Si Jonathan ay may pagnanais na maging isang taong banal. Sa kasamaang palad, ang pagkaka-unawa ni Jonathan tungkol sa kabanalan ay mas nakabatay sa emosyon at damdamin kaysa sa Banal na Kasulatan. Dahil dito, nagpunta si Jonathan mula sa isang matinding pagtuturo patungo sa iba pang katuruan.

Sa nakaraan, si Jonathan ay madalas na nag-ayuno, nanalangin ng napakahabang oras, at sinubukang disiplinahin ang kanyang sarili sa kabanalan. Sigurado siya na nagiging banal tayo sa pamamagitan ng ating disiplina sa sarili.

Hindi nagtagal ay nawalan ng pag-asa at sumuko si Jonathan. Naging pabaya siya sa mga espirituwal na disiplina at nagsimula nang gumawa ng kasalanan. Nang may magtanong sa kanya tungkol sa isang kasalanan, sumagot si Jonathan, “Namumuhay ako sa biyaya at hindi na kailangan ang disiplina. Gagawin akong banal ng Diyos kapag handa na siya.”

Sa ibang pagkakataon, taimtim na nanalangin si Jonathan para sa isang dramatikong espirituwal na regalo. Siya ay nagpasya na ang kabanalan ay tungkol sa mga regalong espirituwal at panlabas na kapangyarihan.

Ang paghahanap ni Jonathan para sa kabanalan ay batay sa emosyon sa halip na sa maingat na pagbasa ng Banal na Kasulatan. Hindi niya pinag-aaralan ang Biblia upang maunawaan kung paano isinasabuhay ang kabanalan sa pang-araw-araw na buhay.

Ang Mga Sulat ay nagtuturo ng mga mahahalagang katotohanan tungkol sa isang buhay na banal. Kapag nakalimutan natin ang mga alituntuning ito, hindi tayo magiging balanse sa ating pagkaunawa sa kabanalan. Ang mga apostol ay sumulat upang ipakita sa atin kung paano isabuhay ang isang buhay na banal kung saan tayo tinawag ng Diyos.

Ikaw ay Ginawang Banal; Ikaw ay Patuloy na Pinapagiging Banal

Nang sumulat si Pablo sa “mga banal,” sinasabi niya, “Kayo ay banal.” Ang isang pinabanal ay banal na, ngunit sumulat si Pablo sa mga pinabanal, “Kayo ay dapat magpakabanal.” Kayo ay banal; ikaw ay dapat magpatuloy na lumago sa kabanalan.

Ang balanseng ito ay makikitang paulit-ulit sa Mga Sulat. Bilang mga mananampalataya, tayo ay banal na, ngunit patuloy tayong lumalago sa kabanalan habang tayo ay lumalakad sa pagsunod sa Diyos.

Ipinakikita ng manunulat ng Hebreo na tayo ay ginawang banal sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo. “At sa pamamagitan ng kalooban niya tayo’y ginawang banal sa pamamagitan ng pag-aalay ng katawan ni Cristo minsan magpakailanman.” (Hebreo 10:10). Tayo ay nilinis sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo.

Ang manunulat ay nagpatuloy, “Sapagkat sa pamamagitan ng isang pag-aalay ay kanyang pinasakdal para sa lahat ng panahon ang mga pinababanal.” (Hebreo 10:14). Kabilang sa pangungusap na ito ang dalawang salita na may kaugnayan sa tema ng kabanalan. Sa pamamagitan ng kanyang kamatayan, ginawang sakdal (teleios) ni Kristo (teleios) ang mga pinabanal (hagiazo). Sinasabi sa atin ng talatang ito na:

Tayo ay ginawang banal: “Ay kanyang pinasakdal para sa lahat ng panahon …”

Si Kristo ay namatay upang tayo ay mapalaya mula sa kapangyarihan ng kasalanan. Si Hesus ay “pinatay sa labas ng bayan upang malinis niya ang mga tao sa mga kasalanan nila sa pamamagitan ng kanyang sariling dugo” (Hebreo 13:12). Ang layunin ng Diyos na gawing banal ang kanyang bayan ay natupad sa pamamagitan ng kamatayan ni Hesus. Tayo ay ginawang sakdal.

