ბიბლიური დაყოფა იძლევა მსოფლიოს მოწმეს

იესო ლოცულობდა, რომ მისი მოწაფეები ყოფილიყვნენ ქვეყნიერებაზე, მაგრამ არა ქვეყნიერებისანი. დანიელმა უარი თქვა „თავი შეებილწა მეფის რჩეული ულუფით და მისი სასმელი ღვინით” (დანიელის 1:8). ისტორიის მანძილზე ღვთის ხალხი თავს განცალკევებით იყენებდა, მის გარშემო მყოფი საზოგადოების ცოდვებისგან. ამან ღვთის ხალხს საშუალება მისცა, ყოფილიყვნენ თავიანთი სამყაროს მოწმენი.

ისრაელი იყო მოწოდებული „მღვდლების ერად“, წმიდა ერად, რომელსაც მიჰყავდა ღმერთთან სხვა ერები (გამოსვლის 19:6). როდესაც ისრაელი ღმერთის ერთგული იყო, ის ასრულებდა ამ მისიას. რახაბმა თქვა: „თქვენდამი შიშმა მოგვიცვა...შედრკა ჩვენი გული, აღარავის შერჩა მხნეობა“. რატომ? იმიტომ რომ ისრაელი იყო ძლიერი ერი დიდი ჯარით? არა! რადგან: „უფალი, თქვენი ღმერთი, ღმერთია მაღლა ზეცაში და დაბლა დედამიწაზე” (იესო ნავეს 2:9-11). როდესაც ისრაელი ღმერთისთვის იყო გამოყოფილი, ის ყველა ერისთვის იყო მოწმობად.

ჩვენ ვხედავთ ამ პრინციპს იოსების ცხოვრებაში. იმის გამო, რომ იოსები თავს განცალკევებით იყენებდა ეგვიპტის ცოდვებისგან, ის გახდა მოწმედ ფარაონის წინაშე. „ნუთუ ვიპოვით ასეთ კაცს, რომელშიც ღვთის სულია?” (დაბადების 41:38). იოსებს ეგვიპტელებივით რომ ეცხოვრა, მას არასოდეს მიეცემოდა შესაძლებლობა, ყოფილიყო მოწმედ ფარაონის წინაშე.

იესო ლოცულობდა, რომ მისი მიმდევრები ყოფილიყვნენ ქვეყნიერებაზე, მაგრამ არა ქვეყნიერებისანი. ეს ფრაზა ზოგჯერ არასწორად არის გაგებული ქრისტიანების მიერ, რომლებსაც სურთ იცხოვრონ გულმოდგინედ, ღვთისმოსავი ცხოვრებით. ისინი შეცდომით ფიქრობენ, რომ „ქვეყნიერებაზე“ ყოფნა აუცილებელი ბოროტებაა, რომელიც ღვთის ხალხმა სამოთხისკენ მიმავალ გზაზე უნდა გადაიტანონ.

თუმცა, გახარებული, რომ მისი მიმდევრები „ქვეყნიერებისგან არ არიან“, იესო ლოცულობდა: „როგორც შენ მომავლინე ქვეყნიერებაზე, მეც ასევე მივავლინე ისინი ქვეყნიერებაზე” (იოანეს 17:16-18). იესო ლოცულობდა, რომ მის მიმდევრებს ეფექტურად ემსახურათ ქვეყნიერებაზე. იესო ლოცულობდა, რომ ჩვენ არ ვიყოთ „ქვეყნიერებისგან“, სანამ „ქვეყნიერებაზე“ ვართ წარგზავნილნი. ცოდვისგან განშორებულებმა შეგვიძლია შევასრულოთ ჩვენი მოწოდება, შევცვალოთ სამყარო. როგორც ღვთის შვილები, ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ მარილი და სინათლე ცოდვილი ქვეყნიერებისთვის.

მოციქულებმა იცოდნენ, რომ წმიდად ცხოვრება დამოწმებაა ქვეყნიერებისთვის. პეტრემ მოუწოდა მორწმუნეებს ეცხოვრათ ღვთისმოსაობით, როგორც მოწმეებს ურწმუნოთა წინაშე:

კეთილად მოიქეცით წარმართთა შორის, რათა რაშიც გაძაგებენ, როგორც ბოროტმოქმედებს, იმაში დაინახონ თქვენი კეთილი საქმეები და ადიდონ ღმერთი მონახულების დღეს (1 პეტრეს 2:12).

