ბიბლიური ქორწინება გაერთიანებისთვისაა.

„თქვა უფალმა ღმერთმა: “არ არის კარგი, კაცის მარტოობა! შევუქმნათ მას შესაფერისი შემწე” (დაბადების 2:18).

ისევე, როგორც ღმერთი არის მამა, ძე და სულიწმიდა თანაზიარებაში, ღმერთმა შეგვქმნა, რომ ვიყოთ სოციალურები. ჩვენ ვართ შექმნილნი, რათა ვისაუბროდ. ჩვენ შექმნილნი ვართ სიახლოვისა და ურთიერთობისთვის. ღმერთმა თქვა, რომ მარტო ყოფნა არ არის კარგი!

დაბადების მოვლენების აღწერილობის ყველა ნაწილი, ღირსებას ანიჭებს ქორწინებას. ღმერთმა აიღო კაცისგან ნეკნი, შექმნა მისგან მშვენიერი ასლი და ის „განსაკუთრებული პატივით წარუდგინა კაცს, როგორც შემოქმედის უკანასკნელი და ყველაზე სრულყოფილი ნამუშევარი. ამ აღწერილობის ყოველი ნაბიჯი და ეტაპი განკუთვნილია ქორწინების გასაკეთილშობილებლად.”[1] “სიტყვა ("წარუდგინა ის") გულისხმობს მის საზეიმო წარდგენას ქორწინების აღთქმის კავშირში, რომელსაც ამიტომ უწოდებენ ღვთის აღთქმას (იგავების 2:17).”[2]

ქორწინება უნდა იყოს სიხარულის მომტანი კავშირი.

როდესაც ადამმა თქვა: “ეს არის ძვალი ჩემი ძვალთაგანი…” (2:23) ის გამოხატავდა პატივისცემას და აღფრთოვანებას. ადამს არ უთქვამს: “როგორც იქნა, მონა! ახლა მე მყავს ის, ვინც დამირეცხავს, საჭმელს მომიმზადებს, ზურგის მასაჟს გამიკეთებს და ჩემს სამუშაოებს შეასრულებს!” არა, ადამმა თქვა: “როგორც იქნა, ჩემი შესაფერისი!”

ქორწინება უნდა იყოს თანასწორთა კავშირი.

“... შესაფერისი შემწე (სრულყოფილი ასლი)” (2:18).

მეთიუ ჰენრი გვახსენებს: „ქალი ადამის გვერდიდან გამოღებული ნეკნისგან იყო შექმნილი; არა მისი თავისგან, რათა არ მართავდეს მას, არც მისი ფეხისგან, რათა მის მიერ არ იყოს გათელილი, არამედ მისი გვერდიდან, რათა იყოს თანაბარი მასთან, მისი ხელის ქვეშიდან, რათა იყოს დაცული და მისი გულის სიახლოვიდან, რათა იყოს სიყვარულის ობიექტი.”[3] ადამ კლარკი აცხადებს: ”ის უნდა ყოფილიყო მამაკაცის სრულყოფილი მსგავსება, რომელსაც არ ექნებოდა არც არასრულფასოვნება და არც უპირატესობა, არამედ ყოფილიყო ყველაფერში მისი მსგავსი და თანასწორი.”[4]

ქორწინება უნდა იყოს აღთქმის კავშირი.

„ამიტომ მიატოვებს კაცი თავის მამას და დედას, მიეკრობა (მიეწებება) თავის დედაკაცს და გახდებიან ისინი ერთხორცად” (2:24). ძლიერი ქორწინება არ ემყარება რომანტიკას (რომანტიკული გრძნობები მოდის და მიდის), სიამოვნებას (თუმცა ჯანსაღ ქორწინებას მოაქვს სიხარული) ან პირად კმაყოფილებას (თუმცა ძლიერ ქორწინებას ნამდვილად მოაქვს კმაყოფილება). ქორწინების მშვენიერი უპირატესობები არ იწვევს ძლიერ ქორწინებას; ისინი ძლიერი ქორწინების შედეგია. ქორწინება დამყარებულია აღთქმის ურყევ საფუძველზე - ერთი მამაკაცი და ერთი ქალი მთლიანად არიან ერთიმეორისადმი მიძღვნილნი, მთელი ცხოვრება.