Tayo ay pinagiging banal: “Ang mga patuloy na pinagiging banal.”

Natupad ng kamatayan ni Kristo ang layunin ng Diyos sa pagpapabanal sa lahat ng panahon, ngunit ang paglago natin sa kabanalan ay nagpapatuloy sa buong buhay natin. Ito ay isang patuloy na proseso. Sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo, tayo ay banal; sa pamamagitan ng kamatayan ni Kristo, tayo ay patuloy na pinagiging banal.

Ang sariling patotoo ni Pablo ay nagpapakita ng prinsipyong ito. Sa Filipos 3, isinulat ni Pablo na hindi pa siya sakdal, ngunit ilang mga sumunod na talata, tinutukoy niya ang kanyang sarili bilang isa nang sakdal (“sa atin na mga malago na sa pananampalataya.”). Ang mga naka-bold na salita sa sumusunod na talata ay parehong nagmula sa teleios. Ang parehong mga salita ay maaaring isinalin na “ganap.”

Hindi sa ito’y aking nakamit na, o ako’y sakdal na; kundi nagpapatuloy ako upang iyon ay aking maabot, kung paanong ako ay inabot din ni Cristo Hesus. .... Kaya nga, tayong nasa hustong gulang ay magkaroon ng parehong kaisipan; at kung iba ang inyong iniisip tungkol sa anumang bagay, ito rin ay ipahahayag sa inyo ng Diyos. (Filipos 3:12-15).

Sinabi ni Pablo, “Hindi pa ako sakdal.” Ipinagpatuloy Niya, “Para sa atin na inaring sakdal.” Hindi pa dumating si Pablo sa layunin; Siya ay patuloy na lumalago sa kabanalan. Sa ganitong diwa, hindi pa siya sakdal. Subalit, ibinubuhos ni Pablo ang kanyang buong lakas patungo sa layunin. Itinalaga niya ang kanyan sarili upang tapusin ang takbuhin. Sa ganitong diwa, si Pablo ay inaring sakdal. Maaaring sabihin ni Pablo na “hindi pa ako sakdal” at “ako ay inaaring sakdal” sa parehong pangungusap.

Upang maging sakdal ay hindi nangangahulugang tayo ay dapat umakyat sa isang hagdan ng mga gawa na makakagawa sa ating sakdal. Sa halip, ito ay nangangahulugang lubos nating sinusuko ang ating buhay sa biyaya ng Diyos. Ito ay tuloy-tuloy na proseso at dahil dito ay may mga panahon na kung saan ay itatama ng Diyos ang ating mga puso patungo sa kanyang direksyon. Ito ay isang proseso na ang ating pagkilos patungo sa kanya ay magpapatuloy sa natitirang bahagi ng ating buhay.[1]

Isipin mo ang isang manlalaro ng football na wasto ang pagsipa ng bola patungo sa goal; ito ay isang perpektong pagsipa. Ang pagsipa ay hindi nagiging sakdal lamang kapag nakarating ito sa butas. Tulad ng pagkilos sa hangin, ang pagsipa ay sakdal na; ito ay nasa landas patungo sa goal. Ito ay sakdal mula sa sandaling sinipa ng manlalaro ang bola.[2]

Sa katulad na paraan, si Pablo ay patungo sa pangwakas na layunin. Itinakda niya ang kanyang landas at kumikilos patungo sa layunin na may hindi nag-aalinlangang puso. Wala pa siya sa layunin, ngunit nasa landas siya patungo sa layunin. Hindi pa siya sakdal; siya ay inaaring sakdal.

Bilang mga mananampalataya, tayo ay banal na mga pinabanal na tinanggap ng Diyos sa pamamagitan ni Kristo, ngunit tayo ay tinawag upang ialay ang ating sarili bilang mga buhay na handog na nagpapatuloy sa paglago sa pamamagitan ng araw-araw na pagsunod at pagsuko (Mga Taga-Roma 12:1). Tayo ay ginawa nang banal; tayo ay patuloy na pinagiging banal.

