม่ได้ดื่มน้ำท่ามกลางความร้อนจัด พระเยซูร้องว่า “เรากระหายน้ำ” (ยอห์น 19:28)

คำแห่งการคร่ำครวญฝ่ายวิญญาณ

มัทธิวและมาระโกบันทึกไว้เพียงหนึ่งคำพูดเท่านั้น แต่เป็นไปได้ว่ามีสองคำที่สะเทือนใจมากจากที่บนไม้กางเขน “พระเจ้าของข้าพระองค์ พระเจ้าของข้าพระองค์ ทำไมพระองค์ทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย?” (มัทธิว 27:46, มาระโก 5:34)

แน่นอน ความทุกข์ทรมานที่สุดของพระเยซูคือการแยกจากพระบิดา พระบิดาและพระบุตรดำรงอยู่ในสามัคคีธรรมที่ไม่แยกจากกันเลยมาตั้งแต่นิรันดร์กาล ตอนนี้พระเยซูถูกแยกจากพระบิดาเพราะพระองค์แบกรับบาปของเรา

ที่บนไม้กางเขน พระเจ้า “ทำพระองค์ผู้ทรงไม่มีบาปให้บาป เพราะเห็นแก่เรา” ( 2 โครินธ์ 5:21) ในอิสยาห์ 53 ผู้เผยพระวจนะพูดถึง “ผู้รับใช้ที่ทนทุกข์” ผู้แบกรับความบาปผิดของเรา (อิสยาห์ 53:4-12) เปาโลแสดงให้เห็นถึงการรับบาปแทนนี้สำเร็จแล้วบนไม้กางเขน

พระเยซูรับบาปของเราไว้ที่พระองค์เอง “เพื่อเราจะได้เป็นคนชอบธรรมของพระเจ้าทางพระองค์” ( 2 โครินธ์ 5:21) เราไม่ต้องใช้ชีวิตติดในพันธนาการบาปอีกต่อไป โดยทางความตายของพระเยซู เราได้รับการทำให้เป็นคนชอบธรรมแล้ว เปาโลไม่ได้พูดเพียงแค่ว่าในพระองค์เราได้รับการเรียกให้ชอบธรรม แต่ในพระองค์เรากลายเป็นคนชอบธรรมของพระเจ้า โดยทางการานของพระคริสต์บนไม้กางเขน การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงก็เกิดขึ้น พระคริสต์มารับบาปเพื่อเราจะเป็นคนชอบธรรม

คำฝากมอบจิตวิญญาณ

“ข้าแต่พระบิดา ข้าพระองค์ขอฝากจิตวิญญาณของข้าพระองค์ไว้ในพระหัตถ์ของพระองค์” (ลูกา 23:46) ตลอดชีวิตของพระเยซู พระองค์ดำเนินชีวิตด้วยการยอมจำนนอย่างสัตย์ซื่อต่อพระบิดา เมื่อเผชิญหน้ากับกางเขน พระองค์อธิษฐานว่า “อย่าให้เป็นไปตามใจปรารถนาของข้าพระองค์ แต่ให้เป็นไปตามพระทัยของพระองค์” (มัทธิว 26:39) ถึงตอนนี้พระองค์กล่าวคำยอมจำนนครั้งสุดท้ายต่อความประสงค์ของพระบิดา

คำแห่งชัยชนะ

“สำเร็จแล้ว” (ยอห์น 19:30) ด้วยเสียงร้องแห่งชัยชนะนี้ พระเยซูประกาศว่างานที่พระบิดาส่งมาให้พระองค์ทำนั้นบรรลุผลสำเร็จแล้ว โทษของความบาปได้รับการจ่ายชดใช้แล้ว ซาตานพ่ายแพ้แล้ว การลบบาปโดยลูกแกะในพันธสัญญาเดิมที่เป็นการทำนายล่วงหน้าและพระสัญญาในอิสยาห์ 53 บรรลุผลสำเร็จแล้ว

การฝังพระศพ

► อ่าน มัทธิว 27:57-61

ในคำสอนของเปาโลต่อชาวโครินธ์ เปาโลเทศนาว่าพระเยซูตายเพราะความบาปของเราและพระองค์ถูกฝัง (1 โครินธ์ 15:3-4) สำหรับเปาโลและคริสตจักรยุคแรกนั้น การฝังพระศพมีความสำคัญ

ในปัจจุบันนี้ ในช่วงสัปดาห์ทนทุกข์ ส่วนมากจะเน้นที่วันศุกร์ประเสริฐแล้วไปที่วันอาทิตย์อีสเตอร์เลย แต่สำหรับคริสตจักรจำนวนมากในประวัติศาสตร์ “วันเสาร์ศักดิ์สิทธิ์” เป็นที่ยอมรับว่าเป็นส่วนที่สำคัญของวันอีสเตอร์ อะไรคือความหมายที่สำคัญของการฝังพระศพ?[6]