პავლემ მისწერა ტიტეს, კუნძულ კრეტას ეკლესიის წინამძღოლს. იქ მორწმუნეები გარშემორტყმული იყვნენ წარმართებით. პავლემ უთხრა ტიტეს, რომ ქრისტიანებმა უნდა იცხოვრონ „რათა ყოველნაირად შეამკონ ჩვენი მაცხოვარი ღვთის მოძღვრება” (ტიტეს 2:10). რადგან ქრისტიანები წმიდა ცხოვრებით ცხოვრობდნენ, მათი ქცევა სახარებას „ამშვენებდა“. წმიდა ადამიანების ქცევა, სახარებას მიმზიდველს გახდის ჩვენს სამყაროში.

პავლემ ფილიპეში მცხოვრებ ქრისტიანებს ღვთისმოსაობისკენ მოუწოდა. ისინი ცოდვისგან განშორებულები უნდა დარჩენილიყვნენ. ისინი უნდა ყოფილიყვნენ „უბიწონი და სუფთანი, ღვთის შეუბილწავი შვილები ჭირვეულ და უკუღმართ თაობაში, რომელშიც ისე ანათებენ, როგორც მნათობები სამყაროში” (ფილიპელთა 2:15).

როდესაც ღვთის ხალხი წმიდა ცხოვრებით ვცხოვრობთ, ჩვენ „ვანათებთ, როგორც მნათობები სამყაროში.” ღვთის შვილების ცხოვრება უნდა იყოს ნათელი მოწმობა ბნელ სამყაროში. ცოდვისგან განშორება არ არის რჯულისმიერი მცდელობა „ხსნის მოსაპოვებლად.” ცოდვისგან განშორება საშუალებას გვაძლევს შევასრულოთ იესოს მოწოდება, ვიყოთ „ქვეყნიერების სინათლე“ და „მიწის მარილი” (მათეს 5:13-14). წმიდა ხელები ძლიერი მოწმობაა ჩვენი სამყაროსთვის.

ბიბლიური გამოყოფის პრინციპები

ბევრი ადამიანისთვის „ქვეყნიერებისგან გამოყოფა“ არის იმის სია, თუ რისი გაკეთება შეიძლება და რისი არა. ხშირად განშორება (გამოყოფა) განისაზღვრება წესების ჩამონათვალით. ბევრი ადამიანი ამას განსაზღვრავს ტანსაცმლის ჩამონათვალით, რომელსაც არ ჩაიცვამს, ადგილებით, სადაც არ წავლენ და გართობებით, რომელში მონაწილეობასაც არ მიიღებენ.

რა თქმა უნდა, მართალია, რომ წმიდა ადამიანები არ ჩაიცვამენ გარკვეული სახის ტანსაცმელს და არ წავლენ გარკვეულ ადგილებში. წმიდა ადამიანს სურს ასიამოვნოს ღმერთს ცხოვრების ყველა სფეროში. თუმცა, ცოდვისგან გამოყოფა და ღმერთისთვის გამოყოფა უფრო მეტია, ვიდრე წესების ჩამონათვალი.

გამოყოფის მხოლოდ წესების სიით განსაზღვრის ერთ-ერთი პრობლემა იმაშია, რომ წესები იცვლება დროთა განმავლობაში, ხშირად მცირე ახსნა-განმარტებით. ერთი ეკლესია განსაზღვრავს გამოყოფას თავის წესების სიით; სხვა ეკლესია, თავისი წესებით. უკეთესი მიდგომაა, ამის განსაზღვრა ბიბლიური პრინციპებით, რომლებიც ჭეშმარიტია ნებისმიერ დროს და ყველა კულტურაში.

როგორც ქრისტიანები, ჩვენი ცხოვრების წესი უნდა ასახავდეს ღვთის სიტყვისადმი ჩვენს მორჩილებას და სულიწმიდის ხელმძღვანელობას. თუ ჩვენ ვცდილობთ ვიყოთ ადამიანები, რომლებიც გამოყოფილნი ვართ ღმერთისთვის, როგორც „წმიდა ერი, წილხვედრი ხალხი,” (1 პეტრეს 2:9). ჩვენ ნებით დავემორჩილებით მისი სიტყვის სწავლებას.

მიუხედავად იმისა, რომ ბიბლია პირდაპირ არ ეხება თანამედროვე ცხოვრების ბევრ ასპექტს, ის ადგენს პრინციპებს, რომლებიც გვიხელმძღვანელებს. რა პრინციპებით უნდა იმართებოდეს წმიდა ადამიანის ცხოვრების წესი?