Kayo ay mga Banal; Kailangang Mamuhay Ka Bilang Banal

Sumulat si Pablo sa mga banal na naninirahan sa Corinto. Ang 1 Mga Taga-Corinto ay naka-address sa mga taong banal, “sa mga ginawang banal kay Cristo Hesus” (1 Mga Taga-Corinto 1:2). Ang 2 Mga Taga-Corinto ay naka-address “sa iglesya ng Diyos na nasa Corinto, kasama ng lahat ng mga banal na nasa buong Acaia” (2 Mga Taga-Corinto1:1). Sila ay mga banal - ngunit marami pa silang dapat na matutunan tungkol sa pamumuhay bilang mga banal.

Mayroong dalawang paraan kung saan ang mga Kristiyano ay nagkakamali sa pagkaka-unawa sa katotohanang ito. Una, sinasabi ng ilang mga Kristiyano, “Ako ay tinawag bilang isang banal sapagkat nakita ng Diyos ang katuwiran ni Kristo sa halip na ang aking kasalanan. Ang kabanalan ko ay isang ‘legal na katha.’ Hindi ako magiging banal sa mundong ito, ngunit tinawag naman na ako ng Diyos na banal.” Nilinaw ng Mga Taga-Roma 6 na ang sagot na ito ay hindi katanggap-tanggap kay Pablo. Ang mga taong banal ay dapat mamuhay ng isang buhay na banal.

Ikalawa, sinasabi ng ibang mga Kristiyano, “Ako ay isang banal. Hindi ko nagkulang sa ganap na pamantayan ng Diyos. Hindi ako nagsisisi dahil hindi ako nagkakamali. Ako ay isang banal!” Matatag na tinatanggihan ni Pablo ang pagkakamaling ito katulad ng pag tanggi niya sa na-unang pagkakamali. Sumulat si Pablo upang turuan ang “mga banal” sa Corinto na mamuhay ng isang buhay na banal. Sila ay kulang sa kaalaman at paglago sa pananampalataya, kaya tinuturuan ni Pablo ang mga banal kung paano mamuhay bilang mga banal. Ang mga taong banal ay dapat mabuhay ng isang buhay na banal.

Ang lungsod ng Corinto ay kilala sa hindi-maka Diyos na pag-uugali ng mga mamamayan nito. Tinatawag ni Pablo ang mga mananampalataya na naninirahan sa masamang lunsod na ito tungo sa isang banal na pag-uugali. Dapat nilang iwasan ang sekswal na imoralidad dahil ang kanilang mga katawan ay bahagi ni Kristo (1 Mga Taga-Corinto 6:15). Inililista ni Pablo ang mga pag-uugali na ipinagbabawal sa kaharian ng Diyos:

Huwag kayong padaya! Ang mga mapakiapid, mga sumasamba sa diyus-diyosan, mga mangangalunya, mga binabae, mga nakikiapid sa kapwa lalaki, mga magnanakaw, masasakim, mga maglalasing, mga mapagmura, o ang mga manggagantso ay hindi magmamana ng kaharian ng Diyos. (1 Mga Taga-Corinto 6:9-10).

Pagkatapos ng listahang ito ng mga kasalanan, nagpahayag si Pablo, “At ganyan ang mga ilan sa inyo noon.” Si Pablo ay sumusulat sa mga tagapakinig na nagsasagawa ng mga kasalanang ito. Bilang mga mananampalataya, inaasahan ni Pablo na tatalikuran nila ang kanilang dating pamumuhay. Dahil sa kanilang makasalanang nakaraan, paano mamumuhay ang mga taong ito ng isang dalisay na buhay? Ibinigay ni Pablo ang sagot:

Subalit nahugasan na kayo, ginawa na kayong banal, at inaring-ganap na kayo sa pangalan ng Panginoong Jesu-Cristo, at sa Espiritu ng ating Diyos. (1 Mga Taga-Corinto 6:11).