ქორწინება უნდა იყოს გამჭვირვალე, სანდო, მიმღები ურთიერთობა - “ორივენი შიშვლები იყვნენ, ადამი და მისი დედაკაცი და არ რცხვენოდათ” (2:25). იმის გამო, რომ ცოდვას ჯერ არ ჰქონდა გაფუჭებული პირველი წყვილის უდანაშაულობა, მათი ქორწინება განკითხვის, სირცხვილისა და შიშის გარეშე მოხდა. ახალი აღთქმა გვეუბნება: „ყველას ცოლ-ქმრობა იყოს პატიოსანი, სარეცელი - შეუბილწავი…” (ებრაელთა 13:4).

ძლიერი ქორწინება არ არსებობს იქ, სადაც არის დაუცველობა, უნდობლობა, ეჭვი ან შიში; სადაც წყვილი არ არის დარწმუნებული ერთმანეთის ვალდებულებაში ქორწინების მიმართ. ძლიერი ქორწინება მოითხოვს მტკიცე დაპირებას: „სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს!”

ხატოვანი ინგლისური გამოთქმაა "დაწვა ხიდი შენს უკან", რაც იმას ნიშნავს, რომ შენი ვალდებულების განხორციელება, უკან დაბრუნებას შეუძლებელს ხდის.

წარმატებული ქორწინება წვავს ყველა ხიდს და ყველა გემს. განქორწინება ან განშორება მიუღებელია, გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც ხდება სასტიკად მოპყრობა ან ღალატი. მაშინაც კი, როდესაც ეს ხდება, ჩვენ უნდა გვახსოვდეს, რომ ხშირად ღმერთს შეუძლია გამოსყიდვა.

აღთქმის მიერი სიყვარული არის საკუთარი თავის მიძღვნა, პატივისცემა და ურთიერთობის გალამაზება, მაშინაც კი, როდესაც ის რთულია (1 კორინთელთა 13). სუსტი ერთგულება იწვევს ყოყმანს ძალისხმევაში, ემოციურ გათიშვას, განშორებას და ცდუნებას.

ქმარი ცხოვრობს აღთქმის მიერი სიყვარულით, როდესაც ის არასოდეს იტყვის უარს თავის პატარძალზე მაშინაც კი, როდესაც ის არ პასუხობს, ან უხეშია, ან ავად არის. ცოლი ცხოვრობს აღთქმის მიერი სიყვარულით, როდესაც ირჩევს ქმრის პატივისცემას და მორჩილებას ქრისტეს გულისთვის, მაშინაც კი, როდესაც ქმარს არ უყვარს ის.

ქმრის სიყვარული იძენს ცოლის პატივისცემას და ცოლის პატივისცემა მოიპოვებს ქმრის სიყვარულს. და ისინი აგრძელებენ ზრდას!

► რა პრობლემები წარმოიქმნება იმ შემთხვევაში, თუ ადამიანები ქორწინებისას ფიქრობენ, რომ მათ შეუძლიათ შეცვალონ თავიანთი გადაწყვეტილება მოგვიანებით, თუ ისინი უკმაყოფილონი იქნებიან ქორწინებით? რატომ არის მნიშვნელოვანი ერთგულება - როდესაც მამაკაცს სჯერა, რომ მისი ქორწინება მუდმივია?

ბიბლიური ქორწინება არის შექმნის ადგილი: შთამომავლობა.

„აჰა, შვილები - მემკვიდრეობა უფლისგან, მუცლის ნაყოფი - მისი საზღაური“ (ფსალმუნის 126: 3).

ბავშვები ღვთის საჩუქარია, მაგრამ გარკვეული თვალსაზრისით ისინი ასევე არიან მშობლების საჩუქარი ღმერთისთვის. “განა ერთ სხეულად არ გქმნათ უფალმა? სულიც და სხეულიც მას ეკუთვნის; რატომ გქმნათ ერთ სხეულად და რას ითხოვს კაცი? შთამომავლობას ღვთისგან. ამიტომ გაუფრთხილდით თქვენს სულებს და ნუ უღალატებთ სიჭაბუკის ცოლს“ (მალაქიას 2:15).

ზოგი ირჩევს იცხოვროს ისეთი ცხოვრებით, რომელშიც არ მოიაზრებიან ბავშვები, მაგრამ ბიბლია გვასწავლის, რომ ღმერთისთვის სასიამოვნოა, როდესაც მშობლებს ჰყავთ ღვთისმოსავი შვილები.

მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ ღმერთს არ სურს მხოლოდ გამრავლება, არამედ ღმერთმა მშობლებს მოუწოდა, ასწავლონ შვილებს ქრისტეს მიმდევრობა.

ბიბლიური ქორწინება ქრისტესთვის.

ეფესელთა 5:30-32-ში სულიწმიდა ამხელს ქორწინების უფრო ღრმა მნიშვნელობას, რომელიც დაფარულია იესოს მოსვლამდე. ქორწინება არის მიწიერი სურათი, რომელიც ასახავს იესო ქრისტესა და მის ეკლესიას შორის ურთიერთობას.

პავლე ამ ნაწილს იწყებს ქრისტიანების მიმართ მოწოდებით: „აღივსენით სულით” (ეფესელთა 5:18). სწორედ ამ კონტექსტში გვთავაზობს ის შემდგომ მითითებებს ქორწინების შესახებ:

სულით სავსე პატარძალი დაემორჩილება თავის საქმროს (მის „თავს”), „უფალში”, ისევე, როგორც ქრისტიანები ემორჩილებიან იესოს (ეფესელთა 5:24, 32; იხ. ასევე 1 პეტრე 3:1), ამრიგად ის იესოს, ასევე მისი ქმრის მიმართ გამოხატავს მოწიწებას (პატივისცემას).

თითოეული ცოლისთვის მნიშვნელოვანია გაითვალისწინოს „უფალი,” მის მორჩილებაში. ეს მორჩილება მისთვისაა და მისდამი, და არა მხოლოდ ქმრისადმი. მისი მზერა იესოსკენ არის მიმართული, მხოლოდ ის არის უდანაშაულო. ცოლის ქმრისადმი ნებაყოფლობითი მორჩილება, იესოს თაყვანისცემაა.

ბიბლიური მორჩილება, ისევე როგორც სიყვარული, არ შეიძლება იძულებითი იყოს. ბიბლიური მორჩილება არის საჩუქარი, რომელსაც ცოლები სთავაზობენ თავიანთ ქმრებს, ქრისტესადმი თაყვანისცემის გამო (ეფესელთა 5:33). მორჩილება "ყველაფერში" (გარდა იმისა, რაც საფრთხეს უქმნის მის ჯანმრთელობას ან ზიანს აყენებს მის ურთიერთობას იესოსთან), არის იესოს თაყვანისცემა.

ქმრისადმი ცოლის მორჩილება, მის მიმართ პატივისცემის გამოხატულებაა (მუხლი 33), როგორც სულით სავსე ცხოვრების ნაწილის (5:18-21). ეს პატივისცემა მომდინარეობს „ფაქიზი და მშვიდი სულიდან", რაც ესოდენ ძვირფასია ღმერთის წინაშე (1 პეტრეს 3:4).

სულით სავსე საქმრომ უნდა შეიყვაროს თავისი პატარძალი, როგორც იესოს უყვარს თავისი ეკლესია (ეფესელთა 5:25). საქმროს უნდა უყვარდეს ის, როგორც საკუთარი სხეული უყვარს (მუხლები 28-29). მან უნდა გამოავლინოს იგივე სულით სავსე თავგანწირვა, როგორც იესომ გამოხატა თავისი ეკლესიის მიმართ, როდესაც „თავი გასწირა მისთვის”. ეს არის მისი „მორჩილების” აქტი (ეფესელთა 5:21). ერთმა კომენტატორმა ასე თქვა:

ისევე როგორც მან (იესომ) თავი გაიღო ჯვარზე ტანჯვისთვის, რათა ეკლესია გადარჩენილიყო, ჩვენც მზად უნდა ვიყოთ ვუარყოთ საკუთარი თავი და ავიტანოთ შრომა და განსაცდელი, ჩვენი ცოლის გასაბედნიერებლად. ქმრის მოვალეობაა იშრომოს მისი მხარდაჭერისთვის; დააკმაყოფილოს მისი საჭიროებები; უარი თქვას დასვენებაზე და სიმშვიდეზე, თუ საჭიროება იდგება, რათა დაეხმაროთ მას ავადმყოფობის დროს; შევიდეს მასზე წინ საფრთხეში; დაიცავით ის, თუ მას საფრთხე ემუქრება; გაუძლოს მას, როდესაც ის გაღიზიანებულია; ჩაეჭიდოს მას, როდესაც ის მას ხელს კრავს; ილოცოს მასთან ერთად, როდესაც ის სულიერ გასაჭირშია; და მზად იყოს სიკვდილისთვის, მის გადასარჩენად. ეს ესე რატომ არ უნდა იყოს? თუ მათი გემი დაიმსხვრა და ერთი ფიცარია დარჩენილი, რომელზეც შეიძლება უსაფრთხოდ ყოფნა, განა ის არ მოისურვებდა მის მოთავსებას მასზე, რათა ის ჯანმრთელად და უსაფრთხოდ იყოს, საკუთარი თავისთვის ნებისმიერი საფრთხის მიუხედავად? უფრო მეტიც ... ქმარმა უნდა იგრძნოს, რომ მისი ცხოვრების მთავარი მიზანი უნდა იყოს ცოლის ხსნა. მან უნდა უზრუნველყოს ის ყველაფრით, რაც მას შეიძლება დასჭირდეს მისი სიცოცხლისთვის… და მან უნდა მისცეს მაგალითი; მისცეს რჩევა, თუ მას ეს სჭირდება; და შეუმსუბუქოს მას ხსნის გზა, რათა რაც შეიძლება ადვილი იყოს მისთვის. თუ ქმარს აქვს მაცხოვრის სული და თავგანწირვა, ის არ მიიჩნევს არც ერთ მსხვერპლს ძალიან დიდად, თუ მას შეუძლია ხელი შეუწყოს თავისი ოჯახის ხსნას.[5]

საქმრო უნდა იღწვოდეს თავისი პატარძლის სიწმინდისთვის, როგორც ქრისტე წმენდს მის პატარძალს, ეკლესიას, „… რათა წმიდაეყო იგი და განეწმიდა... და ასე წარედგინა თავისთვის დიდებულ (ბრწყინვალე) ეკლესიად, რომელსაც არა აქვს ლაქა, არც მანკი, ან რაიმე მსგავსი… (ეფესელთა 5:26-27).

ძველ დროში, მონარქების პატარძლები ფიზიკურად იწმინდებოდნენ ძვირადღირებული კოსმეტიკური საშუალებებით - „ექვსი თვე მურის ზეთით ზელდნენ და ექვსი თვე _ სურნელებებით და ქალთა ნელსაცხებლებით” (იხ. ესთერი 2:12 და შემდეგ). ამგვარად ემზადებოდა ქალწული ქმართან შესახვედრად.

სულიერი გაგებით, ქმარმა უნდა უზრუნველყოს ცოლის კეთილდღეობისთვის აუცილებელი ყველა საშუალება - ერთგულება, უპირობო სიყვარული, გაგება, ლოცვა, რჩევა, სწავლება და სიკეთე.

როდესაც ქმარი ცოლს ასეთი სიყვარულით ექცევა, მას უკან ბედნიერებად დაუბრუნდება. პავლე ამბობს: „ვისაც თავისი ცოლი უყვარს, მას საკუთარი თავი უყვარს” (ეფესელთა 5:28). ქმრები, რომლებსაც უყვართ თავიანთი ცოლები ასეთი თავდაუზოგავი სახით, უფრო მეტად დაჯილდოვდებიან უფლის მიერ და, სავარაუდოდ, მისი ცოლის პატივისცემით, სიყვარულით და ერთგულებითაც.

► რა განსაკუთრებული რამ უნდა გააკეთოს ქმარმა, მეუღლის სულიერი მხარდაჭერის უზრუნველსაყოფად?

[1]Ellicot’s Commentary for English Readers (შენიშვნები დაბადების 2:22) მოძიებულია. https://biblehub.com/genesis/2-22.htm 29 დეკემბერი, 2020 წ.

[2]Pulpit Commentary (ჩანაწერები დაბადების 2:22). მოძიებულია https://biblehub.com/genesis/2-22.htm 29 დეკემბერი, 2020 წ.

[3]Matthew Henry's Commentary on the Whole Bible

[4]Adam Clark. Adam Clarke’s Commentary on the Bible

[5]ალბერტ ბარნსი, კომენტარი ეფესელთა მიმართ წერილიდან, (მეხუთე თავი)