(1) მოკრძალების პრინციპი

მოკრძალების პრინციპი ადასტურებს, რომ ჩვენმა ჩაცმულობამ და ქცევამ პატივი უნდა სცეს ღმერთს და თავიდან უნდა ავიცილოთ ყველაფერი, რაც სამარცხვინოა მის თვალში. ჩვენი ჩაცმულობა და ქცევა იმართება ჩვენი, ღმერთის განდიდების სურვილით.

მთელს ბიბლიაში სიშიშვლე იყო სამარცხვინო. მას შემდეგ, რაც შესცოდეს, ადამს და ევას შერცხვათ, რადგან „მიხვდნენ, რომ შიშვლები იყვნენ” (დაბადების 3:7). ასე რომ, მათ „გადააკერეს ლეღვის ფოთლები და არდაგები გაიკეთეს“. როდესაც ღმერთი მათ ბაღში შეხვდა, მან უფრო სრულყოფილი „გაუმზადა უფალმა ღმერთმა ადამსა და მის ცოლს ტყავის სამოსელი და შემოსა” (დაბადების 3:21).

წმიდა წერილის დანარჩენ ნაწილშიც სიშიშვლე სირცხვილის ნიშანია.[1] წინასწარმეტყველები იყენებდნენ სიშიშვლეს, როგორც ღვთის სასჯელის სიმბოლოს (ესაიას 20:1-4; ოსიას 2:3; ეზეკიელის 23:29). როგორც ღვთის ხალხი, ჩვენმა ჩაცმულობამ უნდა გამოხატოს, რომ პატივს ვცემთ მოკრძალების ღვთიურ ნორმებს. ჩვენც უნდა შეგვრცხვეს სიშიშვლის, რომელიც ღვთის წინასწარმეტყველთათვის სირცხვილის სიმბოლო იყო. ჩვენი ტანსაცმელი უნდა იყოს ისეთი, რომ წარმოაჩენდეს ღვთის წმიდა და სუფთა ხალხს.

მოკრძალება ბიბლიაში მოიცავდა განსხვავებას სქესებს შორის. მიუხედავად იმისა, რომ ბიბლია არ განსაზღვრავს ისრაელიანების ტანსაცმლის კონკრეტულ ფორმებს, ღმერთმა უბრძანა თავის ხალხს, შეენარჩუნებინათ გენდერული განსხვავება მათ ტანსაცმელს შორის (მეორე რჯულის 22:5).

ახალი აღთქმა გვასწავლის, რომ ჩვენმა მორთულობამ უნდა აჩვენოს, რომ ჩვენ ღვთის ხალხი ვართ. პავლემ დააპირისპირა ორი სახის მორთულობა:

ასევე დედაკაცებიც, შესაფერისი სამოსლით, მორცხვობით და თავშეკავებით შემკულნი; არა ნაწნავებითა და ოქროთი ან მარგალიტებითა და ძვირფასი ტანსაცმლით, არამედ კეთილი საქმეებით, როგორც შეჰფერით დედაკაცებს, რომლებმაც ღვთისმოსაობა ირჩიეს (1 ტიმოთეს 2:9-10).

პავლე კრძალავს, სამკაულებისა და ტანსაცმლის, ასევე თმის საჩვენებელი სტილით ექსტრავაგანტულ გაფორმებას. ამავე დროს, პავლე აფასებს „შესაფერისი სამოსლით“ მორთულობას, რომელიც „შეჰფერით დედაკაცებს, რომლებმაც ღვთისმოსაობა ირჩიეს.” ეს არის „კეთილი საქმეებით“ მორთულობა, რომელიც ქრისტიანებმა უნდა ეძიონ.

პავლეს სწავლება გვიჩვენებს დამოკიდებულებას გარეგნულ მორთულობასა და შინაგან სულს შორის. პავლეს ტიმოთესადმი მიწერილი წერილის ამ ნაწილში ის მოუწოდებს ეკლესიაში ლოცვისკენ. ის ეუბნება ტიმოთეს, თუ როგორ უნდა ილოცონ ქრისტიანებმა. ის თითოეული სქესის საკითხს ეხება.

პავლე წერს, რომ კაცები უნდა ლოცულობდნენ „რისხვისა და ეჭვის გარეშე.” ჩვენ არ უნდა შევიდეთ ღვთის თანდასწრებაში რისხვის სულით. პავლე წერს, რომ ქალებმა უნდა ილოცონ მოკრძალებისა და მორჩილების სულით; ეს აისახება თუნდაც ტანსაცმელსა და მორთულობაში. ჩვენ არ უნდა მივიდეთ ღმერთის წინაშე სიამაყითა და საკუთარი თავის დიდებით. წმიდა ადამიანებს აქვთ მოკრძალება, რომელიც აისახება მათი ცხოვრების ყველა სფეროში.