Ang kasalanan sa 1 Mga Taga-Corinto 6:9-10 ay napawalangsala dahil sa pagbabago sa 1 Corinthians 6:11. Ang pagbabagong ito ay hindi lamang isang legal na transaksyon; Hindi iminumungkahi ni Pablo, “ipagpapatuloy ninyo ang kasalanang ito, ngunit ibibilang kayong matuwid ng Diyos kahit na kayo’y nananatiling gumagawa ng masama.” Hindi! Sinabi niya, “Ganyan ang ilan sa inyo noon, subalit kayo’y nilinis na sa inyong mga kasalanan.” Ang mga Kristiano sa Corinto ay hindi na dapat bumalik sa nakaraan nilang kasalanan. Sinabi ni Pablo, “Kayo’y mga Pinabanal; Kumilos kayo bilang mga pinabanal!” Sila ay hinugasan; sila ay kasamang ipinako; sila ay pinabanal. Sila ay mga pinabanal; sila ay dapat mamuhay bilang pinabanal.

Kapag ang isang kabataang lalaki ay sumali sa hukbong militar, bibigyan siya ng uniporme na nagmamarka sa kanya bilang isang sundalo. Kasabay nito, bibigyan siya ng isang manwal na nagbibigay ng Code ng Pag-uugali ng Hukbong Militar. Ang uniporme lamang ay hindi sapat; dapat siyang mamuhay ayon sa Code ng Pag-uugali.

Mas matagal na panahon ang kinakailangan upang matutunan ang Code ng Pag-uugali kaysa sa pagsusuot ng uniporme. Ang bagong sundalo ay dapat matutunang mamuhay sa isang pag-uugaling nababagay sa kanyang uniporme. Dapat siyang maging mature bilang isang sundalo. Ang kabataang ito ay kailangang paalalahanan ng maraming beses tungkol sa mga patakaran ng militar. Perpekto ba ang kanyang pagganap? Hindi. Pero, buo ba ang kanyang pangako sa pagiging isang sundalo? Oo. Sa unang araw niya sa hukbong militar, siya ay naging isang sundalo; ngunit siya ay gugugol ng maraming araw upang matutunang mamuhay bilang isang sundalo.

Isipin ang isang kabataang lalaki na nagsasabing, “Gusto kong tawaging isang sundalo, ngunit ayaw kong sundin ang Code ng Pag-uugali.” Bumili siya ng isang uniporme ng hukbong militar, ngunit hindi niya ipinamuhay ang Code ng Pag-uugali. Siya ba ay isang tunay na sundalo? Hindi. Nagpapanggap lamang siya bilang isang sundalo.

Ang Mga Sulat ay isinulat para sa mga mananampalataya na isinuot na si Kristo. Ngayon ay natututunan nilang mamuhay ng isang buhay na banal. Sa Efeso 4-6, natututunan natin kung ano ang katulad na itsura ng isang buhay na banal sa mga relasyon ng pamilya, sa mga relasyon sa loob ng iglesya, at sa etika sa negosyo. Sa Galacia 5, natututuhan natin ang bunga ng isang pamumuhay sa gabay ng Banal na Espiritu. Sa 1 Pedro, natututunan natin kung paano mamuhay nang isang buhay na banal sa harap ng pag-uusig. Kapag binabasa natin si Santiago, matututuhan natin kung paano kontrolin ng isang taong banal ang kanyang dila.

[3]Isinulat ni Pablo sa mga mananampalataya sa Colossas, “Sapagkat kayo’y namatay na, at ang inyong buhay ay natatagong kasama ni Cristo sa Diyos.” Ang mga mananampalataya ay namatay sa kasalanan; sila ay buhay kay Kristo. Hindi na sila mga bilanggo ng kasalanan; silay ay mga banal. Ngunit itinuloy ni Pablo, “Patayin ninyo ang anumang makalupa na nasa inyo” (Colosas 3:3, 5). Kayo ay patay na sa kasalanan; patayin na ninyo ang kasalanan. Kayo ay mga banal; dapat kayong mamuhay bilang mga banal.