ความหมายสำคัญในเชิงประวัติศาสตร์

การฝังศพแสดงให้เห็นว่าพระเยซูตายจริงๆ ตรงกันข้ามกับคำกล่าวอ้างของอิสลามที่ว่าพระเยซูอยู่ในอาการสลบซึ่งต่อมาพระองค์ฟื้นขึ้น การฝังศพแสดงให้เห็นว่าพระองค์ตายอย่างแท้จริง ชาวโรมันรู้ดีถึงวิธีการฆ่านักโทษที่ต้องโทษ ไม่มีโอกาสที่พวกเขาจะพาชายคนหนึ่งออกจากไม้กางเขนก่อนที่คนนั้นจะตาย

ยิ่งไปกว่านั้น ก้อนหินที่หนักและทหารรักษาการณ์เป็นการรับรองว่าไม่มีใครหนีออกจากหลุมฝังศพได้ ถ้าแม้ว่าทหารโรมันฝังพระเยซูโดยไม่ได้ตั้งใจก่อนที่พระองค์จะตาย แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าชายผู้ทนทุกข์ทรมานบนไม้กางเขนมาหลายชั่วโมงจะสามารถแหวกผ้าห่อศพ ผลักก้อนหินหนักออกไป และเอาชนะกองทหารรักษาการณ์มืออาชีพได้ การฝังศพเป็นการยืนยันความจริงทางประวัติศาสตร์ที่ว่าพระเยซูแห่งนาซาเร็ธตายแล้ว

ความหมายสำคัญในเชิงการเผยพระวจนะ

ในการเขียนถึงลูกแกะที่ถูกนำไปฆ่า อิสยาห์เผยพระวจนะว่า “และเขาจัดหลุมศพของท่านไว้กับคนอธรรม และเขาจัดท่านไว้กับเศรษฐีในความตายของท่าน” (อิสยาห์ 53:9) การฝังพระศพของพระเยซูทำให้คำเผยพระวจนะเกี่ยวกับพระเมสสิยาห์สำเร็จ

หลังจากพระเยซูตายแล้ว โยเซฟชาวอาริมาเธียไปหาปีลาตเพื่อขอรับพระศพ โยเซฟเป็นสมาชิกของสภาแซนเฮดริน แต่เขาไม่เห็นด้วยกับการลงโทษพระเยซู แม้หลังจากที่ผู้นำส่วนใหญ่ต่อต้านพระเยซูแล้ว บางคนก็ยังรอคอยอาณาจักรของพระเจ้า โยเซฟเป็นหนึ่งในสาวกลับเหล่านี้ เขาและนิโคเดมัสฝังพระศพของพระเยซูในอุโมงค์ฝังศพของโยเซฟ (มัทธิว 27:57-60, มาระโก 15:42-46, ลูกา 23:50-54, ยอห์น 19:38-42)

คิดถึงความกล้าหาญนี้ หลังจากที่พวกสาวกละทิ้งพระเยซูแล้ว โยเซฟก้าวไปข้างหน้าเพื่อแสดงตนมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาชญากรที่ต้องโทษนั้น การแสดงจุดยืนในที่สาธารณะนี้ทำให้ตำแหน่งของโยเซฟในสภาแซนเฮดริน และสถานะของเขาในชุมชนตกอยู่ในอันตราย นอกจากนี้ โยเซฟเสี่ยงต่อความโกรธของปีลาต เจ้าหน้าที่โรมันไม่ค่อยอนุญาตให้เพื่อนหรือญาติฝังศพของผู้ที่ถูกตรึงกางเขน ศพจะถูกทิ้งไว้ต่อหน้าสาธารณชนเพื่อเป็นการเตือนอาชญากรคนอื่น ๆ คำอนุญาตของปีลาตเป็นหลักฐานอีกอย่างหนึ่งที่แสดงว่าปีลาตรู้ว่าพระเยซูไม่มีความผิดในอาชญากรรมใด ๆ

ความหมายสำคัญในเชิงศาสนศาสตร์

เปาโลเทียบเท่าการบัพติศมาของเรากับการฝังพระศพของพระเยซู

ท่านทั้งหลายไม่รู้หรือว่า เราผู้ที่ได้รับบัพติศมาเข้าในพระเยซูคริสต์ ก็ได้รับบัพติศมานั้นเข้าในการตายของพระองค์? 4 เพราะฉะนั้น เราจึงถูกฝังไว้กับพระองค์แล้ว โดยการรับบัพติศมาเข้าในการตายนั้น เพื่อว่าเมื่อพระบิดาทรงให้พระคริสต์เป็นขึ้นมาจากตายโดยพระสิริของพระองค์แล้ว เราก็จะได้ดำเนินตามชีวิตใหม่ด้วยเหมือนกัน (โรม 6:3-4)