პეტრემ იგივე დამოკიდებულება გაგვაცნო გარეგნობასა და შინაგან სულს შორის.

ზედაპირული ნუ იქნება თქვენი მშვენება: თმის ნაწნავებში, ოქროს სამკაულებსა ან ჩაცმულობაში, არამედ შინაგან, დაფარულ კაცში, უხრწნელ სილამაზეში, ფაქიზ და მშვიდ სულში, რაც ესოდენ ძვირფასია ღმერთის წინაშე. ასე იმკობდნენ თავს წარსულში ღმერთის მოიმედე წმიდა ცოლები, ემორჩილებოდნენ რა თავიანთ ქმრებს… (1 პეტრეს 3:3-5).

პავლეს მსგავსად, პეტრეც გამოყოფს ორი სახის მორთულობას. ის კრძალავს დახვეწილი ვარცხნილობებით, სამკაულებით და ტანსაცმლით გარეგნულ მორთულობას. შემდეგ ის ბრძანებს შინაგანად შემკობას „ფაქიზ და მშვიდ სულში, რაც ესოდენ ძვირფასია ღმერთის წინაშე.” წმიდა ადამიანები უფრო მეტად ზრუნავენ იმაზე, რომ იყვნენ „ძვირფასები ღმერთის თვალში“, ვიდრე იყვნენ მოწონებულები ამ სამყაროს მიერ. „ასე იმკობდნენ თავს ღმერთის მოიმედე წმიდა ცოლები.”

როგორც ქრისტიანები, ჩვენი გართობა უნდა ასახავდეს, რომ ჩვენ გამოყოფილები (მიძღვნილები) ვართ ღმერთისთვის. პავლე გვარიგებს, რომ ქრისტიანებმა უნდა შევივსოთ გონება იმით, რაც უფრო მეტად დაგვამსგავსებს ქრისტეს.

და ბოლოს, ჩემო ძმებო, ყოველივე, რაც ჭეშმარიტია, რაც პატიოსანია, რაც მართალია, რაც უმანკოა, რაც საყვარელია, რაც სასახელოა, ყოველივე, რაც მოსაწონი და სანაქებოა, იმაზე იფიქრეთ (ფილიპელთა 4:8).

როგორც წმიდა ხალხი, ცხოვრების ყველა სფეროს ღმერთი უნდა აკონტროლებდეს. როდესაც ლევიანთა წიგნს ვკითხულობთ, ვხედავთ, რომ არაფერია ისეთი მცირე და უმნიშვნელო, რომ ღვთის ყურადღებას იმსახურებდეს. მისთვის ყველაფერი მნიშვნელოვანია! ეს არა იმის გამო, რომ ღმერთი ტირანია, რომელსაც სურს გააკონტროლოს ცხოვრების ყველა სფერო. ეს იმიტომ ხდება, რომ ღმერთი მოსიყვარულე მამაა, რომელიც ზრუნავს თავისი შვილების ცხოვრების ყველა ასპექტზე. ჩვენს ზეციერ მამას არ სურს, რომ მისმა შვილებმა ჩაიცვათ ტანსაცმელი, რომელიც შეურაცხყოფს იმ სხეულს, რომელიც მან სიყვარულით შექმნა. ჩვენს ზეციერ მამას არ სურს, რომ მისმა შვილებმა გონება აივსონ გართობით, რომელიც შთააგონებს ცოდვილ და სამარცხვინო აზრებს. ჩვენ ვართ „მისი სამკვიდრებელი ხალხი“ და ის ზრუნავს ჩვენი ცხოვრების ყველა ასპექტზე.

► გამოიყენეთ მოკრძალების პრინციპი, რომელიც თქვენს კულტურაშია მიღებული. რა სფეროებია (როგორც ჩაცმულობა, ასევე ცხოვრების წესი) გამოწვევა თქვენს სამყაროში მოკრძალების შესანარჩუნებლად?

(2) სახლმმართველობის პრინციპი

სახლმმართველობის პრინციპი ადასტურებს, რომ ყველაფერი რაც გვაქვს ღმერთს ეკუთვნის. როგორც ღვთის შვილები, ჩვენ ვიყენებთ ჩვენს ფულს და რესურსებს ისე, რომ პატივი მივაგოთ მას.