Ang prinsipyo ay ipinahayag sa simula ng kabanata.

Kung kayo nga’y muling binuhay na kasama ni Cristo, ay hanapin ninyo ang mga bagay na nasa itaas, na kinaroroonan ni Cristo, na nakaupo sa kanan ng Diyos. Ituon ninyo ang inyong pag-iisip sa mga bagay na nasa itaas, hindi sa mga bagay na nasa ibabaw ng lupa (Colosas 3:1-2).

Sinabi ni Pablo, “Araw-araw, patuloy mo dapat na hanapin ang mga bagay sa langit. Araw-araw, dapat mong ipagpatuloy ang pagtutuon ng iyong isip sa mga bagay patungkol sa Diyos.” Ang susi sa isang buhay na banal ay upang ituon ang iyong isip sa mga bagay patungkol sa Diyos. Kayo ay ginawang banal (“binuhay kayong muli kasama ni Kristo”), kaya maging banal (“ituon ang iyong isip sa mga bagay na maka langit”).

Ano ang bunga nitong buhay na banal? “Kapag si Cristo na inyong buhay ay nahayag, ay mahahayag nga rin kayo na kasama niya sa kaluwalhatian.” (Colosas 3:4). Ang isang buhay na banal ay naghahanda sa iyo na gugulin ang walang hanggang buhay kasama ng Diyos na banal. Si Enoch ay lumakad ng kasama ng Diyos, at siya ay nawala, dahil kinuha siya ng Diyos (Genesis 5:24). Ang banal na lakad kasama ng Diyos sa mundong ito ang naghanda kay Enoch para sa walang-hanggang buhay kasama ng Diyos. Ang isang banal na lakad kasama ng Diyos sa mundong ito ay naghahanda sa atin na lumitaw na kasama si Kristo sa kaluwalhatian.

Ang Mga Sulat ay isinulat sa mga banal. Tayo ay ginawang mga banal sa pamamagitan ng dugo ni KristoHesus. Inalis na natin ang dating pagka-tao at isinusuot ang bagong pag-katao. Ngayon, araw-araw natututo tayo kung ano ang ibig sabihin ng maging banal. Tayo ay binabago araw-araw na maging kalarawan ng Diyos. Perpekto ba ang ating pagganap? Hindi. Ganap ba ang ating pangako sa pagiging banal? Oo. Tayo ay mga banal; natututo tayong mamuhay bilang mga banal.

Ginawa ka ng Diyos na Banal; Kailangan mong Ipagpatuloy ang Kabanalan

Sa Levitico, sinabi ng Diyos, “Italaga ninyo ang inyong mga sarili at kayo’y maging banal” Ito ay isang utos na dapat sundin ng mga tao. Sa sumunod na talata, ipinangako ng Diyos, “Ako ang Panginoon na nagpapabanal sa inyo” (Levitico 20:7-8). Ito ay isang pangako kung ano ang gagawin ng Diyos. Upang maunawaan ang kabanalan, kailangan nating balansehin ang dalawang katotohanan:

1. Ang kabanalan ay regalo mula sa Diyos; Pinagiging banal ng Diyos ang kanyang bayan.

2. Ang kabanalan ay isang utos mula sa Diyos; Inutusan ng Diyos ang kanyang bayan na “ipagpatuloy ang kabanalan.”

Ang naaalala lamang ng mga Pariseo, “Dapat mong ipagatuloy ang kabanalan.” Naniniwala sila na maaari silang maging banal sa pamamagitan ng kanilang sariling mga pagsisikap. Tumugon ang Mga Sulat, “Ginagawa kang banal ng Diyos.”

Ang ilang mga Kristiyano sa sinaunang iglesya ay nagiging malalang kabaligtaran. Naniniwala sila, “Kung nais ng Diyos na gawin tayong banal, gagawin niya ito. Wala kaming gagawin.” Tumugon ang Mga Sulat, “Dapat mong ipagpatuloy ang kabanalan.”