การฝังพระศพเป็นการยืนยันต่อสาธารณชนถึงการตายของพระเยซู ในทำนองเดียวกัน บัพติศมาก็เป็นประจักษ์พยานต่อสาธารณชนถึงการที่เราเข้าส่วนในการตายของพระเยซู ในการบัพติศมาเราถูกประกาศว่าตายไปแล้วจากวิถีชีวิตเดิมของเรา

การฝังพระศพเป็นขั้นตอนสุดท้ายในการยอมรับถึงการตายของบุคคลหนึ่ง ในประเทศทางตะวันตก ผู้ร่วมไว้อาลัยจะโยนก้อนดินลงบนโลงศพที่ฝังไว้เพื่อยอมรับวาระสิ้นสุดในการกล่าวคำว่า "ลาก่อน" บนโลกนี้ เปาโลเน้นย้ำถึงวาระสิ้นสุดในการตายต่อบาปของเรา เมื่อพระคริสต์ตายแล้ว เราก็ตายต่อบาป การกลับไปสู่ความบาปหลังจากที่เราถูกฝังไว้กับพระคริสต์แล้วก็เหมือนกับการขุดศพขึ้นมา[7] เราถูกฝังไว้กับพระคริสต์ เราไม่มีชีวิตอยู่เพื่อทำบาปอีกต่อไป

[1]

“พระองค์ถูกเฆี่ยนไหม?
นั่นก็เพื่อเราจะได้รับการรักษา
โดยการรอยแผลเฆี่ยนของพระองค์

พระองค์ถูกลงโทษแม้ว่าไร้ความผิดไหม?
นั่นก็เพื่อเราจะได้พ้นผิดแม้ว่าเรามีความผิดก็ตาม

พระองค์สวมมงกุฎหนามใช่ไหม?
นั่นก็เพื่อเราจะสวมมงกุฎแห่งสง่าราศี

พระองค์ถูกเปลื้องเสื้อผ้าไหม?
นั่นก็เพื่อเราจะสวมเสื้อแห่งความชอบธรรมนิรันดร์

พระองค์ถูกเยาะเย้ยถูกประจานไหม?
นั่นก็เพื่อให้เราได้รับเกียรติและการอวยพร

พระองค์ถูกนับว่าเป็นผู้กระทำผิด
และถือว่าเป็นพวกที่ละเมิดไหม?
นั่นก็เพื่อให้เราถูกนับว่าไร้ความผิด
และถือว่าเป็นคนชอบธรรมพ้นจากความบาปทั้งสิ้น

พระองค์ถูกประกาศว่า
ไม่สามารถช่วยตัวเองให้รอดได้ใช่ไหม?
นั่นก็เพื่อพระองค์จะสามารถ
ช่วยผู้อื่นให้รอดได้จนถึงที่สุด

พระองค์ตายอย่างเจ็บปวดที่สุด
และน่าอดสูที่สุดใช่ไหม?
นั่นก็เพื่อเราจะมีชีวิตอยู่เป็นนิตย์
และได้รับการยกชูกสู่สง่าราศีสูงสุด”

- Bishop Ryle

[2]

“พระเยซูไม่ได้พยายามบรรเทาความทุกข์ทรมานในสภาพมนุษย์ของพระองค์ด้วยความเป็นพระเจ้า แต่พระองค์เข้าลี้ภัยในการอธิษฐาน”

- ปรับเปลี่ยนจาก T.B. Kilpatrick

[3]ยอห์น 18:3 ระบุถึงกลุ่มนี้ว่าเป็น “พวก” หรือ “หมู่” ทหาร หมู่ทหารของโรมันมีประมาณ 600 คน

[4]อ้างอิงจาก John Stott, The Message of Romans (Westmont, Illinois: InterVarsity Press, 1994), 255

[5]ในช่วงสัปดาห์ปัสกา ข้าราชการโรมันทุกคนในปาเลสไตน์จะมาที่เยรูซาเล็มเพื่อช่วยดูแลในกรณีมีการปฏิบัติเกิดขึ้น

[6]ดัดแปลงจาก James Boice, “The Burial of Jesus.” Accessed at http://www.alliancenet.org/tab/the-burial-of-jesus-christ-part-one on March 22, 2021

[7]ดัดแปลงจาก James Boice, “The Burial of Jesus.” Accessed at http://www.alliancenet.org/tab/the-burial-of-jesus-christ-part-one on March 22, 2021