მეთვრამეტე საუკუნეში ზოგიერთი ქრისტიანი იცავდა ჩაცმულობის მკაცრ სტილს. მათ უარი თქვეს ტანსაცმლის ნებისმიერ მორთულობაზე. ტანსაცმელზე არ ატარებდნენ მბზინავ ღილებს; მამაკაცებს არ ეკეთათ ჰალსტუხი; ეცვათ მხოლოდ ნაცრისფერი ქსოვილისგან დამზადებული ტანსაცმელი. ეს აჩვენებდა, რომ ისინი ძალიან მოკრძალებულები იყვნენ.

თუმცა, ჯონ უესლიმ იქადაგა ჩაცმულობის შესახებ ქადაგება, რომელშიც ჩიოდა, რომ მოკრძალების ეს გამოვლინება მხოლოდ გარეგანი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ტანსაცმელი მარტივი ჩანდა, ზოგიერთმა ქრისტიანმა უგულებელყო სახლმმართველობის პრინციპი. ისინი ლონდონიდან პარიზში მიემგზავრებოდნენ, რათა თავიანთი ტანსაცმლისთვის ყველაზე ძვირადღირებული მასალები ეყიდათ. დიახ, ისინი ყიდულობდნენ მხოლოდ ნაცრისფერ ქსოვილს - მაგრამ ყიდულობდნენ ძვირადღირებულ ქსოვილს, თავიანთი სიმდიდრის წარმოსაჩენად. ისინი მოკრძალებულები იყვნენ, მაგრამ არ იყვნენ ღვთის ფულის კარგი მმართველები (ჯონ უესლი, "ჩაცმულობის შესახებ" ჯონ უესლის ნაშრომებიდან, (Grand Rapids: Baker Books, 1996)).

უესლი დაჟინებით ამტკიცებდა, რომ ქვეყნიერებისგან გამოყოფა ნიშნავს, იყო ფულის კარგი მმართველი, რომელსაც ღმერთი გვაძლევს. ის ქადაგებდა, რომ წმიდა ადამიანმა არ უნდა დახარჯოს ფული ექსტრავაგანტულ, გამომწვევ ტანსაცმელში. შესაძლებელია მოკრძალებული ტანსაცმელი ატაროთ, მაგრამ იყოთ მფლანგველი არჩევანში. პავლემ თქვა, რომ ჩვენი მორთულობა არ უნდა იყოს „ძვირფასი ტანსაცმელი” (1 ტიმოთეს 2:9).

სახლმმართველობის პრინციპი არ ნიშნავს ყოველთვის ყველაზე იაფი ნივთის ყიდვას. ხანდახან კარგი ხარისხის ტანსაცმელი, რომელიც უფრო ძვირია, გაცილებით დიდხანს გაძლებს. ზოგიერთი ეკლესია ზოგავს 100 დოლარს იაფი სანტექნიკის დაყენებით - და შემდეგ ხარჯავს ასობით დოლარს გაჟონვის გამოსასწორებლად! ეს არის ცუდი სახლმმართველობა.

სახლმმართველობის პრინციპი ამბობს: „ჩვენ ვართ იმ ფულის მმართველები, რომელიც ღმერთმა მოგვანდო. ის გონივრულად უნდა გამოვიყენოთ. ჩვენ ვართ განმკარგავნი იმ ტალანტებისა, რომელიც ღმერთმა მოგვცა. უნდა გამოვიყენოთ ის მისი დიდებისთვის. ყველაფრით, რასაც ვაკეთებთ, მას პატივს უნდა მივაგებდეთ.”

► გამოიყენეთ სახლმმართველობის პრინციპი, რომელიც თქვენს კულტურაშია მიღებული. როგორ შეიძლება თქვენი ეკლესიები იყვნენ ღვთის რესურსების კარგი მმართველები?

(3) ზომიერების პრინციპი

ზომიერების პრინციპი ადასტურებს, რომ ჩვენ არ მივცემთ უფლებას "რამეებს" (თუნდაც კარგ რამეებს) გააკონტროლონ ჩვენი ცხოვრება. ერთ-ერთი გამოწვევა იმისა, რომ ქვეყნიერებაზე ვიყოთ, მაგრამ არა ქვეყნიერნი არის ის, რომ ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყნიერებაზე! ჩვენს სამყაროში არის ბევრი რამ, რომლითაც შეგვიძლია და უნდა ვისარგებლოთ. წმიდა ცხოვრება მოითხოვს თავშეკავებას ან ზომიერებას კარგ რაღაცეებშიც კი.