Ang parehong pagsuko at pagpapatuloy ay mahalaga sa pagpapakabanal. Ginagawa tayong banal ng Diyos; Dapat nating i-pusue ang kabanalan. Sumusuko tayo sa Diyos at pinahihintulutan siyang baguhin tayo, ngunit pinagsisikapan nating makamtan ang nasa hinaharap na nilaan ng Diyos para sa atin (Filipos 3:13). Nauunawaan ni Pablo na ang pagtitiwala sa mga pangako ng Diyos ay hindi nangangahulugan na hindi na tayo magpapatuloy patungo sa dulo. Pinagkalooban tayo ng kapangyarihan upang ipagpatuloy ang kabanalan dahil ginagawa tayong banal ng Diyos.

Noong bata pa ang mga anak ni Stephen , minsan ay binabasa nila nang malakas ang Banal na Kasulatan sa kanilang pagdedebosyon bilang pamilya. Isang araw, ang anak na babae ni Stephen ay dumating sa Filipos 2:12 nang siya na ang babasa. May malaking kasigasigan, isinigaw ni Ruth, “isagawa ninyo ang inyong sariling kaligtasan na may takot at panginginig!” Siya ‘y nalugod sa utos na ito “isagawa ninyo ang inyong sariling kaligtasan.” Ngunit ang sumunod na talata ay nagsasabi, “Sapagkat Diyos ang gumagawa sa inyo…” Ang ating pagkilos ay nagaganap dahil sa pagkilos ng Diyos.

Taliwas sa paniniwala ng maraming mga Kristiyano, ang pagkilos ng Diyos ay naisasakatuparan habang “isinasagawa ninyo ann inyong sariling kaligtasan.” Nangangahulugan ba itong nagkakamit tayo ng kabanalan sa pamamagitan ng mga gawa? Talagang hindi! Nagpapatuloy si Pablo, “Diyos ang gumagawa sa inyo maging sa pagnanais at sa paggawa, para sa kanyang mabuting kalooban” (Filipos 2:13). Ang Diyos ang siyang nagbibigay ng pagnanais (“upang maghangad”); ang Diyos ang siyang nagbibigay lakas sa pagkilos. Kung wala ang Diyos na kumikilos sa atin, ang ating pagkilos ay walang magiging bunga. Hindi natin maaaring gawing banal ang ating sarili, ngunit hindi tayo gagawing banal ng Diyos nang hiwalay sa ating sariling pagsisikap na magkaroon ng kabanalan.

Pinaalalahanan ni Pablo ang mga taga-Corinto ng kamangha-manghang pangako ng Diyos na “at kayo’y magiging aking mga anak na lalaki at babae” (2 Mga Taga-Corinto 6:18). Pagkatapos ay inutusan niya silang mamuhay ng isang buhay na banal. “Mga minamahal, yamang taglay natin ang mga pangakong ito, linisin natin ang ating mga sarili mula sa bawat karumihan ng laman at espiritu, na ginagawang sakdal ang kabanalan sa pagkatakot sa Diyos.” (2 Mga Taga-Corinto 7:1). Dahil sa mga pangako ng Diyos, nililinis natin ang ating sarili mula sa lahat ng karumihan. Ang pangako ng Diyos na gagawin tayong banal ay nagbibigay sa atin ng tiwala upang ipagpatuloy ang kabanalan.

Sa kanyang sulat sa mga Kristiyano sa Tesalonica, ipinanalangin ni Pablo na ang Diyos nawa ang magpapatibay sa kanilang “mga puso sa kabanalan upang maging walang kapintasan” (1 Tesalonica 3:13). Ito ay pagkilos ng Diyos. Pagkatapos, sinimulang ituro ni Pablo ang kung paano sila dapat lumakad at magbigay-lugod sa Diyos. Bakit? “Sapagkat ito ang kalooban ng Diyos, ang inyong pagpapakabanal” (1 Tesalonica 4:1, 3). Ang mga Kristiyano sa Tesalonica ay pinagiging banal ng Diyos, kaya dapat nilang ipagpatuloy ang isang buhay na banal.

Ang Galacia ay isinulat sa mga mananampalataya na tinutukso upang bumalik sa kaligtasan sa pamamagitan ng pagsunod sa mga kautusan. Ipinaalaala sa kanila ni Pablo na sila ay inaaring-ganap, sa pamamagitan ng pananampalataya kay Kristo at hindi sa pamamagitan ng pagsunod sa kautusan, sapagkat walang sinuman ang maituturing na matuwid sa pamamagitan ng pagsunod sa kautusan (Galacia 2:16). Kung ang pagbibigay-katwiran sa pamamagitan ng pananampalataya ay ang wakas ng ebanghelyo, ito ang maaaring perpektong sulat na sabihin ni Pablo, “Kayo ay nabigyang-katwiran sa pamamagitan ng pananampalataya. Ngayon ay maaari kang mabuhay kung ano ang gusto mo at ikaw ay pupunta sa langit. Ang iyong lugar sa langit ay sigurado.” Ngunit hindi sinasabi ni Pablo iyon! Sa halip, sabi niya:

At ipinako sa krus ng mga na kay Cristo Hesus ang laman na kasama ang masasamang pagnanasa at mga kahalayan nito. Kung tayo’y nabubuhay sa pamamagitan ng Espiritu, lumakad din tayo sa patnubay ng Espiritu. (Galacia 5:24‑25).

Ang “magpatuloy sa patnubay” ay nangangahulugang “lumakad ng naaayon sa likod ng isang pinuno.” Iminumungkahi ito ng disiplina at pagpipigil sa sarili. Nagmumungkahi ito ng pamumuhay sa pamamagitan ng patnubay ng Espiritu, hindi sa ating sariling mga pagnanasa. Ang mga taga-Galacia ay ginawang banal ng Diyos, ngunit dapat silang magpatuloy na ipagpatuloy ang kabanalan.

Isinulat ng may-akda ng Hebreo na dinidisiplina tayo ng Diyos para sa ating kabutihan, upang makabahagi tayo sa kanyang kabanalan. Napakagandang katotohanan! Ang taong nahulog sa kasalanan ay maaaring makibahagi sa kabanalan ng Diyos. Ito ay hindi isang uri ng mistikal na pakikipag-isa tulad ng paganong kulto. Ito ay isang napaka praktikal na katuruan tungkol sa espirituwal na disiplina. Nagsulat siya tungkol sa “bunga ng pagiging matuwid,” tungkol sa mabuting relasyon sa lahat ng tao, at tungkol sa mga kasalanan tulad ng pagkakagalit at sekswal na imoralidad (Hebreo 12:10-16). Hindi ito mysticism; ito ay normal na Kristiyanismo. Tinawag ng Diyos ang kanyang mga anak na maging banal; Inaasahan niya ang kanyang mga anak na makibahagi sa kanyang kabanalan.

Paano tayo makikibahagi sa kabanalan ng Diyos? Nakikibahagi tayo sa kabanalan ng Diyos kapag tayo ay naging “nakikibahagi sa makalangit na katangian”[4] Itinuturo ni Pedro ang parehong kapangyarihan ng Diyos upang gawing tayong katulad niya at sa ating pagsisikap na lumago sa kanyang larawan.

Una, ipinangako ni Pedro na maaari tayong makibahagi sa kabanalan ng Diyos:

Ipinagkaloob sa atin ng kanyang banal na kapangyarihan ang lahat ng mga bagay na kailangan sa buhay at pagiging maka-Diyos, sa pamamagitan ng pagkakilala sa kanya na tumawag sa atin sa kanyang sariling kaluwalhatian at kabutihan. Gayon niya ipinagkaloob sa atin ang kanyang mahahalaga at mga dakilang pangako upang sa pamamagitan ng mga ito ay makatakas kayo sa kabulukang nasa sanlibutan dahil sa masamang pagnanasa, at maging kabahagi kayo sa likas ng Diyos. (2 Pedro 1:3‑4).