მაგალითად ავიღოთ საჭმელი. შიმშილი ბუნებრივი გრძნობაა; ეს არ არის ცოდვილი გრძნობა. პავლემ დაწერა, რომ უნდა ვჭამდეთ „ღვთის სადიდებლად” (1 კორინთელთა 10:31). ჭამა ცოდვა არ არის. მაგრამ, თუ მე ვარ გაუმაძღარი, რომელსაც არ გააჩნია თვითკონტროლის უნარი, მე არ ვჭამ ღვთის სადიდებლად. ქვეყნიერება ჭამს საკუთარი თავის დაკმაყოფილებისთვის; თუ კვებით ჩვევებში თავშეუკავებელი ვარ, მე „ქვეყნიერებისგან“ ვარ. ამის ნაცვლად, მე უნდა ვჭამო „ღვთის სადიდებლად.” ეს ნიშნავს, რომ მე ვავლენ თვითკონტროლს და ვტკბები იმ კარგი საკვებით, რომელსაც ღმერთი მაძლევს.

კორინთელები ამტკიცებდნენ, რომ მათ შეეძლოთ სექსუალური უზნეობის ჩადენა, რადგან ისინი ღვთის სულიერი შვილები იყვნენ და სხეულს აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა. ისინი ამბობდნენ: „საჭმელი მუცლისთვისაა, ხოლო მუცელი საჭმლისთვის.” მათ თავიანთი კულტურიდან ჰქონდათ მოსაზრება, რომ სხეულს უფლება აქვს მიიღოს ყველაფერი, რაც სურს.

საპასუხოდ პავლემ კორინთელთა სწავლებების ციტირება მოახდინა და შემდეგ უარყო ცრუ იდეები, რომლებიც მათ სწავლებებს ემყარებოდა. „ყოველივე ნებადართულია ჩემთვის, მაგრამ მე არაფერს დავემონები. "საჭმელი მუცლისთვის, ხოლო მუცელი საჭმლისთვის; ღმერთი კი ერთსაც მოსპობს და მეორესაც” (1 კორინთელთა 6:12-20). ის აგრძელებს: „ნუთუ არ იცით, რომ თქვენი სხეულები ქრისტეს ასოები არიან?” პავლე ასკვნის: „თქვენს თავს არ ეკუთვნით, ვინაიდან ფასით ხართ ნაყიდნი. ამიტომ ადიდეთ ღმერთი თქვენს სხეულებში.”

პავლეს პრინციპი ასეთია - მართლზომიერმაც კი არ უნდა გაგვაკონტროლოს. ღმერთს აქვს ძალაუფლება ქრისტიანის ცხოვრების ყველა ასპექტზე, ჩვენს სხეულებზეც კი. ყოველივეთი, რასაც ვაკეთებთ, პატივი უნდა მივაგოთ ღმერთს. ეს მოითხოვს, რომ ვიცხოვროთ ზომიერებითა და თვითკონტროლით.

როგორ ვლინდება ეს ყოველდღიურ ცხოვრებაში? ეს ნიშნავს თვითკონტროლს იმაში თუ რას ვჭამთ და ვსვამთ. ეს ნიშნავს თვითკონტროლს გართობის დროს. მე, როგორც წმიდა პიროვნება, „არაფერს დავემონები.” სრულიად უდანაშაულო გართობაც კი არასწორია (ჩემთვის), თუ ჩემზე დომინირებს. ზომიერების პრინციპი ასწავლის თვითკონტროლს ყველა სფეროში.

ნება მომეცით, მოვიყვან პირად მაგალითს. უნდა გესმოდეთ, რომ ეს თქვენთვის წესი არ არის! მე ვიყენებ ამ მაგალითს იმის საჩვენებლად, თუ როგორ შეიძლება ეს პრინციპები იყოს დაკავშირებული პირად სისუსტეებთან და პიროვნულ თვისებებთან.

ვიყიდე ახალი კომპიუტერი, მასში იყო თამაში, რომელსაც "ტეტრისი" ჰქვია. თამაშში ცუდი არაფერია. ეს არ არის ძალადობრივი ან სექსუალური თამაში. ეს მარტივი თავსატეხია. თუმცა, მალევე მივხვდი, რომ ეს თამაში ჩემზე "დომინირებდა"! დავჯდებოდი სამუშაოდ - და მალევე ვიწყებდი თამაშს. ვიტყოდი: "შევისვენებ მუშაობისგან და ცოტას ვითამაშებ ტეტრისს". ოცდაათი წუთის შემდეგ ვიტყოდი: "კიდევ ერთ თამაშს დავასრულებ". ერთი საათის შემდეგ ისევ ვთამაშობდი. ბოლოს ღმერთმა შემახსენა ზომიერების პრინციპი. „ყოველივე ნებადართულია ჩემთვის, მაგრამ მე არაფერს დავემონები.”