Ginagawa tayong banal ng Diyos. “Ang Kanyang banal na kapangyarihan ay nagbigay sa atin ng lahat ng bagay” na kailangan para sa espirituwal na “buhay at kabanalan.” Ang kabanalan ay hindi isang imposibleng panaginip; Ang Diyos “ay nagbigay sa atin ng kanyang mahalaga at dakilang mga pangako.” Ang isa sa mga pangakong ito ay ang “tayo ay makikibahagi sa banal na na katangian ng Diyos.” Ang pangako na tayo ay maaaring maging katulad ng ating Amang nasa langit ay para sa bawat anak ng Diyos. Hindi ito nagagawa sa pamamagitan ng ating mga pagsisikap; Ang kabanalan ay ang kaloob ng biyaya ng Diyos. Sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Diyos, maaari tayong mamuhay nang naaayon sa karakter ng Diyos. Ginagawa tayong banal ng Diyos.

Pagkatapos, nagpatuloy si Pedro:

At dahil dito, gawin ninyo ang lahat ng inyong makakaya na tustusan ang inyong pananampalataya ng kabutihan; ang kabutihan ng kaalaman; ang kaalaman ng pagpipigil; ang pagpipigil ng pagtitiis; ang pagtitiis ng pagiging maka-Diyos; at ang pagiging maka-Diyos ng pagmamahal sa kapatid; at ang pagmamahal sa kapatid ng pag-ibig. Sapagkat kung ang mga bagay na ito ay nasa inyo at dumarami, hindi kayo magiging mga walang saysay o mga walang bunga sa pagkakilala sa ating Panginoong Jesu-Cristo. (2 Pedro 1:5-8).

Dahil ang banal na kapangyarihan ng Diyos ay ginawa tayong kabahagi sa banal na katangian niya, kailangan nating “gumawa ng lahat ng pagsisikap” upang lumago sa kabutihan, kaalaman, pagpipigil sa sarili, katatagan, kabanalan, pagmamahal sa kapatid, at pagmamahal. Dahil sa ginawa ng Diyos, dapat nating ipagpatuloy ang kabanalan.

Hindi iminumungkahi ni Pedro na ginagawa nating banal ang ating sarili sa pamamagitan ng ating sariling pagsisikap. Hindi siya nagtuturo ng ligalismo. Hindi tayo nagkakamit ng pabor ng Diyos sa pamamagitan ng ating mga pagsisikap. Gayunpaman, nais ni Pedro na ating maunawaan na hindi tayo maaaring mamuhay nang isang buhay na banal nang walang disiplina sa sarili.

Patuloy nating ipagpatuloy ang kabanalan dahil sa biyaya ng Diyos. Ang biyaya niya ang nagbibigay kapangyarihan sa ating ipagpatuloy ng buhay na banal. Dahil sa banal na kapangyarihan ng Diyos (mga talata 3-4), “ginagawa natin ang lahat ng pagsisikap” upang lumago (mga talata 5-8). Ang ating pag-pursue sa kabanalan ay hindi ligalismo; ito ay ang natural na pagnanais ng isang nabagong puso. Kung tayo ay tunay na mga anak ng Diyos, gugustuhin nating lumago sa kabanalan. Kung tayo ay tunay na mga anak ng Diyos, nanaisin nating makita ang layunin ng Diyos na matupad sa ating buhay.

[1]Timothy C. Tennent. The Call to Holiness (Franklin: Seedbed Publishing), 2014), 54-55

[2]Illustration adapted from T.A. Noble, Holy Trinity: Holy People (Eugene, OR: Cascade Books, 2013), p. 23.

[3]

Sinabi ni Pablo, “Ako ay napako sa krus kasam ni Kristo....” Hindi niya sinabi, “Nagpasya ako na tularan si Kristo Hesus,” o, “Pagsusumikapan kong sumunod sa Kanya”— kundi “Ako ay ibinilang na kasama niya sa kanyang kamatayan.”

Oswald Chambers

[4]This material is drawn from Dr. A. Philip Brown, “Divine Holiness and Sanctifying God: A Proposal, unpublished paper.