ამის გამო გავიგე, რომ ტეტრისი უნდა წავშალო კომპიუტერიდან. არის თუ არა ეს ბიბლიური „წესი“? არა! ბიბლიაში არსადაა ნახსენები სიტყვა ტეტრისი! მაგრამ ჩემთვის ზომიერების პრინციპი ნიშნავს თამაშის თავიდან აცილებას, რომელსაც შეუძლია ჩემი კონტროლი.

პრინციპები უფრო ფართოა, ვიდრე წესები. არ არსებობს ბიბლიური სწავლება ტეტრისის წინააღმდეგ. თუ ტეტრისი თქვენი საყვარელი თამაშია, არ არის საჭირო ჩემს გამო მიატოვოთ. მაგრამ ჩემთვის, ჩემი სისუსტის გამო, ტეტრისი მახეა. თუ ჩვენ გვინდა ვიცხოვროთ წმიდა ცხოვრებით, ღმერთს ვკითხავთ: „როგორ ვიცხოვრო ისე, რომ შენ გაამო?”

► გამოიყენეთ ზომიერების პრინციპი რომელიც თქვენს კულტურაშია მიღებული. რა სფეროებია გამოწვევა თქვენს ცხოვრებაში ბიბლიური ბალანსის შესანარჩუნებლად?

(4) მართებულობის პრინციპი

როდესაც ტიმოთე, ბერძენი მამისა და ებრაელი დედის ვაჟი, შეუერთდა პავლეს და სილას მათი მისიონერული მოგზაურობისას, პავლემ მოითხოვა ტიმოთეს წინადაცვეთა ეფექტური მსახურების მიზნით (საქმეების 16:3). მანამდე, პავლემ უარი თქვა ახალმოქცეული ბერძენი ტიტეს წინადაცვეთაზე (გალატელთა 2:3). ამ სიტუაციებში პავლეს განსხვავებული მიდგომები გვასწავლის მსახურების მნიშვნელოვან პრინციპს.

ტიტეს შემთხვევაში, პავლე მხარს უჭერდა ჭეშმარიტებას, რომ ჩვენ რწმენის მეშვეობით, მადლით ვართ დახსნილნი. მოქცეული წარმართისგან ებრაული რჯულის დაცვა ძირს უთხრის ქრისტიანული თავისუფლების გზავნილს. პავლე მტკიცედ დაუპირისპირდა მათ, ვისაც სურდა მოეთხოვა ტიტეს წინადაცვეთა (გალატელთა 2:1-6). მოციქულთა საქმეების მე-15 თავში იერუსალიმის ეკლესიამ აღიარა, რომ წინადაცვეთა არ იყო საჭირო მოქცეული წარმართებისვის.

მოციქულთა საქმეების მე-16 თავში პავლემ ტიმოთეს სთხოვა წინადაცვეთა. რატომ? არა გადარჩენის მიზნით, არამედ სინაგოგებში ეფექტური მსახურების მიზნით.

► წაიკითხეთ 1 კორინთელთა 9:19-23.

პავლეს იგივე პრინციპი ილუსტრირებულია კორინთელთა მიმართ წერილში. სახარების გულისთვის პავლე მზად იყო გაეღო მსხვერპლი იმ სფეროებში, რომლებიც ბიბლიურ პრინციპებთან არ იყო დაკავშირებული. ის არ წასულა კომპრომისზე ბიბლიურ მრწამსთან, მაგრამ შესწირა თავისი თავისუფლებები მსახურების გულისთვის.

ეს მიუთითებს ქრისტიანებისთვის მნიშვნელოვან პრინციპზე. ზოგიერთი რამ შეიძლება იყოს შესაბამისი ერთ სიტუაციაში და არა მიზანშეწონილი მეორეში. ეფექტური მსახურების მიზნით, ლიდერმა შეიძლება დათმოს გარკვეული „თავისუფლებები“ ისეთ სფეროებში, რომლებიც არ შეურაცხყოფს მის საკუთარ რწმენას. ეს არ არის ბიბლიური სწავლების სფეროები, არამედ პირადი რწმენისა და კულტურული პრაქტიკის სფეროები.

გარი მისიონერია აფრიკაში. ის გრძელ წვერს იზრდის. მის ქვეყანაში წვერი ასაკისა და ავტორიტეტის სიმბოლოა. ტომის ბელადი ყოველთვის ატარებს გრძელ წვერს. გარის წვერი პატივისცემას იმსახურებს მათ შორის, ვისთანაც ის ცდილობს სახარების გავრცელებას. ის წვერს ატარებს მართებულობის პრინციპის გამო.

რიკი მისიონერია აზიაში. რიკის ქვეყანაში წვერი ასოცირდება უსუფთაობასთან და მოუწესრიგებელ გარეგნობასთან. ამ ქვეყანაში გადასვლისთანავე რიკმა დაინახა, რომ მისი წვერი შეზღუდავდა მის ეფექტურობას. მან წვერი მართებულობის პრინციპის გამო გაიპარსა.

წვერი სწორია თუ არასწორი? არცერთი! ორივემ ისწავლა მართებულობის პრინციპის დაცვა - რა არის საუკეთესო იმ სიტუაციისთვის, რომელშიც ღმერთი მაყენებს?

► იპოვეთ სფეროები, სადაც მართებულობის პრინციპი მოითხოვს, რომ გაწიროთ თქვენი პირადი თავისუფლებები, რათა მიაღწიოთ გარშემომყოფებს ქრისტესთვის?

(5) პასუხისმგებლობის პრინციპი: ვის წინაშე ვარ პასუხისმგებელი?

მე ხშირად ვეკითხები ჩემს კოლეჯის სტუდენტებს: „გირჩევნიათ წესები თუ პრინციპები თქვენი საერთო საცხოვრებლის სახელმძღვანელოსთვის?“ ისინი ჩვეულებრივ მპასუხობენ: „ჩვენ უპირატესობას ვანიჭებთ პრინციპებს!”

შემდეგ ვეკითხები: „რისი მორჩილება უფრო ადვილია: წესის, რომელიც ამბობს: „შუქი შუაღამისას უნდა ჩაქრეს“ თუ პრინციპის, რომელიც ამბობს: „თქვენ ემზადებით მსახურებისთვის“. დაიძინეთ საკმარისად ადრე, რომ კარგად დაისვენოთ და მზად იყოთ ყოველ დილით პირველ გაკვეთილამდე ყურადღება გაამახვილოთ კლასის სამუშაოზე”? სტუდენტები მალევე ხვდებიან, რომ პრინციპი მოითხოვს ჩვენგან ბევრად მეტს, ვიდრე მარტივი წესი!

პრინციპები შეიძლება რთული იყოს. ერთ-ერთი გასაღები არის იმის გაცნობიერება, რომ ჩვენ ვპასუხობთ ღმერთს გამოყოფის საკითხში. არ შეიძლება გქონდეთ წესი, რომელიც ამბობს: „_____ გრამი საკვები დღეში ზომიერია. ამაზე მეტი სიხარბეა და გაუმაძღრობა.” ეს შეუძლებელია! ამის ნაცვლად, უნდა გვახსოვდეს, რომ მე ვარ პასუხისმგებელი ღმერთის წინაშე თვითკონტროლის საკითხში.

ერთი ადამიანი შეასრულებს საოფისე სამუშაოს, რომელიც მოითხოვს კარგ კოსტუმებს; სხვა ადამიანი ცუდი მენეჯერი იქნება, თუ ფერმაში სამუშაოდ კარგ კოსტუმს იყიდის!

ღმერთმა შეიძლება განსხვავებული რწმენა მისცეს სხვადასხვა ადამიანს მათი მსახურების პირობების, მათი წარმომავლობისა და ცოდვების მიხედვითაც კი, რომლისკენაც მათ მიდრეკილება აქვთ. ჩვენ ყველა ერთნაირები არ ვართ; ჩვენ ყველა ერთმანეთს არ ვგავვართ. ჩვენს ძმებსა და დებს შეიძლება ჰქონდეთ განსხვავებული ცხოვრების წესი. სანამ განსხვავებები არ ეწინააღმდეგება წმიდა წერილის სწავლებებს, ეს განსხვავებები შეიძლება იყოს ბიბლიური თავისუფლების ნიშანი.

ამის გამო ორი რამ უნდა მახსოვდეს:

1. მე არ უნდა განვსაჯო სხვა ადამიანის გული. ისინი პასუხისმგებელნი არიან ღმერთთან ქვეყნიერებისგან მათი გამოყოფისთვის (რომაელთა 14:4).

2. გულდასმით უნდა განვსაჯო ჩემი გული. მე ვარ პასუხისმგებელი ღმერთთან ქვეყნიერებისგან ჩემი გამოყოფისთვის.

[1](მაგალითად, სიშიშვლე იყო ღვთის სასჯელის სიმბოლო (ოსიას 2:3; ეზეკიელის 23:29)